LOGINShare
บทที่ 1084
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1085
ฉีฮูหยินใหญ่ยืนอยู่นอกลานบ้าน เมื่อเห็นซ่งซีซีออกมา นางก็คารวะอีกฝ่าย เมื่อสักครู่นี้นางได้ยินทุกอย่างจากภายนอก"แล้วแม่นางคนนั้นบัดนี้เป็นยังไงบ้าง" ฉีฮูหยินใหญ่ถามพลางนำทางไปส่ง"บัดนี้อาศัยอยู่ในโรงงาน นางยังไม่ได้สิ้นหวังจนฆ่าตัวตาย" ซ่งซีซีถอนหายใจเบาๆ"เป็นเวรเป็นกรรมจริงๆ!" ฉีฮูหยินใหญ่เงียบอยู่นานแล้วเดินไปส่งที่ประตู "พระชายา หากมีสิ่งใดที่ข้าสามารถช่วยแม่นางคนนั้นได้ โปรดบอกข้าได้เลย"ซ่งซีซีพยักหน้า "ได้ ขอบคุณฮูหยิน"ฉีฮูหยินใหญ่ได้คารวะ และมองนางขี่ม้าออกไปนางยืนอยู่ที่ประตูเป็นเวลานาน จนกระทั่งเฉินเซิ่งพาภรรยาของเขามาและคุกเข่าลงเพื่อขอร้องโดยขอให้ฮูหยินช่วยเฉินสาม จากนั้นนางลดสายตาลงแล้วพูดว่า "ไปขอร้องคุณท่านไป เรื่องนี้ข้าเข้าไปยุ่งไม่ได้"ภรรยาของเฉินเซิ่งจับชายกระโปรงของฉีฮูหยินใหญ่ แล้วร้องว่า "ฮูหยินโปรดเมตตาให้นะ ข้าน้อยมีบุตรชายเพียงคนเดียว และไม่สามารถไม่มีคนมาสืบทอดสกุลนะ"มีความโกรธซ่อนอยู่ในดวงตาของฉีฮูหยินใหญ่ "เขาก่อกรรมไว้ จะโทษใครได้อีก"หลังจากพูดอย่างนั้น ก็ยื่นมือออกเพื่อดึงชายกระโปรงกลับ จากนั้นหันหลังเดินจากไป ปล่อยให้อีกฝ่ายร้องไห้อย่างนั้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1086
วันรุ่งขึ้น ทั้งค่ายลาดตระเวนและกองกำลังเมืองหลวงทราบเหตุการณ์นี้ โดยกล่าวว่ามีมือสังหารแอบเข้าไปในบ้านของหัวหน้าว่านจากกรมพิธีการ ทำร้ายเขาจนบาดเจ็บสาหัส อาเจียนเป็นเลือด และเกือบจะไม่รอดชีวิตหมอบอกว่าอาการบาดเจ็บแบบนี้ หากรักษาได้ก็มีอาการน้ำลายไหลไม่หยุด ต่อไปต้องนอนพักบนเตียง ใช้ชีวิตที่เหลือบนเตียงกองกำลังเมืองหลวงและค่ายลาดตระเวนจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะจับกุมมือสังหารอยู่แล้ว ภายใต้การดูแลขแงฝ่าบาทจะปล่อยให้คนชั่วมาทำร้ายขุนนางได้อย่างไรหลังจากซ่งซีซีได้สอบสวนอย่างรอบคอบ ก็พบพยานโดยบอกว่ามีนักรบกลุ่มหนึ่งมาเมืองหลวงและรู้เข้าว่าว่านกุ้ยได้บังคับให้น้องสาวต้องตาย ดังนั้นพวกเขาจึงแอบเข้าไปทุบตีเขาด้วยความโกรธหลังจากการสอบสวนเพิ่มเติม ก็พบว่าข่าวลือภายนอกที่เกี่ยวกับว่านฉินนั้นล้วนเป็นข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริง ว่านฉินยังคงบริสุทธิ์ เพียงแต่ว่านกุ้ยเชื่อข่าวลือเข้าไป คิดว่าลูกสาวสูญเสียความบริสุทธิ์เลยไล่นางออกจากบ้าน เด็กหญิงถูกพ่อไม่เชื่อใจ บวกกับโดนใส่ร้าย เลยคิดจะกระโดดน้ำเพื่อฆ่าตัวตาย บัดนี้คนก็ตายไปแล้ว ทางโรงงานช่วยจัดงานศพให้ทันทีที่ผลการสอบสวนออกมา ชาวบ้านต่างด่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1087
เสิ่นว่านจือครุ่นคิดพักหนึ่งและรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไม่สามารถกลับไปอยู่กับพ่อ งั้นเขียนจดหมายไปขอเงินพ่อ ใช้จ่ายเงินขิงเขาก็ถือว่าได้ทำอะไรให้พ่อแล้ว "ก็ได้ งั้นพวกเจ้านั่งก่อน ข้าไปเขียนจดหมาย"อ๋องเยี่ยนยิ้มและพูดว่า "น้องไม่ต้องรีบร้อน พรุ่งนี้เขียนเสร็จค่อยส่งมาให้ก็ได้ เรายังมีหลายวันถึงออกเดินทาง เจ้าอยู่ที่นี่อยู่เป็นเพื่อนพี่สาวเจ้านะ"ดวงตาของซ่งซีซีฉายแววไม่พอใจ ยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ?เสิ่นว่านจือเอียงหัวของนางแล้วยิ้มอย่างชั่วร้ายโดยไม่รู้ตัว "ก็ได้"ซ่งซีซีกลอกตาใส่นาง เจ้าปัญหาเสิ่นนี่คิดจะเล่นอะไรอีกเสิ่นว่านจือหลบสายตาของซ่งซีซี เนื่องจากไม่ได้สบตา งั้นก็แสร้งทำเป็นไม่รู้คำเตือนจากซ่งซีซีเลยเซี่ยหลูโม่มองไปที่อ๋องเยี่ยนเอาแต่จับตาจ้องมองเสิ่นว่านจือ เขาก็รู้สึกน่ารำคาญขึ้นมา ดูท่าว่าไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา คิดจะใช้เสิ่นว่านจือเป็นเครื่องมือเพื่อหาผลประโยชน์จากตระกูลเสิ่นยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนว่าเขายังมีความปรารถนาที่น่าเกลียดด้วย ชั่วจริงๆเซี่ยหลูโม่ดูถูกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจเลย ดังนั้นจึงไม่ได้ให้พวกเขาอยู่ต่อเพื่อทานอาหาร กว่าจะได้หยุดงาน ยังต้องมองหน้าพวกเข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1088
ความอดทนที่เสิ่นว่านจือมีต่อนางเสิ่นถึงขีดสุดแล้ว และนางก็ยกแส้ขึ้นมาเพื่อไล่อีกฝ่ายออก นางเสิ่นได้แต่วิ่งหนีกลับก่อนที่อ๋องเยี่ยนจะออกจากเมืองหลวง ซ่งซีซีก็ต้องคอยระวังเอาไว้ เพราะรู้ความคิดสกปรกของอ๋องเยี่ยน ดังนั้นนางจึงส่งหงเซียวไปจับตาดูจวนอ๋องเอาไว้ เพื่อดูว่าเสิ่นว่านจือได้เชื่อฟังคำสั่งของนางหรือไม่ และไปจวนอ๋องเยี่ยนลับหลังหรือไม่หลังจากการจับตาดูมาอย่างต่อเนื่องสองสามวัน เสิ่นว่านจือก็กลับไปที่โรงงานปักเย็บซู่เจินตามปกติ และไม่ได้ไปจวนอ๋องเยี่ยน ซ่งซีซีถึงรู้สึกโล่งใจทั้งโรงงานปักเย็บซู่เจินและสถาบันการศึกษาสตรีค่อยๆ ได้รับการยอมรับจากทุกคนแต่สถาบันการศึกษาสตรีก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดมีคนจำนวนมากเข้ามาตีสนิท พวกนางไม่คิดจะเรียนหนังสือจริงๆ เอาแต่นำขนม งานปัก และของขวัญเพื่อแสดงความปรารถนาดีต่อผู้หญิงจากครอบครัวระดับสูงหญิงสาวจากตระกูลชั้นสูงบางคนก็ทำตัวหยิ่งและรับใช้หญิงสาวที่เป็นลูกสาวของขุนนางระดับเล็ก ไม่นานนักก็ค่อยๆ ก่อตั้งกลุ่มขึ้นบางคนที่อยากเรียนจริงๆ กลับถูกบีบออกยิ่งมีบางคนมาเพื่อเรียนรู้มารยาทจากคุณนายใหญ่เจิ้งกั๋ว หรือเรียนรู้ทักษะที่ดูแลบ้าน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1089
บางครั้งผู้หญิงเป็นคนที่ร้ายกับผู้หญิงมากที่สุด แม้ว่าหยานไท่ฟู่จะเป็นผู้นำของขุนนางฝ่ายบริสุทธิ์ แต่หยานหรูอวี้อายุยังน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของพวกนางก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยหากแค่เป็นเช่นนี้ ซ่งซีซีก็คิดว่ามันจัดการได้ง่าย แต่กลัวว่ามีคนที่อยู่เบื้องหลังกลุ่มคนนี้ จงใจจะเล่นงานสถาบันการศึกษาสตรีเพียงแต่ว่าปัจจุบันคนเหล่านี้มีผู้นำโดยคุณหนูตระกูลฉี และยังไม่พบได้รับคำสั่งจากคนอื่นตระกูลฉีมีจุดอ่อนมากมายในมือนาง ยังกล้ามาเล่นงานสถาบันการศึกษาสตรีหรือซ่งซีซีไปปลอบใจหยานหรูอวี้ก่อน กลัวว่าอารมณ์ของนางจะได้รับผลกระทบหยานหรูอวี้นั่งอยู่ในห้องทำงานด้านใน มองดูกองหนังสือลอกเลียนกองอยู่ตรงหน้า นางอ่านทีละหน้า พลางขมวดคิ้ว ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของซ่งซีซีที่เดินเข้ามาด้วยซ้ำซ่งซีซีเรียกนางเบาๆ นางถึงกับเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางยังคงบูดบึ้งอยู่ ก่อนที่นางจะคารวะ ริมฝีปากได้ฉีกรอยยิ้มออกมา "เจ้าสำนักมาเมื่อไร ข้าเสียมารยาทไป"ซ่งซีซีจับมือที่นางคำลังไหว้นั้นแล้วโค้งคำนับ "อาจารย์หยานเชิงนั่ง"ทั้งสองนั่งลง ซ่งซีซีสังเกตเห็นสมุดลอกเลียนแบบตรงหน้า นางนึกถึงตอนที่เข้ามาอีกฝ่าได้ขมวดคิ้วอยู่ นา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1090
ซ่งซีซีพยักหน้า จากนั้นอ่านดูสมุดลอกเลียนแบบของคนอื่น ให้พวกนางลอกเลียนแบบ โดยหวังว่าพวกนางจะมีลายมือที่สวยและตรวจดูพื้นฐานก่อนหนังสือลอกเลียนแบบหลายเล่มค่อนข้างดี และมีบางเล่มมีลายมือแบบสวยดี เขียนอย่างจริงจังมากนางวางมันลงและพูดว่า "ที่เจ้าไม่พอใจเพราะเรื่องนี้หรือ งั้นที่พวกนางลือเจ้า... กับเจ้าสิบเอ็ดฝางนั้น เจ้าไม่ได้เก็บมันใส่ใจสินะ"หยานหรูอวี้กล่าวว่า "มันปากของพวกนาง จะชอบว่าอะไรก็แล้วแต่ ไม่ได้ส่งผลต่อการกิน การอยู่ของข้า หรือทำให้ข้าบาดเจ็บแต่อย่างใด เหตุใดข้าต้องไปใส่ใจเล่า"นางพูดและยิ้ม "แต่พวกนางรู้วิธีใช้เรื่องจากสมัยก่อนเพื่อประชดข้าก็ถือว่ามีความสร้างสรรค์ ไม่ใช่แค่เอาแต่ด่าว่าข้าหน้าเงิน น่าเกลียด"หลังจากได้ยินคำพูดของนาง ซ่งซีซีก็ชื่นชมนางจากใจจริงๆ ต้องมีความมั่นใจที่แข็งแกร่งเช่นไรถึงจะมองข้ามข่าวลือพวกั้นไปจู่ๆ นางก็ขมวดคิ้ว "แต่ไม่รู้ว่าจะสร้างปัญหาให้กับแม่ทัพฝางหรือไม่"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ไม่หรอก โดยทั่วไปแล้วสิ่งเหล่านี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อผู้ชายมากนัก"หลังจากหยุดชั่วคราว เมื่อเห็นว่าหยานหรูอวี้ได้แต่ทำตัวไม่สนใจ นางก็พูดตรงๆ ว่า "บวกกับเรื่องที่พวกเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1091
ซ่งซีซีเห็นว่าพวกนางแต่งกายหรูหรา ผู้หญิงที่กำลังพูดนั้นสวมเสื้อคลุมตัวกลางผ้าไหมชั้นดีสีชมพูอ่อนและกระโปรงจีบสีฟ้า ดูทั้งน่ารักและหรูหรา ที่คออมีสร้อยหยก และมีถุงเล็กๆ ห้อยอยู่ที่เอวของนาง ถุงนั้นได้ปักคำว่า "ฉี" และพอมองดูก็รู้ตัวตนของนางในทันทีเสื้อผ้าและเครื่องประดับของคนอื่นๆ นั้นก็มีราคาแพงมากเช่นกัน ดูท่าว่าก็คงเป็นเจ้าปัญหาพวกนั้นพวกเขาหัวเราะ แต่ซ่งซีซียังคงนิ่ง มีสีหน้าเป็นมิตร จากนั้นพูดเบาๆ ว่า "ดูสิ พวกเจ้ากำลังอยู่ในวัยที่ชอบหัวเราะ งั้นก็ยืนอยู่ที่นี่ให้หัวเราะสักหนึ่งชั่วยามค่อยออกไป"หลังจากพูดจบ นางก็ปรบมือ จากนั้นเห็นเฟินหวาน ซึ่งเป็นเพื่อนของหงเซียวเดินออกมาจากมุมห้อง ทไท่าไหว้ก่อนจะพูดว่า "พระชายาเจ้าค่ะ"หงเซียว ชิงเหลิง เฟิยอวิ๋นและเฟินหวานต่างก็เป็นคนที่ศิษย์พี่ผิงสั่งให้อยู่ต่อในเมืองหลวง หงเซียวมีหน้าที่รับผิดชอบในการสืบสวน จริงๆ แล้วเฟินหวานมักจะทำงานกับนาง แต่ส่วนมากไม่ต้องให้นางลงมือเองวันนี้เป็นครั้งแรกนางสัญญาว่าจะให้หยานหรูอวี้จัดการเอง แต่บัดนี้ได้จับได้ว่านางล่วงเกินถึงหน้าตนเอง งั้นก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้แน่ๆซ่งซีซีพูดอย่างใจเย็น "เฟินหวาน เฝ้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1092
ใบหน้าของพวกฉีซี่หลี่แข็งทื่อด้วยเสียงหัวเราะ พวกนางจะถูกรังแกแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน ตอนนี้ ถูกเฟินหวานบังคับให้หัวเราะอยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม ถือเป็นความคับข้องใจและความอัปยศอย่างยิ่งสำหรับพวกนาง จากนั้นก็ไปฟ้องกั๋วไท่ฮูหยิน（ตำแหน่งยศของผู้หญิง）กั๋วไท่ฮูหยินมักจะเป็นคนใจดี ในตอนแรก นางสอนเรื่องมารยาท ดื่มชา ดูแลบัญชี จัดการคนใช้ ฯลฯ ในตอนนี้ยังไม่ได้สอนความรู้อื่นใดเลย เพราะได้คำนึงถึงฐานะของพวกนาง ไม่ว่าต่อไปจะแต่งงานกับผู้คนที่มีฐานะสูงกว่าหรือต่ำกว่า ล้วนต้องดูแลบ้านเรื่องมารยาท พวกนางเคยเรียนมาแล้ว แค่สอนเล็กๆ น้อยๆ เพิ่ม จะทำให้พวกนางไม่เสียมารยาทหรือทำตัวไม่งามเวลาจัดงานเลี้ยงหรือต้อนรับแขกในส่วนการดูแลบัญชี นี่เป็นความสามารถของผู้หญิงในการดูแลบ้าน และยังเป็นความรู้ประเภทหนึ่งอีกด้วย เพราะท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงในโลกนี้ก็ยังคงต้องดูแลฝ่ายใน เรื่องพื้นฐานแบบนี้จึงต้องเรียน พอเรียนเรื่องนี้ให้รู้เรื่องก่อนค่อยเรียนเรื่องอื่นๆ ก็ไม่สายไปผู้หญิงมักจะต้องทุ่มเทความพยายามมากกว่าผู้ชาย ถึงมีโอกาสให้พวกเขายอมฟังเสียงของผู้หญิงบ้าง แต่ยังไม่มีสิทธิ์มาขอร้องให้เท่าเทียมกันว
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1597
ข้ามาอยู่ชายแดนเฉิงหลิงได้หนึ่งเดือนแล้ว ก็กำลังครุ่นคิดว่าจะทำสิ่งใดดีในนามแล้ว ข้าคือภรรยาของจ้านเป่ยว่าง ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากลับมีน้อยนัก เขามักพำนักอยู่ในค่ายทหาร มีเพียงบางครั้งที่กลับมามองข้าสองสามตาด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมีเวลาว่างมากมาย พอจะทำกิจการเล็กๆ ได้ชายแดนเฉิงหลิงนั้นต่างจากที่ข้าคาดไว้เล็กน้อย เดิมทีข้าคิดว่าดินแดนชายขอบย่อมแร้นแค้น ขาดแคลนสิ่งของ แต่เหนือความคาดหมาย ที่นี่แทบจะมีทุกอย่างขาย ยกเว้นเพียงเครื่องประดับล้ำค่าและผ้าไหมชั้นดีจากแคว้นสู่เท่านั้นสิ่งเหล่านี้ก็หาใช่ว่าไม่มีไม่ เพียงแต่ว่าหลังจากพ่อค้าเดินทางนำมาถึงแล้ว ก็มักเก็บไว้รอส่งไปขายแก่พวกขุนนางมั่งคั่งในซีจิงชาวบ้านที่ชายแดนเฉิงหลิงซื้อเครื่องประดับเพียงเพื่อความสวยงาม ไม่ได้ใส่ใจว่าล้ำค่าหรือไม่ข้ากำลังตรองว่าจะค้าขายสิ่งใดดี เพียงแต่ไม่ว่าคิดจะค้าขายอะไร สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือต้องซื้อร้านก่อนมิใช่หรือ?ดังนั้น ข้าจึงพาบ่าวชายและสาวใช้เดินไปตามตรอกซอกซอย ค้นหาร้านค้าที่เหมาะสมการมาครั้งนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ให้เงินติดตัวข้ามาด้วย พี่สะใภ้รองกับว่านจือก็ให้มาบ้าง รวมกับเงินที่ข้าเก็บไว้เอง ที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1596
นายท่านป๋ออันถูกหวังเยว่จางเหน็บแนมอยู่ไม่น้อย ท้ายที่สุดก็ยอมปล่อยเส้าหมิ่นออกมา ให้เส้าหมิ่นไปขอความเห็นใจ ถึงได้ช่วยชีวิตคุณชายเส้าเอาไว้เรื่องราวคลี่คลาย พวกเขาก็กล่าวขอบคุณหวังเยว่จางอย่างสุดซึ้ง แม้จะรู้ว่าถูกจงใจบีบไว้ แต่จะทำเช่นไรได้เล่า ใครใช้ให้บุตรชายของตนประพฤติผิด ไร้คุณธรรม ถูกจับได้คาหนังคาเขาเล่า?เส้าหมิ่นรู้ว่ามารดาของตนเคยกลั่นแกล้งเสี่ยวอวี่ เขาจึงอดทนไว้ก่อน รอจนแต่งงานแล้วจึงกล่าวขอแยกเรือนทันทีเขามิได้ทะเลาะกับทางบ้าน เพราะราชสำนักแคว้นซางสอบคุณธรรมข้าราชการเป็นสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณธรรมแห่งความกตัญญู หากมีตราบาปว่าอกตัญญู วันหน้าอย่าหวังจะยืนหยัดในวงราชการเหตุผลที่เขาขอแยกเรือนก็สมเหตุสมผล กล่าวว่าสำคัญต่ออนาคต การสอบใกล้เข้ามาแล้ว คนในเรือนมากเกินไปย่อมรบกวนสมาธิ หากแยกเรือนไปจะได้เตรียมสอบอย่างสงบเพราะเขาเป็นบุตรที่กตัญญูมาโดยตลอด อีกทั้งฮูหยินเส้าเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา รู้ดีว่าเบื้องหลังของหวังจืออวี่มั่นคงนัก จึงมิได้ขัดขวางมากนัก อนุญาตให้พวกเขาแยกเรือนไปเรื่องนี้ถูกจัดการอย่างเงียบเชียบ มิได้ก่อผลกระทบอันใด ไม่มีผู้ใดเอ่ยคำซุบซิบนินทาเด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1595
ตอนนี้เองที่ข้าพึ่งเข้าใจเจตนาของซีซี เส้าฮูหยินนำคนไปก่อเรื่องถึงตระกูลหวังจนเสียหน้า เช่นนั้นก็ต้องไปขอขมาถึงที่นั่นด้วย และใช้เรื่องที่เส้าซื่อจื่อประพฤติตัวต่ำทรามมาจับจุดอ่อนตระกูลเส้า ต่อจากนี้ ต่อให้จืออวี่แต่งเข้ามา พวกเขาก็จะไม่กล้ารังแกอีกทั้งมีคนหนุนหลัง ทั้งมีเรื่องให้ถือไพ่เหนือกว่าแต่วันนี้ข้ามาเพื่อระบายความโกรธ เป้าหมายก็เส้าฮูหยิน ข้าย่อมไม่ยอมจากไปง่ายๆข้ารอจนปี้หมิงกับคนของเขาออกไปหมด จึงกล่าวกับเส้าฮูหยินว่า “เมื่อครู่ได้ยินท่านพูดว่าจวนป๋อเจวี๋ยของพวกท่านเป็นตระกูลขุนนางผู้ดีฟังแล้วช่างน่าขัน ตระกูลขุนนางผู้ดีที่ไหนจะทำเรื่องล่อลวงภรรยาน้อย บุกบ้านผู้อื่นอาละวาดไร้เหตุผล? วันนี้ข้าตั้งใจจะฉีกหน้าตระกูลเส้าให้ขาดเป็นชิ้นๆ อยู่แล้ว แต่เพราะเห็นว่าเส้าหมิ่นรักเสี่ยวอวี่ด้วยใจจริง ข้าจึงไม่อยากทำให้เรื่องเลวร้ายจนเด็กทั้งสองต้องอับอาย แต่เรื่องที่เสี่ยวอวี่ถูกกดขี่ ข้าไม่อาจปล่อยผ่านได้ เด็กคนนี้ข้าเสิ่นว่านจือเลี้ยงดูมาเองกับมือ จะยอมให้ใครรังแกไม่ได้ เจ้าอาศัยว่าตัวเองเป็นจวนป๋อเจวี๋ย ก็เลยกล้ารังแกตระกูลหวังที่ไร้บรรดาศักดิ์ ตอนเจ้ารังแกผู้อื่นก็อย่ามาโทษคนอื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1594
ดูสีหน้าของคนตระกูลเส้าหลังจากข้าพูดจบแต่ละคำ…แต่ละคนเหมือนถูกสาปกลายเป็นท่อนไม้ ยืนนิ่งไม่ไหวติง ก็รู้แล้วว่าเหล่าขุนนางใหญ่โตในเมืองหลวงล้วนไม่ให้ตระกูลเส้าเข้าสมาคมด้วย แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำข้าฉวยจังหวะที่เส้าฮูหยินยังตกตะลึง กล่าวเย็นชาต่อว่า “ใครไม่รู้ว่านายท่านสามบ้านข้ารักเสี่ยวอวี่ที่สุด? นางถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจถึงเพียงนี้ นายท่านสามของข้าก็เสียใจแทบคลั่ง ข้าต้องพูดทั้งปลอบทั้งเตือน จึงห้ามเขาไว้ได้ ไม่เช่นนั้น วันนี้เขาคงไปฟ้องไทเฮาไปแล้ว ในเมื่อข้ามาแล้ว เช่นนั้นใครเป็นคนลงมือ ก็ออกมายอมรับโทษเสีย”หวังเยว่จางมีหลายสถานะในเมืองหลวง แต่ที่ผู้คนรู้จักมากที่สุด ก็คือสามีของข้าเสิ่นว่านจือ ศิษย์แห่งสถาบันว่านซงเหมิน เจ้าหน้าที่ฝ่ายคลังยุทโธปกรณ์แห่งกรมทหาร อีกทั้งยังเป็นเจ้าของกิจการหลายแห่งของว่านซงเหมินในเมืองหลวงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลหวัง ถูกจงใจทำให้ดูเลือนราง แต่ในยามจำเป็น ก็ย่อมนำมาใช้งานได้ในบรรดาสถานะทั้งจริงทั้งเท็จเหล่านี้ ต่อให้มีผู้สงสัยว่ามีความเกี่ยวพันกับไทเฮา ก็ย่อมไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะไทเฮานั้นเคารพอาจารย์เหรินแห่งว่านซงเหมินอย่างย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1593
ข้าชื่อเสิ่นว่านจือ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง ข้าขอระบายเรื่องหนึ่งก่อนเถิดมันช่างเกินจะทนได้แล้ว!ตระกูลเส้าเป็นเพียงจวนป๋อเจวี๋ยเล็กๆ เท่านั้น ฮูหยินตระกูลเส้ากลับกล้าโอหังถึงเพียงนี้ ข้าเสิ่นว่านจือมีชีวิตอยู่มานาน ปากมากปากจัดก็เห็นมาหลายคน แต่พวกสตรีที่ปากมากในหมู่ผู้มีอำนาจ ข้ายังได้พบเพียงไม่กี่คนพอรู้ว่าเสี่ยวอวี่ถูกลากออกไปตบหน้า แล้วถูกกล่าวหาว่าไร้ยางอายไปยั่วยวนบุรุษ ข้าก็แทบอยากจะพังประตูตระกูลเส้าไปเตะใครสักคน ลากคนออกมาแล้วตบกลับให้สาสมใจซีซีเองก็โกรธ แต่เตือนข้าว่าเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว อย่าเพิ่งเอาแต่ระบายอารมณ์ ให้รีบไปดูเสี่ยวอวี่กับหวังชิงหรูก่อน เผื่อว่าทั้งสองจะทำเรื่องไม่คาดฝันต้องยอมรับว่าซีซีเป็นขุนนางมาหลายปี ย่อมมีวิจารณญาณในการแยกแยะเรื่องเร่งด่วนกับเรื่องสำคัญข้าจึงรีบเร่งไปยังตระกูลหวัง แล้วก็ได้รู้ว่าเสี่ยวอวี่กรีดข้อมือ ส่วนหวังชิงหรูก็ไล่สาวใช้ในเรือนออก ข้าจึงรู้สึกทันทีว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่จริงอย่างที่คาด หิมะยังไม่ทันตก หวังชิงหรูก็คิดจะแขวนคอตัวเองให้เป็นหมูตากแห้ง ข้าโกรธจนฟาดหน้านางไปหนึ่งฉาดที่จริงช่วงหลังมานี้ข้าเป็นคนอารมณ์ดีมาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1592
ข้ารู้ตัวอย่างแท้จริงว่าตนเองผิดมหันต์นั้น...เกิดขึ้นเมื่อใดกันนะ?มิใช่ตอนที่เจ้าสิบเอ็ดฝางกลับมา มิใช่ตอนที่หย่าขาดกับจ้านเป่ยว่าง และก็ไม่ใช่ตอนที่ตระกูลหวังประสบเคราะห์กรรมแต่เป็นตอนที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะออกเรือนตอนที่ตระกูลหวังตกอับ ข้าอยู่ในคุก เกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในอดีต ข้าก็รู้ว่าตัวเองมีเรื่องผิด ข้ายินดีจะขัดเกลาความแข็งกร้าว เปลี่ยนแปลงตนเองแต่ในตอนนั้น ข้ายังไม่อาจเรียกได้ว่าได้สำนึกอย่างแท้จริง เพราะข้ายังคิดว่าทั้งหมดคือเรื่องของตนเอง ต่อให้ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด ก็เป็นข้าเองที่รับกรรม ใครอื่นล้วนไม่มีสิทธิ์มาตัดสินข้ารู้ดีว่าพี่สะใภ้ใหญ่ต้องลำบากวุ่นวายเพราะความเอาแต่ใจของข้า ต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว ข้าอาจเคยชินกับการที่นางดูแลข้าเช่นนี้ จึงมีทั้งความรู้สึกขอบคุณและเคารพนางแต่เรื่องราวในอดีตของข้า ข้ามิเคยอยากย้อนกลับไปคิด เพราะนั่นคือการทำร้ายตนเอง เป็นความทุกข์ทรมานกระทั่งวันที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะหมั้นหมาย ข้าจึงเริ่มพลิกดูตัวเองทุกแง่ทุกมุม ให้ความเสียใจแทรกซึมกัดกินหัวใจทุกลมหายใจอวี่เจี่ยเอ่อร์กับคุณชายเส้าหมิ่นแห่งจวนป
