เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1090
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1091
ซ่งซีซีเห็นว่าพวกนางแต่งกายหรูหรา ผู้หญิงที่กำลังพูดนั้นสวมเสื้อคลุมตัวกลางผ้าไหมชั้นดีสีชมพูอ่อนและกระโปรงจีบสีฟ้า ดูทั้งน่ารักและหรูหรา ที่คออมีสร้อยหยก และมีถุงเล็กๆ ห้อยอยู่ที่เอวของนาง ถุงนั้นได้ปักคำว่า "ฉี" และพอมองดูก็รู้ตัวตนของนางในทันทีเสื้อผ้าและเครื่องประดับของคนอื่นๆ นั้นก็มีราคาแพงมากเช่นกัน ดูท่าว่าก็คงเป็นเจ้าปัญหาพวกนั้นพวกเขาหัวเราะ แต่ซ่งซีซียังคงนิ่ง มีสีหน้าเป็นมิตร จากนั้นพูดเบาๆ ว่า "ดูสิ พวกเจ้ากำลังอยู่ในวัยที่ชอบหัวเราะ งั้นก็ยืนอยู่ที่นี่ให้หัวเราะสักหนึ่งชั่วยามค่อยออกไป"หลังจากพูดจบ นางก็ปรบมือ จากนั้นเห็นเฟินหวาน ซึ่งเป็นเพื่อนของหงเซียวเดินออกมาจากมุมห้อง ทไท่าไหว้ก่อนจะพูดว่า "พระชายาเจ้าค่ะ"หงเซียว ชิงเหลิง เฟิยอวิ๋นและเฟินหวานต่างก็เป็นคนที่ศิษย์พี่ผิงสั่งให้อยู่ต่อในเมืองหลวง หงเซียวมีหน้าที่รับผิดชอบในการสืบสวน จริงๆ แล้วเฟินหวานมักจะทำงานกับนาง แต่ส่วนมากไม่ต้องให้นางลงมือเองวันนี้เป็นครั้งแรกนางสัญญาว่าจะให้หยานหรูอวี้จัดการเอง แต่บัดนี้ได้จับได้ว่านางล่วงเกินถึงหน้าตนเอง งั้นก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้แน่ๆซ่งซีซีพูดอย่างใจเย็น "เฟินหวาน เฝ้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1092
ใบหน้าของพวกฉีซี่หลี่แข็งทื่อด้วยเสียงหัวเราะ พวกนางจะถูกรังแกแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน ตอนนี้ ถูกเฟินหวานบังคับให้หัวเราะอยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม ถือเป็นความคับข้องใจและความอัปยศอย่างยิ่งสำหรับพวกนาง จากนั้นก็ไปฟ้องกั๋วไท่ฮูหยิน（ตำแหน่งยศของผู้หญิง）กั๋วไท่ฮูหยินมักจะเป็นคนใจดี ในตอนแรก นางสอนเรื่องมารยาท ดื่มชา ดูแลบัญชี จัดการคนใช้ ฯลฯ ในตอนนี้ยังไม่ได้สอนความรู้อื่นใดเลย เพราะได้คำนึงถึงฐานะของพวกนาง ไม่ว่าต่อไปจะแต่งงานกับผู้คนที่มีฐานะสูงกว่าหรือต่ำกว่า ล้วนต้องดูแลบ้านเรื่องมารยาท พวกนางเคยเรียนมาแล้ว แค่สอนเล็กๆ น้อยๆ เพิ่ม จะทำให้พวกนางไม่เสียมารยาทหรือทำตัวไม่งามเวลาจัดงานเลี้ยงหรือต้อนรับแขกในส่วนการดูแลบัญชี นี่เป็นความสามารถของผู้หญิงในการดูแลบ้าน และยังเป็นความรู้ประเภทหนึ่งอีกด้วย เพราะท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงในโลกนี้ก็ยังคงต้องดูแลฝ่ายใน เรื่องพื้นฐานแบบนี้จึงต้องเรียน พอเรียนเรื่องนี้ให้รู้เรื่องก่อนค่อยเรียนเรื่องอื่นๆ ก็ไม่สายไปผู้หญิงมักจะต้องทุ่มเทความพยายามมากกว่าผู้ชาย ถึงมีโอกาสให้พวกเขายอมฟังเสียงของผู้หญิงบ้าง แต่ยังไม่มีสิทธิ์มาขอร้องให้เท่าเทียมกันว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1093
ก่อนที่อ๋องเยี่ยนจะออกจากเมืองหลวง เขาได้เข้าไปในพระราชวังเพื่อกล่าวคำอำลากับพระสนมหรง พระสนมหรงกล่าวทั้งน้ำตาว่า "หากเจ้ากตัญญู ก็ไปขอให้ฝ่าบาทอนุญาติให้ข้าไปกับเจ้าไปที่เยี่ยนโจวเถอะ จะได้ไม่ต้องให้แมลูกจากกัน ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหนถึงได้เจอหน้าอีก"อ๋องเยี่ยนคุกเข่าลงกับพื้น เสียงของเขาสะอื้นสะอื้น "ลูกก็ไม่อยากทิ้งเสด็จแม่ด้วย แต่เยี่ยนโจวนั้นเทียบกับวังมิได้ และร่างกายของท่านก็ทนต่อความเหนื่อยล้าจากการเดินทางมิได้"พระสนมหรงปาดน้ำตาแล้วพูดว่า "ปกติมีน้องของเจ้าเข้ามาดูแลข้า บัดนี้น้องสาวของเจ้าได้เข้าไปในสำนักกิจการราชวงศ์ และเจ้าก็จะกลับเยี่ยนโจว เสด็จแม่จะมีความหวังอะไรอีก อีกอย่างเสด็จแม่ก็หายดีแล้ว ไม่กลัวการเดินทางนี้หรอก หากเจ้าไม่ไปขอร้อง งั้นเสด็จแม่จะไปขอเอง ฝ่าบาทมีเมตตา จะอนุญาตให้เราอยู่ด้วยกันแน่ๆ""เสด็จแม่ เราแม่ลูกจะต้องได้กลับมาพบกันอีกครั้งอย่างแน่นอน โปรดรอลูกสักพัก"ไทเฟยหรงจับมือเขาไว้ หลังจากป่วยมานาน นางก็บางเหมือนกิ่งไม้ที่ตายแล้ว แต่กลับกำมือแน่นมาก "ลูกเอ๋ย บ้านเมืองตอนนี้สงบสุขแล้ว ชาวบ้านก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เขตหนานเจียงได้รับการยึดกลับมา สงคร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1094
อ๋องเยี่ยนรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็หลุดหลิดด้วย "ทำไมเสด็จแม่ถึงพูดแบบนี้ ลูกไม่สามารถอยู่ห่างไกลดูแลท่านไม่ได้ แน่นอนว่าจะหวังว่าไทเฮาใจดีและดูแลท่านอย่างดี แบบนี้ลูกก็ไม่ต้องเป็นห่วง""เอาล่ะ หยุดพูดได้แล้ว เจ้าไปเถอะ เดินทางปลอดภัยด้วย" ไทเฟยหรงโบกมือ บุตรชายที่ตนเองเลี้ยงกับมือ นางจะไม่รู้นิสัยใจคอของเขาได้อย่างไร จะมองสีหน้าจองเขาไม่ออกได้อย่างไร"ลูกอกตัญญู เดือนกรกฎาคมร้อนมากจริงๆ เลยไม่สามารถพาท่านไปด้วย หากลูกพาท่านไป แล้วฝ่าบาทจะคิดอย่างไร ต่อให้ลูกจะบริสุทธิ์ ฝ่าบาทก็จะเกิดความสงสัย กลัวว่าลูกจะต้องถูกหาว่าด้วย"ไทเฟยหรงพยักหน้าและไม่พูดอะไรมากความ "เข้าใจแล้ว จงไปเถอะ"อ๋องเยี่ยนคำนับ จากนั้นก็ให้นางเสิ่น ชายารองจิน และลูกสี่คนเข้ามาและกล่าวคำอำลาไม่ว่าจะเป็นลูกสะใภ้หรือหลานตนเอง ไทเฟยหรงก็ไม่ได้แสดงความรักต่อพวกเขามากนัก มีสีหน้าเฉยเมยหลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ไทเฟยหรงก็ไอสองสามครั้งขันทีเกาซึ่งอยู่ข้างๆ นางรู้ว่าไทเฟยกำลังเสียใจอยู่ เขาจึงชักชวนสองสามคำว่า "อากาศมันร้อนมากจริงๆ ให้ท่านเดินทางไปด้วยก็ไม่สะดวก ไม่ดีต่อสุขภาพของท่านนะ ท่านอ๋องก็ห่วงใยท่านนะ ท่าน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1095
อ๋องเยี่ยนพาครอบครัวไปเยี่ยมไทเฮาเพื่อกล่าวคำอำลา จักรพรรดิ์ซูชิงก็อยู่ที่นั่นด้วยอาหลานสองคนต่างมีความคิดของตนเอง ไทเฮาทำตัวไม่รู้อะไร และคุยเล่นกับพวกเขา เล่าเรื่องในอดีตไทเฮาอุทานว่า ตอนที่อดีตฮ่องเต้มีชีวิตอยู่นั้น มักจะพูดถึงเรื่องพี่น้องกับอ๋องเยี่ยน"มีอยู่หนึ่งปี พวเจ้าพี่น้องทั้งหลายติดตามอดีตฮ่องเต้ไปล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง เจ้ายังเด็กและมีพลัง และยืนกรานที่จะขี่ม้าที่แข็งแรงสูงพอๆ กับเจ้า แต่ไม่คาดคิดว่าม้าตัวนั้นเป็นบ้าขึ้นมา เกือบทำให้เจ้าต้องล้มกับพื้น เขาขี่มาเข้ามา แล้วใช้แสม้ามัดเจ้าไว้ แต่สุดท้ายพวกเจ้าสองคนก็ถูกโยนออกไปพร้อมกัน โชคดีที่อดีตฮ่องเต้ช่วยเหลือเจ้า เจ้าจึงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป แต่หลังของเขาเองกลับมีเลือดไหลเยอะ โดนหินทำให้บาดเจ็บมีแผลหลายที่ด้วย""พระองค์ตรัสว่าในบรรดาน้องชายทั้งหลายนั้น พระองค์เอ็นดูเจ้ามากที่สุด เจ้าฉลาดรู้ความ เป็นเด็กดีว่าง่ายสอนง่าย มีของดีอะไรก็มักจะแบ่งแยกให้เจ้าชุดหนึ่ง ตอนที่พระราชทานที่ดิน พระองค์เลยพระองค์เยี่ยนโจวแก่เจ้า คิดว่าอยากจะให้เจ้ามีชีวิตที่ดี และอยู่อย่างสงบสุข"ไทเฮากล่าวด้วยรอยยิ้ม อันที่จริงนางก็รู้ว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1096
ก่อนออกจากเมืองหลวง นางเสิ่นไปที่จวนอ๋องตามหาเสิ่นว่านจือด้วยตนเอง และให้นางมอบจดหมายที่จะส่งให้ตระกูลเสิ่นเนื่องจากเสิ่นว่านจือได้รับคำเตือนจากซ่งซีซี นางจึงไม่มีอะไรจะพูดกับนางเสิ่น และจะไม่ให้จดหมายด้วย ดังนั้นจึงให้นางกลับไปเลยนางเสิ่นหาเรื่องหาตนเองอีกแล้ว เพียงแต่ครั้งนี้นางกลับไม่ได้โกรธ แต่น้ำตาคลอเบ้า "น้อง ข้ารู้ว่าเจ้าดูถูกข้า แต่ข้าเห็นเจ้าเป็นน้องสาวจริงๆ เราซื้อของมากมายในเมืองหลวง บัดนี้ก็ใช้ไม่ได้แล้ว หากโรงงานปักเย็บซู่เจินต้องการมัน ข้าจะเอาของทั้งหมดไปให้กับเจ้า"เสิ่นว่านจือกอดอกด้วยความสงสัยเล็กน้อย "เจ้าใจดีจริงๆ เหรอ?"นางเสิ่นรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "ข้าก็เป็นผู้หญิง แน่นอนว่าข้าอยากทำอะไรให้ผู้หญิงด้วย อีกอย่างข้าวของเหล่านั้นก็ไม่มีประโยชน์สำหรับเราแล้ว มีข้าวสาร เสื้อผ้า ผ้า ดอกไม้และของต่างๆ มากมาย จะให้มันำพวกมันทั้งหมดกลับไปที่เยี่ยนโจวก็ไม่ได้หรอก หากเจ้าไม่เชื่อ ไปจับตาดูเองข้าจะจัดคนไปส่งให้"ถ้านางไม่โกรธ เสิ่นว่านจือก็ต้องคิดว่านางมีเจตนาไม่ดีอย่างแน่นอน และตอนนี้นางเองก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใจดีจริงๆ แค่อยากจะซื้อนางเป็นพวกเท่านั้นเพียงแต่ว่าของเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1097
ต้องใช้รถห้าคันในการจัดส่ง ส่วนดอกไม้และต้นไม้ก็ถูกขนด้วยเกวียน คนของทั้งจวนอ๋องก็ช่วยกันจัดการเมื่อจากไปนั้น อ๋องเยี่ยนก็เดินออกมา เขาทักทายกับเสิ่นว่านจือ ด้วยเสน่ห์แบบผู้ชายและดูน่าสงสารมาก "หวังว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นประโยชน์ต่อ โรงงาน มีเส้นไหมหลายสีในจวน สามารถเย็บปักถักร้อยดีๆ หากเจ้าสนใจ คุณหนูเสิ่นเข้าไปดูข้างในได้นะ"เสิ่นว่านจือตื่นตัวขึ้นมา "ไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูหรอก แค่ขนมันออกมาพร้อมกันก็ได้แล้ว"อ๋องเยี่ยนไม่ได้บังคับ เขาเพียงสั่งคนใช้ว่า "นำเส้นไหมทั้งหมดออกมาใส่รถ หากยังไม่เพียงพอก็ส่งคนไปจ้างรถด้วย"พวกคนรับใช้ก็เข้าไปขนทันทีอ๋องเยี่ยนมองไปที่เสิ่นว่านจือ และเห็นนางสวมเสื้อคลุมตัวกลางสีชมพูอ่อนและกระโปรงจีบสีเขียวอ่อนในวันนี้ ทำให้นางดูสดชื่นและน่ารัก เขาก็ทำหน้าอ่อนโยนลง "จือจือคงหิวน้ำแล้วนะ ให้ข้าจัดน้ำและขนมให้ไหม"ด้วยคำว่าจือจือ ทำให้เสิ่นว่านจืออยากอาเจียนเลย มันไม่ง่ายที่จะกลั้นมันไว้"ข้าไม่หิวน้ำหรือหิวข้าว" เสิ่นว่านจือปฏิเสธและพูดอย่างสุภาพว่า "ขอบคุณน้ำใจของท่านอ๋อง"ดวงตาของอ๋องเยี่ยนจับจ้องใบหน้าของนางอยู่นาน "ก็ได้ ข้าไม่บังคับเลย พวกเจ้าขนของไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1098
ซ่งซีซีรู้ว่าทั้งครอบครัวอ๋องเยี่ยนจะออกจากเมืองหลวงในวันนี้ ดังนั้นนางจึงออกคำสั่งเป็นพิเศษให้ค่ายลาดตระเวนจับตาดูพวกเขาเอาไว้ และรให้พวกเขาออกจากเมืองค่อยรายงานอีกทีลู่เจินพาผู้คนไปจัดการเอง มองดูรถม้าหลายคันของจวนอ๋องเยี่ยนขับออกจากประตูเมืองอย่างยิ่งใหญ่ เนื่องจากสถานะของอ๋องเยี่ยน เขาจึงไม่จำเป็นต้องตรวจสอบเวลาออกจากเมืองหลวง แต่อ๋องเยี่ยนยังคงเปิดม่านรถให้พร้อมพยักหน้าทักทายเล็กน้อย เซียวเฉิน ผู้เฝ้าประตูเมืองก็ยกมือเพื่อทักทายให้หากไม่มีคำสั่งให้สอบสวน ย่อมไม่กล้าสอบสวน และท่านอ๋องแค่ออกป้ายให้เมื่อออกจากเมือง โดยไม่ต้องให้เห็นหน้าก็สามารถให้ผ่านได้หลังจากที่ลู่เจินมองเห็นพวกเขาจากนั้น เขาก็กลับไปที่สำนักกองกำลังเมืองหลวงเพื่อรายงานให้ซ่งซีซีซ่งซีซี รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินว่าพวกเขาจากไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ ค่ายลาดตระเวนกำลังอยู่ระหว่างการทดสอบสมรรถภาพทางกาย หลังจากจัดการคนกลุ่มหนึ่งออกไปแล้ว ค่ายลาดตระเวนยังไม่ถือว่ามีแต่ทหารแข็งแกร่ง อย่างน้อยมันไม่มากพอที่พวกเขาเป็นคนจากกองทัพซวนเจียหลังจากปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปหลายปี คนที่ทำตัวไม่ดีนั้นทำเอาคนที่มีวินัยเสียคนไปเลย แต่และ
บทล่าสุด
