เธอก็ยังน่ากินอยู่ดี

ห้องนอนสไตล์โมเดิร์นโทนสีขาวดูสะอาดเรียบง่ายและสบายตาฉันที่นอนราบอยู่บนเตียง ความฝันอันเลวร้ายยังคงตามหลอกหลอนฉันจากห้วงนิทราเหงื่อกาฬท่วมทั้งใบหน้าและแผ่นหลัง ภาพของแวมไพร์นั้นยังคงติดตา รอยยิ้มเขี้ยวแหลมคม ดวงตาสีแดงที่จ้องมองฉันราวกับเหยื่ออันโอชะ

แต่แล้วภาพในความฝันก็เปลี่ยนรูปลักษณ์กลายเป็นเขาชายหนุ่มดวงตาสีโลหิต กำลังโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ริมฝีปากของเขาแตะลงบนริมฝีปากฉันอย่างแผ่วเบาทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดไหลผ่านร่างกาย

ฉันสะดุ้งสุดตัว ลุกขึ้นนั่งบนเตียง หายใจหอบถี่ถาโถมเข้ามาในใจ สายตากวาดมองไปทั่วทุกทิศ เอียงหัวอย่างนึกสงสัยมือเสยผมขึ้น

"ฝันบ้าอะไรเหมือนจริงชะมัด! สงสัยคงจะคิดมากเกินไป ถึงขั้นเก็บมาฝัน"

"ถ้าเจออีกครั้งจะถามชื่อเขาได้ไหมนะ อยากจะรู้จักเขาจัง"

ฉันที่เอาเท้าแตะพื้นกำลังจะลุกขึ้นเสียงแจ้งเตือนข้อความดัง ทำให้ฉันหันกลับไปมองหน้าจอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียง เปิดหน้าจอดูใช้นิ้วเลื่อนไปที่ข้อความจากพี่เรียวจิ

ข้อความ: "พี่รู้ว่ามันยากสำหรับเธอ แต่ไม่ว่ายังไงพี่มีความเห็นคือเราต้องกำจัดแวมไพร์คนนั้นซะ เขาอันตรายต่อเธอ"

ฉันอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่น่าบอกพี่เรียวจิเลย ถึงพี่เรียวพูดถูกว่าเป็นคนอันตรายแต่...ภาพของเขาที่ช่วยฉันก็ผุดขึ้นมาในความคิด ใบหน้าที่หล่อ รอยยิ้ม เจ้าเล่ห์ เป็นแวมไพร์ที่ไม่เหมือนใครจริงๆ

"เขาก็ดูจะเป็นคนดีมั้งนะ " ฉันที่กำลังทบทวนตัวเอง

มือวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ฉันตัดสินใจที่จะไม่ตอบกลับข้อความของพี่เรียวจิ ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าพวกเขาต้องการอะไรจะต้องได้ในสิ่งที่เขาต้องการ แต่สิ่งที่ฉันรู้คือฉันไม่อยากทำร้ายเขา

"ในอีกแง่หนึ่งฉันคิดว่าเขาก็สมบูรณ์แบบเกินไป สายตาของเขาเหมือนมีอะไรอยู่ตลอดเวลา"

ฉันหลับตาลงพยายามข่มใจให้สงบไม่ว่าจะมองจากทางไหน ก็ดูไม่สมเหตุสมผล ข้อกังขาปรากฏในสมอง ฉันเดินวนไปวนมารอบเตียง

ผมที่เกาะอยู่บนขอบหน้าต่างห้องนอนของเธออย่างกับจิ้งจก สายตาจับจ้องไปยังร่างบางที่เดินไปมาใบหน้าแสดงความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดเจน

"ทำไมเธอถึงได้เครียดขนาดนั้น? หรือเพราะข่าว? "

ผมยังคงเฝ้ามองเธอต่อไปแม้จะรู้ว่ามันเป็นการละเมิดความเป็นส่วนตัวแต่มันก็ยากเกินกว่าที่ผมจะละสายตาไปจากเธอได้ ผมอยากจะเข้าไปพูดคุยกวนประสาทเธอเล่น ขณะเดียวกันความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวผมรู้แล้วว่าจะทำอย่างไรให้เธอยิ้มออกได้

ผมที่กำลังจะหายไปเห็นลุงเช็ดกระจกเลยยิ้มให้ก่อนจะหายไปในพริบตาเดียว

"ผะ...ผีหลอก!! ผีหลอก!!" ลุงคนนั้นสลบคาไม้เช็ดกระจกทันที

ร้านหอมหวาน สดใหม่...

ผมใช้พลังของตนเองวาร์ปไปยังร้านเบเกอรี่ชื่อดังในเมือง ซื้อเค้กมาหลายรสชาติที่ผมโปรดปรานมาเต็มสองมือก่อนจะวาร์ปมายังห้องทำงานของเธอ มือวางกล่องเค้กสีชมพูสดใสลงบนโต๊ะทำงานสีขาวเรียบอย่างทะนุถนอม ผมหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาเขียนข้อความสั้นๆ ลงไปยังกระดาษ

"กินให้อร่อยนะ จากหนุ่มสุดหล่อ พี่เรียวจิ"

ผมวางโน้ตไว้ข้างกล่องเค้กเขียนชื่อพี่ชายของเธอคงจะไม่เป็นไร แค่ยืมชื่อมาเท่านั้นเอง จากนั้นจึงหายตัวไปอีกครั้งทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมหวานของขนมอบอวลอยู่ในห้อง

เวลาผ่านไปสิบห้านาที...

ฉันที่เดินเข้ามาในห้องทำงานสายตาเห็นเค้กและกระดาษแผ่นเล็กๆ วางอยู่เลยเดินไปหยิบโน้ตขึ้นมาอ่าน รอยยิ้มเล็กปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉัน

ผมที่แอบล่องหนอยู่ยิ้มอ่อนยิ้มหวานอย่างน้อยผมก็สามารถทำให้เธอมีความสุขได้บ้างแม้จะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม ความรู้สึกหวานอมเปรี้ยวกระจายอยู่ในใจ

ก๊อก! ก๊อก!

"เข้ามาได้เลย"

ซากุระก้าวเข้ามาในห้องทำงานของฉันด้วยท่าทีเร่งรีบเธอไปกดปุ่มโทรทัศน์ที่อยู่มุมห้องเปิดภาพข่าวแถลงเกี่ยวกับเหตุการณ์แวมไพร์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เสียงผู้ประกาศข่าวรายงานสถานการณ์ด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

"จากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาทางการได้ออกมายืนยันแล้วว่ามีแวมไพร์ทำร้ายประชาชนจริง ขณะนี้เจ้าหน้าที่เอฟบีไอกำลังเร่งติดตาม..."

ซากุระหันมามองใบหน้าของฉันเธอพองแก้มโกรธอย่างน่ารัก

"มินาโกะ มันจริงเหรอที่มีแวมไพร์ในประเทศของเรา คนที่เราเดินสวนกันไปมากลายเป็นแวมไพร์แล้วแบบนี้พวกเราจะยิ่งไม่อันตรายเหรอ?"

ผมที่ยืนอยู่มุมห้องอยากจะเดินเข้าไปกระชากหัวยัยผู้หญิงคนนี้ที่เข้ามาทำให้มินาโกะต้องมาเครียดอีก คนเขาทำให้เธอหายจากหน้าบึ้งตึงได้แล้วยังต้องมาฟังข่าวไร้สาระ เพราะยัยนี่เลย ลากไปตบเลยดีไหมเนี่ย

ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปจับมือของซากุระ

"ซากุระฉันรู้ว่าเธอกลัวนะ เชื่อฉันสิว่ามันจะผ่านไปได้ พวกเอฟบีไอก็ตามเรื่องอยู่เหมือนกันนะ"

"แต่พวกเราไม่รู้เลยนะว่าใครเป็นแวมไพร์ "ซากุระที่หน้าตาเหมือนจะร้องไห้

ฉันดึงซากุระเข้ามากอดแน่นๆ เอามือลูบหลังของเธอเบาๆ ช้าๆ เพราะตอนนี้ซากุระกำลังหวาดกลัวอย่างมาก

"ไม่เป็นไรนะ บางที่แวมไพร์อาจจะไม่ได้น่ากลัวก็ได้ บางคนอาจจะใจดีไม่ทำร้ายใครก็มี"

"จริงเหรอ? แกแน่ใจนะ"

"แน่นอนสิ ฉันรับประกันว่าเธอจะปลอดภัย"

"อ่อนแอชะมัดเลยยัยผู้หญิงคนนี้" ผมที่พูดออกมา

ขณะที่กำลังปลอบซากุระได้กลิ่นตัวของเขา ทำให้รู้ว่าเขาอยู่ในห้องทำงานของฉัน คงอยากจะเห็นว่าฉันทำหน้าตายังไงที่ได้จดหมายกับเค้กของเขา ยังอ้างเขียนชื่อพี่ชายฉันอีก ช่างเป็นแวมไพร์จอมวางแผนจริงๆ

ตกเย็น....

หลังจากการประชุมอันยาวนานเสร็จ ฉันที่ต้องแวะซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของสดสำหรับทำอาหารเย็นระหว่างที่ฉันกำลังเลือกผักอยู่นั้น เสียกรี๊ดของสาวๆ ก็ดังขึ้นจากอีกมุมของซูเปอร์มาร์เก็ต ฉันอดไม่ได้ที่เผือกเรื่องชาวบ้านเลยหันไปมองข้างหลังอย่างนึกสงสัย

ฉันที่เห็นเขาใส่หมวกสีดำ แว่นตาสีดำทำท่าทางเหมือนกำลังเลือกซื้อสินค้าอยู่ท่ามกลางกลุ่มสาวๆ ที่กำลังรุมล้อมเขา ตัวเขาสูงเด่นเห็นชัดเจน 

"สง่าซะขนาดนั้นก็ต้องมีสาวๆ มาล้อม เป็นธรรมดาฮอตจริงๆ"

เขาที่พยายามจะเดินฝ่ามาทางนี้สายตาของเขากลับมามองที่ฉันทำให้ฉันเบี่ยงหน้าหลบเขาทันที เขาขอทางสาวๆ เดินตรงมายังที่ฉัน เขาหยุดอยู่ข้างๆ ฉันทำท่าทางเหมือนกำลังสนใจผักที่ถืออยู่ในมือ

"จะทำกับข้าวเหรอครับ?" เขาถามเสียงนุ่ม

"ถ้าจะต้มผักพวกนี้ก็น่าจะเหมาะกว่านะ" 

(ตอแหลเก่งเหมือนกันนะ ทำมาเข้าหาโดยการพูดคุยกำลังทดสอบฉันอยู่ละสิ ใช้ได้)

ฉันที่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาเลย เงยหน้าเอียงคอมองเขาไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาทักกันแบบนี้ ท่ามกลางสายตาของสาวๆ ที่จ้องมองมาด้วยความอิจฉา ใครสนล่ะ เขาสนใจฉันเสียใจด้วยนะ

"ไม่ดีกว่าค่ะ...พอดีว่าจะเปลี่ยนเมนูทำอาหาร"

"งั้นถ้าไม่รังเกียจ ฉันช่วยได้นะ เธอจะทำเมนูอะไรล่ะ"

ฉันมองเขาและยังชอบท่าทางที่ทำเหมือนเราสนิทกัน ช่างเป็นแวมไพร์ที่เกินเยียวยาจริงๆ ทว่าฉันก็เผลอพูดบางอย่างออกไปโดยตั้งใจที่จะแกล้งเขา

"ขอบคุณมากค่ะ ลุง"

รอยยิ้มบนใบหน้าของผมหายไปทันที ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

"ลุง?"

ผมทวนคำพูดของเธอด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ

"ฉันชื่อเคียร์เนย์ จะเรียกว่าเคียร์ก็ได้ ฉันยังไม่แกยังหนุ่มยังแน่น"

ในที่สุดฉันก็ทำให้เขาพูดชื่อตัวเองได้แล้ว ฉันเลยยกมือขึ้นดีดนิ้ว..

"อ้อ ก็หน้าแกแล้วก็เรียกลุงก็ถูกแล้วนะคะ เอาน่าเรียกลุงง่ายกว่าอีก ส่วนฉันชื่อมินาโกะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

คงเป็นครั้งแรกที่ฉันกับเขาได้แนะนำตัวกันแบบนี้ถึงจะแกล้งเขาเล่นแต่ที่จริงเขาไม่แก่เลยสักนิดไม่เลย... กลายเป็นว่าเขาก็เอื้อมมือมาจับแก้มทั้งสองข้างของฉันเบาๆ ทำฉันตกใจตัวแข็งทื่อ

"สาวน้อย รู้ไหมว่าการเรียกผู้ชายว่าลุง มันเสียมารยาทแค่ไหน"

ผมพูดเสียงนุ่มแต่แววตาของผมกลับประจักษ์แจ้งแก่ใจ ผมค่อยๆ ก้มลงมาใกล้กับใบหน้าของเธอ

"ถ้าลุงคนนี้จับกินขึ้นมาแล้วจะหนาวนะจะบอกให้ ดูยังไงเธอก็ยังน่ากินอยู่ดี" ผมเอานิ้วไปรูดจมูกของเธอและยิ้มละไม