LOGINShare
บทที่ 3
Last Updated:
2024-12-24 20:58:44ตอนที่ซินหยานตกลงไปในน้ำมีพี่ชายที่ไปด้วยในตอนนั้นช่วยไว้ได้ทัน เมื่อซินหยานอายุได้ สิบหกหนาว ก็ได้ช่วยชีวิตท่านแม่ทัพเจ้าไว้ เพราะตลอดเวลาซินหยานนางได้ดูแลท่านแม่ทัพอย่างดี เขาจึงรับนางเป็นอนุ
ซินหยานเมื่ออยู่ที่จวนท่านแม่ทัพ แม้จะสุขสบาย นอกจากจะเป็นอนุแล้วนางยังเป็นผู้มีพระคุณคอยช่วยเหลือท่านแม่ทัพด้วย แต่นางไม่เคยได้ความรักจากท่านแม่ทัพเลย
ทุกครั้งที่มาค้างที่เรือนของนางก็เหมือนจะมาเพราะถูกฮูหยินเอกบังคับเสียมากกว่า ตลอดชีวิตที่เหลือของนางไม่มีบุตรเป็นของตนเอง เพราะท่านแม่ทัพต้องมีบุตรเพียงแค่ฮูหยินของตนเท่านั้น
จนวาระสุดท้ายของชีวิตซินหยาน นางก็ไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากท่านแม่ทัพเลยสักครั้ง สืออี เมื่อนึกถึงนิยายที่นางอ่าน นางก็ได้แต่ถอนหายใจกับความรักที่โง่เขลาของซินหยาน
ในเมื่อนางมาที่นี่แล้วเหตุการณ์เช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นกับนางเป็นแน่
"ระบบกำลังประมวลผล" สืออี กระโดดลุกขึ้นจากที่นอนเมื่อได้ยินเสียงปริศนา
นางมองไปทั่วรอบห้องเพื่อหาต้นตอของเสียงที่ได้ยิน แต่ก็หาไม่พบ
"โปรดแจ้งชื่อของคุณ" เสียงดังขึ้นอีกครั้ง สืออีจึงได้รู้ว่าเสียงมาจากในหัวของนางเอง
"สืออี" นางพูดขึ้น
"ไม่มีในสารบบ"
"ซินหยาน" ในเมื่อใช้ชื่อสืออีไม่ได้ นางจึงได้เปลี่ยนชื่อใหม่
"สวัสดีซินหยาน โปรแกรมได้ทำการบันทึกชื่อของคุณแล้ว"
"โปรแกรมอะไร ฉันไม่เข้าใจ" สืออีนั่งลงที่เตียงพร้อมทั้งกัดนิ้วอย่างใช้ความคิด
"โปรแกรม Survivor ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อช่วยชีวิตในยามฉุกเฉิน ภายในระบบมีปัจจัย4 ที่คุณต้องการพร้อมทั้งโกดังเก็บของไว้เรียกออกมาใช้"
สืออีขมวดคิ้วคิด คงไม่ใช้ชิปโปรแกรมที่เธอกลืนลงไปหรอกนะ ภารกิจสุดท้ายที่ให้เธอไปโจรกรรมของ เป็นไปไม่ได้ที่จะติดตามเธอมา ในตอนที่รับงานเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าโปรแกรมชนิดนี้มีประโยชน์อย่างไร
รู้เพียงว่าเป็นสิ่งที่คนทั่วโลกต้องการครอบครองมัน แต่มันก็เป็นเพียงโปรแกรมที่ยังต้องพัฒนาอีกเยอะ หากสำเร็จจริง ทั่วโลกคงได้ปั่นป่วนแน่นอน
"เป็นอย่างที่คุณคิด แต่คุณจะไม่ได้ทุกอย่างมาโดยง่าย คุณต้องทำภารกิจเพื่อแลกสิ่งที่ต้องการ"
"คุณมีชื่อหรือไม่" สืออีเอ่ยถาม
"เรียกผมว่า เอ่อ ตั้งชื่อให้ผมด้วยครับ" สืออีถอนหายใจอย่างปลงตก
"เชาชื่อ" (ซูเปอร์มาเก็ต)
"ขอบคุณมากขอรับ" เชาชื่อเปลี่ยนคำพูดเพื่อให้เข้ากับยุคโบราณ
"ไหน มีสิ่งใดมานำเสนอบ้าง"
"ภารกิจแรก ท่านต้องทำความรู้จักกับคนในยุคนี้อย่างน้อยสามคน" ไม่ยาก คนในบ้านก็ครบสามคนแล้ว
"แล้วจะได้สิ่งใด"
"ทุกครั้งจะมีให้เลือกสามอย่าง แต่ท่านจะเลือกได้เพียงอย่างเดียวขอรับ" สืออีห่อปาก
"แล้วครั้งนี้มีอะไรบ้าง"
"ข้าวสารสิบชั่ง แป้งสิบชั่ง เนื้อสัตว์สิบชั่ง" สืออีอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ
"ทำไมถึงมีเพียงแค่นี้"
"ภารกิจของท่านง่ายขนาดนี้ ท่านจะได้ของดีได้อย่างไร" เชาชื่อเหมือนจะไม่อยากคุยกับซินหยาน ระบบปิดไป ซินหยานต้องออกจากห้องเพื่อไปพบหน้าครอบครัวเสียที
"เอ่อ ท่านแม่มีอะไรให้ข้าช่วยไหมเจ้าคะ" ซินหยานเดินเข้าไปอย่างเก้ๆ กังๆ
"หยานเออร์ เจ้ายังไม่หายดีไปนั่งพักเสีย" ชุยเหมยดันตัวบุตรสาวให้ออกไปจากห้องครัว
"ท่านแม่ท่านไม่ต้องห่วงข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ" ซินหยานเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินเข้าไปช่วยจัดเตรียมอาหาร
ในโลกก่อนมีสิ่งใดที่นางไม่เคยทำบ้าง นางทำด้วยตนเองมาทุกอย่างแล้ว เมื่ออยู่ในบ้านที่ไม่มีอะไรเลย ซินหยานจึงไม่กลัวความลำบาก เมื่อสำรวจข้าวของซินหยานก็รู้แล้วว่านางต้องเลือกสิ่งใด
เมื่อถึงเวลาทานอาหาร ครอบครัวทั้งสี่คนก็นั่งลงพร้อมหน้าพร้อมตา ซินหยานก็เริ่มนึกคำที่จะพูดแนะนำตัวอย่างไรดี
"ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ชาย พวกท่านชื่ออันใดเจ้าคะ" ซินหยานมองไปที่ทั้งสามที่กำลังมองมาที่นางอย่างประหลาดใจ
"น้องน้อยเจ้าปวดหัวหรือไม่ หรือมีอาการเช่นใดบ้าง ข้า ข้าไปตามท่านหมอมาดีหรือไม่" จางเหลี่ยงเตรียมลุกที่จะไปตามท่านหมอมาดูอาการน้องสาว
"ไม่ต้องเจ้าค่ะ แค่พวกท่านพูดนามออกมาก็พอ"
"แม่ ชุยเหมย" ชุยเหมยชี้ไปที่ตัวเอง นางทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา
"พี่ชาย จางเหลี่ยง แต่เจ้าไม่เป็นอันใดแน่นะ" จางเหลี่ยงยังไม่หายกังวลเรื่องน้องสาว
"ข้าบิดาเจ้า จางเทียน" จางเทียนจ้องมองบุตรสาวอย่างไม่วางตา
"ภารกิจแรกสำเร็จ เชิญท่านเลือกสิ่งที่ต้องการขอรับ" เชาชื่อเอ่ยขึ้น
"หากมีข้าวสิบชั่ง แป้งสิบชั่ง เนื้อสัตว์สิบชั่ง พวกท่านจะเลือกสิ่งใดเจ้าค่ะ" ซินหยานให้ทุกคนได้มีสิทธิ์เลือก เพราะนางอยากจะรู้ความต้องการของแต่ละคน
"ข้าว/ข้าว/เนื้อสัตว์" มีเพียงจางเหลี่ยงที่เลือกเนื้อสัตว์
"เช่นนั้นข้าเลือกข้าวสารสิบชั่ง" เมื่อสิ้นคำของซินหยานข้าวก็ปรากฏตรงหน้านาง
ทั้งสามคนตกตะลึงอ้าปากค้าง จางเหลี่ยงกระโดดลุกจากเก้าอี้ไปยืนหลบที่หลังของบิดา ชุยเหมยก็ตบอกตัวเองเพื่อเรียกสติ จางเทียนนั่งนิ่งแต่จริงๆแล้วเขาอยากจะลุกหนี แต่เท้ายังได้รับบาดเจ็บจึงไม่อาจเคลื่อนตัวได้
"นี่คืออันใดหยานเออร์" ชุยเหมยเอ่ยถามบุตรสาวเมื่อนางสงบสติได้แล้ว
"ข้าจะเล่าให้พวกท่านฟังแต่อย่าได้ตกใจนะเจ้าค่ะ" ซินหยานมองไปที่ทุกคนด้วยสายตาจริงจัง
ทั้งสามเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ซินหยานกำลังจะเล่าคงเป็นเรื่องที่เคร่งเครียดจึงได้ยืดตัวขึ้นเพื่อรอฟัง
Related chapters
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 4
ซินหยานนางเล่าเรื่องระหว่างที่นางได้หมดสติไปแล้วได้ไปเห็นโลกใบใหม่ที่ไม่เหมือนในตอนนี้ ข้าวของเครื่องใช้ บ้านเรือนความแตกต่างระหว่างสองพื้นที่ แม้แต่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายสิ่งที่นางได้ติดตัวมาก็ไม่รู้ว่าคือสิ่งใด แต่หากนางทำตามภารกิจได้ นางจะสามารถเลือกสิ่งของจากระบบกำหนดให้ได้หนึ่งอย่างทั้งสามเมื่อฟังจบต่างก็มีสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ แต่ไม่เชื่อก็คงไม่ได้ เพราะเห็นอยู่ว่ามีสิ่งของปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขาจริง"อันตรายหรือไม่" จางเทียนเอ่ยถามอย่างกังวลเรื่องที่วิญญาณของบุตรสาวออกจากร่างจนไปพบเจอเรื่องน่าตกใจ เขาก็หวาดกลัวที่ไม่สามารถช่วยเหลือได้แล้ว แต่หากสิ่งที่นางต้องทำหลังจากนี้เสี่ยงอันตรายเขาก็ไม่อยากให้บุตรสาวได้ทำ แม้มันจะทำให้ความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้นก็ตาม"คงไม่เจ้าค่ะ อย่างที่พวกท่านเห็นสิ่งแรกที่ข้าทำก็คือทำความรู้จักกับผู้ใดก็ได้สามคน" ซินหยานยักไหล่อย่างไม่กังวลเรื่องในภพก่อนนางเสี่ยงอันตรายมากเพียงใดแทบไม่ได้กับสิ่งเหล่านี้สักนิด ในยามนี้นางจะหวาดกลัวสิ่งใดอีก แม้ความตายนางก็ประสบมาแล้ว"เช่นนั้น หากมีสิ่งใดที่อันตรายไม่ทำได้หรือไม่" ชุยเหมยเอ่ยถามอย่างกังวล"ก็คงได้เจ้
Last Updated : 2024-12-24วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 5
ทั้งสองบอกเล่าเรื่องที่จำเป็นต้องขึ้นเขาให้บิดามารดาฟัง ก่อนที่จางเหลี่ยงจะนำขวดยาออกมาส่งให้บิดาได้ดื่ม จางเทียนมองดูบุตรทั้งสองด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา"หยานเออร์ ลำบากเจ้าแล้ว" เพราะตนบุตรสาวจึงต้องทำตามคำสั่งของสิ่งใดก็ไม่รู้เพื่อได้ยามารักษาตน"ลำบากอันใดกันท่านพ่อ เรื่องเพียงเท่านี้ ข้าทำได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ" ซินหยานมองไปที่จางเทียนอย่างจริงใจซินหยานไม่คิดว่าครอบครัวที่นางเพิ่งจะพบเจอจะมอบความรักความห่วงใยให้นางอย่างแท้จริง ในภพก่อนนนางพบเจอแต่คนที่เขามาหาผลประโยชน์กับนางเท่านั้นเมื่อเห็นสายตาของความห่วงใย ความกังวลจากคนทั้งสามในครอบครัว ซินหยานอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้ นางคิดเพียงว่าหากช่วยให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวจางดีขึ้นนางจะออกไปใช้ชีวิตของนางเองแต่ในยามนี้ความคิดทั้งหมดได้หยุดลง กลายเป็นว่านางเริ่มจะหวงแหนความรัก ความหวังดีที่ทั้งสามคนในครอบครัวมอบให้นางแล้ว"ท่านพ่อ ท่านกินยาเถิดเจ้าค่ะ" ซินหยานเร่งให้จางเทียนดื่มยาลงไปจางเทียนยกยาขึ้นดื่มท่ามกลางสายตาของภรรยาและบุตรทั้งสองที่มองมาอย่างมีความหวัง เมื่อยาลงสู่คอของจางเทียน ร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มทันที ก่อนที่ขาข้างที่
Last Updated : 2024-12-24วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 6
วันต่อมาฟ้ายังไม่สว่างสามคนพ่อลูกก็เตรียมตัวขึ้นเขา โดยมีชุยเหมยเตรียมเสบียงอาหารไว้ให้อย่างเต็มที่ เพราะของที่ซินหยานนำออกมาอย่างเนื้อสดอยู่ได้ไม่นานเมื่อคืนก่อนที่จะแยกย้ายซินหยานบอกเรื่องที่นางได้แผนที่หาของป่ามาจากเชาชื่อแล้ว ทั้งสามจึงตัดสินใจจะขึ้นเขาเพื่อไปขุดสมุนไพรไปขายในเมืองเช่นนี้ซินหยานนางก็จะได้ทั้งเงินและทำภารกิจสำเร็จอีกด้วย ตอนที่สามพ่อลูกออกจากเรือนชาวบ้านยังไม่ออกมาทำงานกันเลย พวกเขาจึงไม่ต้องคอยตอบคำถามผู้ใดอีกอย่างเรื่องที่จางเทียนหายดีแล้ว พวกเขาก็ยังไม่อยากให้ผู้ใดได้รู้อีกด้วย ทั้งสามอาศัยแสงของดวงจันทร์เดินไปที่ภูเขา เมื่อเขาไปในป่าซินหยานก็เปลี่ยนมาเดินนำทางทั้งสามเดินมาจนตะวันขึ้นกลางหัวก็ยังไม่ถึงที่ที่ซินหยานบอกว่ามีโสม แต่ทั้งสามกลับพบเสือแทนเสียก่อนจางเทียนรีบยกธนูในมือขึ้นเล็งโดยเขาดันตัวบุตรทั้งสองไปไว้ด้านหลังแทน จางเหลี่ยงในยามนี้ก็กอดน้องสาวไว้แน่น แม้ตัวเขาจะกลัวจนตัวสั่นเทาก็ยังเป็นห่วงน้องสาวมากกว่าตัวเองซินหยานมองทุกการกระทำของบิดาแล้วพี่ชายดวงตาก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง เพราะในเป็นครั้งแรกที่นางได้รับการปกป้องจากใครสักคน"ท่านพ่อส่งธนูมาให้ข้าเ
Last Updated : 2024-12-25วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 7
รุ่งเช้าสองพี่น้องก็เตรียมตัวเข้าเมือง ชุยเหมยส่งค่าเกวียนและค่าเข้าเมืองให้จางเหลี่ยงเก็บไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะแบกตะกร้าที่มีโสมด้านในขึ้นหลังออกไปจากเรือนจางเหลี่ยงเดินนำหน้าซินหยานเพื่อนำทางไปขึ้นเกวียนวัวหน้าหมู่บ้าน ซินหยานมองไปที่สองแม่ลูกที่นั่งอยู่บนเกวียน จากความทรงจำเดิมนางจำได้ทันทีว่าคือป้าสะใภ้ใหญ่และยู้อวี้ลูกพี่ลูกน้องของนาง"เหอะ มีปัญญาจ่ายค่าเกวียนด้วยหรือ" ยู้อวี้มองสองพี่น้องอย่างดูแคลนซินหยานมองจ้องเข้าไปในดวงตาของยู้อวี้อย่างดุดัน จนยู้อวี้หวาดกลัวจนเหงื่อซึมออกมาตามแผ่นหลัง แววตาของซินหยานที่มองมาที่นางในครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน คนที่เป็นฝ่ายหวาดกลัวต้องเป็นซินหยานมิใช่นาง"มองบ้าอะไร" ยู้อวี้ตวาดซินหยานเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่นางหวาดกลัว"เจ้าคงไม่อยากให้ข้าพูดตรงนี้ใช่หรือไม่" ซินหยานแสยะยิ้มออกมา"พูดอันใด เจ้ากล้าหรือ" ยู้อวี้ถลึงตาห้ามอย่างดุร้าย"อยากรู้หรือไม่เล่าว่าข้ากล้าหรือไม่" ซินหยานขึ้นไปนั่งบนเกวียน พร้อมทั้งกระซิบเสียงเย็นข้างหูของยู้อวี้ยู้อวี้จำต้องก้มหน้าลงตลอดการเดินทาง แม้มารดาจะเอ่ยถามว่าพูดเรื่องอันใดกันนางก็ไม่กล้าเอ่ยออกมาสักคำ เพราะต
Last Updated : 2024-12-25วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 8
ในยามนี้จางเหลี่ยงถูกซินหยานลากออกมาจากร้านยา เพราะสติของเขาล่องลอยไปเสียแล้ว"หากท่านยังเป็นเช่นนี้ ข้าจะทิ้งท่านแล้วนะเจ้าค่ะ" ซินหยานที่ลากพี่ชายมาได้ไม่ไกลก็หยิกแขนของจางเหลี่ยงอย่างแรง"โอ๊ย เบาๆ น้องน้อย พี่รู้แล้ว" จางเหลี่ยงเดินลูบแขนตามซินหยานไป"เจ้าจะไปที่ใด" จางเหลี่ยงเอ่ยถาม เพราะทางที่ซินหยานพาเขามาไม่ใช่ทางที่จะไปขึ้นเกวียนวัวกลับหมู่บ้าน"ข้าจะซื้อรถม้าเจ้าค่ะ" ซินหยานมองค้อนพี่ชาย ตลอดทางที่นางเดินถามทางมาเขาไม่ได้สังเกตเลยหรือไง"เจ้าว่าจะซื้อรถม้าหรือ ผู้ใดจะขับ" จางเหลี่ยงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ"ท่านอย่างไรเล่า" ซินหยานเริ่มลากพี่ชายอีกครั้ง เมื่อเห็นเขายืนนิ่งตกตะลึงอีกแล้วสองพี่น้องมาหยุดอยู่ที่โรงค้าสัตว์ นายหน้าเดินเข้ามาสอบถามทั้งคู่ว่าต้องการสิ่งใด เมื่อรู้ว่าหาซื้อรถม้าก็มองอย่างดูแคลน เพราะการแต่งตัวของทั้งคู่ดูไม่น่าจะมีเงินมากมาซื้อรถม้าได้"เช่นนั้นก็ไปที่อื่นเจ้าค่ะ" ซินหยานเดินออกจากร้านแรกทันที ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่ร้านเกือบสุดท้าย นายหน้าเข้ามาทักทายอย่างดี พร้อมพาทั้งคู่เลือกม้าอย่างเต็มใจ ซินหยานเดินเลือกไปตามคอกม้าอย่างใจเย็น นางยังไม่พบตัว
Last Updated : 2024-12-25วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่9
สองพี่น้องเมื่อถึงเรือนก็บังคับรถม้าเข้าไปเก็บด้านในเรือนทันที พร้อมบอกบิดามารดาเรื่องที่อาจจะมีชาวบ้านมาที่เรือนเพื่อดูรถม้า เพียงไม่นานเสียงร้องเรียกหน้าเรือนก็ดังขึ้น"อาเทียนอยู่หรือไม่" จางเซียนตะโกนเรียกน้องชายเสียงดังสี่คนพ่อแม่ลูกเตรียมรับมือไว้พร้อมแล้ว ข้าวของภายในเรือนก็ถูกซินหยานเก็บเข้าไปไว้ในช่องเก็บของ ของนางแล้ว"มีอันใดหรือขอรับ" จางเทียนที่ถูกจางเหลี่ยงและชุยเหมยพยุงออกมาจากเรือนจางเซียนเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นอาการของน้องชายยังไม่ได้ดีขึ้น ชาวบ้านที่ตามมาก็ส่งเสียงพูดคุยกันจนจับใจความไม่ได้"หากเจ้ามีเงินเหตุใดถึงไม่นำไปรักษา" ชาวบ้านในกลุ่มพูดขึ้น"ต้องรักษาอยู่แล้วขอรับ เพียงแต่ข้าดินทางลำบากจึงให้อาเหลี่ยงซื้อรถม้าไว้ใช้งาน""เจ้ามีเงินมากเพียงนั้นทำไมไม่นึกถึงพี่ชายของเจ้าบ้าง" นางจูพี่สะใภ้ของจางเทียนเอ่ยขึ้น"หากข้าจำไม่ผิด พวกท่านต้องการแยกครอบครัวมิใช่หรือขอรับ อีกอย่างข้าก็ไม่ได้อะไรที่ข้าควรจะได้มาสักอย่าง" จางเทียนจ้องมองพี่สะใภ้อย่างดุดัน"เหอะ ในหนังสือแยกบ้าน ท่านลุงเขียนไว้แล้วมิใช่หรือว่าทั้งสองครอบครัวไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน ยามที่ท่านพ่อข้าเกือบพิก
Last Updated : 2024-12-26วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่10
ชาวบ้านที่เห็นว่าเรื่องจบแล้วต่างก็แยกย้ายกันกลับไป เหลือเพียงผู้นำหมู่บ้านที่ยังข้องใจเรื่องของนางจูกับซินหยานที่ยังไม่ยอมกลับเท่านั้น"เกิดเรื่องอันใดกันแน่ เจ้าถึงยอมตัดขาดเช่นนี้" เพราะครั้งที่แล้วที่แยกเรือนเขาบอกให้ทำเรื่องตัดขาดเสียแต่จางเทียนไม่ยอม"อวี้เออร์ผลักน้องสาวข้าตกน้ำขอรับ" จางเหลี่ยงที่ไม่อาจเก็บความแค้นไว้ได้แล้วก็พูดออกมา"จริงหรือหยานเออร์" ผู้นำหมู่บ้านหันไปมองซินหยานอย่างตกตะลึงหากเป็นเรื่องจริง ยู้อวี้ก็ถือว่ามีความผิดหากซินหยานจะเอาเรื่องน่าก็อาจจะติดคุกหรือไม่ก็ถูกส่งไปใช้แรงงาน"จริงเจ้าค่ะ" ซินหยานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นให้ผู้ใหญ่บ้านฟัง"เพ้ย เป็นเพียงแม่นางน้อยแต่คิดจะฆ่าคนแล้ว" ผู้นำหมู่บ้านตงสบถออกมาจางเทียนขอให้ผู้นำหมู่บ้านเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะเขาไม่อยากทำลายอนาคตของยู้อวี้ หากชาวบ้านล่วงรู้นางคงหาคนมาตบแต่งไม่ได้"ข้าเข้าใจ หากเจ้าไม่เอาเรื่องข้าก็ไม่ยุ่ง" ผู้นำหมู่บ้านกลับเรือนของเขาไปก่อนที่ผู้นำหมู่บ้านจะกลับไปจางเทียนเอ่ยเรื่องที่เขาจะขอซื้อที่ดินที่ติดกับเรือนของเขาด้วย วันพรุ่งนี้จะให้ชุยเหมยและบุตรไปคุยที่เรือนผู้นำหมู่บ้า
Last Updated : 2024-12-26วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 11
จางเทียนเคยสร้างบ้านให้คนในหมู่บ้านอยู่หลายหลัง แต่คนงานที่ช่วยเหลือเขาเมื่อเขาบาดเจ็บต่างก็แยกย้ายกันไปหางานอื่นทำ ในยามนี้เขาจึงต้องหาคนในหมู่บ้านที่อยากจะทำงานมาช่วยสร้างเรือนแทน"ได้ได้ ข้าจะไปถามชาวบ้านให้" ท่านลุงตงย่อมต้องยินดี เพราะชาวบ้านส่วนมากนอกจากทำนาแล้วก็หาของป่า เงินที่ได้มาใช้จ่ายย่อมไม่พอ หากมีงานเข้ามาใครบ้างจะไม่อยากทำสองวันต่อมาท่านลุงตงก็นำเอกสารที่ดินมาส่งให้จางเทียนที่เรือนพร้อมทั้งบอกเรื่องที่ชาวบ้านต้องการมาช่วยพวกเขาสร้างเรือน จางเทียนจึงให้ชาวบ้านทั้งหมดมาพบเขาที่เรือนเพื่อดูว่าจำนวนเท่าใดจากแบบที่ซินหยานอยากได้ คงต้องใช้คนมากเสียหน่อย จางเหลี่ยงก็พาบิดาเข้าเมืองเพื่อไปสั่งซื้อกระเบื้องมามุงหลังคา ซินหยานนางอยากได้อิฐมาสร้างบ้านมากกว่า แต่คงจะแปลกเกินไปสำหรับยุคนี้เรื่องเรือนหลังใหม่นางก็ปล่อยให้บิดาเป็นผู้จัดการไปเลย ส่วนนางช่วยมารดาดูแลเรื่องอาหารเลี้ยงชาวบ้านที่มาทำงานแทน เพราะยังเอาของออกมาจากระบบของเชาชื่อได้วันละสองครั้ง ซินหยานจึงไม่กังวลเรื่องอาหารแต่นางก็ไม่ได้นำเนื้อสดมาทำอาหารมากนัก เพราะกลัวว่าจะถูกชาวบ้านสงสัย แต่มื้อกลางวันที่ครอบครัวรองจา
Last Updated : 2024-12-27
Latest chapter
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 12
ซินหยานเดินกลับไปส่งทุกคนที่ห้อง เพราะนางไม่อยากให้พวกเขารู้เรื่องที่นางต้องไปทำ หากรู้ท่านพ่อ ท่านพี่ของนางต้องตามไปด้วยแน่ นางไม่อยากจะห่วงหน้าพะวงหลังเมื่อส่งทุกคนเรียบร้อยแล้ว เชาชื่อก็นำชุดอำพรางสีดำออกมาให้นาง"แม้แต่ชุดเจ้าก็เตรียมไว้พร้อม" ซินหยานอดที่จะเอ่ยค่อนแคะเชาชื่อมิได้"ไปได้แล้วขอรับ""รู้แล้ว" ซินหยานกระโดดออกทางหน้าต่างแล้วรีบวิ่งไปทางภูเขาทันที"เจ้าไม่มีตัวช่วยให้ข้าเลยหรือ" ซินหยานหยุดพัก เพราะร่างกายนางในยามนี้อ่อนแอกว่าภพก่อนมากนักเชาชื่อกลอกตาก่อนจะส่งยามาให้นางหนึ่งขวด ซินหยานมองขวดยาในมือ นางไม่เอ่ยถามแต่คิดว่าคงเป็นตัวช่วยที่ดี นางจึงยกขึ้นดื่มจนหมดเพียงชั่วลมหายใจเดียว สายตาของนางก็มองทุกสิ่งในความมืดชัดเช่นในตอนกลางวัน ตัวของซินหยานในยามนี้ความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งมาหายไปสิ้นนางเริ่มออกวิ่งอีกครั้งจึงได้รู้ว่าฝีเท้าที่ใช้วิ่งเร็วและเบาขึ้น เมื่อลองกระโดดตัวของซินหยานก็ลอยไปอยู่บยยอดไม่ได้อย่างใจนึก"วิเศษ" นางหัวเราะร่าอย่างชอบใจ"จะไม่ทันแล้วขอรับ" เชาชื่อเอ่ยเตือนซินหยานจึงต้องรีบมุ่งหน้าไปทางที่เชาชื่อบอก ประสาทการรับรู้ การได้ยินของนางชัดขึ้น เส
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 11
จางเทียนเคยสร้างบ้านให้คนในหมู่บ้านอยู่หลายหลัง แต่คนงานที่ช่วยเหลือเขาเมื่อเขาบาดเจ็บต่างก็แยกย้ายกันไปหางานอื่นทำ ในยามนี้เขาจึงต้องหาคนในหมู่บ้านที่อยากจะทำงานมาช่วยสร้างเรือนแทน"ได้ได้ ข้าจะไปถามชาวบ้านให้" ท่านลุงตงย่อมต้องยินดี เพราะชาวบ้านส่วนมากนอกจากทำนาแล้วก็หาของป่า เงินที่ได้มาใช้จ่ายย่อมไม่พอ หากมีงานเข้ามาใครบ้างจะไม่อยากทำสองวันต่อมาท่านลุงตงก็นำเอกสารที่ดินมาส่งให้จางเทียนที่เรือนพร้อมทั้งบอกเรื่องที่ชาวบ้านต้องการมาช่วยพวกเขาสร้างเรือน จางเทียนจึงให้ชาวบ้านทั้งหมดมาพบเขาที่เรือนเพื่อดูว่าจำนวนเท่าใดจากแบบที่ซินหยานอยากได้ คงต้องใช้คนมากเสียหน่อย จางเหลี่ยงก็พาบิดาเข้าเมืองเพื่อไปสั่งซื้อกระเบื้องมามุงหลังคา ซินหยานนางอยากได้อิฐมาสร้างบ้านมากกว่า แต่คงจะแปลกเกินไปสำหรับยุคนี้เรื่องเรือนหลังใหม่นางก็ปล่อยให้บิดาเป็นผู้จัดการไปเลย ส่วนนางช่วยมารดาดูแลเรื่องอาหารเลี้ยงชาวบ้านที่มาทำงานแทน เพราะยังเอาของออกมาจากระบบของเชาชื่อได้วันละสองครั้ง ซินหยานจึงไม่กังวลเรื่องอาหารแต่นางก็ไม่ได้นำเนื้อสดมาทำอาหารมากนัก เพราะกลัวว่าจะถูกชาวบ้านสงสัย แต่มื้อกลางวันที่ครอบครัวรองจา
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่10
ชาวบ้านที่เห็นว่าเรื่องจบแล้วต่างก็แยกย้ายกันกลับไป เหลือเพียงผู้นำหมู่บ้านที่ยังข้องใจเรื่องของนางจูกับซินหยานที่ยังไม่ยอมกลับเท่านั้น"เกิดเรื่องอันใดกันแน่ เจ้าถึงยอมตัดขาดเช่นนี้" เพราะครั้งที่แล้วที่แยกเรือนเขาบอกให้ทำเรื่องตัดขาดเสียแต่จางเทียนไม่ยอม"อวี้เออร์ผลักน้องสาวข้าตกน้ำขอรับ" จางเหลี่ยงที่ไม่อาจเก็บความแค้นไว้ได้แล้วก็พูดออกมา"จริงหรือหยานเออร์" ผู้นำหมู่บ้านหันไปมองซินหยานอย่างตกตะลึงหากเป็นเรื่องจริง ยู้อวี้ก็ถือว่ามีความผิดหากซินหยานจะเอาเรื่องน่าก็อาจจะติดคุกหรือไม่ก็ถูกส่งไปใช้แรงงาน"จริงเจ้าค่ะ" ซินหยานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นให้ผู้ใหญ่บ้านฟัง"เพ้ย เป็นเพียงแม่นางน้อยแต่คิดจะฆ่าคนแล้ว" ผู้นำหมู่บ้านตงสบถออกมาจางเทียนขอให้ผู้นำหมู่บ้านเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะเขาไม่อยากทำลายอนาคตของยู้อวี้ หากชาวบ้านล่วงรู้นางคงหาคนมาตบแต่งไม่ได้"ข้าเข้าใจ หากเจ้าไม่เอาเรื่องข้าก็ไม่ยุ่ง" ผู้นำหมู่บ้านกลับเรือนของเขาไปก่อนที่ผู้นำหมู่บ้านจะกลับไปจางเทียนเอ่ยเรื่องที่เขาจะขอซื้อที่ดินที่ติดกับเรือนของเขาด้วย วันพรุ่งนี้จะให้ชุยเหมยและบุตรไปคุยที่เรือนผู้นำหมู่บ้า
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่9
สองพี่น้องเมื่อถึงเรือนก็บังคับรถม้าเข้าไปเก็บด้านในเรือนทันที พร้อมบอกบิดามารดาเรื่องที่อาจจะมีชาวบ้านมาที่เรือนเพื่อดูรถม้า เพียงไม่นานเสียงร้องเรียกหน้าเรือนก็ดังขึ้น"อาเทียนอยู่หรือไม่" จางเซียนตะโกนเรียกน้องชายเสียงดังสี่คนพ่อแม่ลูกเตรียมรับมือไว้พร้อมแล้ว ข้าวของภายในเรือนก็ถูกซินหยานเก็บเข้าไปไว้ในช่องเก็บของ ของนางแล้ว"มีอันใดหรือขอรับ" จางเทียนที่ถูกจางเหลี่ยงและชุยเหมยพยุงออกมาจากเรือนจางเซียนเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นอาการของน้องชายยังไม่ได้ดีขึ้น ชาวบ้านที่ตามมาก็ส่งเสียงพูดคุยกันจนจับใจความไม่ได้"หากเจ้ามีเงินเหตุใดถึงไม่นำไปรักษา" ชาวบ้านในกลุ่มพูดขึ้น"ต้องรักษาอยู่แล้วขอรับ เพียงแต่ข้าดินทางลำบากจึงให้อาเหลี่ยงซื้อรถม้าไว้ใช้งาน""เจ้ามีเงินมากเพียงนั้นทำไมไม่นึกถึงพี่ชายของเจ้าบ้าง" นางจูพี่สะใภ้ของจางเทียนเอ่ยขึ้น"หากข้าจำไม่ผิด พวกท่านต้องการแยกครอบครัวมิใช่หรือขอรับ อีกอย่างข้าก็ไม่ได้อะไรที่ข้าควรจะได้มาสักอย่าง" จางเทียนจ้องมองพี่สะใภ้อย่างดุดัน"เหอะ ในหนังสือแยกบ้าน ท่านลุงเขียนไว้แล้วมิใช่หรือว่าทั้งสองครอบครัวไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน ยามที่ท่านพ่อข้าเกือบพิก
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 8
ในยามนี้จางเหลี่ยงถูกซินหยานลากออกมาจากร้านยา เพราะสติของเขาล่องลอยไปเสียแล้ว"หากท่านยังเป็นเช่นนี้ ข้าจะทิ้งท่านแล้วนะเจ้าค่ะ" ซินหยานที่ลากพี่ชายมาได้ไม่ไกลก็หยิกแขนของจางเหลี่ยงอย่างแรง"โอ๊ย เบาๆ น้องน้อย พี่รู้แล้ว" จางเหลี่ยงเดินลูบแขนตามซินหยานไป"เจ้าจะไปที่ใด" จางเหลี่ยงเอ่ยถาม เพราะทางที่ซินหยานพาเขามาไม่ใช่ทางที่จะไปขึ้นเกวียนวัวกลับหมู่บ้าน"ข้าจะซื้อรถม้าเจ้าค่ะ" ซินหยานมองค้อนพี่ชาย ตลอดทางที่นางเดินถามทางมาเขาไม่ได้สังเกตเลยหรือไง"เจ้าว่าจะซื้อรถม้าหรือ ผู้ใดจะขับ" จางเหลี่ยงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ"ท่านอย่างไรเล่า" ซินหยานเริ่มลากพี่ชายอีกครั้ง เมื่อเห็นเขายืนนิ่งตกตะลึงอีกแล้วสองพี่น้องมาหยุดอยู่ที่โรงค้าสัตว์ นายหน้าเดินเข้ามาสอบถามทั้งคู่ว่าต้องการสิ่งใด เมื่อรู้ว่าหาซื้อรถม้าก็มองอย่างดูแคลน เพราะการแต่งตัวของทั้งคู่ดูไม่น่าจะมีเงินมากมาซื้อรถม้าได้"เช่นนั้นก็ไปที่อื่นเจ้าค่ะ" ซินหยานเดินออกจากร้านแรกทันที ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่ร้านเกือบสุดท้าย นายหน้าเข้ามาทักทายอย่างดี พร้อมพาทั้งคู่เลือกม้าอย่างเต็มใจ ซินหยานเดินเลือกไปตามคอกม้าอย่างใจเย็น นางยังไม่พบตัว
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 7
รุ่งเช้าสองพี่น้องก็เตรียมตัวเข้าเมือง ชุยเหมยส่งค่าเกวียนและค่าเข้าเมืองให้จางเหลี่ยงเก็บไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะแบกตะกร้าที่มีโสมด้านในขึ้นหลังออกไปจากเรือนจางเหลี่ยงเดินนำหน้าซินหยานเพื่อนำทางไปขึ้นเกวียนวัวหน้าหมู่บ้าน ซินหยานมองไปที่สองแม่ลูกที่นั่งอยู่บนเกวียน จากความทรงจำเดิมนางจำได้ทันทีว่าคือป้าสะใภ้ใหญ่และยู้อวี้ลูกพี่ลูกน้องของนาง"เหอะ มีปัญญาจ่ายค่าเกวียนด้วยหรือ" ยู้อวี้มองสองพี่น้องอย่างดูแคลนซินหยานมองจ้องเข้าไปในดวงตาของยู้อวี้อย่างดุดัน จนยู้อวี้หวาดกลัวจนเหงื่อซึมออกมาตามแผ่นหลัง แววตาของซินหยานที่มองมาที่นางในครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน คนที่เป็นฝ่ายหวาดกลัวต้องเป็นซินหยานมิใช่นาง"มองบ้าอะไร" ยู้อวี้ตวาดซินหยานเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่นางหวาดกลัว"เจ้าคงไม่อยากให้ข้าพูดตรงนี้ใช่หรือไม่" ซินหยานแสยะยิ้มออกมา"พูดอันใด เจ้ากล้าหรือ" ยู้อวี้ถลึงตาห้ามอย่างดุร้าย"อยากรู้หรือไม่เล่าว่าข้ากล้าหรือไม่" ซินหยานขึ้นไปนั่งบนเกวียน พร้อมทั้งกระซิบเสียงเย็นข้างหูของยู้อวี้ยู้อวี้จำต้องก้มหน้าลงตลอดการเดินทาง แม้มารดาจะเอ่ยถามว่าพูดเรื่องอันใดกันนางก็ไม่กล้าเอ่ยออกมาสักคำ เพราะต
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 6
วันต่อมาฟ้ายังไม่สว่างสามคนพ่อลูกก็เตรียมตัวขึ้นเขา โดยมีชุยเหมยเตรียมเสบียงอาหารไว้ให้อย่างเต็มที่ เพราะของที่ซินหยานนำออกมาอย่างเนื้อสดอยู่ได้ไม่นานเมื่อคืนก่อนที่จะแยกย้ายซินหยานบอกเรื่องที่นางได้แผนที่หาของป่ามาจากเชาชื่อแล้ว ทั้งสามจึงตัดสินใจจะขึ้นเขาเพื่อไปขุดสมุนไพรไปขายในเมืองเช่นนี้ซินหยานนางก็จะได้ทั้งเงินและทำภารกิจสำเร็จอีกด้วย ตอนที่สามพ่อลูกออกจากเรือนชาวบ้านยังไม่ออกมาทำงานกันเลย พวกเขาจึงไม่ต้องคอยตอบคำถามผู้ใดอีกอย่างเรื่องที่จางเทียนหายดีแล้ว พวกเขาก็ยังไม่อยากให้ผู้ใดได้รู้อีกด้วย ทั้งสามอาศัยแสงของดวงจันทร์เดินไปที่ภูเขา เมื่อเขาไปในป่าซินหยานก็เปลี่ยนมาเดินนำทางทั้งสามเดินมาจนตะวันขึ้นกลางหัวก็ยังไม่ถึงที่ที่ซินหยานบอกว่ามีโสม แต่ทั้งสามกลับพบเสือแทนเสียก่อนจางเทียนรีบยกธนูในมือขึ้นเล็งโดยเขาดันตัวบุตรทั้งสองไปไว้ด้านหลังแทน จางเหลี่ยงในยามนี้ก็กอดน้องสาวไว้แน่น แม้ตัวเขาจะกลัวจนตัวสั่นเทาก็ยังเป็นห่วงน้องสาวมากกว่าตัวเองซินหยานมองทุกการกระทำของบิดาแล้วพี่ชายดวงตาก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง เพราะในเป็นครั้งแรกที่นางได้รับการปกป้องจากใครสักคน"ท่านพ่อส่งธนูมาให้ข้าเ
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 5
ทั้งสองบอกเล่าเรื่องที่จำเป็นต้องขึ้นเขาให้บิดามารดาฟัง ก่อนที่จางเหลี่ยงจะนำขวดยาออกมาส่งให้บิดาได้ดื่ม จางเทียนมองดูบุตรทั้งสองด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา"หยานเออร์ ลำบากเจ้าแล้ว" เพราะตนบุตรสาวจึงต้องทำตามคำสั่งของสิ่งใดก็ไม่รู้เพื่อได้ยามารักษาตน"ลำบากอันใดกันท่านพ่อ เรื่องเพียงเท่านี้ ข้าทำได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ" ซินหยานมองไปที่จางเทียนอย่างจริงใจซินหยานไม่คิดว่าครอบครัวที่นางเพิ่งจะพบเจอจะมอบความรักความห่วงใยให้นางอย่างแท้จริง ในภพก่อนนนางพบเจอแต่คนที่เขามาหาผลประโยชน์กับนางเท่านั้นเมื่อเห็นสายตาของความห่วงใย ความกังวลจากคนทั้งสามในครอบครัว ซินหยานอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้ นางคิดเพียงว่าหากช่วยให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวจางดีขึ้นนางจะออกไปใช้ชีวิตของนางเองแต่ในยามนี้ความคิดทั้งหมดได้หยุดลง กลายเป็นว่านางเริ่มจะหวงแหนความรัก ความหวังดีที่ทั้งสามคนในครอบครัวมอบให้นางแล้ว"ท่านพ่อ ท่านกินยาเถิดเจ้าค่ะ" ซินหยานเร่งให้จางเทียนดื่มยาลงไปจางเทียนยกยาขึ้นดื่มท่ามกลางสายตาของภรรยาและบุตรทั้งสองที่มองมาอย่างมีความหวัง เมื่อยาลงสู่คอของจางเทียน ร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มทันที ก่อนที่ขาข้างที่
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 4
ซินหยานนางเล่าเรื่องระหว่างที่นางได้หมดสติไปแล้วได้ไปเห็นโลกใบใหม่ที่ไม่เหมือนในตอนนี้ ข้าวของเครื่องใช้ บ้านเรือนความแตกต่างระหว่างสองพื้นที่ แม้แต่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายสิ่งที่นางได้ติดตัวมาก็ไม่รู้ว่าคือสิ่งใด แต่หากนางทำตามภารกิจได้ นางจะสามารถเลือกสิ่งของจากระบบกำหนดให้ได้หนึ่งอย่างทั้งสามเมื่อฟังจบต่างก็มีสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ แต่ไม่เชื่อก็คงไม่ได้ เพราะเห็นอยู่ว่ามีสิ่งของปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขาจริง"อันตรายหรือไม่" จางเทียนเอ่ยถามอย่างกังวลเรื่องที่วิญญาณของบุตรสาวออกจากร่างจนไปพบเจอเรื่องน่าตกใจ เขาก็หวาดกลัวที่ไม่สามารถช่วยเหลือได้แล้ว แต่หากสิ่งที่นางต้องทำหลังจากนี้เสี่ยงอันตรายเขาก็ไม่อยากให้บุตรสาวได้ทำ แม้มันจะทำให้ความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้นก็ตาม"คงไม่เจ้าค่ะ อย่างที่พวกท่านเห็นสิ่งแรกที่ข้าทำก็คือทำความรู้จักกับผู้ใดก็ได้สามคน" ซินหยานยักไหล่อย่างไม่กังวลเรื่องในภพก่อนนางเสี่ยงอันตรายมากเพียงใดแทบไม่ได้กับสิ่งเหล่านี้สักนิด ในยามนี้นางจะหวาดกลัวสิ่งใดอีก แม้ความตายนางก็ประสบมาแล้ว"เช่นนั้น หากมีสิ่งใดที่อันตรายไม่ทำได้หรือไม่" ชุยเหมยเอ่ยถามอย่างกังวล"ก็คงได้เจ้
