"ป่าวค่ะเฮียคาร์เขาเป็นพี่ชายอลิซเราแค่สนิทกันเฮียคาร์ดูแลฮันนี่กับอลิซตอนที่ไปอยู่อเมริกานะคะ"ฉันตอบพี่เฮลไปแล้วเดินจูงมือเขาไปที่สะพานที่มีร้านค้าขายของมากมายบนนั้น ที่นี้มีนักท่องเที่ยวที่เป็นชาวต่างชาติเยอะมากเขาเลยออกแบบที่นี้ให้เป็นแบบต่างประเทศตึกแถวโรงแรมเหมือนประเทศนอกมากร้านค้าก็เยอะคนเดินก็เยอะมากเหมือนกัน
"อลิซถ่ายรูปให้ฮันนี่หน่อย"เมื่อฉันจูงมือพี่เฮลมาถึงบนสะพาน ฉันก็หันไปหาอลิซเพื่อให้มันถ่ายรูปให้และส่งกล้องไปให้อลิซ ทะเลที่นี้แบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งที่ฉันพักอยู่จะเป็นบ้านพักที่เป็นหลังๆแต่อีกฝั่งจะเป็นโรงแรมและร้านค้าเยอะมากถ้าจะข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งก็ต้องนั่งเรือไป "จ๊ะอีเพื่อน!!"มันตอบฉันเสร็จ มันก็ยกกล้องมาถ่ายรูปฉัน แชะ อลิซกดชัทเตอร์ของกล้อง "สวยมากอ่ะมึง"อลิซส่งกล้องมาให้ฉันฉันรับกล้องมาจากอลิซแล้วดูรูป เออสวยจริงๆด้วย "กูไม่จำเป็นต้องมีคนมาสอน กูก็ถ่ายสวยได้"อลิซบอกฉันแล้วทำหน้าเชิดมาใส่ฉันสงสัยมันจะประชดฉันที่เฮียคาร์สอนถ่ายรูปให้ล่ะมั้งเนี่ย "แหม่ๆๆ!!อลิซจ๊ะเดี๋ยวนี้มีประชดเหรอจ๊ะ"ฉันเบะปากใส่มันแล้วฉันก็หันมาถ่ายรูปวิวของที่นี้ไปเรื่อยๆจนหันไปเห็นพี่รามที่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน ฉันจึงค่อยๆแกล้งถ่ายรูปวิวฝั่งตรงข้ามที่เป็นโรงแรมแล้วไปยืนถ่ายตรงหน้าพี่รามแต่ฉันไม่ได้ถ่ายวิวนะคะ ฉันถ่ายรูปพี่รามต่างหากล่ะผู้ชายคนนี้ทำหน้าเป็นอยู่หน้าเดียวรึไงเนี่ย-_- แชะแชะ ฉันกดรัวชัตเตอร์ถ่ายรูปพี่รามไปหลายรูปมาก "อุ๊ย!ฮันนี่จะถ่ายวิวฝั่งโน่นอะคะโรงแรมที่นี้สวยดี"ฉันรีบแก้ตัวไป ก็พี่รามนะสิอยู่ดีๆก็มองกล้องเฉยเลย "ฮันนี่คร๊าบถ่ายรูปให้พี่มั้งดิพี่หล่อกว่าวิวนะ"พี่รันเวย์เดินมาสกิดไหล่ฉันให้ถ่ายรูปให้เขา "ไอ้รามหลบหน่อยกูจะถ่ายรูปตรงนี้"พี่รันเวย์หันไปบอกพี่รามให้ออกไปจากตรงนั้นเพื่อเขาจะถ่ายรูป พี่รามจึงเดินไปหาพี่เฮลกับอลิซที่ไปยืนกินหมึกย่างที่ร้านค้าที่ห่างจากฉันไปราวๆ300เมตรได้ ฉันมองตามพี่รามที่เดินออกไปหาพี่เฮลจนเขาไปถึงและพี่เฮลส่งหมึกย่างให้พี่รามฉันก็ยังไม่เลิกมองเขา แผ่นหลังกว้างที่ระยะห่างแค่นี้แต่เหมือนฉันกับเขาอยู่ไกลกันเหลือเกิน "ฮันนี่ครับถ่ายเลยพี่พร้อมแล้ว"เสียงของพี่รันเวย์ทำให้ฉันหันมาหาเขา "อ๋อค่ะๆๆ"ฉันจึงยกกล้องถ่ายรูปให้พี่รันเวย์ไปอย่างไวโดยที่ไม่ได้จับมุมกล้องเลย เพื่อที่ฉันจะได้ไปหาพี่รามเร็วๆ แชะ "ขอดูหน่อยสิครับ"เมื่อฉันถ่ายรูปให้พี่รันเวย์เสร็จเขาก็รีบมาขอดูรูปจากฉันทันที ฉันจึงส่งกล้องไปให้เขาดูระหว่างที่พี่รันเวย์ดูรูปอยู่ ฉันจึงรีบหันไปหาอลิซเพื่อขอความช่วยเหลือล่ะก็โชคดีที่อลิซมันหันมามองที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันจึงส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากมันเพื่อให้มันเรียกฉันไปทีเหมือนอลิซมันจะรู้มันจึงพยักหน้ารับรู้ เพื่อนคนนี้รู้ใจฉันจริงๆ "ฮันนี่ๆ!!มานี้เร็วมากินปลาหมึกเร็วสิเดี๋ยวพี่เฮลกินหมด!"เสียงของอลิซทำให้พี่รันเวย์ที่ดูรูปอยู่เงยหน้าจากกล้องมองไปที่อลิซแล้วก็หันมามองหน้าฉัน ฉันยิ้มแหยๆส่งไปให้เขา "ฮันนี่ต้องไปที่อลิซแล้วอะค่ะ"ฉันยิ้มให้พี่รันเวย์พลางยื่นมือไปรับกล้องจากเขา เขาส่งกล้องคืนมาให้ฉัน "ครับเราไปกัน^_^"เมื่อพี่รันเวย์บอกฉันเราสองคนก็เดินไปหาอลิซกับพี่เฮลและพี่รามที่ร้านค้าที่ห่างออกไปประมาณ300เมตรได้ เมื่อฉันเดินมาถึงโดยมีพี่รันเวย์เดินตามหลังฉันมา เกิดมาสวยก็เงี่ย ผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาให้เลือกทุกวัน "อ่ะนี้ของฮันนี่ครับ"พี่เฮลส่งปลาหมึกย่างราดนำ้จิ้มซีฟู้ดให้ฉันมาหนึ่งไม้ "อ่ะนี้ของมึงไอ้เวย์"แล้วพี่เฮลก็ส่งปลาหมึกย่างราดนำ้จิ้มซีฟู้ดให้พี่รันเวย์ไปอีกหนึ่งไม้ด้วยเหมือนกัน ฉันไม่ได้รังเกียจพี่รันเวย์หรอกน่ะ พี่รันเวย์เขาก็น่ารักดีแต่ฉันไม่ได้ชอบเขาฉันไม่อยากให้ความหวังใครฉันพอจะรู้ว่าเขาอาจจะชอบฉัน แต่เขาเป็นเพื่อนสนิทกับพี่รามและพี่เฮลฉันจึงไม่อยากดึงคนที่สนิทมาเล่นในแผนของฉันด้วย เราทั้งห้าคนยืนกินปลาหมึกราดนำ้จิ้มซีฟู้ดกันอย่างเอร็ดอร่อย ~~~ฉันมันคิดไปไกล~~~ ~~~ฝันเอาไว้อย่างดี~~~ ~~~ว่าความรักของเราจะมีตลอดไป~~~ และฉันก็ได้ยินเสียงดีดกีต้าร์กับร้องเพลงดังมาจากม้านั่งที่อยู่ถัดจากพวกฉันไปประมาณสามม้านั่ง พวกฉันยืนกินหมึกย่างอยู่แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไร แล้วจึงหยิบกล้องถ่ายรูปมากดดูรูปพี่ราม ~~~ในฝันของฉันมีเธอข้างกาย~~~ ~~~จับมือเดินกันไป~~~~~~จับมือเดินกันไป~~~ ~~~ใครก็อิจฉา~~~ ~~~ดูดีทุกทุกอย่าง~~~ ~~~ติดที่มันยังไม่ได้เกิดขึ้นมา~~~ ~~~ไม่อยากได้แต่ฝันหวาน~~~ ~~~~ให้มันเป็นจริงได้ไหม~~~ ~~~แค่เพียงเธอยอมเห็นใจ~~~ ~~~รับฉันพิจารณา~~~ "เห้ย!เชี่ยแม่งไอ้หนุ่มนี้มันร้องเพลงเพราะเว้ย"เสียงพี่เฮลพูดกับพี่รามด้วยท่าทางตื่นเต้น ~~~รักเธอตั้งแต่แรกพบ~~~ ~~~ไม่อยากหยุดอยู่แค่นั้น~~~ ~~~หากเธอยินดีรักกัน~~~ ~~~ความฝันคงกลายเป็นจริงขึ้นมา~~~ ~~~ฮู้ว ฮือเย้~~~ เสียงร้องกับเสียงกีต้าร์ยังคงบรรเลงไปเรื่อยๆแต่ฉันว่าเสียงมันคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินบ่อยๆนะ ~~~ยิ้มไม่ธรรมดา~~~ ~~~คำพูดจาอ่อนหวาน~~~ ~~~กับอาการของคนที่รักกันหมดใจ~~~ "เห้ยๆๆมึงๆ" "อีฮันโว้ยยยยยยยยย!!"อลิซมันจะตะโกนใส่หูฉันทำไม "อะไรของมึงอยู่แค่นี้ทำไมต้องตะโกนใส่หูกูด้วยเนี่ย"ฉันหันไปว๊ากใส่มัน แก้วหูจะแตก! "แล้วทำไมกูเรียกมึงถึงไม่ได้ยินห่วงดูอะไรอยู่ได้"มันถามฉันพลางก้มหน้ามามองกล้องที่ฉันดูรูปอยู่ "กูดูรูปว่าที่สามีกูอยู่ โคตรๆๆเท่อ่ะ^_^""โห้ยอีดอกกก!!"มันด่าฉัน"เอ่อแล้วมึงเรียกกูทำไม?"ฉันถามมันไปอย่างสงสัยถ้าไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันมันคงไม่ตะโกนใ
"ฮันนี่ๆๆๆๆๆๆ^_^"ไคโรรีบวิ่งมาหาฉันพลางเรียกชื่อฉันตลอดทาง โอ้ย!ฉันจะบ้าตายกับมัน!ไคโรจะเข้ามากอดฉัน แต่โดนพี่เฮลขวางไว้ก่อน "เห้ย!น้องจะทำอะไรน้องสาวพี่ว่ะ!"พี่เฮลผลักอกไคโรอย่างแรงจนร่างของไคโรเซถอยไปตามแรงผลักของเขา "เอ่อขอโทษครับฮันนี่เป็นน้องสาวของพี่เหรอครับ ไม่ใช่แฟนพี่ใช่ไหมครับ?"ไคโรรีบถามพี่เฮล "เออน้องสาวพ่อเเม่เดียวกันอ่ะทำไมฉันพูดเข้าใจยากเหรอ!"พี่เฮลเริ่มโกรธแล้วไหมล่ะไคโร ฉันเริ่มเห็นท่าไม่ดีจึงเดินไปคั่นกลางระหว่างพี่เฮลกับไคโรเลยตอนนี้กลายเป็นว่าพวกเราแบ่งข้างเป็นสองฝั่งเลยล่ะ ฝั่งล่ะ3คน ฝั่งฉันมีฉันไคโรและอลิซส่วนฝั่งพี่เฮลมีพี่เฮลพี่รามและพี่รันเวย์ตอนนี้พี่ๆทั้ง3พากันจ้องมาที่ฉันกันหมดเลยเหมือนจะมีเรื่องกันเลยนะเนี่ย "ฮันนี่น้องไปยืนข้างมันทำไม! มันเป็นใคร!"พี่เฮลถามด้วยนำ้เสียงฉุนเฉียวแหม่สาว่าเมื่อกี้เพิ่งชมไคโรและกำลังจะเข้าไปทักทายไม่ใช่เหรอคะพี่เฮล "นี่ไคโรค่ะ ไคโรเป็นเพื่อนของฮันนี่เองเราเรียนไฮสคูลที่อเมริกาด้วยกัน" "ไคโร ส่วนนี่พี่เฮลพี่ชายเราเองส่วนพี่คนนั้นชื่อพี่รามและพี่คนนี้ชื่อพี่รันเวย์เป็นเพื่อนพี่ชายเราเอง"เมื่อฉันแนะนำให้ไคโรรู้จักเพื่อนๆพี่
"ขอโทษครับพี่เฮล"ไคโรยกมือไหว้ขอโทษพี่เฮล"ไคโรหวัดดี"อลิซโบกมือทักทายไคโรไคโรหันไปหาอลิซ"อ้าวหวัดดีอลิซโทษทีนะที่ให้เธอทักเราก่อนอีกแล้วแฮะๆๆ"ไคโรเอามือลูบหัวตัวเองแก้เก้อ เป็นแบบนี้ประจำแหละ"แน่ล่ะจ๊ะสายตานายน่ะมองเห็นแค่ฮันนี่คนเดียวฉันจะอ้วก"อลิซทำท่าเหมือนจะอ้วกใส่ไปทางพี่เฮลฮ่าๆมันแกล้งพี่เฮลอ่ะ น่ารักดีเนอะคู่นี้ แต่พี่ฉันเป็นระดับเสือ ฉันชักจะเป็นห่วงมันซะแล้วสิ เสือที่ไม่เคยตกหลุมรักใครเป็นจริงเป็นจัง เสือนักล่าที่น่ากลัว"นี้อลิซทำไมต้องมาอ้วกใส่พี่ด้วยอ่ะเชอะ!"พี่เฮลสบัดหน้าใส่อลิซอย่างงอนๆน่ารักจังคู่นี้"โอ๋ๆๆๆเค้าขอโต๊ด"อลิซง้อพี่เฮลพลางทำหน้าย่นใส่พี่เฮล"เห้ย!น้องว่าเเต่เพลงเมื่อกี้ที่น้องร้องอ่ะเพราะดีชื่อเพลงไรเหรอ?"พี่รันเวย์ถามไคโรด้วยความอยากรู้"อ๋อชื่อเพลงฝันหวานของลาบานูนนะครับผมชอบเพลงนี้ความหมายดีถ้าพี่แอบรักใครสักคนพี่จะเข้าใจถึงความหมายของเพลงครับ"ไคโรตอบพี่รันเวย์พร้อมกับมองฉันแล้วยิ้มฉันจึงยิ้มให้ไคโรไปเรายิ้มให้กันสักพักก็มีเสียงหนึ่งเกิดขึ้นเพล้ง!!เสียงกระป๋องนำ้อัดลมกระแทกพื้นใครโยนมันลงพื้นล่ะ"เห้ย!อะไรของมึงเนี่ยไอ้ราม นำ้มันยังไม่หมดเลยน่ะเปียกก
"มีอะไรกันล่ะจ๊ะสาวๆทำหน้าเบื่อเชียว?"เมื่อสาวๆของพี่น็อตทั้งสองคนเดินมาถึงพวกเธอก็เดินไปนั่งตักพี่น็อตส่วนผู้หญิงของพี่รันเวย์อีกคนก็เดินไปนั่งตักพี่รันเวย์เหมือนกันไม่ค่อยเลยเนอะเเม่คูณณณณ "ก็มีหนุ่มหล่องานดีคนหนึ่งอ่ะสิคะน็อตเมินแซนดี้ค่ะ"ผู้หญิงคนนั้นจีบปากจีบคอพูดกับพี่น็อต "ใช่ค่ะปกติถ้าอีแซนดี้อ่อยผู้คนไหนไม่มีผู้คนไหนกล้าปฏิเสธมันหรอกค่ะ"ผู้หญิงของพี่รันเวย์พูดขึ้นบ้าง "เหรอออ ไหนลองอ่อยไอ้รามสิ"พี่เฮลบอกผู้หญิงที่ชื่อแซนดี้อะไรนั้นไป อืมก็ดีเหมือนกันฉันจะได้รู้ว่าพี่รามชอบผู้หญิงแบบพวกนี้รึเปล่า "ไม่เอาหรอกค่ะแซนดี้ไม่อยากโดนผู้ชายด่า คุณรามน่ะไม่มองผู้หญิงแบบพวกแซนดี้หรอกค่ะ”แซนดี้พูดพร้อมกับหันมายิ้มแหย่ๆให้พี่ราม "รู้ตัวก็ดี"พี่รามพูดขึ้นด้วยท่าทางเรียบเฉยพลางใช้สาวตามองไปที่แซนนี้ด้วยสายตาดูถูกแรงจริงๆๆเลยผู้ชายคนนี้ "อ้าวแล้วผู้ชายคนนั้นเป็นเหมือนพี่รามเหรอ"อลิซเอ่ยถามผู้หญิงพวกนั้นขึ้นอย่างนึกสงสัย "จะว่าเหมือนก็คล้ายๆนะคะแต่ตัวจะบอบบางกว่าคำพูดนี้น่าจะเหมือนกันเป๊ะเลยล่ะคะด่าเจ็บมาก"ผู้หญิงที่ชื่อแซนดี้ตอบด้วยท่าทางเจ็บแสบอย่างที่เธอพูด "มันหล่อมากเหรอถ
5โมงเย็น ณ.บ้านพักตากอากาศหลังที่10"แซ่บมากมึงอีฮันสวยมากอ่ะ รับรองคืนนี้มึงได้พี่รามเป็นผัวแน่ถ้าเขามาเห็นมึงอ่ะ"อลิซถ่ายรูปให้ฉันพลางบอกให้ฉันได้พี่รามเป็นผัว มึงเป็นเพื่อนที่ดีมากอลิซ"ถ้าเขายอมกูนะ"ฉันบอกอลิซไปก็มันจริงหนิพี่รามนะไม่สนใจอะไรในตัวผู้หญิงเลยถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเขาก็ต้องมองหน้าอกของผู้หญิงเป็นอันดับแรกใช่ป่ะแต่พี่รามนี้ไม่ใช่ไง ขนาดหน้าฉันเขายังไม่มองเลย"ทำไมนี้ขนาดกูเป็นผู้หญิงนะเนี่ยเวลามองมึงกูยังหวั่นไหวเลยแล้วถ้าผู้ชายอ่ะจะขนาดไหน"อลิซนั่งลงข้างๆฉันบนพื้นทรายพร้อมจับมือฉันมึงคิดอะไรกับกูป่ะเนี่ยอีลิซ"แต่พี่รามไม่เหมือนผู้ชายทั่วไปไง"ฉันบอกอลิซไป ถ้าพี่รามเป็นแบบผู้ชายทั่วๆไปฉันคงไม่ต้องแต่งตัวโป๊ๆแบบนี้หรอก"พี่รามมึงเป็นพระอิฐพระปูนรึไงทนต่อทุกสิ่งแม้กระทั้งนารีเปลือยกาย"อลิซถามฉันพลางประชดพี่รามฮ่าๆอื้อพี่รามเป็นพระอิฐพระปูนเหรอว่ะฉันทำหน้าสงสัยและคุ้นคิด"กูก็ไม่รู้ว่ะกูยังไม่ได้ลองเปลือยกายให้เขาดู"ฉันตอบอลิซไปมันรีบหันมามองหน้าฉันทันที"กูแค่ประชดป่ะอีดอก"อลิซบอกฉันพลางทำสีหน้าประชดประชัน"หราจ๊ะ กูว่าถ้าพี่รามเป็นพระอิฐพระปูนจริงๆน่ะกูว่าเขาต้องโดนโปกหลา
"โห้ๆๆน้องฮันนี่ทำใจพี่เต้นแรงมากอ่ะ"พี่น็อตบอกฉันพลางเอามือไปจับที่อกข้างซ้ายของตัวเอง "โห้ๆสวยจังพี่ชอบอ่ะ"พี่รันเวย์ยิ้มกรุ่มกริ่มส่งมาให้ฉัน "ไม่ได้ค่ะพี่รันเวย์ท่องไว้คะน้อง สาว เพื่อนค่ะอย่าลืม"ฉันบอกพี่รันเวย์ไปเน้นตรงคำที่ว่าน้องสาวเพื่อน "เห้อ ครับพี่จะท่องจำให้ขึ้นใจเลย"พี่รันเวย์บอกฉันด้วยนำ้เสียงเสียดายสุดๆผู้ชายก็เป็นแบบนี้ทุกๆคนนั้นแหละถ้าพี่รามเป็นแบบนี้บ้างก็คงจะดีสินะ "ไปเถอะแกพี่รามของแกไปนั่งที่ชายหาดแล้วอ่ะ"อลิซกระซิบบอกฉันพลางทำสายตามองไปทิศทางที่พี่รามกำลังเดินไป "เดี๋ยวฉันจะดูพี่เฮลไว้ให้เอง ลุยเลยเพื่อนเอาให้ได้ผัวนะ"อลิซบอกฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ฉันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะค่อยๆเดินไปหาพี่รามที่นั่งอยู่ริมหาดถัดไปไกลจากบ้านพักพอสมควรตรงนั้นมันมีหินก้อนใหญ่บังอยู่ทำให้คนที่อยู่ในบ้านมองไม่เห็นพี่รามซึ่งมันเป็นโอกาสที่ดีที่ฉันจะเริ่มแผนของฉันฝากพี่เฮลด้วยนะอลิซพอฉันเดินไปถึงตรงที่พี่รามนั่งอยู่ฉันก็หยิบสมาร์ทโฟนมากดถ่ายรูปเขาไว้ โอ้ยเท่มากค่ะรอยสักก็เท่หุ่นก็ดีริมฝีปากของพี่รามสวยมากเป็นสีชมพูระเรื่อเลยผิวก็ขาว พี่รามมีบอดี้ที่ทำให้สาวๆหลงใหลได้เพียงแค่มองเขาหน
เช้าวันต่อมา ณ บ้านพักตากอากาศหลังที่10 7:30น. หลังจากเรื่องเมื่อวานที่ฉันกับพี่รามเราทำอะไรกันนิดๆหน่อยๆพี่รามเห็นอะไรของฉันนิดๆหน่อยๆที่ชายหาดแล้วพี่รามก็ขึ้นห้องเขาไปเลย เขาก็ไม่ได้ลงมาอีกเลยฉันถามพี่เฮลว่าพี่รามไม่ลงมาเหรอเห็นพี่เฮลบอกว่าพี่รามขี้เกียจลงมาฉันก็ไม่ได้ถามอะไรพี่เฮลอีก ฉันจึงนั่งกินกุ้งและอาหารทะเลที่พี่เฮลย่างไว้ให้พี่เฺฮลไม่ได้สงสัยอะไรฉันเห็นอลิซบอกว่ามันบอกพี่เฮลว่าฉันไปนั่งรับลมริมทะเลไม่ต้องให้พี่เฮลเป็นห่วง ตอนที่ฉันเดินเข้ามาจากชายหาดก็เจออลิซคนแรก อลิซมันก็ทำหน้าตาสื่อว่าโอเคไหมฉันจึงส่ายหน้าไปว่าไม่โอเคเมื่อวานไคโรไม่ได้มาเห็นบอกว่ามีลูกค้าจะมาคุยรายละเอียดเกี่ยวกับเครื่องเพชรพลอยไคโรก็เลยโทรมาขอโทษฉันที่มาไม่ได้ ส่วนเฮียคาร์ยังไม่ปรากฏตัวให้เห็นสงสัยเฮียแกคงมาคุยธุรกิจแถวนี้ล่ะมั้งแล้วบังเอิญเดินมาเที่ยวชายหาดพอดี เมื่อเริ่มมืดฉันจึงบอกพี่เฮลว่าง่วงนอนเพลียแดดก็เลยขอตัวไปนอนก่อนพี่เฮลก็ให้ฉันขึ้นไปนอนโดยไม่ได้สงสัยอะไร ฉันจึงเดินขึ้นห้องไปหยุดอยู่หน้าห้องของพี่รามแต่ฉันก็ไม่กล้าเคาะฉันจึงถอนหายใจแล้วหันหลังเดินกลับห้องของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของพี่
"มันไม่มีอะไรเลยนอกจากไอนี้"พี่รามพูดพร้อมกับชูถุงอาหารแช่เย็นให้ฉันดู "อ๋อสงสัยเป็นข้าวผัดแช่เย็นนะคะฮันนี่กินได้"ฉันบอกพี่รามไปพลางจะลงมาจากซิ้งค์แต่พี่รามเห็นซะก่อน "นั่งเฉยๆเดี๋ยวฉันทำให้เอง"พี่รามบอกฉันด้วยนำ้เสียงดุๆทำไมวันนี้พี่รามดูแปลกๆไปพูดมากกว่าปกติแล้วก็ดีกับฉันมากกว่าปกติด้วยเขาเป็นอะไรของเขา ฉันมองพี่รามพลางทำหน้าสงสัย "เลิกมองฉันได้แหละ-_-"พี่รามบอกฉันแต่เขาไม่ได้หันมาหาฉันหรอกนะ เขาเดินไปหยิบกระทะที่แขวนอยู่ที่ผนังห้องครัวแล้วเขาก็เทอาหารแช่เย็นลงไปในกระทะเขาน่ารักจังฉันจึงหยิบโทรศัพท์ถ่ายรูปเขาไปโดยไม่ให้เขารู้ตัวฉันอยากเก็บความทรงจำและทุกๆอย่างที่พี่รามทำดีกับฉันไว้ดูในวันที่เขาใจร้ายกับฉันเอาไว้ดูในวันที่เขาเมินใส่ฉันยังไงล่ะ พี่รามติดเตาแก๊สแล้วเอาตะหลิวมาผัดข้าวผัดที่อยู่ในกระทะอย่างคล่องแคล่วแล้วเขาก็หยิบเครื่องปรุงมาใส่ในข้าวผัดอย่างชำนาญมากชำนาญยิ่งกว่าฉันอีกอ่ะ เขาก็ทำเป็นหนิเขาจะให้ฉันมานั่งแล้วบอกเขาเพืี่อ? เมื่อพี่รามผัดข้าวเสร็จแล้วเขาก็ปิดแก๊สแล้วตักข้าวผัดใส่จาน แล้วเขาก็ยกไปวางไว้บนโต๊ะที่ห้องอาหาร ฉันจึงค่อยๆหย่อนขาลงไปแตะพื้นทีละข้าง แต่พี่รามก็เ
เดือนต่อมา ประเทศไทย ราม วยุทัศ...... "พี่ราม ไปหยิบนมในตู้เย็นให้หนูหน่อยสิคะ" เสียงเมียผมเอ่ยใช้ผัวคนนี้ไง เมียผมตอนนี้นั่งดูทีวีอย่างสบายใจเลยล่ะครับ ผมกับฮันนี่แต่งงานกันหลังจากที่ผมขอเธอแต่งงานได้อาทิตย์เดียว แล้วตอนนี้เธอก็ท้องแล้วครับ คือจริงๆแล้ว ฮันนี่ท้องได้2เดือนแล้วครับ เธอเอาที่ตรวจครรภ์สองอันมาให้ผมดูในวันแต่งงานของเรา ผมดีใจมากต่อขาต่อแขนให้ลูกไปซะหลายยกเลย แล้วตอนนี้ผมกับฮันนี่เราก็มาฮันนีมูนกันน่ะครับ เธอไม่แพ้ท้องเลย กินเยอะ หิวบ่อย ผมเลยลางานจากท่านประธานบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูออกมาเป็าขี้ข้ารับใช้เมียจนกว่าเมียจะคลอดลูกแทน "คร๊าบบ"ผมขานรับเมีย แล้วรีบวิ่งเข้าไปหยิบนมสดที่เป็นแกลลอนให้เมียดื่มพร้อมแก้วนำ้ เป็นกล่องเมียไม่พอกินครับ สงสัยจะได้ลูกแฝดอิอิๆๆ "นี้ครับเมีย"ผมเดินเข้ามาหาเมีย แล้วรินนมใส่แก้วแล้วส่งให้เธอดื่ม เธอก็รีบรับแก้วนมสดไปดื่มอย่างไวด้วยความหิวโหย "มองอะไรคะ?"เธอเอ่ยถามผมที่นั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอแล้วเอามือท้าวคางมองเธอกินแล้วยิ้มตาม "มองเมีย เมียสวย^_^"ผมบอกเธอแล้วนอนหนุนตักเธอ แล้วจูบไปที่ท้องของเธอที่ตอนนี้เริ่มจะนูนๆออกมาแล้ว ไหนเข
พี่รามชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาทำท่าสาบาน ฉันจึงหัวเราะให้กับความน่ารักของเขา~~~I’ll say, “Will you marry me?”~~~(ผมจะพูดว่า คุณจะแต่งงานกับผมไหม)พี่รามร้องเพลง หรือเขาถามฉัน ฉันจึงมองไปที่เขาเพื่อขอคำตอบ พี่รามก็ยิ้ม แล้วเดินไปยืนร้องเพลงที่ตอนแรกที่เขายืนอยู่~~~How many girls in the world can make me feel like this?~~~(จะมีผู้หญิงสักกี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้)~~~Baby I don’t ever plan to find out~~~(ที่รัก ผมไม่เคยคิดว่าจะเสาะหามัน)~~~The more I look, the more I find the reasons why~~~(สิ่งต่างๆมากมายที่ผมมอง สิ่งต่างๆมากมายที่ผมหาเหตุผลว่าทำไม)~~~You’re the love of my life~~~(คุณเป็นความรักของชีวิตผม) ~~~Cause I have you~~~(เพราะผมมีคุณ) ~~~Girl, I have(ที่รัก ผมมีคุณ)~~~To get right down on bended knee~~~(จะล้มลงนอนบนตักคุณ) พี่รามเดินมาหาฉันแล้วจับมือฉันไปหอม ~~~Nothing else would ever be better, better~~~(ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว)~~~That day when…~~~(วันนั้นเมื่อ....)นี้อย่าบอกน่ะว่าที่นิ้วเขาเป็นแผล เพราะพี่รามไปฝึกดีดกีต้าร์มา โ
2เดือนต่อมา ปารีส สาธารณรัฐฝรั่งเศสตอนนี้ฉันกับพี่รามเรามาเที่ยวปารีสกัน อยู่ดีๆพี่รามก็ชวนฉันมา ฉันก็มางั้นๆๆแหละเหงาๆๆอ่ะมี๊กับแด๊ดไม่อยู่ ไปเที่ยว เพิ่มเติมคือเอาไทเกอร์กับคุณป้าแจ่มจันทร์ไปด้วย ฉันจึงเหงาที่ไทเกอร์ไม่อยู่ อลิซกับพี่เฮลก็พากันไปเที่ยว ที่บริษัทพี่รามบอกว่างานเขาหมดแล้ว เขาว่างเลยชวนฉันมาเที่ยว จากตอนแรกๆน่ะพี่รามกลับบ้านมืดทุกวัน ไม่รู้เขาไปไหน ฉันถามเขาก็ไม่ตอบ จนวันหนึ่งเขาหลับแต่ฉันเกิดตื่น ฉันจะลุกขึ้นไปเข้าห้องนำ้ ฉันจับแขนพี่รามที่กอดฉันอยู่ออกแต่พอฉันเห็นที่นิ้วพี่รามเป็นแผล ฉันก็ปลุกเขาขึ้นมาถาม แต่พี่รามก็ไม่ตอบอะไรฉัน แล้วเขาก็กลับบ้านเขาไปนอนที่บ้านเขาเลย และก็ไม่มานอนบ้านฉันอีกเลย จนกระทั่งเขาชวนฉันมาเที่ยวที่ปารีสนี้แหละ"หายไปไหนล่ะ เมื่อยแล้วน่ะ"ฉันบ่นขึ้น แล้วเอามือทุบไปตามขา ตัวเองแรงๆฉันเดินหาพี่รามจนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอไม่รู้เขาไปไหน ตอนนี้ฉันกำลังเดินชมหอไอเฟลอยู่ เรามาถึงเมื่อวานนี้มืดแล้ว วันนี้พี่รามก็เลย ชวนฉันออกมาเดินเล่น ฉันก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆจนคลาดกับพี่ราม หรือว่าเขาจะเอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี้"ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ คนมุงเต็มเลย "ฉันเอ่ยถาม
ห้องนอนราม"พี่ราม หนูเหนื่อยนะ หนูอยากนอน อย่าทำอะไรหนูเลยน่ะ"ฮันนี่ทำหน้าอ้อนผมทันทีที่ผมอุ้มเธอเข้ามาถึงห้องนอนของผม"ไม่ได้ครับ เพราะหนูทำพี่โกรธ"ผมบอกเธอ แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องของผม ผมจับเธอมานั่งคร่อมบนตักผม ด้วยความที่เธอใส่เดรสสั้น ทำให้ชุดของเธอถกขึ้นไป อวดขาเรียวงาม ผมเอามือลูบไล้ไปตามขาของฮันนี่ แล้วจูบปากเธออย่างดูดดื่ม เธอก็ไม่น้อยหน้าผม จูบตอบผมมือเล็กของเธอยื่นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของผม พอเธอปลดกระดุมออกหมดแล้ว เธอก็เอามือเล็กๆของเธอลูบไล้ไปตามแผงอกแน่นๆของผม "ซี๊ดดด ฮันนี่"ผมเอ่ยชื่อฮันนี่ไปเมื่อเธอ เอามือของเธอมาหยอกเย้าเล่นบีบกับหัวนมของผม แล้วเธอก็ขยับหน้าของเธอเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของผม ทำไมเมียนับวันยิ่งร้อนแรงว่ะ"หนูรู้ไหม ถ้าหนูทำพี่แบบนี้ หนูจะไม่ได้นอนยันเช้าเลยนะ”ผมกระซิบบอกเธอที่ข้างหูของเธอ"เหรอคะ? "เธอเอ่ยถามผมทั้งๆที่เธอยังไม่ได้เอาหน้าออกไปจากซอกคอผม เธอจึงดูดเม้มซอกคอผม ผมจึงยื่นมือไปบีบหน้าอกเธอ แล้วดึงสายเดี่ยวของเธอลงมา "พี่ราม ขาาา"ฮันนี่เงยหน้าจากซอกคอผม แล้วเรียกชื่อผมด้วยนำ้เสียงยั่วยวน แล้วเธอก็เอามือของเธอไปลูบตามใบหน้าของเธอลงมาที
"คุณฮันนี่ รึป่าวครับ"มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาโอบรอบเอวฉัน ฉันจึงหันกลับไป วันนี้ขอลืมสามีสักวันนะคะ นานแล้วที่ไม่ได้บริหารเสน่ห์เลย"ใช่ค่ะ^_^”"คุณสวยมากเลย"เขาบอกฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขาไป"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มอย่างเขินๆอย่างมีจริตจะก้านตามแบบฉบับคาสโนวี่ชั้นที่สองของผับ AK (VIP) ราม วยุทัศ......"แม่งเอ้ย! ลูกค้างี่เง่า เมียก็งี่เง่า"ไอ้เฮลเอ่ยขึ้นมาด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด มันหงุดหงิดแล้วเสือกลากผมมากินเหล้าด้วยเนี่ยน่ะ ผับตัวเองก็มีเสือกไม่ไป มันบอกผมว่ามาอุดหนุนผับเพื่อนมั่ง ผมก็ไม่เห็นว่าไอ้คาร์มันจะเอาเงินไอ้เฮลเลยสักครั้ง"แล้วมึงจะลากกูมาด้วยทำไม กูคิดถึงเมียกู กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกไอ้เฮลไปตามความจริง เห็นฮันนี่บ่นเหนื่อยอยู่ สงสัยผมคงจะปั้มลูกกับเธอหนักเกินไป "น้องกูไม่หนีมึงไปไหนหรอกสัสราม!"ไอ้เฮลบอกผม ผมก็มองมันอย่างเหนื่อยๆ แล้วผมก็หันไปมองไอ้คาร์ที่ตอนนี้เเม่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอย่างไม่หยุด นึกว่าแดกนำ้เปล่าเถอะครับ!"แล้วมึงล่ะ เมียงี่เง่า?"ผมเอ่ยถามไอ้คาร์ ไอ้คาร์ก็หันมามองหน้าผม "เปล่า เมียกูแค่เเรด!"ไอ้คาร์บอกผม แล้วกระดกเหล้าเข้าปากต่อ นี้มันกล้าว่าเมียแรดเลเหรอว่ะเนี่ย ช
"มี๊ว่าเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่าตาเฮล"มี๊หันมาชวนพี่เฮล"อ๋อครับๆๆไปครับเมีย"พี่เฮลขานรับมี๊แล้วจับมืออลิซเดินออกไป แล้วทั้งหมดก็พากันเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยของฉัน ฉันจึงหันไปมองหน้าพี่ราม "พี่คิดถึงหนูจังเลยคะฮันนี่ ยัยเด็กขี้เซา^_^”พี่รามบอกฉันพลางจับมือฉันไปกุมไว้เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน"หนูก็คิดถึงพี่ พี่รามรู้ไหมวันนั้นหนูกลัวมาก หนูอยู่ในห้องที่มองไม่เห็นอะไรเลย มันมืดไปหมด"ฉันบอกพี่รามแล้วเข้าไปสวมกอดเขา พี่รามก็กอดตอบฉัน"พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยหนูให้คลาดสายตาพี่อีกแล้วนะครับ"พี่รามกอดฉันแน่นขึ้น"มันลวนลามหนู มันฉีกเสื้อผ้าหนู หนูกลัว หนูนึกว่าหนูจะไม่รอดแล้ว "ฉันบอกพี่ราม พี่รามกอดฉันแน่นกว่าเดิมอีก"พี่รู้ครับ พี่รู้ พี่อยู่ตรงนี้หนูไม่ต้องกลัวแล้วน่ะ ไม่มีใครทำอะไรหนูได้แล้ว"พี่รามบอกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น"หนูหายใจไม่ออก มันเหมือนมีควันมากมาย จนหนูสำลักควัน""ไม่ต้องพูดแล้วคะเด็กดี ลืมมันไปให้หมดนะ หนูแค่ฝันไป แค่นั้นเอง"พี่รามบอกฉัน แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา"พี่รามไปช่วยหนูออกมาจากที่มืดๆนั้นใช่ไหมคะ?"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ราม พี่รามก็ก้ม
"คุณ เป็น ใคร คะ?"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปด้วยสีหน้าสงสัยและงุนงง พี่เฮลกับอลิซ อลิซจริงๆๆด้วย ทั้งสองเดินไปหามี๊ฉัน เเล้วก็ยิ้มมองมาที่ฉันกับพี่ราม มี๊ฉันเป็นคนโทรไปบอกพี่เฮล ว่าฉันฟื้นแล้ว แล้วความทรงจำทั้งหมดก็กลับมาทั้งหมดแล้ว ในที่นี้ทุกคนรู้ยกเว้นพี่ราม^_^"ฮันนี่ นี่หนูจำพี่ไม่ได้อีกแล้วเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงอ่อนๆ"กูคงจะยกฮันนี่ให้มึงไม่ได้แล้วว่ะ ไอ้ราม"พี่เฮลเดินมาตบไหล่พี่ราม พี่รามหันขวับไปมองพี่เฮลอย่างไวและเขาก็เดินเข้าไปประชิดตัวพี่เฮลอย่างไวด้วยเช่นกัน"มึงจะผิดคำกับกูเหรอไอ้เฮล?"พี่รามถามพี่เฮลไปด้วยนำ้เสียงดุดันน่ากลัวจัง"พี่รามคะมาหาฮันนี่สิค่ะมาเร็วๆ ชักช้าไม่หอมน่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามก็หันมองมาที่ด้วยสีหน้าสงสัย แต่เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันนะ พลางยื่นหน้าหล่อๆของเขามาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ราม"ฮันนี่ ไม่ลืมสามีผู้เป็นที่รักหรอกค่ะ"ฉันกระซิบไปที่ข้างหูของพี่ราม พี่รามหันไปก้มหัวให้มี๊ฉัน แล้วหันหน้ากลับมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างไว มันเป็นสัมผัสแห่งความรักที่เต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ ความคิดถึงที่โหยหา "ออ อ่ออ อ่ะ อัอ อี อาอ ใอ ไอ อออ(พอก่อนค่ะฮั
"ขอนำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่มันสะอาดตาพลางเอ่ยขึ้น ฉันมองไปรอบๆห้องก็เห็นมี๊ของฉันกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆฉัน ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ฉันยังมีชีวิตอยู่"มี๊ มี๊คะ"ฉันเอ่ยเรียกมี๊"ฮันนี่ฮันนี่!"มี๊ของฉันตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง แล้วมองมาที่ฉัน ฉันก็ส่งยิ้มไปให้มี๊ แล้วพยายามจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มี๊รีบมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง"หนูยังไม่ตายใช่ไหมคะมี๊ ทำไมหนูปวดหัวแบบนี้ล่ะ?”ฉันเอ่ยถามมี๊ไป มี๊จับมือของฉันไปกุมไว้ พร้อมกับยื่นมืออีกข้างของมี๊มาจับหน้าฉัน"หนูยังไม่ตายลูก ตอนนี้หนูอยู่โรงพยาบาลแล้ว หนูก็ปลอดภัยจ๊ะ หนูแค่หลับไป3วันเอง"มี๊บอกฉันด้วยนำ้เสียงอบอุ่น ฉันโผล่ตัวเข้ากอดมี๊ทันที มี๊ก็กอดแล้วลูบหลังฉัน"มี๊ขอโทษนะลูก ที่ดูหนูไม่ดี มี๊ขอโทษฮืฮๆๆ"มี๊ฉันเอ่ยด้วยนำ้เสียงสะอื้นไห้ ฉันจึงผละออกจากมี๊ แล้วยื่นมือขึ้นไปเช็ดนำ้ตาให้มี๊"ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละค่ะมี๊ อย่าโทษตัวเองนะคะ หนูปลอดภัยแล้วไงแถมแข็งแรงกว่าเดิมอีก^_^"ฉันบอกมี๊ไป พลางยกแขนขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้าม มี๊ของฉันก็หัวเราะออกมา"มี๊คะหนูขอ นำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันบอกมี๊ไป มี๊จึงรีบรินนำ้ในเหยือก
"เมียกู ใครอย่าแตะ ไอ้สัส!"ผมบอกมันแล้วเตะเสยคางมันไปอย่างแรงทำให้มันสลบไปทันที"กูอยากจะฆ่ามึง ให้ตายตอนนี้เลยด้วยซำ้"ผมพูดขึ้น "แต่มึงเสือกอยากจะข่มขืนเมียกูเอง กูจะทำให้มึงเจ็บมากกว่าที่เมียกูเจ็บ " ผมพูดแล้วกดโทรศัพท์หาคนๆหนึ่ง"ผมมีของหวาน อยากจะให้พวกคุณได้ลิ้มลอง"ผมพูดกับปลายสายไป"หนุ่มญี่ปุ่น สนใจไหม ที่โกดังท่าเรือS รีบๆมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจฆ่ามันทิ้ง"ผมบอกปลายสายด้วยนำ้เสียงเย็นชา คนนี้ๆรู้จักผมดีว่าผมพูดจริงแล้วก็ทำจริง"ผมขอ แค่อย่างเดียว ถ่ายคลิป แล้วปล่อยลงเน็ตให้ผมด้วย"ผมบอกปลายสายแล้ววางสายไป "มึงกล้าทำให้เมียกูเจ็บ มึงจะต้องเจ็บกว่าเมียกู"ผมพูดขึ้น แล้วจับตัวไอ้ฮิโรชิมามัดติดกับเสาเหล็กที่อยู่ตรงนั้น แล้วหันไปมองมัน"ขอให้สนุก กับบรรดาหนุ่มๆที่กูหามาให้นะ^_^"ผมพูดกับมันแล้วก็เดินกลับเข้าไปหาพวกไอ้คาร์ ไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ศพชายชุดดำนอนเกลื่อนเต็มพื้นโกดัง ผมก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง นั่ง จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมรีบเดินเข้าไปพวกมันด้วยรอยยิ้ม"ห่า หายไปไหนมาว่ะ?"ไอ้น็อตเอ่ยถามผม พวกมันกำลังนั่งคุยกันอยู่ มีไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ไอ้คาร์ เพิ่มเติมคือไอ้อา