LOGINShare
บทที่ 486
Related chapters
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 487
เจียงอวี่ยังคงแยกแยะได้ว่าสิ่งใดหนักสิ่งใดเบาระหว่างน้องสาวที่มิได้ร่วมสายเลือดกับบิดามารดาแท้ ๆ นางถามว่า "อยู่ที่ใดหรือ" หงหลัวชี้ไปที่ห้องรับแขก "หยิ่งเถาพาเขาไปที่ห้องรับแขกแล้วเพคะ" "อืม ข้ารู้แล้ว" เจียงซุ่ยฮวนยกเท้าเดินตรงไปยังห้องรับแขก ในห้องรับแขก หยิ่งเถายืนก้มหน้าอยู่เบื้องหน้าเจียงอวี่ มือถือกาน้ำชา เจียงอวี่กุมถ้วยชาในมือ มองสำรวจหยิ่งเถาตั้งแต่หัวจรดเท้า จู่ ๆ ก็เอ่ยว่า "ข้าจำเจ้าได้" "เมื่อก่อนเจ้าเป็นสาวใช้เล็ก ๆ ในจวนอ๋อง" หยิ่งเถากัดริมฝีปาก "บัดนี้หม่อมฉันเป็นสาวใช้ของคุณหนูแล้ว มีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่เป็นนายของหม่อมฉัน" เจียงอวี่พยักหน้า แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก เจียงซุ่ยฮวนก้าวเข้าห้องรับแขกอย่างไม่รีบร้อน ถอดเสื้อคลุมขนจิ้งจอกส่งให้หยิ่งเถา "ที่นี่ไม่มีธุระอันใดของเจ้า ออกไปเถิด" "เพคะ คุณหนู" หยิ่งเถารินน้ำชาให้เจียงซุ่ยฮวนถ้วยหนึ่ง แล้วอุ้มเสื้อคลุมเดินออกไป เจียงซุ่ยฮวนนั่งตรงข้ามเจียงอวี่ ถือถ้วยชาเป่าเบา ๆ "ท่านคิดดีแล้วหรือ" แม้ว่าเมื่อวานสองคนได้พบกันแล้ว แต่เจียงอวี่ก็ยังคงไม่อาจคุ้นชินกับท่าทีเย็นชาของเจียงซุ่ยฮวนที่มีต่อตน เขาหยิบก
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 488
สายตาของเจียงซุ่ยฮวนดุดัน น้ำเสียงเด็ดขาด เจียงอวี่คิดแค่ว่านางกำลังพูดด้วยความโมโห แต่หัวใจของเขาก็สั่นระริกอย่างไม่คาดคิด ทั้งร่างเย็นเฉียบ เขาอดทนต่อความไม่สบายทั้งทางร่างกายและจิตใจ พยายามโน้มน้าวต่อไป "น้องหญิง เจ้าอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง บ่าวในเรือนของเจ้าล้วนไม่รู้วิชายุทธ์ หากพบเจอภยันตรายจะทำเช่นไร!" "หากเจ้ากลับมาที่จวนอ๋อง องครักษ์ในจวนจะคอยคุ้มครองเจ้า ข้าก็สามารถส่งรองแม่ทัพมาติดตามเจ้าตลอดเวลา มีการคุ้มครองจากจวนอ๋องและข้า ต่อไปก็จะไม่มีผู้ใดทำร้ายเจ้าได้" เงื่อนไขนี้น่าดึงดูดใจ หากเจียงซุ่ยฮวนเพิ่งข้ามมิติมา คงรับปากโดยไม่ลังเลเลยสักนิด แต่บัดนี้ นางมีที่พึ่งแล้ว จึงไม่รู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดเช่นนี้ "ข้าจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ข้าเพียงรับปากว่าจะรักษาร่างกายของบิดาท่านให้หายดี จะไม่กลับไปพบหน้าบิดามารดาของท่าน หากท่านยังเซ้าซี้ต่อไป ข้าจะไม่รักษาบิดาของท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนจำใจพูดข่มขู่ เจียงอวี่จำต้องยอมแพ้ ใบหน้าเผยความผิดหวัง กล่าวว่า "ก็ได้ เจ้าจะมาที่จวนอ๋องเพื่อดูอาการของบิดาเมื่อใด" "เมื่อท่านกำจัดปีศาจตัวนั้นแล้ว ข้าจะไปเอง" เจียงซุ่ยฮวนวางถ้วยชาในมือลง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 489
อาเซียงมีสายตาหลบเลี่ยง ราวกับว่าภายในตำหนักบรรทมจีกุ้ยเฟยกำลังทำสิ่งที่บอกกล่าวผู้อื่นไม่ได้ จึงไม่อาจให้ผู้ใดเข้าไป เจียงซุ่ยฮวนเข้าใจในใจ ยิ้มบาง ๆ กล่าวว่า "ดีแล้ว ข้าจะเดินไปมาสักครู่ แล้วค่อยกลับมาใหม่" "ท่านไม่คุ้นเคยกับวังหลวง หม่อมฉันจะหาขันทีน้อยมาพาท่านไปเที่ยวอุทยานหลวง" อาเซียงคิดได้รอบคอบ ร้องเรียกขันทีน้อยที่อยู่ไม่ไกลว่า "เสี่ยวฉีจื่อ มานี่" เมื่อเสี่ยวฉีจื่อเดินมาถึง อาเซียงกำชับว่า "พระนางกำลังยุ่งอยู่ เจ้าจงพาหมอเจียงไปเดินเล่นที่อุทยานหลวง ครึ่งชั่วยามหลังจากนั้นค่อยกลับมา" "ได้ขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อพยักหน้ารับคำอย่างนอบน้อม ยกมือในท่าเชิญ "หมอเจียง เชิญตามข้ามาทางนี้" เจียงซุ่ยฮวนและฉู่เฉินเดินตามหลังเสี่ยวฉีจื่อ ทั้งสามคนมุ่งหน้าไปยังอุทยานหลวง หางตาของเสี่ยวฉีจื่อคอยชำเลืองมองฉู่เฉินอยู่ตลอด ฉู่เฉินรู้สึกอึดอัดมาก จึงถามตรง ๆ ว่า "เจ้าจ้องมองข้าทำไม" เพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย ฉู่เฉินเกร็งเสียงให้แหลมขึ้น เพื่อให้ฟังดูคล้ายสตรีมากขึ้น ใบหน้าของเสี่ยวฉีจื่อแดงระเรื่อ ก้มหน้าตอบว่า "ข้าน้อยเห็นพี่สาวคนนี้หน้าตาแปลกหูแปลกตา จึงอดใจไม่ได้ที่จะมองหลาย ๆ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 490
เมื่อเดินมาถึงอุทยานหลวง เจียงซุ่ยฮวนพบว่าศาลาในอุทยานล้วนแขวนม่านหนาโดยรอบ คาดว่าเนื่องจากอากาศหนาวเย็น จึงใช้วิธีนี้เพื่อให้ความอบอุ่น แต่ละม่านยังแขวนป้ายไว้ บนป้ายเขียนชื่อตำแหน่งของพระสนมต่าง ๆ เห็นเจียงซุ่ยฮวนมองศาลาหลายครั้ง เสี่ยวฉีจื่อกลอกตาไปมา กล่าวว่า "อากาศหนาวเช่นนี้ ไม่มีอะไรน่าเที่ยวชมในอุทยานหลวงหรอก หรือว่าข้าน้อยจะพาท่านไปพักผ่อนในศาลาสักครู่" เจียงซุ่ยฮวนมองป้ายบนม่าน กล่าวว่า "ที่เหล่านี้เป็นที่พักผ่อนของเหล่าสนม ข้าไม่ควรเข้าไป" "ทางโน้นมีศาลาหลังหนึ่ง ไม่ว่าใครที่รู้สึกหนาวก็สามารถเข้าไปผิงไออุ่นได้ ข้าน้อยจะพาท่านไปดู" เสี่ยวฉีจื่อพูดพลางแอบสังเกตสีหน้าของฉู่เฉิน ที่แท้ก็เป็นการตั้งใจเอาใจฉู่เฉิน เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกขบขัน แต่ประสบการณ์บอกนางว่า อย่าเชื่อคำพูดของผู้อื่นง่าย ๆ นางยังคงปฏิเสธ "วันนี้แสงแดดดียิ่ง ข้าเดินเล่นในอุทยานหลวงก็พอแล้ว" ขณะที่หลายคนเดินผ่านศาลาหลังหนึ่ง พอดีมีนางกำนัลเดินออกมาจากศาลา ผ่านม่านที่เปิดออก เจียงซุ่ยฮวนเห็นสนมนั่งอยู่บนเก้าอี้ในศาลากำลังอ่านหนังสือ บนโต๊ะมีชาและขนมประณีต แวบแรกที่เห็น ใบหน้าของสนมนางนี้ดูคล้ายกับฉู
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 491
ในขณะที่ม่านถูกเลิกขึ้น กู้จิ่นและฮ่องเต้ก็ทอดพระเนตรเห็นพวกเขาทั้งสอง เวลาในยามนั้นประหนึ่งหยุดนิ่ง ฉู่เฉินเอามือค้างไว้ที่ม่าน อ้าปากกว้างจนดูราวกับจะใส่ไข่ไก่ลงไปได้ทั้งฟอง ไม่รู้ผ่านไปกี่อึดใจ ฉู่เฉินจึงได้สติกลับคืนมา แล้วค่อย ๆ ปล่อยมือจากม่าน แกล้งทำราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น "จงหยุดอยู่ตรงนั้น" ฮ่องเต้ทรงมีสีพระพักตร์สงบนิ่ง ทรงวางหมากลงบนกระดาน แล้วตรัสถามว่า "เจ้าเป็นนางกำนัลจากตำหนักใดกัน? ทำไมเราจึงไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน?" ฉู่เฉินกลืนน้ำลาย กลืนคำว่า "เสด็จพ่อ" ที่กำลังจะหลุดออกจากปากลงไปด้วย เขาแกล้งทำเสียงแหลมแล้วตอบว่า "ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันมิใช่นางกำนัล แต่เป็นสาวใช้ของหมอหลวงเจียงเพคะ" กู้จิ่นแต่เดิมไม่ได้สนพระทัยเรื่องนี้ แต่เมื่อได้ยินชื่อของเจียงซุ่ยฮวน การวางหมากของเขาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้ามองไปทางนั้น ฮ่องเต้ตรัสอย่างกึ่งขบขัน "มิน่าล่ะ เห็นเราแล้วยังไม่คุกเข่าคำนับ ที่แท้ก็เป็นสาวใช้จากนอกวังนี่เอง" หลิวกงกงที่ยืนอยู่เบื้องหลังฮ่องเต้เตือนว่า "รีบคุกเข่าเดี๋ยวนี้!" ยังไม่ทันที่ฉู่เฉินจะตั้งตัวได้ เสี่ยวฉีจื่อก็ "ผัวะ" ทรุดตัวลงคุกเข่า ร้องไห้พร้อ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 492
ฉู่เฉินที่แกล้งร้องไห้อยู่ พอได้ยินคำนั้นก็รีบเช็ดน้ำตา กู้จิ่นมองเจียงซุ่ยฮวนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ความมืดมนและเจ็บปวดวูบผ่านดวงตาไปชั่วครู่ มือของเขาค่อย ๆ กำแน่น หมากในมือกลายเป็นผง เขาเก็บอาการไม่ให้ผิดสังเกต หยิบหมากอีกเม็ดขึ้นมาวางลงบนกระดาน ฮ่องเต้ทรงเงยพระพักตร์มองเจียงซุ่ยฮวนครั้งหนึ่ง ทรงมีรอยแย้มพระสรวลอย่างอ่อนโยน "หมอหลวงเจียง สาวใช้ของเจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนัก" เจียงซุ่ยฮวนเม้มริมฝีปาก ทูลว่า "เป็นความผิดของหม่อมฉันที่สั่งสอนไม่ดีเพคะ" "เราอยากไว้หน้าเจ้า แต่หากวันนี้เราละเว้นผ่านไป ต่อไปเมื่อเราอยู่ในศาลานี้ เกรงว่าจะไม่ได้ความสงบสุข" ฮ่องเต้ทรงหันพระพักตร์กลับไป "เพียงแค่สาวใช้คนหนึ่ง เราจะพระราชทานให้เจ้าอีกหลายคน" "สาวใช้ผู้นี้เติบโตมากับหม่อมฉันตั้งแต่เด็ก มิใช่ญาติแต่ก็เหมือนญาติ ไม่ว่าจะมีสาวใช้อีกกี่คนก็แทนที่นางไม่ได้เพคะ" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง ทำให้ฉู่เฉินรู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ นางครุ่นคิดแล้วจึงทูลถามว่า "ฝ่าบาททรงจะลงโทษพวกเขาเช่นไรเพคะ?" "คนละหนึ่งร้อยไม้" ฮ่องเต้ทรงมองกระดานหมากแล้วจมอยู่ในภวังค์ ผ่านไปสักครู่จึงทรงวางหมากลงบนกระดา
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 493
ฮ่องเต้ทรงก้มพระพักตร์มองกระดานหมากเบื้องหน้า ตรัสว่า "คืนนี้เราจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับฉีหยวน เจ้าเป็นน้องสาวของฉีหยวน เย็นนี้เจ้าก็มาด้วยสิ" เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้วเล็กน้อย "เรื่องนี้..." ฮ่องเต้ทรงเห็นท่าทีลังเลของนาง จึงตรัสด้วยน้ำเสียงที่ปฏิเสธไม่ได้ว่า "เรารู้ว่าเจ้ากับจวนอ๋องมีความสัมพันธ์ไม่ดี แต่ฉีหยวนก็คือแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงของต้าเหยียน เขากลับเข้าวังครั้งหนึ่งมิใช่เรื่องง่าย เราหวังว่าครอบครัวของเขาจะมากันพร้อมหน้า" "เจ้าทำให้เราเห็นแก่มิตรภาพ หลังงานเลี้ยงสิ้นสุด เราจะให้คนไปส่งเจ้ากลับเอง" ฮ่องเต้ทรงทราบมานานแล้วว่านางตัดความสัมพันธ์กับจวนอ๋อง แต่ยังทรงเรียกร้องให้นางไปร่วมงาน แน่นอนว่าเจียงอวี่คงไปขอร้องฮ่องเต้ เจียงซุ่ยฮวนจึงได้แต่ยอมรับ "ฝ่าบาททรงถ่อมพระองค์เกินไป แม่ทัพฉีหยวนมีคุณงามความดีและชื่อเสียง การที่หม่อมฉันได้เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ นับเป็นเกียรติของหม่อมฉันเพคะ" คำพูดนี้ทำให้ฮ่องเต้ทรงพอพระทัยยิ่งนัก พระองค์ทรงหยิบหมากวางลงบนกระดาน "เช่นนั้นก็ดียิ่ง" "หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ" เจียงซุ่ยฮวนค้อมกายคำนับลา เมื่อนางยืดตัวขึ้น ก็พอดีได้เห็นกู้จิ่นวางหมากลงอย่างไม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 494
ปฏิกิริยาแรกของเจียงซุ่ยฮวนคือคิดว่ามีคนขโมยกล่องไม้ไป แต่ความสงสัยนี้ถูกปฏิเสธอย่างรวดเร็ว แม้ว่าตลอดทางจะมีคนในวังมากมาย แต่ไม่มีใครเข้าใกล้นางมากนัก อีกทั้งช่วงนี้ร่างกายของนางฟื้นตัวมากแล้ว หากมีคนขโมยของจากตัวนาง นางต้องรู้สึกแน่ หากไม่ได้ถูกขโมยไป หรือว่าจะตกหล่นอยู่บนพื้น? ฉู่เฉินเห็นนางก้มมองที่เท้า ราวกับกำลังค้นหาบางสิ่ง จึงถามว่า "เจ้าเก้า เจ้ากำลังหาอะไรอยู่หรือ?" "กำไลหยกที่พระมารดาของท่านประทานให้หม่อมฉันหายไปแล้วเพคะ" นางถอนหายใจ การทำกล่องหายเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าโจวกุ้ยเฟยบังเอิญเห็นเข้า จะคิดว่านางจงใจทิ้งไปเสียอย่างนั้น ฉู่เฉินเสนอว่า "เจ้ามีห้วงมิติไม่ใช่หรือ? ลองดูว่ากล่องอาจจะอยู่ในนั้นหรือเปล่า" "ห้วงมิตินี้เก็บได้แค่อุปกรณ์ทางการแพทย์..." นางพูดได้ครึ่งทางก็หยุดกะทันหัน หรือกล่องอาจจะเข้าไปอยู่ในห้วงมิติจริง ๆ? นางสอดมือเข้าไปในแขนเสื้อ นึกภาพกล่องไม้ในใจ วินาทีต่อมา ฝ่ามือนางรู้สึกถึงสิ่งของหนัก ๆ นางดีใจมาก รีบดึงมือออกจากแขนเสื้อ สิ่งที่อยู่ในมือนางคือกล่องไม้ที่หายไปนั่นเอง ฉู่เฉินกอดอก "ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ มันคงอยู่ในห้วงมิติของเจ้านั่นแหล
Latest chapter
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 518
นี่ก็จริง ไม่ว่ากงซุนซวีจะสร้างผลงานบนสนามรบหรือไม่ สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่เมืองหลวง เจียงซุ่ยฮวนกล่าวอีก "งั้นท่านตามข้าเข้าวังอีกครั้ง จะกลับมาเร็ว ๆ" "ไม่ไป" ฉู่เฉินพลิกตัว "นาน ๆ จะได้นอนเพิ่ม ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น" "พูดเช่นนี้ ราวกับปกติท่านนอนน้อยนัก" เจียงซุ่ยฮวนบิดปาก หมุนตัวเดินออกไป หิมะในลานบ้านตกหนักขึ้น เจียงซุ่ยฮวนนำกล่องที่บรรจุศพทารกเข้าไปในห้องทดลอง เช่นนี้จะสามารถนำเข้าพระราชวังได้โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ต้องยอมรับว่าหลังการอัพเกรดพื้นที่ ช่างสะดวกขึ้นมากทีเดียว นางกางร่มยืนกลางลาน เงยหน้ามองหลังคาถามว่า "มีคนอยู่หรือไม่?" องครักษ์ลับหน้าใหม่กระโดดออกมา "ทูลพระชายา มีพ่ะย่ะค่ะ" "ชางอี้ไม่อยู่ที่นี่หรือ?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "เขาไปทำธุระ" องครักษ์ลับประนมมือกล่าว "ข้าน้อยเป็นน้องชายเขา ชื่อชางเอ๋อร์ หากท่านมีธุระ บอกข้าน้อยก็ได้" "อ้อ เช่นนั้นหรือ" เจียงซุ่ยฮวนถูมือ ยิ้มน้อย ๆ ถามว่า "ท่านคิดอย่างไรกับการที่ชายแต่งกายเป็นหญิง?" "หา?" ชางเอ๋อร์เพิ่งถูกส่งมาคุ้มครองเจียงซุ่ยฮวน ไม่รู้เรื่องที่ฉู่เฉินแต่งกายเป็นหญิง หลังจากเจียงซุ่ยฮวนอธิบายให้ชัดเจน ชางเอ๋อ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 517
เจียงอวี่เห็นสีหน้าผิดปกติของเจียงซุ่ยฮวน จึงถามว่า "เป็นอะไรไป ศพทารกนี้มีปัญหาหรือ?" "ก็ไม่ใช่" เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า ชี้ไปที่ผงสีเขียวบนร่างทารก "นี่คือยาผงชนิดหนึ่ง ใช้เพื่อรักษาร่างไม่ให้เน่าเปื่อย" นางรู้สึกแปลกใจ "ประหลาดนัก ทารกนี้ตายไปแล้ว หากเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่คิดจะฝังให้ดี ก็ควรจะแอบนำไปฝังบนเขาสักแห่ง เหตุใดจึงต้องฝังใต้พื้นห้องด้วย?" เจียงอวี่เดาไม่ออกถึงสาเหตุ จึงพูดออกไปโดยไม่คิด "บางทีอาจเสียดาย?" "ไม่ถูก" เจียงอวี่พูดจบก็รีบปฏิเสธความคิดนี้ "เจียงเม่ยเอ๋อร์เป็นคนเลือดเย็นไร้ความรู้สึก เป็นไปไม่ได้ที่นางจะรู้สึกเสียดาย" ช่างเถิด ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ก่อน เจียงซุ่ยฮวนยื่นมือปิดกล่อง เพียงแค่นางส่งกล่องนี้ให้จีกุ้ยเฟย การแลกเปลี่ยนระหว่างนางกับจีกุ้ยเฟยก็จะสำเร็จ เจียงอวี่มองการกระทำของนาง กล่าวอย่างคาดหวัง "ซุ่ยฮวน ข้าได้นำทารกปีศาจมาตามที่เจ้าต้องการแล้ว เมื่อใดเจ้าจะกลับจวนอ๋องพร้อมข้า?" "พรุ่งนี้" "เหตุใดต้องเป็นพรุ่งนี้?" เจียงอวี่รู้สึกผิดหวัง เกลี้ยกล่อมว่า "ข้าพาเจ้ากลับตอนนี้ดีกว่า หลังจากเจ้ารักษาบิดาหายแล้ว พวกเราจะไปศาลบรรพชนพร้อมกัน" เจียงซุ่ยฮ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 516
กงซุนซวีก้มหน้า กล่าวเสียงเบา "ข้ารู้สึกว่าวรยุทธ์ของตนยังไม่เพียงพอ อยากเรียนรู้จากอาจารย์อีกสักระยะ" "พื้นฐานของเจ้าได้รับการฝึกฝนมาดีพอแล้ว หากต้องการเก่งกาจขึ้น ลองไปฝึกฝนในค่ายทหารดูบ้าง" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวเสริมอีกว่า "อีกอย่าง ค่ายทหารก็อยู่ที่ประตูเมืองนี่เอง ยามว่างเจ้าก็แอบกลับมาเรียนกับอาจารย์ได้" "ศิษย์พี่เจียง ท่านไม่อยากให้ข้าพักอยู่ที่นี่แล้วหรือ?" กงซุนซวีมองนางอย่างน่าสงสาร "ข้ามอบเงินให้ท่านได้นะ" "ที่นี่มิได้ขาดแคลนข้าวแกงสำหรับเจ้า" นางรู้สึกงุนงง จึงอธิบายว่า "เจ้าอยากเข้ากองทัพ ก็ควรรีบไปปรับตัวในค่ายทหารเสียแต่เนิ่น ๆ" "ที่นั่นมีคนหลากหลาย มีนิสัยสันดานต่าง ๆ นานา หากเจ้าไปก่อน ยังสามารถทำความคุ้นเคยกับผู้ฝึก หากไปช้า เมื่อถูกรังแก ก็จะไม่มีใครช่วยเจ้า" กงซุนซวีถึงกับเข้าใจในทันที รู้สึกว่าเจียงซุ่ยฮวนพูดมีเหตุผลมาก แต่เขายังคงลังเล "ข้ากลัวท่านแม่ทัพฉีหยวนจะเห็นว่าข้าอายุน้อย ไม่รับข้า" เขาเพิ่งพูดจบ ที่นอกประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หยิ่งเถากล่าวว่า "คุณหนู ท่านเจียงมาแล้วเจ้าค่ะ" เจียงซุ่ยฮวนยิ้ม "พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา" "ให้เขารออยู่ที่ห้องรับแข
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 515
ใบหน้าทารกผู้นี้ แตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้สิ้นเชิง แก้มกลมป่อง ผิวขาวนุ่มสะอาด มิใช่ทารกปีศาจ แต่เป็นทารกที่ปกติที่สุด! เจียงอวี่รู้สึกงุนงง นี่เป็นเรื่องอย่างไรกัน? บางทีทารกผู้นี้อาจเป็นปีศาจกลับชาติมาเกิด เติบโตไป ๆ ก็กลายเป็นปกติ? มองทารกน่ารักตรงหน้า เขาไม่อาจลงมือได้ คิดครู่หนึ่ง เขาจึงตัดสินใจอุ้มทารกนี้กลับไปก่อนแล้วค่อยวางแผนต่อไป เขาโน้มตัวลงอุ้มทารก แต่ทารกพลันร้องไห้เสียงดัง เสียงร้องไห้อย่างสุดกำลังทำให้เขาสะดุ้งตกใจ เขาปิดปากทารกไว้ พลางมองไปรอบด้าน หวังจะหาสิ่งใดให้ทารกหยุดร้อง บนโต๊ะมีของเล่นเล็ก ๆ ทำจากไม้หลายชิ้น อาจทำให้ทารกสงบลงได้ เจียงอวี่อุ้มทารกเดินไป เพิ่งเดินไปได้สองก้าว เขาพลันพบว่าพื้นกระดานใต้เท้ามีอะไรผิดปกติ กระดานแผ่นนี้สูงกว่ากระดานอื่น ๆ เล็กน้อย และเมื่อเหยียบลงไปยังโยกเบา ๆ เจียงอวี่ย่อตัวลงตรวจสอบพื้นกระดาน พร้อมกันนั้น เสียงร้องไห้ของทารกในอ้อมแขนก็หยุดลง เขาอยู่ในสนามรบมานาน ฝึกฝนสัญชาตญาณที่เฉียบไว เขารู้ว่ากระดานแผ่นนี้ต้องมีปัญหาแน่นอน การอุ้มทารกไว้ไม่สะดวก เขาจึงวางทารกกลับไปในเปล แล้วงัดกระดานแผ่นนี้ออกอย่างแรง พบว่า
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 514
เจียงอวี่กระโดดลงจากกำแพง ลงสู่พื้นอย่างมั่นคงข้างต้นไม้ใหญ่ในสวนหลังของจวนองค์ชายหนานหมิง ยามราตรีลมพัดแรง กิ่งไม้แห้งถูกพัดลงพื้น แม้เจียงอวี่จะเคลื่อนไหวอย่างเบาเบา แต่ก็ยังเผลอเหยียบกิ่งไม้แห้งใต้เท้า ทำให้เกิดเสียงแผ่วเบา องครักษ์ที่กำลังลาดตระเวนได้ยินเสียง จึงส่งสัญญาณให้คนอื่น ๆ ทุกคนเบาฝีเท้าลง ค่อย ๆ เดินไปยังต้นไม้ใหญ่ เมื่อเดินมาถึงต้นไม้ใหญ่ พวกเขาพบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น องครักษ์ที่ได้ยินเสียงเกาศีรษะพลางกล่าวว่า "แปลกนัก เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงจากที่นี่ชัดเจน เหตุใดจึงไม่มีใคร?" องครักษ์อีกคนกล่าวอย่างหงุดหงิด "ยามดึกสงัดเช่นนี้จะมีใครได้ เป็นแมวป่าวิ่งผ่านไปแน่นอน" "ใช่แล้ว ช่างระแวงสงสัยจริง เสียเวลาเหลือเกิน" องครักษ์คนอื่น ๆ พากันเห็นด้วย "อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ พวกเรารีบลาดตระเวนให้เสร็จแล้วกลับไปอุ่นสุราดื่ม ยังดีกว่ามาทนหนาวอยู่ที่นี่" องครักษ์ที่ได้ยินเสียงรู้สึกเสียหน้า จึงกล่าวอย่างไม่ยอมแพ้ "ข้าได้ยินเสียงจริง ๆ บางทีคนผู้นั้นอาจแอบซ่อนตัวอยู่" เขาพูดพลางเดินรอบต้นไม้สักรอบ "แม้ใต้ต้นไม้จะไม่มี แต่อาจซ่อนอยู่บนต้นไม้ก็ได้" กล่าวจบ เขาก็เงยหน้าขึ้
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 513
"เจียงซุ่ยฮวนไม่มีความสามารถใดเลย ทั้งไม่รู้จักเอาอกเอาใจท่านพ่อท่านแม่ แต่นางยังคงอาศัยในจวนอ๋อง ใช้ชีวิตอย่างหรูหรา" "ส่วนข้า ข้าต้องแสดงตัวว่าว่านอนสอนง่ายและฉลาดหลักแหลม ข้าต้องเชี่ยวชาญทั้งดนตรี หมากรุก อักษรศิลป์ และจิตรกรรม เพื่อให้ท่านพ่อท่านแม่ยินดี เพื่อไม่ให้ถูกขับไล่ออกจากจวนอ๋อง เพียงเพราะข้ามิใช่บุตรีแท้ ๆ ข้าจึงต้องทุ่มเทมากกว่าหลายเท่า" เจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกคับแค้นใจ ร่ำไห้อย่างสะอื้นว่า "ล้วนเป็นสตรีเหมือนกัน เหตุใดข้าจึงต้องมีชีวิตที่ลำบากเช่นนี้?" ฉู่เจวี๋ยฟังแล้วรู้สึกสงสาร รีบเข้าไปกอดเจียงเม่ยเอ๋อร์กล่าวว่า "เม่ยเอ๋อร์ หลายปีมานี้เจ้าทุกข์ทรมานมากนัก" "?" เจียงซุ่ยฮวนฟังแล้วสงสัยนัก "ข้าจำได้ว่า ตอนเจ้าอยู่ในจวนอ๋อง เจ้ากินดื่มสนุกสนานทุกวัน ดนตรี หมากรุก อักษรศิลป์ และจิตรกรรมล้วนให้ชุ่ยชิงทำแทน เจ้าทุ่มเทอะไรกันเล่า?" "ยังต้องถามหรือ?" ฉู่เฉินที่อยู่ด้านหลังพึมพำเบา ๆ "คงทุ่มเทกับการโกงสินะ" "เจ้าเงียบปาก!" เจียงเม่ยเอ๋อร์สูดน้ำมูก ชี้นิ้วไปที่เจียงซุ่ยฮวนตะโกนว่า "เจ้าเป็นธิดาเอก จะเข้าใจความรู้สึกของข้าได้อย่างไร? เจ้าอาจจะถูกเย้ยหยันส
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 512
เจียงเม่ยเอ๋อร์รู้สึกราวกับตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นความลับในใจนาง นางกลับพูดออกไปทั้งหมด? แล้วเรื่องราวเกี่ยวกับกู่วิญญาณเล่า? นางได้พูดออกไปหรือไม่? นางเงยหน้ามองฉู่เจวี๋ย ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย ไม่รู้จะเอ่ยถามอย่างไร เจียงซุ่ยฮวนเห็นสีหน้าของนาง จึงกล่าวอย่างมีนัยสำคัญ "น่าเสียดายที่เจ้าพูดแค่ถึงตอนโยนข้าไปที่ป่าช้าร้าง หลังจากนั้นคงมีเรื่องราวน่าตื่นเต้นอีกมากที่ยังไม่ได้เล่า" เจียงเม่ยเอ๋อร์ถอนหายใจโล่งอก แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่า นางไม่ได้เมาสุราเลย ก่อนหน้าที่นางจะสูญเสียสติ นางกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้อง! เมื่อมองดูเจียงซุ่ยฮวนที่มีสติสัมปชัญญะดี นางจึงตระหนักได้ในที่สุดว่า นางคงสวมเสื้อผ้าผิดชุด เจียงเม่ยเอ๋อร์ผลักฉู่เจวี๋ยออกอย่างบ้าคลั่ง เริ่มถอดเสื้อผ้าต่อหน้าทุกคน เพราะนางรู้ดีว่า หากไม่รีบถอดเสื้อผ้าเหล่านี้ออกเดี๋ยวนี้ นางอาจสูญเสียสติอีกครั้งได้ทุกเมื่อ การกระทำนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง ยกเว้นฉู่เจวี๋ย ทุกคนต่างหันหน้าไปทางอื่น ฉู่เจวี๋ยรีบวิ่งไปกอดเจียงเม่ยเอ๋อร์ไว้ กล่าวอย่างร้อนรน "เม่ยเอ๋อร์ เจ้าสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเถิด!" "ท่านไม่เข้าใจ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 511
แสงดาบวูบผ่าน กระบี่ในมือเจียงอวี่ถูกกู้จิ่นตีกระเด็นไป ตกลงในพุ่มหญ้าหลังศาลา กู้จิ่นกล่าวด้วยความโกรธ "นี่แม่ทัพฉีหยวนจะใช้กลอุบายบาดเนื้อตัวเองกระนั้นหรือ?" เจียงอวี่กล่าวด้วยความสำนึกผิดอย่างสุดซึ้ง "หลายปีมานี้ ซุ่ยฮวนต้องทนทุกข์มากเหลือเกิน ข้าในฐานะพี่ชายแท้ ๆ ไม่เพียงไม่พบว่านางถูกรังแก ยังกลับยืนอยู่ฝั่งเจียงเม่ยเอ๋อร์ ตำหนิลงโทษนางบ่อยครั้ง" "ข้าช่างโง่เขลาเหลือเกิน!" "การตื่นรู้ตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไป" กู้จิ่นกล่าว "แต่ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการสุดโต่งเช่นนี้ ความเจ็บปวดที่ท่านก่อไว้เกิดขึ้นแล้ว แม้ท่านจะฟันตัวเองสิบกระบี่ก็ไม่อาจชดเชยได้" เจียงอวี่ก้มหน้านิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจา ฉู่เจวี๋ยรีบวิ่งไปข้างกายเจียงเม่ยเอ๋อร์ เรียกนางเสียงแผ่วเบา แต่เจียงเม่ยเอ๋อร์นอนคว่ำอยู่กับพื้น สีหน้าเหม่อลอย ราวกับคนโง่เขลา ชายชุดดำผู้หนึ่งเก็บกระบี่จากพุ่มหญ้า นำไปมอบแก่กู้จิ่น กู้จิ่นมองกระบี่ในมือ กล่าวว่า "ผสมทองดำเข้าไป นับเป็นกระบี่ชั้นดี" "หากองค์ชายเป่ยโม่ชื่นชอบ ข้าน้อยขอมอบกระบี่เล่มนี้ให้ท่าน" เจียงอวี่ถอนหายใจยาว "ขอบพระทัยที่ทรงเตือนสติกระหม่อมด้วยถ้อยคำเพียงประโยคเ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 510
"เพราะข้าเกลียดนาง มีเพียงนางสิ้นชีวิต ข้าจึงจะได้เป็นชายาเอกของฉู่เจวี๋ย และจะกลายเป็นธิดาเพียงคนเดียวของท่านพ่อท่านแม่ ข้าชอบให้ทุกคนห้อมล้อมข้า..." "พอแล้ว!" เจียงอวี่ทนฟังต่อไปไม่ไหว เขาคำรามเสียงต่ำ แล้วฟาดมือลงบนใบหน้าเจียงเม่ยเอ๋อร์อย่างแรง "นางอสรพิษ!" เจียงเม่ยเอ๋อร์ถูกตบจนล้มคว่ำลงกับพื้น ฉู่เจวี๋ยอาทรโอบกอดนางไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นตำหนิเจียงอวี่ "ท่านบอกว่าจะไม่ทำร้ายนางไงเล่า!" เจียงอวี่ถามอย่างไม่อยากเชื่อสายตา "ท่านไม่ได้ยินสิ่งที่นางเพิ่งกล่าวหรือ? ซุ่ยฮวนไม่เคยคิดจะฆ่านาง นางต่างหากที่ใส่ร้ายซุ่ยฮวนโดยเจตนา!" "ได้ยิน แต่แล้วอย่างไรเล่า? เม่ยเอ๋อร์ทำเช่นนี้ก็เพราะรักข้ามากเกินไปเท่านั้น!" ฉู่เจวี๋ยกล่าวอย่างเต็มปากเต็มคำ เจียงอวี่ตกตะลึง ชั่วครู่จึงได้สติ "ถูกต้อง ข้าเกือบลืมไปว่าท่านก็แทงซุ่ยฮวนด้วยกระบี่หนึ่งครั้งเช่นกัน" เขาทุ่มแรงทั้งหมดในร่างกาย ชกหมัดใส่ฉู่เจวี๋ย ฉู่เจวี๋ยที่ไม่ทันตั้งตัวถูกชกจนลอยไปตกลงแทบเท้าของฉู่เฉินที่ยืนดูความวุ่นวายอยู่ไม่ไกล ฉู่เฉินสัญชาตญาณยกเท้าขึ้น ถีบฉู่เจวี๋ยให้กลิ้งกลับไป แล้วเอามือปิดหน้าวิ่งหนีไป ฉู่เจวี๋ยกลิ้งไปบนพื้นห
