LOGINShare
บทที่ 293
Related chapters
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 294
กู้จิ่นเม้มปากแน่นไม่พูดจา "ข้ารู้ว่าท่านโกรธมาก แต่ท่านจะไม่ทูลเรื่องนี้แก่ฮ่องเต้ก่อนได้หรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนมองเขาอย่างระมัดระวัง "อย่างไรเสียข้าก็เพิ่งทำข้อตกลงกับจีกุ้ยเฟย" "อืม ข้าจะยังไม่ทูลเรื่องนี้แก่เสด็จพี่ก่อน" เขาตกลงกับเจียงซุ่ยฮวน แล้วพูดต่อ "ข้าเพิ่งรู้ว่า..." พูดได้ครึ่งประโยคก็หยุดลง เจียงซุ่ยฮวนถามอย่างสงสัย "รู้อะไรหรือ?" "ไม่มีอะไร ไปพักผ่อนเถิด" กู้จิ่นมองดาวจระเข้ที่ขอบฟ้า "อีกสามวัน การล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วงก็จะสิ้นสุดแล้ว" "ได้ ท่านก็พักผ่อนแต่หัวค่ำด้วย" เจียงซุ่ยฮวนหมุนตัวกลับห้อง กู้จิ่นถอนหายใจเบา ๆ จนแทบไม่ได้ยิน เดิมอยากบอกนางว่าโหรหลวงเป็นคนฆ่ารัชทายาท แต่กลัวนางรู้มากเกินไปจะกังวลใจ จึงต้องกลืนคำพูดที่มาถึงปากกลับลงไป "ชางอี้ ส่งองครักษ์ลับไปเฝ้าโหรหลวงให้มากขึ้น ทุกความเคลื่อนไหวของเขา ข้าต้องรู้" "พ่ะย่ะค่ะ!" "เปลี่ยนคนรับใช้รอบตัวเสด็จพี่บางส่วน ให้องครักษ์ลับฝีมือดีที่สุดของเจ้าแทรกซึมเข้าไป อย่าให้เสด็จพี่รู้" "พ่ะย่ะค่ะ!" สามวันต่อมา ท้องฟ้ามืดครึ้มตลอด ทุกครั้งที่ฝนตกหนึ่งครา อากาศก็เย็นลงอีกหลายส่วน เจียงซุ่ยฮวนนั่งขดตัว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 295
เจียงซุ่ยฮวนจะหยิบมันเทศเผากลับมา แต่หมอหลวงเมิ่งห้ามไว้ "เจียงเอ๋อร์ ไอ้หนูฝูหลิงโตพอจะมีครอบครัวได้แล้ว แต่ก่อนมันโง่เหมือนท่อนไม้ไม่รู้เรื่องรู้ราว บัดนี้ในที่สุดก็รู้เรื่องแล้ว เจ้าเห็นแก่หน้าข้าก็ปล่อยให้มันบ้างเถอะ" หมอหลวงเมิ่งพูดพลางยัดหัวเผือกครึ่งหัวใส่มือเจียงซุ่ยฮวน "เจ้าลองชิมนี่ดู หัวเผือกเหล็กเกรดดีที่สุด มีประโยชน์กว่ามันเทศเผา" เจียงซุ่ยฮวนมองฝูหลิง เขากำลังปอกเปลือกมันเทศเผา หลังปอกเปลือกไหม้ดำออก เนื้อมันเทศสีทองก็ปรากฏ ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง เขาใช้ผ้าห่อมันเทศเผาครึ่งหัว ระมัดระวังส่งให้ชุนเถา "ค่อย ๆ รับ ระวังร้อน" เจียงซุ่ยฮวนละสายตา ช่างเถอะ ใครใช้ให้นางเป็นอาจารย์ของชุนเถา จะใจร้ายไม่ได้ นางค่อย ๆ กินหัวเผือกจนหมด แล้วขอถั่วลิสงเผาจากหมอหลวงหยางมาหนึ่งกำมือ กะเทาะถั่วกินพลางเดินออกจากกระโจม ข้างนอกลมเย็นพัดพาฝนละออง ปะทะใบหน้านาง นางสวมหมวกคลุม มองไปทางป่าแวบหนึ่ง ป่าดูเงียบสงัดมาก หลายวันก่อนยังมีนกบินหนีเสียงล่าสัตว์วุ่นวาย วันนี้กลับไม่เห็นแม้แต่นกสักตัว คงเป็นเพราะอากาศหนาวเกินไปและฝนตก จึงไม่มีใครล่าสัตว์ได้ หลังจากกู้จิ่นถอนตัวจากการล่าสัตว์ เจี
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 296
แม้แต่กระโจมโดยรอบก็ถูกรื้อลงแล้ว รอบด้านขาวโพลนไปหมด เจียงซุ่ยฮวนกอดหีบยาไว้ รู้สึกสะท้อนใจอยู่บ้าง การล่าสัตว์ที่เกิดเรื่องมากมายครั้งนี้ กำลังจะสิ้นสุดแล้ว ไม่ถูก นี่ยังไม่จบสมบูรณ์ ในงานเลี้ยงคืนพรุ่งนี้ ยังมีละครอีกฉากหนึ่ง ค่ำนั้น เจียงซุ่ยฮวนกินข้าวเย็นเสร็จก็เข้าห้องทดลอง เริ่มวิเคราะห์เลือดของสวี่เหนียน ผลการวิเคราะห์ต้องรอยี่สิบสี่ชั่วยาม นางยืดตัว เดินออกจากห้องทดลอง เจียงซุ่ยฮวนนั่งที่โต๊ะ จดบันทึกขั้นตอนการทดลอง นางมีนิสัยหนึ่งคือ ไม่ว่าพบโรคแปลก ๆ ยาก ๆ อะไร ล้วนทำบันทึกไว้ ตั้งแต่อาการเริ่มแรกจนหาย บันทึกไว้อย่างละเอียด ผ่านการรักษาของนางหลายวันนี้ อาการของสวี่เหนียนดีขึ้นมาก เมื่อคืนจีกุ้ยเฟยยังแอบส่งคนมามอบทองเงินอัญมณีให้นาง นางรับไว้หมดอย่างไม่เกรงใจ จีกุ้ยเฟยเป็นพระสนมโปรดของฮ่องเต้ ได้รับทองเงินอัญมณีนับไม่ถ้วน นางไม่รับก็เสียเปล่า เวลาบนเขาผ่านไปดั่งม้าขาวผ่านช่องหน้าต่าง เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกว่าตนเพียงงีบไปครู่เดียว ฟ้าก็สว่างแล้ว นางสวมเสื้อคลุมขนสัตว์ที่กู้จิ่นให้ เดินไปที่หน้าต่างเปิดออก ลานด้านนอกปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน ไม่เพียงพื้นมีหิมะหนา
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 297
เจียงซุ่ยฮวนละสายตา ยิ้มไม่ยิ้มเดินเข้าตำหนักหย่งอัน ราวกับไม่เห็นท่านอ๋องและฮูหยินอ๋องทั้งสองเลย ท่านอ๋องแค่นเสียงดัง "ถ้ารู้แต่แรก ก็ไม่ควรตามหานางกลับมา ปล่อยให้นางอยู่ในไร่นาตายไปเองเสียดีกว่า!" ที่นั่งหมอหลวงยังคงอยู่ข้างที่นั่งองค์หญิง เมื่อเจียงซุ่ยฮวนเดินไป จงใจนั่งริมสุด เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับจิ่นซิ่ว ข้างกายนางคือฝูหลิง เห็นนางสวมเสื้อคลุมขนสัตว์ ตาเขาเป็นประกาย โน้มตัวมาลูบแขนเสื้อถาม "นี่ขนจิ้งจอกใช่ไหม? สัมผัสดีจัง" นางตอบอ้อมแอ้ม "อืม อาจจะใช่" ฝูหลิงอิจฉาจนทนไม่ไหว "แต่ก่อนนึกว่าเจ้าจนเหมือนข้า ไม่นึกว่าเจ้ารวยขนาดนี้" "ดูท่าทางไม่เคยเห็นโลกของเจ้าสิ" หมอหลวงเมิ่งดึงฝูหลิงให้นั่งดี ๆ "รอให้วิชาแพทย์ของเจ้าเก่งเท่าเจียงเอ๋อร์เมื่อไหร่ ก็จะหาเงินได้มากเหมือนกัน" ฝูหลิงก้มหน้าหงอย "คงหมดหวังแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนนั่งเงียบไม่กล้าพูด เสื้อคลุมนี้กู้จิ่นให้มา ให้นางจ่ายเงินหลายพันตำลึงซื้อเสื้อคลุม นางเสียดายเงิน ฝ่าบาทและฮองเฮาเสด็จเข้ามาพร้อมขันที ประทับบนพระที่นั่งสูงสุดเมื่อฮองเฮาทอดพระเนตรเห็นเจียงซุ่ยฮวน สีพระพักตร์ก็หม่นหมองลงทันที แต่เดิมจะวางยา
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 298
เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของเจียงเม่ยเอ๋อร์ มุมปากเจียงซุ่ยฮวนยกขึ้นเล็กน้อยจนแทบสังเกตไม่เห็น แต่ก่อนเจียงเม่ยเอ๋อร์อาศัยที่มีชุ่ยชิงแต่งกลอนประพันธ์เพลงให้ มักรังแกกดขี่เจ้าของร่างเดิม บัดนี้ได้รับผลกรรมเสียที ช่างสะใจยิ่งนัก มองไปที่ท่านอ๋องและฮูหยินอ๋อง ทั้งสองอับอายจนไม่กล้าเงยหน้า เสด็จอาจารย์จางที่อยู่ข้างท่านอ๋องหัวเราะ "อ๋องหย่งหนิง นี่หรือยอดหญิงอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงที่ท่านทุ่มเงินมากมายบ่มเพาะ? ฝีมือการเล่นพิณยังสู้ธิดาตระกูลธรรมดาไม่ได้เลย ฮ่า ๆ" "ฮึ!" สีหน้าท่านอ๋องเขียวคล้ำ แค่นเสียงเย็นไม่พูดจา ข้างฮูหยินอ๋องคือฮูหยินเมิ่งมารดาของเมิ่งชิง นับแต่รู้ว่าเมิ่งชิงกับเจียงเม่ยเอ๋อร์แตกคอกัน ฮูหยินเมิ่งก็ไม่ชอบหน้าเจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ่ง คราวนี้เห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์อับอายต่อหน้าผู้คน ในใจก็ยินดียิ่ง "ฮูหยินอ๋อง ฝีมือพิณของธิดานอกสมรสของท่านนี่ ต่างจากก่อนไม่ใช่น้อย แม้แต่เจียงซุ่ยฮวนธิดาแท้ ๆ ที่ท่านตัดขาดความสัมพันธ์ยังสู้ไม่ได้" ฮูหยินเมิ่งซ่อนรอยยิ้มที่มุมปากไม่อยู่ "ก่อนหน้านี้ที่จวนท่าน ได้ฟังเจียงซุ่ยฮวนบรรเลงพิณ บทเพลงนั้นงดงามจนตะลึง พวกเราชื่นชมอยู่นานทีเดียว"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 299
ขณะที่เจียงเม่ยเอ๋อร์คุกเข่าอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เมิ่งชิงลุกขึ้นจากที่นั่ง กอดอกเยาะเย้ย "พวกท่านถูกเจียงเม่ยเอ๋อร์หลอกกันทั้งหมด นางไม่ใช่สตรีมากความสามารถอันดับหนึ่งในเมืองหลวงอะไรนั่นหรอก!" เจียงเม่ยเอ๋อร์ใจหาย เมิ่งชิงรู้เรื่องทั้งหมดของนาง บัดนี้เมิ่งชิงตัดขาดกับนางแล้ว นี่คือจะออกมาซ้ำเติมนางแล้ว "เจ้าพูดเหลวไหล!" เจียงเม่ยเอ๋อร์ชี้หน้าด่าเมิ่งชิง "ข้าไม่ใช่สตรีมากความสามารถอันดับหนึ่งในเมืองหลวง แล้วเจ้าเป็นหรือ? เจ้าอย่ามาซ้ำเติมคนตกทุกข์!" เมิ่งชิงหัวเราะเย็นชา "คนอื่นไม่รู้ แต่ข้ารู้เรื่องของเจ้าดีทุกอย่าง เจ้ามันแค่ของปลอม" เมิ่งเซียวมองเมิ่งชิงอย่างงุนงง นางยังไม่รู้เรื่องที่เมิ่งชิงตัดขาดกับเจียงเม่ยเอ๋อร์ เห็นทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน ในใจมีแต่ความตกตะลึง "หุบปาก!" เจียงเม่ยเอ๋อร์กลัวเมิ่งชิงจะเปิดโปงเรื่องของตนต่อหน้าผู้คนมากมาย กัดฟันลุกขึ้นวิ่งเข้าใส่เมิ่งชิง แต่ถูกองครักษ์ขวางไว้ เจียงเม่ยเอ๋อร์ตะโกนใส่เมิ่งชิงอย่างสุดกำลัง "หากเจ้ากล้าพูดต่อ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้!" เห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์คลุ้มคลั่งเช่นนี้ บุตรขุนนางหลายคนรู้สึกเหลือเชื่อ แต่ก่อนพวกเขาคิดว่าเจี
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 300
เจียงซุ่ยฮวนดูอยู่ข้าง ๆ อย่างสนุกสนาน ละครฉากนี้สนุกกว่าที่นางคิดไว้เสียอีก นางหันไปขอเมล็ดแตงอบจากหมอหลวงหยาง นั่งกะเทาะเมล็ดแตงดูไปด้วย กลัวจะพลาดฉากเด็ด กู้จิ่นมองนางแวบหนึ่ง เห็นนางฟังอย่างตั้งใจ ห่อตัวในเสื้อคลุม ดูราวกับจิ้งจอกน้อย ทั้งน่ารักและมีชีวิตชีวา มุมปากกู้จิ่นผุดรอยยิ้ม ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว เมิ่งชิงกลอกตาใส่เจียงเม่ยเอ๋อร์ "เจ้าไม่รู้จักประมาณตัวบ้างหรือ? ถึงเวลานี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก!" ฮูหยินอ๋องแค่นหัวเราะเย็นชา "เมิ่งชิง เจ้าเคยมาเยือนจวนอ๋องบ่อย น่าจะรู้ว่าในจวนไม่เคยมีสาวใช้ชื่อชุ่ยชิงนี่" เมิ่งชิงตอบด้วยเสียงหัวเราะเย็นชา "แน่นอนที่ข้ารู้ เพราะตั้งแต่ซื้อชุ่ยชิงมา เจียงเม่ยเอ๋อร์ก็กักขังนางไว้ในห้องลับในห้องของนาง ดังนั้นหลังเจียงเม่ยเอ๋อร์แต่งเข้าวังหนานหมิง นางจึงแทบไม่ได้บรรเลงพิณหรือแต่งกลอนเลย" "หากพวกท่านไม่เชื่อ กลับไปดูเองก็ได้" ร่างฮูหยินอ๋องโงนเงน มองไปที่เจียงเม่ยเอ๋อร์ "เม่ยเอ๋อร์ นี่เป็นความจริงหรือ?" กล้ามเนื้อที่มุมปากเจียงเม่ยเอ๋อร์กระตุกหลายที ฝืนใจพูด "ท่านแม่ ในห้องลูกมีห้องลับจริง แต่ไม่ได้กักขังใครไว้" "เม่ยเอ๋อร์ แม่เ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 301
ผู้คนต่างซุบซิบสนทนากัน หลังจากได้ฟังคำพูดของเมิ่งชิง จึงตระหนักว่า จริง ๆ แล้วไม่เคยมีใครเห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์สร้างสรรค์ผลงานด้วยตาตนเองเลย ฮูหยินอ๋องและท่านอ๋องมีสีหน้าซับซ้อน เพราะแม้แต่พวกเขาทั้งสอง ก็ไม่เคยเห็นกับตา "ทุกครั้งที่นางสร้างสรรค์ผลงาน จะขังตัวเองในห้อง อ้างว่าต้องอยู่คนเดียวถึงจะมีแรงบันดาลใจ จริง ๆ แล้วทั้งหมดเป็นผลงานของชุ่ยชิงที่อยู่ในห้อง" เมิ่งชิงกล่าวอย่างมีเหตุผล ทุกคนอยากรู้ความจริง จึงไม่มีใครจากไปแม้แต่คนเดียว ต่างนั่งรอดูอย่างจดจ่อ เจียงซุ่ยฮวนกะเทาะเมล็ดแตงจนกระหายน้ำ ยื่นมือไปหยิบถ้วยชาบนโต๊ะ แต่กลับเห็นฝูหลิงกำลังเหยียดคอมองไปนอกพระที่นั่ง นางจึงเคาะศีรษะฝูหลิง "ผมเจ้าจะหล่นลงถ้วยชาข้าอยู่แล้ว!" ฝูหลิงนั่งตัวตรง "ฮ่ะ ๆ ขออภัย ข้าแค่อยากรู้มากว่ามีคนชื่อชุ่ยชิงจริงหรือไม่" "มี" เจียงซุ่ยฮวนพูดอย่างไม่ใส่ใจ "หา?" หมอหลวงหลายคนเข้ามาใกล้ "เจ้ารู้ได้อย่างไร?" เจียงซุ่ยฮวนจิบชา "ข้าเคยเห็น" "แล้วทำไมไม่พูด?" "พูดไม่ได้ ถึงพูดก็ไม่มีใครเชื่อ" แม้คำพูดของเจียงซุ่ยฮวนจะไม่แสดงอารมณ์ใด แต่หมอหลวงรอบข้างก็รู้สึกสงสารนาง บิดามารดาแท้ ๆ ของนางยอมเ
Latest chapter
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 546
จางรั่วรั่วเพิ่งสังเกตเห็นกู้จิ่น นางยืดตัวตรงทันที ค้อมกายคำนับเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยความประหม่าว่า "หม่อมฉันเรียนวิชายุทธ์จากสำนักในเมืองหลวงเพคะ" "เจ้าไม่ต้องไปอีกแล้ว" "เหตุใดเล่าเพคะ?" "สิ้นเปลืองเงินทองเปล่า ๆ" จางรั่วรั่วยักไหล่ ก่อนเอ่ยเสียงเบา "เพคะ" เจียงซุ่ยฮวนกลั้นยิ้มที่มุมปาก กล่าวว่า "รั่วรั่ว ครั้งนี้ข้ามาเพราะมีเรื่องจะถาม มารดาของเจ้าอยู่ที่ใดหรือ?" "มารดาของหม่อมฉันกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องเพคะ" จางรั่วรั่วเก็บดาบในมือ เดินมาใกล้เจียงซุ่ยฮวนแล้วกระซิบว่า "ตำรับยาที่ท่านจัดให้บิดามารดาของหม่อมฉันได้ผลยิ่งนัก บิดาของหม่อมฉันเพิ่งรับประทานได้ไม่กี่วัน มารดาก็ตั้งครรภ์เสียแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะ "ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก" "มารดาของหม่อมฉันพูดเสมอว่าอีกไม่กี่วันจะไปเยี่ยมท่าน แต่ไม่คิดว่าท่านจะมาก่อน" จางรั่วรั่วนำทาง พลางหันมาถามด้วยความอยากรู้ "ท่านมาหามารดาของหม่อมฉันเพื่อถามเรื่องใดหรือเพคะ?" "เจ้าเคยบอกข้าว่า เมื่อแรกเกิดของเจ้า มีนักพรตผู้หนึ่งนามว่าเหยียนซวีมาที่จวนของเจ้า เจ้ายังจำได้หรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "แน่นอนว่าจำได้เพคะ" "ข้ามีภาพ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 545
ผ่านไปราวหนึ่งกาน้ำชา ฮั่วเซิงวาดภาพเสร็จหนึ่งภาพ เจียงซุ่ยฮวนยกกระดาษขึ้นดู ในภาพเป็นชายวัยกลางคน ดูมีเมตตาและใจดี นางส่งภาพวาดให้กู้จิ่น "ฮั่วเซิงเคยบอกว่านักพรตเหยียนซวีดูมีอายุเจ็ดสิบกว่าปี คนในภาพวาดนี้หนุ่มเช่นนี้ น่าจะเป็นอาจารย์ของเขา" เพื่อไม่ให้ผิดพลาด นางก็ถามฮั่วเซิงอีกหนึ่งประโยค "คนในภาพวาดนี้คือใคร?" "อาจารย์ของข้า" "อืม วาดต่อไปเถิด" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า ภาพวาดนี้แม้จะไม่ถึงขั้นเหมือนจริง แต่ก็ถือว่าใช้ได้ น่าจะตามหาคนจากภาพวาดได้ เมื่อวาดนักพรตเหยียนซวี การเคลื่อนไหวของฮั่วเซิงช้าลงมาก คงจำใบหน้าของนักพรตเหยียนซวีไม่ชัด จึงวาดได้ช้า เจียงซุ่ยฮวนหาวข้าง ๆ กู้จิ่นเห็นแล้วกล่าว "อาฮวน ข้าส่งคนไปส่งเจ้ากลับก่อนดีหรือไม่?" "ไม่รีบเพคะ" เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ ชี้ไปที่ฮั่วเซิงบนพื้น "หม่อมฉันอยากดูว่านักพรตเหยียนซวีหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่" "รอเขาวาดเสร็จหม่อมฉันค่อยกลับ" "ได้" ผ่านไปอีกหนึ่งกาน้ำชา ในที่สุดฮั่วเซิงก็วางพู่กันยืดตัวขึ้น คราวนี้กู้จิ่นเป็นคนเก็บภาพจากพื้น แล้วดูพร้อมกับเจียงซุ่ยฮวน ในภาพเป็นชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าปีจริง ๆ ชายชราผู้นี้มีตาเล็กเ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 544
ในคุกใต้ดินที่มืดสลัว ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกายวาววับ ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับในท้องฟ้ายามค่ำคืน กู้จิ่นถาม "วิธีอะไรหรือ?" "หม่อมฉันมีน้ำยาชนิดหนึ่ง ที่จะทำให้ฮั่วเซิงพูดความจริงออกมาได้" เจียงซุ่ยฮวนยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้ออีกครั้ง หยิบขวดน้ำยาบังคับให้พูดความจริงออกมา "มีของเช่นนี้ด้วยหรือ" กู้จิ่นดูประหลาดใจ มองนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "อาฮวนของข้าช่างเก่งจริง ๆ" นางรู้สึกเขินเล็กน้อย ลูบจมูก "ก็พอได้" นางรู้สึกสงสัย หากกู้จิ่นรู้ว่านางมีห้องทดลอง เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? แต่เรื่องเช่นนี้ ยังไม่อาจพูดออกมาก่อน ในระหว่างรอฮั่วเซิงฟื้น กู้จิ่นและเจียงซุ่ยฮวนสนทนากันเสียงเบา ร่างกายของทั้งสองใกล้ชิดกัน รอบข้างแผ่ซ่านไออุ่นบาง ๆ ผู้คุมมองดูทั้งสอง คิดว่าตัวเองคงง่วง ถึงได้รู้สึกอบอุ่นในคุกใต้ดินที่เย็นยะเยือกและมืดมิดเช่นนี้ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ร่างของฮั่วเซิงสะดุ้งอย่างแรง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เจียงซุ่ยฮวนกำลังคุยกับกู้จิ่น หางตาสังเกตเห็นฮั่วเซิงฟื้นแล้ว นางจึงก้มลงมอง ฮั่วเซิงจำพวกเขาได้ในทันที ดิ้นรนถอยหลังไป ปากส่งเสียง "อ่า ๆ" แว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 543
"ฮั่วเซิง! ฮั่วเซิง!" ผู้คุมตะโกนเรียกสองครั้งผ่านซี่กรง ฮั่วเซิงที่นอนอยู่บนพื้นไม่มีการตอบสนองใด ๆ ผู้คุมกล่าว "ครึ่งชั่วยามก่อน จู่ ๆ เขาก็อาเจียนเป็นฟองขาวออกมา ชักกระตุกไปทั้งตัว ตอนแรกบ่าวคิดว่าเขาแกล้ง พอผ่านไปหนึ่งก้านธูป เขาก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด" "บ่าวไม่รู้วิชาการแพทย์ จึงรีบไปแจ้งชางอี้ เมื่อบ่าวกลับมา ฮั่วเซิงก็เป็นเช่นนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นให้เจียงซุ่ยฮวนยืนอยู่ด้านหลัง แล้วสั่งผู้คุม "เปิดประตูคุก ลากฮั่วเซิงออกมา" ฮั่วเซิงอาจจะแกล้ง กู้จิ่นต้องตรวจสอบก่อน จึงจะให้เจียงซุ่ยฮวนลงมือได้ ผู้คุมลากฮั่วเซิงมาตรงหน้ากู้จิ่น ซึ่งไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ก้มลงจับคอฮั่วเซิงพลิกตัว แล้ววางมือไว้ใต้จมูกเขา ลมหายใจที่เขาหายใจออกมาอ่อนมาก แทบจะหายใจออกแต่หายใจเข้าไม่ได้ ร่างกายก็เย็นเฉียบ "ใกล้ตายจริง ๆ" กู้จิ่นลุกขึ้น พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "เจ้าลองดู ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็แล้วไป" "ได้" เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าไปใกล้ เริ่มตรวจร่างกายฮั่วเซิงอย่างละเอียด เพื่อให้เจียงซุ่ยฮวนเห็นชัดขึ้น กู้จิ่นนำตะเกียงน้ำมันมาวางใกล้เท้านาง ได้ยินนางพึมพำ "ตับถูกทำลาย คล้ายเป็นพิษจากยา"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 542
"เข้ามาพูด" ชางอี้ผลักประตูเข้ามา "ฮั่วเซิงที่ถูกขังในคุกใต้ดินเมื่อไม่กี่วันก่อน ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ฮั่วเซิง? เจียงซุ่ยฮวนได้ยินชื่อนี้ก็โกรธจนฟันคัน ฮั่วเซิงผู้นี้ไม่เพียงขโมยเสี่ยวถังหยวนที่เพิ่งเกิด ยังจะเอาเสี่ยวถังหยวนไปเป็นเครื่องสังเวย คนเช่นนี้ตายก็ยังไม่พอ! กู้จิ่นกล่าวเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?" ชางอี้พูดเสียงเบา "ได้ยินว่าเป็นโรคร้ายกำเริบ บ่าวยังไม่ทันไปตรวจดูพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นนวดขมับ พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "อาฮวน เรื่องนี้ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง ตอนนี้ข้าต้องไปที่คุกใต้ดินก่อน" เจียงซุ่ยฮวนรั้งเขาไว้ "ฮั่วเซิงผู้นั้นยังมีประโยชน์อยู่หรือไม่?" "อืม" กู้จิ่นพยักหน้า "ยังมีความลับที่เขาไม่ได้บอก ยังตายไม่ได้" "เช่นนั้นหม่อมฉันไปกับท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนสวมรองเท้ายืนขึ้น "ไปกันเถิด" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "อาฮวน เจ้าควรพักผ่อนให้ดี" "วันนี้หลังจากกลับจากวังแล้ว หม่อมฉันพักผ่อนมานานแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนกล่าว นางคลอดบุตรมาหลายวันแล้ว อีกทั้งของบำรุงที่กู้จิ่นส่งมาล้วนเข้าท้องนางไปหมด ร่างกายของนางฟื้นฟูเกือบเป็นปกติแล้ว กู้จิ่นก้าวไปกอดนาง พูดเสียงเบา "อาฮว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 541
เจ้าถังหยวนกู้จิ่นกล่าวเสียงต่ำ "ข้าก็คิดไม่ออก ดังนั้นช่วงนี้ข้าจึงสืบเรื่อยมา แต่กลับพบความลับเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน" "เปรี๊ยะ" ขณะที่กู้จิ่นกำลังจะพูดต่อ จู่ ๆ นอกหน้าต่างก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้น คล้ายเสียงกิ่งไม้หัก กู้จิ่นเงยหน้าขึ้นทันที สายตาคมกริบราวกับมีดมองไปที่หน้าต่าง เอ่ยเสียงกร้าว "ใคร?" เจียงซุ่ยฮวนวางมือไว้ข้างหลัง หยิบกริชออกมาจากห้องทดลอง กำไว้แน่น "ฮิ ๆ ข้าเอง" หน้าต่างถูกเปิดออก ฉู่เฉินโผล่หัวเข้ามากล่าว "ข้าเดินผ่านมาทางนี้พอดี ไม่ระวังเหยียบกิ่งไม้เข้า" "ขออภัยจริง ๆ ข้าจะไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว" ฉู่เฉินพูดพลางจะปิดหน้าต่าง "อาจารย์รอก่อน" เจียงซุ่ยฮวนเรียกเขาไว้ ถามว่า "กลางวันท่านไปไหนมา?" ฉู่เฉินหยุดการเคลื่อนไหว กล่าวว่า "ข้าแค่ไปเดินเล่นแถวนี้ นอกจากนั้นก็ไม่ได้ไปไหนเลย" "เช่นนั้นหรือ?" กู้จิ่นเอ่ยเสียงเย็น "ท่านไม่ได้ไปบ่อนพนันหรือ?" เจียงซุ่ยฮวนได้ยินคำว่าบ่อนพนัน ก็ขมวดคิ้วทันที "เอ๋? บ่อนพนันอะไร?" ฉู่เฉินดูกระวนกระวายใจ สายตาไม่อยู่นิ่ง "ข้าจะไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร?" กู้จิ่นกล่าว "ที่ข้อมือของท่านผูกเชือกแดงสามเส้น หากข้าจำไม่ผิด เ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 540
กู้จิ่นนั่งข้างเจียงซุ่ยฮวน ถามว่า "อาฮวน เจ้าจะบอกอะไรข้า?" เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องที่นางเห็นที่หน้าประตูวังในตอนกลางวัน รวมทั้งเรื่องที่จีกุ้ยเฟยปลอมตัวเป็นเมิ่งเซียวเขียนจดหมายถึงเมิ่งชิงให้กู้จิ่นฟังด้วย หลังจากเล่าทั้งหมดแล้ว เจียงซุ่ยฮวนกล่าวด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย "จีกุ้ยเฟยช่างมีเล่ห์เหลี่ยมลึกล้ำ หากท่านไม่เปิดโปงนาง สุดท้ายคนที่จะสืบราชบัลลังก์อาจเป็นฉู่อี้" ตอนแรกที่กู้จิ่นรู้ว่าจีกุ้ยเฟยนอกใจฮ่องเต้ เขาโกรธมาก แต่บัดนี้กลับดูสงบมาก เขาถามเสียงเรียบ ๆ "อาฮวน เจ้ายังต้องการใช้มือของจีกุ้ยเฟยจัดการเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ?" "อีกอย่าง จีกุ้ยเฟยยังติดค้างเจ้าสองบุญคุณ หากเปิดโปงนางตอนนี้ เจ้าก็จะเสียเปรียบไม่ใช่หรือ?" เจียงซุ่ยฮวนลูบคาง กล่าวว่า "ท่านพูดมีเหตุผล" "แต่เมื่อเทียบกับเรื่องของหม่อมฉัน เรื่องราชบัลลังก์สำคัญกว่า" นางจ้องกู้จิ่นอย่างจริงจัง พูดอย่างมีนัยสำคัญ "ท่านสนิทกับฮ่องเต้มาก คงไม่อยากเห็นพระองค์ถูกหลอกอยู่ตลอดไป" กู้จิ่นมองเข้าไปในดวงตานาง จู่ ๆ ก็หัวเราะขื่น ๆ "อาฮวน เจ้าทายใจข้าได้แล้วใช่หรือไม่?" "ท่านบอกมาได้ หม่อมฉันจะได้รู้ว่าตนเองทายถูกหร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 539
แม่ทัพเจิ้นหยวนคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับสงบยิ่ง ราวกับผิดหวังในตัวฮ่องเต้อย่างถึงที่สุด "ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา กระหม่อมขอมอบป้ายอาญาสิทธิ์ในวันนี้ นับจากนี้ไปไม่มีความเกี่ยวข้องกับราชสำนักอีก" เขาค่อย ๆ ล้วงป้ายอาญาสิทธิ์ออกจากอกเสื้อ ประคองด้วยสองมือส่งไปยังพระพักตร์ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทรงรับอาญาสิทธิ์โดยไม่ลังเล "สมกับเป็นแม่ทัพเจิ้นหยวน เด็ดขาดทีเดียว" แม่ทัพเจิ้นหยวนโขกศีรษะแรงลงกับพื้น "กระหม่อมขอทูลลา!" พูดจบ เขาลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง งานมงคลกลายเป็นเช่นนี้ คนรับใช้ที่หามเกี้ยวและสินสอดข้าง ๆ มองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป ฉู่เลี่ยนเดิมก็ไม่อยากแต่งงานกับเมิ่งชิง เห็นเหตุการณ์พัฒนามาถึงขั้นนี้ เขาซ่อนรอยยิ้มที่มุมปากไม่อยู่ ดึงดอกไม้สีแดงใหญ่ที่หน้าอกออก กล่าวว่า "เสด็จพ่อ วันนี้งานแต่งนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว ลูกขอทูลลา" "เจ้าจะลาอะไร ใครบอกว่างานแต่งนี้เป็นไปไม่ได้?" ฮ่องเต้ขมวดพระขนง"เอ๋?" ฉู่เลี่ยนตกตะลึง "เสด็จพ่อ จวนแม่ทัพเจิ้นหยวนก็ไม่มีแล้ว จะแต่งงานกันได้อย่างไร? ไม่ทราบว่าพระองค์จะให้ลูกแต่งกับสามัญชนหรือ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 538
ความหมายของจีกุ้ยเฟยชัดเจน แม้เมิ่งชิงจะทำผิด แต่หากสั่งประหารนางตอนนี้ ฉู่เลี่ยนก็จะไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อคนอีกตลอดชีวิต ฮ่องเต้ทรงครุ่นคิด ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แม้ฉู่เลี่ยนจะไม่มีความสามารถอะไร ปกติชอบใช้เล่ห์กลเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ยังดีที่เขาเชื่อฟัง หากเขาไม่มีทายาท ก็จะน่าเสียดายเกินไป "พระสนม ท่านคิดว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร?" ฮ่องเต้ทรงโยนปัญหาให้จีกุ้ยเฟย จีกุ้ยเฟยทูลตอบ "หม่อมฉันเห็นว่า เมิ่งชิงก่อเรื่องอุกอาจเช่นนี้ แม่ทัพเจิ้นหยวนย่อมหนีความผิดไม่พ้น ไม่สู้ลงโทษแม่ทัพเจิ้นหยวนก่อน ส่วนเมิ่งชิงนั้น รอให้นางคลอดบุตรแล้วค่อยจัดการก็ไม่สายเพคะ" "วิธีนี้ดี" ฮ่องเต้ทรงพยักหน้า สั่งหลิวกงกงที่อยู่ข้างกาย "ไปเรียกแม่ทัพเจิ้นหยวนมา เราต้องถามเขาดูว่า เขาเลี้ยงดูหลานสาวเช่นนี้มาได้อย่างไร!" แม่ทัพเจิ้นหยวนนั่งอยู่ในรถม้าหน้าประตูวัง หลิวกงกงนำตัวเขามาอย่างรวดเร็ว เขาเดินอย่างรวดเร็ว ใบหน้ามีแววโกรธ เมื่อเดินมาถึงข้างกายเมิ่งชิง เขาตบหน้านางเต็มแรงหนึ่งที "นางชั่ว!" "ข้าใช้ชีวิตในสนามรบมาทั้งชีวิต กลับเลี้ยงหลานสาวเช่นเจ้าที่ไม่รู้จักกาลเทศะ ช่างเป็นความอัปยศของข้า
