Share

บทที่ 214

Author: ทองประกาย
หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรจึงเพิ่งเห็นว่าบนพื้นยังมีคนนอนอยู่อีกคน ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีม้าที่ถูกกัดตาย และเสือดาวที่ตายแล้วด้วย

ในตัวเสือดาวมีธนูปักอยู่สามดอก ที่ท้องยังมีรูใหญ่ ดูก็รู้ว่าถูกธนูยิงบาดเจ็บก่อน แล้วถูกดาบฆ่าตาย

หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรชะงักลมหายใจ จากสภาพที่เห็น น่าจะเป็นองค์ชายเป่ยโม่และองค์หญิงจิ่นซิ่วพบเสือดาวระหว่างล่าสัตว์ องค์หญิงจิ่นซิ่วบาดเจ็บจากเสือดาว องค์ชายเป่ยโม่จึงฆ่าเสือดาวด้วยตัวคนเดียว

น่ากลัวมาก หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรก้มมองเสือดาวที่ตัวยาวสองเมตรบนพื้น เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผากโดยไม่รู้ตัว

ในการล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วงก่อน ๆ ไม่เคยมีใครกล้าไปยุ่งกับเสือดาว เพราะมันเคลื่อนไหวว่องไว ยิงธนูให้โดนยาก อีกทั้งขนหนา ใช้ดาบก็แทงทะลุยาก

หากให้องครักษ์เสื้อแพรจัดการเสือดาวตัวหนึ่ง ต้องใช้คนอย่างน้อยสี่ห้าคนถึงจะร่วมมือกันฆ่าได้ แต่องค์ชายเป่ยโม่กลับฆ่าเสือดาวได้คนเดียว แสดงให้เห็นว่าพลังภายในของเขาล้ำลึกเพียงใด

กู้จิ่นมองหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรที่กำลังเหม่อลอย ถาม "อะไร ไม่เคยเห็นเสือดาวหรือ?"

หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรส่ายหน้าอย่างกระอักกระอ่วน "บ่าวจะให้คนพาองค
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter
Comments (1)
goodnovel comment avatar
kanapa.jie
สนุกมากกกกก ลงต่อเรื่อยๆนะคะ ตามอ่านทุกวัน
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 215

    กู้จิ่นพูดอย่างไร้อารมณ์ "เรื่องนี้เจ้าต้องถามนางกำนัลข้างกายจิ่นซิ่ว"ฮองเฮาตรัสอย่างกริ้ว "มานี่! พานางกำนัลคู่ใจของจิ่นซิ่วทั้งสองมาพบเรา!"ไม่นาน นางกำนัลน้อยสองคนถูกพาตัวมา คุกเข่าสั่นเทิ้มอยู่บนพื้น "ทูลฮองเฮา เช้านี้องค์หญิงสามตรัสว่าทรงเบื่อที่อยู่ในห้อง จะไปล่าสัตว์กับองค์ชายเป่ยโม่ในป่า และยังสั่งพวกบ่าวไม่ให้บอกใคร"ฮองเฮาทรงกลัดกลุ้มในพระทัย พระนางทรงรู้ว่าจิ่นซิ่วชอบกู้จิ่น จึงกำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้จิ่นซิ่วอยู่ห่างจากกู้จิ่น ไม่คิดว่าจิ่นซิ่วไม่เพียงไม่ฟัง ยังจะปิดบังพระนางอีกพระนางระบายความโกรธใส่กู้จิ่น "เหตุใดเจ้าจึงไม่ปกป้องจิ่นซิ่ว? จิ่นซิ่วเป็นหลานสาวเจ้า แม้เจ้าจะไม่ชอบนาง ก็ไม่ควรละเลยความปลอดภัยของนางเช่นนี้!""พี่สะใภ้ จิ่นซิ่วโกรธแล้ววิ่งเข้าป่าลึก หากข้าไม่ตามไปทัน ตอนนี้นางคงอยู่ในท้องเสือดาวแล้ว" กู้จิ่นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยความเยือกเย็นพูดยังไม่ทันขาดคำ องครักษ์เสื้อแพรสองคนก็หามเสือดาวเข้ามา "องค์ชาย จะจัดการเสือดาวตัวนี้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?"ผู้คนในกระโจมเห็นเสือดาวตัวใหญ่เช่นนั้น ต่างตกใจถอยกรูด ฮองเฮาถึงกับพระพักตร์ซีดขาว จนกระทั่งเห็นว่า

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 216

    ดวงตาเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกาย จิตใจที่กังวลก็ผ่อนคลายลงแต่เมื่อเห็นผ้าพันแผลที่พันแขนของกู้จิ่น รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปสิ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง "แขนท่านเป็นอะไร?"มองไปด้านหลังกู้จิ่นอีกที ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่มีองครักษ์เสื้อแพรหลายนายอยู่ที่นั่นกู้จิ่นกระโดดลงจากม้า เดินมาหน้าเจียงซุ่ยฮวนอธิบาย "ตอนข้าไล่ตามจิ่นซิ่วที่เจอเสือดาว จิ่นซิ่วศีรษะกระแทกสลบไป ข้าก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย กลับไปพันแผลมาแล้ว"ฉู่เฉินพยายามลุกจากพื้นอย่างยากลำบาก พูดว่า "เมื่อครู่ได้ยินเสียงพลุสัญญาณ ที่แท้ก็เป็นเสด็จอาปล่อยนี่เอง""อืม"เจียงซุ่ยฮวนมองสำรวจกู้จิ่นตั้งแต่บนลงล่างอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลอื่นจึงโล่งใจ ขมวดคิ้วพูด "ท่านกลับไปแล้ว เหตุใดยังต้องมาอีก? ตอนนี้ท่านควรพักผ่อนให้ดี""มีแค่ข้าที่รู้ว่าพวกเจ้าอยู่ที่นี่" กู้จิ่นมองเจียงซุ่ยฮวน ดวงตาลึกล้ำดั่งน้ำหมึก "ข้ามารับพวกเจ้ากลับ"เจียงซุ่ยฮวนริมฝีปากขยับ ก้มหน้าพูด "แต่หม่อมฉันบกพร่องต่อหน้าที่ ฝ่าบาทให้หม่อมฉันติดตาม แต่เมื่อท่านบาดเจ็บ หม่อมฉันกลับไม่ได้พันแผลให้ ยังต้องรบกวนท่านกลับไปแล้วมารับหม่อมฉันอีก"เมื่อนางก

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 217

    นางได้วิจัยยาใหม่หลายชนิด แต่ยังไม่มีโอกาสใช้ เพราะไม่มีคนมาเป็นหนูทดลอง นางคิดไว้แล้วว่าจะให้ชุนหลิวและชุนหยางมาเป็นหนูทดลองกู้จิ่นพยักหน้าเตรียมจะจากไป เจียงซุ่ยฮวนรั้งเขาไว้ ล้วงยาสองขวดจากแขนเสื้อยัดใส่มือเขา "ขวดหนึ่งเป็นยาแก้ปวด อีกขวดเป็นยาเร่งการหายของแผล ท่านเอาไปกินสิเพคะ"ยังไม่ทันที่กู้จิ่นจะพูด นางก็หันหลังเดินจากไป ก่อนอื่นนางทักทายหมอหลวงเมิ่ง แล้วจึงกลับคฤหาสน์หลังกลับถึงคฤหาสน์ เจียงซุ่ยฮวนเข้าห้องทดลองทันที จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตู นางจึงถอดชุดทดลองออก ออกจากห้องทดลองคนที่เคาะประตูคือชางอี้ เขาส่งกล่องอาหารให้เจียงซุ่ยฮวน "องค์ชายตรัสว่า ให้ท่านลองดูก่อนว่าอาหารพวกนี้ถูกปากหรือไม่ หากไม่ถูกปาก จะสั่งให้พ่อครัวหลวงทำใหม่ ให้ข้านำมาส่ง"เจียงซุ่ยฮวนรับกล่องอาหาร ยิ้มพูด "ไม่ต้องลำบากหรอก ข้าไม่เรื่องมากเรื่องอาหาร"ก่อนชางอี้จะไป นางพูด "หากเจ้าเจอชุนหลิวและชุนหยาง บอกพวกนางด้วยว่าข้ามีธุระ ให้พวกนางรีบกลับมา""ขอรับ"เจียงซุ่ยฮวนปิดประตู เดินไปที่โต๊ะเปิดกล่องอาหาร ต้องยอมรับว่าอาหารค่ำมื้อนี้หนักหนาสาหัสปีกไก่ป่าย่าง หัวกระต่ายต้ม และขาเนื้อกวางนึ่งชิ้นใ

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 218

    เจียงซุ่ยฮวนใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ "พวกเจ้านั่งก่อน"ชุนหลิวและชุนหยางนั่งลงอย่างประหม่า ไม่รู้จะวางตัวอย่างไรกับท่าทีของเจียงซุ่ยฮวนเจียงซุ่ยฮวนหันหลังให้พวกนาง หยิบยาใหม่จากห้องทดลอง ยิ้มตาหยีวางบนโต๊ะ "ในขวดเล็กนี้ ได้บรรจุยาที่ข้าเพิ่งคิดค้น""นี่เป็นยาพิษหรือ?" ชุนหลิวเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว "ท่านจะวางยาพิษฆ่าพวกเรารึ"ชุนหยางตกใจจนทรุดลงกับพื้น ส่ายหน้าไม่หยุด "ข้าไม่กิน ข้าไม่ยอมกิน""นี่ไม่ใช่ยาพิษ" เจียงซุ่ยฮวนอธิบาย "ในนี้บรรจุอาหารเสริมบำรุงสุขภาพ ไม่เพียงไม่มีพิษ แต่ยังมีประโยชน์ต่อร่างกาย"ชุนหลิวสงสัย "ถ้ายานี้ดีถึงเพียงนั้น เหตุใดท่านจึงให้พวกเรากินเล่า"เจียงซุ่ยฮวนนั่งลง "ยานี้ข้าเพิ่งคิดค้น พูดตรง ๆ คือไม่เคยมีใครกินมาก่อน ข้าเองก็ไม่รู้ว่ากินแล้วจะมีผลข้างเคียงหรือไม่ ดังนั้นข้าจึงเรียกพวกเจ้ามาทดลองยา""แล้วต่างอะไรกับยาพิษเล่าเจ้าคะ" ชุนหลิวลุกขึ้นโกรธจัด ถอยหลังไปสองก้าวเจียงซุ่ยฮวนไม่โมโห พูดอย่างสงบ "ก็ต่างกันนะ เทียบกับยาพิษแล้ว อันนี้เหมือนการเสี่ยงทาย อาจจะมีพิษ หรืออาจจะไม่มีพิษ ขึ้นอยู่กับโชคของพวกเจ้า"ชุนหยางที่นั่งกองกับพื้นสั่นหนักกว่าเดิม

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 219

    ชุนหยางหาว "ได้ ก็ดี ข้าเริ่มง่วงแล้ว"ชุนหลิวด่าในใจ: เจ้าโง่ รู้จักแต่นอน รอข้าได้ดิบได้ดีแล้ว ดูสิว่าข้าจะหัวเราะเยาะเจ้ายังไง!หลังต้มยาเสร็จ ชุนหลิวถือชามยาไปยังตำหนักบรรทมของฮ่องเต้ ขันทีน้อยที่หน้าประตูเดินมาจะรับยา แต่นางหลบได้ทัน "ท่านขันที ยานี้ไม่เหมือนของที่อื่น หมอหลวงเจียงสั่งว่า ต้องให้ข้าส่งถึงพระหัตถ์ฮ่องเต้เอง ดูพระองค์เสวยจนหมดถึงจะได้""ยานี้ผ่านมือเจ้า หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเราทั้งคู่ต้องถูกตัดหัวแน่"ขันทีน้อยคิดดู นั่นก็จริง จึงรีบโบกมือ "เอาเถอะ เจ้ารีบเข้าไปเถิด ฮ่องเต้คงเสด็จกลับมาในไม่ช้า"ชุนหลิวดีใจยิ่งนัก กล่าวขอบคุณขันทีน้อย แล้วถือชามยาเดินเข้าตำหนักตำหนักบรรทมของฮ่องเต้เชื่อมกับห้องทรงพระอักษร ทุก ๆ สองเมตรมีนางกำนัลยืนอยู่ ชุนหลิวถือชามยาเดินผ่านหน้าพวกนาง แอบมองไปที่พระแท่นบรรทมพระแท่นบรรทมอยู่มุมสุด ข้าง ๆ ไม่มีนางกำนัลชุนหลิวคิดแผนขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว นางวางชามยาบนโต๊ะ เอามือปิดปากกรีดร้อง "กรี๊ด! มีงู!"นางกำนัลคนอื่นตกใจกระโดด กรีดร้องวุ่นวาย กลัวจะถูกงูกัด"งูอยู่ไหน?""กรี๊ด ข้ากลัวงูที่สุด!""เดี๋ยวฮ่องเต้ก็จะเสด็จกลับมาแล้ว

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 220

    ชุนหลิวหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ภาพตรงหน้าไม่เหมือนที่นางจินตนาการไว้เลยแต่ก่อนฝ่าบาททรงพูดกับนางด้วยสีพระพักตร์อ่อนโยนเสมอ นางคิดว่าฝ่าบาททรงสนพระทัยนาง มักแอบดีใจในใจ แต่ตอนนี้ พระเนตรที่ทอดมองนางกลับแปลกหน้ายิ่งนัก ราวกับไม่ทรงจำนางได้เลยนางกอดผ้าห่ม ร่างสั่นไม่หยุด แล้วพูดติดอ่าง "ทูลฝ่าบาท บ่าว... บ่าวมาส่งยา แล้วเห็นงู...""บ่าวกลัวงูที่สุด จึงพลั้งเผลอสลบบนพระแท่นบรรทม"คำโกหกของชุนหลิวง่อนแง่นเกินไป นางกำนัลคนหนึ่งอดไม่ได้ หลุดหัวเราะ "แค๊ก" พูดว่า " เจ้าช่างสรรหาข้ออ้างเสียจริง เห็น ๆ อยู่ว่าเจ้าเห็นงูที่โต๊ะ แล้วจะมาสลบบนพระแท่นบรรทมได้อย่างไร?"นางกำนัลคนอื่นเอามือปิดปากหัวเราะ "ใช่แล้ว ถ้าตกใจจนสลบ แล้วจะถอดเสื้อผ้าได้อย่างไร?""หรือว่าหาข้ออ้างมั่ว ๆ หวังปีนขึ้นพระแท่นบรรทม"ได้ยินคำนั้น นางกำนัลและขันทีรอบข้างต่างมีแววเหยียดหยามในดวงตาชุนหลิวหน้าแดงก่ำ นางไม่กล้าสวมเสื้อผ้าต่อหน้าคนมากมาย ได้แต่ห่อตัวในผ้าห่มต่อไปฝ่าบาททรงปวดพระเศียรหนักขึ้น ทรงใช้พระหัตถ์กดขมับด้านซ้าย หลับพระเนตรรับสั่ง "หลิวกงกง"หลิวกงกงเข้าใจความ พยุงฝ่าบาทประทับที่เก้าอี้ "ฝ่าบาท ประทับพักก่อ

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 221

    นางกำนัลข้างพระวรกายฮองเฮาไอออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นภาพตรงหน้าฮองเฮาหันกลับไปมองอย่างไม่ตั้งใจ ทอดพระเนตรเห็นขันทีน้อยหลายคนกำลังแบกผ้าห่มอยู่เบื้องหลังฮองเฮาเก็บรอยแย้มพระสรวลบนพระพักตร์ ตรัสเสียงเย็น "ดูเหมือนหม่อมฉันจะมาไม่ถูกเวลา ขอฝ่าบาทเสวยยาต่อตามสบาย หม่อมฉันขอทูลลา""เจ้าเข้าใจผิดแล้ว" ฮ่องเต้วางถ้วยยาในพระหัตถ์ลงอย่างจนพระทัย รับสั่ง "หลิวกงกง เจ้าจงอธิบายให้กระจ่าง"หลิวกงกงรีบก้าวออกมาทูล "ทูลฮองเฮา นางกำนัลน้อยผู้นี้บังอาจนัก อาศัยจังหวะถวายยาฝ่าบาท ลอบมุดเข้าพระแท่นบรรทมยามไม่มีผู้ใดสังเกต""เมื่อฝ่าบาททอดพระเนตรเห็น ก็รับสั่งให้กระหม่อมนำตัวนางออกไปในทันที" หลิวกงกงคุกเข่าทูลด้วยความหวาดหวั่น "เป็นความผิดของกระหม่อมที่ดูแลการณ์ไม่รัดกุม"ฮองเฮาหมุนแหวนบนพระหัตถ์ แย้มพระสรวลเยาะ "หม่อมฉันอยากรู้นักว่านางกำนัลผู้ใดกล้าดีถึงเพียงนี้ ถึงกับกล้าปีนขึ้นพระแท่นบรรทม!"เหล่าขันทีน้อยเห็นฮองเฮาเสด็จมาก็ตกใจจนมือสั่น ผ้าห่มที่ม้วนอยู่หล่นลงพื้นดังตุ้บ เผยให้เห็นชุนหลิวที่ซ่อนอยู่ข้างในชุนหลิวได้สติหลังจากล้มลง รีบลุกขึ้นวิ่งไปทางประตูอย่างลนลาน แต่ถูกนางกำนัลข้างพระวรกายฮอง

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 222

    ฮองเฮาปลอบประโลมพระทัยในใจว่า คงคิดมากไปเอง ชุนหลิวก็แค่นางกำนัลต่ำต้อย จะล่วงรู้เรื่องราวภายในได้อย่างไรพระนางฝืนยิ้มแย้ม เสด็จเข้าไปใกล้ฝ่าบาท "เพคะ หม่อมฉันเข้าใจพระองค์ผิดไป ขอพระองค์โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ""ไม่เป็นไร" ฝ่าบาททรงยกพระหัตถ์แตะพระนลาฏพลางเสด็จลุกขึ้น "เรารู้สึกง่วงแล้ว เชิญฮองเฮาเสด็จกลับก่อนเถิด""ช่างแปลกนัก ฝ่าบาททรงง่วงเร็วนัก ดูท่ายาของหมอหลวงเจียงคงได้ผลจริง ๆ" ฮองเฮาย่อพระองค์เล็กน้อย "หากเช่นนั้น หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ""ได้"ฮองเฮาทรงนำข้าราชบริพารเสด็จออกมา เมื่อถึงประตูพระนางทรงชะงักฝีพระบาทเล็กน้อย แล้วรับสั่งเรียก "หลิวกงกง"หลิวกงกงรีบก้าวเข้ามา "กระหม่อมอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ""จงสั่งลงไป เรื่องราวค่ำคืนนี้ห้ามบอกผู้ใดเป็นอันขาด หากข้าได้ยินเรื่องนี้จากปากผู้อื่น เจ้าระวังหัวไว้ให้ดี"ตรัสจบ ฮองเฮาทรงทอดพระเนตรหลิวกงกงด้วยสายพระเนตรเยียบเย็นหลิวกงกงตัวสั่นไม่กล้าเงยหน้า "กระหม่อมเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ""ตั้งแต่บัดนี้ จงเพิ่มการรักษาความปลอดภัย ผู้ใดเข้าได้ ผู้ใดเข้าไม่ได้ เจ้าควรรู้ดี""กระหม่อมเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ""ชุนหลิวมีสหายสนิทนามว่าชุนหยางใ

Latest chapter

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 550

    สีหน้าซีดของฮั่วเซิงเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ "ข้าฆ่าคนมามากมาย ล้วนเพื่อชุบชีวิตอาจารย์ของข้า นี่พิสูจน์ได้ว่าข้าไม่ได้เลือดเย็น" "ฮึ บอกเจ้าให้รู้ไว้ อาจารย์ของเจ้าก็คือนักพรตเหยียนซวี" กู้จิ่นหัวเราะเย็นชา กล่าวช้า ๆ "เจ้าอยู่กับเขามาหลายปี แต่กลับไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา" "ท่านพูดอะไรกัน นักพรตเหยียนซวีเป็นชายชราชัด ๆ!" "นั่นคืออาจารย์ของเจ้าหลังจากปลอมตัว!" กู้จิ่นกล่าวเสียงเฉียบขาด "เขาแกล้งตายก่อน แล้วปลอมตัวมาหาเจ้า บอกวิธีชุบชีวิตอาจารย์ของเจ้า ซึ่งก็คือตัวเขาเอง" ฮั่วเซิงนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ค่อย ๆ ดวงตาแดงก่ำ แต่ยังคงส่ายหน้า "ข้าไม่เชื่อ คำพูดของท่านข้าไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว อาจารย์ข้าตายแล้ว!" "หากอาจารย์ของเจ้าตายจริง แล้วศพของเขาอยู่ที่ไหน? เหตุใดศพที่ข้าส่งคนไปค้นพบจึงเป็นศพขององค์หญิงจิ่นซิ่ว?" "นั่นเพราะเขากังวลว่าท่านจะค้นพบ จึงใช้ศพของคนอื่นแทนตลอด" เสียงของกู้จิ่นแผ่วเบา แต่กลับดังราวฟ้าผ่าข้างหูของฮั่วเซิง "วิธีเก็บรักษาศพของอาจารย์นั้น เป็นนักพรตเหยียนซวีที่บอกเจ้าใช่หรือไม่" "แต่ความจริงก็คือ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเก็บรักษาอย่างไรให้ศพไม

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 549

    กู้จิ่นยืนนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้ดินสกปรกปะทะร่างกาย ในแววตาฉายความเจ็บปวดเล็กน้อย เจียงซุ่ยฮวนตกใจมาก เจ็บใจดึงมือกู้จิ่นเพื่อพาเขาออกไป ไท่ซ่างหวงเห็นมือทั้งสองที่กุมกันไว้ หยุดชะงักไปชั่วขณะ แต่ก็ยังขว้างดินในมือออกไป พึมพำว่า "ในที่สุดก็ไปเสียที" เจียงซุ่ยฮวนจูงกู้จิ่นมาที่ข้างรถม้า หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดดินบนใบหน้าของเขา ขมวดคิ้วถามว่า "ทำไมท่านไม่หลบเล่า?" "หลบไม่ได้ เขาจะยิ่งโกรธหนัก" น้ำเสียงของกู้จิ่นเรียบเฉย ราวกับคนที่ถูกดินขว้างใส่ไม่ใช่ตัวเขา "เฮ้อ" เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจ นึกในใจว่าบางทีนางอาจเข้าใจผิดก็ได้ เมื่อวานนี้นางได้กลิ่นยาจากกระถางดอกไม้ คิดว่าไท่ซ่างหวงแกล้งเป็นบ้า แต่วันนี้ดูแล้วกลับไม่เหมือนเช่นนั้น ช่างเถิด สังเกตการณ์ต่อไปก่อนค่อยว่ากัน เจียงซุ่ยฮวนใช้ผ้าเช็ดดินบนใบหน้าของกู้จิ่นจนสะอาด แต่ดินบนเสื้อผ้าของเขาไม่อาจเช็ดออกได้ด้วยผ้า อีกทั้งวันนี้เขาสวมเสื้อขนจิ้งจอกสีขาว รอยเปื้อนจึงเห็นได้ชัดเจน "ให้พวกเราสลับเสื้อผ้ากันดีหรือไม่" เจียงซุ่ยฮวนดึงเสื้อขนจิ้งจอกของตัวเอง "ท่านเป็นองค์ชาย หม่อมฉันเสื้อผ้าเปื้อนไม่เป็นไร แต่ท่านไม่ได้" "ไม่เป็นไร

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 548

    "ถูกต้อง แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่หีบ แต่อยู่ที่คนที่จีกุ้ยเฟยส่งไป ข้าได้ยินช่างตีเหล็กบอกว่าคนผู้นั้นมีรอยตราหงส์บนตัว" เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า ถอนหายใจ "ช่างเป็นคนโง่จริง ๆ ตอนนั้นข้าตั้งใจจะบอกท่าน แต่หลังจากไปจวนตระกูลเสวียครั้งหนึ่ง กลับลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท" ดวงตาของกู้จิ่นวาบขึ้นด้วยแสงเย็นเยียบ "คนที่มีรอยตราหงส์เพียงคนเดียวอาจพิสูจน์อะไรไม่ได้ แต่เมื่อปรากฏอีกคนหนึ่ง นั่นหมายความว่าจีกุ้ยเฟยกับแคว้นเฟิงซีต้องมีความเกี่ยวพันกันอย่างแน่นอน" "ข้าก็คิดเช่นนั้น" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า กล่าวว่า "อีกอย่าง หีบที่จีกุ้ยเฟยให้ช่างตีเหล็กสร้างอยู่ในมือข้า ท่านส่งคนไปเอามาดูได้" "เหตุใดจึงอยู่ในมือเจ้า?" กู้จิ่นเลิกคิ้วถาม เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องการแลกเปลี่ยนกับจีกุ้ยเฟย แต่ไม่ได้เล่าว่าในหีบบรรจุทองดำ เพราะนางยังต้องการให้กู้จิ่นประหลาดใจ กู้จิ่นเข้าใจแล้ว "อ้อ ที่แท้เป็นเช่นนั้น" เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง กล่าวว่า "ในหีบของจีกุ้ยเฟยต้องบรรจุสิ่งสำคัญมาก นางไม่อยากเอาออกมา จึงส่งคนไปสร้างอีกใบหนึ่งให้เจ้า" เจียงซุ่ยฮวนก้มหน้าคิดสักครู่ กล่าวว่า "ใช่ น่าจะเป็นเช่นนั้น" "ข้าจะส่งคนไปส

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 547

    กู้จิ่นนั่งข้างเจียงซุ่ยฮวน กล่าวเสียงเคร่งขรึม "ข้าสงสัยอาจารย์ของฮั่วเซิงมานานแล้ว ที่แท้อาจารย์ของเขาก็คือนักพรตเหยียนซวีนั่นเอง" เจียงซุ่ยฮวนวางภาพวาดทั้งสองบนตักแล้วคลี่ออก ใช้นิ้วชี้ที่ภาพหนึ่งถามว่า "หากเป็นเช่นนั้น นักพรตเหยียนซวีที่ฮั่วเซิงพบในภายหลังคือใครกัน?" "น่าจะเป็นนักพรตเหยียนซวีเช่นกัน" "หืม?" เจียงซุ่ยฮวนเอียงศีรษะ แล้วก็เข้าใจความหมาย "ท่านหมายความว่า นักพรตเหยียนซวีที่ฮั่วเซิงพบก็เป็นคนจริง เพียงแต่ปลอมตัวใช่หรือไม่?" "ถูกต้อง" กู้จิ่นตอบ เจียงซุ่ยฮวนพับภาพวาดทั้งสองคืนให้กู้จิ่น ครุ่นคิดไม่ตก จึงถามว่า "นักพรตเหยียนซวี ตาเฒ่านี่ต้องการทำอะไรกันแน่?" แม้นักพรตเหยียนซวีในภาพจะเป็นชายวัยกลางคน แต่เนื่องจากเขาหน้าตาเช่นนี้มาตั้งแต่สิบกว่าปีก่อน แสดงว่าอายุคงไม่น้อย เพียงแต่รู้จักบำรุงรักษาตัวเท่านั้น การเรียกเขาว่าผู้เฒ่าก็ไม่เกินไป "เขาเป็นอาจารย์ของฮั่วเซิง แต่กลับวางแผนให้ตัวเองตายปลอม แล้วปรากฏตัวอีกครั้งในฐานะนักพรตเหยียนซวี ให้ฮั่วเซิงฆ่าทารกมากมายเพื่อ 'ชุบชีวิต' ตัวเขาเอง?" เจียงซุ่ยฮวนพูดจนตัวเองเริ่มสับสน ยกมือกุมขมับ "ผู้เฒ่านี่ต้องการทำอะไร

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 546

    จางรั่วรั่วเพิ่งสังเกตเห็นกู้จิ่น นางยืดตัวตรงทันที ค้อมกายคำนับเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยความประหม่าว่า "หม่อมฉันเรียนวิชายุทธ์จากสำนักในเมืองหลวงเพคะ" "เจ้าไม่ต้องไปอีกแล้ว" "เหตุใดเล่าเพคะ?" "สิ้นเปลืองเงินทองเปล่า ๆ" จางรั่วรั่วยักไหล่ ก่อนเอ่ยเสียงเบา "เพคะ" เจียงซุ่ยฮวนกลั้นยิ้มที่มุมปาก กล่าวว่า "รั่วรั่ว ครั้งนี้ข้ามาเพราะมีเรื่องจะถาม มารดาของเจ้าอยู่ที่ใดหรือ?" "มารดาของหม่อมฉันกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องเพคะ" จางรั่วรั่วเก็บดาบในมือ เดินมาใกล้เจียงซุ่ยฮวนแล้วกระซิบว่า "ตำรับยาที่ท่านจัดให้บิดามารดาของหม่อมฉันได้ผลยิ่งนัก บิดาของหม่อมฉันเพิ่งรับประทานได้ไม่กี่วัน มารดาก็ตั้งครรภ์เสียแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะ "ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก" "มารดาของหม่อมฉันพูดเสมอว่าอีกไม่กี่วันจะไปเยี่ยมท่าน แต่ไม่คิดว่าท่านจะมาก่อน" จางรั่วรั่วนำทาง พลางหันมาถามด้วยความอยากรู้ "ท่านมาหามารดาของหม่อมฉันเพื่อถามเรื่องใดหรือเพคะ?" "เจ้าเคยบอกข้าว่า เมื่อแรกเกิดของเจ้า มีนักพรตผู้หนึ่งนามว่าเหยียนซวีมาที่จวนของเจ้า เจ้ายังจำได้หรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "แน่นอนว่าจำได้เพคะ" "ข้ามีภาพ

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 545

    ผ่านไปราวหนึ่งกาน้ำชา ฮั่วเซิงวาดภาพเสร็จหนึ่งภาพ เจียงซุ่ยฮวนยกกระดาษขึ้นดู ในภาพเป็นชายวัยกลางคน ดูมีเมตตาและใจดี นางส่งภาพวาดให้กู้จิ่น "ฮั่วเซิงเคยบอกว่านักพรตเหยียนซวีดูมีอายุเจ็ดสิบกว่าปี คนในภาพวาดนี้หนุ่มเช่นนี้ น่าจะเป็นอาจารย์ของเขา" เพื่อไม่ให้ผิดพลาด นางก็ถามฮั่วเซิงอีกหนึ่งประโยค "คนในภาพวาดนี้คือใคร?" "อาจารย์ของข้า" "อืม วาดต่อไปเถิด" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า ภาพวาดนี้แม้จะไม่ถึงขั้นเหมือนจริง แต่ก็ถือว่าใช้ได้ น่าจะตามหาคนจากภาพวาดได้ เมื่อวาดนักพรตเหยียนซวี การเคลื่อนไหวของฮั่วเซิงช้าลงมาก คงจำใบหน้าของนักพรตเหยียนซวีไม่ชัด จึงวาดได้ช้า เจียงซุ่ยฮวนหาวข้าง ๆ กู้จิ่นเห็นแล้วกล่าว "อาฮวน ข้าส่งคนไปส่งเจ้ากลับก่อนดีหรือไม่?" "ไม่รีบเพคะ" เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ ชี้ไปที่ฮั่วเซิงบนพื้น "หม่อมฉันอยากดูว่านักพรตเหยียนซวีหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่" "รอเขาวาดเสร็จหม่อมฉันค่อยกลับ" "ได้" ผ่านไปอีกหนึ่งกาน้ำชา ในที่สุดฮั่วเซิงก็วางพู่กันยืดตัวขึ้น คราวนี้กู้จิ่นเป็นคนเก็บภาพจากพื้น แล้วดูพร้อมกับเจียงซุ่ยฮวน ในภาพเป็นชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าปีจริง ๆ ชายชราผู้นี้มีตาเล็กเ

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 544

    ในคุกใต้ดินที่มืดสลัว ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกายวาววับ ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับในท้องฟ้ายามค่ำคืน กู้จิ่นถาม "วิธีอะไรหรือ?" "หม่อมฉันมีน้ำยาชนิดหนึ่ง ที่จะทำให้ฮั่วเซิงพูดความจริงออกมาได้" เจียงซุ่ยฮวนยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้ออีกครั้ง หยิบขวดน้ำยาบังคับให้พูดความจริงออกมา "มีของเช่นนี้ด้วยหรือ" กู้จิ่นดูประหลาดใจ มองนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "อาฮวนของข้าช่างเก่งจริง ๆ" นางรู้สึกเขินเล็กน้อย ลูบจมูก "ก็พอได้" นางรู้สึกสงสัย หากกู้จิ่นรู้ว่านางมีห้องทดลอง เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? แต่เรื่องเช่นนี้ ยังไม่อาจพูดออกมาก่อน ในระหว่างรอฮั่วเซิงฟื้น กู้จิ่นและเจียงซุ่ยฮวนสนทนากันเสียงเบา ร่างกายของทั้งสองใกล้ชิดกัน รอบข้างแผ่ซ่านไออุ่นบาง ๆ ผู้คุมมองดูทั้งสอง คิดว่าตัวเองคงง่วง ถึงได้รู้สึกอบอุ่นในคุกใต้ดินที่เย็นยะเยือกและมืดมิดเช่นนี้ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ร่างของฮั่วเซิงสะดุ้งอย่างแรง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เจียงซุ่ยฮวนกำลังคุยกับกู้จิ่น หางตาสังเกตเห็นฮั่วเซิงฟื้นแล้ว นางจึงก้มลงมอง ฮั่วเซิงจำพวกเขาได้ในทันที ดิ้นรนถอยหลังไป ปากส่งเสียง "อ่า ๆ" แว

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 543

    "ฮั่วเซิง! ฮั่วเซิง!" ผู้คุมตะโกนเรียกสองครั้งผ่านซี่กรง ฮั่วเซิงที่นอนอยู่บนพื้นไม่มีการตอบสนองใด ๆ ผู้คุมกล่าว "ครึ่งชั่วยามก่อน จู่ ๆ เขาก็อาเจียนเป็นฟองขาวออกมา ชักกระตุกไปทั้งตัว ตอนแรกบ่าวคิดว่าเขาแกล้ง พอผ่านไปหนึ่งก้านธูป เขาก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด" "บ่าวไม่รู้วิชาการแพทย์ จึงรีบไปแจ้งชางอี้ เมื่อบ่าวกลับมา ฮั่วเซิงก็เป็นเช่นนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นให้เจียงซุ่ยฮวนยืนอยู่ด้านหลัง แล้วสั่งผู้คุม "เปิดประตูคุก ลากฮั่วเซิงออกมา" ฮั่วเซิงอาจจะแกล้ง กู้จิ่นต้องตรวจสอบก่อน จึงจะให้เจียงซุ่ยฮวนลงมือได้ ผู้คุมลากฮั่วเซิงมาตรงหน้ากู้จิ่น ซึ่งไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ก้มลงจับคอฮั่วเซิงพลิกตัว แล้ววางมือไว้ใต้จมูกเขา ลมหายใจที่เขาหายใจออกมาอ่อนมาก แทบจะหายใจออกแต่หายใจเข้าไม่ได้ ร่างกายก็เย็นเฉียบ "ใกล้ตายจริง ๆ" กู้จิ่นลุกขึ้น พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "เจ้าลองดู ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็แล้วไป" "ได้" เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าไปใกล้ เริ่มตรวจร่างกายฮั่วเซิงอย่างละเอียด เพื่อให้เจียงซุ่ยฮวนเห็นชัดขึ้น กู้จิ่นนำตะเกียงน้ำมันมาวางใกล้เท้านาง ได้ยินนางพึมพำ "ตับถูกทำลาย คล้ายเป็นพิษจากยา"

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 542

    "เข้ามาพูด" ชางอี้ผลักประตูเข้ามา "ฮั่วเซิงที่ถูกขังในคุกใต้ดินเมื่อไม่กี่วันก่อน ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ฮั่วเซิง? เจียงซุ่ยฮวนได้ยินชื่อนี้ก็โกรธจนฟันคัน ฮั่วเซิงผู้นี้ไม่เพียงขโมยเสี่ยวถังหยวนที่เพิ่งเกิด ยังจะเอาเสี่ยวถังหยวนไปเป็นเครื่องสังเวย คนเช่นนี้ตายก็ยังไม่พอ! กู้จิ่นกล่าวเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?" ชางอี้พูดเสียงเบา "ได้ยินว่าเป็นโรคร้ายกำเริบ บ่าวยังไม่ทันไปตรวจดูพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นนวดขมับ พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "อาฮวน เรื่องนี้ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง ตอนนี้ข้าต้องไปที่คุกใต้ดินก่อน" เจียงซุ่ยฮวนรั้งเขาไว้ "ฮั่วเซิงผู้นั้นยังมีประโยชน์อยู่หรือไม่?" "อืม" กู้จิ่นพยักหน้า "ยังมีความลับที่เขาไม่ได้บอก ยังตายไม่ได้" "เช่นนั้นหม่อมฉันไปกับท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนสวมรองเท้ายืนขึ้น "ไปกันเถิด" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "อาฮวน เจ้าควรพักผ่อนให้ดี" "วันนี้หลังจากกลับจากวังแล้ว หม่อมฉันพักผ่อนมานานแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนกล่าว นางคลอดบุตรมาหลายวันแล้ว อีกทั้งของบำรุงที่กู้จิ่นส่งมาล้วนเข้าท้องนางไปหมด ร่างกายของนางฟื้นฟูเกือบเป็นปกติแล้ว กู้จิ่นก้าวไปกอดนาง พูดเสียงเบา "อาฮว

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status