LOGINShare
บทที่ 212
Related chapters
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 213
เมื่อได้ยินคำของหลิวกงกง หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรสีหน้าเปลี่ยนไปทันที นำองครักษ์กว่ายี่สิบนายวิ่งเข้าไปในป่าในสายพระเนตรฮ่องเต้ องค์ชายเป่ยโม่สำคัญยิ่งกว่าองค์ชายทั้งหลาย หากองค์ชายเป่ยโม่เป็นอะไรไป พวกเขาก็อย่าหวังจะอยู่เป็นสุขในกระโจม ฮ่องเต้ทรงสีพระพักตร์เคร่งเครียด ฮองเฮาทรงปลอบโยนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ฝ่าบาททรงมีวิสัยทัศน์ ส่งหมอหลวงเจียงไปด้วย เจิ้นต้องปลอดภัยแน่เพคะ"ฮ่องเต้ทรงถอนพระทัยยาว "ตั้งแต่เราตื่นเช้ามา เปลือกตาก็กระตุกไม่หยุด หากรู้ว่าจะเกิดเรื่อง คงไม่ให้เจิ้นไปแล้ว""ฮองเฮาทรงเอ็นดูเจิ้นที่สุด ก่อนสวรรคตทรงสั่งเราให้ดูแลเจิ้นให้ดี หากเจิ้นเป็นอะไรไป วิญญาณของพระนางคงไม่อภัยให้เรา"ฮองเฮาทรงลูบพระปฤษฎางค์ฮ่องเต้เบาๆ ตรัส "ฝ่าบาทตรัสหนักไป ทั้งพระองค์และเจิ้นล้วนเป็นพระโอรสของฮองเฮา ต่อให้เจิ้นเป็นอะไรไป พระนางก็คงไม่ทรงโทษพระองค์หรอกเพคะ"ดวงเนตรฮ่องเต้ปรากฏความรู้สึกซับซ้อนที่บอกไม่ถูก แวบผ่านไปแล้วกลับเป็นความกังวลอีกครั้งฮองเฮาทรงลดพระเนตรลง ตรัสลอยๆ "แปลกจริง การล่าสัตว์หน้าสารทที่ผ่านมาล้วนราบรื่น แม้จะมีคนบาดเจ็บ แต่ก็เป็นแผลเล็กน้อย จนกระทั่งจบการล่าสัตว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 214
หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรจึงเพิ่งเห็นว่าบนพื้นยังมีคนนอนอยู่อีกคน ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีม้าที่ถูกกัดตาย และเสือดาวที่ตายแล้วด้วยในตัวเสือดาวมีธนูปักอยู่สามดอก ที่ท้องยังมีรูใหญ่ ดูก็รู้ว่าถูกธนูยิงบาดเจ็บก่อน แล้วถูกดาบฆ่าตายหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรชะงักลมหายใจ จากสภาพที่เห็น น่าจะเป็นองค์ชายเป่ยโม่และองค์หญิงจิ่นซิ่วพบเสือดาวระหว่างล่าสัตว์ องค์หญิงจิ่นซิ่วบาดเจ็บจากเสือดาว องค์ชายเป่ยโม่จึงฆ่าเสือดาวด้วยตัวคนเดียวน่ากลัวมาก หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรก้มมองเสือดาวที่ตัวยาวสองเมตรบนพื้น เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผากโดยไม่รู้ตัวในการล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วงก่อนๆ ไม่เคยมีใครกล้าไปยุ่งกับเสือดาว เพราะมันเคลื่อนไหวว่องไว ยิงธนูให้โดนยาก อีกทั้งขนหนา ใช้ดาบก็แทงทะลุยากหากให้องครักษ์เสื้อแพรจัดการเสือดาวตัวหนึ่ง ต้องใช้คนอย่างน้อยสี่ห้าคนถึงจะร่วมมือกันฆ่าได้ แต่องค์ชายเป่ยโม่กลับฆ่าเสือดาวได้คนเดียว แสดงให้เห็นว่าพลังภายในของเขาล้ำลึกเพียงใดกู้จิ่นมองหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรที่กำลังเหม่อลอย ถาม "อย่างไร ไม่เคยเห็นเสือดาวหรือ?"หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรส่ายหน้าอย่างกระอักกระอ่วน "บ่าวจะให้คนพาอ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 215
กู้จิ่นพูดอย่างไร้อารมณ์ "เรื่องนี้เจ้าต้องถามนางกำนัลข้างกายจิ่นซิ่ว"ฮองเฮาตรัสอย่างกริ้ว "มานี่! พานางกำนัลคู่ใจของจิ่นซิ่วทั้งสองมาพบเรา!"ไม่นาน นางกำนัลน้อยสองคนถูกพาตัวมา คุกเข่าสั่นเทิ้มอยู่บนพื้น "ทูลฮองเฮา เช้านี้องค์หญิงสามตรัสว่าทรงเบื่อที่อยู่ในห้อง จะไปล่าสัตว์กับองค์ชายเป่ยโม่ในป่า และยังสั่งพวกบ่าวไม่ให้บอกใคร"ฮองเฮาทรงกลัดกลุ้มในพระทัย พระนางทรงรู้ว่าจิ่นซิ่วชอบกู้จิ่น จึงกำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้จิ่นซิ่วอยู่ห่างจากกู้จิ่น ไม่คิดว่าจิ่นซิ่วไม่เพียงไม่ฟัง ยังจะปิดบังพระนางอีกพระนางระบายความโกรธใส่กู้จิ่น "เหตุใดเจ้าจึงไม่ปกป้องจิ่นซิ่ว? จิ่นซิ่วเป็นหลานสาวเจ้า แม้เจ้าจะไม่ชอบนาง ก็ไม่ควรละเลยความปลอดภัยของนางเช่นนี้!""พี่สะใภ้ จิ่นซิ่วโกรธแล้ววิ่งเข้าป่าลึก หากข้าไม่ตามไปทัน ตอนนี้นางคงอยู่ในท้องเสือดาวแล้ว" กู้จิ่นพูดเรียบเย็น น้ำเสียงแฝงความเยือกเย็นพูดยังไม่ทันขาดคำ องครักษ์เสื้อแพรสองคนก็หามเสือดาวเข้ามา "องค์ชาย จะจัดการเสือดาวตัวนี้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?"ผู้คนในกระโจมเห็นเสือดาวตัวใหญ่เช่นนั้น ต่างตกใจถอยกรูด ฮองเฮาถึงกับพระพักตร์ซีดขาว จนกระทั่งเห็นว่าเสือดาว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 216
ดวงตาเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกาย จิตใจที่กังวลก็ผ่อนคลายลงแต่เมื่อเห็นผ้าพันแผลที่พันแขนของกู้จิ่น รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปสิ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง "แขนท่านเป็นอะไร?"มองไปด้านหลังกู้จิ่นอีกที ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่มีองครักษ์เสื้อแพรหลายนายอยู่ที่นั่นกู้จิ่นกระโดดลงจากม้า เดินมาหน้าเจียงซุ่ยฮวนอธิบาย "ตอนข้าไล่ตามจิ่นซิ่วเจอเสือดาว จิ่นซิ่วศีรษะกระแทกสลบไป ข้าก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย กลับไปพันแผลมาแล้ว"ฉู่เฉินพยายามลุกจากพื้นอย่างยากลำบาก พูดว่า "เมื่อครู่ได้ยินเสียงพลุสัญญาณ ที่แท้เป็นเสด็จอาปล่อยนี่เอง""อืม"เจียงซุ่ยฮวนมองสำรวจกู้จิ่นตั้งแต่บนลงล่างอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลอื่นจึงโล่งใจ ขมวดคิ้วพูด "ท่านกลับไปแล้ว เหตุใดยังต้องมาอีก? ตอนนี้ท่านควรพักผ่อนให้ดี""มีแค่ข้าที่รู้ว่าพวกเจ้าอยู่ที่นี่" กู้จิ่นมองเจียงซุ่ยฮวน ดวงตาลึกล้ำดั่งน้ำหมึก "ข้ามารับพวกเจ้ากลับ"เจียงซุ่ยฮวนริมฝีปากขยับ ก้มหน้าพูด "แต่หม่อมฉันบกพร่องต่อหน้าที่ ฝ่าบาทให้หม่อมฉันติดตาม แต่เมื่อท่านบาดเจ็บ หม่อมฉันกลับไม่ได้พันแผลให้ ยังต้องรบกวนท่านกลับไปแล้วมารับหม่อมฉันอีก"เมื่อนางก้มหน้
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 217
นางได้วิจัยยาใหม่หลายชนิด แต่ยังไม่มีโอกาสใช้ เพราะไม่มีคนมาเป็นหนูทดลอง นางคิดไว้แล้วว่าจะให้ชุนหลิวและชุนหยางมาเป็นหนูทดลองกู้จิ่นพยักหน้าเตรียมจะจากไป เจียงซุ่ยฮวนรั้งเขาไว้ ล้วงยาสองขวดจากแขนเสื้อยัดใส่มือเขา "ขวดหนึ่งเป็นยาแก้ปวด อีกขวดเป็นยาเร่งการหายของแผล ท่านเอาไปกิน"ยังไม่ทันที่กู้จิ่นจะพูด นางก็หันหลังเดินจากไป ก่อนอื่นนางทักทายหมอหลวงเมิ่ง แล้วจึงกลับคฤหาสน์หลังกลับถึงคฤหาสน์ เจียงซุ่ยฮวนเข้าห้องทดลองทันที จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตู นางจึงถอดชุดทดลองออก ออกจากห้องทดลองคนที่เคาะประตูคือชางอี้ เขาส่งกล่องอาหารให้เจียงซุ่ยฮวน "องค์ชายตรัสว่า ให้ท่านลองดูก่อนว่าอาหารพวกนี้ถูกปากหรือไม่ หากไม่ถูกปาก จะสั่งให้พ่อครัวหลวงทำใหม่ ให้ข้านำมาส่ง"เจียงซุ่ยฮวนรับกล่องอาหาร ยิ้มพูด "ไม่ต้องลำบากหรอก ข้าไม่เรื่องมากเรื่องอาหาร"ก่อนชางอี้จะไป นางพูด "หากเจ้าเจอชุนหลิวและชุนหยาง บอกพวกนางด้วยว่าข้ามีธุระ ให้พวกนางรีบกลับมา""ขอรับ"เจียงซุ่ยฮวนปิดประตู เดินไปที่โต๊ะเปิดกล่องอาหาร ต้องยอมรับว่าอาหารค่ำมื้อนี้หนักหนาสาหัสปีกไก่ป่าย่าง หัวกระต่ายต้ม และขาเนื้อกวางนึ่งชิ้นใหญ่ ยั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 218
เจียงซุ่ยฮวนใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ "พวกเจ้านั่งก่อน"ชุนหลิวและชุนหยางนั่งลงอย่างประหม่า ไม่รู้จะวางตัวอย่างไรกับท่าทีของเจียงซุ่ยฮวนเจียงซุ่ยฮวนหันหลังให้พวกนาง หยิบยาใหม่จากห้องทดลอง ยิ้มตาหยีวางบนโต๊ะ "ในขวดเล็กนี้ บรรจุยาที่ข้าเพิ่งคิดค้น""นี่เป็นยาพิษหรือ?" ชุนหลิวเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว "เจ้าจะวางยาพิษฆ่าพวกเรา?"ชุนหยางตกใจจนทรุดลงกับพื้น ส่ายหน้าไม่หยุด "ข้าไม่กิน ข้าไม่ยอมกิน""ไม่ใช่ยาพิษ" เจียงซุ่ยฮวนอธิบาย "ในนี้บรรจุอาหารเสริมบำรุงสุขภาพ ไม่เพียงไม่มีพิษ แต่ยังมีประโยชน์ต่อร่างกาย"ชุนหลิวสงสัย "ถ้ายานี้ดีถึงเพียงนั้น เหตุใดเจ้าจึงให้พวกเรากิน?"เจียงซุ่ยฮวนนั่งลง "ยานี้ข้าเพิ่งคิดค้น พูดตรงๆ คือไม่เคยมีใครกินมาก่อน ข้าเองก็ไม่รู้ว่ากินแล้วจะมีผลข้างเคียงหรือไม่ ดังนั้นข้าจึงเรียกพวกเจ้ามาทดลองยา""แล้วต่างอะไรกับยาพิษ?" ชุนหลิวลุกขึ้นโกรธจัด ถอยหลังไปสองก้าวเจียงซุ่ยฮวนไม่โมโห พูดอย่างสงบ "ก็ต่างกันนะ เทียบกับยาพิษแล้ว อันนี้เหมือนแมวของชเรอดิงเงอร์ อาจมีพิษ หรืออาจไม่มีพิษ ขึ้นอยู่กับโชคของพวกเจ้า"ชุนหยางที่นั่งกองกับพื้นสั่นหนักกว่าเดิม"อย่ากลัวไป ล้อเล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 219
ชุนหยางหาว "ได้ ก็ดี ข้าเริ่มง่วงแล้ว"ชุนหลิวด่าในใจ: ไอ้โง่ รู้จักแต่นอน รอข้าได้ดิบได้ดีแล้ว ดูข้าจะหัวเราะเยาะเจ้ายังไง!หลังต้มยาเสร็จ ชุนหลิวถือชามยาไปยังตำหนักบรรทมของฮ่องเต้ ขันทีน้อยที่หน้าประตูเดินมาจะรับยา แต่นางหลบได้ทัน "ท่านขันที ยานี้ไม่เหมือนของอื่น หมอหลวงเจียงสั่งว่า ต้องให้ข้าส่งถึงพระหัตถ์ฮ่องเต้เอง ดูพระองค์เสวยจนหมดถึงจะได้""ยานี้ผ่านมือเจ้า หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเราทั้งคู่ต้องถูกตัดหัวแน่"ขันทีน้อยคิดดู นั่นก็จริง จึงรีบโบกมือ "เอาเถอะ เจ้ารีบเข้าไปเถิด ฮ่องเต้คงเสด็จกลับมาในไม่ช้า"ชุนหลิวดีใจยิ่งนัก กล่าวขอบคุณขันทีน้อย แล้วถือชามยาเดินเข้าตำหนักตำหนักบรรทมของฮ่องเต้เชื่อมกับห้องทรงพระอักษร ทุกๆ สองเมตรมีนางกำนัลยืนอยู่ ชุนหลิวถือชามยาเดินผ่านหน้าพวกนาง แอบมองไปที่พระแท่นบรรทมพระแท่นบรรทมอยู่มุมสุด ข้างๆ ไม่มีนางกำนัลชุนหลิวคิดแผนขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว นางวางชามยาบนโต๊ะ เอามือปิดปากกรีดร้อง "กรี๊ด! มีงู!"นางกำนัลคนอื่นตกใจกระโดด กรีดร้องวุ่นวาย กลัวจะถูกงูกัด"งูอยู่ไหน?""กรี๊ด ข้ากลัวงูที่สุด!""เดี๋ยวฮ่องเต้ก็จะเสด็จกลับมาแล้ว ขันทีน้อยรี
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 220
ชุนหลิวหน้าซีดขาว ภาพตรงหน้าไม่เหมือนที่นางจินตนาการไว้เลยแต่ก่อนฝ่าบาททรงพูดกับนางด้วยสีพระพักตร์อ่อนโยนเสมอ นางคิดว่าฝ่าบาททรงสนพระทัยนาง มักแอบดีใจในใจ แต่ตอนนี้ พระเนตรที่ทอดมองนางกลับแปลกหน้ายิ่งนัก ราวกับไม่ทรงจำนางได้เลยนางกอดผ้าห่ม ร่างสั่นไม่หยุด พูดติดอ่าง "ทูลฝ่าบาท บ่าว... บ่าวมาส่งยา แล้วเห็นงู""บ่าวกลัวงูที่สุด พลั้งเผลอสลบบนพระแท่นบรรทม"คำโกหกของชุนหลิวง่อนแง่นเกินไป นางกำนัลคนหนึ่งอดไม่ได้ หลุดหัวเราะ "แค๊ก" พูดว่า "ข้ออ้างของเจ้าช่างเห็นๆ เจ้าเห็นงูที่โต๊ะ แล้วจะมาสลบบนพระแท่นบรรทมได้อย่างไร?"นางกำนัลคนอื่นเอามือปิดปากหัวเราะ "ใช่แล้ว ถ้าตกใจสลบ แล้วจะถอดเสื้อผ้าได้อย่างไร?""หรือว่าหาข้ออ้างมั่วๆ หวังปีนขึ้นพระแท่นบรรทม"ได้ยินคำนั้น นางกำนัลและขันทีรอบข้างต่างมีแววเหยียดหยามในดวงตาชุนหลิวหน้าแดงก่ำ นางไม่กล้าสวมเสื้อผ้าต่อหน้าคนมากมาย ได้แต่ห่อตัวในผ้าห่มต่อไปฝ่าบาททรงปวดพระเศียรหนักขึ้น ทรงใช้พระหัตถ์กดขมับด้านซ้าย หลับพระเนตรรับสั่ง "หลิวกงกง"หลิวกงกงเข้าใจความ พยุงฝ่าบาทประทับที่เก้าอี้ "ฝ่าบาท ประทับพักก่อนเถิด ให้บ่าวจัดการเอง"ฝ่าบาทไม่ตรัส เ
Latest chapter
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 262
เจียงซุ่ยฮวนหันกลับไป เบื้องหน้าคือใบหน้างดงามของจางรั่วรั่ว นางดูเหมือนอยากจะยิ้ม แต่กลัวคนอื่นจะเห็น จึงยกแขนขึ้นใช้แขนเสื้อบังหน้า พูดเสียงเบา "ข้าหาเจ้าตั้งนาน นึกว่าเจ้าจะไม่มาเสียแล้ว" "เจ้าหาข้าทำไม?" เจียงซุ่ยฮวนถาม จางรั่วรั่วตอบอย่างหน้าตาเฉย "ก็เพื่อหาเพื่อนคุยน่ะสิ" พูดจบ นางก็ผายปากไปทางฝูงชน "ดูพวกเขาสิ แต่ละคนช่างเล่นละครเก่งจริง บิดามารดาข้าอ้างว่าป่วยไม่มา ข้าก็ไม่อยากอยู่กับพวกเขา น่าเบื่อเหลือเกิน" "หืม?" เจียงซุ่ยฮวนเอียงศีรษะ ไม่เข้าใจความหมาย นางแค่นเสียงพูด "พวกนี้ปกติลับหลังด่าองค์รัชทายาทไม่รู้ว่าด่าหยาบคายแค่ไหน หลายคนถึงกับสาปแช่งพระองค์ แต่พอองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ พวกเขากลับทำหน้าเศร้าโศกเสียใจ น่าขยะแขยงจริง" เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกประหลาดใจ รู้อยู่แล้วว่าองค์รัชทายาทไม่เป็นที่นิยม แต่ไม่คิดว่าทุกคนจะเกลียดชังพระองค์ จางรั่วรั่วส่ายหน้าพลางพูด "ไม่เหมือนข้า แม้แต่จะแกล้งทำก็ยังทำไม่ได้ หลายครั้งเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา" เจียงซุ่ยฮวนหันมองคนรอบข้าง กระซิบถาม "ในหมู่คนมากมายเช่นนี้ ไม่มีใครรู้สึกเสียใจกับการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทจริงๆ เลยหรือ?"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 261
แต่ว่าฝูหลิงดูเหมือนจะสนใจชุนเถา หากชุนเถาก็มีใจให้เขาเช่นกัน ทั้งสองก็คงจะได้พบกันบ่อยๆ ชุนเถาพยักหน้าแรงๆ "เข้าใจแล้ว ข้าเต็มใจเป็นศิษย์ของท่าน!" พูดจบ ชุนเถาก็ลุกจากเก้าอี้ คุกเข่าลงข้างเท้าเจียงซุ่ยฮวน "หมอหลวงเจียง นับจากนี้ท่านก็คืออาจารย์ของข้า" นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงซุ่ยฮวนรับศิษย์ นางรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย ลูบจมูกพลางกล่าว "พอเถอะ ลุกขึ้นเถิด" ชุนเถาลุกขึ้นมาอย่างดีใจ ชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะถาม "ขอบคุณท่านอาจารย์ ข้าทานอาหารได้แล้วหรือ?" "..." คนผู้นี้คิดแต่เรื่องกินจริงๆ นางพยักหน้า "ทานเถิด" คิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็พูดเพิ่ม "เจ้าชอบกินก็ได้ แต่จำไว้ว่า ต่อไปอย่าให้การกินมาทำให้งานเสียล่ะ" "อื้มๆ!" ชุนเถาพยักหน้าพลางทาน "ท่านวางใจได้ ข้าเข้าใจแล้ว" อากาศบนเขายิ่งเย็นลงทุกที เมื่อเจียงซุ่ยฮวนตื่นนอนตอนเช้า พบว่าโอ่งน้ำสองใบในลานเรือนมีน้ำแข็งเกาะ ผิวน้ำกลายเป็นน้ำแข็งหนาทึบ น้ำในโอ่งนี้เป็นน้ำพุจากภูเขาที่กู้จิ่นสั่งให้คนไปตัก ว่ากันว่าน้ำพุนี้ช่วยบำรุงผิวพรรณให้งดงาม นางจึงใช้น้ำพุนี้ล้างหน้าแปรงฟันทุกวัน เจียงซุ่ยฮวนเคาะน้ำแข็งในโอ่ง ดูท่าวันนี้คงใช้ไม่ได้แล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 260
"หืม?" ชุนเถากำลังแทะน่องไก่อยู่ เมื่อได้ยินเสียงของเจียงซุ่ยฮวน รีบวางน่องไก่ในมือลงทันที ลุกขึ้นยืนถาม "ท่านหมอเจียง มีอะไรจะสั่งบ่าวหรือเจ้าคะ?" ชุนเถามีใบหน้าเด็กๆ ดูไร้เดียงสา ดูเหมือนจะอวบขึ้นกว่าตอนที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ๆ มุมปากยังมีน้ำมันเงาวับ เจียงซุ่ยฮวนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ "เจ้าเช็ดปากก่อน ข้ามีเรื่องจะบอก" ชุนเถารับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปาก กำผ้าไว้ในมือด้วยความประหม่า "ท่านจะบอกอะไรหรือเจ้าคะ?" "จะส่งบ่าวกลับไปหรือเจ้าคะ?" ชุนเถาส่ายหน้าอย่างต่อต้าน "หากบ่าวทำอะไรไม่ดี ท่านบอกบ่าวได้ บ่าวจะแก้ไขเอง ได้โปรดให้บ่าวอยู่ที่นี่ต่อเถิดเจ้าค่ะ" เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้ว "เจ้าไม่อยากกลับหรือ?" "ไม่อยากเจ้าค่ะ" ชุนเถาส่ายหน้าแรงๆ "นางกำนัลคนอื่นๆ ของฮองเฮารังเกียจที่บ่าวกินมาก พวกนางกีดกันบ่าว แต่ท่านไม่เคยรังเกียจบ่าว ยังให้บ่าวกินข้าวด้วยกัน บ่าวอยากติดตามรับใช้ท่านเจ้าค่ะ" "เจ้าช่างซื่อสัตย์" เจียงซุ่ยฮวนยิ้ม กล่าวว่า "ข้าพอจะพาเจ้าไปด้วยได้ แต่ข้ามีสาวใช้สองคนแล้ว ไม่ต้องการเพิ่มอีก" ชุนเถาเกาศีรษะ "บ่าวทำอย่างอื่นได้เจ้าค่ะ บ่าวทำอาหารอร่อย เป็นแม่ครัวให้ท่านได้" "ข้าไม่ต้อ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 259
เมื่อได้ฟังคำพูดของกู้จิ่น ในสมองของเจียงซุ่ยฮวนราวกับมีบางอย่างสว่างวาบขึ้น นางลองเอ่ยปากถาม "ท่านคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่า ฝ่าบาทจริงๆ แล้ว..." นางพูดได้เพียงครึ่งประโยคก็หยุดลง กู้จิ่นชะงักฝีเท้าเล็กน้อย เขาเกือบจะโต้แย้งแต่กลับหุบปากแน่น จมอยู่ในภวังค์ความคิด ทั้งสองเดินกลับเรือนอย่างเงียบงัน เจียงซุ่ยฮวนตั้งใจจะกลับห้อง ปล่อยให้กู้จิ่นได้ครุ่นคิดตามลำพัง นางเพิ่งจะก้าวเท้าไปทางห้อง ก็ถูกกู้จิ่นเรียกไว้ "เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าจึงไว้ใจพี่ใหญ่เช่นนี้?" "ไม่ทราบเจ้าค่ะ" กู้จิ่นกล่าว "ตอนข้ายังเล็ก ข้าชอบเล่นลูกหนังมาก วันหนึ่งตอนเช้าข้าตื่นมาเห็นลูกหนังลอยอยู่ในทะเลสาบ จึงก้มตัวลงไปที่ริมทะเลสาบเพื่อหยิบ ใครจะรู้ว่าพลาดพลั้งตกลงไป" "พี่ใหญ่เป็นผู้ช่วยข้าขึ้นมา แต่ตัวท่านเองกลับเกือบจมน้ำตาย" เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตา กล่าวว่า "ไม่แปลกที่ท่านกับฝ่าบาทจึงสนิทกันเช่นนี้" "อืม พี่ใหญ่มีบุญคุณช่วยชีวิตข้า ข้าจึงไว้ใจท่านเช่นนี้" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "ข้าได้คิดถึงคำพูดของเจ้า มันก็มีเหตุผล แต่ในฐานะของข้า ข้าไม่อยากเชื่อว่าพี่ใหญ่เป็นฆาตกร" "บางทีข้าอาจคิดมากไป หากองค์รัชท
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 258
กู้จิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ทูลถาม "เสด็จพี่ การสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทช่างน่าสงสัยยิ่งนัก พระองค์จะไม่ทรงสืบสวนต่อหรือ? จะทรงตัดสินโดยเชื่อเพียงคำกล่าวด้านเดียวของโหรหลวงได้อย่างไร?" สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ดูอ่อนล้า "เจ้าจิ่น มิใช่ว่าข้าไม่อยากสืบ แต่ความจริงของเรื่องนี้ก็เป็นเช่นนี้แหละ" "รัชทายาทเป็นโอรสของข้า ข้าเจ็บปวดยิ่งกว่าพวกเจ้าทั้งหมด แต่เขาตายไปแล้ว ต่อให้สืบสวนอย่างไร ก็ไม่อาจทำให้เขาฟื้นคืนชีพได้" ฮ่องเต้ตรัสจบ ทรงยกพระหัตถ์กุมพระนลาฏ ทรงเอนพระวรกายลงช้าๆ "ให้นำร่างรัชทายาทกลับวัง ประกาศว่าเขาล้มป่วยกะทันหัน" "ข้าปวดพระเศียร พวกเจ้าออกไปก่อน เหลือไว้แต่โหรหลวง ข้ายังมีเรื่องจะถามเขา" กู้จิ่นเชื่อฟังฮ่องเต้เสมอ แม้ในใจจะยังสงสัย แต่ก็นำเจียงซุ่ยฮวนและหมอหลวงเมิ่งออกไป หน้าพระแท่นบรรทมเหลือเพียงโหรหลวงและหลิวกงกง ฮ่องเต้ตรัสกับหลิวกงกงด้วยความพอพระทัย "การแสดงของเจ้าเมื่อครู่ข้าพอใจมาก พระราชทานรางวัล" "ขอบพระทัยในพระมหากรุณาพ่ะย่ะค่ะ" หลิวกงกงค้อมกายถอยไปด้านข้าง ที่เขาอยู่รับใช้ใกล้ชิดฮ่องเต้มาได้หลายปี ก็เพราะความว่องไวปราดเปรียวของเขา การรับใช้ฮ่องเต้เปรียบ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 257
โหรหลวงดูเหมือนจะรู้สึกถึงสายตาของเจียงซุ่ยฮวน จึงหันมามองทางนางแวบหนึ่ง เจียงซุ่ยฮวนมองเข้าไปในดวงตาของเขา จู่ๆ ก็รู้สึกสะท้านเยือก สีหน้าของเขาคล้ายยิ้มแต่ก็ไม่เชิง หางตาเฉียงขึ้น ม่านตาเป็นสีเขียวจางๆ ดูคล้ายดวงตางู เพียงแค่ถูกเขามองเช่นนั้น เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกราวกับมีงูเลื้อยผ่านผิวหนัง ทั้งลื่นทั้งเหนียว แผ่ความเย็นยะเยือกจนถึงกระดูก โหรหลวงละสายตาไป คำนับฝ่าบาทและกู้จิ่น "ถวายบังคมฝ่าบาทและองค์ชายเป่ยโม่" กู้จิ่นเอ่ยเสียงเย็น "เหตุใดเมื่อครู่ท่านจึงบอกว่าไม่ต้องตามหา?" "เพราะหญ้าสีดำที่วางยาองค์รัชทายาทนั้น แต่เดิมเป็นของกระหม่อม" โหรหลวงกล่าวด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่คำพูดของเขาเหมือนก้อนหินใหญ่ตกลงในผืนน้ำเรียบ สาดกระเซ็นเป็นละอองใหญ่ ในบรรดาผู้ที่ตกตะลึง เจียงซุ่ยฮวนกับหมอหลวงเมิ่งมีปฏิกิริยารุนแรงที่สุด ทั้งสองอ้าปากค้าง เจียงซุ่ยฮวนคิดในใจ โหรหลวงผู้นี้มาสารภาพผิดหรือ? ฝ่าบาทก็ทรงตกพระทัย ตรัสถาม "โหรหลวง จงอธิบายให้ชัดเจน! เจ้าเป็นผู้สังหารองค์รัชทายาทหรือ?" "ทูลฝ่าบาท มิใช่กระหม่อมที่สังหารองค์รัชทายาท ตามที่กระหม่อมเห็น องค์รัชทายาททรงปลิดพระชนม์เอง" เมื่อโหรห
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 256
เมื่อทอดพระเนตรเห็นกระบอกฉีดยาในมือของเจียงซุ่ยฮวน พระเนตรของฮ่องเต้วาบขึ้นด้วยความเย็นชาเพียงชั่วแวบ นางเจียงซุ่ยฮวนผู้นี้ช่างมีความคิดละเอียดรอบคอบยิ่งนัก นางมิใช่เพียงมีวิทยายุทธ์เป็นเลิศ แต่ยังเฉลียวฉลาด ดูท่าจะประมาทไม่ได้ ฮ่องเต้มิได้แสดงความไม่พอพระทัยออกมา ตรัสเสียงนุ่ม "หมอหลวงเจียง เจ้ามีน้ำใจ แต่ต้องรอสักครู่" พระองค์ทอดพระเนตรมองผู้คนที่อยู่หน้าพระแท่นบรรทม แล้วตรัส "ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง ออกไปก่อน" องครักษ์เสื้อแพร นางกำนัล และขันทีต่างพากันออกไป ชุนเถายืนงุนงงมองเจียงซุ่ยฮวน จนได้รับสัญญาณจากดวงตาของนางจึงวางใจออกไป จีกุ้ยเฟยกุมพระหัตถ์ฮ่องเต้ ทูลถามเสียงแผ่ว "ฝ่าบาท หม่อมฉันต้องออกไปด้วยหรือเพคะ?" ฮ่องเต้ทรงโบกพระหัตถ์ "เจ้าออกไปก่อน ปิดข่าวนี้ อย่าให้คนในวังนำไปเล่าลือ" ด้วยองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ด้วยพิษ หากข่าวรั่วไหลออกไป ย่อมมีผู้สงสัยราชวงศ์ต้าเหยียนอย่างแน่นอน "เพคะ หม่อมฉันจะปิดข่าวนี้ให้มิดชิด" จีกุ้ยเฟยย่อกายคำนับ เดินออกจากตำหนัก ขณะเดินผ่านเจียงซุ่ยฮวน จีกุ้ยเฟยทอดสายตามองนางอย่างครุ่นคิด นางกล้าสบตากลับ เห็นจีกุ้ยเฟยยิ้มให้นาง เป็นรอยยิ้มที่แฝ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บาที่ 255
ตำหนักมังกรนอนที่เงียบสงบกลายเป็นเสียงร่ำไห้ระงม ฝ่าบาททรงโบกพระหัตถ์ให้ลากตัวคนทั้งสามออกไป หมอหลวงเมิ่งและชุนเถาได้ฟังแล้วต่างตกตะลึง พวกเขาคิดว่าชายารัชทายาทเป็นผู้เชิญเจียงซุ่ยฮวนมา ที่แท้นี่เป็นแผนขององค์รัชทายาทเอง หมอหลวงเมิ่งและชุนเถาเพิ่งตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น หมอหลวงเมิ่งกราบทูล "ฝ่าบาท กระหม่อมขอรับรอง แน่นอนว่านางกำนัลผู้นั้นมาแจ้งว่าชายารัชทายาทประชวรจริง" ชุนเถารีบเสริม "บ่าวก็ขอรับรองเพคะ ตอนนั้นหมอหลวงเจียงไม่อยู่ นางกำนัลผู้นั้นมาหาบ่าว บ่าวเป็นผู้แจ้งต่อหมอหลวงเจียงเอง" ฝ่าบาททรงหันไปมองนางกำนัลที่คุกเข่าอยู่บนพื้น "เช่นนั้นเจ้าก็คือนางกำนัลที่ทำลายหน้าต่างหนีไปใช่หรือไม่?" นางกำนัลนั้นตัวสั่นไม่หยุด "ฝ่าบาท บ่าวไม่รู้อะไรเลยเพคะ บ่าวเพียงทำตามรับสั่งขององค์รัชทายาทนำหมอหลวงเจียงเข้ามา หมอหลวงเจียงบอกว่าสีพระพักตร์องค์รัชทายาทไม่ดี แล้วองค์รัชทายาทก็...ก็ทรงล้มลงกะทันหัน" "บ่าวตกใจเกินไป ด้วยความร้อนรนจึงทำลายหน้าต่างหนีไป ขอพระองค์ทรงอภัยด้วยเพคะ!" ฝ่าบาททรงสดับแล้ว ทรงพินิจเจียงซุ่ยฮวนอย่างครุ่นคิด "คำให้การของคนเหล่านี้ตรงกับที่เจ้าเล่า ดูเหมือนเจ้าจะ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 254
เจียงซุ่ยฮวนถูกดึงให้ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน รีบดึงชายกระโปรงลงทันที เกรงว่าผู้อื่นจะเห็นแผ่นประคบที่เข่าของนาง นางกระซิบถามเบาๆ "เหตุใดท่านจึงรู้เรื่องเร็วเช่นนี้?" "เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ในคฤหาสน์มีองครักษ์ลับของข้าอยู่ทั่ว" กู้จิ่นยืนอยู่ข้างนาง จ้องมองฮ่องเต้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย "..." เจียงซุ่ยฮวนได้เห็นองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ต่อหน้าต่อตา ด้วยความตื่นตระหนกและประหม่า ทำให้นางลืมเรื่ององครักษ์ลับไปสิ้นเมื่อได้ยินเสียงของกู้จิ่น ฮ่องเต้ทรงผลักพระหัตถ์ของจีกุ้ยเฟยออก "เจ้าจิ่น เจ้ามาแล้วหรือ" "อืม" กู้จิ่นทอดสายตามองร่างขององค์รัชทายาทที่บรรทมอยู่บนพื้น แล้วทูลว่า "เสด็จพี่ การสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทไม่เกี่ยวข้องกับหมอหลวงเจียง กระหม่อมขอเป็นพยานให้นางเอง" แววตาของจีกุ้ยเฟยฉายแววประหลาดใจ นางได้ยินว่ากู้จิ่นกับหมอหลวงหญิงคนใหม่นี้ไม่ถูกกัน แต่ดูเหมือนคำเล่าลือจะไม่ตรงกับความเป็นจริง ฮ่องเต้ตรัส "เจ้าจิ่น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า อย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยว" "โอรสคนโตของข้าตายเช่นนี้ ข้าต้องสืบให้ถึงที่สุด!" กู้จิ่นเอ่ยเสียงทุ้มหนัก "กระหม่อมมีพยาน" "โอ้?" พระเนตรของฮ่องเต้
