เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 18
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-19 16:44:48บทที่เกี่ยวข้อง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 19
“ข้าจะถามเจ้าสักไม่กี่คำ ม้านั่งตัวนี้ผู้ใดมอบให้? บัดนี้ผู้นั้นยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่?” เสียงของเจียงซุ่ยฮวนแผ่วเบา ทว่ากลับช่วยปลอบประโลมจิตใจผู้คนได้ หลี่เสวียหมิงก้มหน้าต่ำ “ผู้นั้นคือหลี่ฟู่ชิง สหายรักของท่านปู่ข้า ครั้งที่ท่านปู่ซ่อมแซมคฤหาสน์เสร็จสิ้น หลี่ฟู่ชิงได้นำเครื่องเรือนมากมายมาถวายเป็นของขวัญแสดงความยินดี รวมถึงม้านั่งไม้ตัวนี้ด้วย” “เขาบอกว่าม้านั่งไม้ตัวนี้มีคุณสมบัติพิเศษช่วยบำรุงร่างกายให้แข็งแรง ด้วยเหตุนี้ผู้คนในครอบครัวข้าจึงชอบมานั่งพักที่ลานหลังเรือนอยู่เนืองๆ กระทั่งต่อมาพวกเขาล้มป่วยลงทีละคนๆ แต่ไม่มีผู้ใดสงสัยว่าม้านั่งตัวนี้มีปัญหา” กู้จิ่นพลันเอ่ยขึ้น “ข้าเคยได้ยินกิตติศัพท์ของผู้นี้ เขาเป็นอาจารย์ใหญ่แห่งสำนักฟู่ชิง” “ถูกต้องยิ่งนัก เขาเป็นผู้ก่อตั้งสำนักฟู่ชิง อีกทั้งยังเป็นอาจารย์ของข้าด้วย” กล่าวจบ หลี่เสวียหมิงก็ปิดหน้าร่ำไห้ “ข้าไม่อาจคาดคิดได้เลยว่าจะเป็นเขาที่ทำให้ครอบครัวของข้าต้องตกอยู่ในสภาพเยี่ยงนี้ เหตุใด? เหตุใดเขาจึงกระทำเช่นนี้?” “ไปถามเขาด้วยตนเองก็จะรู้” กู้จิ่นเอ่ยเรียบๆ “พยุงเขาขึ้น พวกเราจะไปสำนักฟู่ชิงเพื่อสอบถามให้กระจ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 20
หลี่ฟู่ชิงอายุมากแล้ว เมื่อถูกฟันเส้นเอ็นแขนขาขาด กลับมิได้ส่งเสียงร้องครวญครางแม้แต่น้อย เพียงสลบไปด้วยความเจ็บปวดในทันใด เจียงซุ่ยฮวนชะงักงันไปชั่วขณะ นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นกู้จิ่นทำร้ายผู้อื่น ทั้งเคลื่อนไหวว่องไวและมิได้กะพริบตาแม้แต่น้อย สีหน้าเรียบเฉยราวกับมิได้เพิ่งฟันคน หากแต่ราวกับเพียงหั่นหัวไชเท้าเท่านั้น กู้จิ่นเหลียวมองนางด้วยหางตา เห็นนางตาลอยไม่รู้กำลังคิดสิ่งใด คิดว่านางคงตกใจกับภาพอันนองเลือดเช่นนี้ น้ำเสียงจึงอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว “ตกใจหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า นางเป็นหมอ เคยเห็นภาพที่นองเลือดยิ่งกว่านี้มามาก จะตกใจได้อย่างไร หากมิได้ตกใจกับภาพนองเลือด เช่นนั้นก็คงกลัวเขากระมัง? แววตาของกู้จิ่นเย็นชาลงทีละน้อย นับแต่ได้รู้จักนาง กิริยาท่าทางบางอย่างของนางทำให้กู้จิ่นรู้สึกแปลกใหม่และน่าสนใจ จึงช่วยเหลือนางติดต่อกัน มิคาดว่านางจะเหมือนผู้คนในเมืองหลวง กลัวเขาได้ง่ายดายเช่นนี้ เจียงซุ่ยฮวนหารู้ไม่ถึงความคิดในใจกู้จิ่น ยังคงครุ่นคิดอยู่ในใจว่า กู้จิ่นลงมือกับคนชั่วอย่างเด็ดขาดรวดเร็ว น่าพิศวงที่เมืองหลวงร่ำลือว่าเขาเด็ดเดี่ยวในการสังหาร ในยามนั้น ศิษย์
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 21
“เจ้าทำเช่นนี้เพื่อสิ่งใด? รีบลุกขึ้นเถิด” เจียงซุ่ยฮวนรีบประคองเขาขึ้น “นี่คือสัญญาระหว่างเราสองคน ข้าช่วยเจ้าสืบหาความจริง เจ้าก็ขายคฤหาสน์ให้ข้าในราคาที่ถูกลง ไม่จำเป็นต้องกล่าวคำขอบคุณใดๆ” “หากมิใช่เพราะคุณหนูเจียงช่วยไว้ ข้าคงมิอาจรอดชีวิต อีกทั้งยังไม่มีวันล่วงรู้ว่าหลี่ฟู่ชิงคือฆาตกรที่สังหารครอบครัวของข้า” หลี่เสวียหมิงล้วงเอากระดาษม้วนหนึ่งจากอกเสื้อ ยัดใส่มือเจียงซุ่ยฮวน “ข้าขอมอบคฤหาสน์นี้ให้เจ้า นี่คือโฉนดที่ดินและตราสารบ้าน” เจียงซุ่ยฮวนรีบปฏิเสธอย่างทุลักทุเล “มิได้ มิได้ ข้าไม่อาจรับได้ หากไม่จ่ายเงินแม้สักสลึง ข้าคงจะกระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก” ทั้งสองผลัดกันเกรงใจอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดหลี่เสวียหมิงก็ยอมขายคฤหาสน์ให้เจียงซุ่ยฮวนในราคาสองแสนตำลึง น้อยกว่าราคาที่ตกลงกันไว้แต่แรกถึงสี่หมื่นตำลึง เจียงซุ่ยฮวนเก็บโฉนดที่ดินและตราสารบ้านไว้อย่างทะนุถนอม ถามว่า “ท่านขายคฤหาสน์ให้ข้าแล้ว แล้วต่อไปท่านจะพำนักที่ใด?” “ขอบคุณคุณหนูเจียงที่เป็นห่วง บัดนี้สำนักฟู่ชิงได้กลับคืนมาเป็นของข้าแล้ว ข้าจะพำนักที่สำนักก็พอ” “เช่นนั้นก็ดีแล้ว” เจียงซุ่ยฮวนหยิบยาบางส่วนมอบให้หลี่เสวี
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 22
“พวกเจ้าสองคนเสียสติไปแล้วหรือ! จับตัวนางมาทำไมกัน!” “หญิงผู้นี้ทำให้พวกเราถูกทางการออกประกาศจับทั่วเมือง ข้าไม่อาจกลืนความแค้นนี้ลงคอ” “พาตัวนางหนีไปด้วยได้อย่างไรกัน?” “ใครบอกว่าจะพาตัวนางหนี? รอให้ข้าทรมานนางจนเบื่อเสียก่อน แล้วค่อยโยนทิ้งไว้ตามที่ใดที่หนึ่ง...” ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใด เจียงซุ่ยฮวนถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงสนทนาของชายสองคน นางพบว่าตนถูกมัดด้วยเชือกป่าน ขยับเขยื้อนมิได้ นางค่อยๆ ลืมตามองรอบกาย เห็นหยิ่งเถาถูกมัดอยู่ข้างๆ ก้มหน้านิ่ง ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ที่นี่มืดสลัวยิ่งนัก เบื้องหลังเป็นผนังหินแข็ง เบื้องบนมีหยดน้ำหยดลงมาจากผนังหินทีละหยด นางคาดว่าที่นี่น่าจะเป็นถ้ำในภูเขา ชายสองคนยืนหันหลังให้นางอยู่ที่ปากถ้ำ คนซ้ายเป็นชายหัวโล้น รูปร่างสูงใหญ่ อีกคนคือเด็กชายที่หลอกล่อนางมา เด็กชายผู้นั้นประสานมือไว้เบื้องหลัง ท่ายืนดูแก่แดดผิดวัย ไหล่โค้งงอเล็กน้อย เจียงซุ่ยฮวนรู้เรื่องสรีระร่างกายมนุษย์เป็นอย่างดี จึงสังเกตได้ทันทีว่า นี่มิใช่เด็ก แต่เป็นคนแคระ! แม้แขนขาของนางจะขยับไม่ได้ แต่มือยังคงเคลื่อนไหวได้ เห็นได้ว่ามือที่ซ่อนไว้เบื้องหลังของนางค่อย
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 23
เดินมาราวครึ่งชั่วยาม ทั้งสองเริ่มหมดแรง เจียงซุ่ยฮวนพิงต้นไม้ใหญ่นั่งลง “ไม่ต้องเดินแล้ว คืนนี้พักที่นี่ก่อนเถิด” หยิ่งเถาไม่เคยมาที่เช่นนี้มาก่อน รู้สึกขนลุกเล็กน้อย จึงนั่งเบียดชิดเจียงซุ่ยฮวน “คุณหนู ที่นี่จะมีสัตว์ร้ายหรือไม่เจ้าคะ?” “ในป่าเขาลึกเช่นนี้ย่อมมีสัตว์ร้ายชุกชุม เจ้าไปเก็บกิ่งไม้แห้งแถวนี้มา ข้าจะก่อไฟขึ้น เช่นนั้นสัตว์ร้ายก็จะไม่กล้าเข้ามา” เจียงซุ่ยฮวนเคยศึกษาวิชาเอาตัวรอดในป่ามาพักหนึ่ง รู้ดีว่าจะมีชีวิตรอดในป่าได้อย่างไร จึงดูสงบนิ่งยิ่งนัก “คุณหนูของพวกเราช่างเก่งกาจไปเสียทุกเรื่อง” หยิ่งเถาร่าเริงเดินไปเก็บกิ่งไม้แถวนั้น ที่นี่มีผู้คนมาน้อยนัก พื้นเต็มไปด้วยกิ่งไม้แห้ง ไม่นานหยิ่งเถาก็อุ้มกิ่งไม้แห้งมากมายกลับมา เจียงซุ่ยฮวนใช้วิธีสีไม้จุดไฟ เผากิ่งไม้แห้งเหล่านั้น มองดูเปลวไฟที่ลุกโชน ท้องของเจียงซุ่ยฮวนก็ส่งเสียงร้อง ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ เกือบวันครึ่งแล้วที่ยังไม่ได้กินข้าวสักเม็ด ท้องหิวโหยยิ่งนัก หยิ่งเถาก็เช่นกัน ลูบท้องพลางถอนใจ “โธ่เอ๋ย ถ้ามีไก่ป่าสักตัวก็คงดี ถอนขนเอาเครื่องในออก เอามาย่างบนไฟเช่นนี้ น้ำมันหยดซู่ซ่า คงหอมน่าดูทีเดียว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 24
เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้วเล็กน้อย “หืม? ของวิเศษอันใดหรือ?” ดวงตาคนแคระวาววับ ผงกคางชี้ไปที่เชือกป่านบนตัว “ท่านแก้เชือกที่มัดข้าออกก่อน ข้าจะหยิบให้” “เช่นนั้นไม่เอาแล้วกัน” เจียงซุ่ยฮวนไม่หลงกลเด็ดขาด กอดอกพิงต้นไม้ใหญ่นั่งลง คนแคระร้อนใจ รีบกล่าว “ไม่ต้องแก้เชือกก็ได้ ของวิเศษนั้นอยู่ในอกเสื้อข้า ท่านหยิบเอาเองก็ได้” “แต่ท่านต้องสัญญาว่า เมื่อได้ของนั้นแล้วจะปล่อยข้าไป” เจียงซุ่ยฮวนกลอกตา “นั่นก็ต้องดูว่าข้าอยากได้หรือไม่” นางเอียงหน้าไปทางหยิ่งเถา สั่งว่า “ไปค้นดูว่าในอกเสื้อเขามีสมบัติอะไร” กลัวคนแคระจะใช้กลอุบาย นางหมุนมีดผ่าตัดในมืออย่างรวดเร็ว ขู่ว่า “ข้าขอเตือน เจ้าจงทำตัวให้ดีๆ อย่าคิดทำอะไรเหลวไหล มิเช่นนั้นข้าก็ไม่แน่ใจว่ามีดเล่มนี้จะปักลงตรงส่วนใดของร่างเจ้า” คนแคระหน้าซีดลงทุกที ฝืนยิ้มแข็งๆ “ข้าไม่กล้าใช้กลอุบายหรอก” หยิ่งเถาค้นพบกล่องใบหนึ่งในตัวคนแคระ จึงส่งให้เจียงซุ่ยฮวน เจียงซุ่ยฮวนรับมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน กล่องนี้มีขนาดเพียงฝ่ามือ รูปลักษณ์ภายนอกธรรมดา เบาหวิวเมื่อถือไว้ ไม่รู้ว่าข้างในบรรจุสิ่งใด นางลองเปิด แต่พบว่ากล่องถูกล็อกทั้งหน้าหลัง ต้องใช้
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 25
เจียงซุ่ยฮวนเติมกิ่งไม้ลงในกองไฟ กล่าวกับหยิ่งเถาที่กำลังหาว “เจ้าหลับไปก่อนเถิด” หยิ่งเถาฝืนความง่วง ส่ายหน้า “คุณหนูหลับเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะเฝ้ายาม” “หากข้าหลับไป แล้วลูกทั้งสองของคนแคระตามมาพบ จะทำเช่นไร?” เจียงซุ่ยฮวนเอามือไพล่หลังศีรษะ เอนหลังมองขึ้นไปยังเบื้องบน มองเห็นดวงดาวลอดผ่านช่องกิ่งไม้ กล่าวอย่างเกียจคร้าน “เจ้าวางใจหลับไปเถิด หากข้าง่วงจะปลุกเจ้า” แม้หยิ่งเถาจะยังไม่วางใจ แต่ก็รู้ดีว่าเจียงซุ่ยฮวนเก่งกาจกว่านางมากนัก จึงไปเก็บกิ่งไม้เพิ่มเติม ก่อนกลับมาพิงต้นไม้ใหญ่หลับไป ครั้นถึงยามดึก ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังเฝ้ายาม จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกิ่งไม้หักเบาๆ สติที่เคลิ้มๆ ของนางกลับมาแจ่มชัดในทันที นางหยิบผ้าขึ้นมาปิดจมูกและปาก แม้นางจะรู้วิชาปรุงยาพิษและถอนพิษ แต่มิได้หมายความว่านางอยากถูกวางยา คนแคระที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ยินเสียงเช่นกัน พยายามส่งเสียง “อื้อ อื้อ อื้อ” หวังจะเรียกความสนใจจากผู้มาใหม่ เจียงซุ่ยฮวนสังเกตรอบด้านอย่างตั้งใจ ได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีดังแว่วๆ จากทางซ้าย ตามด้วยควันสีเหลืองพุ่งเข้าใส่นาง นางไหวพริบดี คว้าตัวคนแคระขึ้นมาบังไว้เบื้องหน้า ทัน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 26
เจียงซุ่ยฮวนสะดุ้ง รีบผลักคนข้างกายออก “เหตุใดองค์ชายจึงมาอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ?” กู้จิ่นสวมอาภรณ์สีดำสนิท ดูขึงขังน่าเกรงขามในราตรี เอ่ยว่า “ข้ามาจับกุมผู้ร้าย” เขายกมือขึ้นเล็กน้อย องครักษ์มากมายก็ผุดออกมาจากความมืด ล้อมคนทั้งสามเอาไว้ เจียงซุ่ยฮวนจึงเข้าใจว่า กู้จิ่นมาจับคนแคระและพรรคพวก นึกถึงคำที่กู้จิ่นเพิ่งกล่าว นางจึงชี้ไปที่คนแคระและพวกพ้อง “หม่อมฉันมิได้มาเอง พวกเขาลักพาตัวหม่อมฉันมา” แปลกนัก แม้คนแคระจะกลัวเจียงซุ่ยฮวน แต่อารมณ์ยังคงมั่นคง แต่พอเห็นกู้จิ่น กลับราวกับเห็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่ง ดิ้นรนบนพื้นอย่างบ้าคลั่ง กู้จิ่นยกมือขึ้น องครักษ์ก็ดึงผ้าในปากคนแคระออก คนแคระตะโกนสุดเสียง “อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า! ความตายขององค์ฮองเฮาไม่เกี่ยวกับข้า!” บรรยากาศรอบด้านพลันเย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็ง ดวงตาของกู้จิ่นคมดั่งลูกธนู น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก กระชากคอคนแคระ “เจ้าว่าอะไร? เจ้ารู้อะไรบ้าง? พูดมาทั้งหมด!” “ข้าไม่ได้ฆ่า!” คนแคระหน้าแดงก่ำด้วยการขาดอากาศ เสียงแหลมแหบแห้ง “เป็น... เป็น...” ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาอย่างรวดเร็วจากที่ไกล ทะลุอากาศที่หยุดนิ่ง ปักเข้ากลางศีรษะคนแ
บทล่าสุด
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 40
กู้จิ่นพูดเย็นชา “เจ้าไปรับโทษกับชางอี้พี่ชายเจ้าเถิด” “พ่ะย่ะค่ะ!” ชางเอ๋อร์โล่งใจ องค์ชายไม่ลงโทษเอง นับว่าปรานีแล้ว หลังชางเอ๋อร์จากไป กู้จิ่นรินชาอย่างไร้อารมณ์ เห็นเจียงซุ่ยฮวนขับรถม้าผ่านมาพอดีรถม้าที่เจียงซุ่ยฮวนขับนั้นมั่นคง ม้าที่นิสัยดุร้ายเช่นนั้น กลับถูกนางฝึกได้ง่ายดาย ไม่นาน เงาร่างเจียงซุ่ยฮวนก็หายไปที่มุมถนน ดวงตากู้จิ่นลึกล้ำ หญิงผู้นี้มีวิชาแพทย์สูงส่ง วรยุทธ์แกร่งกล้า ทั้งเฉลียวฉลาด แม้แต่ขี่ม้าก็ยังเป็น ทั้งที่ฮูหยินไม่เคยใส่ใจสั่งสอนนาง หากสตรีในเมืองหลวงเป็นดอกโบตั๋นขาวอ่อนโยน นางก็เป็นดอกเฟื่องฟ้า เติบโตในดินจืด หยั่งรากลึกอย่างแข็งแกร่ง จนวันหนึ่งผลิบานอย่างสดใสและร้อนแรง เขาสนใจดอกไม้ลึกลับนี้ แต่ดอกไม้นี้มิได้เป็นของเขา วันนั้นหลังจากเขาตัดเส้นเอ็นมือเท้าหลี่ฟู่ชิง ดวงตาเจียงซุ่ยฮวนชัดเจนว่ากลัวเขา ภายหลังเมื่อเขาช่วยนางในป่าลึก ดวงตานางมีเพียงความตกใจ ไร้ซึ่งความยินดี ตอนนั้นเขามิได้มาจับคนแคระ แต่ได้ยินว่านางถูกจับตัว จึงมาช่วย ตั้งใจจะส่งนางกลับบ้าน กลับพบโดยบังเอิญว่าคนแคระเกี่ยวข้องกับการสิ้นพระชนม์ของพระมารดา ภายหลังคนแคระถูกลอบสังหาร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 39
ไม่ถึงห้าวินาที ม้าดำก็ “โครม” ล้มลงกับพื้น พ่อค้าตะลึง อ้าปากกว้าง “คุณหนู ท่านทำอะไรกับม้า? เหตุใดจึงล้มลงทันที?” เขาเปิดคอกวิ่งไปข้างม้าดำ ค่อยๆ ใช้มือลูบ ม้าดำไม่มีปฏิกิริยาใดๆ “ม้าดำตัวนี้คงถูกวางยาพิษกระมัง!” เขาไม่กล้าแตะอีก รีบถอยออกมา ตอนนี้เจียงซุ่ยฮวนกลายเป็นคนประหลาดในใจเขา จ่ายเงินมากมายซื้อม้าดำ ยังไม่ทันได้ขี่ก็วางยาม้าตาย เจียงซุ่ยฮวนไม่สนใจคำพูดเขา เดินเข้าคอกหยิบเครื่องมือชุดหนึ่ง นั่งยองๆ เริ่มตรวจหูม้า ไม่นาน นางก็พบต้นเหตุที่ทำให้ม้าดำอารมณ์ร้าย ในหูลึกของม้าดำมีเห็บตัวดำเกาะอยู่ ดูดเลือดจนอิ่มกลมป่อง ราวกับอีกวินาทีร่างจะแตก เจียงซุ่ยฮวนหยิบแอลกอฮอล์ฉีดใส่ตัวเห็บ รอจนเห็บเกาะไม่แน่น จึงใช้คีมคีบเห็บออกมาอย่างรวดเร็ว โยนลงพื้นเหยียบจนแตก พ่อค้ามองตาค้าง “นี่คืออะไร?” เจียงซุ่ยฮวนฆ่าเชื้อไปพลางอธิบายไป “นี่คือเห็บ มันเกาะในหูม้า หิวก็ดูดเลือด อิ่มก็ซ่อนอยู่ข้างใน มันทำให้ม้าดำอารมณ์ร้ายฝึกไม่ได้ ม้าดำอยากสลัดเห็บในหูออก จึงส่ายคอไปมา” “โชคดีที่พบทัน ช้ากว่านี้ม้าตัวนี้คงช่วยไม่ได้แล้ว” เจียงซุ่ยฮวนหยิบยาถอนพิษฉีดที่ก้นม้า พ่อค้าเห็นเจียงซุ่ยฮวน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 38
พ่อค้าเดินมา พูดอย่างรำคาญ “นี่เป็นม้าจากมองโกลที่นำมาเมื่อเดือนก่อน นิสัยดุมาก” “หลายคนอยากซื้อมัน แต่มันไม่ยอมให้ใครแตะ หลายครั้งเกือบทำร้ายคน จนถึงตอนนี้ยังขายไม่ออก” เจียงซุ่ยฮวนได้ยินแล้วครุ่นคิดครู่หนึ่ง ถามว่า “ข้าขอดูใกล้ๆ ได้หรือไม่?” พ่อค้าเบ้ปาก “ดูก็ดูไป แต่ม้าตัวนี้นิสัยดุ ถ้าทำร้ายเจ้าเข้า ข้าไม่รับผิดชอบนะ” “ได้ ผลที่ตามมาข้ารับเอง” เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าไปใกล้ พิจารณาม้าดำตัวนี้อย่างละเอียด ม้าดำตัวนี้กล้ามเนื้อแข็งแรง ขายาว ขนเป็นมันวาว เพียงแต่ดูเหมือนคอมันจะไม่สบาย ส่ายไปมาเป็นครั้งคราว พ่อค้าเห็นนางจ้องคอม้า จึงพูด “ม้าตัวนี้คอเป็นแบบนี้ตั้งแต่พามา พวกเราตรวจดูหลายรอบแล้ว คอไม่มีปัญหาอะไร” เจียงซุ่ยฮวนพลันนึกอะไรออก ชี้ม้าดำพูด “เถ้าแก่ ขายม้าตัวนี้ให้ข้าเถิด” พ่อค้าประหลาดใจ “ข้าบอกแล้วว่าม้าตัวนี้ฝึกไม่ได้ เจ้ายังจะซื้ออีกหรือ?” “อืม” เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า เขาส่ายหน้า คิดในใจ เด็กหญิงคนนี้ดูฉลาด สมองคงไม่มีปัญหาหรอกนะ? เจียงซุ่ยฮวนเห็นความคิดในใจเขา จึงพูด “ข้ารักษามันได้” “อายุยังน้อย ปากใหญ่นัก” พ่อค้าพูด “เมื่อเจ้าจะซื้อนัก ทั้งม้าและรถหนึ่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 37
เจียงเม่ยเอ๋อร์ได้ยินคำพูดแรกก็ซีดเผือด พอได้ยินตอนท้ายก็ตื่นเต้น กระทืบเท้า “พูดเหลวไหล! ความตายของคนแคระเกี่ยวอะไรกับข้า? ตอนส่งศพกลับมาข้าถึงรู้ว่าพวกเขาตายแล้ว!” เจียงเม่ยเอ๋อร์ตอบสนองรุนแรงเช่นนี้ ดูเหมือนความตายของคนแคระจะไม่เกี่ยวกับนาง ถึงกระนั้น การที่นางวางแผนทำร้ายเจียงซุ่ยฮวนหลายครั้ง ก็เป็นเรื่องที่สวรรค์รับไม่ได้! เจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน จ้องเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่แสดงอารมณ์ “คนทำอะไร ฟ้าดูอยู่ เจ้าแย่งตำแหน่งของเจียงซุ่ยฮวนมาสิบปี ยังพยายามเอาชีวิตนาง ไม่กลัวกรรมตามสนองหรือ?” ประโยคนี้ พูดแทนเจ้าของร่างเดิม! ในศาลบรรพชนมืดสลัว เจียงซุ่ยฮวนผิวซีด ริมฝีปากแดงเข้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้น ราวกับปีศาจจากนรกมาเอาชีวิตเจียงเม่ยเอ๋อร์ เจียงเม่ยเอ๋อร์ถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ฟันสั่น “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เจ้าก็ยังไม่ตายนี่!” เจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ พูดเสียงเย็น “ข้าไม่ตายจริง แต่ไปเยือนยมโลกมาแล้ว กลับมาแก้แค้นเจ้า!” “อย่าเข้ามา อย่าเข้ามานะ!” เจียงเม่ยเอ๋อร์เพิ่งเคยเห็นเจียงซุ่ยฮวนน่ากลัวเช่นนี้ ลืมเรื่องกล่องไปสิ้น ได้แต่ถอยหลังด้วยความกลัว จนหลังชนแท่นบูช
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 36
เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้ว “เหตุใดต้องมาถามหาของของเจ้ากับข้า?” “พี่สาวอย่าได้แกล้งโง่” สีหน้าเจียงเม่ยเอ๋อร์น่าสะพรึงกลัว “กล่องในมือคนแคระ มิใช่พี่เอาไปหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนนึกขึ้นได้ นางเอากล่องมาจากคนแคระจริง ให้หยิ่งเถาเก็บไว้ในห้องหนังสือ คนแคระบอกว่ากล่องนั้นขโมยมาจากจวนองค์ชายหนานหมิง เป็นของเจียงเม่ยเอ๋อร์ แต่เหตุใดเจียงเม่ยเอ๋อร์จึงรู้ว่าคนแคระขโมยไป และมาอยู่ที่นาง? เจียงซุ่ยฮวนครุ่นคิดครู่หนึ่ง เข้าใจความจริงอย่างรวดเร็ว นางพูดเสียงหนัก “เจ้าบอกคนแคระว่าข้าอยู่ที่ใด” “ถูกต้อง” เจียงเม่ยเอ๋อร์ดูไม่พอใจ “คนแคระอยากแก้แค้นพี่ ข้าก็เลยบอกที่อยู่พี่ไป ใครจะรู้ว่าไอ้คนเนรคุณนี่จะเนรคุณ ขโมยกล่องของข้าไป!” เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะเยาะ “เช่นนั้นเจ้าก็ไปเอาคืนจากเขาสิ มาหาข้าทำไม?” เจียงเม่ยเอ๋อร์กำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “ตอนนำศพคนแคระกลับมา ข้าค้นตัวเขาเอง ไม่พบกล่องเลย อย่านึกว่าข้าไม่รู้ กล่องต้องอยู่ที่พี่แน่!” “แปลก กู้จิ่นเป็นคนส่งศพคนแคระกลับมา เจ้าไม่ไปถามเขา กลับมาถามข้า” เจียงซุ่ยฮวนหรี่ตา “บางทีเขาอาจเป็นคนเอาไว้ก็ได้ ไม่ใช่หรือ?” “เป็นไปไม่ได้!” เจียงเม่ยเ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 35
เจียงซุ่ยฮวนพลันหัวเราะ “ท่านพ่อหมายความว่า หากชูเจวี๋ยแต่งน้องสาวข้า ข้าแต่งกับพี่ชายเขาก็ไม่เป็นไรกระนั้นหรือ?” พูดถึงตรงนี้ ภาพของกู้จิ่นก็แวบเข้ามาในความคิดนาง กู้จิ่นเป็นอาของชูเจวี๋ย แต่งกับเขาก็น่าจะนับว่าใช่? แต่ฐานะของทั้งสองต่างกันลิบลับ ต่อให้นางอยากแต่ง เขาก็อาจไม่อยากแต่งด้วย ท่านโหวได้ยินคำพูดเจียงซุ่ยฮวน โกรธจนหายใจไม่ทั่วท้อง คว้าถ้วยชาขว้างพื้น “ลูกอกตัญญู! เจ้ากล้าหรือ!” ฮูหยินลูบอกท่านโหว ปลอบว่า “นายท่านสงบใจ อย่าโกรธจนทำร้ายร่างกายเลย” เจียงเม่ยเอ๋อร์ดูเหมือนจะห้าม แต่แท้จริงยุแยง “พี่สาว ร่างกายท่านพ่อไม่ค่อยดีอยู่แล้ว อย่าทำให้ท่านโกรธเลย อีกอย่างพี่ไม่มางานเลี้ยงเพราะคุณชายหลี่ กว่าจะมาก็มาทะเลาะกับท่านพ่อ รีบขอโทษท่านพ่อเถิด” “น้องพูดไม่ถูก ข้าพบคุณชายหลี่เมื่อสามวันก่อน ตอนนั้นเจอเจ้าที่ถนน เจ้าบอกว่างานเลี้ยงอีกสามวัน ข้าถึงได้มาวันนี้” เจียงซุ่ยฮวนมองเย็นชา “หรือว่าไม่ใช่น้องบอกเวลาผิด?” เจียงเม่ยเอ๋อร์ยื่นปาก เกาะแขนฮูหยินไกว “ท่านแม่ ดูพี่สาวสิ ที่จริงพี่จำวันผิดเอง กลับมาโทษว่าหม่อมฉันบอกผิด” “เจียงซุ่ยฮวน เจ้าถึงกับเรียนรู้การโกหก ช่างท
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 34
หยิ่งเถาแข็งค้าง วินาทีต่อมาก็วิ่งหนีพลางร้อง “คุณหนู! ทำไมท่านถึงเก็บหมาป่ามาด้วยเจ้าคะ? อันตรายนัก รีบเอาไปปล่อยบนเขาเถิด!” เจียงซุ่ยฮวนเห็นหงหลัวไม่ค่อยตกใจ จึงถามอย่างสงสัย “เจ้าไม่กลัวหรือ?” หงหลัวส่ายหน้า “ไม่กลัวเจ้าค่ะ ตอนเด็กหม่อมฉันขึ้นเขาเก็บเห็ดบ่อย เคยเจอหมาป่า หมาป่าตัวเล็กเช่นนี้ไม่กัดคนหรอกเจ้าค่ะ” “ดีแล้ว ฝากเจ้าดูแลสี่จือก่อน อุ้งเท้ามันบาดเจ็บ ต้องเปลี่ยนยาให้ทุกวัน ส่วนอาหาร ไปขอนมแพะจากบ้านชาวนามาเลี้ยงก็พอ” เจียงซุ่ยฮวนวางสี่จือในอ้อมแขนหงหลัว สองวันนี้นางต้องยุ่งกับการปรุงยา ไม่มีเวลาดูแล หยิ่งเถากลัวจนน้ำตาไหล เช็ดน้ำตาพลางถาม “คุณหนู ทำไมท่านถึงตั้งชื่อให้มันด้วยเจ้าคะ? มันเป็นหมาป่านะเจ้าคะ โตแล้วจะกินพวกเราหมดเลย!” เจียงซุ่ยฮวนขำคำพูดนาง “อย่ากลัวไปเลย ตอนนี้มันยังเล็กอยู่ ถ้าโตแล้วมีสัญชาตญาณป่าเถื่อน ค่อยปล่อยคืนเขา ตอนนี้เลี้ยงเหมือนลูกสุนัขไปก่อน” “อีกอย่าง เมื่อกี้เจ้าก็ว่ามันน่ารักไม่ใช่หรือ?” หยิ่งเถาจำใจยอมรับ “ก็ได้เจ้าค่ะ” นางมองรอบตัวเจียงซุ่ยฮวน “อ้อใช่ คุณหนู ยาที่ท่านเก็บมาอยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ?” เจียงซุ่ยฮวนไม่อาจให้ผู้อื่นรู้
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 33
ระหว่างลงเขา นางยังพบสมุนไพรหลายชนิดที่ช่วยบำรุงร่างกายและเสริมภูมิคุ้มกัน จึงเก็บทั้งหมดเข้าห้องทดลองโดยไม่ลังเล อีกสองวันจวนโหวมีงานเลี้ยง นางจะปรุงยาลูกกลอนบำรุงร่างกายไปมอบให้ เผื่อเจียงเม่ยเอ๋อร์จะเอาไปกระซิบฮูหยินและท่านโหวว่านางอกตัญญู “โฮ่ง! โฮ่ง!” มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากพุ่มไม้ไม่ไกล เจียงซุ่ยฮวนกำเคียวแน่น ค่อยๆ เดินไปที่พุ่มไม้อย่างระแวดระวัง ราวกับรู้ว่ามีคนเข้าใกล้ เสียงในพุ่มไม้ดังขึ้นเรื่อยๆ เจียงซุ่ยฮวนใช้เคียวแหวกหญ้า พบลูกหมาป่าบาดเจ็บนอนอยู่ อุ้งเท้าหน้าของลูกหมาป่าคงติดกับดักสัตว์ มีแผลลึก มันร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด เจียงซุ่ยฮวนไม่กล้าประมาท ที่มีลูกหมาป่าต้องมีแม่หมาป่า ยิ่งลูกบาดเจ็บ แม่หมาป่าจะยิ่งดุร้าย นางใช้เคียวป้องกันตัว ค่อยๆ ถอยหลัง หวังจะรีบจากไปก่อนแม่หมาป่าจะพบ ลูกหมาป่ามองนางอย่างน่าสงสาร นางหยุดฝีเท้า ใจไม่กล้าทิ้งไป หากแม่หมาป่าไม่อยู่ที่นี่ ลูกหมาป่าบาดเจ็บหนักเช่นนี้คงไม่รอดถึงพรุ่งนี้ เจียงซุ่ยฮวนสำรวจรอบๆ หากพบร่องรอยแม่หมาป่า นางจะรีบจากไปทันที บนหญ้าข้างลูกหมาป่ามีคราบเลือด นางตามรอยเลือดไปหลังต้นไม้ใหญ่ พบแม่หมาป่านอนน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 32
หงหลัววางเสื้อผ้าในมือลงอย่างงุนงง ลุกขึ้นพูด “หม่อมฉันชื่อหงหลัว เป็นสาวใช้คนสนิทของคุณหนูเจียง ท่านเป็นผู้ใดหรือ?” หยิ่งเถาโกรธจนเท้าสะเอว “โกหก! ข้าต่างหากที่เป็นสาวใช้คนสนิทของคุณหนู!” นางเพียงแค่นอนไปงีบเดียว เหตุใดคุณหนูจึงมีสาวใช้คนสนิทเพิ่มมา? ต้องเป็นคนหลอกลวงแน่ๆ! เจียงซุ่ยฮวนได้ยินเสียงจึงเดินมาที่เรือนหลัง เห็นหยิ่งเถาท่าทางโกรธเกรี้ยว รู้ว่านางเข้าใจผิด จึงเล่าเรื่องที่ช่วยหงหลัวให้ฟัง หยิ่งเถาจึงรู้ว่าหงหลัวไม่ใช่คนหลอกลวง รู้สึกละอายใจแต่ไม่กล้าขอโทษ บิดตัวอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินไปจับมือหงหลัว “เจ้าผอมเช่นนี้ ซักผ้าคงไม่สะอาด ข้าพาเจ้าไปดูรอบๆ จวนก่อนดีกว่า” หงหลัวพยักหน้าเชื่อฟัง ตามหยิ่งเถาไปดูจวน เจียงซุ่ยฮวนกลับห้องนอน ขณะถอดชุดบุรุษ สังเกตเห็นรอยเลือดบนกางเกงชั้นใน หัวใจนางสั่นวูบ ยื่นมือจับชีพจรตนเอง เมื่อพบว่าไม่มีอันตรายร้ายแรงจึงถอนหายใจ คงเป็นเพราะต่อสู้กลางถนนเมื่อครู่ ทำให้ทารกในครรภ์กระเทือน กินยาบำรุงครรภ์ พักผ่อนสักหน่อยก็คงดีขึ้น ห้องทดลองไม่มียาบำรุงครรภ์ นางจึงตั้งใจจะปรุงเอง เจียงซุ่ยฮวนให้หยิ่งเถาถือเงินไปร้านยา ซื้อสมุนไพรที่ต้องใช้
