เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 174
บทที่เกี่ยวข้อง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 175
ว่าจบ เจียงซุ่ยฮวนไม่รอให้พวกเขาตอบ หันหลังเดินออกไปยืนอยู่หน้าประตูกระโจม เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจยาว ในใจมีเพียงคำเดียว: สะใจ!จริงๆ แล้วนางไม่จำเป็นต้องพูดกับพวกเขามากมายเช่นนี้ แต่นางเบื่อหน่ายกับการรบกวนซ้ำซากของพวกเขา จึงแต่งเรื่องขึ้นมาข่มขู่พวกเขาเสียเลยแม้จะรู้สึกผิดต่อชื่อเสียงของกู้จิ่นอยู่บ้าง แต่กู้จิ่นใจกว้าง คงไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้อีกอย่าง เจียงซุ่ยฮวนมั่นใจว่า พวกเขาเกรงกลัวกู้จิ่น จะไม่กล้านำเรื่องนี้ไปเล่าต่อ มิเช่นนั้นนางคงไม่กล้าพูดเรื่องเหลวไหลมากมายต่อหน้าพวกเขาเจียงซุ่ยฮวนรู้สึกโล่งใจทั้งตัว ค่อยๆ เดินไปยังกระโจมหมอหลวงในกระโจมเมื่อครู่ ท่านอ๋องสีหน้าหนักอึ้ง กำชับว่า "พวกท่านได้ยินคำพูดของเจียงซุ่ยฮวนแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของจวนอ๋อง พวกท่านต้องไม่บอกใครเด็ดขาด!"ฮูหยินอ๋องและเจียงเม่ยเอ๋อร์ต่างรู้ถึงความน่าเกรงขามขององค์ชายเป่ยโม่ พยักหน้ารัวๆ แสดงว่าเข้าใจแล้วเจียงเม่ยเอ๋อร์รู้ดี จวนอ๋องคือที่พึ่งของนาง หากจวนอ๋องเป็นอะไรไป ย่อมไม่เป็นผลดีต่อนางส่วนเจียงซุ่ยฮวนนั้น ตอนนี้นางขี้เกียจจัดการแล้ว อย่างไรเสีย นางก็ให้ชุ่ยหงปล่อยแมล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 176
ข้ออ้างนี้ใช้ไม่ได้ผล เจียงเม่ยเอ๋อร์จึงต้องเปลี่ยนเหตุผลใหม่ "ข้านึกขึ้นได้แล้ว ครั้งนี้มาอย่างเร่งรีบ พิณที่ข้าใช้ประจำไม่ได้นำมาด้วย""เอาเถอะ" ท่านอ๋องจึงยอมเลิกราเจียงซุ่ยฮวนเดินอ้อมกระโจมอื่นๆ มาถึงกระโจมพักของหมอหลวง เลิกม่านเดินเข้าไปกระโจมนี้ดูภายนอกเล็ก แต่เมื่อเข้าไปแล้วพบว่าภายในกว้างขวางมาก ตรงกลางวางโต๊ะหนึ่งตัว ข้างๆ มีเตียงคนไข้และตู้ยาริมโต๊ะมีหมอหลวงเจ็ดคนนั่งอยู่ อายุมากที่สุดราวหกสิบกว่า อายุน้อยที่สุดยี่สิบกว่า ทุกคนอายุมากกว่าเจียงซุ่ยฮวนหมอหลวงอาวุโสหลายคนเห็นเจียงซุ่ยฮวนแล้ว พร้อมใจกันแค่นเสียงเย็นชาแล้วหันหน้าไปทางอื่นเจียงซุ่ยฮวนเข้าใจในทันที ว่าหมอหลวงที่นี่ไม่พอใจนางนางลูบจมูกอย่างเก้อเขิน ในใจพอเดาได้ว่าเพราะเหตุใด หมอหลวงเหล่านี้ทำงานอย่างขยันขันแข็งมาหลายสิบปี ก็ยังไม่ได้เป็นหมอประจำพระองค์ส่วนนางเพิ่งมาไม่นาน ก็ใช้เส้นสายได้ป้ายหมอประจำพระองค์มา หากเป็นนางก็คงโกรธเช่นกันเจียงซุ่ยฮวนรู้สึกผิดเพียงวินาทีเดียว แล้วก็ยืดหลังตรงอีกครั้ง นางมีความสามารถจริงๆ อยู่กับตัวที่ฝ่าบาทพระราชทานป้ายหมอประจำพระองค์ให้นาง ก็เพราะยาที่นางต้มถวายได้ผลดีก
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 177
หมอหลวงหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าไปด้วยความอยากรู้ แอบชำเลืองมองกระดาษเพียงแวบเดียว เขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ: "นี่เป็นตำรับยารักษาโรคอะไร? ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?"เจียงซุ่ยฮวนตอบโดยไม่เงยหน้า: "นี่เป็นตำรับยาบำรุงเลือดและชี่ แม้อาการนอนไม่หลับของฮ่องเต้จะดีขึ้น แต่ร่างกายทรุดโทรมมาก ยังต้องเสวยยาบำรุงเลือดและชี่อีกสักระยะ"หมอหลวงหนุ่มส่ายหน้า: "ตำรับยานี้ไม่ถูกกระมัง แม้จะเป็นยาบำรุงเลือดและชี่ แต่ทำไมไม่มีโสมเลย กลับมีดอกคำฝอยแทน?""โสมบำรุงแรงเกินไป หากบำรุงมากเกินไปในคราวเดียว ร่างกายฮ่องเต้จะรับไม่ไหว ดอกคำฝอยช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด เลือดในร่างต้องไหลเวียนดีเสียก่อน จึงจะบำรุงได้" เจียงซุ่ยฮวนตอบทีละประโยค"เป็นเช่นนี้เองหรือ" หมอหลวงหนุ่มตะลึง มองตำรับยาที่เจียงซุ่ยฮวนเขียนด้วยตาเป็นประกายเจียงซุ่ยฮวนเขียนตำรับยาบำรุงเลือดและชี่เสร็จ ก็เริ่มเขียนตำรับยาอื่นๆ ต่อ แผ่นแล้วแผ่นเล่า หมอหลวงหนุ่มมองอย่างไม่กะพริบตาหมอหลวงเมิ่งเห็นดังนั้น จึงเดินเข้ามาอย่างโกรธๆ ดึงหูหมอหลวงหนุ่ม ตวาดว่า: "ฝูหลิง ดูเจ้าสิ ทำเหมือนไม่เคยเห็นอะไรมาก่อน ก็แค่ตำรับยาบำรุงเลือดและชี่เท่านั้น สิ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 178
หมอหลวงทั้งหลายต่างมองหมอหลวงเมิ่งด้วยความตะลึง หมอหลวงเมิ่งเป็นผู้อาวุโสที่สุดในหมู่หมอหลวง และมีนิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจที่สุด ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยเห็นเขาขอโทษใครมาก่อน แต่ครั้งนี้กลับขอโทษเด็กสาวอายุเพียงสิบกว่าปี ช่างเหลือเชื่อจริงๆเจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ ยกมุมปากขึ้น ที่นางทำเช่นนี้ก็เพื่อให้หมอหลวงเมิ่งรู้ว่า นางได้เป็นหมอหลวงด้วยความสามารถ ไม่ใช่เพราะเส้นสายเมื่อหมอหลวงเมิ่งขอโทษแล้ว นางก็รับไมตรี "ดี ข้ารับคำขอโทษของท่าน ขอเพียงพวกท่านไม่พูดถึงข้าเช่นนั้นอีก ข้าจะให้ท่านดูตำรายา"หมอหลวงเมิ่งพยักหน้าทันทีโดยไม่ลังเล "วางใจเถิดเด็กน้อย ในกรมหมอหลวง ข้าเป็นผู้มีอำนาจ หากใครกล้าพูดถึงเจ้าลับหลังหรือต่อหน้า ข้าจะจัดการเขาเอง!"เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้าอย่างพอใจ วางตำรายาที่เพิ่งเขียนเสร็จลงบนกองกระดาษ แล้วยื่นให้พร้อมกันหมอหลวงเมิ่งรับไป พลิกดูด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มหมอหลวงที่เพิ่งนินทาเจียงซุ่ยฮวนคนหนึ่งเดินมาตบไหล่หมอหลวงเมิ่ง "ท่านหมอหลวงเมิ่ง ท่านยึดมั่นในหลักการมาตลอด ครั้งนี้ทำไมถึงยอมอ่อนข้อให้เด็กน้อยเช่นนี้?""เจ้ารู้อะไร!" หมอหลวงเมิ่งตบมือเขาออกแรงๆ โบกตำรายาในมือ "หมอหล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 179
เจียงซุ่ยฮวนยิ้มพลางกล่าวว่า "ถูกต้องแล้ว ตำรับยาที่ข้าถวายฮ่องเต้ เพียงเสวยแค่วันเดียวก็ทรงเห็นผล ดังนั้นเมื่อครู่ข้าจึงเขียนตำรับยาบำรุงเลือดลมถวายฮ่องเต้""ที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งข้าเป็นหมอหลวง ก็เพราะข้ารักษาโรคนอนไม่หลับของพระองค์ได้"คำพูดเพียงประโยคเดียวของเจียงซุ่ยฮวน ทำลายข่าวลือที่ว่านางได้เป็นหมอหลวงเพราะเส้นสายสีหน้าหมอหลวงหยางดูเสียหน้า จึงแค่นเสียงเย็นชาว่า "ข้าว่า ที่เจ้ารักษาโรคนอนไม่หลับของฮ่องเต้ได้ ก็เป็นเพียงแมวตาบอดจับหนูตายเท่านั้น"เขาดึงตำรับยาแผ่นแรกจากอ้อมอกของหมอหลวงเมิ่ง โยนลงบนโต๊ะตรงหน้าเจียงซุ่ยฮวน "หากเจ้าเก่งจริง ก็จงอธิบายมาซิ เหตุใดเพียงสมุนไพรสองชนิดนี้จึงรักษาโรคคอหอยอักเสบได้"เจียงซุ่ยฮวนชายตามองตำรับยาแวบหนึ่ง กล่าวว่า "โรคคอหอยอักเสบมีสาเหตุมากมาย สาเหตุหลักคือการขาดอินทำให้เกิดอาการ"นิ้วเรียวขาวของนางลากผ่านกระดาษ พูดเรียบๆ ว่า "ซื่อหู่เป็นตัวยาอันดับหนึ่งที่ช่วยสร้างน้ำลายและบำรุงอิน สามารถรักษาโรคคอหอยอักเสบได้ถึงรากเหง้า ผิวส้มจีนช่วยขับเสมหะ เมื่อใช้ร่วมกัน ก็สามารถแก้ไขปัญหาคอหอยอักเสบได้""ยาไม่จำเป็นต้องมาก ขอเพียงใช้ได้ผลก็พอ" เจ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 180
หมอหลวงหยางวางหีบไม้ในอ้อมแขนลงตรงหน้าเจียงซุ่ยฮวน นางเงยหน้าถาม "นี่คืออะไรหรือ?""เจ้าเปิดดูก็รู้แล้ว" หมอหลวงหยางลูบจมูกอย่างเก้อเขิน ไม่รอให้เจียงซุ่ยฮวนเปิดก็กลับไปนั่งที่เจียงซุ่ยฮวนเปิดหีบไม้อย่างสงสัย ข้างในมีผ้าแดงผืนหนึ่ง ไม่รู้ว่าห่อของอะไรไว้หลังจากเปิดผ้าแดง ดวงตานางก็เป็นประกายวาบภายในผ้าแดงมีโสมอยู่หนึ่งราก โสมเติบโตจนมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ อายุไม่ต่ำกว่าพันปี บนหัวยังผูกเชือกแดงไว้ตามตำนานเล่าว่า โสมที่อายุพันปีจะบำเพ็ญจนกลายเป็นมนุษย์ได้ เมื่อขุดขึ้นมาต้องผูกเชือกแดงไว้ที่หัว มิฉะนั้นโสมจะแอบหนีไปฝูหลิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นแล้วร้องอย่างตกตะลึง "หมอหลวงหยางถึงกับยอมให้ของล้ำค่าของเขากับท่าน!"ได้ยินดังนั้น หมอหลวงทั้งหมดต่างชะโงกหน้ามาดูโสมในมือเจียงซุ่ยฮวน ดวงตาเป็นประกายราวกับหมาป่าหิวเห็นเนื้อหมอหลวงเมิ่งยิ้มอธิบาย "นี่เป็นโสมที่หมอหลวงหยางขุดมาจากภูเขาเมื่อสิบปีก่อน เขาเก็บรักษาไว้เหมือนสมบัติล้ำค่า แม้แต่ให้พวกเราดูก็ยังไม่ยอม ราวกับกลัวว่าโสมจะงอกขาวิ่งหนีไป""ครั้งหนึ่งข้าต้มยา อยากขอรากฝอยสักเส้น แต่ขอนานแค่ไหนเขาก็ไม่ให้ ข้าโกรธจนด่าเขาว่าเป็นคนขี้
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 181
"อ่อ ก็คือการยกระดับที่ยิ่งใหญ่" เจียงซุ่ยฮวนอธิบาย"เด็กน้อย เจ้าต้องรู้ไว้ ป้ายหมอประจำพระองค์น่ะ ยิ่งมีมากมูลค่าก็ยิ่งต่ำ ตอนนี้ในวังรวมเจ้าด้วยมีหมอประจำพระองค์แค่สามคน ตำแหน่งนี้ถึงได้สูงส่งนัก"หมอหลวงเมิ่งกล่าวว่า "หากเจ้าช่วยให้พวกเราได้เป็นหมอประจำพระองค์กันหมด ต่อไปคำว่าหมอประจำพระองค์ก็คงไม่ยิ่งใหญ่เหมือนตอนนี้""ข้าไม่คิดเช่นนั้น" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวอย่างมั่นใจ "วิชาแพทย์ของข้าเก่งกาจนัก ไปที่ใดก็ย่อมได้รับความเคารพ"หมอหลวงเมิ่งชื่นชมความมั่นใจของเจียงซุ่ยฮวนยิ่งนัก เขาทอดถอนใจ "ต่อไปหากสำนักหมอหลวงมีคนหนุ่มสาวเช่นเจ้ามากขึ้นก็คงดี"เจียงซุ่ยฮวนยิ้มพลางกล่าว "ต้องมีเพิ่มขึ้นแน่นอน"หมอหลวงเมิ่งอายุมากแล้ว คุยกันสองสามประโยคก็ต้องกลับกระโจมไปนอน เจียงซุ่ยฮวนไม่มีนิสัยนอนกลางวัน จึงเดินเล่นนอกกระโจมตามอัธยาศัยขณะเดินผ่านกระโจมหลังหนึ่ง มีฮูหยินผู้หนึ่งเดินออกมา เกือบชนกับเจียงซุ่ยฮวนเต็มๆเจียงซุ่ยฮวนหลบไปข้างๆ ไม่ทันเห็นชัดว่าฮูหยินมีรูปร่างหน้าตาอย่างไร กล่าวคำว่า "ขอโทษ" แล้วเดินต่อไปฮูหยินผู้นั้นกลับคว้าข้อมือนางไว้ ถามว่า "เจ้าคือเจียงซุ่ยฮวนใช่หรือไม่?"เจียง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 182
เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตาปริบๆ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกมารดาของเสวียหลิงลากไปที่กระโจมหลังกลางที่สุดกระโจมนี้ดูเผินๆ ไม่ต่างจากกระโจมรอบข้าง แต่หากสังเกตดีๆ จะเห็นว่าบนยอดกระโจมสีขาวปักรูปหงส์ด้วยด้ายทอง บ่งบอกถึงฐานะอันสูงส่งของผู้อยู่ภายในเจียงซุ่ยฮวนพอจะเดาได้ในใจ นางรีบหยุดฝีเท้า กล่าวว่า: "ฮูหยิน ยามนี้เป็นเที่ยงวัน เกรงว่าการเข้าไปกะทันหันจะรบกวนการพักผ่อนของผู้อยู่ภายใน ข้าน้อยขอมาใหม่ยามบ่ายดีกว่าเพคะ"มารดาของเสวียหลิงยิ้มตาหยี กล่าวว่า: "ไม่เป็นไร พระนางไม่ได้พักกลางวัน"ผู้อยู่ภายในคล้ายได้ยินเสียง นางกำนัลสองคนเดินออกมา คนหนึ่งเลิกม่านด้านหนึ่ง กล่าวอย่างนอบน้อม: "เชิญทั้งสองท่านเข้าด้านในเจ้าค่ะ"เจียงซุ่ยฮวนมองนางกำนัลทั้งสองก่อน อาภรณ์ของพวกนางเหมือนกับชุนหลิวและชุนหยางทุกประการ จากนั้นนางจึงมองผ่านม่านที่เปิดออกเข้าไปดูการตกแต่งภายในภายในกระโจมตกแต่งอย่างหรูหรา ไม่เพียงมีพื้นที่เท่ากับกระโจมของหมอหลวงสองหลังรวมกัน แต่ยังดูมีราคากว่ากระโจมของจีกุ้ยเฟยมากนัก ประดับประดาด้วยของตกแต่งมีค่ามากมายบนเก้าอี้โยกที่แกะสลักอย่างวิจิตร นั่งสตรีในอาภรณ์งดงาม คือฮองเฮาที่นางเห
บทล่าสุด
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 546
จางรั่วรั่วเพิ่งสังเกตเห็นกู้จิ่น นางยืดตัวตรงทันที ค้อมกายคำนับเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยความประหม่าว่า "หม่อมฉันเรียนวิชายุทธ์จากสำนักในเมืองหลวงเพคะ" "เจ้าไม่ต้องไปอีกแล้ว" "เหตุใดเล่าเพคะ?" "สิ้นเปลืองเงินทองเปล่า ๆ" จางรั่วรั่วยักไหล่ ก่อนเอ่ยเสียงเบา "เพคะ" เจียงซุ่ยฮวนกลั้นยิ้มที่มุมปาก กล่าวว่า "รั่วรั่ว ครั้งนี้ข้ามาเพราะมีเรื่องจะถาม มารดาของเจ้าอยู่ที่ใดหรือ?" "มารดาของหม่อมฉันกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องเพคะ" จางรั่วรั่วเก็บดาบในมือ เดินมาใกล้เจียงซุ่ยฮวนแล้วกระซิบว่า "ตำรับยาที่ท่านจัดให้บิดามารดาของหม่อมฉันได้ผลยิ่งนัก บิดาของหม่อมฉันเพิ่งรับประทานได้ไม่กี่วัน มารดาก็ตั้งครรภ์เสียแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะ "ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก" "มารดาของหม่อมฉันพูดเสมอว่าอีกไม่กี่วันจะไปเยี่ยมท่าน แต่ไม่คิดว่าท่านจะมาก่อน" จางรั่วรั่วนำทาง พลางหันมาถามด้วยความอยากรู้ "ท่านมาหามารดาของหม่อมฉันเพื่อถามเรื่องใดหรือเพคะ?" "เจ้าเคยบอกข้าว่า เมื่อแรกเกิดของเจ้า มีนักพรตผู้หนึ่งนามว่าเหยียนซวีมาที่จวนของเจ้า เจ้ายังจำได้หรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "แน่นอนว่าจำได้เพคะ" "ข้ามีภาพ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 545
ผ่านไปราวหนึ่งกาน้ำชา ฮั่วเซิงวาดภาพเสร็จหนึ่งภาพ เจียงซุ่ยฮวนยกกระดาษขึ้นดู ในภาพเป็นชายวัยกลางคน ดูมีเมตตาและใจดี นางส่งภาพวาดให้กู้จิ่น "ฮั่วเซิงเคยบอกว่านักพรตเหยียนซวีดูมีอายุเจ็ดสิบกว่าปี คนในภาพวาดนี้หนุ่มเช่นนี้ น่าจะเป็นอาจารย์ของเขา" เพื่อไม่ให้ผิดพลาด นางก็ถามฮั่วเซิงอีกหนึ่งประโยค "คนในภาพวาดนี้คือใคร?" "อาจารย์ของข้า" "อืม วาดต่อไปเถิด" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า ภาพวาดนี้แม้จะไม่ถึงขั้นเหมือนจริง แต่ก็ถือว่าใช้ได้ น่าจะตามหาคนจากภาพวาดได้ เมื่อวาดนักพรตเหยียนซวี การเคลื่อนไหวของฮั่วเซิงช้าลงมาก คงจำใบหน้าของนักพรตเหยียนซวีไม่ชัด จึงวาดได้ช้า เจียงซุ่ยฮวนหาวข้าง ๆ กู้จิ่นเห็นแล้วกล่าว "อาฮวน ข้าส่งคนไปส่งเจ้ากลับก่อนดีหรือไม่?" "ไม่รีบเพคะ" เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ ชี้ไปที่ฮั่วเซิงบนพื้น "หม่อมฉันอยากดูว่านักพรตเหยียนซวีหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่" "รอเขาวาดเสร็จหม่อมฉันค่อยกลับ" "ได้" ผ่านไปอีกหนึ่งกาน้ำชา ในที่สุดฮั่วเซิงก็วางพู่กันยืดตัวขึ้น คราวนี้กู้จิ่นเป็นคนเก็บภาพจากพื้น แล้วดูพร้อมกับเจียงซุ่ยฮวน ในภาพเป็นชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าปีจริง ๆ ชายชราผู้นี้มีตาเล็กเ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 544
ในคุกใต้ดินที่มืดสลัว ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกายวาววับ ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับในท้องฟ้ายามค่ำคืน กู้จิ่นถาม "วิธีอะไรหรือ?" "หม่อมฉันมีน้ำยาชนิดหนึ่ง ที่จะทำให้ฮั่วเซิงพูดความจริงออกมาได้" เจียงซุ่ยฮวนยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้ออีกครั้ง หยิบขวดน้ำยาบังคับให้พูดความจริงออกมา "มีของเช่นนี้ด้วยหรือ" กู้จิ่นดูประหลาดใจ มองนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "อาฮวนของข้าช่างเก่งจริง ๆ" นางรู้สึกเขินเล็กน้อย ลูบจมูก "ก็พอได้" นางรู้สึกสงสัย หากกู้จิ่นรู้ว่านางมีห้องทดลอง เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? แต่เรื่องเช่นนี้ ยังไม่อาจพูดออกมาก่อน ในระหว่างรอฮั่วเซิงฟื้น กู้จิ่นและเจียงซุ่ยฮวนสนทนากันเสียงเบา ร่างกายของทั้งสองใกล้ชิดกัน รอบข้างแผ่ซ่านไออุ่นบาง ๆ ผู้คุมมองดูทั้งสอง คิดว่าตัวเองคงง่วง ถึงได้รู้สึกอบอุ่นในคุกใต้ดินที่เย็นยะเยือกและมืดมิดเช่นนี้ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ร่างของฮั่วเซิงสะดุ้งอย่างแรง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เจียงซุ่ยฮวนกำลังคุยกับกู้จิ่น หางตาสังเกตเห็นฮั่วเซิงฟื้นแล้ว นางจึงก้มลงมอง ฮั่วเซิงจำพวกเขาได้ในทันที ดิ้นรนถอยหลังไป ปากส่งเสียง "อ่า ๆ" แว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 543
"ฮั่วเซิง! ฮั่วเซิง!" ผู้คุมตะโกนเรียกสองครั้งผ่านซี่กรง ฮั่วเซิงที่นอนอยู่บนพื้นไม่มีการตอบสนองใด ๆ ผู้คุมกล่าว "ครึ่งชั่วยามก่อน จู่ ๆ เขาก็อาเจียนเป็นฟองขาวออกมา ชักกระตุกไปทั้งตัว ตอนแรกบ่าวคิดว่าเขาแกล้ง พอผ่านไปหนึ่งก้านธูป เขาก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด" "บ่าวไม่รู้วิชาการแพทย์ จึงรีบไปแจ้งชางอี้ เมื่อบ่าวกลับมา ฮั่วเซิงก็เป็นเช่นนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นให้เจียงซุ่ยฮวนยืนอยู่ด้านหลัง แล้วสั่งผู้คุม "เปิดประตูคุก ลากฮั่วเซิงออกมา" ฮั่วเซิงอาจจะแกล้ง กู้จิ่นต้องตรวจสอบก่อน จึงจะให้เจียงซุ่ยฮวนลงมือได้ ผู้คุมลากฮั่วเซิงมาตรงหน้ากู้จิ่น ซึ่งไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ก้มลงจับคอฮั่วเซิงพลิกตัว แล้ววางมือไว้ใต้จมูกเขา ลมหายใจที่เขาหายใจออกมาอ่อนมาก แทบจะหายใจออกแต่หายใจเข้าไม่ได้ ร่างกายก็เย็นเฉียบ "ใกล้ตายจริง ๆ" กู้จิ่นลุกขึ้น พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "เจ้าลองดู ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็แล้วไป" "ได้" เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าไปใกล้ เริ่มตรวจร่างกายฮั่วเซิงอย่างละเอียด เพื่อให้เจียงซุ่ยฮวนเห็นชัดขึ้น กู้จิ่นนำตะเกียงน้ำมันมาวางใกล้เท้านาง ได้ยินนางพึมพำ "ตับถูกทำลาย คล้ายเป็นพิษจากยา"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 542
"เข้ามาพูด" ชางอี้ผลักประตูเข้ามา "ฮั่วเซิงที่ถูกขังในคุกใต้ดินเมื่อไม่กี่วันก่อน ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ฮั่วเซิง? เจียงซุ่ยฮวนได้ยินชื่อนี้ก็โกรธจนฟันคัน ฮั่วเซิงผู้นี้ไม่เพียงขโมยเสี่ยวถังหยวนที่เพิ่งเกิด ยังจะเอาเสี่ยวถังหยวนไปเป็นเครื่องสังเวย คนเช่นนี้ตายก็ยังไม่พอ! กู้จิ่นกล่าวเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?" ชางอี้พูดเสียงเบา "ได้ยินว่าเป็นโรคร้ายกำเริบ บ่าวยังไม่ทันไปตรวจดูพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นนวดขมับ พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "อาฮวน เรื่องนี้ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง ตอนนี้ข้าต้องไปที่คุกใต้ดินก่อน" เจียงซุ่ยฮวนรั้งเขาไว้ "ฮั่วเซิงผู้นั้นยังมีประโยชน์อยู่หรือไม่?" "อืม" กู้จิ่นพยักหน้า "ยังมีความลับที่เขาไม่ได้บอก ยังตายไม่ได้" "เช่นนั้นหม่อมฉันไปกับท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนสวมรองเท้ายืนขึ้น "ไปกันเถิด" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "อาฮวน เจ้าควรพักผ่อนให้ดี" "วันนี้หลังจากกลับจากวังแล้ว หม่อมฉันพักผ่อนมานานแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนกล่าว นางคลอดบุตรมาหลายวันแล้ว อีกทั้งของบำรุงที่กู้จิ่นส่งมาล้วนเข้าท้องนางไปหมด ร่างกายของนางฟื้นฟูเกือบเป็นปกติแล้ว กู้จิ่นก้าวไปกอดนาง พูดเสียงเบา "อาฮว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 541
เจ้าถังหยวนกู้จิ่นกล่าวเสียงต่ำ "ข้าก็คิดไม่ออก ดังนั้นช่วงนี้ข้าจึงสืบเรื่อยมา แต่กลับพบความลับเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน" "เปรี๊ยะ" ขณะที่กู้จิ่นกำลังจะพูดต่อ จู่ ๆ นอกหน้าต่างก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้น คล้ายเสียงกิ่งไม้หัก กู้จิ่นเงยหน้าขึ้นทันที สายตาคมกริบราวกับมีดมองไปที่หน้าต่าง เอ่ยเสียงกร้าว "ใคร?" เจียงซุ่ยฮวนวางมือไว้ข้างหลัง หยิบกริชออกมาจากห้องทดลอง กำไว้แน่น "ฮิ ๆ ข้าเอง" หน้าต่างถูกเปิดออก ฉู่เฉินโผล่หัวเข้ามากล่าว "ข้าเดินผ่านมาทางนี้พอดี ไม่ระวังเหยียบกิ่งไม้เข้า" "ขออภัยจริง ๆ ข้าจะไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว" ฉู่เฉินพูดพลางจะปิดหน้าต่าง "อาจารย์รอก่อน" เจียงซุ่ยฮวนเรียกเขาไว้ ถามว่า "กลางวันท่านไปไหนมา?" ฉู่เฉินหยุดการเคลื่อนไหว กล่าวว่า "ข้าแค่ไปเดินเล่นแถวนี้ นอกจากนั้นก็ไม่ได้ไปไหนเลย" "เช่นนั้นหรือ?" กู้จิ่นเอ่ยเสียงเย็น "ท่านไม่ได้ไปบ่อนพนันหรือ?" เจียงซุ่ยฮวนได้ยินคำว่าบ่อนพนัน ก็ขมวดคิ้วทันที "เอ๋? บ่อนพนันอะไร?" ฉู่เฉินดูกระวนกระวายใจ สายตาไม่อยู่นิ่ง "ข้าจะไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร?" กู้จิ่นกล่าว "ที่ข้อมือของท่านผูกเชือกแดงสามเส้น หากข้าจำไม่ผิด เ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 540
กู้จิ่นนั่งข้างเจียงซุ่ยฮวน ถามว่า "อาฮวน เจ้าจะบอกอะไรข้า?" เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องที่นางเห็นที่หน้าประตูวังในตอนกลางวัน รวมทั้งเรื่องที่จีกุ้ยเฟยปลอมตัวเป็นเมิ่งเซียวเขียนจดหมายถึงเมิ่งชิงให้กู้จิ่นฟังด้วย หลังจากเล่าทั้งหมดแล้ว เจียงซุ่ยฮวนกล่าวด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย "จีกุ้ยเฟยช่างมีเล่ห์เหลี่ยมลึกล้ำ หากท่านไม่เปิดโปงนาง สุดท้ายคนที่จะสืบราชบัลลังก์อาจเป็นฉู่อี้" ตอนแรกที่กู้จิ่นรู้ว่าจีกุ้ยเฟยนอกใจฮ่องเต้ เขาโกรธมาก แต่บัดนี้กลับดูสงบมาก เขาถามเสียงเรียบ ๆ "อาฮวน เจ้ายังต้องการใช้มือของจีกุ้ยเฟยจัดการเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ?" "อีกอย่าง จีกุ้ยเฟยยังติดค้างเจ้าสองบุญคุณ หากเปิดโปงนางตอนนี้ เจ้าก็จะเสียเปรียบไม่ใช่หรือ?" เจียงซุ่ยฮวนลูบคาง กล่าวว่า "ท่านพูดมีเหตุผล" "แต่เมื่อเทียบกับเรื่องของหม่อมฉัน เรื่องราชบัลลังก์สำคัญกว่า" นางจ้องกู้จิ่นอย่างจริงจัง พูดอย่างมีนัยสำคัญ "ท่านสนิทกับฮ่องเต้มาก คงไม่อยากเห็นพระองค์ถูกหลอกอยู่ตลอดไป" กู้จิ่นมองเข้าไปในดวงตานาง จู่ ๆ ก็หัวเราะขื่น ๆ "อาฮวน เจ้าทายใจข้าได้แล้วใช่หรือไม่?" "ท่านบอกมาได้ หม่อมฉันจะได้รู้ว่าตนเองทายถูกหร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 539
แม่ทัพเจิ้นหยวนคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับสงบยิ่ง ราวกับผิดหวังในตัวฮ่องเต้อย่างถึงที่สุด "ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา กระหม่อมขอมอบป้ายอาญาสิทธิ์ในวันนี้ นับจากนี้ไปไม่มีความเกี่ยวข้องกับราชสำนักอีก" เขาค่อย ๆ ล้วงป้ายอาญาสิทธิ์ออกจากอกเสื้อ ประคองด้วยสองมือส่งไปยังพระพักตร์ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทรงรับอาญาสิทธิ์โดยไม่ลังเล "สมกับเป็นแม่ทัพเจิ้นหยวน เด็ดขาดทีเดียว" แม่ทัพเจิ้นหยวนโขกศีรษะแรงลงกับพื้น "กระหม่อมขอทูลลา!" พูดจบ เขาลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง งานมงคลกลายเป็นเช่นนี้ คนรับใช้ที่หามเกี้ยวและสินสอดข้าง ๆ มองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป ฉู่เลี่ยนเดิมก็ไม่อยากแต่งงานกับเมิ่งชิง เห็นเหตุการณ์พัฒนามาถึงขั้นนี้ เขาซ่อนรอยยิ้มที่มุมปากไม่อยู่ ดึงดอกไม้สีแดงใหญ่ที่หน้าอกออก กล่าวว่า "เสด็จพ่อ วันนี้งานแต่งนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว ลูกขอทูลลา" "เจ้าจะลาอะไร ใครบอกว่างานแต่งนี้เป็นไปไม่ได้?" ฮ่องเต้ขมวดพระขนง"เอ๋?" ฉู่เลี่ยนตกตะลึง "เสด็จพ่อ จวนแม่ทัพเจิ้นหยวนก็ไม่มีแล้ว จะแต่งงานกันได้อย่างไร? ไม่ทราบว่าพระองค์จะให้ลูกแต่งกับสามัญชนหรือ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 538
ความหมายของจีกุ้ยเฟยชัดเจน แม้เมิ่งชิงจะทำผิด แต่หากสั่งประหารนางตอนนี้ ฉู่เลี่ยนก็จะไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อคนอีกตลอดชีวิต ฮ่องเต้ทรงครุ่นคิด ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แม้ฉู่เลี่ยนจะไม่มีความสามารถอะไร ปกติชอบใช้เล่ห์กลเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ยังดีที่เขาเชื่อฟัง หากเขาไม่มีทายาท ก็จะน่าเสียดายเกินไป "พระสนม ท่านคิดว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร?" ฮ่องเต้ทรงโยนปัญหาให้จีกุ้ยเฟย จีกุ้ยเฟยทูลตอบ "หม่อมฉันเห็นว่า เมิ่งชิงก่อเรื่องอุกอาจเช่นนี้ แม่ทัพเจิ้นหยวนย่อมหนีความผิดไม่พ้น ไม่สู้ลงโทษแม่ทัพเจิ้นหยวนก่อน ส่วนเมิ่งชิงนั้น รอให้นางคลอดบุตรแล้วค่อยจัดการก็ไม่สายเพคะ" "วิธีนี้ดี" ฮ่องเต้ทรงพยักหน้า สั่งหลิวกงกงที่อยู่ข้างกาย "ไปเรียกแม่ทัพเจิ้นหยวนมา เราต้องถามเขาดูว่า เขาเลี้ยงดูหลานสาวเช่นนี้มาได้อย่างไร!" แม่ทัพเจิ้นหยวนนั่งอยู่ในรถม้าหน้าประตูวัง หลิวกงกงนำตัวเขามาอย่างรวดเร็ว เขาเดินอย่างรวดเร็ว ใบหน้ามีแววโกรธ เมื่อเดินมาถึงข้างกายเมิ่งชิง เขาตบหน้านางเต็มแรงหนึ่งที "นางชั่ว!" "ข้าใช้ชีวิตในสนามรบมาทั้งชีวิต กลับเลี้ยงหลานสาวเช่นเจ้าที่ไม่รู้จักกาลเทศะ ช่างเป็นความอัปยศของข้า
