35

แดเนียลคิดว่าเขาอาจจะเจออลินทิราขณะก้าวไปตามทางเดินว่างเปล่าบนเรือยอชต์ไพรซ์ที่มีขนาดใหญ่โตกระทั่งชายหนุ่มเดินกลับไปยังห้องอาหารบนดาดฟ้าเรือก็พบว่าโมนิกาซึ่งเปลี่ยนชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ทะมัดทะแมงเป็นชุดกระโปรงผ้าชีฟองกำลังนั่งรับลมทะเลอยู่บนเก้าอี้อาบแดดซึ่งมองเห็นจากห้องอาหารที่เปิดโล่ง

“โมนี่...พี่คิดว่าเธอกลับไปนอนแล้วเสียอีก”

ร่างสูงใหญ่เป็นฝ่ายเดินเข้าไปทักหญิงสาวซึ่งมีอาการสะดุ้งเล็กน้อยราวกับไม่รู้เลยว่ามีใครมาขณะนั่งทอดอารมณ์อยู่เดียวดาย แต่พอนึกอะไรขึ้นมาได้โมนิกาก็ทำเหมือนไม่สนใจญาติผู้พี่ที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อาบแดดข้าง ๆ

“ฉันก็คิดว่าพี่จะรีบกลับไปที่ห้องพร้อมแม่สาว...” โมนิกากลืนคำว่า ยูทาห์ เข้าไปในลำคอก่อนปรับน้ำเสียงประชดประชันให้ราบเรียบ “เอ้อ...ซอนญ่า...แล้วเสียอีก”

“พี่กำลังหาซอนญ่า...เธอบอกว่าจะออกมาเดินชมเรือยอชต์ ไพรซ์ พี่ยังไม่พบเธอเลย”

“แดน...พี่คิดจะตกลงปลงใจกับผู้หญิงคนนี้อย่างนั้นหรือคะ?”

คำถามของโมนิกาทำให้ชายหนุ่มอึ้ง แดเนียลมองเห็นประกายในดวงตาคมวับคู่นั้นฉายความสงสัยในสิ่งที่เขาก็สับสนใจไม่แพ้กัน นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มยกยิ้มมุมปากเพื่อปกปิดความคิดอันแท้จริงก่อนพูด

“มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่ใช่ไหมถ้าพี่จะมีใครสักคน”

“จากหลาย ๆ คนที่พี่ไม่เคยพามาหาคุณลุงคุณป้า...มันเป็นเรื่องแปลกประหลาดและค่อนข้างจะรบกวนใจฉัน แดเนียล ไพรซ์ ไม่เคยคิดตกลงปลงใจกับใคร แล้วจู่ ๆ วันหนึ่งเขาก็พาผู้หญิงคนหนึ่งมาจากยูทาห์ เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ที่เขาก็ไม่เคยพาคู่ควงคนไหนมาเลย สำหรับฉันมันเป็นยิ่งกว่าเซอร์ไพรซ์”

“แล้วถ้าพี่ไม่ใช่แดเนียล ไพรซ์ ไม่ว่าเธอหรือคนอื่น ๆ ในสังคมก็คงจะไม่สนใจเรื่องนี้เลยใช่ไหม โมนิกา”

“แดน!“ หญิงสาวร้องเรียกชายหนุ่มที่ลุกขึ้นและกำลังจะหันหลังเดินจากไป ร่างระหงยืดลำตัวขึ้นยืนและมองแผ่นหลังกว้างของบุรุษผู้เยือกเย็นยิ่งกว่าผาน้ำแข็ง แดเนียลไม่เคยมีปากเสียงเวลาไม่พอใจ แต่เขาจะยุติปัญหาด้วยการเดินออกไปเหมือนที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้

“แดน..พี่เคยได้ยินหรือเปล่าคะว่า คนที่ลุกขึ้นมาทำอะไรในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำมันเป็นการแสดงให้เห็นสัญญาณของความเปลี่ยนแปลง”

อีกครั้งที่คำพูดนั้นสะเทือนความรู้สึกของผู้รับฟัง ร่างสูงสง่าหันกลับมาทว่าต้องตระหนกเมื่อญาติผู้น้องสาวโถมตัวเข้ามากอดเขาไว้แน่น

“โมนี่!” แดเนียลออกอาการงุนงงทว่าก็เพียงชั่วอึดใจ เขารู้ดีว่าโมนิกามีอารมณ์อ่อนไหวรุนแรงกับทุกการกระทำของญาติผู้พี่

“แดน...ทำไมพี่ไม่เข้าใจสักทีว่าฉันรู้สึกยังไงบ้าง ทำไมพี่ถึงทำให้ฉันวุ่นวายใจแบบนี้!”

“โมนิกา...ปล่อยพี่เถอะ ถ้าพ่อกับแม่มาเห็นตอนนี้มันจะไม่เหมาะ”

ร่างสูงใหญ่พยายามแกะแขนเรียวที่กอดรัด แต่โมนิกาลับดึงดันและเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตารื้นน้ำ

“แดน...ฉันทนไม่ไหวแล้วนะคะที่พี่ทำแบบนี้ เมื่อก่อนฉันคิดว่าจะไม่ใส่ใจที่พี่ควงผู้หญิงคนนั้นคนนี้ไปทั่ว เพราะพี่ไม่เคยคิดจริงจังถึงขนาดพาใครมาพบคุณลุงคุณป้าเลยแม้แต่คนเดียว”

“พี่ไม่เคยไม่จริงจังกับใครนะโมนิกา แต่ผู้หญิงพวกนั้นคบกับพี่ได้ไม่นานก็ยุติความสัมพันธ์แบบไม่มีสาเหตุ”

“พี่ก็เลยพยายามหาคนที่พี่คิดว่าเขาจะจริงจังอย่างนั้นหรือคะ ทำไมพี่ต้องมองคนอื่น ในเมื่อก็รู้อยู่เต็มอกว่าฉันคิดกับพี่ยังไง!”

“โมนิกา” แดเนียลชะงัก ทำไมเขาจะไม่เข้าใจการแสดงออกของญาติผู้เป็นลูกน้องตลอดระยะเวลาหลายปีที่โมนิกาเข้ามาอยู่ร่วมชายคา หญิงสาวแสดงออกชัดเจนว่าเธอคิดกับเขามากเกินคำว่า พี่น้อง แม้จะใกล้ชิดกันแค่ไหนชายหนุ่มก็ไม่ได้คิดจะสนิทสนมและไม่อาจคิดกับเธอไปได้ไกลเกินคำว่า ญาติสนิท เพราะโดยสายเลือดทั้งเขาและโมนิกาใกล้กันเกินกว่าจะเป็นสามีภรรยาทั่วไปได้

นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มลดมือลงข้างลำตัวโดยปล่อยให้หญิงสาวกอดเขาไว้ โมนิการ้องไห้และพร่ำพูดเสียงสั่นเครือ

“แดน...พี่ก็รู้นี่คะว่าฉันคิดกับพี่แบบไหน เราอาจจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแต่ฉันทำใจไม่ให้รักพี่ไม่ได้เลย ฉันเจ็บปวดเวลาเห็นพี่ควงผู้หญิงพวกนั้น แล้วกับซอนญ่าล่ะคะ หล่อนเป็นใครกันพี่ถึงให้ความสำคัญมากเป็นพิเศษ วันหนึ่งผู้หญิงคนนั้นก็ต้องทอดทิ้งให้พี่อยู่เดียวดายไม่ต่างอะไรกับคู่ควงที่พี่คบมาก่อนหน้า ได้โปรดเถอะค่ะ...อย่ารังเกียจฉัน ฉันรักพี่นะคะ...ฉันรักพี่มากเหลือเกิน”