24

“คฤหาสน์ไพรซ์มีห้องหับนับไม่ถ้วน ห้องนี้มันไม่เหมาะกับผู้หญิงที่คุณหิ้วมาหรอกค่ะ หรือคุณจะให้ฉันไปนอนห้องแม่บ้านหรือจะเอาฉันไปขังไว้ที่ห้องไหนก็ได้”

หญิงสาวไม่รู้ตัวว่าได้ตัดพ้อเขาด้วยความน้อยใจจากคำพูดของโมนิกา ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงอ้อมแขนแกร่งที่กอดรัดเธอแน่นขึ้น

“ซอนญ่า...คุณคงลืมไปแล้วว่าผมพาคุณมาที่นี่เพื่ออะไร ผมเคยบอกแล้วยังไงล่ะว่าจะไม่กักขังหรือหน่วงเหนี่ยวคุณไว้ด้วยอะไรทั้งสิ้น แต่คุณอยู่ในฐานะจำเลยที่ต้องทำตามคำสั่งของผมทุกอย่าง!”

“นี่มันยิ่งกว่าการมัดฉันไว้ในห้องขังนะคะแดน”

“คุณเป็นคนเลือกเอง ซอนญ่า! ถ้าคุณคิดว่าจะกำความลับของผมไว้กับตัวคุณต่อไปก็ต้องยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับชีวิตของคุณได้ทุกอย่าง”

“แดน...คุณมันเจ้าเล่ห์”

“ก็ยังน้อยกว่าจอมวางแผนอย่างคุณ และนี่คือบทเรียนสำหรับนักวางแผนที่มันจะเริ่มต้นนับตั้งแต่คืนนี้”

“แดน...ไม่!” อลินทิราเบิกตากว้างเมื่อแดเนียลใส่อะไรบางอย่างเข้าไปในปากของเขา มันเป็นยาเม็ดเล็กที่ชายหนุ่มไม่ยอมกลืนลงคอแต่กลับบังคับเรียวปากอิ่มให้อ้าออกเพื่อรับมันจากริมฝีปากหนาซึ่งประกบปิดลงมาอย่างรวดเร็ว

“อื้อ...อื้อ” หญิงสาวครางลึกเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่ถูกถ่ายเทมาทางปากไหลลงไปในลำคอแห้งผากอีกครั้ง นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มทำอย่างที่เขาพูดไว้ ตราบที่เขายังไม่ได้ข้อมูลกลับไปก็จะต้องบีบบังคับเพื่อเค้นความลับจากร่างกายของเธอ

บทที่ 6 

ข้อมูลลับที่ถูกเก็บงำ

                อลินทิราแทบไม่รู้ตัวว่าเธออ่อนเปลี้ยลงตอนไหนในอ้อมแขนทรงพลังนั้น รู้เพียงแรงกำลังเริ่มถดถอยราวกับถูกเขาสูบเอาไปพร้อม ๆ กับที่เธอกลืนยาเม็ดเล็กลงคอ สายลับสาวรู้สึกคล้ายจะทรงตัวไม่อยู่กระทั่งคนตัวโตถอนริมฝีปากออกแต่ช้อนร่างบอบบางกลับไปวางบนเตียงกว้างในเวลาต่อมา

                “แดน...”

หญิงสาวไม่ทันได้ทักท้วงหรืออุทรใด ๆ ก็ถูกเขาจูบซ้ำอย่างรวดเร็วอีกครั้ง แดเนียลเหมือนไฟร้อนที่ผลาญเผาเธอและสิ่งที่จารชนสาวทำได้ก็คือปล่อยให้ลิ้นหนาตวัดพลิ้วไล้เลียดไปมาในอุ้งปากเล็กอย่างหิวกระหาย ชายหนุ่มแทบไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หายใจ ทว่าช่างเป็นสัมผัสอันรัดรึงและชวนวาบหวามไม่ต่างกับตอนพบเขาที่ยูทาห์

อลินทิราไม่อยากเชื่อว่าเธอจะอ่อนแอลงมากถึงเพียงนี้ แม้แต่จะหาวิธีหลีกให้พ้นจากอ้อมแขนของแดเนียลก็ยังทำไม่ได้และดูเหมือนการที่สายลับสาวโอนอ่อนผ่อนตามก็ทำให้ชายหนุ่มรุกไล่เธอมากขึ้นทุกที

“แดน...ปล่อยฉันนะคะ”

ร่างอรชรร้องออกมาในจังหวะที่คนตัวโตซึ่งทาบทับเธอเอาไว้ปล่อยให้กลีบปากนุ่มเป็นอิสระ ในขณะที่เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำจับจ้องดวงหน้างามของผู้อยู่ใต้ร่างด้วยความรู้สึกมากมายที่ประดังเข้ามา ทำไมเขาถึงไม่ฆ่าออโซลย่าตั้งแต่ตอนนั้น หนำซ้ำยังท้าทายตัวตนที่ไม่เคยยอมใครด้วยการเข้าใกล้จิตวิญญาณของจารชนสาวมากขึ้นทุกขณะ เขากำลังก้าวข้ามเส้นแบ่งของตัวเองในเวลาเดียวกันก็สำนึกถึงความไหวหวั่นที่กำลังกัดเซาะความเข้มแข็งมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ซอนญ่า...แค่คุณบอกผมมา ทุกอย่างก็จบ”

เสียงแหบห้าวนั้นผะแผ่วขณะใบหน้าคมคายโน้มลงไปใกล้จมูกเล็ก ชายหนุ่มก็อยากสะกดกลั้นตัวเองจากความปรารถนาที่กำลังทะยานขึ้นสูง แต่แล้วคำตอบที่ได้รับกลับเป็นใบหน้าสวยหวานที่ส่ายไปมาเบา ๆ

“ข้อมูลของคุณ...มันมีความหมายเท่ากับชีวิตของฉัน”

“คุณหมายความวว่ายังไง?”

“ฉันก็หมายความอย่างที่พูด ไม่ว่าคุณหรือไซออนเนตจะได้มันไปก็ต้องแลกกับความตายของฉันอยู่ดี”

“คุณกำลังบีบคั้นผมอยู่นะซอนญ่า”

“ไม่!...ฉันคือออโซลย่า ทำไมไม่ฆ่าฉันเลยล่ะ แดเนียล”

เปลือกตาบอบบางบนใบหน้างดงามปิดลงพร้อมหยดน้ำเล็ก ๆ ที่ไหลร่นลงไปตามขมับ

“ผมบอกคุณแต่แรกแล้วไงว่าผม...จะไม่ทำอย่างนั้น”

แดเนียลกระซิบก่อนก้มหน้าลงไปชิดและซับหยดน้ำบนขมับบางด้วยปลายลิ้น อลินทิราลืมตาขึ้นรับสัมผัสอันอ่อนโยนกับความร้อนภายในที่กำลังพวยพุ่งขึ้นมารวดเร็วพอกัน