เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 899
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 900
“ไม่ ไม่ครับ พี่หย่ง ผมกับเขาเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น” ชายร่างใหญ่รีบสีส่ายหัวรัว ๆท่าทีของคนอื่นก็ไม่ต่างจากชายร่างใหญ่ ไม่มีใครกล้ายอมรับว่าตนเองเป็นพวกเดียวกับชายคนนั้นเลยสักคน“พาตัวมันตามฉันมา” หลินหย่งสั่งชายร่างใหญ่เดินไปหาชายคนนั้นโดยไม่ลังเล และจับแขนเขาไว้เขาพยายามดิ้นหนี แต่ชายร่างใหญ่ก็ไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้ เขาทุบตีชายคนนั้นอย่างแรงจนเขาไม่มีแรงขัดขืน “พี่ซานเฉียน ผมขอตัวก่อนนะครับ” หลินหย่งพูดกับหานซานเฉียนเมื่อได้ยินคำว่าพี่ซานเฉียนในระยะใกล้ ชายร่างใหญ่และคนอื่น ๆ ก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น แม้แต่หลินหย่งยังเรียกเขาว่าพี่ ดังนั้นก็มีความเป็นไปได้ที่เขาจะมีสถานะเทียบเท่ากับม่อหยางตอนนั้นเอง ชายร่างใหญ่ก็ตระหนักได้ว่าความคิดเรื่องการแก้แค้นของเขานั้นโง่เขลาแค่ไหน เขาควรที่จะหายไปจากหน้าหานซานเฉียนตลอดกาล โชคดีที่วันนี้มีแพะรับบาปแทนเขา ไม่เช่นนั้นเดาไม่ออกเลยว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไรหลังจากที่หลินหย่งพาคนพวกนั้นออกไปแล้ว ร้านอาหารเช้าก็กลับเข้าสู่ความสงบตามปกติ และฝูงชนก็ค่อย ๆ พากันแยกย้ายหลังจากที่หานซานเฉียนกินในส่วนของตัวเองเสร็จ เขาก็กลับไปที่ร้านเพื
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 901
คำอธิบายของฉี๋อีหยุน ทำให้หานซานเฉียนรู้จักหานเหยียนอย่างลึกซึ้ง ถ้าเธอเป็นผู้หญิงที่โหดร้ายแบบนั้นจริง เขาจะต้องระมัดระวังในการจัดการเธอมากยิ่งขึ้นแม้ว่าตอนนี้หานเหยียนจะแสดงท่าทางเย่อหยิ่ง และยังไม่ได้ลงมือจัดการกับตระกูลซู แต่เมื่อไหร่ที่เธอหมดหนทาง ตระกูลซูก็จะกลายเป็นเครื่องมือแบล็กเมลของเธออย่างแน่นอนเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แม้แต่น้องชายแท้ ๆ เธอก็ยังหลอกใช้ได้ แล้วจะมีอะไรที่เธอทำไม่ได้อีก?"ดูเหมือนว่าตอนนี้หยิงเซี่ยจะไม่ปลอดภัย" หานซานเฉียนกล่าวที่ฉี๋อีหยุนพูดทั้งหมดนี้ เพราะต้องการให้เขาระมัดระวังมากขึ้น แต่สิ่งที่เขากังวลคือซูหยิงเซี่ย ฉี๋อีหยุนได้แต่ถอนหายใจในใจ เธอรู้ว่าไม่ว่าเมื่อไหร่และที่ไหน บุคคลที่สำคัญที่สุดในใจของหานซานเฉียนก็คือ ซูหยิงเซี่ย“มันคงดีไม่น้อยถ้าคุณสนใจฉันแบบนี้บ้าง” ฉี๋อีหยุนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง“รีบกินเถอะ ผมไปก่อนนะ” หลังจากที่หานซานเฉียนพูดจบ เขาก็หันหลังและเดินออกจากบ้านไปณ โรงแรมเพนนินซูล่า หานเหยียนกำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างสง่างามด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น โดยไม่มีผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ท่านอนของเธอนั้นสวยงามซึ่งแตกต่างจากหลายคนที่ให้ความสำ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 902
“ฉันไม่เคยบอกว่าต้องการแต่งงาน” หานเหยียนกล่าว“พี่ พี่คือเจ้าหญิงแห่งตระกูลหานของพวกเรา ถ้าพี่ไม่แต่งงาน ก็ต้องถูกคนอื่นหัวเราะเอาได้ไม่ใช่รึไง? พี่ไม่กลัวว่าคนอื่นเค้าจะพูดลับหลังว่าร่างกายของพี่มีความผิดปกติเหรอ?” หานเฟิงหัวเราะหานเหยียนหายใจเข้าลึก เธอรู้สึกว่าวันนี้หานเฟิงในวันนี้แตกต่างไปจากในอดีตมาก และทำให้เธอรู้สึกแปลก ราวกับว่าเขาไม่ใช่น้องชายที่เธอรู้จักอะไรที่ทำให้เขามีความคิดที่เปลี่ยนไปอย่างนี้?"คำพูดพวกนี้ คงไม่ใช่ฉี๋อีหยุนสอนนายหรอกใช่ไหม?" หานเหยียนถาม"เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนนึง มีคุณสมบัติอะไรมาสอนผม ถึงผมจะชอบเธอมาก แต่เธอก็เป็นแค่ของเล่นที่ระดับสูงกว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ เล็กน้อยเท่านั้น" หานเฟิงพูดนิ่ง ๆถ้าไม่ใช่ฉี๋อีหยุนแล้วมีเหตุผลอะไรอีก? หานเหยียนคิดไม่ออก แต่ถ้าเธอรู้ว่าอะไรที่ทำให้หานเฟิงเปลี่ยนไป เธอจะทำให้คนที่ก่อเหตุนี้หายไปจากโลกอย่างแน่นอน"พี่ เรื่องที่จะจัดการกับหานซานเฉียน ยกให้เป็นหน้าที่ผมแล้วกัน ผมมาเพื่อบอกพี่เรื่องนี้ แล้วเดี๋ยวผมจะแจ้งกับพ่อเอง ผมเชื่อว่าเขาจะต้องเต็มใจให้โอกาสผมฝึกฝนในครั้งนี้ พี่ก็ใช้โอกาสนี้ดูแลผิวพรรณตัวเองให้ดีแล้วกัน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 903
ในช่วงที่หานเฟิงหยุดพูด ตี้หยางไม่ได้ตอบอะไร แต่เลือกที่จะฟังอย่างเงียบ ๆ“ทางแรก ช่วยพี่สาวของผมต่อไป แต่หลังจากที่ผมได้เป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว คุณก็อย่าได้คิดว่าจะได้พักผ่อนในยามแก่ยามเฒ่าในตระกูลหาน”“ทางที่สอง มาช่วยผมซะ แล้วผมจะรับประกันว่าคุณจะอยู่ไร้กังวลในวัยชรา”ตี้หยางก้มหัว ในใจเขาชอบหานเหยียนมากกว่า เพราะทุกคนในตระกูลหานรู้ดีว่าหานเหยียนมีความสามารถมากกว่าหานเฟิงแต่ตี้หยางก็รู้ดีเช่นกันว่า เมื่อใดก็ตามที่หานเฟิงต้องการสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูล เขาก็จะมีข้อได้เปรียบตั้งแต่กำเนิดที่หานเหยียนไม่สามารถเทียบได้หานเหยียนต้องใช้ความพยายามเป็นร้อยเท่าหากต้องการสืบทอดตำแหน่งผู้นำ แต่เขาใช้ความพยายามเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นเมื่อมองจากจุดนี้ อัตราการชนะของหานเฟิงนั้นสูงกว่ามาก"ผมจะแน่ใจได้อย่างไรว่าคุณไม่ได้แค่จะเล่น ๆ" ตี้หยางถามหานเฟิงไม่แปลกใจกับคำถามนี้ คนส่วนใหญ่ในตระกูลหานอาจคิดเช่นนั้น แต่ตอนนี้เขาคิดดีแล้ว และรู้ว่าตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวมีความสำคัญเพียงใด และที่หานเหยียนตามใจเขามานานหลายปีก็ไม่ใช่เพราะหวังดีต่อเขาจริง ๆ เธอก็แค่ไม่ต้องการให้เขาเป็นภัยคุกคามในการสืบ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 904
หยางซิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่ซานเฉียน พวกเขาโชคดีจริง ๆ ที่ได้พบคนแบบพี่ ถ้าเป็นนักพัฒนาคนอื่น ไม่รู้ว่าพวกเขาจะใช้วิธีสกปรกแบบไหนบ้าง"หานซานเฉียนไม่ใช่คนใจดี เขาแค่ไม่อยากสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นก็เท่านั้น เพราะสังคมสมัยนี้การแพร่กระจายข่าวนั้นรวดเร็วมาก หากปัญหาลามไปถึงบนโลกออนไลน์ สถานการณ์จะร้ายแรงขึ้นได้อย่างง่ายดายจุดประสงค์ของหานซานเฉียนในการพัฒนาหมู่บ้านเฉิงจงคือ การเพิ่มอิทธิพลให้กับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวในหยุนเฉิง หากมีข่าวเชิงลบหลุดออกไป เรื่องนี้จะได้ไม่คุ้มเสีย ตอนนั้นเองลูกน้องของหยางซิ่งก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องสีหน้าของหยางซิ่งแข็งทื่อก่อนจะรีบดุลูกน้องตัวเอง "แกไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังคุยธุระกับพี่ซานเฉียนอยู่ รีบออกไปซะ ทะเล่อทะล่าเข้ามา ไม่มีสมองรึยังไง?"ลูกน้องคนนั้นรู้ตัวอยู่แล้วว่าจะถูกดุ แต่เขาต้องรีบรายงานเรื่องนี้โดยด่วน "พี่ซานเฉียน มีคนต้องการพบพี่ครับ แถมยังเป็นผู้หญิงที่สวยมากด้วยครับ"หยางซิ่งแอบชำเลืองมองหานซานเฉียน ที่แท้ก็เป็นเรื่องของเหล่าดอกไม้ของหานซานเฉียนนี่เอง เรื่องนี้เขาไม่สามารถออกความเห็นได้หานซานเฉียนขมวดคิ้ว ผู้หญิงสวยอย่างงั้นเหรอ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 905
"อ๊ะ!" หยางซิ่งเหลือบมองหานซานเฉียนด้วยความตกใจ ก่อนจะตระหนักขึ้นมาได้และรีบตะเกียกตะกายออกไปทันที พร้อมทั้งบอกลูกน้องของเขาให้ปิดประตูเมื่อออกมานอกประตู หยางซิ่งก็เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นและพูดอย่างมีความสุข "ให้ตายเถอะ ฉันเกือบจะหลงใหลจนเสียสติไปแล้ว ถ้าไปขัดขวางเรื่องดี ๆ ของพี่ซานเฉียนล่ะก็ สิบชีวิตของฉันก็คงชดใช้ไม่พอแน่ ๆ"หลังจากที่คิดไปคิดมา หยางซิ่งก็พูดด้วยความอิจฉาอีกครั้ง "วาสนาทางความรักของพี่ซานเฉียนนั้นดีจริง ๆ ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่สวยที่สุดในหยุนเฉิง และตอนนี้ก็มีสาวงามขนาดนี้มาหาเขาถึงประตู"ขณะที่พูดไป หยางซิ่งก็เริ่มกังวลอีกครั้ง สภาพแวดล้อมในบ้านของเขาสกปรกเละเทะมาก ไม่รู้ว่าจะให้ประสบการณ์ที่ดีกับพี่ซานเฉียนได้หรือไม่ หากสภาพแวดล้อมทำให้เขาเสียอารมณ์ เขาต้องตายแน่ “ให้ตายเถอะ คราวหน้าฉันต้องทำความสะอาดบ้านให้สะอาดเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินแบบนี้อีก”หยางซิ่งคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ เขาคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมดแต่สถานการณ์ในห้องกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเลยถึงหานเหยียนจะสวย แต่เธอก็มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับหานซานเฉียน และถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 906
“หมอจีนอะไร ทำไมต้องแนะนำหมอให้ฉัน?” หานซานเฉียนถามอย่างงงงวยหยางซิ่งยิ้มและพูดว่า "พี่ซานเฉียน พี่ไม่ต้องอายหรอกครับ ทุกคนเป็นผู้ชาย และต่างก็เข้าใจความทุกข์หากเวลาสั้นเกินไป อันที่จริงเรื่องนี้ก็โทษพี่ไม่ได้ ผู้หญิงสวยแบบนั้นมันก็คงจะควบคุมไม่ได้เป็นธรรมดา”หานซานเฉียนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นหยางซิ่งก็ร้องโอดครวญเพราะถูกทุบตี“พี่ซานเฉียน พี่ตีผมทำไม ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า?” หยางซิ่งพูดพร้อมกับเอามือกุมศีรษะด้วยความเสียใจหานซานเฉียนโกรธมากจนอยากจะฆ่าใครสักคน แต่การทุบหยางซิ่งนั้นถือว่าเบามากแล้ว“เธอคือหานเหยียน นายยังคิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างฉันกับเธออยู่ไหม?” หานซานเฉียนพูดอย่างโกรธเคืองหยางซิ่งตกใจ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า สมควรแล้วที่ถูกทุบตี“พี่ซานเฉียน ผมคิดผิดไปไกลเลย ขอโทษครับพี่” หยางซิ่งกล่าวหานซานเฉียนจ้องมาที่เขา ทำให้หยางซิ่งกลัวมากจนรีบวิ่งหนีออกไปหลังจากออกจากหมู่บ้านเฉิงจง หานซานเฉียนก็กลับบ้านฉี๋อีหยุนที่เตรียมใจว่าจะไม่ได้เจอหานซานเฉียนเป็นเวลาสองสามวัน รู้สึกประหลาดใจมากที่เขากลับมาอย่างกะทันหัน“ทำไมคุณกลับมาเร็วจัง มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 907
"คุณไม่เคยได้ยินคำว่าจิตใจผู้หญิงก็เหมือนงูพิษเหรอ?" ฉี๋อีหยุนไม่ได้ซ่อนด้านที่ชั่วร้ายของเธอ ในทางกลับกันเธออยากจะแสดงตัวตนที่แท้จริงของเธอต่อหน้าหานซานเฉียนให้มากที่สุด เพื่อที่หานซานเฉียนจะได้รู้จักตัวตนของเธอจริง ๆถึงการเสแสร้งจะให้ถูกใจผู้คนมากกว่า แต่ฉี๋อีหยุนคิดว่าเมื่อการเสแสร้งถูกเปิดโปงมันจะยิ่งน่าขยะแขยงมากกว่าทุกสิ่งที่ฉี๋อีหยุนทำ เธอได้คิดในมุมของหานซานเฉียนแล้ว และดูเหมือนว่าหานซานเฉียนจะกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในหัวใจของเธอไปแล้ว“หานเหยียนไม่ได้โง่ขนาดที่จะปล่อยจุดอ่อนไว้ในมือของผม” หานซานเฉียนพูด"ถ้าไม่สุดหนทางจริง ๆ เธอก็คงไม่ทำแบบนั้นแน่ แต่คุณสามารถบีบเธอไปสู่ทางตันได้ ฉันเชื่อว่าความไม่พอใจของเธอจะทำให้เธอสามารถทำเรื่องบ้า ๆ ได้ทุกอย่าง" ฉี๋อีหยุนกล่าวสุดหนทาง?ระดับไหนถึงจะเรียกว่าสุดหนทางกันล่ะ จุดนี้มันไม่มีความชัดเจน และเขาทำได้เพียงค่อย ๆ มองหาด้วยตัวเอง"ตอบแทนคำแนะนำของคุณ วันนี้ผมจะเลี้ยงข้าวคุณ เป็นไง?" หานซานเฉียนกล่าว"ฉันขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" ฉี๋อีหยุนลุกขึ้นจากโซฟาโดยไม่ลังเล เธอไม่อยากพลาดโอกาสดี ๆ แบบนี้ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงมื้ออาหารธร
บทล่าสุด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
