Share

บทที่ 833

คำพูดของหานซานเฉียนทำให้ซูอี้หานหัวเราะขึ้นอย่างเหยียดหยาม น่าสังเวชขนาดนี้แล้วยังมีอารมณ์มาล้อเล่นอีก

“ดูเหมือนว่านายจะอารมณ์ดีไม่น้อยเลยนะ” ซูอี้หานกล่าว

“มีเรื่องอะไรให้ฉันต้องเศร้าใจรึไง?” หานซานเฉียนถามกลับ

ซูอี้หานพยักหน้าและพูดว่า "หากเป็นคนอื่น ถ้าถูกผู้หญิงทิ้งมันคงจะเป็นเรื่องน่าอายจนไม่กล้าเจอผู้คน แต่คนหน้าหนาอย่างนายคงจะชินไปแล้วสินะ ก็เป็นคนไร้ค่ามาตั้งหลายปีแล้ว คงจะมีภูมิต้านทานต่อคำด่าไม่น้อย”

“ในเมื่อเธอก็รู้ว่าฉันมีภูมิต้านทาน แล้วมาหัวเราะเยาะฉันแบบนี้ ก็เท่ากับเปลืองน้ำลายเปล่า ๆ ไม่ใช่เหรอ?” หานซานเฉียนพูดด้วยรอยยิ้ม

ซูอี้หานรู้สึกรำคาญมากกับท่าทีที่ดูไม่ใส่ใจของหานซานเฉียน หลังจากที่เธอเห็นเขา เธอก็จงใจดูถูกการบาดเจ็บของเขา แต่หานซานเฉียนกลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

“ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเศษขยะแบบนายมีชีวิตอยู่มาได้ยังไงจนถึงวันนี้ ถ้าเป็นฉันคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว” ซูอี้หานกัดฟันพูด

“ฉันเพิ่งบอกไปเมื่อกี้นี้ไง ว่าฉันฆ่าตัวตายไปครึ่งทางแล้ว แต่เกิดนึกเสียใจขึ้นมา และนี่ก็ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ยังไม่ฆ่าฉัน” หานซานเฉียนกล่าว

เพียงสองสามคำก็ทำเอาซูอี้หานโกรธจนขว
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status