เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 664
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 665
หานซานเฉียนและม่อหยางออกจากโรงแรมเพนนินซูล่าพร้อมกัน และคุยเรื่องชิงอวิ๋นในรถ ช่วงนี้หานซานเฉียนปฏิบัติต่อชิงอวิ๋นด้วยท่าทีที่ไร้กังวล และไม่ว่าเขาจะทำอะไรในหยุนเฉิง เขาแค่ขอให้ม่อหยางจัดคนคอยจับตาดูเขา “เพื่อนของนายเป็นคนมีความสามารถนะ” เมื่อพูดถึงชิงอวิ๋น รอยยิ้มเจื่อน ๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของม่อหยาง “เกิดอะไรขึ้น?” หานซานเฉียนสงสัย “นายบอกฉันก่อนเถอะว่าจริง ๆ แล้วพรสวรรค์ที่ว่ามันเป็นยังไง นายรู้จักคนแบบนี้ได้ยังไง?” ม่อหยางสงสัย “เขาเคยเป็นนักบวชลัทธิเต๋าที่เป็นนักต้มตุ๋น เราพบกันโดยบังเอิญ ไม่ถือว่าเป็นเพื่อนกันหรอก” หานซานเฉียนกล่าว เหตุผลหลักที่เขาให้ชิงอวิ๋นอยู่เคียงข้างเขาคือ เพื่อดูว่าชายคนนี้ต้องการจะทำอะไร และทำไมต้องอยู่เคียงข้างเขา “เฮ้อ” ม่อหยางถอนหายใจและพูดว่า “เขาเข้าไปในห้องร้องเพลง แล้วไปทำลวนลามถึงสามครั้ง สองครั้งแรกไม่มีหลักฐานทำให้เขารอดตัว แต่ครั้งนี้โชคไม่ดีนัก เขาถูกถ่ายรูปไว้ทัน อาจจะถูกปิดไปสักพัก” หานซานเฉียนสีหน้าประหลาดใจ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าชิงอวิ๋นไม่ใช่คนดี และมีความต้องการผู้หญิงมาก แต่หานซานเฉียนไม่เคยคิดว่าเขาจะทำสิ่งที่ไร้ยางอายและอนาจารเช่นน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 666
“มีอะไรหรือเปล่า?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาถาม ซูหยิงเซี่ยเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ซานเฉียน เมื่อกี้เพื่อนของคุณโทรหาฉัน และบอกว่าเขากำลังจะออกจากหยุนเฉิงแล้ว” เพื่อน? หานซานเฉียนคิดอยู่พักหนึ่ง เธอน่าจะหมายถึงฉินหลิน สถานการณ์ปัจจุบันของบริษัทซูมีเสถียรภาพแล้ว ฉินหลินก็ต้องกลับเยียนจิงไปจัดการบริษัทเฟิงเชียนของเขาเอง “เขาเป็นหัวหน้าของบริษัทด้วย คงยากที่จะให้เขามาช่วย หรือคุณยังต้องการให้เขาทำงานให้เหรอครับ? หานซานเฉียนพูดด้วยรอยยิ้ม “แต่เขาเก่งจริง ๆ นะคะ ฉันถือว่าเขาเป็นไอดอลเลย ฉันกลัวว่าบริษัทไม่มีเขาแล้ว ฉันจะรับมือไม่ไหว”ซูหยิงเซี่ยกล่าว ความสามารถของฉินหลินในการจัดการเรื่องต่าง ๆ ทำให้ซูหยิงเซี่ยรู้สึกชื่นชมเขามากการที่เธอถือว่าเขาเป็นไอดอลไม่ใช่พูดเล่นแน่นอน เมื่อรู้ข่าวว่าจู่ ๆ ฉินหลินจะไป ซูหยิงเซี่ยรู้สึกรับไม่ทันเล็กน้อย คำพูดเหล่านี้ทำให้หานซานเฉียนอิจฉา ฉินหลินเป็นเพียงหุ่นเชิดของเขา จู่ ๆ ซูหยิงเซี่ยก็ถือว่าเขาเป็นไอดอลซะอย่างนั้น เธอเอาผู้ชายคนอื่นมาเป็นไอดอลได้อย่างไร “แล้วผมไม่เก่งเหรอครับ?” หานซานเฉียนพูดไม่ออก เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหานซานเฉียนแล้ว ซูหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 667
“คุณปฏิเสธได้เหรอครับ?” หานซานเฉียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ทำไมฉันจะปฏิเสธไม่ได้ล่ะ ก็แค่ไม่ไปเท่านั้น" ซูหยิงเซี่ยพูดพร้อมกับทำปากจู๋ เมื่อหานซานเชียนเห็นซูหยิงเซี่ยทำปากจู๋ เขาก็เลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “แม่ต้องมีแรงจูงใจบางอย่างที่ให้เราไปด้วย ถ้าคุณทำให้เธอไม่พอใจ เธอก็จะโกรธ” ซูหยิงเซี่ยรู้ว่าเจี่ยงหลานต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่ลากพวกเขาทั้งสองไปด้วยกัน เป็นเพราะเหตุนี้เหมือนกันที่ซูหยิงเซี่ยไม่อยากไป อย่างไรก็ตาม สิ่งที่หานซานเฉียนพูดก็สมเหตุสมผล ถ้าไม่ไปเจี่ยงหลานคงโกรธแน่นอน ไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำให้เธอพอใจด้วยเรื่องเล็กน้อยนี้ จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของหานซานเฉียนก็ดังขึ้น ฉินหลินจะไปแล้ว จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องรายงานหานซานเฉียน หลังจากเชื่อมต่อสายแล้ว ฉินหลินก็พูดว่า “คุณหาน ผมจะ...” “ไปให้พ้น รีบไปให้พ้นเลย” หานซานเฉียนพูดจบก็วางสาย ฉินหลินที่อยู่ในโรงแรมถึงกับงุนงง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฟังจากน้ำเสียงของหานซานเฉียนก็รู้ว่าว่าหานซานเฉียนโกรธมาก สิ่งที่ทำให้ฉินหลินครุ่นคิด หรือเขาจะทำอะไรผิดไป? แต่หลังจากคิดแล้ว ฉินหลินก็ยังไ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 668
“แม่ครับ ถึงเราจะไปตอนนี้ ก็ไม่มีใครอยู่โรงแรมหรอกครับ พวกเขายังต้องไปรับเจ้าสาวก่อน เราไปเร็วขนาดนั้น คนอื่นก็จะไม่หัวเราะเยาะเอาหรอกเหรอครับ?” หานซานเฉียนยืนพูดอยู่ข้าง ๆ “พวกเขาไม่ได้จัดในโรงแรม พวกเขาจองบ้านไร่เอาไว้ เราก็ต้องไปบ้านไร่กันแต่เช้านี่ไง” เจี่ยงหลานกล่าว ท่าทีและน้ำเสียงของเธอที่มีต่อหานซานเฉียนดูนุ่มนวลกว่าอย่างเห็นได้ชัด ไม่รุนแรงเท่ากับตอนที่เธอพูดกับซูกั๋วเย่า “คนที่รับเจ้าสาวก็ยังไม่มา แขกแบบแม่ไปถึงก่อนซะอีก ถ้าไม่มีใครทักทายแม่ แล้วแม่จะเอาหน้าไปไว้ไหน” ซูหยิงเซี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ไปสาย ๆ หน่อยก็แล้วกันค่ะ น้องสาวของแม่คงมาถึงกันพอดี หลังจากที่แม่ปรากฏตัว พวกเขาก็จะมุ่งความสนใจมาที่แม่ ไม่อย่างนั้นใครจะสังเกตเห็นแม่ล่ะคะ” เมื่อเจี่ยงหลานได้ยินแบบนั้น เธอก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล ยิ่งเธอไปช้าก็ยิ่งดึงดูดความสนใจของผู้คนได้ง่ายขึ้น และเธอไม่จำเป็นเรียกร้องความสนใจ “ตกลง ตามนั้นแล้วกัน” เจี่ยงหลานกล่าว หานซานเฉียนและซูหยิงเซี่ยกลับมาที่ห้อง “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ คุณอยากไปด้วยกันไหม?” ซูหยิงเซี่ยกล่าว หานซานเฉียนรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดเหล่านี้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 669
“คุณจะไม่กลายเป็นแบบนี้ในอนาคตใช่ไหม” หานซานเฉียนถามซูหยิงเซี่ย หลังจากที่จอดรถและมองไปที่หญิงวัยกลางคนที่ประตู เมื่อเห็นแต่ละคนแต่งตัวประชันกัน ซูหยิงเซี่ยหยิกเอวของหานซานเฉียนอย่างแรง ทำให้หานซานเฉียนอ้าปากค้าง “คุณเห็นฉันเป็นแบบนั้นเหรอคะ?” ซูหยิงเซี่ยกัดฟัน และพูดกับหานซานเฉียน เมื่อรู้ว่าตัวเองพูดผิด หานซานเฉียนจึงรีบปฏิเสธทันที “ไม่แน่นอนครับ ผมแค่พูดเล่น คุณอย่าจริงจังเลยนะ” ซูหยิงเซี่ยตะคอกเสียงเย็นชาว่า “ทีหลังก็คิดให้ดี ๆ ก่อนพูด ฉันไม่ใช่เป็นคนที่จะมายั่วได้ง่าย ๆ นะคะ” หานซานเฉียนยิ้มเจื่อน เขาแน่ใจแล้วว่านิสัยของผู้หญิงนั้นพลิกเปลี่ยนไวยิ่งกว่าพลิกหนังสือซะอีก หลังจากเข้าไปในบ้านไร่แล้ว แขกส่วนใหญ่ก็นั่งอยู่ในห้องรับประทานอาหาร เวทีงานแต่งงานก็จัดอย่างหรูหรา เจ้าภาพงานแต่งงานและคู่บ่าวสาวทั้งสองได้สรุปขั้นตอนงาน “พวกคุณมาช้าเกินไป ที่นั่งที่จัดไว้ถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว และคนที่มาก็เป็นแขกทั้งหมด อย่างนั้นก็นั่งตรงนี้เถอะ”จีชุนพาเจี่ยงหลานและคนอื่น ๆ ไปที่โต๊ะอาหารที่อยู่ไกลที่สุดจากเวที เห็นได้ชัดว่าตำแหน่งนี้เป็นตำแหน่งที่สำคัญน้อยที่สุด ทำให้เจี่ยงหลานรู้ส
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 670
คำพูดที่อุกอาจแบบนี้ หยางฉียังไม่กล้าแม้แต่จะคิด แต่เขากลับกล้าพูดมันต่อหน้าหานซานเฉียน “แม่ง ฉันมาที่นี่เพราะให้เกียรตินาย หยุดไร้สาระและไปให้พ้นสักที” หยางฉีสบถ เจ้าบ่าวตกตะลึง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ หยางฉีถึงโกรธ จึงรีบพูดว่า “ผมขอโทษ พี่ฉี ถ้าพี่อยากนั่งตรงนี้ก็นั่งได้ตามสบายเลยครับ” “ไปให้พ้น” หยางฉีหมดความอดทน เจ้าบ่าวปาดเหงื่อที่หน้าผาก แล้วรีบจากไปอย่างรวดเร็ว จีชุนตัวแข็งทื่อ ญาติ ๆ ของเธอทุกคนเห็นฉากนี้ทำให้เธอรู้สึกอายเล็กน้อย แต่หยางฉีเป็นคนแบบไหน เธอรู้ดี แม้ว่าเธอจะเสียหน้า เธอก็ทำได้เพียงยอมรับ “พวกเธอนั่งลงก่อน ฉันจะไปจัดการอย่างอื่น” หลังจากจีชุนพูดจบก็รีบออกไป คนอื่น ๆ ก็กลับไปที่เก้าอี้ของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ เก้าอี้ที่ใกล้กับเวทีมากที่สุด ทำให้พวกเธอรู้สึกเหนือกว่าเจี่ยงหลาน อาศัยอยู่ในคฤหาสน์บนภูเขาแล้วอย่างไร ยังถูกลดความสำสำคัญมานั่งในตำแหน่งที่ไม่เป็นจุดสนใจ “พี่ฉี ทำไมพี่ถึงมานั่งตรงนี้คะ?” ซูหยิงเซี่ยถามหยางฉีด้วยความสงสัย เธอและหยางฉีเคยพบกัน และด้วยสถานะของหยางฉี แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนเวที ครอบครัวของจีชุนก็ไม่โต้แย้งใด ๆ ดังนั้นซูหยิงเซ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 671
หานซานเฉียน! เมื่อเจ้าภาพพูดสามคำนี้ ทุกคนที่นั่นก็เริ่มหันไปมองหาหานซานเฉียน เพราะหานซานเฉียนมีชื่อเสียงมากในหยุนเฉิง ใครจะไม่อยากเจอคนในตำนาน? “ไหนล่ะ ๆ หานซานเฉียนมาจริง ๆ เหรอ?” “เขายังกล้ามางานแต่งคนอื่นอีก เหตุการณ์ในงานแต่งงานยังกระทบเขาไม่พออีกหรือ?” “พวกเธอยังไม่เคยได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นที่จัตุรัสเหรินหมินเมื่อนานมาแล้วใช่ไหม ว่ากันว่าเขาไม่ใช่คนที่ควรจะไปยุ่งด้วยนะ” “ใช่ แม้แต่พวกของเจียงฟู่ก็ต้องคุกเข่าลงให้เขา” ผู้คนในที่นั่นแบ่งออกเป็นสองประเภท ประเภทที่หนึ่งไม่รู้อะไรเลย และคิดแค่ว่าหานซานเฉียนเป็นตัวตลก แต่มีคนอีกประเภทหนึ่ง พวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่จัตุรัสเหรินหมิน และยังรู้อีกว่าบริษัทของเจียงฝู่ล้มละลายหลังเหตุการณ์ดังกล่าว มีการคาดเดากันมากมายเกี่ยวกับสาเหตุ แต่ที่น่าเชื่อที่สุดก็คือตัวตนของหานซานเฉียน คนที่ทำแบบนี้ได้ จะเป็นคนขี้ขลาดตาขาวและไร้ความสามารถจริงเหรอ? เจ้าบ่าวเซี่ยหยุนเผิงยืนอยู่บนเวทีด้วยรอยยิ้ม เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่จัตุรัสเหรินหมินเป็นอย่างดี แต่เขาไม่มีความกลัวหานซานเฉียนเลยแม้แต่น้อย เพราะตระกูลเซี่ยมีความสัมพันธ์ร่วมมือกับตระ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 672
เมื่อมองไปที่หลังของหานซานเฉียน หยางฉีก็รู้สึกเสียววูบสันหลัง ในบ้านผลไม้ฝูหยาง เนื่องจากหยางเหวินทำให้หานซานเฉียนขุ่นเคือง เขาจะต้องคุกเข่าในบ้านผลไม้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ จนขาของเขาแทบพิการ จู่ ๆ เซี่ยหยุนเผิงผู้ชายที่ไม่รู้อะไรควรไม่ควร ถึงกับกล้าสร้างปัญหาให้กับหานซานเฉียน เรื่องนี้คงจบไม่สวยแน่? หรือผู้ชายคนนี้ไม่เคยได้ยินเรื่องจตุรัสเหรินหมิย? ไม่มีทางหรอก เรื่องนี้ทำให้เกิดปัญหามากมายในเมือง และมีคนน้อยมากที่ไม่รู้เรื่องนี้ จัดอยู่ในกลุ่มคนระดับต่ำ พูดตามเหตุผล คงเป็นไปไม่ได้ที่สถานะอย่างเซี่ยหยุนเผิงจะไม่รู้เรื่องนี้ กล่าวคือ เขารู้จุดจบของเจียงฟู่ แต่เขาก็ยังไม่กลัวหานซานเฉียน หยางฉียิ้มเบา ๆ ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะพึ่งพาตระกูลเทียนที่อยู่เบื้องหลัง แต่ถ้าเขาทำแบบนั้นตระกูลเทียนจะปกป้องตระกูลเซี่ยได้จริงเหรอ? เซี่ยหยุนเผิงเอ้ย เซี่ยหยุนเผิง คุณประเมินเขาต่ำไป ตระกูลเทียนจะมารุกรานหานซานเฉียน เพราะคุณได้อย่างไร? เมื่อเห็นหานซานเฉียนเดินเข้าใกล้เวที ใบหน้าของเซี่ยหยุนเผิงก็เต็มไปด้วยรายยิ้มดูถูกเหยียดหยาม เขาคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนหน้าด้าน ที่จู่ ๆ ก็กล้าแสดงตัวอย่
บทล่าสุด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
