Share
บทที่ 372
Related chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 373
สีหน้าของหลิ่วจื้อเจี๋ยเปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที ตอนนี้บริษัทของเขาเพิ่งเริ่มได้ไม่นานเท่าไหร่ เดินไปในแนวทางที่ถูกต้อง ถ้าถูกคุณถังจงพุ่งเป้าแล้ว ต่อให้มีเขาอีกสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของถังจงอยู่ดี“ประธานถังครับ ผมเองครับ ผมคือหลิ่วจื้อเจี๋ย แต่ผมไม่ได้ใช้ชื่อของคุณไปเที่ยวโอ้อวดต้มตุ๋นนะครับ เพียงแต่เอาไปคุยโม้เท่านั้นเองครับ หวังว่าคุณจะไม่ต่อว่าผม” หลิ่วจื้อเจี๋ยเดินไปข้างหน้าถังจงแล้วพูดอย่างเคารพน้อบน้อม“เอาชื่อของผมไปคุยโม้ คุณกล้าไม่น้อยเลยนะ ไม่เคยมีใครบอกคุณเหรอว่าใช้ชื่อของผมตามอำเภอใจ จุดจบคืออะไร?”หน้าผากหลิ่วจื้อเจี๋ยเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาอยากให้เจี่ยงหว่านออกมารับเคราะห์ แม้ว่าเขาจะชอบเจี่ยงหว่านมาก แต่เขาจะไม่เอาอนาคตของบริษัทตัวเองไปผูกไว้กับผู้หญิงคนหนึ่งเด็ดขาดยิ่งไปกว่านั้น เขารู้ดีว่าผู้หญิงเลือกมากอย่างเจี่ยงหว่าน ขอแค่มีฐานะร่ำรวย มีเกียรติ ถ้าบริษัทของเขาพังทลายลงครั้งหนึ่ง เจี่ยงหว่านต้องทอดทิ้งเขาแน่นอน“ประธานถังครับ ผมขอโทษครับ แม้ว่าเรื่องนี้ผมไม่ได้เป็นคนทำ แต่เธอเป็นแฟนของผม ผมก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ผมจะให้เธอมาขอโทษคุณครับ” เมื่อหลิ่วจื้อเจี๋ยพูด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 374
หานซานเฉียนเดินไปอยู่ด้านข้างของซูหยิงเซี่ย แล้วยื่นถุงสินค้าให้กับซูหยิงเซี่ย“หยิงเซี่ย เธอไม่เปิดดูหน่อยเหรอ? อยากรู้จังว่าเขาจะซื้ออะไรมา” เจี่ยงหว่านพูดอย่างประหลาดใจไม่ว่าเขาจะซื้ออะไรมา สำหรับซูหยิงเซี่ยนั้นไม่สำคัญ เพียงแค่เป็นของที่หานซานเฉียนมอบให้ เธอก็ชอบหมด“กลับบ้านไปค่อยดูค่ะ” ซูหยิงเซี่ยกล่าวเจี่ยงหว่านอยากเปิดโปงความไร้ค่าของหานซานเฉียน เธอไม่สามารถอดทนรอจนถึงบ้านแล้วค่อยเปิดดู ไม่อย่างนั้นภายในใจของเธอจะสงบลงได้อย่างไร?เพราะเรื่องการขายหน้าของคุณถังจงเมื่อครู่นี้ เธอจึงจำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองให้คืนกลับมาถึงจะรู้สึกดีเจี่ยงหว่านแย่งของที่อยู่ในมือซูหยิงเซี่ยไป แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ของที่มีลับลมคมในอะไร ทำไมต้องรอให้ถึงบ้านล่ะ หรือเธอกลัวว่าของมันจะราคาถูกเกินไปจนรู้สึกอับอายขายหน้า?”“เจี่ยงหว่าน อย่าทำตัวให้มันมากเกินไปนะ” ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างไม่พอใจ การที่เธอเรียกชื่อเจี่ยงหว่านอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ นั่นหมายความว่าเธอกำลังโกรธมากการกระทำของเจี่ยงหว่านมันเกินไปจริง ๆ อีกทั้งยังไม่มีมารยาทแม้แต่น้อย แต่เธอไม่สนใจและพูดว่า “หยิงเซี่ย เธอเปลี่ยนไปเป็นค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 375
“เธอคงภาวนาไม่ให้คนอื่นไปแจ้งความกับตำรวจสินะ ไม่ต้องกลัวไปหรอก แค่อาจจะต้องติดคุกในช่วงเทศกาลแข่งเรือมังกรเท่านั้นเอง”เมื่อกลับเข้ามาในร้าน เจี่ยงหว่านก็เอากระเป๋าตรงไปยังบนเคาน์เตอร์ แล้วพูดกับพนักงานเก็บเงินว่า “พวกคุณทำงานกันยังไงเนี่ย ของราคาแพงขนาดนี้ โดนคนสับเปลี่ยนไปแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก ไม่กลัวเจ้านายไล่พวกคุณออกเหรอคะ?”พนักงานขายสองสามคนเริ่มแสดงสีหน้างุนงง“คุณผู้หญิงคะ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด คุณหมายความว่ายังไงคะ” พนักงานตรงเคาน์เตอร์ถาม“หมายความว่าไงเหรอ? คุณก็ดูเอาเองสิ สิ่งที่เขาซื้อคืออะไร แล้วสิ่งที่เขาเอาไปคืออะไร” เจี่ยงหว่านกล่าวพนักงานที่เคาน์เตอร์มองเจี่ยงหว่านครู่นึ่งด้วยความแปลกใจ แล้วก็หันไปมองหานซานเฉียนด้วยความสับสนไปหมด“มีอะไรไม่ถูกต้องเหรอคะ? คุณผู้ชายท่านนี้ซื้อกระเป๋าใบนี้จริง ๆ ค่ะ” พนักงานเคาน์เตอร์ตอบ“มันจะเป็นไปได้ยังไง พวกคุณแหกตามองให้ดี ๆ สิ เขาจะซื้อกระเป๋าใบนี้ได้ยังไงกัน” เจี่ยงหว่านพูดอย่างร้อนรน เธอต้องทำให้หานซานเฉียนอับอายขายหน้าให้ได้ ถึงจะกลับออกไปอย่างมาดมั่น ไม่ใช่เธอมาอับอายขายหน้าเสียเอง“คุณผู้หญิงคะ กรุณาให้เกียรติกันหน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 376
เมื่อเห็นพนักงานกำลังขายสินค้าอย่างวุ่นวาย ตอนนี้ความหวังเดียวของเจี่ยงหว่านคือ หานซานเฉียนจะไม่มีเงินจ่าย ดังนั้นภายในใจของเธอจึงสาปแช่งเขาอย่างเงียบ ๆ แต่เมื่อหานซานเฉียนหยิบบัตรเครดิตออกมาและรูดบัตรได้สำเร็จ เจี่ยงหว่านรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเธอนั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าซีดเผือด ดวงตาสองคู่ล่องลอยไร้จิตวิญญาณ วันนี้เธอมาเพื่อกอบกู้ภาพลักษณ์ของตัวเองคืน แต่ทว่ากลับเป็นเธอซะเองที่อับอายขายหน้าแทนหลิ่วจื้อเจี๋ยให้แค่กระเป๋าใบละสามแสนกับเธอเท่านั้น แต่หานซานเฉียนกลับซื้อของทั้งร้านให้ซูหยิงเซี่ย ช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว ซึ่งเจี่ยงหว่านรู้อยู่แก่ใจเธอหวังว่าหลิ่วจื้อเจี๋ยจะสามารถให้เธอใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายได้ตามใจ แต่เธอรู้ดีว่าหลิ่วจื้อเจี๋ยไม่มีความสามารถระดับนั้น“ซูหยิงเซี่ย ตอนนี้เธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ เธอจะรังแกลูกพี่ลูกน้องตัวเองอย่างนี้งั้นเหรอ?” สวี่ฟางกัดฟันพูดด้วยสีหน้าคับแค้นใจกับซูหยิงเซี่ย“มีเงินก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ซื้อทั้งห้างไปเลยล่ะ ลูกพี่ลูกน้องเธอแค่หาเรื่องเล่นสนุกเท่านั้น ทำแบบนี้มันเกินไปนะ” เจี่ยงป๋อพูดอย่างโกรธแค้นดูเหมือนสองสามีภรรยาจะไม่แคร์เ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 377
ขณะกำลังเก็บสัมภาระหน้าบ้าน ประตูบ้านก็เปิดออก สวี่ฟางออกมาพูดพลางหัวเราะเยาะว่า “นับตั้งแต่วันนี้ไป พวกเธออย่ามาที่บ้านหลังนี้อีก ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเธอ จะไปอยู่บนสะพาน หรือนอนข้างถนนก็เอาเถอะ ยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”“พี่ฟางคะ ยังไงพวกเราก็เป็นญาติกัน จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?” เจี่ยงหลานพูดอย่างไม่พอใจ“ทำเกินไปเหรอ? แล้วสิ่งที่พวกเธอทำล่ะมันเกินไปไหม? เป็นฝ่ายนั้นมากกว่าที่ไม่นึกถึงความเป็นญาติกัน โทษฉันไม่ได้นะรู้ไว้สะก่อน” สวี่ฟางกล่าวเจี่ยงหลานรู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนซูหยิงเซี่ย เพราะปัญหาของเรื่องนี้มาจากตัวเจี่ยงหว่านเองมาโดยตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะอยากอวดรวย ถ้าไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่องทะเลาะ หลายเรื่องจะวุ่นวายมาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?“พี่ก็ดูแลลูกสาวพี่ให้ดี ๆ หน่อยแล้วกัน นิสัยอย่างหล่อน อีกไม่นานต้องก่อเรื่องใหญ่อีกแน่ เรื่องวันนี้ก็เป็นความผิดของเธอด้วย” เจี่ยงหลานกล่าวเมื่อสวี่ฟางได้ยินดังนั้นก็ด่ากลับอย่างรุนแรงด้วยความไม่พอใจ “รีบออกไปเลยนะ อย่าให้ฉันเห็นหน้าพวกเธออีก หวังว่าช่วงเทศกาลเรือมังกรจะไม่เสร่อโผล่หน้ามาล่ะ จะได้ไม่ต้องเป็นเสนียดลูกตาฉัน”เสียงประตู
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 378
หลังจากครอบครัวซูหยิงเซี่ยลงมาข้างล่าง พวกเขาขึ้นรถที่ถังจงจัดการไว้ให้ แต่นอกจากหานซานเฉียนแล้วคนอื่น ๆ ก็ไม่รู้เรื่องนี้“คุณมีเพื่อนอยู่ในเมืองปินเซี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซูหยิงเซี่ยนั่งข้างหานซานเฉียนเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ เพราะหานซานเฉียนไม่ค่อยได้มาเมืองปินเซี่ยนด้วยซ้ำ แล้วเขาจะมีเพื่อนที่นี่ได้อย่างไรสัมภาระถูกวางบนรถค่อนข้างเบียดเสียด ขาของหานซานเฉียนกับขาของซูหยิงเซี่ยแทบจะแนบชิดติดเป็นคนเดียวกันอยู่แล้ว สำหรับเขานี่เป็นครั้งแรกที่ได้ติดต่อเพื่อนสนิทเป็นพิเศษ ภายในใจกำลังรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เห็นได้ชัดว่าซูหยิงเซี่ยไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เมื่อเธอเห็นเหงื่อของหานซานเฉียนผุดขึ้นเต็มหน้าผาก เธอก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก“คุณตื่นเต้นอะไรเหรอ หรือว่าเป็นเพื่อนผู้หญิง?” ซูหยิงเซี่ยถามต่อ“ไม่ใช่ๆๆ ไม่ใช่แน่นอน” หานซานเฉียนรีบส่ายหน้าแล้วปฏิเสธ “ก็ต้องเป็นผู้ชายสิ เมื่อก่อนเรารู้จักกันตอนอยู่เมืองหยุนเฉิง แล้วก็ยังติดต่อกันตอนที่เขาย้ายมาอยู่เมืองปินเซี่ยนพอดี”“แล้วทำไมตัวถึงร้อนแบบนี้ล่ะ?” เมื่อซูหยิงเซี่ยเห็นเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากของหานซา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 379
สำหรับเจี่ยงหลานและซูกั๋วเย่าแล้ว เหตุการณ์ต่าง ๆ ในสังคมที่พวกเขาเคยพบเจอ สภาพแวดล้อมที่นี่ไม่มีอะไรให้น่าตกตะลึงเท่าที่ควร สำหรับการตกแต่งอย่างหรูหรานั้น พวกเขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ อย่างไรก็ตามอยู่ในสถานที่ที่ราคาเกือบร้อยล้านแบบนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว หลังจากเยี่ยมชมสวนขนาดใหญ่ที่จัดแสดงอยู่ภายในคฤหาสน์หลังนี้“ปกติแล้วที่นี่มีคนอยู่ไหม? ทำไมไม่มีข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวเลย?” ซูหยิงเซี่ยถามหานซานเฉียนขณะจัดสัมภาระอยู่ในห้องหานซานเฉียนไม่แน่ใจสภาพการณ์อย่างละเอียด แต่จากสถานะของถังจงแล้วไม่น่าจะมีแค่ทรัพย์สินบ้านเรือนอย่างเดียวแน่ ที่นี่น่าจะเป็นแค่สถานที่สำหรับพาผู้หญิงมาเป็นครั้งคราวสำหรับเขาแต่ทำไมผ้าปูเตียงกลับเปลี่ยนเป็นผืนใหม่ทั้งหมด แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร“เขารวยมากน่ะ แต่อยู่ตัวคนเดียว เขาน่าจะซื้อที่นี่ไว้และไม่ค่อยชินกับห้องที่ใหญ่แบบนี้ก็ได้” หานซานเฉียนคิดหาเหตุผลมาอธิบายไปเรื่อยเปื่อยซูหยิงเซี่ยไม่ได้ถามอะไร คนรวยจะมีอสังหาริมทรัพย์เยอะก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แม้ในเมืองปินเซี่ยน คฤหาสน์แบบนี้จะเป็นอสังหารริมทรัพย์ที่ไม่ได้มีมูลค่าสูงมาก แต่ในความคิดของคนรวยเหล่านั้นจะมามั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 380
ไม่กี่วันต่อมา หานซานเฉียนและคนอื่น ๆ อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ นอกจากเดินเล่น พวกเขาก็ไม่มีเรื่องอื่นให้ทำแล้วก่อนหน้าวันไหว้บ๊ะจ่างหนึ่งวัน เจี่ยงหลานพยายามโทรศัพท์หาเจี่ยงหงผู้เป็นพ่อของเธอแล้ว แต่เธอโทรหาเท่าไหร่สายก็ไม่ว่างสักที บางครั้งโทรไปก็ปิดเครื่องหนีไปเลย เธอลองโทรหาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่สามารถติดต่อได้อยู่ดี“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมโทรไปติดต่อไม่ได้เลย” เจี่ยงหลานบ่นพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย วันพรุ่งนี้จะถึงเทศกาลไหว้บ๊ะจ่างแล้ว แต่ตอนนี้กลับติดต่อพ่อของตัวเองไม่ได้ เธอไม่รู้เลยว่าปีนี้จะต้องกลับไปฉลองที่บ้านเกิดหรือว่าฉลองในเมือง“ไม่ใช่ว่าเบอร์แม่โดนบล็อกหรอกนะครับ” หานซานเฉียนพูดโดยไม่คิดอะไร เขาสังเกตจากการแสดงออกก่อนหน้านี้ของครอบครัวเจี่ยงหว่าน จึงเดาว่าอาจเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้“บล็อกเบอร์เหรอ?” เจี่ยงหลานแสดงสีหน้าแปลกใจ เธอส่ายหน้าทันทีแล้วตอบกลับ “มันจะเป็นไปได้ยังไง คุณตาของเธอไม่รู้เรื่องของพวกเรากับเจี่ยงหว่านซะหน่อย ทำไมถึงบล็อกเบอร์ฉันล่ะ?”“ไม่แน่ว่าคุณตาอาจไม่รู้เรื่องที่โทรศัพท์ของเขาบล็อกแม่เหมือนกันก็ได้ครับ” หานซานเฉียนเตือน ซึ่งหมายความว่าเจี่ยงหว่านอา
Latest chapter
