Share
บทที่ 159
Related chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 160
ที่ห้องประชุม หญิงชราจับมือของซูหยิงเซี่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม นี่คือความสนิทชิดใกล้ที่ไม่เคยมีมาก่อน ก่อนหน้านี้หญิงชราก็ไม่เคยคิดว่าซูหยิงเซี่ยเป็นคนในครอบครัวของเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าซูหยิงเซี่ยจะกลายเป็นหลานสาวคนโปรดของเธอไปเรียบร้อยแล้วแม้ว่าในอนาคต ซูอี้หานอาจได้แต่งงานเกับตระกูลที่ร่ำรวย แต่ตอนนี้ซูหยิงเซี่ยคือคนที่ช่วยให้ตระกูลซูก้าวผ่านความยากลำบากได้แต่นอกจากหญิงชราแล้ว ญาติคนอื่น ๆ ก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักตระกูลซูรอดพ้นจากช่วงวิกฤตนี้ได้เป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าการเงินของบริษัทนั้นตกไปอยู่ในมือของซูหยิงเซี่ย อนาคตพวกเขาคงจะยักยอกเงินกันไม่ได้ง่าย ๆ แล้วหญิงชราสามารถทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ แต่ว่าซูหยิงเซี่ยจะทำแบบนั้นเหรอ?ดูจากสิ่งที่ตัวเองทำไว้กับเธอในอดีต หากเธอรู้ว่าพวกเขายักยอกเงินบริษัท เธอจะปล่อยพวกเขาไปอย่างงั้นเหรอ? ซูไห่เฉากับซูอี้หานมาถึงที่ห้องประชุมด้วยสีหน้าบูดบึ้ง โดยเฉพาะซูไห่เฉา เมื่อเขาเห็นท่าทางสนิทสนมระหว่างหญิงชรากับซูหยิงเซี่ย ความรู้สึกไม่พอใจของเขาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อก่อนมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะได้รับการปฏิบัติแบบนี้ แต่ต
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 161
ซูหยิงเซี่ยกลับมาถึงสำนักงานด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ไม่เคยคิดเลยว่าหญิงชราจะบีบคอเธอด้วยวิธีนี้ ซูไห่เฉากลายเป็นรองประธาน แล้วหญิงชรายังจงใจบอกว่าถ้ามีปัญหาอะไรให้ปรึกษาซูไห่เฉา เห็นชัดเจนว่านี่คือการหลอกใช้คนอื่นเสร็จแล้วก็ถีบหัวส่ง “เมื่อไหร่คุณย่าถึงจะตระหนักว่าซูไห่เฉาไม่เหมาะที่จะรับตำแหน่งประธาน หรือต้องการให้บริษัทเจ๊งไม่เป็นท่าจริง ๆ ก่อนหรือไง?” ใกล้ถึงเวลาเลิกงาน ซูหยิงเซี่ยได้รับโทรศัพท์จากเฉินหลิงเหยา เธอบอกว่าอยากขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของหานซานเฉียน จึงจะเลี้ยงข้าวพวกเขาทั้งสองคนเป็นการตอบแทน ซูหยิงเซี่ยไม่ได้เจอเฉินหลิงเหยามาหลายวันแล้ว ดังนั้นเธอจึงตอบตกลง หลังเลิกงาน ซูหยิงเซี่ยที่ยืนอยู่ข้างประตูรถกล่าวว่า “เฉินหลิงเหยาจะเลี้ยงข้าวเรา เดี๋ยวฉันขับเอง เพราะคุณไม่รู้เส้นทาง” หานซานเฉียนลงจากรถแล้วเดินไปยังที่นั่งข้างคนขับ พอขึ้นรถก็เห็นสีหน้าของซูหยิงเซี่ยในวันนี้ที่ดูไม่ค่อยสดใสนัก ธนาคารปล่อยเงินกู้ให้เธอ ตามหลักแล้ววันนี้เธอควรจะอารมณ์ดีสิ “เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเอ่ยถามอย่างสงสัย “คุณย่าอาศัยข้ออ้างว่าเพื่อช่วยฉันแบ่งเบาความกดดัน เลยให้ตำแหน่งรองประธา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 162
ณ บ้านเฉินหลิงเหยา หานซานเฉียนและซูหยิงเซี่ยนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงถ้วยถังกะละมังหม้อดังประสานกันออกมาจากในห้องครัวไม่หยุด แถมยังมีควันหนาทึบลอยคลอเคล้ากับเสียงกรีดร้องของเฉินหลิงเหยาอยู่เป็นระยะ เธอสั่งให้หานซานเฉียนกับซูหยิงเซี่ยนั่งรอในห้องนั่งเล่น แม้ซูหยิงเซี่ยจะเป็นห่วง แต่ก็ทำได้เพียงรู้สึกร้อนใจเท่านั้น “จะไม่ไปดูจริง ๆ เหรอ? ผมกลัวว่าเธอจะเผาบ้านเอาน่ะ” ควันพวยพุ่งออกมาอีกครั้ง แม้แต่ห้องนั่งเล่นก็ยังรู้สึกแสบจมูก หานซานเฉียนอยากจะสวมหน้ากากกันแก๊สพิษเหลือเกิน ซูหยิงเซี่ยมีสีหน้าร้อนใจ จึงลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนว่า “เฉินหลิงเหยา นี่เธอจะก่อสงครามโลกหรือไง?” เมื่อเดินไปที่ประตูห้องครัว ภายในห้องครัวนั้นรกระเกะระกะไปหมด เฉินหลิงเหยากำลังเข้าตาจน เนื้อตัวเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำมัน และผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนคนบ้าไม่มีผิด เมื่อเธอเห็นทั้งสองจึงรีบพูดอย่างลนลานว่า “ฉันบอกให้พวกเธอนั่งรอในห้องนั่งเล่นไม่ใช่เหรอ? รีบกลับไปเร็วเข้า ห้ามมาดูฉัน” ซูหยิงเซี่ยถอนหายใจอย่างจนปัญญาและพูดว่า “เรื่องที่ทำไม่เป็นก็ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองหรอก หรือว่าต้องให้ไฟไหม้บ้านก่อนถึงจะพอใจ?” “ใคร
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 163
เฉินหลิงเหยานั่งลงอย่างหมดแรง เจ้าผู้ชายคนนี้ไม่มีอารมณ์ขันเลยจริง ๆ เธอก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง “ยังไงก็เถอะ วันนี้ฉันบอกพวกเพื่อนนักเรียนเอาไว้แล้วว่าเธอจะไปร่วมงานคืนสู่เหย้า ตอนนี้พวกเขารู้กันหมดแล้ว” เฉินหลิงเหยานั่งลงแล้วพูด ซูหยิงเซี่ยได้ออกมาจากกลุ่มเพื่อนนักเรียนที่ว่าตั้งนานแล้ว เพื่อนนักเรียนที่อยู่ในกลุ่มนั้น นอกจากอวดว่าตัวเองจะซื้อของฟุ่มเฟือยอะไรมาบ้าง หรือไม่ก็ไปเที่ยวประเทศที่ไหนมาบ้าง ก็ไม่ได้คุยเรื่องอื่นอีกเลย “พวกเขาคงประหลาดใจมากเลยสินะ” ซูหยิงเซี่ยกล่าว เฉินหลิงเหยาพยักหน้ารับและพูดว่า “ก็ใช่น่ะสิ ทุกคนคิดว่าฉันพูดเล่น ยัยป้าหรงจอมจุ้นนั่นยังบอกว่าไม่ได้เจอเธอนานแล้ว และคิดถึงเธอมาก ฉันว่าหล่อนแค่อยากจะมาทำให้เธอปวดหัวมากกว่า” “นักเรียนชายที่หรงหลิ่วเคยชอบเมื่อก่อนก็มาชอบฉัน ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะพุ่งเป้ามาที่ฉัน” ซูหยิงเซี่ยตกเป็นเป้าหมายของหรงหลิ่วนั้น ถือเป็นภัยที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้ามาก่อน หรงหลิ่วเคยไล่จีบนักเรียนชายหลายคน แต่พวกเขาทั้งหมดก็มาชอบซูหยิงเซี่ย “หล่อนหน้าตาขี้เหร่เองแล้วจะไปโทษใครได้ แต่หล่อนก็ถือว่าโชคดีนะที่ได้แต่งงานกับคนรวย ตอนนี้ห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 164
ในวันงานคืนสู่เหย้า หานซานเฉียนเป็นคนขับรถ ซูหยิงเซี่ยนั่งข้างคนขับ ทั้งสองไปรับเฉินหลิงเหยาก่อน แล้วค่อยขับรถมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย ที่นั่นคือบ้านผลไม้ฝูหยาง เมื่อประมาณสองปีที่แล้ว รอบ ๆ เมืองหยุนเฉิงมีฟาร์มสเตย์มากมายที่ขึ้นชื่อเรื่องการเก็บผลไม้สดถูกสร้างขึ้น ฟาร์มสเตย์เหล่านี้ขึ้นป้ายว่าไม่เป็นมลภาวะต่อสิ่งแวดล้อม ซึ่งดึงดูดผู้คนจำนวนมากในเมืองให้เดินทางไปท่องเที่ยวในช่วงวันหยุด และสัมผัสความสุขจากการเก็บผลไม้ เมื่อคนในประเทศนึกเห็นแก่ได้ ความสุขในฟาร์มสเตย์นี้ก็เกิดขึ้นราวกับหน่อไม้หลังฝน แต่ไม่นานก็เกิดอุทกภัยขึ้น ส่งผลให้ฟาร์มสเตย์หลายแห่งต้องปิดตัวลงในคืนเดียว ความรุ่งเรืองนั้นเกิดขึ้นได้ไม่นาน แต่บ้านผลไม้ฝูหยางเป็นฟาร์มสเตย์เพียงแห่งเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบ และยังมีผู้เยี่ยมชมไม่ขาดสาย แม้จะไม่ได้อยู่ในช่วงวันหยุด แต่ก็ยังต้องจองล่วงหน้า ว่ากันว่าเจ้าของบ้านผลไม้ฝูหยางแห่งนี้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเมืองหยุนเฉิง ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ ฟาร์มสเตย์ที่ปิดตัวลงไปก็ได้รับการส่งเสริมจากบ้านผลไม้ฝูหยาง “เหยาเหยา โต๊ะที่บ้านผลไม้ฝูหยางจองยากมาก ใครกันที่หน้าใหญ่แบบนี้?” ซูหยิง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 165
เพื่อนนักเรียนเริ่มทยอยมาถึงทีละคน พวกเขาอิจฉามากเมื่อเห็นรถเฟอร์รารี่ เพราะคนเหล่านี้มาจากครอบครัวธรรมดา ๆ อย่าว่าแต่ได้ครอบครองเฟอร์รารี่เลย โอกาสได้เห็นในชีวิตจริงยังมีน้อยมากเช่นกัน ทุกคนต่างยุ่งอยู่กับการถ่ายรูปกับรถเฟอร์รารี่ หรงหลิ่วรู้สึกดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้ และเพลิดเพลินกับแววตาอิจฉาจากเพื่อนนักเรียนที่ส่งมาให้เธอ “ถ้าพวกเธอชอบ ก็ขึ้นไปถ่ายรูปได้นะ ลองนั่งในเฟอร์รารี่ดูยังได้เลย” หรงหลิ่วเปิดประตูรถด้วยความยินดี “จริงเหรอ? หรงหลิ่ว เธอนี่ใจดีจังเลย” “ชีวิตของเธอตอนนี้ทำให้พวกเรารู้สึกอิจฉาตาร้อนสุด ๆ เลยล่ะ สามีไม่ได้หล่ออย่างเดียว แต่ยังรวยอีกด้วย” “ฉันจะไปหาสามีที่ซื้อเฟอร์รารี่ให้ฉันได้ที่ไหนเนี่ย?” หรงหลิ่วดึงตัวหยางเหวิน แกล้งทำหน้าเชิดแล้วพูดว่า “เขาไม่ได้ดีอย่างที่พวกเธอคิดหรอก ตอนตามจีบฉันแรก ๆ ฉันไม่สนใจอยู่ตั้งนาน ถ้าเขาไม่มอบแหวนเพชรวงนี้ให้ฉัน ฉันก็คงไม่มองเขาหรอก” หรงหลิ่วยกมือขึ้นอย่างตั้งใจ แหวนเพชรเม็ดใหญ่เบ้อเริ่มสวมอยู่บนนิ้วนางของเธอ ส่องแสงระยิบระยับแวววาวท่ามกลางแสงแดด “แหวนวงนี้ไม่ใช่ราคาถูก ๆ เลยใช่ไหมเนี่ย?” เพื่อนนักเรียนหญิงคนหนึ่งถามด้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 166
เฉินหลิงเหยาเอากระเป๋าซ่อนไว้ข้างหลังอย่างหวาดผวา สิ่งที่เธอสะพายมาเป็นของปลอมจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกหรงหลิ่วมองออกในทันที “ซ่อนอะไรอยู่น่ะ ของปลอมก็คือของปลอม ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ กล้าสะพายแต่ไม่กล้ายอมรับงั้นเหรอ?” หรงหลิ่วส่ายหน้าขณะพูดพร้อมยิ้มออกมา “ที่รัก พวกคุณต่างก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ทำไมคุณถึงพุ่งเป้าไปที่พวกเธอจัง เห็นชัดเลยว่าคุณใจแคบมาก” หยางเหวินเดินเข้าไปหาหรงหลิ่ว พร้อมยกแขนโอบไหล่เธอแล้วมองไปยังซูหยิงเซี่ย เมื่อเปรียบเทียบรูปโฉมอันงดงามและรูปร่างของเธอ หรงหลิ่วไม่สามารถสู้ซูหยิงเซี่ยได้จริง ๆ แต่น่าเสียดายที่คนสวยแบบนี้กลับไปแต่งงานกับเจ้าคนไร้ค่า ช่างเสียดายของจริง ๆ เมื่อเฉินหลิงเหยาเห็นหยางเหวินก็รู้สึกอึ้งทันที แต่ไม่ใช่เพราะหน้าตาของเขา แต่กลับเป็นเครื่องแต่งกายที่เขาสวมใส่ เสื้อผ้าชุดนี้ต่อให้กลายเป็นเถ้าถ่านเธอก็ไม่มีวันลืม คลิปวิดีโอตอนที่หานซานเฉียนเล่นเปียโนในห้างสรรพสินค้า และได้รับความนิยมในออนไลน์อย่างท่วมท้น ซึ่งเขาสวมเสื้อผ้าชุดเดียวกันกับหยางเหวิน ทำไมเขาถึงมีเสื้อผ้าแบบเดียวกัน อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องบังเอิญ? ทันใดนั้น หานซานเฉียนเดินเข้าม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 167
มีคนอดใจรอไม่ไหวคลิกเปิดคลิปวิดีโอสั้นบนอินเทอร์เน็ตนั้น ซึ่งอีกฝ่ายคล้ายหยางเหวินมาก “เขา... หยางเหวินเป็นเจ้าชายน้อยนักเปียโน” “พระเจ้า! หรงหลิ่ว สามีของเธอเป็นเจ้าชายน้อยนักเปียโนงั้นเหรอ?” “เขาเป็นผู้ชายที่ดังที่สุดบนอินเทอร์เน็ตตอนนี้เลยนะ” เพื่อนนักเรียนหญิงหลายคนเริ่มกระสับกระส่าย เมื่อเทียบกับแหวนเพชร DR และรถเฟอร์รารี่ก่อนหน้านี้แล้ว ความอิจฉาในตอนนี้ได้ฝังลึกเข้าไปในกระดูกดำ หญิงสาวหลายคนหลงใหลอยู่กับเจ้าชายน้อยนักเปียโนบนอินเทอร์เน็ต หญิงสาวหลายคนเอาแต่พร่ำเพ้ออยากแต่งงานกับเขา! แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าชายผู้มีเสน่ห์นี้คือ หยางเหวิน เฉินหลิงเหยาเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก! เจ้าชายน้อยนักเปียโนคือหานซานเฉียนแน่นอน จะกลายเป็นหยางเหวินได้อย่างไร? ซูหยิงเซี่ยเองก็รู้สึกอึ้งเหมือนกัน เธอไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะโกหกเธอ และมันไม่จำเป็นเลยที่ต้องพูดโกหกแบบนี้ แต่ในเวลานี้... ทันใดนั้นหรงหลิ่งก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและเล่าว่า “หยางเหวินฝึกเปียโนมาตั้งแต่เด็ก แถมยังอยู่ในระดับที่ไม่เลวเลยแหละ คราวก่อนในห้างก็แค่คันไม้คันมือนิดหน่อยเอง คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้เกิดกระแ
Latest chapter
