LOGINShare
บทที่ 1328
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1329
“ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าเรายังมีชีวิตอยู่” หลังจากเห็นสีหน้าของคนเหล่านั้น หานซานเฉียนก็พูดกับเจียงหยิงหยิงด้วยรอยยิ้มเจียงหยิงหยิงแลบลิ้นออกมา แสดงสีหน้าน่ารักราวกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แล้วพูดว่า "พี่ซานเฉียน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะรอดชีวิตออกมาได้ ฉันคิดว่าฉันจะตายอยู่ข้างในแน่ ๆ"หานซานเฉียนพยักหน้า เขาก็มีความคิดแบบเดียวกัน เพราะสัตว์ร้ายเหล่านั้นมีพลังมากเกินไป ในแง่ของความแข็งแกร่ง ไม่มีทางที่พวกเขาทั้งสองจะรอดชีวิตออกมาได้อย่างแน่นอน แต่ใครจะคิดว่าพวกเขาจะได้รับการช่วยเหลือจากงูขาวตัวน้อยกันล่ะ?งูสีขาวตัวน้อยดูเหมือนจะเป็นสัตว์ร้ายที่อ่อนแอที่สุดในถ้ำราชาปีศาจ แต่มันกลับสามารถครอบงำสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ได้ ซึ่งสิ่งนี้หานซานเฉียนเองก็ยังคิดไม่ออกมาว่าเพราะอะไรกันท่ามกลางฝูงชน มีร่างที่กระตือรือร้นปรากฏขึ้นเมื่อเขาเห็นเขา หานซานเฉียนก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ“หานซานเฉียน! นาย นาย...ยังมีชีวิตอยู่” เหอชิงเฟิงวิ่งไปหาหานซานเฉียน ดวงตาของเขาแทบจะทะลักออกมาราวกับเห็นผี“ท่านผู้นำ ผมไม่ได้เจอคุณแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงพูดติดอ่างขนาดนั้นล่ะครับ” หานซา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1330
หานซานเฉียนรู้สึกต่างจากอี้เหล่าอย่างสิ้นเชิง แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหลุมดำในอวกาศ แต่เขากลับรู้สึกถึงความผูกพันที่อธิบายไม่ได้ แทนที่จะรู้สึกกลัว เขารู้สึกว่ามีความคุ้นเคยเสียด้วยซ้ำเจียงหยิงหยิงเองก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน ราวกับว่ามีบางอย่างในหลุมดำที่ดึงดูดเธอ“อี้เหล่า นี่คืออะไร?” หานซานเฉียนถามอี้เหล่าด้วยความสงสัยอี้เหล่าละสายตาที่หวาดกลัวออกไป พยายามสงบสติอารมณ์ และอธิบายให้หานซานเฉียนฟังว่า "หลุมดำนี้จะนำไปสู่อีกโลกหนึ่ง เราเรียกมันว่าโลกใบที่สอง นี่คือความลับที่เทียนฉีปกป้องมาตลอด"โลกใบที่สอง！หานซานเฉียนเคยคาดเดาไว้แล้วตอนที่เขาอยู่ในถ้ำราชาปีศาจ เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่สัตว์ร้ายตัวใหญ่เช่นนี้จะปรากฏบนโลก ตอนนี้การคาดเดาของเขาได้รับการยืนยันแล้ว และหานซานเฉียนก็ตกตะลึงเกินกว่าจะวัดได้มีโลกอีกใบจริง ๆ ซึ่งมันทำลายความเข้าใจของหานซานเฉียนที่มีเกี่ยวกับโลกนี้ไปโดยสิ้นเชิง“โลกใบที่สอง สัตว์ร้ายในถ้ำราชาปีศาจมาจากโลกใบที่สอง” หานซานเฉียนกล่าวอี้เหล่าพยักหน้าและอธิบายต่อว่า "สัตว์ประหลาดในถ้ำราชาปีศาจเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกทิ้งไว้หลังจากการบุกรุกของโลกใบที่สองเม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1331
เหตุผลที่หานซานเฉียนยืนกรานจะไปโลกใบที่สองด้วยตัวเอง ไม่เพียงเพราะเขาต้องการปกป้องซูหยิงเซี่ยและหานเนี่ยนเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะเขาต้องการค้นหาว่าความรู้สึกในใจของเขามันคืออะไรกันแน่ ในโลกใบที่สองมีบางอย่างกำลังเรียกเขาอยู่“ไว้เราค่อยมาคุยกันเรื่องนี้ ตอนนี้ออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ” อี้เหล่าพูดกับหานซานเฉียน เขารู้ว่าหานซานเฉียนเป็นคนแบบไหน เมื่อเขาตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว คงเป็นเรื่องยากที่จะทำให้เขาเปลี่ยนใจ แต่อี้เหล่าคิดว่าการให้หานซานเฉียนเป็นผู้นำซื่อเหมิน และอยู่ในเทียนฉีเป็นทางเลือกที่ดีกว่า“ไม่ ผมตัดสินใจแล้ว” หานซานเฉียนกล่าวอี้เหล่ายิ้มอย่างขมขื่นและถอนหายใจ "สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่มีสิทธิ์ตายเก้าในสิบ ทำไมนายต้องไปเสี่ยงด้วย ชายชราอย่างฉันคนนี้จวนจะตายแล้ว การให้ฉันไปที่นั่นมันเหมาะสมมากกว่า”“อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ ผมไม่เชื่อคุณ” หานซานเฉียนพูดนิ่ง ๆหากคนอื่นพูดแบบนี้กับอี้เหล่า มันคงเป็นเรื่องตลกโดยสมบูรณ์แต่ความหมายที่มาจากปากของหานซานเฉียนนั้นต่างไปอย่างสิ้นเชิง เพราะเขามีความสามารถนั้นจริง ๆเขาเลื่อนเป็นระดับเทียนในช่วงเวลาสั้น ๆ แม้แต่อี้เหล่าก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1332
ตอนที่จวงถางและกงเทียนปรากฏตัวต่อหน้าหานซานเฉียนครั้งแรก ตอนนั้นหานซานเฉียนเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไปที่ไม่มีใครรู้จัก ดังนั้นพวกเขาจึงทำตัวห่างเหินแต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองยืนอยู่ต่อหน้าหานซานเฉียนอีกครั้ง ด้วยท่าทางระมัดระวังอย่างมาก และกังวลจนเหงื่อออกเต็มฝ่ามือเนื่องจากตอนนี้หานซานเฉียนอยู่ระดับเทียนแล้ว สถานะของทั้งสองจึงไม่มีใครเทียบหานซานเฉียนได้โดยสิ้นเชิง“หานซานเฉียน ฉันรู้ว่าเราเคยมีความแค้นมาก่อน แต่ตอนนี้คุณเป็นคนที่มีอำนาจแล้ว คุณยังจะคิดเล็กคิดน้อยกับเราอีกเหรอ” กงเทียนก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้น เขากลัวว่าหานซานเฉียนจะคิดบัญชีเก่า เพราะตอนนี้เพียงแค่คำพูดเดียวจากหานซานเฉียน ชีวิตเขาก็จบเห่อย่างสมบูรณ์ และอาจถูกไล่ออกเทียนฉีไปเลยด้วยซ้ำถึงจวงถางจะมีอายุมากแล้ว แต่เขาก็ยังกังวลและกลัวมากเช่นเดียวกัน หากเขารู้ว่าหานซานเฉียนจะอยู่ในจุดที่เขาอยู่ทุกวันนี้ เขาจะไม่มีวันเผชิญหน้ากับหานซานเฉียนด้วยลักษณะแบบนั้นที่ตระกูลหนานกงเลย “ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้กับพวกนาย” หานซานเฉียนมองไปที่คนสองคนที่วิตกกังวลและพูดด้วยรอยยิ้ม“งั้นคุณมีอะไรจะสั่งเรางั้นเหรอ” จวงถา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1333
เหอเซียวเซียวโกรธมากจนหน้าเขียว เธอคิดว่าตอนที่พบกับหานซานเฉียนครั้งแรก เขาเป็นเพียงคนระดับฮวงที่ต่ำต้อยเท่านั้น แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนที่แข็งแกร่งในระดับเทียนแล้ว ช่องว่างขนาดใหญ่ของสถานะนี้ เขากลับทำสำเร็จเพียงแค่ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนอาจกล่าวได้ว่าตอนนี้หานซานเฉียนเป็นต้นแบบของเทียนฉีไปแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกับหลินตง ในตอนนั้นเขานำหน้าไปมากกว่าสิบก้าวด้วยซ้ำแล้วมองดูตัวเองอีกครั้ง บุตรสาวของผู้นำซานเตี้ยนผู้สูงส่ง ตอนนี้ถูกลดระดับลงมาอยู่ระดับฮวงแล้วแม้ว่าตัวตนของการเป็นลูกสาวของผู้นำซานเตี้ยนจะยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่สถานะที่แท้จริงของเธอนั้นแตกต่างจากหานซานเฉียนมานานแล้วเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเอาชนะหานซานเฉียนได้ เหอเซียวเซียวจึงไม่ทำให้ตัวเองต้องขายหน้าอีกต่อไป แต่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความเกลียดชังและความเยือกเย็น เธอจ้องไปที่หานซานเฉียนไม่วางตา“หานซานเฉียน ได้ใจไปเถอะ สักวันหนึ่งฉันจะเหยียบย่ำนายไว้ใต้เท้าของฉัน” เหอเสี่ยวเซียวพูดอย่างเย็นชาหานซานเฉียนพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส "เหอเซียวเซียว นอกเหนือจากตัวตนของคุณในฐานะลูกสาวของผู้นำแห่งซานเตี้ยนแล้ว คุณไม่มีอะไรอีกในเที
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1334
“ขอ ขอโทษ” หานซานเฉียนรีบขอโทษและรีบออกจากห้องไปทันทีท่าทีของเจียงหยิงหยิงนั้นแปลกมาก หากเป็นเด็กผู้หญิงทั่วไป ถูกบุกเข้าไปในห้องและเห็นเธอเปลือยเปล่า คงจะตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย แถมยังรู้สึกได้ถึงความเสียดายที่อธิบายไม่ถูก โดยหวังว่าหานซานเฉียนจะออกไปแบบนี้หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว เจียงหยิงหยิงก็เปิดประตูตามปกติแล้วถามหานซานเฉียน "พี่ซานเฉียน รีบมาหาฉันแบบนี้ มีเรื่องอะไรเหรอคะ?"หานซานเฉียนคิดว่าการพบกันคงจะทำให้ทั้งคู่รู้สึกอึกอัด แต่เขาไม่คิดว่าเจียงหยิงหยิงจะทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าเรื่องเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้เธอกลัว หรือทำให้เธอตื่นตระหนกใด ๆ เลย“เราต้องกลับไปที่หยุนเฉิงทันที” หานซานเฉียนกล่าวเจียงหยิงหยิงเริ่มกังวล หานซานเฉียนรีบกลับไปที่หยุนเฉิงแบบนี้ แสดงว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น“เกิดอะไรขึ้นกับพี่หยิงเซี่ยเหรอคะ หรือว่าเนี่ยนเอ๋อร์?” เจียงหยิงหยิงถาม“ไปกันเถอะ ไว้ฉันจะอธิบายให้ฟังระหว่างทาง”พวกเขาทั้งสองออกจากเทียนฉี โดยไม่ต้องรับกระเป๋าเดินทางใด ๆระหว่างทางหานซานเฉียนก็อธิบายสาเหตุของเรื่องนี้ให้เจียงหยิงหยิงฟัง ซึ่ง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1335
หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกันสักพัก ฟางจ้านก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์ใจกลางภูเขาซือจิง หานเทียนหยาง และคนอื่น ๆ กำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่ไม่เห็ซูหยิงเซี่ยเลยนับตั้งแต่ซูหยิงเซี่ยเริ่มแก่ตัวมากขึ้น เธอก็ไม่ต้องการเห็นใคร และแม้แต่กระจกที่บ้านก็ถูกทุบทิ้งไปจนหมดสำหรับผู้หญิงที่อยู่ในช่วงวัยหนุ่มสาว การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ไม่อาจยอมรับได้ ซูหยิงเซี่ยไม่รู้ว่าเธอจะเผชิญหน้ากับหานซานเฉียนอย่างไรในอนาคต เธอกลัวมากว่าเขาจะกลับมาหยุนเฉิงอย่างกะทันหันเธอไม่อยากให้หานซานเฉียนเห็นตัวตนที่น่าเกลียดของเธอ และเธอถึงขั้นเคยคิดที่จะอยากตายแต่เมื่อซูหยิงเซี่ยคิดว่าหานเนี่ยนยังเด็กอยู่ เธอก็ไม่กล้าตาย เธอไม่อยากให้หานเนี่ยนสูญเสียแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้“คุณฟาง”“คุณฟาง”“คุณฟาง”หลายคนยืนขึ้นและทักทายฟางจ้าน“หยิงเซี่ยล่ะ?” ฟางจ้านถามซือจิงเหลือบมองหานเทียนหยาง ในครอบครัวนี้หากจะพูดอะไร.ต้องได้รับความยินยอมจากหานเทียนหยางก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของซูหยิงเซี่ย ซือจิงไม่กล้าพูดเองตามใจชอบ“คุณฟาง ที่คุณมาครั้งนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” หานเทียนหยางถาม“ซานเฉียนไม่ได้ก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1336
เฉินหลิงเหยารู้ชัดเจนมากเกี่ยวกับเหตุผลที่หานซานเฉียนต้องเช่าบ้าน เป็นเพราะหานซานเฉียนและซูหยิงเซี่ยต้องแสร้งทำเป็นหย่าร้างกัน เขาจึงย้ายออกจากคฤหาสน์ใจกลางภูเขาชั่วคราว แต่การที่เขาบังเอิญอาศัยอยู่ถัดจากหยางเหมิงและกลายเป็นเพื่อนบ้านกันทำให้เฉินหลิงเหยาประหลาดใจเล็กน้อย เพราะหยางเหมิงก็เป็นผู้หญิงที่ไม่เลวคนหนึ่ง ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างหานซานเฉียนกับเธอหรือเปล่าเพื่อคลายข้อสงสัยขอตัวเอง เฉินหลิงเหยาจึงถามขึ้นอย่างตรงประเด็น "ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาหรอกใช่ไหม?"หยางเหมิงโบกมือด้วยความตื่นตระหนกและพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "คุณเฉิน คุณกำลังคิดอะไรอยู่คะ ระหว่างฉันกับเขาไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอนค่ะ"เฉินหลิงเหยาขมวดคิ้ว หากไม่มีอะไร ทำไมหยางเหมิงถึงได้ตื่นตระหนกมากขนาดนี้ล่ะ เห็นได้ชัดว่ามีความรู้สึกผิดอยู่ในสายตาของเธอ“ไม่มีอะไรจริง ๆ งั้นเหรอ แต่สายตาของเธอมันบอกว่ามีอะไรบางอย่างนะ” เฉินหลิงเหยายืนขึ้น เดินตรงไปที่หยางเหมิง และมองตรงไปที่เธอหยางเหมิงไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของเฉินหลิงเหยา แม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง แต่ในช่วงเวลานั้น หยางเหมิงก็มีคว
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
