เจรจากับทางการ2

ซ่งจื่อหรูถือตะกร้าเดินไปยังหมู่บ้าน วันก่อนหลี่ฝูเหยาบอกแล้วว่าทางการถามถึงเรื่องมันเทศ วันนี้อำเภอเล็กที่แม้แต่ยุงยังไม่บินผ่าน เจ้าเมืองกว่างผิงกลับมาเยือน นางเดาถูกตั้งแต่อยู่ตำบลแล้ว จึงตั้งใจทำอาหารเหล่านี้ เมื่อเห็นซ่งจื่อหรูเดินมาทุกคนก็เหมือนเห็นแสงสว่าง ชาวบ้านบางคนถึงกับน้ำตาไหล

"อาหรู เจ้ามาสักที"

"นั่นสิ ข้ากังวลแทบแย่"

เดี๋ยวนี้ทุกคนเรียกนางว่าอาหรูคำว่าเจ้าสี่หลานสี่นั้นฟังดูห่างเหินเกินไป คนชนบทคิดอะไรง่ายๆ

"เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ ท่านป้าร้องไห้ทำไมกัน มิใช่ว่าพวกท่านมาแบ่งเสบียงกันหรอกหรือ"

"นั่นก็ใช่ แต่ใต้เท้าท่านนี้ถามว่าเสบียงเหล่านี้อยากนำกลับไปวังหลวง พวกเราจำทำยังไงดีหลานสี่ ปู่เองก็มืดไปหมดแล้ว"ผู้นำหมู่บ้านไป๋ซานโอดครวญคงมีแต่ปู่ใหญ่หลี่ฝูเหยาที่นั่งตัวตรงไม่สะท้าน แม่ว่าคนข้างหน้าจะเป็นถึงเจ้าเมือง

เซี่ยหนานอินเห็นคนตรงหน้าก็หนวดกระตุก นี่มันเจ้าเด็กแสบที่เจอที่ตำบลนี่

"นี่หลี่เจิ้งที่เจ้าให้ข้าเสียเวลารอ ก็คือรอเด็กที่สูงยังไม่ถึงครึ่งจั้งคนนี้หรือ หึนี่หลี่จิ้งเจ้าเห็นข้าเป็นเพื่อนเล่นหรืออย่างไร"

"ท่านเจ้าเมือง อาหารเหล่านี้เป็นนางที่หามาได้ ผู้นำตัวเล็กๆเช่น