วิจารณ์ราชสำนักอย่างไม่กลัวเกรง

ทั้งหมดเก็บหญ้าเหมันต์เรียบร้อยก็ พากันเดินลงเขาไปยังถ้ำ ซ่งจื่อหรูให้เหตุผลว่าที่บริเวณนี้น่าจะเป็นรังหมาป่าเขี้ยวเงิน หรือไม่ก็ดงของหมีป่าสัตว์จำพวกนี้ชอบอากาศเย็น ส่วนตัวที่จ้าวเทียนหยางเจอนั้นเป็นเพียงหมาป่าเทา แม้จะดุร้ายแต่ไม่อันตรายเท่ากับหมาป่าเขี้ยวเงิน

ทุกคนจึงต้องรีบลงเขาไปยังถ้ำด้านล่าง มีสายตาหลายคู่จับจ้องในความมืด สายตาเหล่านั้นกำลังค่อยเคลื่อนไหวเข้ามา ซ่งจื่อหรูตะโกนขึ้นให้ทุกคนรีบหลบขึ้นต้นไม้

"พวกมันมาแล้ว น่าจะมีมากกว่าสิบตัว พี่จิงอี้ท่านพาข้าขึ้นต้นไม้ที เราต้องอยู่ที่สูงพวกมันสามารถกระโดดได้ถึงสองจั้ง พวกเราวางตระกร้าลงก่อนไม่เช่นนั้นหนีไม่รอดแน่ๆ"

ซ่งจื่อหรูเอ่ยเตือนทั้งหมดวางตระกร้าลง มีหมาป่ามากกกว่าสามสิบตัวล้อมพวกเขาอยู่ จ่าฝูงกระโจนใส่ซ่งจื่อหรู จ้าวเฟยหรงสบัดมือใส่พวกมันจนกระเด็นก่อนจะกอดเอวนางใช้เท้าเตะพื้นดีดทีเดียวก็พานางขึ้นไปยังต้นไม้

ซ่งจื่อหรูตะลึงวิชาตัวเบาของจ้าวเฟยหรงนั้นดีกว่าจิงอี้จริงๆ หมาป่าพยายามกระโดดงับพวกเขา เหล่าองครักษ์ต่างใช้กระบี่แทงพวกมัน ดูเหมือนจะมีมาเพิ่มเรื่อยๆ

"ท่านอ๋อง ข้าว่ามันแปลกๆ ท่านเห็นด้วยหรือไม่"

ซ่งจื่อหรูเอ่ยขึ้น จ้า