Chapter 10. เซ้าซี้น่ารำคาญ

“เจ้าจะเรียกข้าอะไรนักหนา”  เขาถลึงตาใส่อย่างหงุดหงิด โดนมารดาดุไปแล้วยังต้องมาเจอผู้หญิงคนนี้ทำตัวเซ้าซี้น่ารำคาญอีก

“นี่อะไร”

  เขาถามพลางสูดเอากลิ่นอาหารเข้าท้องทำให้กะเพาะส่งเสียงครางออกมาเบาๆ

“หมาโผโต้ฝุ  เต้าหู้ผัดซอสเจ้าคะ ส่วนนี้ก็ กงเป่าจีติงเนื้อไก่ ต้นหอมหั่นลูกเต๋า ผัดกับพริกแห้งและถั่วลิสง รสชาติออกเปรี้ยวหวาน แล้วยังมี...”

“ข้ายกถาดอาหารไปแล้วกัน”  เขาพูดเมื่อเห็นนางยกชามอาหารสามสี่อย่างใส่ถาดแล้ว “เกิดเจ้าหกล้มขึ้นมาจะอดกินเสียเปล่าๆ”

หลัวเสี้ยวเวยยิ้มกว้าง หญิงสาวไม่รู้ตัวหรอกว่ารอยยิ้มของตนสะกดสายตาชายหนุ่มได้มากเพียงใด ทำให้เขาหันไปทางอื่นราวกับกลัวตนเองจะต้องมนต์ดำเข้าให้  

“ไปได้แล้วข้าหิว”

“เจ้าค่ะ”

สายตาหญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างที่ตัวเดินออกไปพร้อมถาดอาหาร  นางหันไปมองบ่าวคนอื่นที่ทำเหมือนสิ่งนี้เป็นเรื่องปกติ นางจึงรีบยกสำรับที่เหลือเดินเร็วๆ ตามร่างสูงออกไป  คนรับใช้ชายสูงวัยช่วยยกอาหารที่เหลือตามออกไปพร้อมรอยยิ้มกึ่งขบขัน

ภาพหญิงสาวร่างเล็กในชุดสาวใช้กับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวเข้มช่วยกันจัดโต๊ะอาหารมื้อนั้น  ทำให้ผู้เป็นบิดามารดาอดยิ้มไม่ได้ เคยกังวลว่าลูกชายไม่สนใจผู้หญิงเสียแล้ว เห็นเช่นนี้จึงเบาใจไปเปราะหนึ่ง แต่ที่ยังกังวลคือยังไม่รู้ที่มาที่ไปของเสี้ยวเวย  ที่ผ่านมาบุตรชายทั้งสองขยันขันแข็ง ทำให้สกุลหยางไม่ต้องเผชิญความลำบากทางการเงินนัก  แต่กระนั้นก็ทำให้ลูกชายที่อยู่บ้านก็คล้ายกับไม่อยู่   แต่เดิมบิดาเคยโทษตนเองที่ครอบครัวเป็นเช่นนี้เพราะอาการเจ็บป่วยจนเดินเหินไม่ได้  จึงไม่อาจเรียกร้องให้ลูกชายทั้งสองอยู่ดูแลอยู่ใกล้ชิดเหมือนที่ทั้งสองเคยเป็นเด็กเล็กๆ

วันเวลาที่เคยเงียบเหงาจางหายไป  เพราะมีสาวใช้คนใหม่ หน้าตาน่าเอ็นดู นางทำงานได้ดีเยี่ยม การงานเรื่องในครัวเพียงได้รับคำชี้แนะจากอิงอู่ก็ทำออกมาได้ถูกปากทุกคน  แต่กระนั้นท่าทางนางก็ไม่เหมือนหญิงรับใช้ทั่วไป  อ่านหนังสือออก ช่วงที่ลูกชายเอาแต่ยุ่งกับงาน นางอาสาอ่านหนังสือให้ทั้งสองฟัง  น้ำเสียงก็แสนรื่นหูนัก

หยางต๋าลอบทดสอบเสี้ยวเวยโดยการชวนคุยเรื่องทั่วไป  เสี้ยวเวยตอบโต้ได้อย่างคนมีความคิด มีการศึกษา   แต่ที่น่าฉงนคือผู้หญิงคนนี้มีเสี่ยวหงเป็นคนแนะนำมา  คงต้องคอยดูกันไป ถ้าเป็นคนดีจริงแล้วขัดสนเงินทอง เขากับภรรยาเคยพูดคุยกันเรื่องเสี้ยวเวยแล้วว่า หากนางเป็นคนดีจริงทั้งสองย่อมสนับสนุนให้นางได้อยู่ในฐานะที่ดีกว่านี้   

เพราะชีวิตเคยลำบากมามาก สองสามีภรรยาผู้สืบทอดดูแลป้อมพยัคฆ์ทมิฬรุ่นที่สองจึงสั่งสอนอบรมเลี้ยงดูบุตรชายทั้งสองมิให้ทำตัวเป็นคุณชายให้ผู้อื่นคอยรับใช้  แม้มีบ่าวไพร่และผู้ติดตามแต่ลูกชายทั้งสองมักทำอะไรด้วยตนเองเสมอ  คนที่นี้จึงมิแปลกใจที่เห็นคุณชายใหญ่ถือถาดอาหารเข้ามาให้บิดามารดาด้วยตนเองเช่นนี้

ช่วงขาสั้นและตัวเล็กทำหลัวเสี้ยวเวยต้องเดินเร็วๆจนเกือบจะเป็นวิ่งตามหลังแผ่นหลังกว้างเดินลิ่วๆ มาถึงโต๊ะสำหรับรับประทานอาหารแล้ว   นางหอบเล็กน้อย ทำงานจนร่างกายชินชา  แต่ให้เดินเร็วๆ ทั้งที่ประคองถาดอาหารมาด้วยเช่นนี้  นางแทบหายใจไม่ทันเลยทีเดียว  แต่เพราะเห็นสายตาคมคู่นั้นชำเลืองมอง นางจึงรีบเข้าไปจัดอาหารบนโต๊ะทันที 

ความสูงที่ต่างกันมาก ทำให้หยางเหลาหู่มองเห็นดวงหน้าเล็กมีเหงื่อผุดที่หน้าผาก  มือใหญ่หยิบจับถ้วยชามอาหารวางบนโต๊ะ แต่ไม่อาจละสายตาจากใบหน้าหวานนั้นได้ จนกระทั้งอีกฝ่ายรู้ตัวแล้วถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ โดยที่เขาไม่รู้ตัวว่าตนเองทำอะไรผิด ทำให้เขาเผลอขมวดคิ้วอย่างงุนงง

อากัปกิริยาของคนทั้งสองอยู่ในสายตาของหยางต๋าและฮูหยิน รวมทั้งบ่าวสูงอายุที่รอรับใช้อยู่ใกล้ๆ ต่างพากันอมยิ้ม ด้วยวัยของคุณชายใหญ่ถึงเวลาควรมีภรรยาและลูกเล็กๆ ไปนานแล้ว   แม้ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของ ‘เสี้ยวเวย’ อย่างชัดเจน  แต่สายตาเจนโลกของพวกเขาผนวกกับรูปร่างทรวดทรงของ ‘เสี้ยวเวย’ แล้ว นางเหมาะที่จะให้กำเนิดทายาทสกุลหยาง  นางปรากฏตัวในฐานะของ‘สาวใช้’ ก็ตาม

เมื่อจัดโต๊ะอาหารพร้อมแล้ว หญิงสาวถอยออกห่างเพื่อให้เจ้านายได้รับประทานอาหาร นางแอบค้อนคุณชายใหญ่เข้าไป เพราะเขาแท้ๆ ทำให้นางเหนื่อยจนแทบหอบหายใจเช่นนี้

“ทำไมเจ้าไปยืนไกลนักละเสี้ยวเวย”  ฮูหยินหยุนผิงถามแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “มานั่งกินข้าวด้วยกันนี่ซิ” 

“เชิญนายท่านกับฮูหยินกินอาหารเถิดเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มน้อยๆ  สายตาดันแอบเห็นสีหน้าคุณชายใหญ่เข้มขึ้น นางจึงหลุบตาลงทำเป็นมองไม่เห็นเสียนี่

“กับข้าวเยอะแยะเต็มโต๊ะแบบนี้ มานั่งกินด้วยกันนี่แหละ มาๆ มานั่งข้างเหลาหู่”   คราวนี้เป็นนายท่านใหญ่เรียกอย่างสนิทสนม

สายตาคมกริบของหยางเหลาหู่ไม่ได้ทำให้หลัวเสี้ยวเวยรู้สึกกลัวได้หรอก เพียงแต่เกรงใจที่ผู้ใหญ่เอ่ยปากชวนถึงสองครั้งแล้วปฏิเสธไปจะดูไม่เหมาะ  ทั้งหยางต๋าและฮูหยินหยุนผิงคะยันคะยอให้นั่งกินอาหารร่วมโต๊ะเดียวกัน  นางจึงทำตามอย่างไม่อาจปฏิเสธได้   

หลางเหลาหู่จับตะเกียบแล้วแกล้งกางข้อศอกมาโดนแขนซ้ายของคนที่นั่งข้างๆ  เป็นจังหวะที่หญิงสาวกำลังคีบอาหารส่งเข้าปากตนเอง  ทำให้นางสะดุ้งเสียจังหวะ ข้าวร่วงก่อนเข้าปาก  นางหันขวับมามองคนตัวโตที่ยักคิ้วให้  หลัวเสี้ยวเวยได้แต่กัดฟันแล้วบอกให้ตัวเองสงบใจไว้  นี่มันพฤติกรรมของเด็กชอบเอาชนะชัดๆ  เขาแค่เป็นผู้ใหญ่ตัวโตที่มีนิสัยแบบเด็กเท่านั้น

“ไก่ตุ๋นยาจีนเป็นอย่างไร  อร่อยไหม?”  ฮูหยินหยุนผิงถามขึ้น

“อร่อยมาก  ลูกรู้สึกว่าไม่ได้กินรสมือแม่แบบนี้นานแล้ว”

“ชามนั้นเสี้ยวเวยทำนะลูกไม่ใช่แม่หรอก แม่แก่แล้วลิ้นไม่ค่อย

รู้รสแล้วล่ะ” 

            ฮูหยินหยุนผิงยิ้มได้ใจ ลูกชายจะเปลี่ยนคำพูดก็ไม่ได้เพราะเห็นกินเอากินขนาดนั้น 

“กั๋วชิ่งยังไม่กลับมาอีกรึ”  หยางเหลาหู่เปรียนเรื่อง ปกติมื้อเย็นกินข้าวกันพร้อมหน้า ไม่มีส่วนเกินเช่นมื้อนี้

“ออกไปดูร้านกับอาลี่ กว่าจะกลับคงมืด”   หยางต๋าเอ่ยตอบเพราะลูกชายมาบอกก่อนจะออกไปข้างนอกแล้ว  

ร้านค้าของหยางกั๋วชิ่งอยู่ในเมือง เมื่อใดที่ถูกจ้างให้คุ้มกันสินค้าจากเมืองหนึ่งไปยังเมืองหนึ่ง  หยางกั๋วชิ่งจะสั่งให้เขาซื้อข้าวของกลับมาจำหน่ายในเมือง  เมื่อเดินทางบ่อยและได้ของดีคุณภาพเยี่ยมจากต่างเมืองมา  รวมทั้งจัดหาสินค้าหายากตามที่ลูกค้าต้องการ  ด้วยเหตุนี้ทำให้กิจการร้านค้าของ หยางกั๋วชิ่งขายดิบขายดีไปด้วย  

อาหารมื้อเย็นผ่านไปด้วยรอยยิ้มและเรื่องเล่าที่ผู้ใหญ่ทั้งสองสรรหามาพูดคุยทำให้หลัวเสี้ยวเวยอดหัวเราะไม่ได้  มีแต่หยางเหลาหู่ที่หน้าตึงเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินของครอบครัว  หลังกินอาหารเย็นเสร็จสิ้น  หญิงสาวขอตัวไปจัดการเก็บล้างจานชามในครัว นางยิ้มอย่างสุขใจ ผิดกับครั้งที่อยู่กับครอบครัวลุงจางฉวน  นางทำอะไรไม่ถูกใจคนในบ้านเสมอ ถูกรังแกกลั่นแกล้งสารพัด หลายครั้งคิดน้อยใจที่บิดามารดาทอดทิ้งนางไว้ตามลำพัง

“เจ้านี่หว่านเสน่ห์ใส่ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าได้ยังไงนะ  ปกติ

พวกท่านไม่ค่อยสนิทสนมกับใครแบบนี้” 

เสียงหยางเหลาหู่ดังมาจากด้านหลังทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์  นางหันมายิ้มให้แล้วเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน  

“งานในครัวเสร็จแล้ว ข้าน้อยได้พักแล้วหรือไม่เจ้าคะ”

“ก็...”  ปกติเขาก็ไม่ใช่คนเรื่องมาก  แต่...แค่รู้สึกเหมือนถูกแย่งบิดากับมารดาไปอย่างไรไม่รู้ 

“ถ้าไม่มีอะไร  ข้าน้อยขอตัวไปหานายท่านกับฮูหยินเจ้าค่ะ”

“ถ้าเสแสร้งแกล้งประจบก็ไม่ต้องไปหรอก”

“คุณชายใหญ่คิดอย่างไร ล้วนไม่ใช่เรื่องที่ข้าน้อยต้องใส่ใจ  ข้าน้อยทำหน้าที่ของตัวเองและตอบแทนที่ได้รับความเมตตาต่างหาก”