LOGINShare
บทที่ 175 เข้าเฝ้าเพื่อหารือราชการ
Last Updated:
2024-11-11 17:01:02Related chapters
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 176 หน่วยจัดการงานขั้นห้า
“จริงหรือ? เช่นนั้นก็เยี่ยมไปเลย” ซ่างกวนซียิ้มและกล่าวว่า “ข้าหวังว่าน้องรองจะแข็งแรงและกลับไปยังกรมกลาโหมโดยเร็ววันเพื่อจัดการกับค่าจ้างทหารในไตรมาสที่สอง[footnoteRef:0] ซึ่งเงินจำนวนนี้ได้ล่าช้ามาเกือบเดือนแล้ว เหล่าทหารที่ปกป้องชายแดนและต่อสู้กับศัตรูยอมสละชีวิตและเลือดเนื้อเพียงเพื่อเงินไม่กี่ตำลึงกับอาหารสามมื้อต่อวัน หากทางราชสำนักจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดี นั่นจะไม่ทำให้ขวัญกำลังใจของทหารสูญเสียไปอย่างใหญ่หลวงเอาหรือ?” [0: ช่วงไตรมาสที่สองของปี ซึ่งหมายถึงช่วงเดือนเมษายนถึงมิถุนายน] “อะไรนะ? ยังไม่ได้จ่ายค่าจ้างทหารในไตรมาสที่สองหรือพ่ะย่ะค่ะ?” อ๋องจ่างซิ่นอดไม่ได้ที่จะถามในฐานะที่เป็นแม่ทัพ เขาจึงกังวลกับเรื่องค่าจ้างของเหล่าทหารเป็นอย่างมากซ่างกวนซีพยักหน้าและกล่าวว่า “เป็นเรื่องจริงที่ยังไม่ได้มีการแจกจ่าย”อ๋องจ่างซิ่นขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้ากรมกรมกลาโหมอยู่ที่ใด? ออกมาเดี๋ยวนี้!”เจ้ากรมกลาโหมเจี่ยงกวงจี้เดินออกมาอย่างเร่งรีบและพูดด้วยสีหน้าขมขื่นว่า “กระหม่อมอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ”อ๋องจ่างซิ่นถามว่า “เจ้าทำงานอย่างไรของเจ้า? ค่าทหารในไตรมาสที่สองนี้ควรจะจ่ายไปตั้งแต่เดื
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 177 องค์รัชทายาทเช่นข้าก็อยากแขวนดาบ
ตามนี้?เอาตามนี้อย่างนั้นหรือ?อันกั๋วกงตกตะลึง เขายังไม่ได้แสดงจุดยืนของเขาเลย!ซ่างกวนซีรีบขอบคุณ “ขอบพระทัยเสด็จพ่อสำหรับพระกรุณาพ่ะย่ะค่ะ!”……หลังจบการเข้าเฝ้า อันกั๋วกงและอ๋องจ่างซิ่นก็เดินออกจากพระตำหนักมาด้วยกันอันกั๋วกงขมวดคิ้วและอดไม่ได้ที่จะบ่น “ฝ่าบาทเริ่มควบคุมไม่ได้มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ตลอดทั้งเช้าพระองค์ทรงไม่ให้โอกาสข้าพูดเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”อ๋องจ่างซิ่นเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ว่าฝ่าบาททรงไม่ให้โอกาสเจ้าได้พูด แต่เป็นเพราะเจ้าให้โอกาสองค์รัชทายาทพูดต่างหาก ในอดีต ขุนนางทุกคนในราชสำนักทำเหมือนเจ้าเป็นผู้นำ หากเจ้าไม่พยักหน้าก็ไม่มีใครกล้าพูด แม้ฝ่าบาทจะทรงมีความคิดอะไรแต่ก็ยากที่จะตรัสออกมา ทว่าตอนนี้ไม่เหมือนก่อน เพราะองค์รัชทายาทได้กลับมาแล้ว เจ้าเด็กซ่างกวนซีนั่นโตมาเฉลียวฉลาด แม้จะมีท่าทีสง่างามนุ่มนวล แต่เขาก็กล้าพูดกล้าทำไปเสียทุกเรื่อง! หากมีคนคอยออกปากแทนฝ่าบาทเช่นนี้ จะไม่ทำให้พระองค์ทรงได้คืบเอาศอก ถือโอกาสสนับสนุนไปตามนั้นได้หรือ?”ไม่ต้องพูดถึงว่าแม้อ๋องจ่างซิ่นที่แม้จะเป็นคนที่ใช้กำลังมากกว่าสมอง แต่สิ่งที่เขานั้นพูดก็สมเหตุสมผลมาก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 178 กามโรค?
เยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขาและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “คราวนี้ไม่ใช่การหลอกคน แต่จะไปตามหาคน ท่านอยากไปกับข้าหรือไม่?”ในความเป็นจริง เยี่ยนเว่ยฉือสามารถไปตามหาคนได้ด้วยตัวเอง แต่นางจำได้ว่ามือสังหารจากเป่ยอินเหล่านั้นยังอยู่ในเมืองหลวงดังนั้นเพื่อความปลอดภัย ไปกับอวี๋เฟยเหยียนผู้มีวิทยายุทธ์ขั้นสูงจะดีกว่าดวงตาของอวี๋เฟยเหยียนเป็นประกาย และเขาพูดอย่างกระตือรือร้น “อยากสิ เจ้าจะไปตามหาใคร?”เยี่ยนเว่ยฉือโบกมือ “เดินไปพูดไปแล้วกัน!”ทันทีที่พวกเขาทั้งสองออกจากจวนองค์รัชทายาท ข่าวก็ลอยไปเข้าหูของซ่างกวนซีซ่างกวนซีมองไปยังเอกสารราชการที่น่าเบื่อตรงหน้า และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจหากรู้ก่อนหน้านี้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะออกไปข้างนอก เขาก็คงจะไม่มาที่ห้องตำราแล้วตามไปด้วยเสียก็ดีไม่รู้ว่ายัยเด็กนั่นกำลังวางแผนอะไรอีก……อวี๋เฟยเหยียนเองก็อยากรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือกำลังวางแผนอะไรอยู่ เพราะเยี่ยนเว่ยฉือที่บอกว่าจะตามหาคน แทนที่จะไปที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านเช่นโรงเตี๊ยมหรือโรงน้ำชา แต่กลับมาที่โรงหมอยาแทนอวี๋เฟยเหยียนมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือแล้วถามว่า “พี่สะใภ้ เจ้ามาตามหาคนที่โรงหมอยารึ? ม
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 179 พบคนคุ้นเคย
“แล้วนางคือใครกัน?” อวี๋เฟยเหยียนถามเยี่ยนเว่ยฉือกำลังจะพูด แต่ทันใดนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นไปเห็นคนคุ้นเคยคนหนึ่งฮวาอวี๋ในชุดสีม่วงกำลังนั่งดื่มชาอยู่ในโรงน้ำชาที่อยู่ไม่ไกลออกไปทันทีที่นางเห็นฮวาอวี๋ ฮวาอวี๋ก็เห็นนางเช่นกันฮวาอวี๋ยิ้มให้เยี่ยนเว่ยฉือ จากนั้นก็โบกมือเป็นเชิงบอกให้นางไปหาขณะนั้นอวี๋เฟยเหยียนก็เห็นฮวาอวี๋ด้วยเช่นกัน เขาจึงตื่นตัวทันทีและกระซิบ “พี่สะใภ้ อย่าไปเลย คนจาก เป่ยอินกำลังตามหาเขา หากเจ้าติดต่อใกล้ชิดกับเขามากเกินไปจะมีปัญหาเอาได้”เยี่ยนเว่ยฉือเป็นคนเชื่อฟัง นางจึงพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็หันหลังจากไปพร้อมกับอวี๋เฟยเหยียนรอยยิ้มของฮวาอวี๋ที่อยู่ในโรงน้ำชาแข็งทื่อทันที และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ช่างเป็นแม่นางน้อยที่ไร้หัวใจเสียจริง ลืมเรื่องที่พี่ชายคนนี้อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตช่วยเหลือไปได้อย่างรวดเร็วปานนี้เลยรึ? เฮ้อ!”ทันทีที่ฮวาอวี๋พูดจบ เขาก็หันมาเห็นคนจากเป่ยอินสองคนเดินออกมาจากร้านอาหารฮวาอวี๋กลอกตาด้วยความรำคาญ จากนั้นก็รีบย่องทะยานหายตัวไปจากจุดเดิมในขณะเดียวกัน อวี๋เฟยเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงอีกฝ่าย “ฮวาอวี๋ผู้นี้ขโมยสิ่งของบางอย่างของร
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 180 เจ้าเองรึ?!
เย่เทียนซูจะไปดูตามคำบอกเล่า แต่เขาถูกดึงดูดด้วยคำพูดของอวี๋เฟยเหยียนเยี่ยนเว่ยฉือตามหาคนรึ?อีกทั้งต้องการหาคนที่ซื้อหญ้าลิ้นงูขาว?คนผู้นั้นคือใครกัน?เย่เทียนซูรีบสั่งให้สาวใช้สองคนที่อยู่ข้างหลังไปซื้อยา จากนั้นก็เดินตามเยี่ยนเว่ยฉือและอวี๋เฟยเหยียนเข้าไปในร้านยาด้วยกันเยี่ยนเว่ยฉือไปหาลูกจ้างในร้านแล้วถามว่า “พี่ชาย รบกวนถามหน่อยว่าช่วงนี้ใครมากว้านซื้อหญ้าลิ้นงูขาวไปจนหมดหรือ?”การกล่าวถึงยาชนิดนี้มักจะดึงดูดสายตาแปลก ๆ จากผู้อื่นเสมอคราวนี้อวี๋เฟยเหยียนมีบทเรียนแล้ว เขาหยิบเงินออกมายื่นให้ลูกจ้างพลางพูดเร่งเร้า “ไม่ต้องมากความ ตอบมาตรง ๆ ”ลูกจ้างยิ้มอย่างประจบประแจงและพูดอย่างรวดเร็ว “เป็นแม่นางคนหนึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับท่านขอรับ”เยี่ยนเว่ยฉือเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “นางได้บอกไหมว่าตัวเองอาศัยอยู่ที่ไหน?”ลูกจ้างส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เคยบอกนะขอรับ แต่หากเป็นโรคนี้ก็น่าจะมาจากหอคณิกา เช่นนั้นจะเป็นที่ไหนได้อีกล่ะขอรับ”นั่นก็จริงเยี่ยนเว่ยฉือยังคงถามต่อไปว่า “นางมากี่ครั้งแล้ว?”ลูกจ้างในร้านตอบว่า “มีคนไม่มากที่ซื้อยาประเภทนี้ อีกทั้งในร้านก็มีสินค้าไม่มาก นางม
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 181 สอนวิชาชันสูตร
ยามดึก ณ จวนองค์รัชทายาทหลังจากทานอาหารเย็น ซ่างกวนซีและอวี๋เฟยเหยียนก็นั่งเล่นหมากรุกอยู่ที่ห้องโถงหน้าส่วนเยี่ยนเว่ยฉือก็นั่งอ่านตำราแพทย์อยู่ข้าง ๆ บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบเมื่ออวี๋เฟยเหยียนแพ้ไปอีกตา เสียงของจางมามาก็ดังมาจากด้านนอกประตู “พระชายา ซูเค่อมารอพบอยู่ที่นอกเรือนเพคะ”เยี่ยนเว่ยฉือคลี่ยิ้มแล้วพูดว่า “ให้นางเข้ามา”ผ่านไปครู่หนึ่ง ซูเค่อก็ถือถาดเข้ามา ซึ่งบนถาดนั้นดูเหมือนจะมีเสื้อผ้าหลายชิ้นซูเค่อเดินเข้าไปในโถงหลัก นางทำความเคารพซ่างกวนซีและอวี๋เฟยเหยียนก่อน จากนั้นจึงเดินไปหาเยี่ยนเว่ยฉือและพูดว่า “พระชายา นี่เป็นกางเกงชั้นในที่ท่านสั่งหม่อมฉันตัดเย็บเมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนนี้หม่อมฉันตัดเสร็จแล้ว พระชายาลองดูสักหน่อยไหมเพคะ?”เยี่ยนเว่ยฉือหยิบกางเกงตัวหนึ่งขึ้นมาดูงานปักที่อยู่บนนั้น พลางพูดด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง “ฝีมือประณีตมาก เทียบดูแล้วไม่น้อยหน้าไปกว่าช่างปักเย็บในสำนักพระราชวังเลย”“พระชายาชมเกินไปแล้ว ท่านชอบก็ดีมากแล้วเพคะ” ซูเค่อถ่อมตัวอย่างยิ่งเยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจแล้วพูดว่า “ข้าชอบมากเลย แต่ไม่กล้าใส่หรอกนะ!”ไม่กล้าใส่?ซูเค่อมองเยี่ยนเว่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 182 ทำดีมาก
อวี๋เฟยเหยียนที่กำลังเล่นหมากรุกอยู่ข้าง ๆ หงุดหงิดเป็นอย่างมากจึงพูดขึ้น “พอ ๆ ๆ หยุดเสแสร้งได้แล้ว องค์รัชทายาททรงมองออกมาตั้งนานแล้วว่าเจ้าเล่นละครแสร้งทำเป็นยอมจำนน เจ้าคิดว่าตัวเองฉลาดนักรึ?”เมื่อซูเค่อได้ยินเช่นนั้น นางก็ไหล่ทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันทีราวกับสูญสิ้นจิตวิญญาณหลังจากนั้นไม่นาน ซูเค่อก็สะอื้นและพูดว่า “ชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจร หม่อมฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว พระชายาฉลาดหลักแหลมเกินคน หม่อมฉัน...ขอยอมรับชะตากรรมเพคะ!”ทันทีที่พูดจบ ซูเค่อก็ลุกขึ้นเยี่ยนเว่ยฉือตกใจคิดว่าซูเค่อจะลอบโจมตีนางซ่างกวนซีและอวี๋เฟยเหยียนก็รีบวิ่งไปหาเยี่ยนเว่ยฉือเช่นกันทว่าทุกคนก็ต้องประหลาดใจ ด้วยเพราะเห็นซูเค่อรีบวิ่งไปที่เสาด้านนอกหลังจากมีเสียงดังปึงสนั่นหวั่นไหว ปรากฏว่านางเอาหัวโขกพุ่งชนเสาเพื่อฆ่าตัวตาย?!ตายเช่นนี้เลย? ยังไม่ได้ไขข้อกระจ่างก็ตายไปทั้งอย่างนี้เลยรึ?!“กรี๊ด…” ชวนหงตกใจอย่างมากเมื่อเห็นเลือดของซูเค่อกระเซ็นตรงบริเวณนั้น และแล้วนางก็หน้ามืดและเป็นลมล้มไปเมื่ออวี๋เฟยเหยียนเห็นเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ช่างเป็นคนใจเด็ดเสียจริง!”ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 183 จู๋เยียน
“หอวั่งเจียง? อยู่ที่ไหนหรือ? อาหารอร่อยหรือไม่?” เยี่ยนเว่ยฉือตาเป็นประกายแลดูสนใจมากอวี๋เฟยเหยียนพูดแทรก “เฮ้ อันนี้ข้ารู้ ร้านอาหารที่หรูที่สุดในเมืองหลวงคือร้านฉือหลี่เซียง แต่ร้านที่มีแนวคิดทางศิลปะที่ยอดเยี่ยมที่สุดคือหอวั่งเจียง ร้านตั้งอยู่ริมน้ำ หากยกจอกมองสายน้ำ ก็จะเห็นทิวทัศน์อันงดงามที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว! อา แต่เสียดายที่มันอยู่ไกลไปหน่อย”เยี่ยนเว่ยฉือถามอย่างสงสัย “ยกจอกมองสายน้ำ รอบเมืองหลวงมีแม่น้ำฮ่วนซาเพียงสายเดียวและดูเหมือนจะไม่ไหลผ่านเมือง แสดงว่าพวกเราต้องออกนอกเมืองอย่างนั้นหรือ?”ซ่างกวนซีมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือ “เจ้าไม่อยากออกนอกเมืองรึ?” หากเยี่ยนเว่ยฉือไม่อยากออกเดินทางไปท่องเที่ยว เขาก็สามารถเลือกสถานที่อื่นเพื่อเฉลิมฉลองได้“แน่นอนว่าไม่ใช่!” เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างมีความสุข “ข้าชอบออกไปเที่ยวข้างนอกเป็นที่สุด! เย้!”เมื่อเห็นรอยยิ้มหวานของเยี่ยนเว่ยฉือ ซ่างกวนซีก็รู้สึกว่าแสงแดดในวันนี้ดีเป็นพิเศษพิษเย็นในร่างกายดูจะไม่ทรมานเหมือนตอนแรกพิษเย็นแต่ใจร้อนรุ่ม……สามวันผ่านไปวันนี้เป็นวันที่อวี๋เฟยเหยียนเข้ารับตำแหน่ง และวันแรกที่เขาไปรายงานตัวมาก็
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 220 เกิดเพลิงไหม้
อวี๋เฟยเหยียนซึ่งอยู่ในความมืดขมวดคิ้วและพูดว่า "บังเอิญถึงเพียงนี้เชียว? มีเพลิงไหม้เกิดขึ้นที่นี่ในขณะที่เรากำลังจะมาตรวจสอบงั้นรึ?"ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูเหมือนว่าจะมีคนเคลื่อนไหวเร็วกว่าพวกเรา และได้จัดฉากให้ข้ากระโจนเข้าไปร่วมวงด้วย"ใบหน้าของอวี๋เฟยเหยียนเต็มไปด้วยความกังวล "ถ้าอย่างนั้นคนผู้นี้ก็ต้องไม่ธรรมดาอย่างมาก ถึงขั้นทำให้เยี่ยนเว่ยฉือไปซื้อปิ่นปักผมโดยบังเอิญได้"ซ่างกวนซีส่ายหัวแล้วพูดว่า "การที่เยี่ยนเว่ยฉือไปโรงรับจำนำเป็นความบังเอิญจริง ๆ ทว่าปิ่นปักผมคู่นั้นถูกเตรียมไว้นานแล้ว นางได้กลายเป็นชายาองค์รัชทายาท ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่ซื้อเครื่องประดับ คนที่อยู่เบื้องหลังเพียงแค่รอเวลาที่เหมาะสมและนำปิ่นนั้นมาขายให้นางก็เท่านั้น”“เช่นนั้นมันจะเกี่ยวข้องกับเจ้าของโรงรับจำนำหรือไม่?” อวี๋เฟยเหยียนถามซ่างกวนซีขมวดคิ้วและตอบว่า "ถ้าอย่างนั้น เราต้องดูว่าเจ้าของโรงรับจำนำยังมีชีวิตอยู่หรือไม่"“ศิษย์พี่ ดูสิ เจียงโม่มาแล้ว” อวี๋เฟยเหยียนชี้ไปที่เจียงโม่หัวหน้าหน่วยตรวจสอบที่นำคนมาช่วยดับไฟเจียงโม่พาคนมาช่วยดับไฟ และต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงทำให้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 219 ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
“ยังอยู่ในห้องของข้า” เยี่ยนเว่ยฉือตอบตามความจริง“เอามันมาให้ข้า เจ้าเก็บสิ่งนี้ไว้ไม่ได้!” ซ่างกวนซีพูดอย่างจริงจังเยี่ยนเว่ยฉืออยากจะบอกว่าการใส่สิ่งนี้ไว้ในสร้อยข้อมือของนางปลอดภัยกว่าการวางไว้ที่อื่นแต่เนื่องจากซ่างกวนซีต้องการมัน นางจึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ให้เยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลับไปเอา"เยี่ยนเว่ยฉือแกล้งกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบของ แต่จริง ๆ แล้วนางไปเดินเล่นหลังจากนั้นไม่นาน นางก็กลับมาที่ห้องตำราและยื่นปิ่นปักผมอีกอันให้กับซ่างกวนซีหลังจากที่ซ่างกวนซีได้ปิ่นปักผม รูม่านตาของเขาก็หดตัวลงและพูดด้วยความประหลาดใจ "นี่คือ... ปิ่่นหางหงส์! ยังเหลืออยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร?"อวี๋เฟยเหยียนก้าวไปข้างหน้าและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?"ซ่างกวนซีหยิบปิ่นปักผมมาตรวจสอบอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พูดด้วยความตกใจ "มันเป็นขนหงส์สีทองจริง ๆ! นี่คือสมบัติที่ฝังไปพร้อมร่างเสด็จแม่ของข้า!"ตอนที่เขาดูภาพวาดเมื่อครู่ เขาไม่สามารถบอกวัสดุหรือสีได้ แต่ตอนนี้เขามีมันอยู่ในมือแล้ว และซ่างกวนซีก็จำที่มาของปิ่นปักผมนี้ได้ทันที!“หา?!” อวี๋เฟยเหยียนและเยี่ยนเว่ยฉ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 218 มีใครเคยเห็นเจ้าปักปิ่นนี้บ้าง
เยี่ยนเว่ยฉือสะดุ้งเล็กน้อย อวี๋เฟยเหยียนจริงจังเช่นนี้ หรือว่าซ่างกวนซีจะโกรธอีกแล้ว?เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างรู้สึกผิด “ข้าแค่ไปตกปลาเอง หากองค์รัชทายาทไม่ชอบ พรุ่งนี้ข้าไม่ไปแล้วดีหรือไม่?"อวี๋เฟยเหยียนพูดอย่างจนใจ "มันไม่เกี่ยวกับเรื่องตกปลา เจ้ารีบตามมาเถอะ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง"เยี่ยนเว่ยฉือถามอย่างร้อนใจ "ท่านจะไปด้วยหรือไม่?"หากมีคนนอกอยู่ด้วย อย่างน้อยซ่างกวนซีก็จะไม่ลงมือกับนาง!อวี๋เฟยเหยียนไม่รู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือกำลังคิดอะไรอยู่แน่นอนว่าเขาต้องไป เขายังต้องหาทางแก้ไขปัญหานี้ร่วมกันเขาจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าจะไปกับเจ้า”เยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตามอวี๋เฟยเหยียนไปห้องตำราหลังจากเข้ามาในห้องตำรา ซ่างกวนซีไม่ได้อ้อมค้อม และส่งกระดาษให้เยี่ยนเว่ยฉือดูเยี่ยนเว่ยฉือเพียงเหลือบมองก็รู้ว่าภาพวาดนั้นคืออะไรนางพูดด้วยความประหลาดใจ "ไม่จริงน่า คนจากบ่อนพนันเจอจวนองค์รัชทายาทเร็วขนาดนี้เลยหรือ?"ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า "เจ้าเคยเห็นรูปนี้หรือไม่? รู้หรือไม่ว่าทางบ่อนกำลังตามหาปิ่นนี้อยู่ ปิ่นนี้... เป็นของเจ้าหรือเปล่า?"คำถามหนึ่งชุดทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 217 เรื่องสำคัญ
เยี่ยนเว่ยฉือเข้าใจว่าฉินเซียงหรูต้องการบอกว่าการร่วมรักระหว่างสามีภรรยานั้นสอดคล้องกับกฎแห่งธรรมชาติและธรรมชาติของมนุษย์ดังนั้นนางไม่จำเป็นต้องอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานมากนักเยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้าช้า ๆ บ่งบอกว่าตนเข้าใจเพราะถึงอย่างไรนางก็เป็นคนยุคใหม่ ถึงแม้ตอนนั้นจะน่าอาย แต่เรื่องที่จบแล้วก็ถือว่าแล้วกันไปตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่ปล่อยวางไม่ได้ก็คือซ่างกวนซี ไม่อย่างนั้นเหตุใดเขาถึงไม่กล้ามาทานอาหารเย็นเล่า?ทว่าเยี่ยนเว่ยฉือเดาผิด สาเหตุที่ซ่างกวนซีไม่กลับมาทานอาหารเย็นกับนางก็เพราะมีเรื่องสำคัญต้องจัดการซ้ำยังเป็นเรื่องที่ยุ่งยากไม่น้อยด้วย……ณ ห้องตำราซ่างกวนซีกำลังมองภาพวาดในมือและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเขาถามอวี๋เฟยเหยียน “เจ้าแน่ใจหรือว่าปิ่นปักผมในภาพนี้เป็นของเว่ยฉือ? เหตุใดข้าถึงรู้สึกคุ้น ๆ?”อวี๋เฟยเหยียนตอบว่า “ศิษย์พี่ใหญ่เคยเห็นมาก่อนหรือ? ปิ่นที่ท่านเคยเห็นคงเป็นของพี่สะใภ้ ปิ่นนี้เป็นปิ่นคู่”ภาพวาดนี้เป็นภาพที่อันกั๋วกงส่งมอบแด่ฮ่องเต้คังอู่เมื่อตอนเข้าเฝ้าว่าราชการเช้าของวันนี้ฮ่องเต้คังอู่ไม่ได้ปิดบังเหล่าขุนนาง แต่กลับพิมพ์ภาพวาดนี้ออกมาและมี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 216 คนฉลาด
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็มาถึงแม่น้ำเสี่ยวเหลียงที่ค่อนข้างห่างไกลอีกครั้งวันนี้แตกต่างจากเมื่อวาน เพราะฉินเซียงหรูพบว่าเยี่ยนเว่ยฉือได้นำกระถางกำยานออกมาด้วยฉินเซียงหรูถามอย่างสงสัย “สิ่งนี้คืออะไรหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือตอบว่า “บริเวณริมน้ำนี้ยุงชุมนัก สิ่งนี้เอาไว้ไล่ยุงน่ะ”ฉินเซียงหรูค่อย ๆ สูดลมหายใจลึก พลางพยักหน้าแล้วพูดว่า “กลิ่นช่างสดชื่น ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าจะได้ปลากลับไปอย่างเต็มอิ่มอีกแล้ว!”ฉินเซียงหรูตกปลาอย่างเงียบ ๆ ส่วนเยี่ยนเว่ยฉือก็อ่านตำราแพทย์ที่นำติดตัวมาด้วยอย่างเงียบ ๆ เช่นกันบางครั้งที่ปลาติดเบ็ด เยี่ยนเว่ยฉือก็จะปรบมือและส่งเสียงไชโยโห่ร้องยกยออย่างเต็มที่ทั้งสองตกปลากันจนถึงตอนเย็นอีกครั้งสิ่งที่แตกต่างจากครั้งก่อนคือคราวนี้หลังจากข้องใส่ปลาเต็ม ฉินเซียงหรูไม่ได้รีบเก็บข้าวของเดินทางกลับ แต่ตะโกนไปทางป่าว่า “ชิงโจว ออกมาเอาของสิ!”ชิงโจว?เยี่ยนเว่ยฉือมองไปยังป่าด้วยความสับสน และแน่นอนว่าครู่ต่อมาชิงโจวก็ออกจากป่ามายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้ม“ขอทำความเคารพชายารัชทายาทและคารวะท่านหมอฉิน”ฉินเซียงวางมือเท้าเอวแล้วยิ้ม “โอ้ ข้าก็ว่าเห
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 215 เจ้าไม่ให้อิสระข้า ข้าก็จะทำให้เจ้าต้องบริสุทธิ์ต่อไป
ซ่างกวนซีสะดุ้งเบา ๆ ขณะนั้นก็เข้าใจทันทีว่าฉินเซียงหรูหมายถึงอะไรที่แท้ฉินเซียงหรูก็รู้เจตนาของเขาอยู่แล้วฉินเซียงหรูต้องการบอกว่าการที่เขามีความรู้สึกต้องการอย่างแรงกล้ากับเยี่ยนเว่ยฉือในครั้งนี้ทำให้เกิดการกระตุ้นความร้อนภายในและสลายพิษเย็นไปได้ไม่แน่ว่าครั้งต่อไปอาจรู้สึกไม่เหมือนเดิมแม้จะมีครั้งต่อไป แต่ครั้งต่อไปที่ว่าก็อาจจะไม่มีความรู้สึกนั้นแล้วว่ากันตามตรง ล้วนเป็นเพราะยังไม่ได้สมหวัง เลยยิ่งโหยหามากขึ้นเรื่อย ๆแต่หากสำเร็จดั่งหวังไปแล้ว ก็ไม่อาจรู้ได้ว่าอารมณ์ที่พลุ่งพล่านนั้นจะหายไปและหลงเหลือแต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายหรือไม่?เมื่อคิดได้เช่นนั้น ซ่างกวนซีก็รีบพูดว่า “ไม่มีทางหรอก!”ฉินเซียงหรูพูดอย่างขบขัน “ไม่มีทางอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ริมฝีปากของซ่างกวนซีขยับ แต่เขาพูดไม่ออก เขาหมายจะพูดว่าความสนใจที่เขามีให้เยี่ยนเว่ยฉือนั้นไม่มีทางลดน้อยลงแต่เหตุใดต้องบอกฉินเซียงหรูเรื่องนี้ด้วย หากจะพูดก็ควรพูดกับเยี่ยนเว่ยฉือสิเมื่อเห็นเช่นนั้น ฉินเซียงหรูก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาท แม้ท่านจะมั่นใจว่าไม่มีทาง แต่ท่านก็ต้องคำนึงถึงความรู้สึกของแม่นางเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 214 นี่คือชาอะไร
“ช่วย...” ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตะโกนขอความช่วยเหลือจนจบประโยค ซ่างกวนซีก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าเอง”ฉินเซียงหรูถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนัก เขาจับกรอบประตูด้วยมือข้างหนึ่งและใช้มืออีกข้างมือตบหน้าอกของตัวเอง “องค์รัชทายาท หลอกกันเช่นนี้ ถึงตายได้เลยนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพิ่งสูญเสียชีวิตสามปีให้กับท่าน ไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่นะพ่ะย่ะค่ะ! เฮ้อ!”ซ่างกวนซีขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”ฉินเซียงหรูที่เห็นคราบน้ำบนรองเท้าของซ่างกวนซีก็รู้ว่าเขายืนอยู่ในลานเป็นเวลานานจนเนื้อตัวของเขาเปื้อนน้ำค้างไปหมดแล้วฉินเซียงหรูเม้มปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทไม่ต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อว่าราชกิจหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“เรื่องราวยังไม่ชัดเจน ข้าไม่มีอารมณ์ไปเข้าเฝ้าหรอก!”ซ่างกวนซีกล่าวอย่างตรงไปตรงมาฉินเซียงหรูอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขัน พลางขยับหลีกทางหลบไปข้าง ๆ แล้วพูดว่า “เช่นนั้น เชิญองค์รัชทายาทเข้ามาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ซ่างกวนซีเดินเข้าไปในห้องของฉินเซียงหรูฉินเซียงจุดตะเกียงน้ำมัน และจุดเตาเผาดินแดงขนาดเล็ก จากนั้นก็เริ่มต้มชาเมื่อเห็นเช่นนั้น ซ่างกวนซีก็พูดว่า “ไม่ต้องต้มชา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 213 ทักษะด้านการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม
“ท่านอย่าเข้าไป!” ฉินเซียงหรูเอื้อมมือไปคว้าอวี๋เฟยเหยียน แต่คว้าได้เพียงชายเสื้อ ทำให้ห้ามไว้ไม่ทันจากนั้นเขาก็เห็นอวี๋เฟยเหยียนผลักประตูด้วยความกระวนกระวายใจเสียงดังตึงตังทำให้บุรุษและสตรีบนเตียงแข็งค้างอยู่กับที่อวี๋เฟยเหยียนคาดไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นซ่างกวนซีจับเยี่ยนเว่ยฉือกดลงในท่านั้นแม้ทั้งสองคนจะแต่งตัวมิดชิด แต่ท่าทางของพวกเขา...ทำให้คนที่เห็นจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนซ่างกวนซีหันไปมองอวี๋เฟยเหยียนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยไฟลุกโชนไม่รู้ว่าโมโหเพราะถูกรบกวนหรือโมโหเพราะไม่ได้เติมเต็มความปรารถนา!อวี๋เฟยเหยียนเองก็แข็งตัวอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาฝืนใจพูดออกมา “ศะ...ศิษย์พี่ใหญ่ ตะ...ตัวท่านละลายแล้วหรือ?”นี่มันคำถามบ้าอะไรกัน!!เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกอายและโกรธมาก นางผลักซ่างกวนซีด้วยกำลังทั้งหมดและรีบออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองเมื่อเห็นนางวิ่งออกไป ฉินเซียงหรูก็ส่ายหัวอย่างยินดีบนความทุกข์ของคนอื่น “จิ๊ ๆ ๆ ที่แท้ซ่างกวนซีก็ยังบริสุทธิ์อยู่นี่เอง! ฮ่า ๆ ๆ!”ขณะเดียวกันซ่างกวนซีก็ลุกขึ้นนั่ง เขามองไปที่อวี๋เฟยเหยียนซึ่งยังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม พลา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 212 เรียนรู้ที่จะมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง
เมื่อเห็นความดื้อรั้นของเขา เยี่ยนเว่ยฉือจึงพูดว่า “เช่นนั้นหากท่านไม่อ่าน ข้าก็จะอธิบายให้ฟัง”อธิบาย? อธิบายอะไร? ซ่างกวนซีเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความยากลำบากเยี่ยนเว่ยฉือสงบจิตสงบใจและกล่าวว่า “ท่าร่วมประเวณีท่าแรกเรียกว่าตาแปะเข็นรถ หลังจากทั้งสองถอดอาภรณ์ออกหมดแล้ว ให้บุรุษเริ่ม…”“หยุดพูด!” เมื่อซ่างกวนซีได้ยินเสียงใสเหมือนระฆังเงินของเยี่ยนเว่ยฉือ กล่าวถึงเรื่องน่าอายในห้องหอนั่น กลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาเลยทว่าเยี่ยนเว่ยฉือกลับประหลาดใจที่ได้พบว่า “โอ้ องค์รัชทายาท ท่านหน้าแดงแล้วนี่ ท่านร้อนรึ? ท่านรู้สึกร้อนแล้วใช่หรือไม่?”ซ่างกวนซีไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาจริง ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้นเยี่ยนเว่ยฉือที่เห็นว่าได้ผล นางก็เริ่มพูดอย่างไม่หยุดหย่อนทันที โดยพรรณนาถึงเนื้อหาในตำราอย่างสมจริงท่าบางท่าที่ยากจะอธิบาย นางก็พยายามสาธิตท่าทางเหล่านั้นด้วยตัวเองโชคดีที่นางใส่เสื้อผ้ามิดชิด จึงไม่ถึงกับมองไปแล้วทิ่มแทงสายตาอะไรมากนักแต่ถึงกระนั้น ก็ไม่สามารถต้านทานภาพที่จินตนาการขึ้นในหัวได้เลยทุกครั้งที่เยี่ยนเว่ยฉืออธิบายท่าทาง ในหัวขอ
