3 ไม่เคยเห็นหรือไง อีหนู

“แม่กานยังไม่กลับมาเลย”

หญิงวัยห้าสิบแปด ร่างท้วมตัดผมสั้น ใบหน้าค่อนข้างดุนั้นมีวี่แววบอกว่า เมื่อสาวจัดได้ว่าเป็นผู้หญิงสวยมากคนหนึ่งทีเดียว เอ่ยบ่นอย่างเคืองๆ

“ดูซิ ดูเวลาซะก่อน เข้าไปตั้งจะเที่ยงคืนแล้ว ยังไม่เห็นหัว...หายไปไหน ไม่โทร. มาบอกกล่าวกันก่อน ชักจะเอาใหญ่แล้ว”

นางหันหน้าไปทางประตูบ้าน และเลยไปยังรั้วที่เห็นอยู่ไกลๆ พ้นจากแนวไม้ที่ปลูกทึบจนให้ความร่มรื่นแก่ตัวบ้านเป็นอันมาก

“กานมันเอาใหญ่มาตั้งแต่ทำงานได้แล้วล่ะค่ะ แม่” พรรณทิพา ลูกสาวคนใหญ่วัยสามสิบเป็นคนตอบ หล่อนเป็นสาวสวยยังประคับประคองความโสดเอาไว้ได้มั่นคง และมีความคิดไม่ค่อยจะเป็นมิตรกับกานพลูญาติผู้น้องผู้ด้อยกว่าสักเท่าไหร่ “นี่คงจะดอดไปพร่ำพลอดรักกับนายภาดากระมังคะ”

“แม่ก็เตือนมันแล้วนะว่าอย่าทำอะไรแบบนั้น” แล้วนางก็ถอนใจ “ที่สั่งสอนเอาไว้จะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้นะ กลัวอย่างเดียว...ว่าจะเหมือนแม่มัน...”

นางหมายถึงน้องสาวที่เสียชีวิตไปแล้ว หลังจากอุ้มท้องกลับมาบ้านหาพ่อเป็นตัวตนให้ลูกไม่ได้ แล้วพอคลอดกานพลูได้ไม่นาน สติสัมปชัญญะที่ค่อนข้างจะบอบบางอยู่แล้วก็สับสน เมื่อตอนกานพลูอายุได้ห้าขวบ แม่ของหล่อนก็ยังอยู่ในวัยสาวเพียงยี่สิบสองก็ฆ่าตัวตายอย่างน่าสยดสยอง

“ใจง่าย มักง่าย แล้วก็คิดโง่ๆ หาทางออกไม่ได้ก็ฆ่าตัวตาย...นี่ถ้าแม่กานกลับมา แม่จะต้องเรียกมาพูดกันก่อน”

“แม่จะรอไปสักกี่ทุ่มกันล่ะคะ” พรรณทิพาถามประชดๆ “มิต้องถ่างตากันถึงสว่างหรือคะ คืนนี้น่ะ...ไปไหนมาไหนไม่บอกกล่าวกันก่อน”

“มันคงจะไม่กล้ากลับจนเช้าหรอก” คุณนายยังคงแน่ใจ “แม่ก็เคยบอกกับมันหลายหนแล้วว่า หายไปทั้งคืนเมื่อไหร่ก็ต้องออกไปจากบ้านนี้ แม่ไม่เลี้ยงคนทำตัวเหลวไหล นึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มาไม่เกรงใจคน

หัวสองสีอย่างแม่”

“แม่รอไปนะคะ พรรณเห็นทีจะต้องไปนอนก่อนละ”

“เป็นไงมั่ง”

พินิจนัยถามด้วยความห่วงใย กวาดตามองหญิงสาวตรงหน้าที่ยัง

เอามือยึดอ่างล้างหน้าเอาไว้แน่น เขาไม่แน่ใจในอายุของเจ้าหล่อน เพราะรูปร่างเล็กดวงหน้าสะอาดปราศจากเครื่องสำอางซีดเซียวเหมือนคนเพิ่งรื้อไข้ แต่เสื้อผ้าที่หล่อนสวมนั้นค่อนข้างจะเรียบ ไม่เฟี้ยวฟ้าวอย่างเด็กสาวๆ ข้างนอกโน้นเลย กระโปรงสีขาวยาวเลยเข่าลงไปเล็กน้อยกับเสื้อสีชมพูอ่อนๆ คอตั้งแขนจีบเป็นพวงทับชายเสื้อเอาไว้ในกระโปรง ดูแล้วมันช่างเหมือนแบบฟอร์มของบริษัทใดบริษัทหนึ่ง แต่ดูจากหน้าตาของหล่อน พินิจนัยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหล่อนอยู่ในวัยทำงานได้แล้ว หน้าอ่อนๆ แบบนี้หล่อนน่าจะไปร่ำเรียนเขียนอ่านอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันซะมากกว่า

“ปวดหัว”

“ก็น่าจะปวด...แล้วเป็นไงอีก”

“พื้นมันหมุนนะ...” กานพลูเงยหน้าขึ้นไปมองเพดานของห้องน้ำ หล่อนเห็นโคมไฟควงติ้วและทำท่าจะหล่นเผละลงมาใส่หัว นัยน์ตาของหล่อนเบิกกว้าง กระเถิบกายเข้ามาหาเขาโดยไม่ได้ตั้งใจนอกจากจะยึดเขาเอาไว้ “ไฟนั่น...” หล่อนชี้ให้เขาดู “มันกำลังจะหล่น”

“มันก็อยู่เฉยๆ ตาลายล่ะมัง...”

เขามองดูหน้าขาวๆ นั่น บอกไม่ถูกว่าจะเวทนาหล่อนดีไหม ก็สถานที่แบบนี้กับเนื้อตัวเมื่อยามเข้าใกล้หึ่งไปด้วยกลิ่นเหล้า ก็ไม่ได้บอกนี่นาว่าถูกหลอกมาดื่มจนเมานอกเสียจากทำตัวเองทั้งนั้น

“ฉันจะออกไปข้างนอก มันเหม็น...กลิ่นฉี่...” หล่อนทำจมูกกระดุบกระดิบ

“กลิ่นมันก็คล้ายๆ แอมโมเนียเหมือนกันล่ะ ดมมากๆ ก็หายเวียนหัว”

เขาพูดเรื่อยๆ เหล้าทำให้เขาลิ้นอ่อนกว่ายามปกติแยะ พูดก็ง่ายขึ้น หัวเราะง่ายขึ้น จึงไม่เห็นว่ากานพลูกำลังมองไปข้างหน้าด้วยนัยน์ตาที่

เบิ่งโพลง แล้วก็หันขวับกลับมาซบหน้ากับอกเขาเกือบจะทันที...เสียงหล่อนสั่นระรัวมือชี้ไปที่ด้านหลังของเขา เมื่อพินิจนัยหันไปมองบ้าง ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาเต็มเสียง

ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งเพิ่งเสร็จจากการปล่อยทุกข์แบบเบาๆ ยังไม่ได้เก็บเอาเข้ากางเกงให้หายอุจาด

“ไม่เคยเห็นหรือไง อีหนู”

เขาพาหล่อนออกมา แทบจะลากหล่อนลอยขึ้นจากพื้น เพราะหล่อนตัวเล็กเบามือ ถ้าเป็นขนาดก็เรียกว่าพกแพ็คเท่านั้นเอง

“เอาละ พ้นแล้ว...”

แต่เนื้อตัวของกานพลูเย็นเฉียบไปหมด เขาก้มลงเขย่าร่างนั้นเบาๆ แต่กานพลูกลับโงนเงนยืนตรงๆ แทบจะไม่ได้ พอปล่อยมือออกก็ทำท่าจะล้มเผละจนเขาต้องรับเอาไว้ แล้วก็กลายเป็นภาระให้เขาหิ้วหล่อนติดปีกกลับมาที่โต๊ะด้วย

“ไปเก็บมาจากไหน” ภูษิตชะโงกหน้าเข้ามาเกือบจะติด “กลิ่นเหล้างี้หึ่งเชียวโว้ย จะกินไก่ต้มน้ำเหล้าแทนน้ำแกงหรือไง”

“ขอเหล้าก่อนวะ อีหนูนี่ท่าทางเหมือนจะช็อก เอาเหล้ากรอกปากเข้าไปอาจจะดีขึ้น”

เขาระวังไม่ให้หล่อนสำลักเหล้า เสียงกานพลูกระอึกกระไอแคกๆ แล้วก็เบือนหน้าหนีจากแก้วเหล้าที่เขาถือจ่อปาก เสียงหล่อนค่อนข้างแข็ง

“ปล่อยฉันนะ...”

“จะไปไหวแล้วใช่ไหม”

กานพลูสลัดศีรษะแรงๆ หน้าตามีสีสันแปลกๆ เพราะแสงไฟที่สาดเข้ามากระทบ หล่อนพยายามจะมองหน้าผู้ชายที่อยู่ใกล้จนเรียกได้ว่าแนบชิด แขนข้างหนึ่งของเขาโดนหน้าอกด้านข้างของหล่อน มือหนึ่งของเขาโอบกระหวัดอยู่แถวๆ เอวให้สัมผัสรุ่มร้อนที่หล่อนไม่เคยคุ้น กับภาดา...แม้จะรักกันมานานปี เขากับหล่อนก็ไม่เคยชิดใกล้กันแบบนี้ก็คุณป้าไม่ใช่หรือ ตีวงการคบหากับภาดาเอาไว้ในขอบเขตจำกัด

“ฉันจะไปหาเพื่อน...”

แต่ผู้คนมากมายทำให้กานพลูตาลาย หล่อนจะไปหาบุตรากับ

เพื่อนชายของบุตราได้ตรงไหนกัน ตอนลุกจากที่นั่งได้หล่อนก็คลำทางหาห้องน้ำมาเรื่อยๆ ลืมไปแล้วว่าโต๊ะอยู่ไหน แสงเสียงบ้าๆ นี่ก็ทำให้ตาลายจนต้องหลับตาลง

“พาฉันไปหน่อยซิ”

“เพื่อน...หน้าตาเป็นยังไงล่ะ...”

เขาหัวเราะหึๆ มองหล่อนอย่างปลงๆ แกมเวทนา แต่ภูษิตเอนหน้าเข้ามากระซิบกับเขาว่า

“อาจจะเป็นแผนจับเอ็งก็ได้นะโว้ย ไก่แถวนี้ลีลาพญาหงส์ทั้งนั้นแหละ หน้าตาอ่อนๆ ยังงี้เนื้อคงขบเผาะเอาไว้ก่อน...กรอกเหล้าเข้าไปแล้วเดี๋ยวพาชว้าบไปเล้ย”

“อายุสักเท่าไหร่วะนี่”

“อาจจะเกินสิบห้า...เกินยี่สิบไหมหว่า”

ดวงหน้าของภูษิตเกือบจะติดกับดวงหน้าของกานพลู หล่อนยังคงพอมีสติพอประมาณ สิ่งที่กานพลูทำได้ก็คือ ยกมือขึ้นยันหน้าเขาออกไปอย่างแรงด้วยเรี่ยวแรงที่พอจะหลงเหลืออยู่นั่นทำให้ภูษิตหน้าหงายเกือบจะหัวทิ่มคะมำหงายไปจากเบาะเก้าอี้ที่นั่งอยู่

“เบาๆ อีหนู มือหนักชิบโผง...ขอดูหน้าใกล้ๆ หน่อยเดียว...” ภูษิตมองเรื่อยไปยังเสื้อผ้าของกานพลูก่อนจะเปรยๆ ต่อ “แม่คนนี้มาแปลกครับ อาจจะเป็นพวกเด็กที่ชอบแต่งตัวเรียบๆ ทำตัวเหมือนเด็กมัธยมออกหาเหยื่ออะฮ้า...นี่เป็นโชคหรือเคราะห์ของเอ็งกันแน่วะ ไอ้นิจ”

“ที่นี่เขามีประกาศหาคนหายบ้างไหมวะ”

“เอ็งลองเดินไปถามพวกดีเจ. เขาเอาเองเถอะว่ะ แต่ระวังนะโว้ย พวกมันอาจจะหัวเราะเยาะแล้วทำให้เอ็งหน้าแตกกลับมา ทำหน้าซื่อๆ บอกว่าพลัดหลงกับเพื่อนนี่มันลูกไม้เก่าแล้ว จับเอาไว้ก่อน...โอ้โฮ...อีหนูของเอ็งดื่มเหล้ายังกะดื่มน้ำ...ไอ้การดื่มแบบนี้นะมันบอกชัดๆ เลยว่าอีดื่มไม่เป็น สงสัยจะหนีออกมาจากบ้าน มีปัญหามาหรือไม่ก็เพิ่งอกหัก...” ภูษิตเปลี่ยนข้อสันนิษฐานใหม่ได้รวดเร็วนัก “เอ็งมันคนใจบุญอยู่แล้วนี่หว่า ช่วยสงเคราะห์ให้รู้แล้วรู้รอด หรือถ้ากลับบาปกรรมก็ส่งมาให้ข้า จะเอาไปเอง”

พินิจนัยรู้ซึ้งถึงสันดานของภูษิตดี เขาได้แต่สั่นหัวตอบเรื่อยๆ บอกไม่ได้ว่าที่แท้แล้วเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่

“อีหนูนี่อาจจะช่วยให้ข้าเบาตัวได้คืนนี้ ไม่ได้ลิ้มรสหวานๆ ของผู้หญิงมานานแล้ว ปล่อยให้เป็นธุระของข้าดีกว่า” แล้วเขาก็เรียกเหล้าแก้วใหม่มาให้หล่อนอีก เมื่อกานพลูตั้งหน้าตั้งตาดื่มราวกับดื่มน้ำ ท่าประคองแก้วเอาไว้ในอุ้งมือทั้งสองราวกับเป็นของล้ำค่าก็ทำให้เขาอยากรู้ว่าหล่อนจะบ้าไปอีกสักแค่ไหนกัน ได้เหล้าไปหลายแก้วเข้าหล่อนก็ไม่เรียกหาเพื่อนอีกเลย

“เอาเลย ดื่มเข้าไป” เขาประชด รู้ว่าอีกไม่เท่าไหร่หล่อนจะต้องหมอบแน่ๆ “มีเรี่ยวแรงก็กรอกเหล้าเข้าไปเล้ย...”