1 ฉันคงจะเข็ดผู้ชายไปอีกนาน

“ภาดากับลูกสาวเจ้านายนี่เหมาะสมกันดีจริงๆ นะ”

เสียงนั้นอยู่ห่างเพียงแค่ประตูห้องน้ำกั้นเอาไว้เท่านั้นเอง กานพลูก็ได้ยินประโยคนั้นชัดก้องเข้าไปในหู อยากจะคิดว่าเป็นเรื่องของคนอื่นที่หล่อนไม่รู้จัก แต่ในออฟฟิศนี้มีผู้ชายกี่คนกันเล่าที่ชื่อ ‘ภาดา’

ก็มีเพียงภาดาคนเดียวเท่านั้น ภาดาที่หล่อนรักจับใจ

หล่อนเสร็จธุระในห้องน้ำแล้ว รวบรวมกำลังใจให้เปิดประตูออกมายืนอยู่ตรงทางเดินแคบๆ ที่เป็นทางเดินระหว่างประตูห้องน้ำกับเคาน์เตอร์ยาวๆ ที่ฝังอ่างล้างหน้าไว้เป็นระยะๆ สามอ่างด้วยกัน

ผู้หญิงสองคนที่ยืนล้างมือตรงเคาน์เตอร์นั้น คุ้นหน้าคุ้นตากับกานพลูดี แต่ไม่เคยพูดกันมาก่อน

แล้วก็ทำหน้าเจื่อนๆ ไปด้วยกันทั้งสองคนเมื่อเห็นกานพลู ก็คนในออฟฟิศส่วนมากจะรับรู้กันว่าผู้หญิงที่เดินไปไหนมาไหนกับภาดามีแต่กานพลูนี่คนเดียวเท่านั้น แม้จะไม่มีการยืนยันเป็นทางการ แต่ก็เป็นที่รู้กันอีกนั่นแหละว่ากานพลูกับเขาจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้ หลังจากสร้างเนื้อสร้างตัวได้แล้ว

หล่อนล้างมือเช็ดจนแห้งแล้วจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ แข้งขาไม่สั่นมือไม่สั่น แต่กานพลูรู้ดีว่าหน้าของหล่อนปราศจากสีเลือดและใจก็เต้นรัวถี่อยู่ในอก อยากจะแล่นไปหาเขา แต่งานของหล่อนในห้องคอมพิวเตอร์ก็มีล้นมือจนไม่อาจจะปลีกตัวไปได้ดังใจปรารถนา

ต้องรอให้เลิกงานเสียก่อน

หล่อนดูนาฬิกาบ่อยครั้ง แล้วทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนเมื่อเห็นเข็มสั้นอยู่ตรงกลางระหว่างเลขสี่กับเลขห้า เข็มยาวอยู่ตรงเลขหก เลื่อนเก้าอี้ออกอย่างแรงได้ก็ลุกขึ้นเดินลิ่วๆ ไปที่ประตูห้อง กำลังจะเปิดออกไปก็พอดีกับบานประตูถูกผลักเข้ามา

“กาน...”

ภาดานั่นเอง

“จะรีบไปไหน”

หล่อนมองหน้าเขาเขม็ง ยังพูดไม่ออก มองดูหน้าซื่อๆ ที่เห็น...แล้วหล่อนก็ฉวยแขนเขาเดินออกมานอกห้อง มีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่เท่าที่ได้ยินเสียงตัวเองเล็ดลอดออกไปได้ก็คือ

“กานได้ยินเรื่องนึงมาจากห้องน้ำ ภาดาจะแต่งงานใช่ไหม”

หล่อนตาไม่ฝาดเมื่อเห็นสีหน้าผิดปกติของเขาแล้วก่อนที่เขาจะให้คำตอบ เขากลับส่งซองที่เขาถือมาในมือให้ หล่อนรับมาอย่างงงๆ ก้มลงมองดู แล้วก็รู้สึกเหมือนสิ่งที่ถือในมือเป็นของร้อนสุดขีดจนอยากจะโยนทิ้ง แต่มือกลับกำมันแน่นเข้า ริมฝีปากสั่นระริก

“การ์ดแต่งงานของผม”

เขาอ้อมแอ้มบอก มองหน้าหล่อนไม่เต็มตานัก เพราะยังไม่เลือดเย็นพอจะเข่นฆ่าหล่อนมากไปกว่านี้อีก แค่เห็นหยดน้ำตาวาววามอยู่ในดวงตาของหล่อน ภาดาก็ใจไหวยวบ

“กาน...ผมเสียใจ”

เขารวบรวมคำพูดออกมาได้เพียงเท่านั้น นึกภาวนาว่าอย่าให้หล่อนส่งเสียงกรี๊ดขึ้นมาตรงนี้เลย คำภาวนาของเขาก็ได้ผล เพราะกานพลูถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะถามเสียงเบาๆ

“มีอะไรจะให้ช่วยก็บอกนะ กานยินดี...”

หล่อนแสดงความมีน้ำใจออกไปมันหลุดไปโดยอัตโนมัติมากกว่า หัวสมองของหล่อนหมุนจี๋ตาพร่าพรายด้วยหยดน้ำตาที่ขึ้นมาคลอกลบ แล้วเขาก็นิ่ง หล่อนก็นิ่งงัน เงียบไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย ในที่สุดกานพลูก็พยักหน้าน้อยๆ

“กานจะกลับบ้าน...” มือกำซองแน่นขึ้น “ดีใจด้วยนะ...ดีใจด้วย”

หล่อนเลื่อนบานกระจกกลับที่เดิมก่อนที่น้ำตาจะไหลพรากลงมาอาบแก้มให้เขาได้เห็น โผเผกลับมาที่โต๊ะทำงานโดยไม่ใส่ใจกับสายตาใครๆ อีกเลย หล่อนฟุบหน้าลงกับโต๊ะสะอึกสะอื้นจนตัวโยน กิริยาของหล่อนทำให้บุตราลุกจากเก้าอี้มาแตะไหล่หล่อนเบาๆ อย่างตกใจ

“กานเป็นอะไรไปน่ะ ร้องไห้ทำไม ไปทะเลาะกับภาดามาเหรอ”

กานพลูไม่ตอบแต่ส่งซองสีอ่อนๆ นั่นให้แทน บุตรารับไปเปิดดูเงียบๆ ก่อนจะนิ่งอึ้ง สอดบัตรเชิญเก็บเข้าซองไปตามเดิม

“นึกแล้วเชียว ไม่ช้าก็เร็ว เธอก็ต้องรู้เรื่องจนได้”

“หมายความว่าไง”

กานพลูเงยหน้าขึ้นมาหยดน้ำตายังเปรอะเปื้อนอยู่บนแก้มซีดๆ ไร้สีสัน “เธอรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วใช่ไหม”

“เอ้อ...จะเอายังไงดีล่ะ อย่างนี้ก็แล้วกัน ทุกคนน่ะพอระแคะระคายกันหมดว่าภาดากับคุณเภรีจะแต่งงานกัน เรื่องของเรื่องมันเกิดอีตอนที่เธอลาพักร้อนไปสองอาทิตย์นั่นแหละ...คุณเภรีเขามาฝึกงาน ได้ใกล้ชิดกันมากๆ แล้วหลังจากนั้นเขาก็เล่นเกมซ่อนหากับเธอ”

“ทำไมไม่บอกฉัน”

“บางทีการบอกในเรื่องแบบนี้ ก็เท่ากับยื่นมือเข้ามาแส่มากกว่านะ...” ที่บุตราพูดก็ถูก “เรื่องของคู่รักนี่น่ะพูดมากไปก็เท่านั้น...ฉันก็เลยมองดูอยู่ห่างๆ จะดีกว่า”

“ผู้หญิงที่ชื่อเภรีนี่เป็นใคร”

“ลูกสาวของผู้จัดการฝ่ายบัญชี”

คำตอบนั้นทำให้กานพลูนิ่งอึ้ง

“ภาดาเขาคงอยากจะเรียนทางลัด เดี๋ยวนี้น่ะ กาน...ทางตรงมันไกล แล้วก็ไม่มีประโยชน์โภชน์ผลให้เห็น นอกจากทำงานสายตัวแทบขาดกว่าจะเก็บออมเงินได้ดังใจหวัง”

ริมฝีปากของกานพลูเม้มเข้าหากัน คำพูดของบุตราสะเทือนใจหล่อนไม่น้อยนักหรอก

“คงจะจริง เพราะฉันไม่มีอะไรสักอย่าง นอกเสียจากผู้หญิงตัวคนเดียว ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีทรัพย์สมบัติ ที่ซุกหัวนอนทุกวันนี้ก็อาศัยพึ่งพิงป้าในบ้านหลังเล็กๆ มีแต่เงินเดือนรายเดือน กับเงินโบนัสอีกก้อนหนึ่งตอนปลายปี กับเฝ้ารอเงินงอกเงยในบัญชีที่เก็บออมไว้ เพื่อเป็นทุนรอนในการสร้างรังรักสักรัง...อนิจจา...มันแค่ความฝันจริงๆ รังที่ว่านั้นไม่มีการสร้างอีกแล้ว”

บุตราตบบ่าหล่อนเบาๆ เหมือนจะให้กำลังใจ

“ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องซะ พรุ่งนี้จะได้เข้มแข็ง มาเชิดหน้าสู้กับเขาได้ เอาอย่างนี้นะ กาน...เศร้าโศกน่ะก็อย่าเพิ่งรีบกลับไปบ้าน”

เพราะบุตรารู้ว่าที่บ้านนั้นไม่มีใครพอจะปลอบขวัญให้กับกานพลูได้ ป้าหล่อนเป็นหญิงม่ายมานานปี มีลูกสาวสองคนที่ล้วนแต่สวยสดและไม่เคยมีกานพลูอยู่ในสายตา ทุกสาวล้วนแล้วแต่เห็นกานพลูเป็นเบี้ยล่าง กับเรื่องนี้บุตราแน่ใจว่าจะหาคนที่เห็นใจกานพลูได้ยากเหลือเกิน

“ไปด้วยกันก่อนนี่มันวันศุกร์วันสุดสัปดาห์...ไปดื่มไปเต้นรำกันดีกว่า หาเรื่องทำไม่ให้ว่างซะ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน”

กานพลูเงียบไปนานก่อนจะบอกเสียงแห้งๆ

“ก็ดี แต่ขอโทร. กลับไปบอกคุณป้าก่อน เดี๋ยวท่านจะห่วง...”

“แล้วก็จะโดนด่าด้วย”

บุตราต่อเติมให้อย่างรู้รายละเอียดในบ้านของกานพลูได้ดี หญิงสาวเลยยิ่งหน้าจ๋อย หล่อนรู้ว่าหากบอกว่าภาดาจะแต่งงานกับผู้หญิงอื่น ทั้งป้าทั้งพวกพี่ๆ ของหล่อนก็จะพากันพูดเหมือนๆ กันหมดว่า หล่อนไปทำผิดพลาดบกพร่องเข้าแล้ว เขาถึงเมินเลยมองข้ามหล่อนไปเสียฉิบ

“ไม่โทร. ดีกว่า” กานพลูบอกต่อเสียงเบาๆ “กลับไปเมื่อไหร่ก็ได้เห็น โดนด่าเสียทีเดียว ดีกว่าโทร. ไปบอกแล้วท่านไม่อนุญาต แต่ยังดันทุรังไป ก็ยิ่งโดนด่าหนักข้อไปอีก”

“ไปเติมสีสันหน้าตาหน่อยไป”

บุตราออกปากไล่ แต่กานพลูส่ายหัวดิก

“ถือเสียว่าฉันไว้ทุกข์ตั้งแต่วินาทีนี้ก็แล้วกัน...ไม่มีกะจิตกะใจจะไปเติมแต่งให้มันดูดีหรอก...”

“ตามใจ...แต่พอไปโดนไฟแล้วซีดเซียวเหมือนคนไข้หนัก ไม่มีไอ้หนุ่มคนไหนมองแล้ว ‘ปิ๊ง’ อย่ามานั่งเสียใจนะ”

“ฉันคงจะเข็ดผู้ชายไปอีกนาน”