2 ผมอยากอยู่คนเดียว

“เฮ้ย...” เสียงนั้นไม่เบานัก เมื่อออกแรงดึงเพื่อนหนุ่มออกมาจากที่นั่งในตอนหลัง “ลงมาก่อนซิวะ จะมานั่งหลบมุมในรถไม่ได้ มาถึงที่แล้วต้องเอาให้เต็มคราบ...”

คนถูกดึงทำหน้ายู่ยี่ ลงมาจากรถอย่างไม่สู้จะเต็มใจสักเท่าไร ยิ่งมองกวาดตาเห็นผู้คนคลาคล่ำรวมไปถึงรถยนต์ที่จอดกันเป็นตับก็ยิ่งเบ้ปาก ทำท่าเอือมๆ

“คนมากไป”

“เออซิวะ” อีกฝ่ายตอบเสียงหนักๆ “นี่มันเธคชื่อดังของกรุงเทพฯ คนมันก็ต้องเยอะหน่อย...นายจะหาที่ไหนวะที่ไม่มีคนเลย ไม่ใช่ป่าช้านี่หว่า”

พินิจนัยเงยหน้ามองดูป้ายชื่อบอกสถานที่ที่กะพริบตามแสงไฟวิบๆ วับๆ มองดูผู้คนที่แต่งตัวหลากสไตล์์ ก่อนจะก้มลงมองตัวเองที่เพียงแต่สวมเสื้อเชิ้ตตัวหลวมๆ กับกางเกงทรงหลวม รองเท้าแตะธรรมดาๆ เพื่อนเขาเหมือนจะอ่านใจเขาออก มองตามก่อนจะบอกว่า

“สไตล์ง่ายๆ ยังงี้ก็ได้วะ ไม่แปลก...หน้าตานายก็ยังไม่แก่เท่าไหร่ รับรองว่าอย่างมากเด็กในโน้นก็จะเรียกนายว่าพี่ ไม่ถึงกับเรียกลุงหรือเรียกอาให้แสลงใจ”

“ท่าทางนายจะเชี่ยว ชำนาญ...”

“คนชอบกินไก่...ก็ต้องเสาะหาไก่กินให้ถูกที่ ไก่ที่นี่ไม่แพง รับประกันว่าปลอดโรค แถมยังเป็นไก่ประเภทชอบโก่งคอขันเจื้อยแจ้ว...”

“ไก่ตัวเมียที่ไหนวะโก่งคอขัน” พินิจนัยเอ่ยขัด “ไม่ยักรู้ว่าที่ชอบมานี่ ชอบมาหิ้วไก่ตัวผู้ไปเชือด”

“พูดผิดหน่อยก็รีบทับถมกันเชียว...รสนิยมข้าน่ะ ไม่นิยมไก่ตัวผู้โว้ย เดี๋ยวเดือยชนกันมันยุ่ง ข้าหมายความว่าไก่แถวนี้เสียงดีโว้ย ลูกคอดี...เอาไปร้องกล่อมตอนกลางคืนยิ่งแจ๋ว”

“สักวันจะเจอดี”

“จะเจออาไร้”

“เรื่องบาปกรรมก็ยังมีนะ เที่ยวเก็บไก่ไปเชือด อย่าทำเป็นคนสมัยใหม่ให้มากนัก”

“ทำไงได้วะ ถือมีดอยู่ในมือให้เห็นๆ ต้มน้ำจนเดือดไว้อีกหม้อ ไก่พวกนี้รู้ทั้งรู้ก็ยังโดดตีปีกพั่บๆ เข้ามาชนมีด โดดลงหม้อ ไก่รุ่นขบเผาะกันทั้งนั้น เนื้องี้ทั้งแน่นทั้งหวาน แล้วก็ขาวด้วยว่ะ ไม่ใช่พวกไก่ดำ...นานๆ ทีถึงจะลากไก่ดำกลับไปกิน...รสนิยมไก่ดำนี่ไม่ค่อยจะถูกปากข้า”

ภูษิตดึงเพื่อนเอาไว้อย่างแรง กลัวพินิจนัยจะสะบัดกลับไปรอในรถเสียมากกว่า

“ที่นี่ไม่มีรายการเข้าฟรี แต่มีพวกไม่อยากจะจ่ายเงินรอเข้าฟรี เดี๋ยวคอยดูนะ เรามากันสองคน ยังหนุ่มแน่น หน้าตาก็พอไปวัดไปวาไหว เดี๋ยวจะได้เห็นว่าสมัยนี้หนุ่มยืนเฉยๆ สาวมันก็แล่นเข้ามาหา เชิญชวนให้ซึ่งๆ หน้า...อย่าทำให้เรื่องแตกเสียก่อนล่ะ ยืนเฉยๆ เอาไว้ ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง”

พินิจนัยมองดูเด็กหญิง...เขาไม่อยากใช้คำว่าเด็กสาวด้วยซ้ำ

กับแม่คนที่กระโดดใส่ภูษิต ไม่ว่าหล่อนจะบรรจงแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าประหลาดๆ

ตกแต่งผม และหน้าตาจนดูเป็นสาว แต่หล่อนก็ยังเด็ก ดูจากกิริยาและวิธีพูดจาก็ทำให้เขาปลงสังเวช ระวังตัวเองไม่ให้มีสาวคนไหนโดดเข้าใส่เขาได้ ยอมรับว่ากลัวๆ

“ถึงสิบห้าไหม”

เขากระซิบถามภูษิต เมื่อแม่คนนั้นหันไปวี๊ดว้ายกับเพื่อนที่เข้ามาในนี้ก่อนหน้านั้นด้วยวิธีการหา ‘เจ้ามือ’ แบบเดียวกัน คือโดดเกาะผู้ชายสักคน โดยไม่คำนึงว่า จะแปลกหน้าหรือไม่

“ขอดูบัตรซะก่อนนะ ข้อหาผู้เยาว์ มันเจ็บปวดและเสื่อมเสียด้วย”

“ถามก็บอกว่าเกินทั้งนั้น บ่งบัตรก็อย่าไปหาซะให้ยากเลย...ตำรวจเขาก็รู้ ไม่อยากมาเอาเรื่องให้ยุ่งยาก เอ็งกลัวอะไร”

“กลัวจะยุ่ง”

พินิจนัยระแวดระวังตัวเองเป็นอันมาก เมื่อเด็กหญิงคนนั้นกลับมาพร้อมกับเพื่อนหญิงวัยเดียวกัน แต่งตัวสไตล์เดียวกันเพื่อแนะนำให้รู้จัก

กับเขา พินิจนัยได้แต่ส่ายหัวดิกบอกเรียบๆ ว่า

“ผมอยากอยู่คนเดียว”

เด็กหญิงผมซอยสั้น แต่กลางศีรษะมีเส้นผมตั้งเด่เป็นแนวตรง ปากเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่หมับๆ เอียงคอมองดูเขามองอย่างจริงจัง มองไล่ตั้งแต่หัวเขาไปถึงเท้าแล้วมองไล่กลับมาใหม่ ก่อนจะพูดใส่หน้าเขา

“เป็นตุ๊ดเหรอ พี่ เห็นผู้หญิงยังกะเห็นหนอนแน่ะ”

เขายังคงเงียบ ไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย แล้วอาการนิ่งเงียบกับดวงหน้าเฉยเมยของเขาก็ทำให้เสียงยั่วแหย่เงียบหายไปได้ในที่สุด

“เพื่อนพี่น่ะหน้าตาหล่อดีออก แต่ดูตาซิ...ขวางยังกะหมาบ้าแน่ะ”

เขาได้ยินเหมือนกัน แต่ปล่อยผ่านไปเสียเฉยๆ ไม่ได้ยินว่าภูษิตจะมีคำตอบให้กับคำพูดนั่นอย่างไรบ้าง และเมื่อภูษิตโอบประคองแม่สาวเนื้ออ่อนนั่นออกไปเต้นยึ่กๆ ยั่กๆ บนฟลอร์ที่ผู้คนคลาคล่ำ แสงไฟหลากสี

วิบวับที่ชวนให้บาดตา เขาก็นั่งอยู่คนเดียว จิบเหล้าไปพลางๆ นี่หากถ้า

ไม่ติดว่าภูษิตเป็นเพื่อนสนิท และนานๆ ได้พบกันสักหน เขาก็คงไม่มานั่งดื่มอยู่ที่นี่แน่ มันเสียทั้งประสาทตากับแสงไฟ เสียประสาทหู เสียงเพลงที่เร่าร้อนแผดก้อง ยิ่งมองดูผู้คนในเสื้อผ้าแบบแปลกๆ เขาก็ยิ่งปลงมากขึ้น แต่ยังบอกไม่ได้ว่าปลงคนพวกนั้นหรือปลงกับสารรูปของตัวเองกันแน่

“ข้าจะไปห้องน้ำ”

เขาบอกเมื่อภูษิตหัวเราะริกระรื่นราวกับอีสาวๆ ใจแตก กลับเข้ามามีดวงหน้าเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ และแม่สาวน้อยที่ภูษิตพากลับเข้ามาด้วย ก็ไม่ยักจะใช่แม่สาวคนเดิม เพราะเปลี่ยนหน้ามาใหม่อีก

“เดี๋ยวมา...” พินิจนัยเดินหัวซุนไปข้างหน้า หลังจากดื่มมาจากที่บ้านของภูษิตแล้ว เขาก็ยังมาดื่มต่ออีก รู้สึกเหมือนหัวจะโตเท่ากระพ้อม โตกว่าตัว แล้วพื้นมันก็โคลงเคลง

“ยังกะหลงมาอยู่ในโลกบ้าๆ” เขาพึมพำ เซซังเข้าไปในห้องน้ำ จัดการกับธุระของตัวเองจนเรียบร้อย พอออกมานอกห้อง กำลังตั้งลำก็โดนเข้าโครมใหญ่ จนเซไปติดกับผนัง

“โทษที...”

เสียงผู้หญิง น้ำเสียงไม่มั่นคงสักเท่าไหร่ บอกให้รู้ว่าแก่ดีกรีแล้วพอประมาณ พินิจนัยสลัดศีรษะแรงๆ เบิ่งตาดูหล่อน แล้วก็เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบาง หน้าขาวซีดจนแทบจะไม่มีสีเลือด หล่อนทำท่าเหมือนจะโก่งคออาเจียนออกมาตรงนี้

“เฮ่ย...” เขาร้องลั่น คว้าข้อมือหล่อนหมับ แล้วลากหล่อนเข้ามาในห้องน้ำ จับหล่อนไปที่อ่าง โดยลืมสนิทว่าเขาลากหล่อนเข้ามาในห้องน้ำชาย “อีหนู เอาแล้วไงเมาแล้วก็คายแก้ว...” มือใหญ่แบบมือผู้ชายหากแต่ทุกนิ้วยาวเรียวสวยลูบหลังหล่อนเบาๆ “เหล้าน่ะ หนู กินแล้วก็อ๊วก แล้วเดี๋ยวก็ออกไปกินใหม่...หนูเอ๊ย...”

“ฉันไม่ใช่หนู” หล่อนขึ้นเสียงแว้ด เงยหน้าขึ้นน้ำเสียงออกจะ

เกรี้ยวๆ “ฉันโตแล้ว”

พินิจนัยนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ

“เอ้อ...ก็ได้ โตแล้ว เป็นสาวแล้ว คุณผู้หญิง ผมทราบครับ ตอนนี้

คุณผู้หญิงมอมแมมสกปรกยังกะลูกหมาแน่ะ ล้างหน้าล้างปากซะก่อน”