5 ไปนอนกะผู้ชายมาใช่ไหม

เสียงเคาะประตูรัวๆ อยู่ด้านนอกเมื่อเขายังอาบน้ำซู่ๆ อยู่ในห้องน้ำ กว่าเขาจะมาเปิดประตูห้องออกรับ ภูษิตมีดวงหน้างอง้ำเพราะรอนานเกินไป

สิ่งแรกที่ภูษิตทำเมื่อก้าวเข้ามาในห้องก็คือกวาดตามองเหมือนจะหาใครสักคน ครั้นไม่พบก็บุ้ยใบ้ไปในห้องน้ำ

“อยู่ในนั้นหรือไงวะ”

“ใคร...”

“เอ๊ ยังมาถาม ก็อีสาวเมื่อคืน ไปไหนแล้ว...”

พินิจนัยเดินไปหน้ากระจก ผมเปียกน้ำลู่แนบกับรูปศีรษะรูปทุยสวย

เขาใช้ผ้าผืนเล็กที่เป็นของส่วนตัวโปะหัวขยี้แรงๆ ตอบหน้าตาเฉย

“ไปแล้ว อย่าถามต่อนะว่าไปไหน ไม่รู้เหมือนกัน”

“เท่าไหร่วะ”

“อะไร เท่าไหร่”

ภูษิตทำเสียงจิ๊กจั๊กอยู่ในคำ

“เอ็งนี่มันชอบแกล้งโง่ซะเรื่อย ระวังเหอะ มันจะโง่เอาจริงๆ ของข้ามันเรียกคนละสามร้อย...แล้วรับปากว่าจะมาหาอีก เมื่อคืนน่ะนะ...มันสวยงามพิลึก...ไม่อยากให้ถึงเช้าเลย เด็กเดี๋ยวนี้มันเก่งจริงๆ นับถือว่าฝีมือมันดี นี่ขนาดพวกมือสมัครเล่นหรอกนะของเอ็งล่ะ พอสลัดชุดเชยๆ นั่นออก อีบรรเลงได้ถึงใจไหม”

“ข้าว่าอีหนูของข้ามีแววว่าจะเข้าวงออเคสตร้าได้นะ เสียงก็ขนาดนักร้องอาชีพ แก้วหูยังร้าวอยู่เลย”

“ถ้าเสียงดี ลำคอก็ต้องดี หมายความว่า...”

ภูษิตตาลุก ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ทำตามีเลศนัย

“เอ็งน่าจะส่งต่อไปให้ข้าบ้าง ไอ้เด็ดๆ ยังงี้น่ะข้าชอบนักเชียว หน้าตาก็เหมือนเด็กมัธยม ไซด์ก็เด็กมัธยม คงจะซาบซ่าน”

เขาขึงตาตอบ พูดด้วยเสียงหนักแน่น

“เอ็งมันมักมากทางนี้ไม่หาย นึกอะไรไปในทางต่ำซะหมด ข้าไม่ได้กินแม่หนูนั่นหรอก แค่นี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะฝันร้ายไปนานอีกแค่ไหน ตอนวิ่งออกไปจากที่นี่เหมือนจะช็อก ข้าก็ยังห่วงๆ วิ่งตามไปก็ไม่ทันซะแล้ว กลับไปบ้านคราวนี้มีหวังต้องทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้สักหน่อย นี่หากเกิดกลับไม่ถึงบ้านช่อง ข้าคงจะรับบาปกรรมหนาเชียว”

ภูษิตได้แต่กะพริบตาปริบๆ เหมือนไม่เชื่อหูกับคุณงามความดีของเพื่อนรัก แล้วก็ได้แค่ครางออกมา

“คนอย่างเอ็งยังมีเหลืออีกหรือวะนี่ ข้านึกว่ามันจะสูญพันธุ์ไปพร้อมกับไดโนเสาร์แล้วซะอีก”

พินิจนัยยกไหล่เล็กน้อย ตอบหน้าตาเฉยนัก

“มันเป็นสมดุลของธรรมชาตินั่นแหละ มีคนเลวแล้วก็ต้องมีคนดี เอาไว้คอยเปรียบเทียบให้เห็นข้อแตกต่างของสีขาวกับสีดำ”

คุณนายจันทร์เพ็ญยังไม่ทันได้สั่งให้เด็กสาวแรกรุ่นเก็บโต๊ะที่เอาออกมาเพื่อตั้งวางของใส่บาตรกลับเข้าไปในบ้าน ก็พอดีกับรถแท็กซี่แล่นมาจอดเลยไปจากตัวนางเล็กน้อย

ประตูตอนหลังเปิดออก แล้วผู้หญิงที่ลงมาอย่างโผเผนั่นก็ทำให้นางแทบจะไม่ได้กะพริบตาเลยทีเดียว

“แม่กาน”

นางอุทาน แต่เสียงแผ่วเบาเหมือนกระซิบ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสารรูปแบบนั้นจะเป็นหลานสาวของนาง กานพลูเองก็หยุดชะงักกึก หน้าซีดขาวอยู่แล้วยิ่งซีดหนักเหมือนศพที่ปราศจากลมหายใจไปแล้ว

“อะไรกัน...” นางเข้ามาถึงตัวหลานสาว จับเนื้อตัวของกานพลูดูให้รู้ว่ามีตัวตนจริงๆ ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเธออย่างแรง “แกหายหัวไปไหนมาทั้งคืน ฮึ...แล้วดูซิ...เหมือนแกไปคลุกอยู่ที่ไหนมาอย่างนั้นแหละ” จมูกของนางฟุดฟิดแล้วก็ได้กลิ่นเหล้าออกหึ่ง

มองดูเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ ชายเสื้อออกมาจากกระโปรง รองเท้าแตะ...ผมเผ้านั่นไม่ต้องพูดถึงเสียเลยดีกว่า แล้วนางก็ยกมืออีกข้างทาบอก เสียงเกรี้ยวขึ้นมาเต็มที่ทีเดียว

“หายหัวไปนอนกับผู้ชายมาใช่ไหม”

ขาของกานพลูสั่นระริก ริมฝีปากเม้มแน่น อาการช็อกของหล่อนยังไม่เหือดหาย นับจากลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าข้างกายของหล่อนคือผู้ชายแปลกหน้า

“ดูสารรูปแกตอนนี้ก่อนดีกว่า...” นางกระชากแขนหล่อนเข้ามาในบ้านผ่านทางประตูบานเล็กด้านข้าง “ป้าเคยสั่งสอนแกมาเท่าไหร่แล้ว แกก็ไม่เคยจำ แล้วในที่สุดแกก็ไม่พ้นรอยแม่แก”

นางพูด พูดและพูดไปตลอดทาง ไม่ได้สนใจไยดีกับหลานสาวในไส้ของตัวเองเอาเลย

ผลักกานพลูออกไปห่างจากตัว เมื่อเข้ามาถึงใต้ถุนเรือนไม้ แล้วก็ตกใจอยู่เหมือนกันเมื่อกานพลูฟุบลงไป หน้าไร้สีสัน เนื้อตัวก็เย็นเฉียบ แต่ดวงตาของกานพลูยังเบิกกว้าง นางเรียกหลานสาวเสียงหลง

“แม่กาน...แม่กาน...เป็นอะไรไปน่ะ ฮึ...ตอบป้าที...” นางไม่แน่ใจสักเท่าไหร่กับแววตาเลื่อนลอยแบบนั้น จะเอื้อมมือแตะต้องเนื้อตัวของหล่อนก็ชักกลัวๆ ปนกล้าๆ สุดท้ายนางก็หดมือกลับ ได้แต่ส่งเสียงเรียก

อยู่ห่างๆ “แม่กาน แกได้ยินเสียงป้าหรือเปล่า”

“กานปวดหัว...” หล่อนบอก ริมฝีปากแห้งกรังเมื่อคืนหล่อนนอนอยู่ในห้องที่หนาวเหน็บเพราะเครื่องปรับอากาศ และสภาพร่างกายของหล่อนที่ถูกเหล้าแผดเผาเข้าไป “คุณป้า...ช่วยกานด้วย”

หล่อนพูดได้เพียงเท่านั้นเอง เหมือนคนวิ่งมาไกลๆ ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเหลืออยู่ แล้วพอมาถึงจุดหมายที่คิดว่าปลอดภัยพอ หล่อนก็ล้มฟุบไม่รับรู้ใดๆ อีกเลย

“ไง...กาน” พรรณทิพาส่งเสียงทักด้วยทีท่าหมางเมินเมื่อกานพลูลืมตาขึ้นมา หล่อนยืนพิงอยู่ที่หน้าต่างยกมือขึ้นกอดอก “กลับมาถึงบ้านสำออยว่าเจ็บป่วยซะหน่อย แม่ก็ไม่กล้าที่จะเล่นงานเธอแล้ว ทำได้ดีนี่...จะบอกได้หรือยังว่าทั้งคืนน่ะเธอไปซุกหัวอยู่ในโรงแรมไหนมา

หล่อนส่ายหน้าเกลือกอยู่บนหมอน น้ำตาไหลหยาดรินออกมาเงียบๆ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปลงเอยที่โรงแรมนั่นได้อย่างไรกัน ตอนวิ่งเซซังออกมาจากที่นั่น ภาพสุดท้ายที่ติดตาหล่อนก็คือ ‘เขา’ ที่ลุกขึ้น ผ้าห่มที่ปิดตัวเอาไว้เลื่อนลงไปหมดแล้ว เขาไม่ได้สวมใส่อะไรเลยสักชิ้น

เขาเปลือยเปล่าไปหมด ภาพนั้นทำให้หล่อนกระเจิดกระเจิง ตอนวิ่งออกมาหล่อนไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าโรงแรมไหน สำนึกที่หลอกหลอนหล่อนอยู่ตอนนี้ก็คือว่า เมื่อคืนที่หล่อนไม่รู้สึกรู้สมไปนั้นเกิดสิ่งใดกับหล่อนบ้าง

“เปิดปากพูดเถอะย่ะ มัวอมพะนำเอาไว้ก็เท่านั้น เดี๋ยวหลังจากนี้อีกเดือนสองเดือน คนบ้านนี้จะต้องอายที่เธอท้องป่องขึ้นมาเหมือนแม่เธอ”

แม่หล่อนก็น้าแท้ๆ ของพรรณทิพานั่นแหละ ความอดสูแกมหวาดกลัว กำลังคละเคล้ากันอยู่ในจิตสำนึกของกานพลูเต็มที่

“กานเสียใจ...เสียใจจริงๆ นะคะ...” หล่อนหลุดเสียงแผ่วหวิวออกมา มือกำผ้าห่มเอาไว้แน่น “กานไม่ทราบจริงๆ ว่ามันเกิดได้ยังไง”

แล้วหล่อนก็ร้องไห้โฮออกมา ในขณะที่พรรณทิพาหน้าเครียด แต่ยังไม่ทันเปิดปากพูด คุณนายจันทร์เพ็ญทำท่าบอกใบ้ให้ไปพูดกันข้างนอก

นางเพียงแต่เอ่ยกับหลานสาวว่า

“เอาละ เรื่องนี้ป้าจะต้องสอบสวนแกอีกสักหน ตอนนี้แกกำลังแย่นอนพักไปก่อน”

พอออกมาจากห้อง เสียงพรรณทิพาก็ชัดเจนนัก

“จะจัดการยังไงกันต่อไปล่ะคะ พรรณว่าแม่ท่าทางจะใจอ่อนเสียแล้ว เห็นไม่ค่อยจะแข็งขันสักเท่าไหร่”

คุณนายจันทร์เพ็ญระบายลมหายใจออกมาเพื่อให้ในอกได้โล่งโปร่งขึ้นมาบ้าง

“มันก็ยังเป็นหลานแม่นะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เห็นสารรูปมันแล้วก็ซ้ำเติมกันไม่ลง” ครั้นเห็นสีหน้าขึงขังของลูกสาว นางก็รีบพูดต่อเหมือนจะเอาใจ “แต่แม่ก็ต้องชำระโทษกันบ้างหรอกที่ทำตัวเหลวไหล นึกจะไม่กลับบ้านก็ไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่น”

“ไอ้แค่ไปค้างก็คงจะไม่กระไรหรอกค่ะ แต่ท่าทางแม่กานเหมือนไปนอนกับผู้ชาย สารรูปถึงเป็นแบบนั้น แล้วตอนนี้ก็ทำท่าเหมือนจะไม่ยอมพูด พรรณว่าคุณแม่น่าจะโทร. เรียกตัวนายภาดามานะคะ ก่อนจะเสียไปฟรีๆ แล้วแม่นั่นแหละที่จะต้องรับเลี้ยงกันอีกรุ่น หลังจากเลี้ยงน้องเลี้ยงหลานมาแล้ว”

“ภาดารึ” นางทวนถาม “จริงซินะ เอาละ แม่จะเรียกเขามาวันนี้เลย”