ตอนที่ : 04 ผู้ชายขายตัว

เช้าวันถัดมา

ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า กำลังจะขยับตัวแต่แล้วก็ต้องหยุดเพราะเจ็บตรงนั้นเอามากๆ กว่าจะประคองตัวเองให้ลุกขึ้นได้ก็กินเวลาไปเยอะเหมือนกัน

พอก้าวออกจากเตียงได้ก็รีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ ก่อนจะมองไปรอบๆ เพื่อหาเจ้าของร่างกำยำเมื่อคืน เขาไม่อยู่ ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ

ก่อนจะออกไปฉันเดินไปมาสอดส่องหาอะไรสักอย่างที่พอจะเขียนข้อความได้ และทิ้งจดหมายไว้ให้กับเขา

'หนึ่งไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไร ขอบคุณนะคะ ที่เปิดประสบการณ์ให้กับหนึ่ง ไม่รู้ว่าคุณทำงานอย่างว่าไหม ขอโทษนะคะถ้าเข้าใจผิด แต่หนึ่งไม่มีเงินให้นะคะ ถือว่าแฟร์ๆ กัน'

ที่ต้องทิ้งจดหมายเอาไว้แบบนี้ เพราะกลัวว่ามันจะมีปัญหาตามมาทีหลัง ถ้าเขาเป็นผู้ชายรับงานอย่างว่าจริง และฉันไม่มีเงินให้แบบนี้ มันอาจจะมีปัญหาได้

หลังจากนั้นก็รีบออกมาจากห้องของโรงแรม รีบนั่งรถแท็กซี่กลับไปที่หอของตัวเอง วันนี้ฉันมีเรียนตอนบ่าย อยากจะหยุดเรียนเลยเหมือนกันนะ เพราะเจ็บตรงนั้นมาก ตกลงของของเขามันเป็นมาตรฐานอยู่แล้วหรือว่ามันใหญ่เกินมาตรฐาน ฉันไม่รู้เลยจริงๆ รู้แต่ว่ามันเจ็บมันจุก

********************

ทางด้านของมาเฟียหนุ่ม

ร่างสูงกำยำเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ร่างกายยังคงเปียกชุ่ม ด้านล่างห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูสีขาว ปกปิดความเป็นชายของตัวเอง

มุมปากขยับยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงตอนนี้เธอไม่ได้อยู่แล้ว และเสื้อผ้าที่ถอดกองเอาไว้ข้างเตียงก็หายไปด้วย สิ่งที่ทำให้เขายิ้มรอบสองคือจดหมายที่เธอทิ้งเอาไว้

"ฮึ! ขายตัวงั้นเหรอ"

ขณะที่กำลังจะเดินผ่านไป สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างบนเตียง ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะโน้มตัวลงดึงผ้าห่มที่ปกปิดร่องรอยตรงส่วนนั้นอยู่ออกไป

"เลือด?" เขาพึมพำกับตัวเอง พยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เพราะปิดไฟเขาเลยไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ว่าส่วนนั้นของเธอมันคับแคบจนแทบจะใส่เข้าไปไม่ได้

หรือว่ามันจะเป็นครั้งแรกของเธอ

มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างใจเย็น จากนั้นก็เดินลงไปด้านล่าง คืนคีย์การ์ดให้กับพนักงานของโรงแรม

"ผู้หญิงที่มากับผมเมื่อคืน กลับไปแล้วเหรอครับ?"

"ค่ะ เห็นออกไปเมื่อเช้า"

"ครับ"

ถึงเธอจะเป็นคู่นอน แต่เขากลับรู้สึกว่าเธอแปลกไม่เหมือนกับใครอื่น ไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงซิงมาชวนเขาไปทำเรื่องอย่างว่าแบบนี้

บ้านตระกูลแฝด

"กลับเอาป่านนี้ ไปนอนค้างที่ไหนมาวะ" สิงห์ น้องชายฝาแฝดเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายเพิ่งกลับเข้าบ้านเอาตอนเช้า

"เรื่องของกู"

"เออ!"

"มีเรื่องให้ช่วย"

"อะไร?"

"ตามหาผู้หญิง ในรูปให้กูหน่อย"

"ใคร?" สิงห์ขมวดคิ้ว ถามพี่ชายฝาแฝดอย่างสงสัย

"ไม่ต้องถามว่าใคร ตามหาให้กูแค่นั้น"

"มึงนี่มันกวนตีนกูฉิบหาย ไอ้พี่ทรพี!"

"รีบหาให้กูด้วยล่ะ กูรีบใช้"

"อะไรของมึงวะ ให้ตามหาผู้หญิงแปลกคนนี้เนี่ยนะ?" มองในรูปก็ยังแปลก เสื้อฮู้ดแขนยาว กางเกงขายาว ปกปิดจนแทบจะมองไม่เห็นหน้า

"เออ"

"ถามจริง ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีวะ"

"ดีกว่ามึงก็แล้วกัน"

"พี่เหี้ย!"

สองฝาแฝดที่น้องคู่นี้อยู่กันมาตามลำพัง ถึงพ่อแม่จะจากไปแล้วแต่ก็ทิ้งสมบัติเอาไว้ให้ใช้มากมายเลยทีเดียว พอเรียนจบก็ขึ้นบริหารธุรกิจ สานต่อทุกๆ อย่างที่พอกับแม่สร้างเอาไว้ให้

"คุณเสือ นมนึกว่าจะไม่กลับซะแล้ว"

"มีอะไรหรือเปล่าครับนม?"

"นมไม่รู้ว่าคุณเสือจะกลับไหม ก็เลยไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้เยอะค่ะ"

"ไม่เป็นอะไรครับนม เดี๋ยวผมจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดี๋ยวจะออกไปทำงานเลย ผมออกไปกินข้างนอกก็ได้ครับ นมไม่ต้องทำหรอก"

"ค่ะ"

นมหรือแม่นม ผู้ใหญ่ในบ้านคนเดียวที่สองแฝดเคารพรักและเกรงกลัว เพราะแม่นมก็ไม่ต่างอะไรจากแม่คนที่สอง ที่คอยดูแลสองแฝดมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่จากไป ก็ได้แม่นมเนี่ยแหละคอยดูแลเลี้ยงดูมาจนถึงทุกวันนี้

ต่อหน้าคนอื่นทั้งสองคือคนที่น่ากลัว โหดร้าย ปากหมา ทำนิสัยแย่ๆ ชนิดที่บางคนถึงกับบอกว่ามีดีแค่รวยกับหน้าตา แต่กับแม่นมแล้วทั้งสองเป็นลูกแมวน้อยดีๆ นี่เอง

*******************

มหาวิทยาลัยAAA

ฉันมาเรียนในสภาพที่ไม่ค่อยเต็มร้อยเท่าไหร่ มันเจ็บ มันเพลีย อยากนอนเอามากๆ เลยล่ะ แต่เรียนวิชาเดียวเดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว ฉันไม่อยากขาดเรียน

ระหว่างเรียนก็ยังต้องเจอภาพที่มันบาดตาบาดใจ สองคนนั้นกระหนุงกระหนิงเหมือนตั้งใจให้ฉันเห็น เพราะฉันนั่งอยู่ด้านหลัง แต่ก็เอาเถอะฉันไม่อยากได้แล้วล่ะ ผู้ชายพรรค์นั้นฉันไม่มัวฟูมฟายอยากได้อีกหรอก

เวลาต่อมา

"หนึ่ง..."

"อะไร?" ฉันหันไปตอบกลับ มองด้วยสายตาที่เย็นชากับคนสองคนตรงหน้า แหมทำเป็นจับไม้จับมือกันมา ตั้งใจจะเย้ยกันเหรอ

"พอดีจะชวนไป..."

"ไม่ไป" ฉันตอบกลับโดยที่ไม่รอให้ไหมพูดจบ แต่ฝ่ายนั้นกลับยิ้มตอบรับ ก่อนจะพูดต่อเหมือนคำพูดฉันไม่มีความหมาย

"งานวันเกิดฉันน่ะ แกไม่ไปจริงเหรอ? ปกติงานวันเกิดฉันมีแกทุกปีนะ แกไม่ไปแบบนี้ มีหวังพ่อแม่ฉัน..."

"ก็บอกเขาไปตามตรงสิ ว่าลูกสาวทำวีรกรรมอะไรไว้ หืม..."

"หนึ่ง!" ไหมทำหน้าไม่พอใจ ก็แล้วแต่สิ ฉันต้องกลัวด้วยหรือไง ฉันก็แค่พูดตามความเป็นจริงก็เท่านั้นเอง

"ไม่ไปจบนะ" ฉันพูดย้ำ ทำหน้าตึงใส่แบบนี้น่าจะรู้คำตอบแล้วนี่

"นะ หนึ่ง...ไปเถอะ เรื่องนั้นเราขอโทษ"

"ไม่ได้อยากฟัง"

"นี่หนึ่ง!"

"ไม่มีฉันสักคน งานวันเกิดมันคงไม่ล่มหรอกมั้ง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะไหม ฉันรู้จักแกดี ฉันไม่ได้โง่"

"อุ้ย! เจ็บเหรอที่เติร์ดเขาไม่ชอบน่ะ?"

"หึ!" ฉันยิ้มมุมปาก เจ็บเหรอ? ทำไมต้องเจ็บด้วยล่ะ สำคัญหรือมีค่าอะไรกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ "ฉันต้องให้ค่าคนแบบพวกแกด้วยเหรอ"

"หน้าตาอย่างแกจะมีใครเขาเอาหนึ่ง เอ๋อแดกขนาดนี้"

"ฉันว่ามีนะ หล่อรวย ดีว่าเติร์ดล้านเท่า แล้วแบบนี้ฉันจะต้องยังสนใจผู้ชายที่พูดจาดูถูกผู้หญิงอีกไหม?"

"หนึ่ง!" เติร์ดจ้องหน้าฉัน ขมวดคิ้วเข้มใส่เหมือนไม่พอใจที่ฉันพูดอย่างนั้น

"โทษนะเติร์ด ฉันผิดหวังกับคำพูดของแกว่ะ แค่จะเป็นเพื่อนแล้วมองหน้านาย ฉันยังรังเกียจเลย"