EP 2 ร้าย ย้อน รัก 25+++คุณหมอบิวตี้25+++(เดินทาง)

"พ่อไม่ให้ไป"

คำแรกจากปากประมุขของบ้าน เขายอมให้ลูกสาวออกไปทำงานนอกบ้านได้เพราะอยู่ในสายตาของเขาด้วยบอดี้การ์ดเกือบสิบคนแต่ครั้งนี้เขาให้ไม่ได้ที่นั้นมันไกลเกินกว่าที่อิทธิพลของเขาจะไปถึง

"พ่อค่ะ แต่หนูอยากไปหาประสบการณ์ ให้หนูสวยไปนะคะ  นะคะพ่อแมกซ์"

บิวตี้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผู้เป็นพ่อกำลังใช้สายตาออดอ้อนราวเด็กน้อยที่ต้องการของเล่น  แต่ดูท่าทุกอย่างคงไม่สำเร็จตามที่หวังพ่อดูจะใจแข็งเกิดไป

"งานที่โรงพยาบาลก็ดีแล้ว ทำไมต้องไปที่อื่นด้วย"

"พ่อค่ะ"

"ไม่งั้นพ่อจะให้ลาออก ลูกสาวคนเดียวพ่อเลี้ยงได้"

แมกซ์แวลล์ฉุนเฉียวจนแทบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ต่อหน้าลูกเพราะแค่คิดว่าสาวน้อยต้องห่างอกพ่อไม่มีคนดูแลใกล้ชิดแล้วเกิดมีผู้ชายเข้ามายุ่งเกี่ยวกับลูกเขาจะทำยังไงละทีนี้

"พ่อแมกซ์"

บิวตี้ส่งสายตาค้อนใส่แมกซ์แวลล์ผู้เป็นพ่อให้รู้ว่าเธอไม่พอใจที่พ่อสั่งห้ามไม่เห็นถึงเหตุผลของเธอ  แต่ก็ไม่เถียงเสียงดังอะไรเพราะแม่แพรอบรมมารยาทเธอมาอย่างดี

"คุยอะไรกันสองคนพ่อลูก เสียงดังออกไปถึงข้างนอก"

แพรพลอยเดินผ่านหน้าห้องพอดีได้ยินเสียงสองคนพ่อลูกคุยกัน เธอพอจับใจความได้ว่าพ่อหวงลูกสาวจนเกินเหตุอีกแล้ว  แต่จะมีใครช่วยลูกสาวของเธอนอกจากเธอผู้เป็นแม่

"ก็ลูกสาวของเราสิขอไปออกค่ายอาสาที่แถวตะวันออกกลางนู้น  มันไกลเกินไป  ฉันให้ลูกไปไม่ได้หรอก  ต่อให้ขออีกร้อยครั้งก็ไม่ให้ไป"

"ก็ดีนะคะ ลูกจะได้ช่วยเหลือคนอีกอย่างไปหาประสบการณ์ด้วย  ทางนู้นก็ค่อนข้างขาดแคลนหมอ"

เธอคิดว่ามันคงถึงเวลาที่จะให้อิสระลูกบ้างยังไงบิวตี้ก็โตพอจะดูแลตัวเองได้แล้วถึงเวลาที่นกน้อยจะบินออกจากกรงทองไปดำเนินชีวิตของตัวเอง

"พอกันเลยทั้งแม่ทั้งลูก ยังไงพ่อก็ไม่ให้หนูสวยไป"

เขาก็ยังเป็นเขาหวงลูกจนไม่มีเหตุผลไม่มาใครจะพูดยังไง

"คุณให้ลูกไปเถอะคะ แค่ไม่กี่เดือนเอง ลูกก็ขออนุญาตคุณมาหลายครั้งแล้ว คุณก็อ้างนู้นนี้ตลอดคราวนี้ก็ห้ามอีก ระวังเถอะลูกจะหนีไป"

แพรพลอยพูดทิ้งระเบิดใส่แมกซ์แวลล์ไปตูมใหญ่ด้วยความโมโหแทนลูกสาวที่มีพ่อหวงจนเกินเหตุจนวันๆมีชีวิตแค่ที่ทำงานกับบ้านและก็ไปไหนต้องมีพ่อกับบอดี้การ์ดร่ายล้อม

"แพร"

เสียงเบาขาดหายไปในลำคอของแมกซ์แวลล์ที่กำลังใช้ความคิดสู้รบกับความหวงลูกสาวของตัวเอง  อีกอย่างเขาเพิ่งเจรจาการค้ามากับพวกแขกขาวและก็มีปัญหากันมาด้วยพวกพูดไม่รู้เรื่อง

"พ่อกับแม่อนุญาต หนูสวยไปออกค่ายได้ลูก"

แพรพลอยเห็นสามีของเธอเริ่มอ่อนลงเธอเลยหันไปพูดกับหนูสวยผู้เป็นลูกสาว

"พ่อยังไม่ได้อนุญาต"

"จะขัดแพรใช่ไหมแมกซ์"

แล้วแพรพลอยก็ต้องงัดอำนาจใหญ่คับบ้านออกมาใช้กับแมกซ์แวลล์ผู้เป็นสามีทั้งทีเธอไม่เคยใช้มันต่อหน้าลูกและให้เกียจติเขาตัดสินใจในฐานะหัวหน้าครอบครัวมาตลอด

"แล้วถ้าเกิด"

"ไม่มีใครกล้าจีบลูกเราหรอกนะ ไปนู้นหนูสวยก็ไปตรวจแต่คนไข้ผู้หญิงเหมือนอยู่ที่นี้แหละคะ เชื่อใจลูกสิคะ"

"ต้องโทรหาพ่อทุกวันนะ  ต้องรายงานตลอดว่าทำอะไรอยู่  พ่อคงคิดถึงลูกสาวคนนี้มากแน่ๆ"

"หนูก็คิดถึงพ่อแมกซ์มากเหมือนกัน ขอบคุณนะคะ"

หญิงสาวยิ้มรับในคำตอบที่ตัวเองพอใจก็วิ่งออกมาบอกโอลิเวียน้องสาวสุดที่รักด้วยความดีใจ

"จริงหรอคะพี่หนูสวย"

"ใช่จ้ะ"

โอลิเวียพลอยตื่นเต้นดีใจไปกับพี่สาวด้วย  เธอเองก็ตั้งใจเรียนเพื่อจะได้เป็นหมอเหมือนพี่สาว

"แถวนั้นคงจะสวยมาก  พ่อไม่เคยพาเราไปเที่ยวเท่าไร"

บิวตี้จินตนาการถึงดินแดนแห่งอารยะธรรมที่เธอเองก็หลงใหลอยากจะไปเยือนมานานแล้ว

"พ่อแมกซ์ไม่ชอบพวกแขกขาวเพราะพ่อบอกว่าพูดไม่รู้เรื่อง"

สองสาวยังคงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและล่ำลากันไปในตัว

และวันเดินทางของแพทย์หญิงบิวตี้ก็มาถึง สนามบินที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน แต่มีมุมหนึ่งที่ครอบครัวใหญ่กำลังล่ำลากันและคนที่ดูเศร้าที่สุดก็น่าจะเป็นหัวหน้าครอบครัว

"ตั้งใจทำงานนะลูก โทรหาแม่บ้าง โชคดีจ้ะคนสวยของแม่"

"ค่ะ รักแม่แพรนะคะ"

หญิงสาวโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ด้วยทั้งดีใจและต้องเก็บความอบอุ่นของอ้อมกอดที่จะไม่ได้รับอีกเป็นเดือน

"ผมคงคิดถึงพี่"

"แน่ใจว่าจะคิดถึงพี่ หัวใจแกไม่เคยว่างเลยนะสมาร์ท"

"เว้นไว้ให้พี่ห้องหนึ่ง ตั้งใจหาประสบการณ์นะ โชคดีครับพี่สาว"

"จ้ะ ฝากดูแลพ่อกับแม่ด้วยอย่ามั่วแต่เหล่สาว"

สองพี่น้องฝาแฝดกอดกันแน่นเพราะครั้งนี้ผู้เป็นพี่สาวต้องห่างน้องชายคนนี้ไปนานคงจะต้องคิดถึงน้องตัวแสบมากแน่ๆ

"โชคดีนะพี่"

"จ้ะ"

หนูสวยกอดลาคอนเนอร์น้องชายของอีกคน น้องคนนี้พูดน้อยแต่ห่วงพี่มากเสมอ  ผู้ทำหน้าที่ปกป้องเธออีกคนจากผู้ชายที่เข้าใกล้เธอ

"ผมต้องคิดถึงพี่มาก"

"พี่จะโทรหานะ"

ซานเดอร์โผเข้ากอดพี่สาวด้วยความรักและไม่อยากให้พี่สาวต้องไป  เขาเองก็หวงเธอไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อ

"พี่หนูสวยโชคดีนะคะ"

"หนูโอ๋ก็ตั้งใจเรียนนะ"

ร่างเล็กสองร่างต่างกอดกันกลม ทั้งบิวตี้และโอลิเวียไม่เคยห่างกันเลยแม้แต่ตอนนอนเธอสองคนก็นอนด้วยกัน

"หนูโอ๋อยากไปกับพี่หนูสวยด้วย"

"ไว้พี่จะขอพ่อให้นะ ตั้งใจเรียนละ"

"จะไม่ให้เวลาลาพ่อเลยหรือไง เครื่องจะออกแล้วนะ"

"ลาสิค่ะ กอดด้วย หอมแก้มด้วย รักพ่อแมกซ์นะคะ"

คุณหมอบิวตี้ทั้งกอดทั้งหอมพ่อแมกซ์จนคนเดินผ่านไปมาพากันมอง

"ต้องโทรหาพ่อทุกวัน ห้ามให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ ห้ามเอาพวกแขกขาวมาทำแฟนพ่อไม่ชอบพวกนี้มันพูดไม่รู้เรื่อง"

แมกซ์เอาความคิดส่วนตัวที่เขาเจอมากับชาวตะวันออกใส่หัวลูกสาว

"ค่ะ หนูจะไม่ให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ คนไข้ก็จะเลือกแต่ผู้หญิง เลิกงานปุ้บกลับเข้าที่พักจะรีบโทรหาพ่อแมกซ์ทันที"

"รักหนูสวยนะ เปลี่ยนใจไหมลูก"

"เครื่องจะออกแล้ว หนูไปก่อนนะคะ"

บิวตี้กอดลาทุกคนอีกครั้งก่อนจะออกเดินทาง ครั้งนี้ต้องห่างบ้านไกลเป็นครั้งแรก แต่หมอสาวก็ต้องไปเพราะสิ่งที่ตั้งเป้าหมายเอาไว้

"ฉันนึกว่าหมอบิวตี้จะไม่มาสะแล้ว"

คุณหมอมิเชลล์สาวผิวสีเพื่อนสนิทของคุณหมอบิวตี้ที่เดินทางมาทำงานที่นี้ก่อนหน้าบิวตี้สองเดือนแล้วเอ่ยทักเพื่อนสาวทันทีที่เธอย่างกลายเข้ามาในค่ายอาสา

"มาสิ  เธอน่าจะรอมาพร้อมกัน  นั่งเครื่องคนเดียวโคตรเหงาเลย"

"ให้จริงเถอะ  มีบอดี้การ์ดตามมาด้วยเกือบสิบแบบนี้เรียกเหงา"

"เดี๋ยวพวกเขาก็กลับแล้ว  แค่ตามมาดูความเรียบร้อยนิดหน่อย"

แมกซ์แวลล์กลัวว่าลูกสาวจะมีอุปสรรคการเดินทางเขาจึงส่งบอดี้การ์ดประจำตัวเธอเดินทางมาดูความเรียบร้อย

"จ้า  มากันนิดหน่อย"

สองสาวพากันเข้าที่พัก  โชคดีที่บิวตี้ได้พักห้องเดียวกับมิเชลล์โดยที่ดอกเตอร์ผู้เป็นหัวหน้าชุดในครั้งนี้ให้เธอสองคนย้ายมานอนห้องใหญ่

ค่ายอาสาที่มีคนไข้แวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย จนคุณหมอบิวตี้ไม่เคยได้ชายตามองชายใดเหมือนดั่งที่พ่อแมกซ์สั่งมา

"ไปเที่ยวกันไหมมิเชลล์"

บิวตี้ตื่นแต่เช้าในวันหยุดปลุกเพื่อนร่วมห้องพักอย่างหมอมิเชลล์ให้ออกไปดูบ้านเมืองด้านนอกค่ายอาสาบ้าง

"ไม่เอาฉันจะนอน แกไปคนเดียวเถอะ"

"มันก็ไม่สนุกสิ ลุกเลยมิเชลล์"

"คุณหมอบิวตี้คะ มิเชลล์ขอร้องละ มิเชลล์เหนื่อย"

"ไปคนเดียวก็ได้ ไม่ซื้อขนมมาฝากนะเชิญนอนไปเลย  จะไปเหล่หนุ่มหล่อๆ"

หญิงสาวเอ่ยอย่างงอนๆหวังให้เพื่อนสาวตื่นมาสนใจเธอ

"ขอบคุณหมอบิวตี้ที่กรุณา"

มิเชลล์พูดจบก็ฟุบหน้าลงกับหมอนุ่มเพื่อฝันต่อให้จบในวันหยุดที่ไม่ค่อยจะมีมาเยือนเธอเท่าไร

บิวตี้เดินลัดเลาะตามบ้านเมืองแห่งวัฒนธรรมด้วยความตื่นตาตื่นใจ ครอบครัวเธอไปเที่ยวมาแล้วหลายที่ในมุมโลกแต่แถวนี้พ่อแมกซ์แวลล์ไม่ค่อยจะพาครอบครัวมาเพราะพ่อเธอไม่ชอบพวกแขกขาวด้วยปัญหาทางธุรกิจ

"ต้องแต่งตัวให้เหมือนสาวๆแถวนี้บ้าง  จะได้กลมกลืนกับบรรยากาศ"

หญิงสาวเดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าพื้นเมืองเพื่อแปลงร่างตัวเองให้กลมกลืนกับผู้คนที่เดินสวนกันอยู่บนท้องถนน

ไม่นานคุณหมอคนสวยก็ออกมาจากร้านในชุดฮิญาบสีเหลืองนวล  เข้ากับผิวขาวละเอียดแบบสาวไทยของเธอ  ดวงตาสวยถูกแต่งแต้มเพิ่มให้คมแบบสาวตะวันออก

"อะไรกัน จับฉันทำไม ปล่อยนะ"

พอก้าวออกจากร้านเสื้อผ้าเธอก็โดยชายร่างใหญ่สองคนเข้ามาจับตัวเอาไว้   เขาสองคนไม่ฟังคำพูดอะไรของเธอลากเธอโยนใส่รถขับพาออกไปยังจุดหมายตามคำสั่งของใครบางคน