บทที่ 17 ~ คนโรคจิต หื่นกาม

บทที่ 17 ~ คนโรคจิต หื่นกาม

คลิก ผัวะ ปัง

คนร่างโตยกเท้าสะบัดปิดประตู เสียบคีย์การ์ดอย่างเร่งร้อน มือรวบตัวเบลล่าไว้ในแนบตัวตลอดเวลา ดันเธอเข้ากับผนังด้านข้าง ถอดหมวกสีแดงโยนทิ้ง กระตุกดึงยางมัดผมที่ด้านหลังท้ายทอยออก

ผมสีดำยาวสยายลงเป็นลอนเงางาม มือแกร่งสางเข้าไปรวบตรึงศีรษะไว้ ดึงกระตุกผมให้ใบหน้าเธอเงยขึ้น จูบปลายคางพรมไล่ระเรื่อยมาจนถึงซอกหู สูดดมความหอมหวานอย่างที่เคยได้กลิ่น กลิ่นนวลนางความสาวโชยออกมาทุกครั้งที่เธอเท้าเดินผ่าน มือดึงเสื้อยืดสีแดงของเบลล่าออกจากขอบกางเกงยีนส์ กระตุกถอดมันออกทางศีรษะโยนทิ้ง

“บราเซียร์สีแดง ใจผมจะขาดแล้วเบลล่า”

สติอันน้อยนิดของเบลล่ายังไม่กลับคืนมา เธอสับสนในรสสัมผัสแผดเผา ปากหนาระดมจูบไม่ปราณีจนถึงตอนนี้ ตรึงเธอไว้ด้วยนัยน์ตาสีเทาอมน้ำเงินเปี่ยมล้นไฟพิศวาส ร่างงามอ่อนระทวยมอดไหม้

เดเมียนโอบช้อนทรวงงามขึ้น เคล้นคลึง รวบร่างอุ้มเธอขึ้นอีกครั้งพาไปที่โซฟากลางห้องชุดแบบเพนต์เฮาส์ จับขาเรียวงามให้คร่อมตัวเขาไว้ กดสะโพกงามลงจนเนินสาวเปียกชื้นแนบสนิทกับกายแกร่งแข็งชัน

“เดเมียน อือออ”

เดเมียนร้อนฉ่ายิ่งกว่าครั้งไหน เขาเร่งรัดข้ามขั้นตอนที่ควรทำ ดึงชุดชั้นในสีแดงลงจนเผยยอดถันเต่งตึง โน้มหน้าลงส่งลิ้นตวัดเลียแล้วครอบปากรับยอดอกสีน้ำตาลอ่อนดูดกลืนอย่างกระหาย

ความหิวโหยเสน่หาที่อดกลั้นมานานส่งผลต่อเขาอย่างหนัก เพียงครอบปากลงเนินทรวงโลกในตัวเขาพลันสะท้านสะเทือน มือใหญ่สั่นเทากอบกุมเต้างามขยำออกแรงอย่างที่เคยฝันถึง

“เบล อื้อ หวานเหลือเกิน”

ยอดหัวนมเล็กชูชันแข็งรับปลายลิ้น ลากเลียไล้วนอย่างหลงใหล  เสียงทุ้มต่ำพร่ายิ่งทำให้ร่างเล็กกว่าอ่อนยวบยิ่งขึ้น ฝ่ามือเขาลูบไล้ไปทั่วทรวงอก แผ่นหลังบอบบางเลยมาถึงสะโพกผาย

“กางเกงยีนส์เบล”

“เดี๋ยวเดเมียน หยุดก่อน”

เสียงนุ่มสั่นเครือพยายามห้ามทั้งจากเขา และที่สำคัญห้ามตัวเอง

“ไม่ไหวแล้วเบล ผมรอไม่ไหวแล้ว”

เดเมียนทึ้งชุดชั้นในออกจากวงแขนโยนออกไป มือตรงเข้าตะขอกางเกงยีนส์ มือเล็กรีบตะครุบไว้แต่แรงชายหนุ่มมีมากกว่า ปลดกระดุมออกรูดซิปลง ล้วงมือเข้าไปในกางเกงจนพบสิ่งที่ต้องการ อุ่นร้อน เปียก แฉะ

“เบล คุณแฉะแล้ว ไม่ต้องรออะไรแล้วคนดี”

นิ้วยาวล้วงลึกลงไปขณะปากครอบครองปลายถัน รสชาติแสนหวาน เขาต้องการชิมสิ่งที่นิ้วแกร่งกำลังแตะต้องอยู่เหลือเกิน มือแกร่งเลื่อนออกจากเนินสาวชูน้ำหวานให้เบลล่าดู แล้วส่งลิ้นออกมาเลียปลายนิ้ว ดูดกลืนรสชาติของเธอ

“เดเมียน”

เสียงหวานกระเส่าแหบพร่า ร่างระหงแผดเผาเร่าร้อนยามมองลิ้นตวัดน้ำหวานจากปลายนิ้ว เขาส่งนิ้วมือทำสัญลักษณ์รูปตัววีเข้าสู่โพรงปาก  สัญลักษณ์ที่ไม่มีใครทำและมันทำให้ความฉ่ำชื้นด้านล่างเอ่อล้นออกมา

“หวานเบล ผมอยากชิมตรงนั้นด้วยลิ้นของผม ได้ไหม”

ร่างอวบอิ่มอ่อนเหลวเป็นวุ้นเมื่อได้ยินประโยคร้องขอ นัยน์ตาสีเทาเข้มข้นร้อนแรง จ้องมองเธอ ส่งเสียงต่ำทุ้มพร่าและอ้อนวอน

“ไม่ได้เดเมียน”

เบลล่าสั่นเทาร้องห้ามอ่อนแรงเต็มทน ความต้านทานต่อเสน่ห์เพศชายอันล้นเหลือของเขาไม่หลงเหลืออีกต่อไป ดวงตาคมเข้มสีเทาล้ำลึกด้วยไฟปรารถนาไม่ปิดบังต้องการที่ล้นปรี่

เดเมียนส่งสายตาวอนขอ กลางเป้าผงาดขึ้นแข็งโด่รับความเนินสาวด้านบน เบลล่าสวยงามมากกว่าที่เขาเคยจินตนาการ ทรวงอกสีครีมยอดทรวงสีเข้มกว่าแข็งเป็นไต ดวงหน้าหวานเห่อร้อนอมชมพูน่าปรารถนา  แววตาเบลล่าฉายแววอ้อนวอนห้ามปรามแต่แฝงด้วยความต้องการรุ่มร้อน

“เบลที่รัก เราสองคนต่างต้องการกันและกัน คุณไม่ต้องกลัว ผมจะทำให้คุณมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้คุณได้มาก่อน”

ศีรษะคมเข้มคล้อยต่ำลงพรมจูบรอบอกอวบอิ่ม ลิ้นตวัดหยอกล้อเสียงหวานครวญคราง ลูบแผ่นหลังเลื่อนมือขึ้นดึงผมเธอให้ศีรษะตั้งแหงน

“ไม่ได้เดเมียน ฉันทำไม่ได้” เบลล่ายังยืนยันแม้เสียงจะอ่อนแรง

“ทำไม ผมจะไม่มีใครคนอื่นอีกผมสัญญา”

เสียงแห่งคำสัญญาทุ้มพร่าเต็มอารมณ์แทรกเข้ามาในห้วงสติที่กำลังเลือนลาง ทำให้เบลล่าฉุกคิดได้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำมันล้ำเส้นเกินไปอีกครั้ง ถ้าเธอพลั้งเผลอให้เขาเข้ามาข้างใน หัวใจเธออาจต้องเจ็บปวดซ้ำเหมือนตอนอายุยี่สิบ การตกหลุมรักอีกครั้งไม่ใช่เรื่องน่าสนุกเท่าไร

ฉับพลันร่างเล็กตัวแข็งอยู่บนตักแกร่ง เดเมียนสบถในใจ เขาพูดในสิ่งที่คิด เขาไม่เคยพูดแบบนี้กับใครมาก่อน เ

บ้าฉิบ! ทำไมเขาไม่เรียบเรียงประโยคให้ดีก่อนพูด

“เบล ผมพูดจริงนะ ผมไม่ได้เคยพูดหรือคิดแบบนี้กับใครมาก่อน”

“แต่เดเมียนฉันทำไม่ได้”

หน้าแกร่งฉายแววสงสัย แล้วปัญหามันอยู่ที่ตรงไหน? เบลล่าหมายถึงอะไร ทำไม่ได้ ก็เธอกำลังนั่งคร่อมทับเดเมียนน้อยอยู่

“แต่เรากำลังทำกันอยู่นะคนสวย”

เบลล่าหน้าแดงซ่าน เริ่มขัดขืนแต่อ้อมแขนกำยำยังโอบไว้แน่น เขาไม่ยอมให้ปล่อยผ่าน เบลล่าต้องอธิบายให้เขาเข้าใจเสียก่อน ไม่งั้นเขาจะเดินหน้าต่อได้อย่างไร

“บอกผมก่อนสิคนดี ทำไมไม่ได้”

เสียงทุ้มพยายามตะล่อมนุ่มนวลอย่างที่สุดเพื่อเค้นเอาคำตอบ      เบลล่าได้แต่กัดริมฝีปากแน่น รู้สึกหน้าตัวเองเห่อร้อน และคาดว่าคงแดงก่ำเพราะเดเมียนจ้องที่แก้มไม่วางตา

‘บ้าจริง เดเมียนตาทึ่ม’

“ฉันยังไม่เคย”

เสียงหวานพูดลอดไรฟัน กระซิบเพียงแผ่วเบา ดังลอดออกมา

“อะไรนะเบล ผมได้ยินไม่ถนัด”

“ไม่เคย”

‘ไม่เคย’ คืออะไร?

ใบหน้าคมเข้มมีเครื่องหมายคำถามด้วยความสงสัย เบลล่าหงุดหงิด โรคจิตหื่นกามคงไม่เข้าใจว่าคำว่าไม่เคยคืออะไร ในเมื่อทุกคนในโลกคงไม่มีใครเหลือแบบเธออีกแล้ว

“เบล พูดสิ คืออะไรผมไม่เข้าใจ”

“บ้าจริงเดเมียน คนโรคจิต หื่นกาม ฉันพูดว่า ฉัน ไม่ เคย คุณไม่เข้าใจหรือไง ตาทึ่ม”

เบลล่ากระโดดลุกออกจากตัวเดเมียนโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว วิ่งไปคว้าเสื้อสีแดงที่โยนทิ้งไว้บนพื้นขึ้นมาบังทรวงอกอวบ หันกลับมามอง สีหน้าเดเมียนยังสับสนระคนสงสัย ร่างแกร่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูงตรงมาทางเธอ

คลิก ผัวะ

เสียงเปิดประตูทำให้คนทั้งคู่หันไปมอง

“พี่คริส!”

“เบล! แล้วนี่กำลังทำบ้าอะไรกัน”

เสียงตะโกนแผดก้องทำให้เดเมียนได้สติ เขาจ้องไปทางพี่ชายตัวโตของเบลล่าที่ยังมีสีหน้างวยงงและโกรธขึ้ง

‘จีซัส คริสโตเฟอร์ เบลล่ารู้อยู่แล้วว่าคริสโตเฟอร์จะกลับมา ก็พวกเขาพักอยู่ห้องเดียวกัน’

“อ้อ ครอบครัวหรรษาน่ะคริส ถือสะว่ารวมญาติ ที่จริงคุณควรทำใจและทำตัวให้เคยชินไว้เพราะคงจะเห็นภาพแบบนี้บ่อย ๆ ในอนาคต”

“และเบล คุณติดค้างผมวันนี้ผมจะเอาคืนวันหลังชนิดไม่ต้องนอน”

ซีอีโออัลฟ่าฮัทเตอร์พูดจบย่ำเท้าออกจากห้องไปอย่างสง่าผ่าเผย ปล่อยให้พี่น้องสองคนยืนหน้าหวอ

“เขาบ้าไปแล้วพี่คริส น้องไปติดค้างเขาตอนไหน”

“พี่ก็คิดว่าคงงั้น แต่เบล ถ้าพี่ไม่เข้ามามีหวังน้องเสร็จแหง ฟังจากที่พูดทิ้งท้าย น้องระวังตัวไว้ให้ดีแล้วกัน พี่คงอยู่ช่วยตลอดไม่ได้”

คริสโตเฟอร์เดินเข้าห้องนอนหลังจากพูดจบ เขาไม่สงสัยเลยที่เดเมียนหัวเสีย ก็ท่อนล่างของเจ้าหมอนั่นแข็งโด่ชี้หน้าเขาสะขนาดนั้น

เบลล่าสะดุ้งตกใจที่จู่ ๆ เสียงหัวเราะของคริสโตเฟอร์ก็ดังลั่นออกมานอกห้อง หน้าหวานแดงก่ำด้วยความอาย ถ้าพี่คริสไม่เข้ามาเธอคงไม่รอดจริงอย่างที่พี่ชายพูด

เธอจะทำอย่างไรดี ดีลของเธอกับนิคคงใช้ไม่ได้ผล หรือเธอต้องจริงจังกว่านี้ แล้วที่เธอพูดไปตอนหน้าสิ่วหน้าขวานเดเมียนเข้าใจหรือเปล่า

‘ตาบ้าเอ๋ย ขอให้ทึ่มแบบนั้นตลอดไป คอยดูนะฉันจะจูบกับนิค ต่อหน้าคุณทุกครั้งจนกว่าคุณจะถอย ดูสิใครจะทนได้นานกว่ากัน’