บทที่ 16 ~ เสร็จแน่เบลล่า

บทที่ 16 ~ เสร็จแน่เบลล่า

ตกเย็นเมื่อนิคมาตามนัดที่ร้านอาหารริมทะเลเรดซี กลิ่นเค็มของทะเลพัดเข้าชายหาด เบลล่าเลือกร้านอาหารใกล้โรงแรมขึ้นชื่อเรื่องอาหารทะเล

“ทดสอบสนามวันนี้เป็นไงบ้างนิค”

“ก็ราบลื่นดีไม่มีปัญหา”

“พรุ่งนี้ให้ได้จุดโพลนะ”

“ได้สิ ของแบบนั้นมันทำได้อยู่แล้วง่าย ๆ”

รอบควอลิฟายในวันพรุ่งนี้เป็นวันสำคัญ การคัดเลือกไม่ใช่แค่คัดคันตกรอบแต่ต้องคัดจุดสตาร์ทของแต่ละคัน คันที่ทำคะแนนได้ดีหรือเข้าที่หนึ่งได้จุดโพลที่หนึ่ง ซึ่งมันทำให้ได้เปรียบในการออกสตาร์ทรอบแข่งเป็นอย่างมาก

“กินเสร็จแล้วกลับเลยนะเบล วันนี้ขอพักผ่อนนอนเยอะ ๆ หน่อย”

“ได้สิ อากาศร้อนขนาดนี้ขอกลับเข้าห้องดีกว่า”

“แล้วแข่งเสร็จเบลกลับวันไหน”

“ฉันคิดว่าจะกลับเลยพรุ่งนี้ก่อนแข่ง”

“อ้าว ทำไมไม่อยู่ดูก่อน คิดจะหนีเดเมียนหรือไง”

“ยังไงทีมเราเข้ารอบอยู่แล้ว เพิ่งสนามแรกเองยังเหลืออีกยี่สิบกว่าสนามให้ไปรอลุ้น ช่วงนี้เดเมียนทำตัวแปลก ๆ ปกติเขาไม่มายุ่ง ไม่มาสุงสิงด้วย ทำไมปีนี้ถึงเกาะแกะไม่เลิก”

“ฮึ อ่อนหัด”

“อะไรนะนิค!” เบลล่าเงยหน้าขึ้นจากเมนูปลาย่างราดซอสมะนาว ดวงตาคมรีจ้องเขม็งมีอารมณ์โกรธ

“ไม่เอาไม่พูดดีกว่า โน้นเพื่อนรักเธอมาโน้นแล้ว”

เบลล่าละสายตาจากอาหารมองไปด้านหน้าร้าน เห็นโซเฟียกำลังตรงเข้ามาข้างใน จึงรีบโบกมือขึ้นเรียกก่อนชะงัก เดเมียน!

“โซเฟีย มานั่งด้วยกันเลยสิ”

เป็นนิคที่ตะโกนออกไปแทน เบลล่าหันควับจ้องเขาตาลุก โซเฟียรีบวิ่งเข้ามาหา

“สวัสดีครับ เดเมียน ลูคัส โซเฟีย นั่ง ๆ เลยครับ”

เบลล่าลอบมองจากหางตา เดอะคิดผายมืออย่างดีเชื้อเชิญสนิทสนม ดึงเก้าอี้ให้โซเฟียนั่งข้างตัวเองอีกต่างหาก

พลันมีมือใหญ่คล้ำแดดดึงเก้าอี้ออกข้างเธอนั่งลง โต๊ะตัวเล็กที่เหมาะสำหรับการนั่งทานกันแค่สองคน พอกลายเป็นห้าคนทำให้นั่งชิดกันเกินไป

“อร่อยไหม”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม เบลล่าเลือกนิ่งเงียบทำเป็นไม่ได้ยิน เดเมียนจึงเอาส้อมจิ้มบนเนื้อปลาในจานแล้วยกขึ้นชิม เบลล่าหันมองอ้าปากค้าง

เดเมียนแอบหัวเราะในใจ มองหน้าหวานที่ยังตาโตตกตะลึงแต่ยังสวยเป็นบ้าเลยในความรู้สึกของเขา มือกดจิ้มปลาอีกคำยกขึ้นป้อน เบลล่ารีบถอยหนี มองไปรอบโต๊ะเห็นทุกคนกำลังจ้องมาที่เธอกับเดเมียน และแววตาของนิคกำลังหัวเราะ

มือเล็กรีบยกมือขึ้นจับมือเขาไว้ไม่ให้ดันปลาเข้ามาอีก ภาพเลยออกมากลายเป็นคนทั้งคู่จับมือกัน เดเมียนเอามืออีกข้างจับซ้อนมือเล็กไว้ดันลงด้านล่างก่อนยื่นเข้ามาอีก

ยื้อกันสักพักเบลล่าจึงจำใจอ้าปากรับปลาจากส้อมของเดเมียน  จากนั้นเขาจึงเอาส้อมที่ป้อนให้เธอเข้าปากตัวเองกินส่วนที่เหลือ แล้วใช้ลิ้นเลียปลายส้อมจ้องเธอไม่วางตา ทั้งโต๊ะเงียบกริบ

หน้าหวานตกตะลึงดวงตาคมเฉียงเบิกโตพวงแก้มพลันแดงซ่าน

ไอ้บ้า! หื่นได้แม้กระทั่งกลางร้านอาหาร

“เคล้ง! ฉันขอตัวกลับก่อน”

เบลล่าทิ้งมีดฉับพลันผุดลุกขึ้นยืน แต่มือแกร่งกุมมือข้างหนึ่งของเธอไว้ ทั้งคู่ฉุดดึงฉุดดึงกันอยู่สักพักจนเดเมียนลุกขึ้นบ้างลากเบลล่าออกไปท่ามกลางสายตาของคนทั้งสาม

“โอ๊ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสร็จแน่เบลล่า”

“นิค ไหนว่าเป็นแฟนกันแล้วไง”

“เห็นทั้งคู่แล้วคิดว่าไงล่ะโซเฟีย”

“แผนเบลล่ะสิ”

“แผนอ่อนหัดน่ะโซเฟีย แต่เบลไม่รู้ตัวหรอก โซเฟียอย่าไปบอกเดเมียนนะ อ้อ! ลูคัสด้วยเงียบไว้”

ลูคัสพยักหน้ารับ มีหรือที่เขาจะไม่เห็นด้วย ถ้ามีโอกาสทำให้เพื่อนรักเขาต้องร้อนหัวใจบ้าง โมโหบ้าง เขายินดีอย่างยิ่งที่จะทำ

“โชคดีนะเบลล่า”

เสียงกระซิบแผ่วเบาของโซเฟียทำลูคัสหันมอง เขาหยักยิ้มให้เทพธิดานักแข่ง เพิ่งอายุยี่สิบสามริอาจมาอ่อยคนแก่อย่างเขา ฝันไปเถอะ

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะโซเฟีย พรุ่งนี้รอบควอลิฟายแล้ว รีบกินรีบ กลับไปพักผ่อน”

ทั้งโซเฟียและนิคถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่โซเฟียจะเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร

เดเมียนจูงมือเบลล่าตลอดทางตั้งแต่ร้านอาหารจนถึงหน้าโรงแรม ร่างระหงฝืนตัวขัดขืนแต่ไม่มากนัก คาดว่าคงอายนักท่องเที่ยวที่ค่อนข้างหนาตา โดยเฉพะทีมแข่งทีมอื่นที่ใช้ถนนเส้นนี้เดินไปร้านอาหารเช่นกัน

แต่พอเข้าสู่โถงโรงแรม เบลล่าขืนตัวหนักขึ้นตั้งท่าสะบัดแต่กายแกร่งใช้แรงชายที่มากกว่าโอบไหล่ดันไปทางลิฟต์ลากเข้าไป กดชั้นที่เธอเข้าพัก ใบหน้างามเอะใจหันมองหน้าคล้ำแดดทันที

“คุณรู้ได้ไง”

เดเมียนนิ่ง จะตอบเธอได้อย่างไรว่าเขารู้มาจากโซเฟีย ราคาค่าข่าวแพงน่าดูแต่อย่างไรขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก เปย์หนักกว่านี้ยังมีมาแล้ว

“ห้องคุณแล้วกัน ห้องผมลูคัสมันนอนด้วย อย่างเราต้องใช้เวลาทั้งคืน”

เสียงทุ้มจงใจลากยาว กรุ่นกลิ่นฟีโรโมนแผ่ออกมาจากร่างอุ่นร้อนฉ่า เบลล่ายืดกาย กัดริมฝีปากล่างอย่างใช้ความคิด โชคดีที่คนขายข่าวไม่ได้บอกว่าเธอพักห้องเดียวกับพี่ชาย ตอนนี้ทำได้แค่ภาวนาขอให้พี่คริสอยู่ห้อง

ประตูลิฟต์เปิดออกชั้นยี่สิบห้า เดเมียนดึงเบลล่าออกมาจากลิฟต์มุ่งไปตามทางเดินสอดส่ายสายตามองหาเลขห้อง

“หยุดนะเดเมียน”

เสียงนุ่มจงใจทำเสียงดังขึ้น มือใหญ่ผลักซีอีโอสาวทีมเรนเจอร์วันดันจนติดผนังทางเดินเคลื่อนศีรษะลงจูบหนักหน่วงเร่าร้อน แทรกลิ้นกวาดไล้ความหวานล้ำของริมฝีปาก ดันร่างแกร่งแน่นอีกจนหน้าอกคัพดีแทบแหลกคาอกแกร่งของเขา

จับรวบคว้าข้อมือยกขึ้นสูงเหนือศีรษะ แหงนหน้ารับจูบเร่าร้อนไม่ปิดบังอีกต่อไป รสชาติเธอร้อนแรงปนหวานวนิลาดั่งไอศกรีมหน้าร้อน

“จูบตอบผมสิเบล ผมอยากได้ลิ้นของคุณ”

เสียงทุ้มพร่าออกคำสั่งเร่งร้อน ชายร่างโตแทบสะกดความปรารถนาดิบเถื่อนไว้ไม่อยู่ ต้องการกระโจนเข้าไปในตัวร่างนุ่มตรงหน้าจนกายแกร่งปวดร้าว กดท่อนใหญ่ให้เธอรู้ว่าเขาทรมานเจียนตายขนาดไหน

“เดเมียน”

เสียงหวานกระเส่าลอดลำคอเรียกชื่อยามเขาอุ้มร่างเธอขึ้นให้ท่อนขาเบลล่าโอบเอวเขาไว้ พาออกเดินไปยังหน้าประตูห้อง

“เบล คียการ์ด?”

หน้าเข้มซุกซอกคอ ส่งปลายลิ้นหยอกล้อไปตามความโค้งมนของลำคอระหง ดูดต้นคอเธออย่างแรงจนเธอเกือบแหลกสลาย อ่อนระทวย

“เดเมียน”

เขาปล่อยร่างอวบอิ่มลงพื้นคลำไปทางกางเกงยีนส์ด้านหน้า ล้วงเอาคีย์การ์ดออกมาทาบไปที่ระบบล็อคหน้าประตู