ตอนที่6.

ตอนที่6.

ภาวนายังคงติดใจในคำพูดของผักหวานอยู่ไม่น้อย เกี่ยวกับเรื่องการ แก้แค้น ของคุณเพทาย ส่วนป้าอร่อยนึกขันคนไม่รู้ตัวว่าตัวเองสวย

“อย่าไปสนใจมันเลยค่ะ มันก็เพ้อเจ้อไปเรื่อย คุณพราวทำอาหารเป็นไหมคะ มาช่วยป้าทางนี้ดีกว่า” ป้าอร่อยตัดบททำให้ภาวนาจำต้องเดินไปหานาง

“พราวทำอาหารเป็นค่ะและชอบทำมาก พราวอยากเป็นเชฟในโรงแรมหรือร้านอาหารใหญ่ๆ ค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้างเมื่อได้พูดถึงความฝันของตนเองและวางเรื่องที่ผักหวานพูดไปชั่วคราว

“ดีเลยค่ะ วันนี้เราจะทำอะไรกันดีคะ มีปลากะพง ผักบุ้ง กะทิแล้วก็ผักอีกสองสามอย่าง”

“คุณเพทายชอบกินอะไรคะ”

“คุณท่านชอบอาหารไทยๆ โดยเฉพาะเมนูปลาค่ะ อาหารที่ไม่มีกะทิ แต่คุณแพทชอบแกงกะทิแต่ไม่ชอบกินหวานและในบ้านไม่มีใครกินเนื้อวัวหรือสัตว์ใหญ่ค่ะ” พี่กระจิบบอก

“อ้อ.. ค่ะ” ภาวนารับรู้แล้วหันไปคุยกับป้าอร่อยเรื่องอาหารอย่างถูกคอ

หลังจากที่ทำอาหารเย็นเสร็จแล้วก็เป็นเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาเศษๆ ภาวนารู้สึกเหนียวตัวและอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะวันนี้ตั้งแต่มาถึงเธอก็ได้ทำงานตลอดทั้งวันจนเหงื่อท่วมตัวแต่เธอไม่รู้จะบอกใคร หรือทำอย่างไรในเมื่อสิ่งที่ค้างคาใจอยู่นั้นมันทำให้เธอนั่งหงอยอยู่ในครัว

“อ้าวคุณพราวเดี๋ยวก็จะได้เวลาอาหารเย็นแล้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสิคะ ดูสิเหงื่อท่วมตัวแล้วค่ะ” พี่ยี่สุ่นขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งยากใจ

“พราวไม่รู้จะทำยังไงค่ะพี่ยี่สุ่น” เมื่อได้ฟังคำพูดของหญิงสาวยี่สุ่นก็ถอนใจเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้นไปอาบน้ำห้องพี่ก่อนมั้ยคะ”

“แต่พราวไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน”

“ใส่ของพี่ไปก่อนค่ะ ขึ้นห้องแล้วค่อยไปเปลี่ยน” ยี่สุ่นยิ้มให้ทำให้ภาวนารู้สึกใจชื้นขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ เอ่อ.. พี่ยี่สุ่นคะ แล้วเย็นนี้พราวต้องร่วมโต๊ะอาหารเย็นกับพวกเขารึเปล่าคะ”

“เอ่อ.. พี่ก็ไม่รู้จ้ะ”

“พราวพอเดาได้ค่ะ” ภาวนาถอนหายใจแล้วลุกขึ้นแล้วพยายามยิ้มให้กว้างที่สุด

“พี่ยี่สุ่นพาพราวไปอาบน้ำหน่อยสิคะ พราวเหนียวตัวจะแย่แล้วค่ะ”

“ค่ะ มาทางนี้เลยค่ะ”

ยี่สุ่นพาภาวนาเดินออกประตูหลังครัวไปยังเรือนพักของสาวใช้ซึ่งปลูกอยู่กันคนละฝั่งกับเรือนคนสวนและคนขับรถซึ่งจะที่นี่จะแยกเรือนพักหญิงชาย ส่วนคนที่มีครอบครัวจะอยู่อีกด้านเพื่อความเป็นส่วนตัวเป็นสัดส่วนดูแลปกครองได้ง่ายและไม่ก่อให้เกิดปัญหารำคาญใจ แต่แล้วระหว่างทางทั้งสองก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับลิซ่ากับผักหวานยืนขวางทางอยู่

“แหม.. นี่น่ะเหรอ เมียทาส ของแพท ต๊ายตาย คิดว่าเมียทาสนี่ถูกยกเลิกไปตั้งแต่สมัยโน้นแล้ว ยังมีหลงเหลืออีกเหรอเนี่ย” ลิซ่าปิดปากหัวเราะเหน็บแนมเบะปากเหยียดหยัน

“มีสิคะคุณลิซ่า ก็นี่ไงคะ เมียทาสของคุณลิซ่าหรือจะพูดอีกทีก็เมียน้อย”

“อุ้ย.. ผักหวานพูดอะไรแบบนั้นล่ะจ๊ะ แบบนี้เมียทาสก็เสียใจแย่สิ” สองสาวหัวเราะให้กันด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้

“นี่นังผักหวาน เรื่องของนายเอ็งอย่ายุ่งดีกว่า แล้วอีกย่างคุณลิซ่าก็ไม่ใช่เจ้านายเอ็ง”

“นี่ยี่สุ่น หล่อนจะมากำเริบกับฉันเหรอ” ลิซ่ากรีดเสียงใส่ด้วยตอนนี้เธอคือคนที่แพทริกกำลังคบหาและเจ้าหล่อนก็มั่นใจว่าตนเองคือคนพิเศษเพราะแพทริกควงเธอมาเกือบเดือนแล้วนับว่านานกว่าใครๆ นั่นก็แสดงว่าเธออาจจะมีโอกาสเข้ามาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ หญิงสาวคิดเข้าข้างตัวเอง

“เปล่าค่ะ แค่พูดตามความจริง”

“แต่คุณลิซ่าคือคนที่คุณแพทจะแต่งงานด้วยจริงๆ นะพี่ยี่สุ่น” ผักหวานยังคงมั่นใจว่าตนจะได้เป็นสาวใช้คู่ใจของเจ้านายคนใหม่

“แต่ยังไม่แต่ง นั่นก็หมายความว่าไม่ใช้เว้ย”

“นังขี้ข้า กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับฉัน ฉันเป็นแฟนแพทนะ”

“แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาดูถูกหรือจิกใช้ใครที่นี่ค่ะ”

ยี่สุ่นตอบฉะฉานเพราะรู้สึกไม่ชอบใจที่ลิซ่าเข้ามาวุ่นวายที่นี่จนเกินงาม ต่อหน้าคุณเพทายก็สงบเสงี่ยมดีอยู่หรอก แต่ลับหลังไม่ต่างจากคนไร้การศึกษาทั้งที่ครอบครัวชาติตระกูลก็มีหน้าตาอยู่ไม่น้อยฐานะหรือก็ไม่ด้อยกว่าใคร แต่ลิซ่าก็เป็นผู้หญิงที่สวยแต่รูปเท่านั้น

“เราไปกันเถอะค่ะพี่ยี่สุ่น” เมื่อเห็นว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่ภาวนาจึงสะกิดยี่สุ่น

“แหม.. หลบอยู่หลังคนอื่นทำไมล่ะยะ เมื่อกี้ยังเก่งอยู่ไม่ใช่เหรอ” ลิซ่าหันมาจิกตาใส่ภาวนาด้วยความฉุนเฉียวเธอตั้งใจว่าจะมาเอาคืนจึงมาดักรออยู่ที่นี่เพราะผักหวานคอยเป็นหูเป็นตาให้นั่นเอง

“ฉันไม่อยากลดตัวเองไปเกลือกลั้วกับเศษมนุษย์ค่ะ”

“กรี๊ดดด นังบ้า แกว่าใครเป็นเศษมนุษย์หา..” ลิซ่ากรีดร้องออกมาเหมือนชะนีถูกเชือด ภาวนายิ้มบางๆ ดวงตาที่ฉายแววหวานปนโศกเสมอวาววับขึ้นเล็กน้อยดูเย็นชาและน่าเกรงขาม

“ก็ใครล่ะที่ทำเสียงเหมือนเปรตขอส่วนบุญ.. เราไปเถอะค่ะพี่ยี่สุ่น”

ภาวนาไม่ใส่ใจดึงยี่สุ่นเดินเลี่ยงไป แต่ลิซ่าไม่ยอม หญิงสาวกระชากแขนเรียวของภาวนาเต็มแรง ร่างที่เล็กบอบบางกว่าของภาวนาปลิวถลาเลยทีเดียวและเกือบจะล้มหากแต่ภาวนายั้งกายไว้ทันและด้วยความที่เธอเคยถูกเพื่อนๆ ที่โรงเรียนรังแกบ่อยๆ เพราะตัวเล็กและเงียบๆ ซึ่งมันทำให้ภาวนารู้วิธีการที่จะตอบโต้คนที่ตัวโตกว่าแข็งแรงกว่า

ภาวนาทำตัวอ่อนเหมือนจะล้มลงทำให้ลิซ่าได้ใจว่าจะได้เปรียบ จึงคิดจะปล่อยมือเพื่อให้ภาวนาล้มกระแทกพื้นแล้วจะคร่อมร่างเล็กของภาวนาและลงมือตบให้สมใจ แต่กลายเป็นกว่าภาวนาใช้ความปราดเปรียวพลิกตัวอย่างเร็วแล้วจับแขนของลิซ่าบิดไพล่หลังแล้วกดให้ร่างสูงกว่าของลิซ่านั่งคุกเข่าลงกับพื้น พอผักหวานได้สติจะเข้ามาช่วยภาวนาก็ถีบเข้าไปที่ท้องของผักหวานเต็มๆ จนผักหวานกระเด็นล้มไม่เป็นท่า ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนยี่สุ่นได้แต่ยืนอึ้งมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง