บทที่ 812

จากนั้นเขาก็ยกมือร็อบบี้น้อยขึ้นแล้วหมุนเลนส์กล้องตรงไปที่แองเจลีน ซึ่งก้มหน้าลงในขณะที่เธอกำลังห่อแป้งอยู่อย่างตั้งใจมาก

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์หดเกร็งเมื่อเห็นแป้งก้อนใหญ่ ๆ ตรงหน้าเธอ

เจย์ตะโกนด้วยน้ำเสียงทื่อ ๆ “แองเจลีน” ด้วยความโกรธ

แองเจลีนไม่คิดว่าเขาจะเรียกชื่อเธอและเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เธอบังเอิญสบตาเขาด้วยวิธีนี้

“มีอะไรหรือเปล่า ท่านอาเรส?” เนื่องจากเธอหนีไม่พ้น เธอจึงก้มหน้ารับกรรมและทักทายเขาแทน

“เด็ก ๆ ยังเด็กมากอยู่ เธอเอาเปรียบพวกเขาเพื่อใช้แรงงานฟรี ๆ หรือเปล่า?” เขาพยายามเติมความเงียบด้วยการพูดนิ่ง ๆ

เขาหวังเป็นอย่างมากว่าเธอจะได้ให้ลูก ๆ ทำงานแทนเธอด้วยซ้ำ เพราะพวกเขาแข็งแรงและกระฉับกระเฉง เธอจะทำอะไรก็ได้ตราบใดที่ไม่ทำให้ตัวเองเหนื่อย

แองเจลีนชำเลืองตามองดูเด็ก ๆ โดยไม่ปฏิเสธเขาและพูดอย่างยอมจำนน “พาน้องชายและน้องสาวของนายออกไปข้างนอกเถอะ เจนส์”

อย่างที่กล่าวไป หลาย ๆ คนมักแสวงหาเพื่อตัวเองให้ดีขึ้นหรือทำให้ตัวเองร่ำรวย แล้วจบลงด้วยการเสียสิ่งที่มีอยู่แล้ว นั่นคือสิ่งที่เจย์รู้สึกพ่ายแพ้

ตอนนี้ไม่มีใครมาช่วยเธอแล้ว เธอจะยิ่งเหนื่อยมากขึ้นใช่ไหม?

แองเ