LOGINShare
บทที่ 600
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 601
เซ็ตตี้น้อยวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนและยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องเรียนของเธอ เธอแสดงด้วยท่าทีที่เอามือเล็ก ๆ ของเธอจับไปที่สะโพกขณะมองแองเจลีนอย่างมีจุดประสงค์แรงกล้า “คุณพ่อของหนุบอกให้คุณลงไป เขาต้องการคุยกับคุณ”แองเจลีนกลืนน้ำลาย “คุยเรื่องอะไร?”การแสดงออกที่เย่อหยิ่งของเซ็ตตี้น้อยบอกเธอว่าเจย์จะทำให้เธอเจอเรื่องยุ่งยากอย่างแน่นอนแองเจลีนลุกขึ้นยืนด้วยความรำคาญใจและเดินลงบันไดไปอย่างเศร้าใจเซ็ตตี้น้อยเอามือเช็ดน้ำตาของเธอออกจากดวงตาทันทีและอวดร็อบบี้น้อยอย่างภาคภูมิใจ “ลองเดาดูสิ คุณน้าอะไรก็ได้คนนี้ จะอยู่ได้กี่วัน?”ร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “ดูจากกรณีก่อนหน้านี้แล้ว ฉันขอเดาว่าสามวัน”ในส่วนของเจนสันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือราวกับว่าเขาไม่สนใจกับเกมคาดเดานี้“เจนส์ เดามาเร็ว!” เซ็ตตี้น้อยเร่งเร้าเจนสันเงยหน้าขึ้นมองเธอ “เธอคิดไว้ว่ากี่วัน?”เซ็ตตี้น้อยยกนิ้วขึ้น “ฉันอยากให้เธอเก็บของแล้วออกไปพรุ่งนี้เลย”เจนสันส่ายหัว “ฉันเดาว่าเธอจะไม่ออกไป”ทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยไม่พอใจอย่างมากกับคำตอบของเจนสัน“เจนส์ นายลืมแม่ของเราไปแล้วเหรอ? เพราะผู้หญิงคนนี้สวยและมีบุคลิกแบบ
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 602
“เจนสัน ฉันเกลียดนาย” นี่คือเสียงที่ขุ่นเคืองของร็อบบี้น้อย“เจนสัน ฉันก็เกลียดนายเหมือนกัน” นี่คือเสียงโกรธของเซ็ตตี้น้อยเจนสันตอบอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่อยากคุยกับพวกคนโง่”ใบหน้าที่หล่อเหลาของเจย์เปลี่ยนเป็นมืดมนทันทีแองเจลีนวิ่งออกไปด้วยความกลัวและพบเด็กน้อยสามคนในสวน“พวกหนูกำลังทำอะไรกันอยู่?”“ไม่เห็นเหรอไง? เรากำลังทะเลาะกันอยู่” เซ็ตตี้น้อยพูดกับแองเจลีนอย่างฉุนเฉียว“ทะเลาะกันทำไม?” แองเจลีนถาม“เพราะคุณ” ดวงตาของเซ็ตตี้น้อยเป็นสีแดงและความรู้สึกผิดของแองเจลีนก็ปรากฏขึ้นในทันที “เราหวังว่าคุณจะออกไปจากที่นี่ แต่เจนสันไม่เห็นด้วยกับเรา”แองเจลีนอ้าปากเล็กน้อยด้วยความตกใจ“ฉันเป็นผู้ดูแลพ่อของพวกหนูนะ และยังเป็นครูติวเตอร์ส่วนตัวของพวกหนูด้วย ฉันออกไปไม่ได้หรอก” แองเจลีนป่าวประกาศเสียงดังพร้อมกับท่าทางวางมือไว้ที่เอวของเธอเอง“บอกมาสิว่า อะไรที่เธอเต็มใจอยากให้ฉันออกไปนัก?” เซ็ตตี้น้อยเดินไปหาแองเจลีน เธอเอามือจับเอวของเธอไว้ขณะที่เธอจ้องไปที่แองเจลีนด้วยความโกรธแองเจลีนกล่าวว่า “เอาล่ะใจเย็น ๆ นะ ถ้าหากเธอสามารถทำการบ้านทั้งหมดได้และเมื่อวันหนึ่งฉันไม่มีอะไรจะสอนเ
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 603
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยใช้เวลาและความพยายามอย่างมากในการหาสิ่งที่ยากให้แองเจลีน พวกเขาได้รวบรวมคำถามที่ยากที่สุดสิบข้อที่จะถามแองเจลีนเมื่อเซ็ตตี้น้อยยื่นหนังสือคำถามให้แองเจลีน เธอยังเตือนหล่อนอย่างจริงจังและพูดว่า “คุณน้าอะไรก็ได้คะ หนูหวังว่าคุณจะสามารถตอบคำถามทั้งสิบข้อนี้ได้ด้วยตัวเอง คุณห้ามถามคุณพ่อของหนูเด็ดขาด”แองเจลีนหยิบหนังสือเล่มเล็กมาดู และเอ่อ คำถามสิบข้อเกี่ยวกับฟิสิกส์ เคมี คณิตศาสตร์ ชีววิทยา ดนตรีและกีฬา สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือมีคำถามเกี่ยวกับทักษะการออกเดทด้วยแองเจลีนตบหน้าอกของเธอเองและพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย คำถามเหล่านี้ง่ายสำหรับฉัน สำหรับพ่อของเธอแล้วล่ะก็ ในเรื่องอีคิวของเขานั่นต่ำมาก บางทีเขาอาจต้องถามคำถามข้อสุดท้ายกับฉันด้วยซ้ำ”เซ็ตตี้น้อยกลอกตาไปมามองไปที่เธอโดยไม่พูดอะไรมากนัก “คนหลงตัวเอง”“นี่เรียกว่าความมั่นใจต่างหาก!” แองเจลีนแก้ไขเซ็ตตี้น้อยโต้เถียงด้วยเหตุผลว่า “คุณพ่อของหนูดีที่สุด การเปรียบเทียบคุณกับคุณพ่อของหนูก็เหมือนการเปรียบเทียบกบกับหงส์ขาว”แองเจลีนยิ้ม “ฉันคือหงส์ขาว ส่วนพ่อของเธอคือกบ ใช่ไหม?”เซ็ตตี้น้อยไม่ต้องการคุยก
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 604
เจย์กล่าวว่า “ถ้าเธอตอบคำถามถูกต้องได้หนึ่งข้อ ฉันจะช่วยข้อที่เหลือเธอเอง”แองเจลีนมองคำถามสิบข้ออย่างจริงจัง ยกเว้นคำถามข้อสุดท้ายที่ทำได้ เพราะคำถามอื่น ๆ นั้นยากเกินไปแองเจลีนบ่น “ใครก็ตามที่ตั้งคำถามเหล่านี้ต้องเป็นคนบ้าไปแล้ว มันยากแค่ไหนสำหรับอัจฉริยะอย่างฉันรู้ไหม? ตามคำกล่าวที่ว่า มีเส้นบาง ๆ ระหว่างอัจฉริยะกับคนบ้า อัจฉริยะและคนบ้าคือคนของสองโลกสองความคิดนั่นแหละ”เจย์พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันเองที่เป็นคนคิดคำถามเหล่านี้ขึ้นมา”แองเจลีนกลืนน้ำลาย การสนทนาเปลี่ยนจากการดูถูกเป็นการเยินยอทันที “ท่านอาเรส ไอคิวของคุณสูงเสียจนคนธรรมดาอย่างฉันด้อยกว่าไปเลยเมื่อเปรียบเทียบแล้ว! ไม่น่าแปลกใจที่ฉันไม่สามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ ท่านอาเรส ทำไมไม่สอนฉันหน่อยล่ะ?”เจย์พูดว่า “หืม? เมื่อกี้เธอไม่ได้บอกเหรอว่าฉันเป็นคนบ้า?”“ท่านอาเรส คนบ้ามีความหมายเหมือนกันกับคนอัจฉริยะนะ”เจย์เข็นรถเข็นออกไปด้วยสีหน้ามืดมนแองเจลีนถอนหายใจยาว!ในคืนนั้น แองเจลีนอยู่ดึกโดยเฉพาะเพื่อทำโจทย์นี้ ในขณะที่เจย์นั่งอ่านหนังสือบนรถเข็นและเขาสังเกตมองเธอไปด้วยเมื่อนาฬิกาผ่านไปถึงเวลเที่ยงคืน เจย์ทนไม่ไหวแล้
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 605
“ถ้าอย่างนั้น ฉันแค่หลับตาก็พอแล้วใช่ไหม?” หลังจากที่แองเจลีนพูดจบ เธอก็ตั้งใจที่จะหลับตาลงเจย์หาเหตุผลที่จะให้เธอออกไปไม่ได้ เขาจึงปล่อยเธอทำแบบนั้นไปแองเจลีนเข็นเขาเข้าไปในห้องน้ำและได้ยินเสียงถอนหายใจของเจย์แองเจลีนรู้โดยไม่ต้องคิดเลยว่าเขาจะถอดเสื้อได้อย่างแน่นอน แต่เขาถอดกางเกงออกไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงพูดออกไปอย่างเกรงใจว่า “ท่านอาเรส ให้ฉันช่วยถอดเสื้อผ้าให้คุณดีกว่านะ”แววตารังเกียจตัวเองปรากฏขึ้นในดวงตาของเจย์ เสียงที่ไม่เต็มใจเล็ดลอดออกมาจากลำคอของเขา “อืม”แองเจลีนหลับตาและเดินเข้าไปหาเขาในขณะที่แตะ ๆ ไปตรงรถเข็นการถอดเสื้อผ้าเป็นไปอย่างราบรื่นโดยไม่คาดคิดอย่างไรก็ตาม เมื่อเธอกำลังจะถอดกางเกงของเขา มือของเธอได้ไปสัมผัสที่ที่เธอไม่ควรแตะ ดังนั้นเธอจึงรีบดึงมือของเธอออกด้วยความตกใจเจย์ใช้โอกาสนี้มองเธออย่างใกล้ชิดโดยไม่กระพริบตา ในตอนแรก เขาคิดว่าใบหน้าของเธอต้องทนบาดแผลมากมาย เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ ก็น่าจะมีรอยแผลเป็นอีกมาก ถึงอย่างนั้น รูปลักษณ์ของเธอแทบจะไม่มีข้อบกพร่องหลงเหลืออยู่เลยแองเจลีนเอื้อมมือออกไปอีกครั้ง และครั้งนี้ เธอระมัดระวังเป็นพิเศษ เธอสัมผัสหน้าท
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 606
เมื่อเห็นเจย์ล้มลงอยู่บนพื้น เธอจึงวิ่งเข้าไปวางมือบนไหล่ของเขา แล้วเธอก็ยกเขาขื้นไปที่เตียงเจย์ล้มตัวลงบนเตียงอย่างผิดหวัง จากนั้นแองเจลีนเอาผ้าห่มคลุมไปที่ตัวเขาแล้วนั่งที่ข้าง ๆ เตียงเพื่อปลอบโยนเขาว่า “ท่านอาเรส อย่าใจร้อน ขาของคุณเพิ่งจะหายดีและการฟื้นตัวในการเดินได้อีกครั้งจะเป็นกระบวนการที่ใช้เวลานานพอสมควร คุณควรใช้ช่วงพักฟื้นนี้ให้เป็นโอกาสในการใช้ชีวิตที่ดำเนินไปอย่างช้า ๆ ”เจย์ตอบห้วน ๆ “อืม”จากนั้นเขาก็เหล่ตามองไปที่แองเจลีน “เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลยเหรอ?”แองเจลีนกล่าวด้วยความสุข “ท่านอาเรส ฉันตอบคำถามสิบข้อเสร็จแล้ว!”“ให้ฉันดูหน่อยสิ”แองเจลีนกลับไปที่ห้องและหยิบหนังสือคำถามออกมาเจย์เห็นคำถามที่เธอทำและมองเธอด้วยมุมมองที่เปลี่ยนไป...เธอทำห้าคำถามถูกต้องสำหรับเก้าคำถามแรก ตามที่เขาเดาไว้สำหรับคำถามสุดท้าย ยังคงเป็นคำตอบที่ทำให้เขาแทบบ้า ‘ตื้อเขาอย่างไม่จบไม่สิ้น!’“ขอปากกาหน่อย”แองเจลีนยื่นปากกาลูกลื่นในมือของเธอให้เขาเจย์ได้แก้ไขข้อผิดพลาดสี่ข้อให้กับเธอ แองเจลีนตกตะลึงเมื่อเห็นวิธีแก้ปัญหาที่ถูกต้อง“ฉันตอบคำถามผิดสี่ข้อเลยเหรอ?” เธอรู้สึกอารมณ์เสียม
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 607
เมื่อแองเจลีนสวมชุดสีดำเดินออกมา เจย์ก็จ้องมองมาที่เธอโดยไม่คลาดสายตาท่าทางของเธออ่อนโยนและสง่างามเธอดูสง่างามและละเอียดอ่อนเขาไม่สามารถเทียบเธอกับโรสได้อีกต่อไปเพราะเธอเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอเป็นแองเจลีน เซเวียร์เหมือนคนเดิมคนก่อนหน้านี้ ดวงตาของเธอนุ่มนวลราวกับสายน้ำ ในขณะที่สายตาของเธอได้แสดงออกมาเหมือนในตอนนั้นอย่างไรก็ตาม การสวมหน้ากากปิดปากสีน้ำเงินมันไม่เข้ากับความสง่างามบนใบหน้าของเธอ“เธอไม่จำเป็นต้องใส่ชุดสีดำเลย” เจย์พูดขึ้นในทันใดเขาสวมชุดสีดำเพื่อไว้อาลัยต่อพ่อแม่ที่เสียชีวิตของเขาเธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องแสดงความเคารพต่อฆาตกรเช่นนี้แองเจลีนยิ้มจนดวงตาของเธอเป็นเส้นโค้ง “ฉันอยากแต่งตัวเหมือนคุณ”เด็กน่ารักสามคนกำลังนั่งอยู่รอบโต๊ะอาหารเพลิดเพลินกับอาหารเช้าที่ปรุงโดยนักโภชนาการอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อได้ยินคำพูดไร้ยางอายของแองเจลีน เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยก็วางช้อนส้อมที่อยู่ในมือทันทีทั้งสองดูรู้สึกหมดความอร่อย“คุณน้าอะไรก็ได้คะ ทำไมคุณยังไม่ออกไปจากที่นี่อีก?” เซ็ตตี้น้อยพูดอย่างไม่ปรานีแองเจลีนหยิบหนังสือคำถามออกมาจากข้างหลังเธอราวกับว่าเธอกำลังใช้ท่าทางเ
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 608
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด และพ่อของเธอจะไม่ไล่พนักงานของเขาออกโดยไม่แยกแยะความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ถูกกับสิ่งที่ผิดหรอกนะ เขาคือท่านอาเรสที่ฉลาดที่สุดเชียวนะ” ฝีเท้าของแองเจลีนนั้นรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เธอเดินออกจากห้องรับรองไปในทันทีเซ็ตตี้น้อยกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “คุณน้าอะไรก็ได้ หลงตัวเอง”เจนสันที่เงียบอยู่ตอนนี้หันมาสนใจเจย์และพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นว่า “คุณพ่อคงไม่อยากให้เธอจากไป แต่ยังต้องการทดสอบเธออยู่สินะ ทำตัวอย่างกับเด็ก”เจย์ถึงกับตกใจ เขาจ้องที่เจนสันอย่างว่างเปล่าเด็กคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ?เจนสันดึงทิชชู่และเช็ดปากอย่างสง่างามจากนั้น เขาก็หยิบจานสะอาด ๆ ใส่ขนมปัง นมและชีส แล้วเดินออกไปข้างนอกเซ็ตตี้น้อยพูดด้วยความหงุดหงิดว่า “ทำไมเจนสันถึงยอมใจดีต่อคุณน้าอะไรก็ได้อย่างนั้นล่ะ?”ร็อบบี้น้อยมองพ่อด้วยสายตามีคำถาม “คุณน้าอะไรก็ได้คนนี้เป็นใครกันแน่?”เจย์หยิบอาหารเช้าของเขาขึ้นมาแล้วยัดเข้าปากอย่างเชื่องช้าเขานึกถึงคำพูดของเจนสันในใจ เห็นได้ชัดว่าคุณไม่ต้องการให้เธอจากไป แต่ยังต้องการทดสอบเธอทำตัวอย่างกับเด็กเหรอ?“คุณน้าอะไรก็ได้ของลูก ๆ. จะ
Latest chapter
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1292
คุณท่านยอร์กหัวเราะดังลั่น “เจ้าหนูอย่าได้เอาเรื่องวันนี้ไปพูดกับใครเชียวล่ะ”“ทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ คุณท่านยอร์ก…”คุณท่านยอร์กเอามือไขว้หลังและเดินอย่างสบาย ๆ ไปยังห้องสมุดในห้องสมุดตรงส่วน 48 นั้นดูเละเทะมาก บรรณารักษ์พยายามเก็บกวาดมานานมากและตอนนี้ก็กำลังหอบเพราะความเหนื่อยคุณท่านยอร์กพูดด้วยสีหน้าอึมครึมว่า “แค่มาขโมยหนังสือต้องทำให้ที่นี่เละเทะขนาดนี้เลยเหรอ? ดูสิว่าหมอนั่นทำให้ลูกศิษย์ของฉันต้องเหนื่อยแค่ไหน…”หลังจากแสร้งทำท่าเป็นห่วงเป็นใยเสร็จแล้ว คุณท่านยอร์กก็ถาม “มีอะไรหายไปบ้าง?”บรรณารักษ์ตอบอย่างสงบเสงี่ยม “สมุดบันทึกรายชื่อผู้อาศัยหายไปครับคุณท่าน”สีหน้าคุณท่านยอร์กเคร่งเครียดทันที “ดูเหมือนว่าเขาจะมาที่นี่เพราะองค์กรโลกาวินาศ”จากนั้นเขาก็เดินจากไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียดขณะเดียวกันเจย์ก็ตามมาอยู่กับเซย์นขณะที่เขากำลังขุดเม็ดต้นชุมเห็ดและรวบรวมดอกสายน้ำผึ้งก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับทันทีที่พวกเขามาถึงสวนสายลมสดชื่น เจย์กับเซย์นก็โดนพวกคอร์เวตต์ของป้อม 48 ล้อมไว้“โคลเป็นคนสั่งเหรอ?” เจย์ถามนิ่ง ๆคาร์สันเดินออกมาจากกลุ่มคอร์เวตต์โดยที่มีมือหนึ่งกุมท้องไว้
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1291
คาร์สันกลืนน้ำลาย เขารู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในถ้ำสิงโต เขาตอบไปด้วยเสียงสั่นเทา “พูดตามตรงนะครับคุณเซเวียร์ เรื่องโชคร้ายและการล่มสลายของตระกูลอาเรสเมื่อสามปีก่อน คุณเองก็อยู่ในรายชื่อที่ต้องโดนจัดการด้วยเพราะว่าคุณเป็นลูกสะใภ้ของพวกเขา แต่ว่านายน้อยนั้นหลงรักคุณหัวปักหัวปำจนเขายอมสละนิ้วก้อยของตัวเองเพื่อช่วยคุณไว้”“ส่วนลูก ๆ ของคุณนั้น นายน้อยก็ตั้งใจว่าจะหักนิ้วตัวเองสามนิ้วเพื่อช่วยพวกเขาไว้ แต่ต้องขอบคุณที่คุณบอกความจริงมาในตอนท้าย เพราะว่าในตัวของนายน้อยและคุณหนูพวกนั้นมีสายเลือดของยอร์กไหลเวียนอยู่ ทำให้พวกเขาได้รับการถอดชื่อออกจากรายการสังหาร”“ตอนที่นายน้อยจากมา เขาไม่ได้พาใครกลับมากับเขาด้วย”แองเจลีนสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเรื่องที่เขาบอก“ถ้าเป็นแบบนั้น มีคนชื่อปีศาจอยู่ในป้อมตระกูลยอร์กไหม?” แองเจลีนถามอีกครั้งคาร์สันพึมพำ “ปีศาจ” เขาส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่มีคนแบบนั้นในป้อมตระกูลยอร์กนะครับ คุณเซเวียร์”มือแองเจลีนที่ซุกอยู่ใต้แขนเสื้อสั่นเทา “ฉันเชื่อนายได้ใช่ไหมคาร์สัน?”คาร์สันสาบาน “ผมไม่มีความกล้าพอที่จะโกหกคุณหรอกครับคุณเซเวียร์ ใครจะรู้ว่าสักวันคุณอาจจะกลายเป็นนาย
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1290
หากมีใครต้องการหาหนังสือสักเล่มแบบเฉพาะเจาะจงในนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับงมเข็มในมหาสมุทร โชคดีที่เจย์มีแผนที่ในหัวคอยนำทาง เขารู้ว่าสมุดบันทึกรายชื่อประชากรอยู่ในชั้นหนังสือส่วนของป้อม 48ตอนนั้นมีคนเหมือนตุ๊กแกตัวใหญ่เกาะอยู่ที่ชั้นหนังสือตู้ที่ 48 ขาของเขาเลือดไหลไม่หยุด เขาหยิบชุดปฐมพยาบาลที่พกติดตัวออกมาจากนั้นก็ทายาและพันผ้าพันแผลเพื่อหยุดเลือดเจย์เดินผ่านยามห้องสมุดและแอบเข้ามาด้านในเมื่อเข้ามาถึงตู้หนังสือส่วนของป้อม 48 เจย์ก็เริ่มมองหาสมุดบันทึกรายชื่อประชากรบนชั้นหนังสือ ทันใดนั้นก็มีร่องรอยสีแดงเลือดบนหน้าหนังสือที่สะดุดตาเจย์ เขาแตะรอยสีแดงบนหน้าหนังสือนั้นด้วยนิ้วมือและรู้สึกได้ถึงความชื้น เจย์ตื่นตัวระวังภัยทันใดนักฆ่าที่บาดเจ็บต้องซ่อนอยู่ข้างบนแน่เขาคาดเดาเช่นนั้นทันใดนั้นเจย์ก็มีความคิดดี ๆ แวบเข้ามาในหัว เขารวบรวมกำลังและฟาดมือใส่ชั้นหนังสือทันทีทันใด รังสีสังหารอย่างรุนแรงก็พุ่งตรงเข้ามาใส่เขาเจย์หมุนตัวด้วยความเร็วแสงและหลบพ้นคมมีดของนักฆ่าไปได้เจย์มองนักฆ่าที่ใส่ชุดพรางตัวสีดำพร้อมดึงหมวดฮู้ดขึ้นคลุมศีรษะ ทั้งปาก จมูก และตาต่างก็ปกปิดไว้มิดชิด ความคิดที่ว
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1289
จู่ ๆ เซย์นก็ยกมือกุมหน้าผากและบอกว่า “ผมมึนหัว”จากนั้นเขาก็ทรุดลงตรงหน้าเจย์ดังตึงเจย์แหย่ว่า “ชาดีจริง ๆ ตาเฒ่า มันทำคนสลบได้เร็วมากจนผมแปลกใจเลย”ชายชรามองเจย์อย่างพิจารณา ชายหนุ่มคนนี้รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับน้ำชาแต่ว่ายังคงคุยกับตาเฒ่าต่อเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอที่คนกล้าเยาะเย้ยเขาอย่างไม่ร้อนรนในอาณาเขตของตระกูลยอร์กเช่นนี้ชายชราชื่นชมความใจเด็ดและกล้าหาญของเจย์“บุคลิกท่าทางของแกถูกใจฉันมากเจ้าหนุ่ม ฉันชื่นชม แกชื่ออะไร?”เจย์ยิ้มออกมาเล็กน้อย “เบ็น”ชายชราถามอย่างงงงวย “ไม่มีนามสกุลเหรอ?”เจย์พยักหน้าและตอบอย่างไม่แยแส “มี”เขาพูดต่อ “ผมนามสกุลยอร์ก”ชายชรามองเจย์อย่างไม่พอใจ “หากว่าแกอยากจะหลอกฉัน อย่างน้อยก็ต้องทำให้มันถูกหน่อย”เจย์เทน้ำชาเย็นชืดทั้งหมดในกาออก จากนั้นก็เติมเองจากนั้นเขาก็ทำท่าเอาอกเอาใจชายชรา “ชาที่ผมชงนี้สดชื่นกว่าของคุณ อยากจะลองชิมสักถ้วยไหม?”ชายชราคว้าใบชามาเต็มกำ ก่อนหยิบส่วนหนึ่งใส่ในกาน้ำชาและบอกว่า “นี่ไง สมบูรณ์แบบแล้ว”เจย์ยกถ้วยชาขึ้นมา “โชคชะตานำพาเรามาพบกันตาเฒ่า ขอชนแก้วให้กับโชคชะตาอันน่าทึ่ง
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1288
เพื่อให้แน่ใจว่าโคลจะไม่เข้ามาขวางทาง แองเจลีนก็บอกกับคาร์สันอีกครั้ง “เข้ามาสิคาร์สัน เข้ามาคุยกันหน่อย”คาร์สันมองเจย์และเซย์นที่ตอนนี้เดินจากไปไกล หลังจากใจลอยไปชั่วครู่ เขาก็เดินตามแองเจลีนเข้าไปในบ้าน“โจเซฟิน ช่วยเอาชามาให้คาร์สันหน่อย”โจเซฟินใช้เวลาพักหนึ่งในการรินชาและส่งถ้วยให้คาร์สัน คาร์สันวางถ้วยชาลงบนโต๊ะและบอกว่า “คุณเก่งเรื่องหันเหความสนใจใช่ไหมครับ คุณเซเวียร์?”แองเจลีนไม่ได้รู้สึกร้อนรนอะไรแม้ว่าคาร์สันจะมองแผนเธอออก เธอบอกว่า “ฉันก็แค่อยากจะคุยกับเพื่อนเก่าเท่านั้นคาร์สัน นายวัดหัวใจของคนที่ยอดเยี่ยมด้วยหัวใจแสนทรามได้ยังไงกัน? ฉันเองก็คงไม่ได้คาดหวังกับคนกระจอกอย่างนายไว้สูงหรอก”คาร์สันทำปากง้ำ เขาคงลืมไหว้ขอความโชคดีก่อนออกจากบ้านมาเมื่อเช้าแน่ เพราะพอตื่นขึ้นมา เขาก็เจอแต่เรื่องแย่ ๆ และคำพูดทิ่มแทงของทั้งเบ็นและแองเจลีน“คุณเซเวียร์ ให้ผมบอกความจริงก็คือว่าในป่านั้นมีสัตว์ป่ามากมาย หากว่าไม่มีคนของผมนำทางไป บอดี้การ์ดของคุณก็อาจจะหาทางออกจากป่าไม่ได้เมื่อเข้าไปแล้ว”ในใจของแองเจลีนนั้นตื่นตระหนกไปวูบหนึ่ง แต่เมื่อเธอจำได้ว่าเจย์บี้มีแผนที่ของโคลอี้เป็นตั
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1287
เจ้าชั่วโคลนั่นส่งคนมาคอยเฝ้าที่นี่ไว้โดยทำทีว่ามาคอยเฝ้ายามที่สวนสายลมสดชื่นเจย์เริ่มคิดหาหนทางจะหนีออกไปจากสวนสายลมสดชื่นเพื่อที่ว่าเขาจะได้ไปหาทะเบียนรายชื่อของผู้อาศัยในป้อมยอร์กแองเจลีนเรียกเขาเบา ๆ “เบ็น” เสียงเธอนั้นอ่อนโยนและแฝงความรักใคร่เจย์หันหลังมาและเดินเข้าไปหา“แองเจลีน”แองเจลีนจับสังเกตทิศทางจากเสียงและเดินเข้าไปหาเขาเจย์รีบเร่งฝีเท้าและคว้ามือเธอไว้พร้อมกระซิบว่า “จากที่ฉันเห็นตอนนี้ นายท่านยอร์กคงสงสัยว่าเรามีส่วนเกี่ยวข้องกับนักฆ่าเมื่อคืนนี้ เขาส่งคนมาคอยเฝ้าล้อมสวนสายลมสดชื่นไว้แล้วเช้านี้”แองเจลีนวิเคราะห์สถานการณ์และบอกว่า “นายท่านยอร์กนั้นรับผิดชอบส่วนหน้าของป้อมตระกูลยอร์กแล้วเขาก็ไม่มีเวลามาเฝ้าป้อม 48 หรอก ดังนั้นโคลยังเป็นคนรับผิดชอบที่นี่ ทำไมเราไม่ล่อเขาไปที่อื่นล่ะ? ฉันจะหาวิธีดึงไว้ให้โคลไม่ว่างมาสนใจตอนที่คุณออกไปทำทีเป็นว่าหาสมุนไพรมาให้ฉัน…”เจย์บีบแก้มแดงปลั่งของแองเจลีนเบา ๆ “เธอนี่มันฉลาดขึ้นทุกวันเลยใช่ไหมเนี่ย?”แม้ในใจเขาจะเห็นว่าเธอเป็นเพียงแกะน้อยไม่รู้เรื่องราวใด ๆ ในโลกนี้แองเจลีนยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณสอนฉันมาดีนี่คะ”
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1286
โคลรู้สึกใจคอปั่นป่วนขึ้นมาเมื่อเห็นแววตากระหายเลือดของสเปนเซอร์ “พ่อ แองเจลีนเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอ พ่อก็เห็นว่าตอนนี้สายตาเธอมองไม่เห็นด้วยซ้ำ”ตอนที่เขาพูดเรื่อง ‘สายตามองไม่เห็น’ โคลก็อารมณ์ท่วมท้นจนสะอึก “มันเป็นความผิดของผมเอง ผมฆ่าสามีของเธอ แล้วเธอก็ร้องไห้จนตาบอด ผมติดค้างเธอมากเหลือเกิน”สเปนเซอร์พูดอย่างโกรธเกรี้ยว “แกมันใจอ่อนไป แกเองก็เห็นว่าบอดี้การ์ดของเธอไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ดูจากทักษะของผู้ชายที่ชื่อเบ็นนั่น เขาสามารถก่อยิ่งกว่าหายนะให้กับป้อมตระกูลยอร์กแน่”โคลอธิบาย “เธอตาบอด เธอก็ต้องมีคนแบบนั้นไว้คอยปกป้องสิ”สเปนเซอร์บอกว่า “ฉันคิดว่าความรักทำให้แกตาบอดแล้ว ลองคิดดูสิ ผู้ชายชื่อเบ็นนั่นด้วยความสามารถของเขาสามารถไปได้ไกลมากแน่ แต่ทำไมเขาถึงเลือกที่จะอยู่ข้างกายผู้หญิงเหมือนพวกขี้ขลาดไร้ประโยชน์ด้วย?”โคลบอกว่า “ถ้าผมเดาไม่ผิด เบ็นอาจจะเป็นบอดี้การ์ดที่หลานชายคนโตของตระกูลอาเรส เจย์ อาเรส มอบไว้ให้แองเจลีน เจย์นั้นเป็นคนก่อตั้งหน่วยภูติผี หลังจากที่เขาตายพวกสมาชิกหน่วยภูตผีก็สาบานว่าจะภักดีและทุ่มเทให้แองเจลีน”สเปนเซอร์นั้นโมโหมากจนเขาคว้ากาน้ำชาปาใส่โคล “แก ไอ
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1285
พวกคอร์เวตต์หากันทั้งคืนแต่ว่าก็หานักฆ่าไม่เจอ ราวกับว่าเขาระเหยหายตัวไปในอากาศวันต่อมาสเปนเซอร์ก็มาที่ป้อม 48เขาเรียกโคลไปที่ห้องลับและถามด้วยสีหน้าจริงจังว่า “โคล นักฆ่าเมื่อคืนมันผ่านกับดักหลายชั้นที่เราติดตั้งไว้ในเขามุกเข้ามาได้ เห็นได้ชัดว่าเป็นนักสู้ที่ฝึกมาเป็นอย่างดี พอมาคิดเรื่องนี้แล้ว นักฆ่าโผล่มาทันทีหลังจากที่แองเจลีนมา เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาร่วมมือกันประสานจากด้านใน?”โคลยังคงนิ่งเงียบ…สเปนเซอร์ดูงงงวย “แองเจลีนก็เป็นแค่นักธุรกิจหญิงเก่งฉกาจจากเมืองอิมพีเรียล แต่ว่าบอดี้การ์ดของเธอก็เก่งพอที่จะคว้ามีดสั้นของฉันได้ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงต้องมีคนเก่งกาจขนาดนั้นอยู่ข้างกายด้วย?”โคลก็ยังคงนิ่งเงียบ…เมื่อสเปนเซอร์เห็นว่าโคลไม่ยอมพูดอะไรสักคำ ดวงตาเขาก็ยิ่งฉายแววสงสัย “นี่แกกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่าโคล?”มีแววอ่อนล้าในน้ำเสียงของโคล “ผมบอกเรื่องที่ควรบอกไปหมดแล้ว”สเปนเซอร์มองโคลอย่างไม่พอใจ “หมายความว่ายังไงที่ว่าบอกเรื่องที่ควรบอกไปหมดแล้ว? แกอยู่ที่เมืองอิมพีเรียลตั้งครึ่งปี แล้วพอแกกลับมาบ้านแกก็พูดแค่สามเรื่อง แกบอกว่าทำลายตระกูลอาเรสกับอสังหาริมทร
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1284
เด็กหนุ่มซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเธอร็อบบี้น้อยก็ทำแบบเดียวกันเวลาที่เขาทำอะไรผิดมา เขามักจะกอดเอวเธอแน่นที่สุดเท่าที่ทำได้และทำท่าเป็นเด็กขี้อ้อนเอาแต่ใจ ‘ผมผิดไปแล้วแม่จ๋า อย่าโกรธผมเลยนะ’ เขาจะพูดแบบนี้จากนั้นเธอก็ตัดสินใจอย่างบุ่มบ่ามโดยการฉีกเสื้อเธอออกเผยให้เห็นหน้าอกเปลือยเปล่า เธอยื่นแขนออกมานอกผ้าห่มแล้วเธอก็แสร้งทำเป็นร้องถามเสียงงัวเงีย “เกิดอะไรขึ้นเหรอเบ็น?”พอเจย์ได้ยินเสียงแองเจลีน เขาก็เปิดประตูเข้ามาเมื่อได้เห็นหน้าอกและแขนของเธอยื่นออกมานอกผ้าห่อม เจย์ก็ปิดประตูอย่างรวดเร็วแต่ถึงอย่างนั้นโคลก็ยังแอบเห็นภาพน่าตื่นตาภายในห้องอยู่ดีเจย์จ้องโคลราวกับจะกินเลือดกินเนื้อโคลครุ่นคิดว่าหากแองเจลีนไม่ได้ตาบอด เมื่อกี้เธอจะต้องกรีดร้องออกมาเพราะความอับอายเป็นแน่โคลถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นกับดวงตาเธอกันแน่?”“เธอร้องไห้มากจนตาบอด” เจย์ตอบห้วน ๆน้ำเสียงเขาแฝงโทสะและความรู้สึกโทษตัวเองโคลอี้งไปเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าเขาก็ฉายความรู้สึกผิดจังหวะนั้นพวกคอร์เวตต์ที่ค้นหาบริเวณบ้านก็เดินส่ายหน้าออกมา “เราไม่เจออะไรผิดปกติ”โคลสั่ง “ไปหาที่อื่นต่อ”เมื่อพวกคอร์เ
