บทที่ 462

เจย์ที่นอนสลบไสลกลับช็อกกับฝันร้ายจนสะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันที!

เหงื่อพลันเต็มไปทั่วหน้าผากขณะที่หน้าอกเต้นแรงจากการหายใจอย่างรวดเร็ว

“แองเจลีน!”

เจย์สะบัดผ้าห่มออก ในตอนนี้เขาสวมชุดนอนสีขาวเหมือนหิมะเท่านั้น เขาลุกออกมาข้างนอกอย่างสิ้นหวัง

ระยะทางระหว่างหอท่าเรือหอมหวนห่างจากบ้านของโจเซฟินเพียงไม่กี่ร้อยเมตร แต่เจย์รู้สึกว่าเขาไม่สามารถไปถึงจุดหมายปลายทางได้ในทันที

คฤหาสน์ของโจเซฟินขนาดใหญ่ขณะนี้ดูปิดมืด

ประตูสู่ทางเข้าสวนก็เปิดกว้าง!

ประตูสู่คฤหาสน์ก็เปิดด้วย!

เจย์รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เขาเปล่งเสียงจากลำคอและตะโกนขณะวิ่งขึ้นบันไดไป “โรส?”

“โจเซฟิน?”

แต่ทว่า ไม่มีใครตอบ!

เจย์เดินตรงไปที่ห้องนอนของโจเซฟิน ประตูห้องนอนยังเปิดกว้างและมีลมเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่าง

เจย์มองดูหน้าต่างที่มีรอยแตกขณะที่สายตาของเขาถึงกับตื่นตระหนก

“แองเจลีน?”

เขาเปิดไฟพรางมองไปรอบ ๆ เห็นร่องรอยของการต่อสู้บนพื้นที่ยังคงมีอยู่ เศษกระจกคราบเลือด… และทุกอย่างทำให้เขาตกใจ

ราวกับว่าเขามีลางสังหรณ์ ทันใดนั้น เขาก็วิ่งไปที่หน้าต่าง เมื่อเขาเห็นกองเลือดอยู่บนพื้น เจย์รู้สึกได้เพียงว่าการหายใจของเขาแทบจะหยุดล