บทที่ 1159

เขาค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากลำคอของเธอ เขาพูดอีกรอบมีแววความสับสนอยู่ในน้ำเสียงของเขา “แองเจลีน ความจริงมันมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้นและไม่มีใครซ่อนไว้ได้ คุณไม่ต้องพยายามที่จะปิดบังความจริงจากผม แล้วก็ไม่ต้องมาวุ่นวายสร้างเรื่องขึ้นมาด้วย ผมไม่ได้เชื่ออะไรง่ายดายขนาดนั้น”

แองเจลีนลืมตาแต่สายตาของเธอนั้นพร่าเลือนและไร้แวว หลังจากความตระหนกอย่างรุนแรงที่เกิดเพราะเขาเมื่อครู่ ทำให้ตอนนี้เธอสูญเสียการมองเห็นไปอย่างสมบูรณ์

เธอมองเห็นแต่ความมืดมิดและมองไม่เห็นใบหน้าของเจย์

แองเจลีนรู้สึกโศกเศร้ามากจนเธอร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลย

ทำไมสวรรค์ถึงได้โหดร้ายกับเธอเพียงนี้ ทรมานเธอทั้งร่างกายและจิตใจ?

เธอไม่รู้ว่าเจย์จากไปแล้วจนเธอได้ยินเสียงเซย์นตะโกนอย่างรวดร้าว “เจย์ อาเรส นายมันระยำ ความซวยที่สุดในชีวิตของน้องสาวฉันก็คือการรักนาย”

เจย์รู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง หัวใจเขาเจ็บปวดทันใด แต่เขาก็ไม่รู้สึกเสียใจดังนั้นเขาจึงลากสังขารอ่อนล้าจากมา

เมื่อเจย์จากไปแล้ว เซย์นอยากพาแองเจลีนกลับไปโรงพยาบาลแต่จู่ ๆ แองเจลีนก็ขอร้องเขาว่า “พี่ชาย ฉันของร้องล่ะ ช่วยพาฉันกลับบ้านที”

สีหน้าเซย์นซีดขาวเมื่อเขาเห็นใบหน้า