เชอร์ลีย์ยิ้มอย่างแจ่มใส “แอปเปิลดีเลยค่ะ แองเจลีนน้อยบอกว่าแอปเปิลหมายถึงความปลอดภัยตลอดปีเชียวนะ!”เซย์นพึมพำขณะที่ปอกแอปเปิล “อย่าเชื่อที่แองเจลีนพูดซะหมดเลย แม่นั่นก็คิดแต่เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แค่นั้นแหละ ผมไม่คิดว่าเธอจะฉลาดกว่าคุณหรอกนะ”เขาพูดต่อ “อีกอย่างนะ คุณก็เป็นพี่สาวส่วนเธอเป็นน้อง ผมควบคุมอะไรเธอไม่ได้เพราะงั้นคุณก็ต้องช่วยผม ใช้ความเป็นพี่สาวของคุณสั่งสอนเธอหน่อยเวลาที่เธอทำอะไรไม่ถูก เธอน่ะจะฟังคุณแต่ไม่ยอมฟังอะไรผมเลย”เชอร์ลีย์ตอบ “ทำไมแองเจลีนน้อยถึงทำผิดได้ล่ะคะ? เธอน่ะทั้งใจดี ขนาดคนไม่ดีเธอก็ยังมีไมตรีให้ แถมเธอยังอุทิศทุกอย่างให้คนรอบตัว ฉันจะไปดุเธอได้ยังไงกัน?”เซย์นประหลาดใจมาก เขาถ่มแอปเปิลออกจากปากและครวญ “นี่คุณแต่งงานกับผมหรือแต่งกับเธอกันแน่? ผมอยู่กับคุณมาตั้งนานแต่ไม่เห็นคุณจะเคยเยินยอผมขนาดนี้เลย”เชอร์ลีย์ยิ้ม “เซย์น แองเจลีนน้อยอยากให้เราหย่ากัน เธอได้บอกเรื่องนี้กับคุณไหมคะ?”เซย์นผุดลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ พอเขาได้เห็นเชอร์ลีย์ยิ้มกว้างมาให้เขาก็ถึงรู้ตัวว่าตื่นตระหนกมากไปแต่เขาก็ได้ยินไม่ผิด แองเจลีนอยากบังคับให้เขาหย่ากับเชอร์ลีย์ดังนั้นนี่น่า
เซย์นอ้าปากค้าง “ให้ตายสิ มันสมองของแองเจลีนนี่ต่างไปจริง ๆ ทำไมผมถึงคิดแบบนั้นไม่ได้ตั้งแต่แรกนะ?”เซอร์ชีย์ยิ้มพลางแหย่เขา “ถ้าคุณคิดแผนไร้ที่ติแบบนั้นได้ ตอนนี้คุณกับโจเซฟินก็คงจะมีลูกจนโตแล้วมั้ง”เซย์นมองเชอร์ลีย์ “คุณ… คุณไม่รู้สึกแย่กับเรื่องนี้บ้างเลยเหรอ?”เชอร์ลีย์ส่ายหน้า “ฉันมีความสุขมาก”เซย์นหน้าหมองทันใด “เฮ้อ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเป็นคนล้มเหลวเลยนะ?”เขาชำเลืองมองเชอร์ลีย์ ยังคงมีความไม่ยินยอม “ตอนนี้ผมไม่มีเสน่ห์แล้วเหรอ? คุณไม่รู้สึกลังเลบ้างเลยเหรอถ้าต้องทิ้งผมไป?”เชอร์ลีย์ตอบ “ถ้าคุณไม่มีเสน่ห์ แล้วคุณจะทำให้โจเซฟินหลงรักได้ยังไงล่ะคะ? เซย์น ฉันเองก็ชอบคุณนะ แต่ว่าความรู้สึกที่ฉันมีให้คุณไม่ได้มากเท่าโจเซฟิน ฉันไม่อยากเป็นคนที่เข้ามาขวางความสุขของคุณทั้งสองคน ถ้าเป็นแบบนั้นมีแต่จะทำให้ฉันรู้สึกผิดเท่านั้น”เซย์นน้ำตาเอ่อคลอ เขากุมมือเชอร์ลีย์แน่น “ขอบคุณนะเชอร์ลีย์ การได้รู้จักคุณเป็นเรื่องที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับผมเลย”เชอร์ลีย์นั้นเหมือนเป็นพี่สาวแสนใจดีอบอุ่น เธอลูบหัวเซย์นแล้วบอกว่า “ไปสิ ไปพาโจเซฟินกลับมา”เซย์นพูดอย่างเป็นการเป็นงาน “เรายังไม่ได้หย่ากั
แองเจลีนนอนอยู่บนเตียงผุ้ป่วย ใบหน้างดงามของเธอดูแก่ลงและอ่อนแรงเพราะความเจ็บป่วยเกรย์สันเดินเข้าไปหาแองเจลีนและบอกว่า “ท่านประธานครับ ผมได้แจ้งข่าวเรื่องที่คุณป่วยแล้วและผมก็เลื่อนการประชุมผู้ถือหุ้นออกไปเป็นอีกห้าวันข้างหน้า”แองเจลีนหยุดคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะตอบเสียงระโหยว่า “คุณทำดีแล้ว แบบนั้นแปลว่ายังเหลือทางรอดทั้งสำหรับเราและก็ศัตรูของเรา”สีหน้าเกรย์สันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด “เรามีเวลาแค่ห้าวันเท่านั้น แต่ตอนนี้คุณป่วยมาก ผมเกรงว่า…”แองเจลีนยกมือขึ้นอย่างอ่อนแรงและพูดว่า “แม้ว่าร่างกายของฉันจะใช้การไม่ได้ แต่ว่าตาและสมองก็ยังแจ่มชัดดี ฉันยังไม่ถึงขั้นหมดหวังหรอกนะ หาทางบอกประธานอาเรสเกี่ยวกับความจริงทั้งหมดแล้วก็บังคับให้เขากลับมารับตำแหน่ง”เกรย์สันพูดอย่างจริงจัง “ผมมีข่าวอีกเรื่องหนึ่ง ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นข่าวดีหรือว่าข่าวร้าย”“ว่ามาเถอะ”เกรย์สันลังเลก่อนที่จะพูด “ตอนนี้ระบบภายในของแกรนด์ เอเซียถูกล็อกไว้โดยแฮกเกอร์นิรนาม”แองเจลีนเลิกคิ้ว “โอ้? อย่างนั้นเหรอ?”เกรย์สันตอบ “แฮกเกอร์คนนี้ทำให้เราไม่สามารถใช้เซิร์ฟเวอร์ภายในได้อาจจะเพราะต้องการป่วนธุรกิจ
จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวเขา “เจย์บี้ คุณต้องจับมือฉันไว้แน่น ๆ นะ อย่าปล่อยล่ะ”“ฉันจะทำงานให้หนักแล้วหาเงินมาให้ภรรยาตัวน้อยของฉัน”เจย์ปวดหัวขึ้นมาจนเขาต้องเอามือกุมหัวแล้วทรุดลงนั่งกับพื้นเด็กหญิงค่อย ๆ เอาสร้อยเส้นนั้นยัดใส่มือเขาแล้วบอกว่า “พี่ชาย ฉันเอาสร้อยเส้นนี้ให้คุณก็แล้วกัน หวังว่ามันจะนำโชคดีมาให้คุณนะ”“ขอบคุณ” เจย์พูดอย่างเจ็บปวดทรมานเขาดึงทึ้งผมของตัวเอง หัวเขาปวดมากจนเหมือนมันจะระเบิดมีผู้คนมากหน้าหลายตาวูบไหวรอบตัว เสียงต่าง ๆ มากมายดังก้องในหูเขาไม่หยุด“แผ่นกันรอยหน้าจอ แผ่นกันรอยหน้าจอ แผ่นกันรอยโทรศัพท์”“คุณผู้หญิง อยากได้แผ่นกันรอยไหม?”“ท่านประธาน คุณนี่เก่งเรื่องติดแผ่นกันรอยมากเลยนะ” เสียงร่าเริงดังขึ้นเจย์รู้สึกตกใจจนพูดไม่ออก ทำไมถึงมีเสียงแปลก ๆ พวกนี้ดังก้องในหัวเขากันนะ?ท่านประธานแบบไหนกันที่ทำตัวต่ำต้อยจนต้องมานั่งติดแผ่นกันรอยเนี่ย?บทสนทนาต่อมาที่ดังก้องในหัวทำให้เขาหมดสภาพ“โรส ลอยล์ กลับบ้านมากับฉัน”“ฉันมีเงื่อนไขของฉัน”“ว่ามา”“ในอนาคต คุณห้ามรังแกฉันอีก คุณห้ามโกหกฉัน แล้วก็ห้ามทำหน้าเย็นชาแบบนั้นด้วย ในสายตาของคุณ ฉ
เมื่อหัวหน้ามองเห็นเจย์ ดวงตาเขาก็เป็นประกายระยับ “เป็นแขกที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ รัชทายาทแห่งเมืองอิมพีเรียลนี่เป็นคนพิเศษเชียวนะ แต่ก็ยังอุตส่าห์ลดตัวมาบริษัทเล็ก ๆ ของเรา ผมรู้สึกเป็นเกียรติมาก”“เข้าเรื่องได้แล้ว” เจย์ดึงเก้าอี้ตรงหน้าของหัวหน้ามาแล้วนั่งลงด้วยท่วงท่าสง่างาม“ผมได้ยินมาว่าเปปเปอร์รัซซี่นั้นถนัดเรื่องการถ่ายภาพประจำวันของพวกคนในแวดวงสังคมชั้นสูง ผมเลยมานี่พร้อมข้อเสนอ”“เชิญบอกมาได้เลยครับ นายท่านอาเรส” หัวหน้าพยักหน้าพร้อมโค้งคำนับ“ผมอยากรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับอดีตของผม บอกทุกอย่างที่คุณรู้มาให้หมด”หัวหน้ารู้สึกไม่สบายใจ “นายท่านอาเรส คุณคงรู้ว่าในสายงานของเรา การที่จะได้ข้อมูลมาสักเรื่องมันก็มีค่าใช้จ่ายไม่น้อย ถ้าคุณต้องการข้อมูลมากขนาดนั้นแล้วผมจะไปเก็บเงินที่ใครล่ะครับ?”เจย์ตะคอก “ก็ไปเก็บที่แกรนด์ เอเซียสิ”ทันทีที่พูดออกไปแบบนั้นเจย์ก็รู้สึกเสียอารมณ์ ทั้ง ๆ ที่เขาต้องการจะเว้นระยะห่างจากแองเจลีนแต่ทำไมเขาถึงได้คิดถึงเธอตลอดเวลากันนะ?หัวหน้ารู้สึกยินดีมาก “งั้นเชิญถามมาเลยครับนายท่านอาเรส ผมจะบอกทุกเรื่องที่ผมรู้”“เรื่องประวัติการสมรส” เจย์พูดหัวหน
เวลาห้าวันที่จะมีการประชุมผู้ถือหุ้นในครั้งต่อไปตอนนี้ได้ผ่านไปแล้วสองวันแต่ว่าแกรนด์ เอเซียก็ยังหาทางออกให้กับปัญหาที่มีไม่ได้สมาชิกของหน่วยภูตผีต่างก็ตามหาเจย์ไปทุกหนทุกแห่ง แต่ราวกับว่าเขาหายตัวไปในอากาศไม่เหลือร่องรอยใด จนพวกเขาตามหาตัวไม่เจอเจย์เป็นคนฉลาด หากเขาไม่ต้องการให้ใครหาตัวเจอแน่นอนว่าก็ไม่มีใครเจอสินะ?แองเจลีนถอนใจอย่างหมดปัญญาก่อนเปิดผ้าห่มขึ้นขณะที่เธอพยายามขยับขา เธอกัดฟันแน่นพร้อมกับค่อย ๆ ขยับขาไปข้างเตียงละปล่อยให้ขาห้อยลงมาเธออยากจะใช้พลังใจต่อสู้กับความเจ็บป่วยและบังคับตัวเองให้ยืนขึ้นได้อีกครั้งในเวลาสั้นที่สุดเท่าที่เป็นไปได้แต่เมื่อเธอลงจากเตียงได้สำเร็จ แองเจลีนก็ตระหนักได้ว่าร่างกายเธอตอนนี้อ่อนยวบเหมือนเป็นเยลลี่ สุดท้ายเธอก็ล้มลงนั่งกองอยู่กับพื้น“แองเจลีน” เซย์นร้องเรียกเมื่อเขาถือกระติกน้ำเข้ามา เมื่อเขาเห็นแองเจลีนนั่งอยู่กับพื้น เซย์นก็โยนกระติกไปด้านข้างและเดินเข้าไปหาแองเจลีนก่อนอุ้มเธอขึ้นแองเจลีนห้ามเขาไว้ “ไม่ต้องอุ้มฉันหรอก ปิดประตูด้วย ถึงฉันจะต้องคลานฉันก็จะคลานไปจนกระทั่งยืนเองได้”เซย์นน้ำตาปริ่ม “ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย?”
หัวหน้ายังคงพูดจาดูถูกใส่ไฟเรื่องโกหกต่าง ๆ เกี่ยวกับแองเจลีนไม่หยุด “นายท่านอาเรส เราเพิ่งรู้มาเรื่องแองเจลีนไปร่วมมือกับโคล ยอร์กแล้วก็หักหลังคุณ อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีนที่เป็นของตระกูลอาเรสก็ถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของโคล ที่คุณและเทมเพสผู้ช่วยของคุณก็เกิดอุบัติเหตุก็เป็นฝีมือของโคลเช่นกัน”หัวหน้าหยุดและถอนใจ “แต่มีเรื่องหนึ่งที่เราไม่เข้าใจ นั่นคือทำไมคุณกับแองเจลีนถึงได้เกลียดกันขึ้นมาทั้งที่รักกันมานานขนาดนี้? มันน่าเสียดายนะครับ”แววตาเจย์เปลี่ยนจากท้อแท้เป็นสิ้นหวังและสุดท้ายก็กลายเป็นเกรี้ยวกราด“คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร”ประตูห้องทำงานถูกเตะเปิดออกทันทีเจย์มองเกรย์สันที่ทำกำลังโมโหอย่างมีโทสะและตะคอกใส่ว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”สีหน้าเกรย์สันเปลี่ยนจากเกรี้ยวกราดเป็นนอบน้อมเมื่อเขาเห็นเจย์ “นายท่านอาเรส อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้นะครับ เขาแค่ต้องการจะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณเซเวียร์”เจย์แค่นเสียง “มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”เกรย์สันถอนใจเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเบี่ยงตัวหลบ ตอนนั้นเองเซย์นก็เข็นแองเจลีนเข้ามาเจย์เห็นว่าแองเจลีนนั่งอยู่ในรถเข็นแววตาของเขามีความประ
เขาค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากลำคอของเธอ เขาพูดอีกรอบมีแววความสับสนอยู่ในน้ำเสียงของเขา “แองเจลีน ความจริงมันมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้นและไม่มีใครซ่อนไว้ได้ คุณไม่ต้องพยายามที่จะปิดบังความจริงจากผม แล้วก็ไม่ต้องมาวุ่นวายสร้างเรื่องขึ้นมาด้วย ผมไม่ได้เชื่ออะไรง่ายดายขนาดนั้น”แองเจลีนลืมตาแต่สายตาของเธอนั้นพร่าเลือนและไร้แวว หลังจากความตระหนกอย่างรุนแรงที่เกิดเพราะเขาเมื่อครู่ ทำให้ตอนนี้เธอสูญเสียการมองเห็นไปอย่างสมบูรณ์เธอมองเห็นแต่ความมืดมิดและมองไม่เห็นใบหน้าของเจย์แองเจลีนรู้สึกโศกเศร้ามากจนเธอร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลยทำไมสวรรค์ถึงได้โหดร้ายกับเธอเพียงนี้ ทรมานเธอทั้งร่างกายและจิตใจ?เธอไม่รู้ว่าเจย์จากไปแล้วจนเธอได้ยินเสียงเซย์นตะโกนอย่างรวดร้าว “เจย์ อาเรส นายมันระยำ ความซวยที่สุดในชีวิตของน้องสาวฉันก็คือการรักนาย”เจย์รู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง หัวใจเขาเจ็บปวดทันใด แต่เขาก็ไม่รู้สึกเสียใจดังนั้นเขาจึงลากสังขารอ่อนล้าจากมาเมื่อเจย์จากไปแล้ว เซย์นอยากพาแองเจลีนกลับไปโรงพยาบาลแต่จู่ ๆ แองเจลีนก็ขอร้องเขาว่า “พี่ชาย ฉันของร้องล่ะ ช่วยพาฉันกลับบ้านที”สีหน้าเซย์นซีดขาวเมื่อเขาเห็นใบหน้า