ดวงตาคมปลาบของแองเจลีนเผยแววเย้ยหยัน “ใครบอกเธอว่าแกรนด์ เอเซีย อาเรส เอนเตอร์ไพรส์ จะแยกเป็นเอกเทศ? ฉันไม่เคยตัดสินใจอะไรโง่ ๆ แบบนั้น ไสหัวไป”แทนที่จะโมโห เซร่ากลับหัวเราะ “ไม่เห็นเอกสารที่ฉันหอบมานี่เหรอ ประธานเซเวียร์?”แองเจลีนหยิบเอกสารออกมาจากอ้อมแขนเซร่าแล้วเปิดดูอย่างไม่ใด้ใส่ใจจริงจัง เมื่อเธอเห็นตราประทับส่วนตัวของเธอบนเอกสาร ดวงตาเธอก็หรี่ลง“ใครประทับตราพวกนี้?” แองเจลีนเค้นเสียงพูดอย่างฉุนเฉียวเซร่ายิ้มอย่างมีเล่ห์ร้าย “ฉันเดาว่าเธอก็คงยังไม่รู้สินะ ประธานเซเวียร์? เจย์บี้เอาตราประทับของเธอมาให้ฉันไงล่ะตะ”แองเจลีนนึกย้อนไปถึงตอนที่เจย์กลับมาบ้านเมื่อคืนนี้ พร้อมสีหน้าท่าทางจริงจังของเขาขณะที่ยืนกรานให้เธอคืนอาเรส เอนเตอร์ไพรส์ไป… ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าสันหลังเย็นวาบเมื่อเซร่าเห็นสีหน้าสิ้นหวังของแองเจลีน เธอก็ยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ “ประธานเซเวียร์ ชะตาคนเรามันเปลี่ยนแปลงได้ ตอนแรกเธออาจจะถือไพ่เหนือกว่า แต่ไพ่ของเธอมันใช้การไม่ได้แล้ว เพราะว่านายท่านอาเรสสูญเสียความทรงจำแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรเธออีกแล้ว”แองเจลีนพยายามอย่างมากที่จะเก็บความรู้สึกที่พลุ่งพล่านอยู่ภา
”ฉันควรทำยังไงดี?” แองเจลีนถอนใจอย่างหดหู่“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งคุณจะเป็นคนที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้”ร่างกายเธอเริ่มสั่นเทา เธอรู้สึกได้เลยว่าเรี่ยวแรงที่มีกำลังค่อย ๆ หมดไปทันทีที่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แองเจลีนก็รีบเรียกเซย์นมา “พาฉันไปโรงพยาบาลทีเซย์น”เซย์นแบกแองเจลีนขึ้นหลังแล้วรีบพาเธอไปที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียที่อยู่ตึกตรงข้ามกันทางโรงพยาบาลสั่งให้แองเจลีนต้องเข้านอนพักเพื่อสังเกตอาการในโรงพยาบาล และด้วยหลายเรื่องที่เกิดขึ้นในแกรนด์ เอเซียตอนนี้แองเจลีนจึงต้องการให้ทางโรงพยาบาลเก็บเรื่องอาการป่วยของเธอไว้เป็นความลับเซย์นถามแองเจลีน “เราควรบอกนายท่านอาเรสไหม?”แองเจลีนส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ข้างเดียวกับฉัน ถ้าเขารู้ว่าฉันไม่สบายเขาอาจจะเอาไปบอกคุณนายอาเรส แล้วถ้าเป็นแบบนั้น เบล เอนเตอร์ไพรส์ก็จะฉวยโอกาสเข้าโจมตีแล้วอาจสร้างความเสียหายใหญ่หลวงให้แกรนด์ เอเซียได้”เมื่อได้ยินแบบนั้น เซย์นก็ถอนใจมาอย่างหม่นหมองหลังจากเข้าร่วมการประชุมครูและผู้ปกครองที่โรงเรียนเรียบร้อย เจย์ก็พาเซ็ตตี้กลับไปที่สวนบันทึกรักเมื่อมาถึงที่พักทั้งพ่อและลูกสาวต่างก็พากันผิด
เซ็ตตี้น้อยพูดพร้อมด้วยน้ำตาเอ่อคลอ “คุณแม่ไม่ใช่คนโกหกนะคะ คุณแม่ต้องมีเหตุผลอะไรแน่ ๆ”เจย์มองเซ็ตตี้ ใจเขาอ่อนยวบเมื่อเห็นสีหน้าอ่อนหวานน่ารักของเธอ เขารูัตัวว่าไม่ควรจะอารมณ์เสียต่อหน้าเด็กเจย์ลุกขึ้นจากโซฟาหลังเงียบไปชั่วครู่ ก่อนพูดว่า “เราไปรับคุณแม่กันดีกว่าเซ็ตตี้น้อย ทำไมหนูไม่โทรหาแม่ตอนนี้เลยล่ะแล้วถามว่าแม่อยู่ที่ไหน?”เซ็ตตี้ทำตามคำแนะนำของเจย์แล้วก็โทรหาแองเจลีน แต่คราวนี้โทรศัพท์ของแองเจลีนติดต่อไม่ได้แล้วไม่ต้องเดาว่าเจย์จะดูหงุดหงิดมากแค่ไหนที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียแองเจลีนกำลังนอนอยู่บนเตียงตรวจ แล้วกำลังให้หมอตรวจเช็คร่างกายอย่างละเอียด ผลการตรวจก็ออกมาเหมือนเดิมทุกครั้ง… “เราหาความผิดปกติของอวัยวะใด ๆ ไม่พบ อาการนั้นเกิดเพราะร่างกายของคุณตอบสนองกับความเครียดและอาการตื่นตระหนกอย่างฉับพลัน พักผ่อนสักสองสามวันบางทีอาการที่เป็นอาจจะดีขึ้น”หมอรู้ดีว่าแองเจลีนไม่ชอบการทานยามากแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สั่งจ่ายยาให้เธอ แต่แองเจลีนกลับทำให้เขาประหลาดใจด้วยการขอยาเอง “ช่วยสั่งจ่ายยาให้ด้วยค่ะ ขอยาที่แรง ๆ เลยนะเพราะว่าฉันต้องการหายให้ไวที่สุด”หมออึ้งไปเล็กน้อย
แองเจลีนรู้สึกหัวใจเจ็บแปลบขณะที่เธอแค่นหัวเราะพร้อมถาม “ทำไม?”เจย์รู้สึกขุ่นเคือง ทำไมชายสูง 7 ฟุตอย่างเขาต้องมานั่งยอมให้ภรรยาซักไซ้ ทั้งที่เขาควรเป็นคนถามเธอว่าทำไมถึงกลับบ้านดึก?“ตอบคำถามผมมาก่อน ทำไมคุณถึงกลับบ้านดึก?”แองเจลีนตอบ “ฉันทำงานล่วงเวลาน่ะ”เจย์แค่นเสียงเยาะ ข้อแก้ตัวของผู้หญิงคนนี้ช่างไร้น้ำหนักไม่น่าเชื่อถือ “งั้นทำไมคุณไม่รับสายผม?”แองเจลีนตอบ “ฉันไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์”เจย์ผุดลุกจากที่นั่งและคำรามก้องด้วยความโกรธ “คุณช่วยซื่อสัตย์กับผมบ้างได้ไหม แองเจลีน?”แองเจลีนถามเสียงอ่อนล้า “แล้วคุณจะเชื่อฉัน 100 เปอร์เซ็นต์ไหม?”เจย์หันหลังแล้วจากไปอย่างเดือดดาล เมื่อเขาเดินผ่านเธอเขาก็กัดฟันพูดว่า “ตราประทับที่ผมให้เซร่าไปเป็นของปลอม”จากนั้นเขาก็เดินออกไปด้านนอกแองเจลีนอึ้งงมโง่ เธอยื่นมือออกไปคว้ามือเขาไว้ทันทีอย่างไม่อาย“ปล่อยผม” เจย์สั่งด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแองเจลีนโดนพลังของเขากดข่มจนกลัว แล้วยอมปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง“ฉันอธิบายได้ เจย์บี้” แองเจลีนกล้าวเจย์กัดฟันและแค่นเสียงพูด “ผมแม่งคงโคตรโง่ ถ้ายังเชื่อคุณอีก”พอพูดจบเขาก็ผลุนผลันจากไปแอ
แองเจลีน : [ฉันผิดเองค่ะ เจย์บี้ ทั้งทุเรียน คีย์บอร์ดและก็ลูกคิดมีพร้อมแล้ว ฉันจะคุกเข่าทับไว้แล้วรอคุณกลับมา]น้ำแข็งเย็นเยียบในดวงตาของเจย์ละลายลง“โอ๊ย แม่สาวคนนี้”เห็นได้ชัดว่าเขานั้นยังโมโหไม่หาย แต่ว่าน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเจย์กลับไปที่สวนบันทึกรักตอนเช้าตรู่วันรุ่งขึ้นสิ่งที่เขาได้เห็นก็คือเซ็ตตี้น้อยที่กำลังนั่งทานอาหารเช้าในห้องอาหารเพียงลำพังเมื่อเจย์มองหาแล้วไม่เห็นแองเจลีน เขาก็ถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “คุณแม่อยู่ไหนล่ะ?”“คุณลุงมารับคุณแม่ไปทำงานแล้วค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบเจย์ขมวดคิ้ว เมื่อคืนนี้เธอเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจแต่ว่าเธอก็ยังคงออกไปทำงานแต่เช้าแล้วก็กลับมืดค่ำเหมือนเดิม โดยไม่มีความคิดว่าจะเปลี่ยนพฤติกรรมเมื่อเซ็ตตี้น้อยสังเกตเห็นสีหน้าเย็นชาของพ่อ เธอก็รีบหยิบห่อยาออกมาจากลิ้นชักแล้วก็โยนไปให้เจย์พร้อมบอกว่า “คุณพ่อคะ ช่วงนี้ต้องมีบางอย่างเลวร้ายเกิดขึ้นที่บริษัทแน่นอนที่กระตุ้นอาการวิตกกังวลของแม่อีกแล้ว เมื่อก่อนคุณแม่จะใช้แค่แรงใจก้าวผ่านอาการพวกนี้ไปได้ แต่คราวนี้คุณแม่ถึงกับเอ่ยปากขอให้หมอจ่ายยาให้”เจย์อ่านฉลากยาและเมื่อเขาเห็นผลข้างเคียงของยา สีหน
เขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแล้วพูดกับเกรย์สันและเซย์นว่า “ออกไปทั้งสองคนเลย”เกรย์สันลากเซย์นไปด้วยกันแล้วรีบออกจากห้องทำงานไปเจย์ก้มลงมองแองเจลีนแล้วถามเธอ “เมื่อคืนคุณไปโรงพยาบาลมาใช่ไหม?”ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ถ้าโกหกเขาอีกเธอจะต้องเจอปัญหาแน่ ๆ ดังนั้นแองเจลีนจึงไม่กล้าโกหกแล้วพยักหน้า “อืม”บรรยากาศแบบเป็นศัตรูที่แผงอยู่ในแววตาของเจย์จางหายไป เหลือแต่ความห่วงใยเข้ามาแทนที่“แล้วหมอว่ายังไงบ้าง?”“หมอบอกว่าฉันไม่เป็นไร แค่ต้องกินยาให้ตรงเวลา” แองเจลีนพยายามพูดด้วยท่าทีที่ดูสงบนิ่งที่สุดเท่าที่เธอทำได้เจย์สั่งอย่างเด็ดขาด “หยุดกินยาซะ คุณไม่ต้องกินยาที่มีผลข้างเคียงรุนแรงแบบนั้นหรอก”ดวงตาแองเจลีนน้ำตาเอ่อ “แต่ฉันจะมองไม่เห็นถ้าไม่กินยา ตอนนี้แกรนด์ เอเซียต้องการฉัน…”เจย์คำรามอย่างโมโห “แกรนด์ เอเซียไม่มีค่าอะไรถ้าเทียบกับสุขภาพของคุณ”เมื่อรู้ตัวว่าเขาอาจจะกำลังทำให้เธอกลัว เขาก็พูดให้นุ่มนวลขึ้นแล้วพูดต่อ “ตราบใดที่คุณสบายดี แองเจลีน แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่สำคัญ”แองเจลีนพยักหน้าพร้อมยิ้ม “อืม”เจย์ดึงเธอเข้ามากอด เสียงคาดคั้นเปี่ยมโทสะของเขาก็เปลี่ยนเป็นเสียง
เมื่อเจนสันเข้ามาในระบบของแกรนด์ เอเซีย เขาก็เห็นถึงความผิดปกติในทันที ระบบมันเป็นอัมพาตและกองทุนหุ้นก็ถูกโอนย้ายออกไปดวงตาสีดำเปี่ยมเสน่ห์ของเจนสันเย็นเยียบในทันใด“แกกล้าดียังไงมาสร้างปัญหาให้แม่?”“พวกแกคงอยากตายสินะ”เขาเป็นแฮกเกอร์ที่มีพรสวรรค์ รวมถึงได้รับการชี้แนะสั่งสอนจากคุณพ่อที่เป็นอัจฉริยะตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเจนสันจึงมีทักษะและพรสวรรค์ของการแฮ็กที่โดดเด่นเมื่อเขาเข้ามาเรียนที่สถาบันเยาวชนแห่งตำนานครั้งแรก ทักษะความสามารถการแฮ็กของเจนสันก็เหนือชั้นกว่าครูและนักเรียนคนอื่นในชั้นเรียนวิชาแฮกเกอร์ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาก็ยิ่งศึกษาค้นคว้าลึกลงไป แล้วก็มีทักษะการแฮ็กที่เหนือชั้นล้ำหน้าขึ้นไปอีกเจนสันใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็รู้ที่อยู่ไอพีของแฮกเกอร์คนนั้น เมื่อเห็นว่าที่อยู่ไอพีชี้ชัดไปที่เบล เอนเตอร์ไพรส์ ใบหน้าหล่อเหลาของเจนสันก็มืดครึ้ม“พวกแกต้องจ่ายค่าตอบแทนสาหัสเลยที่กล้ามารังแกคุณแม่”เพื่อเป็นการแก้แค้น เจนสันล้างกองทุนหุ้นของเบล เอนเตอร์ไพรส์จนไม่เหลือแล้วก็ปล่อยไวรัสที่รุนแรงน่ากลัวไว้ในหน้าเวปไซต์ของพวกเขาหลังจากแก้แค้นเรียบร้อย เขาก็เริ่มแก้ไขระบบของแก
”ถ้าเป็นแบบนั้นฉันแม่งก็จะเรียกนายว่า ‘ลูกพี่’ เอง” แดน คัลเลน นักเรียนที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งกล่าวคำสัญญาออกมาอย่างมั่นใจเมื่อนักเรียนคนอื่นเห็นว่าแดนประกาศเจตนารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน คนอื่น ๆ ก็พากันขานรับ “ฉันด้วย”เจนสันตอบ “โอเค”ดวงตาแดนฉายแววขุ่นมัว เขาชี้ไปที่นักเรียนชายที่อ่อนแอที่สุดในชั้นเรียน “นาย ออกไปสู้”เด็กชายคนนั้นตีลังกากลับหลังขึ้นไปยืนบนลานประลองที่ยกพื้นสูง“นายปีนขึ้นมาไหวไหม เจนสัน? อยากให้ฉันอุ้มนายขึ้นมาไหม?” เด็กชายล้อเลียนประโยคนี้ทำให้นักเรียนคนอื่นหัวเราะกันอย่างฮาเฮเจนสันสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงวอร์มสีดำ ผิวของเขาขาว เส้นผมก็ปลิวไปตามลม เขามีสีหน้าท่าทางไม่แยแสสิ่งใดเหมือนพวกแมว แล้วเขาก็ดูเหมือนเป็นเจ้าชายผู้สูงส่งเดินหลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูน เขาเหมือนเจ้าชายที่ต้องมีคนคอยปกป้องตอนนี้เจ้าชายร้องขอการต่อสู้ ทุกสิ่งดูขัดแย้งและผิดที่ผิดทาง ทำให้ภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นยิ่งน่าจับตามองเวลานี้ทุกสายตาต่างจับจ้องที่เจนสัน ทุกคนสนใจใคร่รู้ว่าเจ้าชายผู้สูงส่งนี้จะทำตัวเองขายหน้าแบบไหนเจนสันเดินขึ้นหน้าไปสองสามก้าว แล้วกระโดดขึ้นไปประจำที่บนลานประ