ก่อนที่ซิดนีย์จะได้กล่าวลาจบ เจย์ก็ตะโกนใส่เธอ "ไสหัวไป!"ซิดนีย์กลัวมากจนสะดุดล้มตอนออกไปทั้งห้องเหลือเพียงโรสและเจย์แล้วตอนนี้ ทั้งสองจ้องหน้ากันด้วยสายตาโกรธแค้น บรรยากาศทั้งห้องลดต่ำถึงขีดสุด"โรส กล้าดียังไงมาขู่ฉัน รู้ไหมว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอเป็นคนแรกที่กล้าขู่ฉัน?" เจย์กัดฟันโรสยิ้มอย่างมีชัย "นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ขอบคุณค่ะ!"ท่าทางของเจย์พลันดำมืดลง "ในเมื่อเธออยากจะออกจากเมือง อิมพีเรียล นัก ฉันจะจองไฟลท์ให้เธอกับลูกสาวเลย! สำหรับร็อบบี้น้อย เธอลืมเรื่องเอาตัวเขาไปด้วยได้เลย"โรสพลันหัวเราะ มันเป็นหัวเราะที่ดูข่มขื่นเจย์ทำกับเจนสันและร็อบบี้น้อยเหมือนพวกเขาเป็นอัญมณีล้ำค่า แต่เขากลับทอดทิ้งเธอและลูกสาวของพวกเธอเอง อย่างไรก็ตาม เซ็ตตี้ก็เป็นลูกสาวของเขา มันไม่โหดร้ายและไม่ยุติธรรมกับเซ็ตตี้เกินไปเหรอที่เขาทำกับเธออย่างเย็นชาและไร้หัวใจแบบนี้?""ท่านอาเรส ฉันจะไม่ให้ร็อบบี้น้อยกับนายหรอก" โรสกล่าวพร้อมกัดฟันกรอดเจย์กลับไปนั่งที่ของเขา กลับมามีท่าทีสง่างามและจองหองอีกครั้ง "ฉันจะรอ"โรสเย้ยก่อนจะกลับไปเมื่อโรสออกจากออฟฟิศของเจย์ เธอก็ได้รับสายจากแม่ของเธอ
เจย์ไม่ได้สนใจการยั่วยุของโรสแม้แต่น้อย แต่เขากังวลอยู่อย่างหนึ่ง 'ถ้าปลาเค็มอย่างเธอยุ่งกับการเป็นผู้ช่วยโลก แล้วใครจะเป็นคนดูแลลูกของเขา ร็อบบี้น้อย?'เมื่อคิดถึงร็อบบี้น้อยของเขาที่ถูกโรสอุ้มท้องมาสิบเดือน มันก็ทำให้ใจเขารู้สึกไม่ดีอย่างมากวันนั้นหลังจากทำงาน เจย์พาเจนสันไปที่เมืองงอกงาม โรสเปิดประตูออก ท่าทางของเธอดูตกใจมากเมื่อเห็นเจย์พวกเธอเพิ่งจะทะเลาะกันอย่างดุเดือดเมื่อกลางวัน ความเคารพในตัวเองของเขาอยู่ไหน ถึงได้มาหาเธอตอนนี้?เจย์ยอมเสียสละทุกสิ่งเพื่อลูกชายของเขา แม้กระทั่งมโนธรรมของเขาก็ถูกโยนให้สุนัขกิน ด้วยดวงตาเหมือนลูกพีชที่กะพริบไปมาของเขา เขายิ้มอย่างสุภาพบุรุรษให้โรสแล้วกล่าว "เจนส์คิดถึงน้องชายของเขา ฉันจะพาหนุ่ม ๆ ออกไปดินเนอร์ ไม่คัดค้านใช่ไหม?"โรสตะลึงในขณะที่ยืนนิ่งอยู่หน้าทางเข้า'หมอนี่เชื่อจริง ๆ เหรอว่า เขามีลูกชายแค่สองคน? ถ้าเขายังคงเมินเฉยต่อลูกสาวของเขาอย่างเปิดเผยแบบนี้ หัวใจที่บอบบางของเซ็ตตี้จะต้องแตกออกเป็นเสี่ยงเข้าสักวัน'โรสรู้สึกรู้สึกหดหู่มาก แต่ร็อบบี้น้อยก็พลันวิ่งเข้ามาแล้วกล่าว "คุณพ่อ พาน้องสาวไปด้วยนะครับ?"เจย์มองเซ็ตตี้ด้วยหา
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง โรสก็ยกเกี๊ยวหลายจานออกมาโต๊ะทานอาหารสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยจานลายสิงสาราสัตว์แบบเด็ก ๆ มันดูเหมือนสวนสัตว์เลยทีเดียวเจย์มองจานที่มีรูปมังกรตรงหน้าตัวเองด้วยความหงุดหงิด ทำไมเขาต้องมาใช้จานเด็กแบบนี้ด้วย?เด็ก ๆ ต่างมีความสุขเมื่อได้รับช้อนส้อมของตัวเอง พวกเขาแตะจานด้วยตะเกียบและมีด"นั่นเกี๊ยวเนื้อกับแครอทของโปรดของผม" ร็อบบี้น้อยดีใจมาก"นั่นก็เกี๊ยวกะหล่ำปลีของโปรดหนู" เซ็ตตี้ก็ร่าเริงอย่างนุ่มนวลเช่นกัน"และนั่นก็เกี๊ยวมันฝรั่งของโปรดผมเหมือนกัน" เจนสันก็กล่าวอย่างสุขุมเจย์มองจานที่เต็มไปด้วยเกี๊ยวที่กึ่งทึบแสงแต่ก็ยังเปล่งประกาย จากผิวของมัน เด็ก ๆ จะสามารถมองเห็นไส้ในของมันได้เลย พวกเขาต่างคาดเดาไส้ของพวกมันอย่างอารมณ์ดีเมื่อโรสนำจานเกี๊ยวใบสุดท้ายออกมา เจนสัน ผู้ซึ่งตอนแรกนั่งอยู่ข้างเจย์ ก็พลันลุกขึ้นแล้วออกจากที่ของเขา เขาไปหาโรสแล้วดึงมือแม่ของเขาแล้วพาเธอไปหาเจย์ "คุณแม่ นั่ง!"ร็อบบี้น้อยเองก็เชียร์ "เยี่ยมเลย คุณแม่กับคุณพ่อนั่งด้วยกัน ครอบครัวของเรารวมตัวกันอีกครั้งแล้ว"ประโยคที่ดูไม่ใส่ใจของร็อบบี้น้อย ทำให้ท่าทางของเจย์กลายเ
”นี่นายต้องการพาร็อบบี้น้อยไปโฮไรซอน คอลเลอร์?" โรสถามเจย์พยักหน้า เขาคิดว่าโรสจะต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากแน่ แต่เธอพลันส่งกล่องเกี๊ยวให้เขา "มื้อเช้าวันพรุ่งนี้"เจย์ตะลึงและไม่ทันคาดคิดว่าเธอจะยอมตกลงง่ายขนาดนี้โรสมองสายตาที่สงสัยของเขาแล้วอธิบาย "อย่าตัดสินใจหัวใจของชายใดด้วยไม้วัดของตัวเอง ฉันจะไม่มีวันลากเด็ก ๆ เข้าไปในข้อพิพาทของเรา"เจย์พยักหน้าเห็นด้วยที่พบได้ยาก "มันดีที่เธอคิดแบบนั้น"โรสพูดไม่ออก เธอไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลยแม้ว่าเจย์จะสำเร็จเป้าหมายของเขา แต่เขากลับไม่ได้มีท่าทางจะกลับไปเลย เขายังคงยืนอยู่ที่หน้าประตู มองโรส"มีอะไรอีกรึเปล่า?" โรสถามเจย์ดูจะประมวลความคิดเป็นคำพูดลำบากในตอนที่เขาตอบ "ฉันพาเซ็ตตี้ไปด้วยได้ไหม?"โรสลังเลเมื่อได้ยินแบบนั้นเจย์ไม่รู้ว่าเซ็ตตี้นั้นเป็นลูกสาวของเขา และทัศนคติของเขาต่อเซ็ตตี้ก็เย็นชาและเมินเฉยต่อเธอเสมอ ที่เขาแสดงความรักต่อเซ็ตตี้ในคืนนี้บ้าง ก็เพราะร็อบบี้น้อยไม่อยากจากน้องสาวของเขาไปดังนั้น ถ้าเขาไม่พาเซ็ตตี้ไปด้วย เขาก็จะไม่สามารถพาลูกในไส้ของเขา ร็อบบี้น้อย ไปด้วยเช่นกันเจย์และเซ็ตตี้ต่างเป็นศัตรูตามธรรมชาต
"เซ็ตตี้นั้นน่ารักมาก" เจนสันโพล่งออกมาร็อบบี้น้อยและเจนสันนั้นเหมือนผู้พิพากษาสองคน สายตาที่เหมือนหมาป่าทั้งสองคู่นั้นจ้องตรงมาที่เจย์เจย์เอียงคอแล้วคิดในใจ 'ทำไมทุกคนถึงชอบเซ็ตตี้ แล้วทำไมฉันถึงหาความชอบในตัวเธอไม่ได้เลย?'หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็ได้ข้อสรุปในที่สุด 'ฉันไม่ชอบทั้งหมดนั้นเป็นเพราะสิ่งเดียว เพราะใจฉันเกลียดโรสมาก ฉันเลยไม่มีความประทับใจใดกับลูกสาวเธอเช่นกัน'อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถพูดแบบนั้นกับลูกชายของเขาได้ เจย์โกหก "คุณพ่อน่ะเหรอ? คุณพ่อไม่ได้ไม่ชอบเธอ เธอต่างหากที่ไม่ชอบคุณพ่อ"ร็อบบี้น้อยโพล่งออกมา "ผมเห็นนะว่าคุณพ่อก็ไม่ชอบเซ็ตตี้"เจย์เริ่มเคร่งขรึมเจนสันกล่าวอย่างเย็นชา "คุณพ่อ สักวันคุณพ่อจะเสียใจ"เจย์มองลูกทั้งสองที่แทบจะเหมือนคนเดียวกัน ดวงตาของเขากระตุก'เหตุผลที่เจ้าหนูสองคนนี้ชอบเซ็ตตี้ มันตรงข้ามกับเหตุผลที่ฉันไม่ชอบเซ็ตตี้... พวกเขารักในสิ่งเดียวกัน เพราะความรักที่มีให้แม่ขอพวกเขา พวกเขาจึงรักน้องสาวที่แม่เขาให้กำเนิดเช่นกันหลังจากร็อบบี้น้อยและเจนสันขึ้นชั้นบนไป เจย์ก็นั่งลงบนโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาทว่ายะโสของเขามองขึ้นไปบนเพดาน สันกราม
ความดำมืดปรากฏบนสายตาของเจย์ แต่ท่าทางของเขายังดูเรียบนิ่ง เขามองร็อบบี้น้อยแล้วอธิบายอย่างสุขุม "คุณแนนซี่ไม่ใช่คนใช้ ถ้าทุกอย่างไปได้สวย เธอจะกลายเป็นคุณแม่ของลูกในอนาคต ทั้งสองต้องอ่อนโยนและน่ารักต่อเธอ เข้าใจไหม?"อารมณ์ของแนนซี่ดีขึ้นมากเมื่อเห็นว่าเจย์ปกป้องเธอเจนสันไม่พอใจภายใน ท่าทางเขาดูหม่นหมอง แต่เขายังคงเงียบ แต่ยังเคี้ยวพิซซ่าเสียงดังอย่างชัดเจนร็อบบี้น้อยดูออกว่าพี่ชายของเขากำลังไม่พอใจอยู่ภายใน ดวงตาของร็อบบี้น้อยลุกวาว เขามองไปที่พ่อของเขาแล้วถามอย่างสงสัย "คุณพ่อ หมายความว่ายังไงที่บอกว่า 'ถ้าทุกอย่างไปได้สวย' ?"ริมฝีปากของเจย์เผยอขึ้น สายตาซุกซนของเด็กน้อยคนนี้ชัดเจนมาก"ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะไปได้สวย" เจย์ขยี้หัวของร็อบบี้น้อยประโยคนั้นเหมือนคำยืนยันสำหรับแนนซี่ เธอแอบหัวเราะกับตัวเองร็อบบี้น้อยเขี่ยพิซซ่า เขาวางช้อนส้อมลง เขาใช้มือของเขาฉีกส่วนที่ไม่มีชีสขึ้นมา หลังจากมื้อเช้า พิซซ่าและแซนด์วิชของเขาก็แทบไม่ถูกแตะเลย พวกมันกลายเป็นกองอาหารเหม็นหืนเมื่อเจย์และแนนซี่เตรียมที่จะพาเด็ก ๆ ออกไป ร็อบบี้น้อยก็พลันกุมท้องตัวเองแล้วย่อตัวลงกับพื้น เขาดูน่าสงสาร
ร็อบบี้น้อยและเจนสันเดินไปหาพ่อของพวกเขา เจย์กล่าวกับพวกเขาอย่างจริงจัง "คุณแนนซี่เป็นผู้หญิงที่คุณพ่อเลือก ไม่มีประโยชน์ที่พวกลูกจะไม่ชอบเธอ เพราะคนที่จะขอเธอแต่งงานคือคุณพ่อ ไม่ใช่พวกลูก เพราะฉะนั้นก็หยุดเล่นแง่ได้แล้ว"ร็อบบี้น้อยถามอย่างใสซื่อ "คุณพ่อ หลังจากแต่งงานกับเธอ คุณพ่อจะมอบพี่น้องชายหญิงให้เราเยอะเหรอ?"เจย์ตอบอย่างไม่ลังเล "ไม่"ร็อบบี้น้อยถามอีก "แล้วถ้ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับพวกคุณพ่อล่ะ?""จะไม่มีอุบัติเหตุแบบนั้น" เจย์ประกาศอย่างชัดเจนน้ำตาไหลลงมาจากตาของร็อบบี้น้อย "นั่นไม่ใช่เรื่องที่รับประกันได้สักหน่อย เหมือนกับผมและเจนส์ คุณแม่บอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่พวกเราเกิดมาบนโลกนี้"เจย์ตะลึงใช่ ตัวตนของทั้งเจนสันและร็อบบี้น้อยนั้นไม่ได้อยู่ในแผนของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะโรสที่ใช้วิธีที่ทำให้เธอท้อง เขาจะไม่มีลูกชายที่ทั้งหล่อเหลาและน่ารักในตอนนี้ในวันหนึ่ง ดวงตาที่เหมือนลูกพีชของร็อบบี้น้อย จะเติบโตจนดึงดูดทุกคนให้มองเขา ไม่เหมือนดวงตาของเจนสันและเจย์ และที่ทั้งเย็นชาและเฉยเมย อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดวงตาที่เปียกปอนของร็อบบี้น้อยตอนนี้ มันทำให้ทุกคนที่เห็นเขาต้องการ
เจย์มองที่เจนสันแล้วเห็นสายตาที่บริสุทธิ์ไร้สิ่งเจือปนของเจนสัน เขาเลี้ยงเด็กคนนี้มาอย่างดีและรู้จักนิสัยของเจนสันดี นิสัยของเจนสันเหมือนเขา พวกเขาเย่อหยิ่ง พวกเขาจะไม่พูดเรื่องโกหกเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการแน่เจย์กล่าว "แนนซี่ ไว้คุยเรื่องนี้วันหลังเถอะ ผมจะพาเด็ก ๆ กลับบ้านก่อน"แนนซี่กัดริมฝีปาก ความพยายามของเธอกำลังถูกสูญเปล่าเพราะการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของร็อบบี้น้อย เธอรู้สึกไม่ยุติธรรมและท้อใจอย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับการตัดสินใจของเจย์ "เจย์ ฉันจะกลับบ้านก่อนนะคะ"แนนซี่จากไปอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อเห็นท่าทางผิดหวังของเธอ ร็อบบี้น้อยและเจนสันก็รู้สึกผิด พวกเขาเป็นเพียงเด็กไร้เดียงสา"พอใจรึยัง?" เจย์มองที่เด็กชายซุกซนทั้งสองพร้อมกอดอก เขาถามพวกเขาด้วยท่าทางโมโหร็อบบี้น้อยก้มหัวลงต่ำอย่างเชื่อฟังหลังจากที่รู้สึกตัวว่าได้ทำผิดไป เขามองที่พ่อของเขาเพื่อยอมรับการลงโทษ ไม่ว่าจะทางกายหรือคำพูด ด้วยความหม่นหมองอย่างมาก เขากล่าว "คุณพ่อ ผมผิดไปแล้วครับ"เจนสันเป็นเด็กหัวรั้น เขารู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก เขาไม่มีทางขอโทษถ้าเขาไม่รู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำมันผิด เขาไม่ได้ใส