บทที่ 479

“ข้าน้อยหาใช่ผู้วิเศษไม่ ไม่มีทางรู้ความเป็นไปในสำนักศึกษาได้ตลอดเวลา และไม่มีทางรู้ทุกสิ่งทุกอย่างละเอียดยิบ”

กับฉินอวิ๋นฟานที่กำลังอยู่ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยว เซียวเทียนติ่งไม่ครั่นคร้ามสักนิด เขาหัวเราะเสียงเย็น “สำหรับความขัดแย้งในครั้งนี้ ข้าก็เพิ่งจะรู้จึงรีบมาเหมือนกัน หรือว่าแม้แต่เรื่องนี้รัชทายาทก็ยังสงสัยในตัวข้า? นี่จะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปแล้วกระมัง!”

เซียวเทียนติ่งย่อมรู้วิธีการของฉินอวิ๋นฟาน ในฐานะที่เป็นหัวหน้าระดับสูงสุดของสำนักศึกษาสูงสุดของต้าเฉียน ไม่เพียงแต่มีระดับความรู้สูงส่งยิ่ง ยังมีฐานะสูงส่งในวงการศึกษา ย่อมมีความทระนงของผู้ทรงภูมิ

ฉินอวิ๋นฟานประหลาดใจเล็กน้อย เจ้าเซียวเทียนติ่งนี่เอาความกล้ามาจากไหนกันแน่? กล้างัดข้อกับเขาด้วยท่าทีเช่นนี้?

เขาเอ่ยเสียงหนัก “จะเป็นข้าที่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ หรือว่าจากแรกเริ่มพวกเจ้าก็เป็นพวกเดียวกัน? ที่ฉินยวนกล้ากำเริบเสิบสานในสำนักศึกษาหลวงเช่นนี้ ไม่เกรงกลัวสิ่งใดเช่นนี้ เป็นเพราะเจ้าอนุญาตสินะ?”

“ท่าน ท่านใส่ความคน!”

จู่ ๆ ฉินอวิ๋นฟานก็โยนขี้มาให้เซียวเทียนติ่ง ตกใจจนสะดุ้งโหยงเดี๋ยวนั้น เขารีบแก้ต