ログイン共有
บทที่ 942
関連チャプター
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 943
หวงจี๋เทียนรู้สึกว่าหลี่เฉินต้องเป็นบ้าไปแล้วทว่าหลี่เฉินกลับกล่าวกับเขาว่า “แม้แต่เจ้าเองยังคิดว่าเป็นไปไม่ได้ เย่ลู่เสินเสวียนย่อมไม่มีทางคาดฝันว่า เมื่อเผชิญหน้ากับกองทัพหกแสนนายของเขา ข้ากลับไม่ได้คิดว่าจะดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่คิดจะพลิกกลับมาจัดการเขาเสียเอง”“สงครามคือศิลปะแห่งเล่ห์กล”“เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่มีกำลังเหนือกว่าโดยตรง หนทางเดียวที่จะได้รับชัยชนะ คือใช้กลอุบายให้เหนือกว่า ใช้ปัญญาให้ชนะอำนาจ”หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หรือเจ้าไม่อยากได้ความดีความชอบอันใหญ่หลวงนี้?”หวงจี๋เทียนถึงกับหายใจติดขัดต้องยอมรับว่าความดีความชอบครั้งนี้ล่อตาล่อใจเกินไปมันมากพอที่จะทำให้เขาสามารถโดดเด่นขึ้นมาจากเหล่าพี่น้องของตนเองได้“องค์รัชทายาทคิดจะทำเช่นไร?” หวงจี๋เทียนถาม“นอกด่านเย่ว์หยาเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ และทุ่งหญ้านั้นเป็นบ้านเกิดของทหารม้าแคว้นเหลียว ดังนั้น ไม่มีทางจะกำจัดพวกเขาที่นั่นได้เลย หากต้องการทำเช่นนั้น ก็ต้องปล่อยให้พวกเขาเข้ามาก่อน”หลี่เฉินกล่าวว่า “เปิดด่านเย่ว์หยา ปล่อยให้พวกเขาเข้าสู่เขตแดนต้าฉิน จากนั้นค่อยปิดประตูตีสุนัข”หวงจี๋เทียนตื่นตะลึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 944
“องค์รัชทายาทต้าฉิน สิ่งนี้คืออะไร?”เมื่อเห็นซ่งอิงซิงเปิดผ้าห่อออกทีละชั้น แล้วค่อยๆ ประคองสิ่งของสีดำทมิฬชิ้นหนึ่ง หวงจี๋เทียนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัยหลี่เฉินยิ้มอย่างลึกลับ ก่อนกล่าวว่า “อย่าเพิ่งรีบร้อน อีกไม่นานพวกเจ้าก็จะได้เห็นแล้ว”พูดจบ เขาก็ส่งสัญญาณให้ซ่งอิงซิงส่งของสิ่งนั้นมาให้ตนซ่งอิงซิงตกใจจนหน้าถอดสี ในฐานะผู้คิดค้น เขาย่อมรู้ดีว่าเจ้าสิ่งนี้ แม้รูปลักษณ์จะไม่น่าดูนัก แต่พลังของมันมหาศาลเพียงใด มากพอที่จะส่งทุกคนในพระที่นั่งสีเจิ้งไปพบยมบาลพร้อมกัน“องค์รัชทายาท ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ ของสิ่งนี้มีอานุภาพร้ายแรง ควรต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ให้กระหม่อมเป็นผู้สาธิตเองจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ?”เห็นซ่งอิงซิงตัวสั่นด้วยความหวาดหวั่น หลี่เฉินถึงกับรู้สึกหมดคำพูดแนวคิดนี้เขาเป็นคนเสนอขึ้นมาเอง แถมเขายังเป็นผู้เดินทางข้ามเวลามาอีกด้วย จะไม่รู้จักอานุภาพของระเบิดมือได้อย่างไร?และด้วยกระบวนการสกัดดินปืนของต้าฉิน พลังทำลายล้างของมันคงมีไม่ถึงหนึ่งในสามของระเบิดมือที่แท้จริงแต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น ก็เพียงพอแล้วอย่าลืมว่า นี่คือยุคอาวุธเย็น หากขว้างระเบิดมือลูกหนึ่งออกไป มั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 945
แนวคิดเรื่องการระเบิดที่ชัดเจนที่สุดสำหรับคนยุคโบราณ ก็คือดอกไม้ไฟในเทศกาล และเสียงฟ้าร้องในพายุฝนแม้ว่าอาวุธประเภทระเบิด ซึ่งพัฒนาขึ้นจากดอกไม้ไฟ จะใช้ดินปืนเป็นแรงขับเคลื่อน แต่พลังทำลายของมันยังคงจำกัดอยู่ที่แรงกระแทกของลูกเหล็ก แม้ภายหลังจะมีการบรรจุดินปืนภายในเพื่อเพิ่มแรงระเบิดให้กระจายออกไปรอบๆ แต่มันก็ยังเทียบไม่ได้กับระเบิดมือที่ใช้ดินปืนเข้มข้นพร้อมกับลูกเหล็กที่พุ่งกระจายออกไปนี่จึงเป็นครั้งแรกที่ดินปืนถูกนำมาใช้เพื่อสร้างแรงระเบิดในสนามรบอย่างแท้จริงหวงจี๋เทียนตกตะลึง องครักษ์ที่ติดตามเขามาก็ตกตะลึง แม้แต่ทหารยามที่เฝ้าอยู่ห่างออกไปก็ยังตกตะลึงทุกคนต่างสงสัย หรือว่านี่คือพิโรธของสวรรค์?"ฮ่าๆๆ"หลี่เฉินพึงพอใจอย่างมากกับผลลัพธ์ของการระเบิดครั้งนี้ เขาเดินไปข้างกายหวงจี๋เทียนก่อนเอ่ยว่า “หากอาวุธนี้ถูกใช้ในสนามรบ เจ้าคิดว่าเป็นอย่างไร?”หวงจี๋เทียนพยายามสงบสติจากความตกใจ ก่อนตอบว่า “ไร้เทียมทาน”เขากลืนน้ำลายลงคอ พลางเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเคารพ “ข้าสังเกตว่ารัศมีของการระเบิดอยู่ที่ราวสิบห้าถึงยี่สิบก้าว แม้ว่าห่างออกไปยังอาจสร้างความเสียหายได้บ้าง แต่ก็ลดล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 946
หลี่เฉินยิ่งพูดยิ่งมั่นใจ เขายิ้มพลางกล่าวว่า “หากมองดูยุทธวิธีของกองทัพม้าโดยรวม ไม่ว่าจะแตกแขนงไปมากเพียงใด แต่หากมองถึงแก่นแท้ ก็เป็นเพียงการใช้ความได้เปรียบด้านความเร็วของทหารม้าเบาเพื่อเคลื่อนพลอย่างคล่องตัวในสนามรบ จากนั้นจึงใช้ทหารม้าหนักเป็นหน่วยกระหน่ำโจมตีโดยตรง ซึ่งโดยปกติ เพียงสามถึงห้ารอบ ก็สามารถบดขยี้ศัตรูได้จนหมดสิ้น”“แต่การจัดรูปขบวนเช่นนี้ นำมาซึ่งปัญหาประการหนึ่ง นั่นคือ ‘ความหนาแน่น’”หลี่เฉินมองสีหน้าที่เคร่งขรึมของหวงจี๋เทียน ก่อนยิ้มกล่าวว่า “ยิ่งกองทัพม้ารวมตัวกันอย่างหนาแน่นเท่าใด ก็ยิ่งเป็นเป้าหมายที่สมบูรณ์แบบสำหรับอาวุธชิ้นนี้”หวงจี๋เทียนไม่กล่าวอะไรภายในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพกองทัพม้าจำนวนมหาศาล ถูกแรงระเบิดถล่มจนกระจัดกระจาย คนล้มม้ากระเด็นเขาย่อมต้องกังวลแคว้นเหลียวแม้จะเป็นผู้นำของชนเผ่าเร่ร่อน และเชี่ยวชาญด้านกองทัพม้าแต่แคว้นจินของพวกเขา ต่างหาก ที่มีชนเผ่าหนี่เจิน ซึ่งเป็นชนเผ่าดั้งเดิมที่สร้างชื่อเสียงในทุ่งหญ้าแห่งนี้ เป็นชนเผ่าที่เกิดมาบนหลังม้าโดยแท้จริง!หนี่ว์เจินมีเพียงสามพัน ก็ยังคงเป็นหนี่ว์เจิน แต่หากมากกว่าสามพันเมื่อใด ย่อมนำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 947
สีหน้าลังเลและท่าทีปฏิเสธของหวงจี๋เทียนชัดเจนเสียจนคนตาบอดก็มองออกแต่หลี่เฉินกลับทำราวกับมองไม่เห็นอย่างแท้จริง ไม่มีแม้แต่คำพูดทำนองว่า (หากลำบากใจก็ช่างเถอะ หรือไม่อยากบังคับให้เจ้าลำบากใจ)เขาเพียงแค่ยืนตรงอยู่อย่างนั้น รอให้หวงจี๋เทียนเป็นฝ่ายตอบกลับมาเองเมื่อเห็นว่าหลี่เฉินไม่ยอมปล่อยผ่านง่ายๆ หวงจี๋เทียนได้แต่ยิ้มฝืดเฝื่อน ก่อนกล่าวว่า “องค์รัชทายาทต้าฉิน ความจริงแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นความลับที่ยิ่งใหญ่อะไร”“ในเมื่อไม่ใช่ความลับอันยิ่งใหญ่ เช่นนั้นอาเกอสิบสามก็โปรดแบ่งปันแก่ข้าด้วยเถิด” หลี่เฉินยิ้มอย่างอารมณ์ดีรอยยิ้มของเขาทำให้หวงจี๋เทียนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ซับซ้อน จากนั้นจึงกล่าวว่า “ความจริงแล้ว วิธีส่งสารของพวกเรา ไม่ได้พึ่งพาเพียงแค่แรงงานมนุษย์เท่านั้น”หลี่เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจก็แน่อยู่แล้ว ต่อให้มนุษย์มีความสามารถมากเพียงใด ก็ยังมีขีดจำกัดระยะทางไกลขนาดนี้ หากสามารถส่งสารไปกลับภายในวันเดียวได้ นับว่าเป็นความเร็วที่น่าตกตะลึงในยุคสมัยนี้เว้นเสียแต่ว่าแคว้นจินจะร่ำรวยจนสามารถมีเซียนบนดินเป็นกลุ่มใหญ่ หรืออย่างน้อยก็ต้องมียอดฝี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 948
หวงจี๋เทียนถึงกับตกตะลึงในเวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะมีข้อสงสัยขึ้นมาในใจในโลกนี้เหตุใดจึงมีคนไร้ยางอายถึงเพียงนี้?ก่อนจะได้ของยังกล้าหน้าด้านหน้าทนไล่ถามโดยไม่สนใจความลำบากใจของผู้อื่น แต่เมื่อรู้ว่าต้นทุนสูงลิ่วก็พลันเปลี่ยนท่าทีไปโดยสิ้นเชิงหวงจี๋เทียนรู้สึกแน่นหน้าอกจนต้องหัวเราะฝืดๆ ออกมา ทันใดนั้นก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้น เขาคำนับหลี่เฉินแล้วกล่าวว่า "องค์รัชทายาทต้าฉิน กระหม่อมมีเรื่องหนึ่งที่ไม่สมควรร้องขอ ไม่ทราบว่าจะกล่าวได้หรือไม่?""ไม่ได้"หลี่เฉินปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดเวลานี้ หวงจี๋เทียนใช้วิธีเดียวกับที่หลี่เฉินเคยทำตอนที่ขอข้อมูลช่องทางการสื่อสาร ไม่สนใจความลำบากใจของอีกฝ่าย แล้วเสนอคำขออย่างตรงไปตรงมาหากยังมีความละอายใจอยู่บ้าง เช่นเดียวกับตัวเขาเมื่อครู่ ก็คงปฏิเสธได้ไม่ง่ายนักที่สำคัญที่สุด หวงจี๋เทียนรู้ดีว่า แม้วิธีนี้ดูเหมือนจะได้ผลดี แต่ต้นทุนกลับสูงเกินไป ถึงขนาดพวกเขาเองยังรู้สึกว่าน่าเสียดาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลยดังนั้นเขาจึงกล้าพูดออกมาอย่างไม่ลังเลทว่าตอนนี้ หวงจี๋เทียนนำวิธีของหลี่เฉินมาใช้กับหลี่เฉินเอง แต่กลับล้มเหลว!คำที่หลี่เฉินเอ่ยออกมาอย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 949
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เฉิน หวงจี๋เทียนกลับรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาเล็กน้อยเขารู้สึกว่าคำพูดของหลี่เฉินจริงใจและซื่อตรงท้ายที่สุดแล้ว อานุภาพของอาวุธชนิดนี้ ทุกคนก็เห็นกับตาอยู่แล้ว หากเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา ตัวเขาคงต้องถูกบรรจุลงในโลงศพและส่งกลับแคว้นแน่นอนแต่หากมีรุ่นที่สองที่ทรงประสิทธิภาพยิ่งกว่า และปลอดภัยกว่า แน่นอนว่าย่อมเป็นเรื่องดียิ่งไปกว่านั้น องค์รัชทายาทต้าฉินได้ให้คำมั่นแล้วว่า หากมีรุ่นที่สองออกมา จะมอบให้เขาหนึ่งชุดเป็นการตอบแทน…เพียงแค่คำมั่นนี้ ก็เพียงพอแล้ว“องค์รัชทายาททรงรอบคอบยิ่งนัก”หวงจี๋เทียนประสานมือคารวะ ตอบรับอย่างเหมาะสมหลี่เฉินยิ้มพลางกล่าวว่า “เวลานี้ก็คงถึงเวลามื้อเย็นแล้ว ไยอาเกอสิบสามไม่อยู่รับประทานมื้อเย็นร่วมกับข้าก่อน แล้วค่อยกลับไป?”หวงจี๋เทียนตอบกลับอย่างสุภาพ “ข้าเคยได้ยินมานานแล้วว่า ดินแดนจงหยวนอุดมสมบูรณ์ ผู้คนมากความสามารถ อาหารเลิศรสยิ่งมีมากมาย ข้าเองก็อยากลองลิ้มรสอาหารของแผ่นดินจงหยวนมานานแล้ว ในเมื่อองค์รัชทายาททรงเชื้อเชิญ ข้าก็ต้องขอรับไมตรี ไม่อาจปฏิเสธ”หลี่เฉินหัวเราะเสียงดัง ก่อนหันไปสั่ง “แจ้งห้องครัวให้เตรียมจัดเลี้ยง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 950
เมื่อได้ฟังคำบ่นโอดครวญของซ่งอิงซิง หลี่เฉินก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พลางกล่าวว่า “ที่แท้เจ้ากังวลเรื่องนี้เองหรือ?”“ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ดีว่าสิ่งนี้ผลิตได้ยากเพียงใด ดังนั้น ข้าย่อมไม่บังคับให้พวกเจ้าสร้างสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งต้าฉินออกมาจำนวนมากในคราวเดียว ที่ข้าพูดกับหวงจี๋เทียนไป ก็เพียงเพื่อหลอกเขาเท่านั้น ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหลงเชื่อหรือไม่ แต่เจ้ากลับเป็นฝ่ายหลงเชื่อเสียก่อนแล้ว”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งอิงซิงถึงกับถอนหายใจโล่งอกราวกับได้ชีวิตใหม่กลับคืนมา เขารีบถามต่อว่า “เช่นนั้น เรื่องที่องค์รัชทายาทกล่าวถึงรุ่นที่สองก่อนหน้านี้…”“ก็แค่เรื่องหลอกลวงเหมือนกัน”หลี่เฉินโบกมือพลางกล่าวว่า “ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดของพวกเจ้าคือ เพิ่มกำลังการผลิต ส่วนเรื่องพัฒนาเวอร์ชันใหม่ สามารถเลื่อนไปก่อนได้ ตอนนี้สิ่งที่เราต้องการคือ ปริมาณ ไม่ใช่คุณภาพ”ซ่งอิงซิงได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ “องค์รัชทายาท สิ่งนี้ต้องอาศัยเทคนิคขั้นสูง คนที่สามารถสร้างมันได้มีเพียงไม่กี่คน แม้จะทำงานกันทั้งวันทั้งคืน แต่ต่อให้ทำเต็มกำลัง ก็ผลิตได้เพียง วันละสามถึงสี่ลูกเท่านั้น ไม่อ
最新チャプター
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
