บทที่ 947

สีหน้าลังเลและท่าทีปฏิเสธของหวงจี๋เทียนชัดเจนเสียจนคนตาบอดก็มองออก

แต่หลี่เฉินกลับทำราวกับมองไม่เห็นอย่างแท้จริง ไม่มีแม้แต่คำพูดทำนองว่า (หากลำบากใจก็ช่างเถอะ หรือไม่อยากบังคับให้เจ้าลำบากใจ)

เขาเพียงแค่ยืนตรงอยู่อย่างนั้น รอให้หวงจี๋เทียนเป็นฝ่ายตอบกลับมาเอง

เมื่อเห็นว่าหลี่เฉินไม่ยอมปล่อยผ่านง่ายๆ หวงจี๋เทียนได้แต่ยิ้มฝืดเฝื่อน ก่อนกล่าวว่า “องค์รัชทายาทต้าฉิน ความจริงแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นความลับที่ยิ่งใหญ่อะไร”

“ในเมื่อไม่ใช่ความลับอันยิ่งใหญ่ เช่นนั้นอาเกอสิบสามก็โปรดแบ่งปันแก่ข้าด้วยเถิด” หลี่เฉินยิ้มอย่างอารมณ์ดี

รอยยิ้มของเขาทำให้หวงจี๋เทียนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ซับซ้อน จากนั้นจึงกล่าวว่า “ความจริงแล้ว วิธีส่งสารของพวกเรา ไม่ได้พึ่งพาเพียงแค่แรงงานมนุษย์เท่านั้น”

หลี่เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจ

ก็แน่อยู่แล้ว ต่อให้มนุษย์มีความสามารถมากเพียงใด ก็ยังมีขีดจำกัด

ระยะทางไกลขนาดนี้ หากสามารถส่งสารไปกลับภายในวันเดียวได้ นับว่าเป็นความเร็วที่น่าตกตะลึงในยุคสมัยนี้

เว้นเสียแต่ว่าแคว้นจินจะร่ำรวยจนสามารถมีเซียนบนดินเป็นกลุ่มใหญ่ หรืออย่างน้อยก็ต้องมียอดฝี