เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 948
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 949
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เฉิน หวงจี๋เทียนกลับรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาเล็กน้อยเขารู้สึกว่าคำพูดของหลี่เฉินจริงใจและซื่อตรงท้ายที่สุดแล้ว อานุภาพของอาวุธชนิดนี้ ทุกคนก็เห็นกับตาอยู่แล้ว หากเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา ตัวเขาคงต้องถูกบรรจุลงในโลงศพและส่งกลับแคว้นแน่นอนแต่หากมีรุ่นที่สองที่ทรงประสิทธิภาพยิ่งกว่า และปลอดภัยกว่า แน่นอนว่าย่อมเป็นเรื่องดียิ่งไปกว่านั้น องค์รัชทายาทต้าฉินได้ให้คำมั่นแล้วว่า หากมีรุ่นที่สองออกมา จะมอบให้เขาหนึ่งชุดเป็นการตอบแทน…เพียงแค่คำมั่นนี้ ก็เพียงพอแล้ว“องค์รัชทายาททรงรอบคอบยิ่งนัก”หวงจี๋เทียนประสานมือคารวะ ตอบรับอย่างเหมาะสมหลี่เฉินยิ้มพลางกล่าวว่า “เวลานี้ก็คงถึงเวลามื้อเย็นแล้ว ไยอาเกอสิบสามไม่อยู่รับประทานมื้อเย็นร่วมกับข้าก่อน แล้วค่อยกลับไป?”หวงจี๋เทียนตอบกลับอย่างสุภาพ “ข้าเคยได้ยินมานานแล้วว่า ดินแดนจงหยวนอุดมสมบูรณ์ ผู้คนมากความสามารถ อาหารเลิศรสยิ่งมีมากมาย ข้าเองก็อยากลองลิ้มรสอาหารของแผ่นดินจงหยวนมานานแล้ว ในเมื่อองค์รัชทายาททรงเชื้อเชิญ ข้าก็ต้องขอรับไมตรี ไม่อาจปฏิเสธ”หลี่เฉินหัวเราะเสียงดัง ก่อนหันไปสั่ง “แจ้งห้องครัวให้เตรียมจัดเลี้ยง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 950
เมื่อได้ฟังคำบ่นโอดครวญของซ่งอิงซิง หลี่เฉินก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พลางกล่าวว่า “ที่แท้เจ้ากังวลเรื่องนี้เองหรือ?”“ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ดีว่าสิ่งนี้ผลิตได้ยากเพียงใด ดังนั้น ข้าย่อมไม่บังคับให้พวกเจ้าสร้างสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งต้าฉินออกมาจำนวนมากในคราวเดียว ที่ข้าพูดกับหวงจี๋เทียนไป ก็เพียงเพื่อหลอกเขาเท่านั้น ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหลงเชื่อหรือไม่ แต่เจ้ากลับเป็นฝ่ายหลงเชื่อเสียก่อนแล้ว”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งอิงซิงถึงกับถอนหายใจโล่งอกราวกับได้ชีวิตใหม่กลับคืนมา เขารีบถามต่อว่า “เช่นนั้น เรื่องที่องค์รัชทายาทกล่าวถึงรุ่นที่สองก่อนหน้านี้…”“ก็แค่เรื่องหลอกลวงเหมือนกัน”หลี่เฉินโบกมือพลางกล่าวว่า “ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดของพวกเจ้าคือ เพิ่มกำลังการผลิต ส่วนเรื่องพัฒนาเวอร์ชันใหม่ สามารถเลื่อนไปก่อนได้ ตอนนี้สิ่งที่เราต้องการคือ ปริมาณ ไม่ใช่คุณภาพ”ซ่งอิงซิงได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ “องค์รัชทายาท สิ่งนี้ต้องอาศัยเทคนิคขั้นสูง คนที่สามารถสร้างมันได้มีเพียงไม่กี่คน แม้จะทำงานกันทั้งวันทั้งคืน แต่ต่อให้ทำเต็มกำลัง ก็ผลิตได้เพียง วันละสามถึงสี่ลูกเท่านั้น ไม่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 951
"ดีมาก"หลี่เฉินยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนกล่าวว่า "ช่วงไม่กี่วันมานี้อาจต้องลำบากเจ้าสักหน่อย หากต้องการสิ่งใดก็ไปขอจากคนของหน่วยบูรพาโดยตรง"ซ่งอิงซิงทำความเคารพด้วยความนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างลังเลเล็กน้อยว่า "องค์รัชทายาท ช่วงหลายวันที่ผ่านมา มีคนมากมายใช้ข้ออ้างต่างๆ เพื่อมาสืบเสาะเรื่องบางอย่างจากโรงงานของพวกเรา กระหม่อมเกรงว่าอาจมีผู้ไม่ประสงค์ดีต้องการขโมยแผนผังและวิธีการผลิต ขอองค์รัชทายาทโปรดพิจารณาด้วยพ่ะย่ะค่ะ"หลี่เฉินยังคงไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ บนใบหน้านับตั้งแต่รู้ว่ากวนจือเหวยเป็นสายลับที่แฝงตัวเข้ามา หลี่เฉินก็เข้าใจดีว่าการผลิตอาวุธปืนคงไม่ใช่ความลับสำหรับจ้าวเสวียนจีอีกต่อไปทว่ากวนจือเหวยกลัวว่าตัวเองจะถูกเปิดโปง จึงยังไม่กล้าชิงแผนผังการสร้างอาวุธปืนไปโดยตรงบัดนี้กวนจือเหวยพ่ายแพ้แล้ว คนของจ้าวเสวียนจีคงอยากได้แผนผังการออกแบบนี้อย่างไม่ต้องสงสัย"นี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่ข้าสั่งให้พวกเจ้าย้ายไปยังลานล่าสัตว์หลวง"หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ช่วงเวลานี้พวกเจ้าต้องระวังตัวให้มาก โดยเฉพาะหากมีสิ่งผิดปกติใดๆ ภายในต้องรีบตรวจสอบให้แน่ชัด หากเจ้าไม่มั่นใจ ให้ซานเป่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 952
อาเกอสิบสามชี้ไปที่จมูกของตัวเองก่อนกล่าวว่า "ครอบครัวฝั่งแม่ข้าตกต่ำ อีกทั้งยังไม่เป็นที่โปรดปรานของบิดา ยิ่งไปกว่านั้น ในราชสำนักก็ไม่มีอำนาจอิทธิพลใดๆ ข้าจึงเป็นแพะรับบาปที่เหมาะสมที่สุด เพราะข้ารังแกได้ง่าย"เมื่อแม่ทัพฟู่ได้ยินเช่นนั้น ก็หันไปสบตากับข้าราชบริพารอีกคนหนึ่ง ก่อนที่แม่ทัพฟู่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "อาเกอสิบสามอย่าดูแคลนตนเองเลย ยังมีอีกหลายคนที่มองเห็นความสามารถของท่าน พวกเราสองพี่น้อง ขอสาบานว่าจะติดตามท่านไปจนสุดทาง"หวงจี๋เทียนยิ้มพลางพยักหน้า "แน่นอนว่าข้าย่อมเชื่อใจพวกเจ้า พวกเจ้าคือคนที่มารดาข้าทิ้งไว้ให้เป็นผู้ช่วยเพียงสองคนสุดท้าย หากข้าไม่เชื่อพวกเจ้า แล้วข้าจะเชื่อใครได้อีก? ดังนั้น เมื่อบิดามอบภารกิจนี้ให้ข้า ข้าไม่ได้ร้องขอสิ่งใดเลย นอกจากขอนำพวกเจ้าสองคนไปด้วย และเขาก็ทรงอนุญาต"แม่ทัพฟู่มีสีหน้าฉงน "อาเกอสิบสาม เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับที่เราคุยกันก่อนหน้านี้หรือ?""เกี่ยวสิ"หวงจี๋เทียนกล่าวอย่างสงบ "ครั้งนี้ข้าเป็นตัวแทนแคว้นจินมาเจรจากับต้าฉิน หากการเจรจาสำเร็จ เราก็ต้องเผชิญหน้ากับแคว้นเหลียว หากล้มเหลว ต่อให้ไม่มีผลกระทบใดๆ แต่คำว่าล้ม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 953
"เขาเองก็รู้ดี ไม่ว่าจะเป็นคำประกาศสงครามหรือการเผชิญหน้าระหว่างเราสองฝ่าย ล้วนเป็นเพียงเหตุการณ์ระหว่างทาง ในท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างก็ต้องจบลงที่การเผชิญหน้าด้วยกำลัง""ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เขาเพิ่งพบกับตัวแทนจากแคว้นจิน"คำพูดสุดท้ายของจ้าวเสวียนจีทำให้หลี่อิ๋นหู่รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที"คนของแคว้นจินนั้นหรือ?"จ้าวเสวียนจีพยักหน้า "ตอนนี้ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเขาคุยอะไรกับคนของแคว้นจิน แต่ตอนนี้พวกนั้นยังพักอยู่ที่จุดพักแรม"หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้ว "มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาจะดึงแคว้นจินมาเป็นพันธมิตรเพื่อจัดการพวกเรา?""เป็นไปได้"จ้าวเสวียนจีพยักหน้า "ก่อนที่ความจริงจะกระจ่าง เราไม่อาจตัดความเป็นไปได้ใดๆ ทิ้งไปได้เลย เพียงแต่โอกาสที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้นนั้นไม่มากนัก""แคว้นจินไม่เหมือนกับแคว้นเหลียว อิทธิพลของพวกเขาในต้าฉินมีน้อยมาก อีกทั้งแต่ไหนแต่ไรมาพวกเขาไม่เคยแผ่ขยายอำนาจเข้ามาเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงอำนาจในต้าฉิน สาเหตุหลักก็เพราะพวกเขาไม่มีศักยภาพเพียงพอ และสิ่งที่พวกเขากลัวมากกว่าคือแคว้นเหลียว"หลี่อิ๋นหู่คิดครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า "ผู้อาวุโส ให้ข้าไปพบกับพวกเขาสักหน่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 954
"ในเมื่อเจ้ารู้ว่าเป็นข้า ยังกล้าขวางทางข้าอีกหรือ?" หลี่อิ๋นหู่เอ่ยถามเสียงเย็นเฉินทงยิ้มเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "กระหม่อมเพียงอยากทราบว่า ท่านอ๋องเสด็จมาที่จุดพักแรมในยามค่ำคืนเช่นนี้ ด้วยเหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?"หลี่อิ๋นหู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้าจะไปที่ใดหรือทำสิ่งใด ต้องให้เจ้าอนุญาตด้วยหรือ?""ย่อมไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ"เฉินทงกล่าวอย่างสุภาพแต่หนักแน่น "เพียงแต่ องค์รัชทายาทมีราชโองการ จุดพักแรมแห่งนี้มีแขกสำคัญ การกระทำใดๆ ที่นี่ล้วนเกี่ยวพันกับเกียรติและศักดิ์ศรีของต้าฉิน ดังนั้น หากไม่มีราชโองการจากตำหนักบูรพา ไม่อนุญาตให้ผู้ใดบุกรุกเข้าไปโดยพละการ"อีกแล้ว! ราชโองการจากตำหนักบูรพาอีกแล้ว!หลี่อิ๋นหู่รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เขากล่าวเสียงเย็น "เฉินทง ข้าเพียงแค่จะเข้าไปพูดคุยกับแขกไม่กี่คำ แล้วจะออกมา เจ้าก็แค่หลีกทางให้ข้า"เฉินทงยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับแม้แต่น้อย "หากท่านอ๋องต้องการเข้าไปจริงๆ ขอเพียงแสดงราชโองการจากตำหนักบูรพา กระหม่อมย่อมไม่ขัดข้อง ท่านอ๋องจะอยู่ได้นานเท่าใดก็สุดแท้แต่พระทัย""ข้าไม่มีราชโองการ!"หลี่อิ๋นหู่เริ่มรู้สึกหงุดหงิดจนถึงที่สุด เขากล่าวเสียงด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 955
จวนจ้าวอ๋องหลี่อิ๋นหู่ลงจากรถม้าด้วยสีหน้าขุ่นเคือง แต่เมื่อเห็นสวีเว่ยที่กลับมาก่อนล่วงหน้าและยืนรออยู่แล้ว ใบหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นสวีเว่ยที่เต็มไปด้วยเหงื่อและยังคงหอบเบาๆ หลี่อิ๋นหู่ก็รู้สึกพอใจมากขึ้น"ท่านอ๋อง กระหม่อมเสียกิริยาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"สวีเว่ยค้อมกายคารวะหลี่อิ๋นหู่"ไม่เป็นไร"หลี่อิ๋นหู่รู้สึกยิ่งพอใจมากขึ้นกว่าเดิมเขามีลูกน้องที่แข็งแกร่ง มีไหวพริบ และภักดีเช่นนี้ จะมีอะไรให้ต้องกังวลอีก?"เด็กๆ! เตรียมอ่างน้ำแข็งมาให้สวีเว่ยล้างหน้า แล้วนำซุปบ๊วยแช่เย็นมาให้เขาด้วย"หลังจากสั่งการ ไม่นานนัก นางกำนัลก็นำอ่างน้ำเย็นจัดและซุปบ๊วยเย็นที่เต็มไปด้วยก้อนน้ำแข็งเข้ามาให้สวีเว่ยไม่ได้เกรงใจ หลังจากทำความเคารพแล้วก็ล้างหน้าด้วยน้ำเย็น ความรู้สึกสดชื่นแล่นไปทั่วร่าง จากนั้นก็ดื่มซุปบ๊วยเย็นจนหมดในอึกเดียว ทำให้ร่างกายเย็นขึ้นเป็นอย่างมาก"เป็นอย่างไร ดีขึ้นบ้างหรือไม่?" หลี่อิ๋นหู่ยิ้มถามสวีเว่ยค้อมกายอีกครั้ง "ดีขึ้นมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเมตตา"หลี่อิ๋นหู่โบกมือ "เจ้าทำงานให้ข้า ข้าย่อมไม่ปล่อยให้เจ้าลำบากเกินไป เมื่อไม่นาน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 956
หลังจากออกจากจวนอ๋อง สวีเว่ยไม่ได้รีบร้อนทำตามคำสั่งของหลี่อิ๋นหู่ และไม่ได้กลับไปยังที่พำนักของตนแต่เขาเลือกไปยังเรือนเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากจวนอ๋อง ที่นั่นเป็นที่พักที่เขาจัดเตรียมไว้สำหรับตนเองแม้เรือนนี้จะไม่ใหญ่โตนัก แต่ก็เพียงพอสำหรับการอยู่อาศัยของครอบครัวขนาดเล็กและข้ารับใช้จำนวนหนึ่ง สมฐานะของคนสนิทที่ได้รับความไว้วางใจจากหลี่อิ๋นหู่ที่แห่งนี้ เขาได้ให้หญิงสาวที่ตนไถ่ตัวมาจากหอคณิกาพำนักอยู่ด้วยหญิงสาวผู้นั้นย่อมไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของสวีเว่ย นางเพียงคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้รับความโปรดปรานจากคนสนิทของท่านอ๋อง และได้รับอิสรภาพจากหอคณิกาด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ นางจึงเชื่อฟังสวีเว่ยทุกประการสวีเว่ยเป็นคนรอบคอบ เขาไม่รู้แน่ชัดว่าในหมู่ข้ารับใช้ของตน มีใครบ้างที่เป็นสายลับของหลี่อิ๋นหู่ แต่เขาจำคำสอนขององค์รัชทายาทได้ดียิ่งเป็นรายละเอียดเล็กๆ ยิ่งต้องระมัดระวังให้มาก เพราะบางครั้ง จุดเล็กๆ น้อยๆ นี่เองที่อาจกลายเป็นจุดบอดร้ายแรงที่สุดดังนั้น ทันทีที่ออกจากจวนอ๋อง เขาจึงเลือกกลับมายังเรือนของตนก่อน เพื่อใช้เวลาอยู่กับหญิงสาว เสมือนเป็นบุรุษที่เพิ่งเสร็จส
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 958
ภายในพระที่นั่งสีเจิ้งหมอหลวงเหอมีสีหน้าหวาดกลัว ตัวสั่นเทิ้มขณะคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมององค์รัชทายาท แต่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่ถาโถมลงมาจากเหนือศีรษะของเขาแรงกดดันนี้หนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก"เหอโสวอี้"หลี่เฉินถือเอกสารจากหน่วยบูรพาที่รวบรวมข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับหมอหลวงเหอไว้ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ตระกูลของเจ้าประกอบอาชีพแพทย์สืบต่อกันมาหลายรุ่น นับตั้งแต่ปู่ของเจ้าใช้ตำรับยาที่สืบทอดกันมา รักษาโรคระบาดที่ปะทุขึ้นในมณฑลฮุ่ยโจวในอดีต ตั้งแต่นั้นมา ทั้งปู่ของเจ้า บิดาของเจ้า จนมาถึงเจ้า ต่างก็เป็นหมอหลวงประจำสำนักแพทย์หลวง""ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา ตระกูลของเจ้าล้วนผ่านพบทั้งเรื่องที่เปิดเผยได้ และเรื่องที่ปกปิดไม่ให้ใครรู้ไม่ใช่หรือ?"เหอโสวอี้มีเหงื่อเย็นไหลออกมาท่วมหน้าผากเหมือนน้ำจากก๊อกที่เปิดสุด เขารู้ว่าเป็นคำถามที่เสี่ยงอันตรายมาก จึงไม่กล้าตอบแม้แต่คำเดียวโชคดีที่หลี่เฉินดูเหมือนไม่คาดหวังคำตอบจากเขาอยู่แล้ว และกล่าวต่อไป "การเป็นขุนนางระดับล่างนั้นดี เพราะสามารถเป็นเจ้าผู้ปกครองในถิ่นห่างไกลจากฮ่องเต้ มีอำนาจอยู่ในมือแทบไม่ต่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 957
สวีเว่ยมีสีหน้าซาบซึ้งใจ ก่อนจะกล่าวด้วยความเคารพ "องค์รัชทายาทวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยังมีความทะเยอทะยานที่ยังไม่ได้เติมเต็ม ชีวิตนี้ยังต้องอยู่เพื่อรับใช้พระองค์""ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเถิด ยิ่งอยู่นานยิ่งเสี่ยงต่อการถูกจับได้"หลังจากสวีเว่ยจากไป หลี่เฉินนั่งอยู่ในห้องหนังสือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกไปพักผ่อนเช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่หลี่เฉินเพิ่งตื่นและกำลังล้างหน้าล้างตา ซานเป่าก็รีบร้อนเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน"เกิดอะไรขึ้น?" เมื่อเห็นว่าซานเป่ามีท่าทางผิดปกติ หลี่เฉินก็ถามทันที"องค์รัชทายาท เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ"เพียงแค่คำพูดสั้นๆ หลี่เฉินก็ออกคำสั่งให้สาวใช้และจ้าวหรุ่ยที่อยู่ในห้องออกไป จากนั้นจึงเอ่ยอย่างสงบขณะที่ยังเช็ดหน้าอยู่ "ว่ามา เกิดอะไรขึ้น""เพียงหนึ่งเค่อที่ผ่านมา จวนจ้าวอ๋องได้เปิดประตูใหญ่ หลี่อิ๋นหู่ออกมาเดินเท้าเปล่า สามก้าวทำความเคารพ ห้าก้าวคุกเข่า แล้วมุ่งหน้าสู่ภูเขาจิ่งซาน บอกว่าเพื่อบำเพ็ญกุศลขอพรแด่ฝ่าบาท"หลี่เฉินชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะเย็น "กำลังสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองก่อนสินะ เมืองหลวงมีปฏิกิริยาอย่างไร?""ราษฎรต่างพากันไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 956
หลังจากออกจากจวนอ๋อง สวีเว่ยไม่ได้รีบร้อนทำตามคำสั่งของหลี่อิ๋นหู่ และไม่ได้กลับไปยังที่พำนักของตนแต่เขาเลือกไปยังเรือนเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากจวนอ๋อง ที่นั่นเป็นที่พักที่เขาจัดเตรียมไว้สำหรับตนเองแม้เรือนนี้จะไม่ใหญ่โตนัก แต่ก็เพียงพอสำหรับการอยู่อาศัยของครอบครัวขนาดเล็กและข้ารับใช้จำนวนหนึ่ง สมฐานะของคนสนิทที่ได้รับความไว้วางใจจากหลี่อิ๋นหู่ที่แห่งนี้ เขาได้ให้หญิงสาวที่ตนไถ่ตัวมาจากหอคณิกาพำนักอยู่ด้วยหญิงสาวผู้นั้นย่อมไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของสวีเว่ย นางเพียงคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้รับความโปรดปรานจากคนสนิทของท่านอ๋อง และได้รับอิสรภาพจากหอคณิกาด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ นางจึงเชื่อฟังสวีเว่ยทุกประการสวีเว่ยเป็นคนรอบคอบ เขาไม่รู้แน่ชัดว่าในหมู่ข้ารับใช้ของตน มีใครบ้างที่เป็นสายลับของหลี่อิ๋นหู่ แต่เขาจำคำสอนขององค์รัชทายาทได้ดียิ่งเป็นรายละเอียดเล็กๆ ยิ่งต้องระมัดระวังให้มาก เพราะบางครั้ง จุดเล็กๆ น้อยๆ นี่เองที่อาจกลายเป็นจุดบอดร้ายแรงที่สุดดังนั้น ทันทีที่ออกจากจวนอ๋อง เขาจึงเลือกกลับมายังเรือนของตนก่อน เพื่อใช้เวลาอยู่กับหญิงสาว เสมือนเป็นบุรุษที่เพิ่งเสร็จส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 955
จวนจ้าวอ๋องหลี่อิ๋นหู่ลงจากรถม้าด้วยสีหน้าขุ่นเคือง แต่เมื่อเห็นสวีเว่ยที่กลับมาก่อนล่วงหน้าและยืนรออยู่แล้ว ใบหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นสวีเว่ยที่เต็มไปด้วยเหงื่อและยังคงหอบเบาๆ หลี่อิ๋นหู่ก็รู้สึกพอใจมากขึ้น"ท่านอ๋อง กระหม่อมเสียกิริยาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"สวีเว่ยค้อมกายคารวะหลี่อิ๋นหู่"ไม่เป็นไร"หลี่อิ๋นหู่รู้สึกยิ่งพอใจมากขึ้นกว่าเดิมเขามีลูกน้องที่แข็งแกร่ง มีไหวพริบ และภักดีเช่นนี้ จะมีอะไรให้ต้องกังวลอีก?"เด็กๆ! เตรียมอ่างน้ำแข็งมาให้สวีเว่ยล้างหน้า แล้วนำซุปบ๊วยแช่เย็นมาให้เขาด้วย"หลังจากสั่งการ ไม่นานนัก นางกำนัลก็นำอ่างน้ำเย็นจัดและซุปบ๊วยเย็นที่เต็มไปด้วยก้อนน้ำแข็งเข้ามาให้สวีเว่ยไม่ได้เกรงใจ หลังจากทำความเคารพแล้วก็ล้างหน้าด้วยน้ำเย็น ความรู้สึกสดชื่นแล่นไปทั่วร่าง จากนั้นก็ดื่มซุปบ๊วยเย็นจนหมดในอึกเดียว ทำให้ร่างกายเย็นขึ้นเป็นอย่างมาก"เป็นอย่างไร ดีขึ้นบ้างหรือไม่?" หลี่อิ๋นหู่ยิ้มถามสวีเว่ยค้อมกายอีกครั้ง "ดีขึ้นมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเมตตา"หลี่อิ๋นหู่โบกมือ "เจ้าทำงานให้ข้า ข้าย่อมไม่ปล่อยให้เจ้าลำบากเกินไป เมื่อไม่นาน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 954
"ในเมื่อเจ้ารู้ว่าเป็นข้า ยังกล้าขวางทางข้าอีกหรือ?" หลี่อิ๋นหู่เอ่ยถามเสียงเย็นเฉินทงยิ้มเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "กระหม่อมเพียงอยากทราบว่า ท่านอ๋องเสด็จมาที่จุดพักแรมในยามค่ำคืนเช่นนี้ ด้วยเหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?"หลี่อิ๋นหู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้าจะไปที่ใดหรือทำสิ่งใด ต้องให้เจ้าอนุญาตด้วยหรือ?""ย่อมไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ"เฉินทงกล่าวอย่างสุภาพแต่หนักแน่น "เพียงแต่ องค์รัชทายาทมีราชโองการ จุดพักแรมแห่งนี้มีแขกสำคัญ การกระทำใดๆ ที่นี่ล้วนเกี่ยวพันกับเกียรติและศักดิ์ศรีของต้าฉิน ดังนั้น หากไม่มีราชโองการจากตำหนักบูรพา ไม่อนุญาตให้ผู้ใดบุกรุกเข้าไปโดยพละการ"อีกแล้ว! ราชโองการจากตำหนักบูรพาอีกแล้ว!หลี่อิ๋นหู่รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เขากล่าวเสียงเย็น "เฉินทง ข้าเพียงแค่จะเข้าไปพูดคุยกับแขกไม่กี่คำ แล้วจะออกมา เจ้าก็แค่หลีกทางให้ข้า"เฉินทงยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับแม้แต่น้อย "หากท่านอ๋องต้องการเข้าไปจริงๆ ขอเพียงแสดงราชโองการจากตำหนักบูรพา กระหม่อมย่อมไม่ขัดข้อง ท่านอ๋องจะอยู่ได้นานเท่าใดก็สุดแท้แต่พระทัย""ข้าไม่มีราชโองการ!"หลี่อิ๋นหู่เริ่มรู้สึกหงุดหงิดจนถึงที่สุด เขากล่าวเสียงด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 953
"เขาเองก็รู้ดี ไม่ว่าจะเป็นคำประกาศสงครามหรือการเผชิญหน้าระหว่างเราสองฝ่าย ล้วนเป็นเพียงเหตุการณ์ระหว่างทาง ในท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างก็ต้องจบลงที่การเผชิญหน้าด้วยกำลัง""ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เขาเพิ่งพบกับตัวแทนจากแคว้นจิน"คำพูดสุดท้ายของจ้าวเสวียนจีทำให้หลี่อิ๋นหู่รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที"คนของแคว้นจินนั้นหรือ?"จ้าวเสวียนจีพยักหน้า "ตอนนี้ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเขาคุยอะไรกับคนของแคว้นจิน แต่ตอนนี้พวกนั้นยังพักอยู่ที่จุดพักแรม"หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้ว "มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาจะดึงแคว้นจินมาเป็นพันธมิตรเพื่อจัดการพวกเรา?""เป็นไปได้"จ้าวเสวียนจีพยักหน้า "ก่อนที่ความจริงจะกระจ่าง เราไม่อาจตัดความเป็นไปได้ใดๆ ทิ้งไปได้เลย เพียงแต่โอกาสที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้นนั้นไม่มากนัก""แคว้นจินไม่เหมือนกับแคว้นเหลียว อิทธิพลของพวกเขาในต้าฉินมีน้อยมาก อีกทั้งแต่ไหนแต่ไรมาพวกเขาไม่เคยแผ่ขยายอำนาจเข้ามาเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงอำนาจในต้าฉิน สาเหตุหลักก็เพราะพวกเขาไม่มีศักยภาพเพียงพอ และสิ่งที่พวกเขากลัวมากกว่าคือแคว้นเหลียว"หลี่อิ๋นหู่คิดครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า "ผู้อาวุโส ให้ข้าไปพบกับพวกเขาสักหน่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 952
อาเกอสิบสามชี้ไปที่จมูกของตัวเองก่อนกล่าวว่า "ครอบครัวฝั่งแม่ข้าตกต่ำ อีกทั้งยังไม่เป็นที่โปรดปรานของบิดา ยิ่งไปกว่านั้น ในราชสำนักก็ไม่มีอำนาจอิทธิพลใดๆ ข้าจึงเป็นแพะรับบาปที่เหมาะสมที่สุด เพราะข้ารังแกได้ง่าย"เมื่อแม่ทัพฟู่ได้ยินเช่นนั้น ก็หันไปสบตากับข้าราชบริพารอีกคนหนึ่ง ก่อนที่แม่ทัพฟู่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "อาเกอสิบสามอย่าดูแคลนตนเองเลย ยังมีอีกหลายคนที่มองเห็นความสามารถของท่าน พวกเราสองพี่น้อง ขอสาบานว่าจะติดตามท่านไปจนสุดทาง"หวงจี๋เทียนยิ้มพลางพยักหน้า "แน่นอนว่าข้าย่อมเชื่อใจพวกเจ้า พวกเจ้าคือคนที่มารดาข้าทิ้งไว้ให้เป็นผู้ช่วยเพียงสองคนสุดท้าย หากข้าไม่เชื่อพวกเจ้า แล้วข้าจะเชื่อใครได้อีก? ดังนั้น เมื่อบิดามอบภารกิจนี้ให้ข้า ข้าไม่ได้ร้องขอสิ่งใดเลย นอกจากขอนำพวกเจ้าสองคนไปด้วย และเขาก็ทรงอนุญาต"แม่ทัพฟู่มีสีหน้าฉงน "อาเกอสิบสาม เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับที่เราคุยกันก่อนหน้านี้หรือ?""เกี่ยวสิ"หวงจี๋เทียนกล่าวอย่างสงบ "ครั้งนี้ข้าเป็นตัวแทนแคว้นจินมาเจรจากับต้าฉิน หากการเจรจาสำเร็จ เราก็ต้องเผชิญหน้ากับแคว้นเหลียว หากล้มเหลว ต่อให้ไม่มีผลกระทบใดๆ แต่คำว่าล้ม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 951
"ดีมาก"หลี่เฉินยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนกล่าวว่า "ช่วงไม่กี่วันมานี้อาจต้องลำบากเจ้าสักหน่อย หากต้องการสิ่งใดก็ไปขอจากคนของหน่วยบูรพาโดยตรง"ซ่งอิงซิงทำความเคารพด้วยความนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างลังเลเล็กน้อยว่า "องค์รัชทายาท ช่วงหลายวันที่ผ่านมา มีคนมากมายใช้ข้ออ้างต่างๆ เพื่อมาสืบเสาะเรื่องบางอย่างจากโรงงานของพวกเรา กระหม่อมเกรงว่าอาจมีผู้ไม่ประสงค์ดีต้องการขโมยแผนผังและวิธีการผลิต ขอองค์รัชทายาทโปรดพิจารณาด้วยพ่ะย่ะค่ะ"หลี่เฉินยังคงไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ บนใบหน้านับตั้งแต่รู้ว่ากวนจือเหวยเป็นสายลับที่แฝงตัวเข้ามา หลี่เฉินก็เข้าใจดีว่าการผลิตอาวุธปืนคงไม่ใช่ความลับสำหรับจ้าวเสวียนจีอีกต่อไปทว่ากวนจือเหวยกลัวว่าตัวเองจะถูกเปิดโปง จึงยังไม่กล้าชิงแผนผังการสร้างอาวุธปืนไปโดยตรงบัดนี้กวนจือเหวยพ่ายแพ้แล้ว คนของจ้าวเสวียนจีคงอยากได้แผนผังการออกแบบนี้อย่างไม่ต้องสงสัย"นี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่ข้าสั่งให้พวกเจ้าย้ายไปยังลานล่าสัตว์หลวง"หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ช่วงเวลานี้พวกเจ้าต้องระวังตัวให้มาก โดยเฉพาะหากมีสิ่งผิดปกติใดๆ ภายในต้องรีบตรวจสอบให้แน่ชัด หากเจ้าไม่มั่นใจ ให้ซานเป่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 950
เมื่อได้ฟังคำบ่นโอดครวญของซ่งอิงซิง หลี่เฉินก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พลางกล่าวว่า “ที่แท้เจ้ากังวลเรื่องนี้เองหรือ?”“ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ดีว่าสิ่งนี้ผลิตได้ยากเพียงใด ดังนั้น ข้าย่อมไม่บังคับให้พวกเจ้าสร้างสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งต้าฉินออกมาจำนวนมากในคราวเดียว ที่ข้าพูดกับหวงจี๋เทียนไป ก็เพียงเพื่อหลอกเขาเท่านั้น ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหลงเชื่อหรือไม่ แต่เจ้ากลับเป็นฝ่ายหลงเชื่อเสียก่อนแล้ว”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งอิงซิงถึงกับถอนหายใจโล่งอกราวกับได้ชีวิตใหม่กลับคืนมา เขารีบถามต่อว่า “เช่นนั้น เรื่องที่องค์รัชทายาทกล่าวถึงรุ่นที่สองก่อนหน้านี้…”“ก็แค่เรื่องหลอกลวงเหมือนกัน”หลี่เฉินโบกมือพลางกล่าวว่า “ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดของพวกเจ้าคือ เพิ่มกำลังการผลิต ส่วนเรื่องพัฒนาเวอร์ชันใหม่ สามารถเลื่อนไปก่อนได้ ตอนนี้สิ่งที่เราต้องการคือ ปริมาณ ไม่ใช่คุณภาพ”ซ่งอิงซิงได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ “องค์รัชทายาท สิ่งนี้ต้องอาศัยเทคนิคขั้นสูง คนที่สามารถสร้างมันได้มีเพียงไม่กี่คน แม้จะทำงานกันทั้งวันทั้งคืน แต่ต่อให้ทำเต็มกำลัง ก็ผลิตได้เพียง วันละสามถึงสี่ลูกเท่านั้น ไม่อ
