LOGINShare
บทที่ 890
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 891
“ถูกต้อง”หลี่เฉินใช้นิ้วเคาะลงบนเอกสารกองหนาบนโต๊ะก่อนจะพูดว่า “เงิน คือปัญหาใหญ่ที่สุดของเขา”ซานเป่าขมวดคิ้ว “ถ้าเป็นขุนนางทั่วไปที่คดโกงเงิน มักจะมีสองวิธีหลัก คือยักยอกเงินหลวง หรือรับสินบน แต่ในกรณีของกวนจือเหวย การยักยอกเงินหลวงไม่น่าเป็นไปได้ เพราะตรวจสอบได้ง่าย”“และจากหลักฐานที่มี หน่วยบูรพาได้ตรวจสอบแล้วว่าไม่มีการยักยอกเงินในส่วนที่กวนจือเหวยดูแล ส่วนที่มีปัญหาเล็กน้อยก็เป็นความผิดของคนอื่น ไม่เกี่ยวกับเขา”“นั้นก็เหลือแค่รับสินบน แต่การรับสินบนต้องมีคนให้สินบน และถ้ามีการให้สินบน ย่อมต้องมีการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา กวนจือเหวยได้เลื่อนตำแหน่งและย้ายที่ทำงานหลายแห่ง โดยไม่เคยมีพฤติกรรมผิดปกติ”หลี่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ดังนั้น คนที่ให้เงินเขาตลอดมา ไม่ใช่เพราะต้องการอำนาจที่เขามี แต่เป็นการลงทุนระยะยาวเพื่อผลประโยชน์ในอนาคต และวันนั้นก็มาถึงแล้ว”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซานเป่าก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีเขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “องค์ชาย กระหม่อมจะไปจับตัวเขามาเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”เนื่องจากกวนจือเหวยไม่ได้ตระหนักถึงการถูกตรวจสอบ ซานเป่าจึงมั่นใจว่าการจั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 892
กวนจือเหวย ในฐานะรองเสนาบดีกรมโยธาธิการฝ่ายขวา แม้จะใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่ราชสำนักก็มอบสิทธิ์ให้ใช้เกี้ยวสำหรับเดินทางไปกลับที่ทำงานเมื่อกวนจือเหวยก้าวลงจากเกี้ยวและเห็นหลี่เฉินกับซานเป่ากำลังยืนอยู่หน้าบ้าน สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความตกใจอย่างชัดเจน“องค์…องค์ชาย!?”หลังจากอึ้งไปชั่วครู่ เขารีบวิ่งเข้ามาและก้มตัวลงเพื่อถวายบังคมหลี่เฉินยกมือห้าม “วันนี้ข้าแต่งตัวธรรมดาออกจากวัง ไม่ต้องมากพิธี”กวนจือเหวยฝืนดึงตัวเองให้ยืนตรงอีกครั้ง ก่อนจะถามด้วยความงุนงง “องค์ชายเสด็จมาที่บ้านกระหม่อม ด้วยเหตุอันใดพ่ะย่ะค่ะ?”“มาเยี่ยมเยียน ใต้เท้ากวนจะไม่ต้อนรับหรือ?” หลี่เฉินยิ้มบางๆกวนจือเหวยรีบตอบด้วยท่าทีลนลาน “เป็นเกียรติยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยินดีต้อนรับอย่างสุดซึ้ง เปิดประตู เปิดประตูใหญ่!”เมื่อกวนจือเหวยออกคำสั่ง คนในบ้านต่างวิ่งวุ่นไปทั่วแต่เนื่องจากหลี่เฉินแต่งตัวธรรมดาและไม่ต้องการเปิดเผยฐานะ อัตลักษณ์ของเขาจึงไม่ได้ถูกบอกให้คนในบ้านรู้ แต่ความเคารพที่กวนจือเหวยมีต่อชายหนุ่มคนนี้ก็เพียงพอให้คนในบ้านแสดงความนอบน้อมอย่างเต็มที่เมื่อก้าวเข้าไปในบ้าน หลี่เฉินสังเกตเห็นว่าบ้าน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 893
กวนจือเหวยและภรรยาช่วยกันจัดเตรียมอาหารอย่างพิถีพิถัน ไม่นานนักอาหารต่างๆ ก็ถูกยกมาเห็นได้ว่ากวนจือเหวยใช้จ่ายกับอาหารมื้อนี้มากเมื่อทุกอย่างพร้อม กวนจือเหวยเชิญหลี่เฉินนั่งที่โต๊ะด้วยความเคารพหลังจากหลี่เฉินนั่งลง กวนจือเหวยก็ตั้งใจจะให้คนอุ้มลูกชายออกไปตามประเพณีโบราณที่ผู้หญิงและเด็กไม่สามารถร่วมโต๊ะได้ต้องรอให้แขกทานให้เสร็จก่อนถึงจะมาทานได้แต่หลี่เฉินพูดขึ้นก่อนว่า “เรียกฮูหยินและลูกของเจ้ามาด้วย เราจะกินข้าวร่วมกันทั้งครอบครัว”กวนจือเหวยแปลกใจเล็กน้อยเพราะการกระทำของหลี่เฉินในวันนี้ดูเป็นกันเองเกินไปแต่เมื่อเป็นคำสั่งขององค์ชาย เขาก็ไม่อาจปฏิเสธ เขาจึงเรียกภรรยาและลูกกลับมาภรรยาของกวนจือเหวยเป็นหญิงที่ยังคงมีเสน่ห์ แม้จะไม่ถึงกับงดงามมากมาย แต่ก็มีความน่าดึงดูดอยู่ไม่น้อย ทว่านางกลับแสดงออกด้วยท่าทีขลาดกลัว พูดจาไม่คล่องแคล่ว คาดว่าน่าจะรู้ฐานะของหลี่เฉินจากปากสามีในทางกลับกัน เด็กชายกลับชอบหลี่เฉินมาก เขาเอาแต่พิงตัวหลี่เฉินอย่างสนุกสนานแม้ว่ากวนจือเหวยจะดุลูกชายสองสามคำ แต่หลี่เฉินกลับโบกมือและหัวเราะด้วยความเอ็นดูส่วนซานเป่าที่ทำหน้าที่รับใช้ยืนอยู่ด้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 894
ลมหายใจของกวนจือเหวยถี่กระชั้น หัวใจเต้นรัวแม้ว่าเมืองหลวงในยามค่ำคืนจะมีอากาศเย็นสบายแต่เหงื่อเย็นกลับไหลลงมาจากหน้าผากของกวนจือเหวย เขากลืนน้ำลายฝืดๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “องค์ชายหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมจงรักภักดีเสมอมา”“ใต้เท้ากวน”ซานเป่าที่เฝ้าอยู่ด้านหลังหลี่เฉิน ในที่สุดก็ปริปากเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะปฏิเสธอีกหรือ? องค์ชายเสด็จมาด้วยตัวเอง นั่นคือการให้โอกาสเจ้าเลือกจบเรื่องอย่างมีเกียรติ การที่องค์ชายพูดถึงเวลาที่เจ้าอยู่ในความดูแลของเขานั้น ก็เพื่อบอกให้เจ้ารู้ว่ายังมีความเมตตาต่อเจ้าอยู่ อย่าทำลายความเมตตานี้เสียเปล่า”ร่างกายของกวนจือเหวยสั่นระริก ใบหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัดเขาไม่ได้พูดอะไรไม่รู้ว่าเพราะไม่กล้าพูด หรือไม่รู้จะพูดอะไรดีซานเป่าเห็นหลี่เฉินยังไม่เอ่ยปาก จึงพูดต่อว่า “ใต้เท้ากวนยังจำภารกิจปราบปรามที่ได้รับมอบหมายได้หรือไม่?”“จำได้สิ”กวนจือเหวยฝืนยิ้มและตอบ “ข้าทำภารกิจสำเร็จลุล่วงด้วยดี”“เพราะมัน ดีเกินไปนั่นแหละ”ซานเป่าหัวเราะเย็นชา “ไม่ใช่แค่เจ้า แต่ทั้งสวีฉังชิงและเจิ้งเป่าหรงก็ได
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 895
เมื่อได้ยินคำสารภาพของกวนจือเหวย ภรรยาของเขาก็ถึงกับตกใจจนกรีดร้องนางรีบคุกเข่าลงข้างสามีและก้มกราบหลี่เฉินพร้อมทั้งขอร้องอ้อนวอนด้วยน้ำตานองหน้าเมื่อเห็นความผิดปกติของพ่อแม่ ทำให้กวนซานเยว่ที่อยู่ข้างหลี่เฉินละทิ้งขาหมูในมือ แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดังท่ามกลางเสียงกราบไหว้ เสียงร้องขอชีวิต และเสียงร้องไห้ของเด็ก ทำให้บรรยากาศยิ่งวุ่นวายขึ้นมาซานเป่าส่งเสียงฮึมด้วยพลังภายใน เสียงดังลั่นนั้นทำให้ความวุ่นวายทั้งหมดยุติลงในทันที“เงียบ!”เขาตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “จะร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าองค์ชายเช่นนี้มันไม่เหมาะสม!”จากนั้นซานเป่าหันไปถามกวนจือเหวยด้วยน้ำเสียงดุดัน “เจ้าให้ข้อมูลอะไรแก่จ้าวเสวียนจีไปบ้าง?”กวนจือเหวยตัวสั่นและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ไม่มากนักพ่ะย่ะค่ะ จ้าวเสวียนจีไม่ค่อยขอข้อมูลจากกระหม่อม ยิ่งเมื่อกระหม่อมเข้าไปในตำหนักบูรพา เขาก็ยิ่งระมัดระวังขึ้น เขาหวังให้กระหม่อมเข้าไปใกล้ชิดองค์ชายให้ได้มากที่สุด เพื่อใช้ประโยชน์สูงสุด”ซานเป่าพยักหน้า สีหน้าค่อยดีขึ้นเล็กน้อยจากนั้นเขาหันไปมองหลี่เฉินเรื่องที่ควรถามก็ถามแล้ว ตอนนี้รอการตัดสินใจของหลี่เฉินหลี่เฉ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 896
หลี่เฉินมองดูท่าทีเฉยเมยของซานเป่าและไม่ได้คาดหวังอะไรไปมากกว่านั้นบางทีอาจเพราะนิสัยที่มั่นคงเช่นนี้ ซานเป่าจึงยังคงอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้ในวันนี้ หลี่เฉินต้องการได้ยินความจริงใจจากซานเป่า แต่ถ้าหากซานเป่าพูดความจริงออกมาจริงๆ วันข้างหน้าหลี่เฉินอาจจะไม่พอใจและสูญเสียความไว้วางใจก็เป็นได้จิตใจของกษัตริย์นั้นยากจะหยั่งถึง แม้แต่ตัวหลี่เฉินเองบางครั้งก็ไม่แน่ใจว่าตนคิดอะไรอยู่ แล้วคนอื่นจะเข้าใจได้อย่างไรวันนี้เขาอยากให้ซานเป่าพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่วันพรุ่งนี้เมื่อย้อนคิด เขาอาจรู้สึกไม่ดีแม้แต่หลี่เฉินเองยังเหนื่อนแทนซานเป่าดังนั้นในแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ถือว่าดีแล้วความสัมพันธ์ระหว่างกษัตริย์กับขุนนางต้องแยกแยะให้ชัดเจน ไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะยุ่งเหยิงระหว่างเดินอยู่ในฝูงชน หลี่เฉินพูดขึ้น “การเก็บกวนจือเหวยไว้เพื่อเล่นงานจ้าวเสวียนจีไม่ใช่แผนที่ดี เพราะเขาฉลาดเกินไป”“วันนี้เราสามารถจับตัวกวนจือเหวยได้เพราะจ้าวเสวียนจีไม่รู้ว่าเรามีข้อมูลเกี่ยวกับที่ซ่อนกองกำลังของเขามากเพียงใด ประกอบกับสถานการณ์ที่เร่งรีบทำให้เขาพลาด แต่เมื่อทุกอย่างสงบลง เขาจะต้องรู้ตัวว่าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 897
“ถอยไป ข้าจะคุยกับเขาเอง” หลี่เฉินโบกมือให้ซานเป่าถอยออกไปซานเป่ายังคงระวังตัวสูงสุด เขาจ้องมองพระสงฆ์ผู้มีท่าทางสงบนิ่งและเปี่ยมไปด้วยความเมตตาตรงหน้า แต่ภายในใจกลับรู้สึกกังวล “แต่องค์ชาย…”“ตอนนี้ถ้าเขาต้องการฆ่าข้า เจ้าจะหยุดเขาได้หรือ?”คำถามของหลี่เฉินทำให้ซานเป่าเงียบไประดับครึ่งเซียนบนดิน กับเซียนบนดินเต็มขั้น คือคนละชั้นโดยสิ้นเชิง พลังของพระสงฆ์ตรงหน้าเหมือนอยู่ระหว่างการมีตัวตนและไม่มีตัวตน ซานเป่ารู้ดีว่าเขาไม่สามารถจับตำแหน่งที่แน่ชัดของอีกฝ่ายได้เลยจากสัญชาตญาณ ซานเป่ารู้ว่าหากพระสงฆ์ลงมือเต็มกำลัง ในระยะนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่สามารถปกป้ององค์ชายได้ แม้แต่ชีวิตของเขาเองก็อาจจะรักษาไว้ไม่ได้ภายในเวลาเพียงสามลมหายใจ คนทั้งหมดในบริเวณนี้อาจถูกสังหารจนหมดสิ้นแม้มันจะน่ากลัว แต่ก็เป็นความจริงสุดท้าย ซานเป่าจึงกัดฟันแน่นและถอยออกไปอย่างไม่เต็มใจหลี่เฉินกอดอกมองดูพระสงฆ์ผู้มีเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง แต่เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายเหนือโลก แล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า “มีเรื่องอะไร?”พระสงฆ์ยกมือประนมและก้มตัวเล็กน้อย “อมิตาภพุทธ ท่านผู้มีบุญ…”“อย่าเรียกข้าว่าผู้มีบุญเลย”หลี่เฉิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 898
"ช่างเป็นคำพูดที่ดี”หลี่เฉินหัวเราะเย็นชา "เช่นนั้นก็ลองดูกันสักตั้ง""ซานเป่า"เพียงแค่ได้ยินคำสั่งจากหลี่เฉิน ร่างกายของซานเป่าก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาคำพูดเดินทางมาถึงจุดที่ไม่อาจถอยหลังกลับได้อีกแล้ว และหลี่เฉินก็แสดงเจตนาชัดเจนว่า เขาต้องการให้พระสงฆ์ตรงหน้าได้ลิ้มรสพลังของอำนาจจักรวรรดิถูกต้อง หลี่เฉินตั้งใจจะให้พระเฒ่าผู้นี้ได้ลิ้มรสชาติของอำนาจกษัตริย์ภายใต้ระบอบศักดินาว่าเป็นเช่นไรด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมานับพันปี หลี่เฉินรู้ดีว่าการจัดการศาสนาในทุกรูปแบบนั้นต้องใช้ความระมัดระวังไม่ว่าจะเป็นพุทธศาสนาหรือลัทธิเต๋า ซึ่งเป็นสองศาสนาหลักของแผ่นดินจีน หรือแม้แต่พวกตูลูหรือพระลามะในท้องถิ่น ที่แม้จะเป็นศาสนาสาขาเล็กๆ ก็ยังสามารถระดมศิษยานุศิษย์มาสร้างแนวคิดแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ที่แฝงความคิดกบฏปลอมๆ ได้ดังนั้น หากไม่จำเป็นจริงๆ หลี่เฉินก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับสองศาสนาใหญ่เหล่านี้เพราะเหตุใดเล่า? ก็เพราะพวกนี้รับมือยากยิ่งส่วนลัทธิอย่างสำนักบัวขาว ซึ่งเป็นศาสนาเทียมและความเชื่อปลอมๆ นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่แยกออกไปแต่พระสงฆ์ตรงหน้ากลับเป็นฝ่ายเข้าหาเขาเอง และหลี่เฉินก็
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
