로그인공유
บทที่ 779
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 780
”ที่เรียกเจ้ามา เพราะมีเรื่องให้ทำ”หลี่เฉินที่ตั้งใจเรียกเหอคุนเข้ามาพบ ย่อมไม่ใช่เพื่อพูดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างการรับของกำนัลจากขุนนางที่ต่ำกว่าตัวเขาอยู่แล้วเมื่อได้ยินดังนั้น เหอคุนรีบกล่าวอย่างหนักแน่น “องค์รัชทายาททรงโปรดบัญชา กระหม่อมจะทำงานให้สำเร็จลุล่วงอย่างสวยงามพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินแค่นยิ้ม “พูดออกมาเต็มปากเช่นนี้ ไม่กลัวหรือว่าข้าจะมอบภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ให้เจ้าทำ?”เหอคุนยิ้มกว้าง ประจบด้วยท่าทีสบายๆ “หากองค์รัชทายาทมอบงานให้กระหม่อมไปทำ ย่อมเป็นงานที่กระหม่อมทำได้ หากทำไม่ได้ก็ถือว่ากระหม่อมไร้ความสามารถ สมควรตายพ่ะย่ะค่ะ”ดูๆ…ดูคำพูดพวกนี้หลี่เฉินคิดในใจว่า หากเหอคุนไปอยู่ในยุคสมัยใหม่ เขาคงเป็นคนหนึ่งที่เอาตัวรอดและรุ่งเรืองในสังคมได้อย่างง่ายดายแน่นอนการประจบผู้บังคับบัญชาอย่างแนบเนียนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย มันเป็นศาสตร์อย่างหนึ่งและในศาสตร์นี้ เหอคุนถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับต้นๆ ของยุคนี้มีฝีมือ ทำงานเป็น รู้จักประจบประแจงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฮ่องเต้มักโปรดปรานขุนนางเจ้าเล่ห์เช่นนี้ สำหรับราษฎร เหอคุนอาจไม่ใช่ขุนนางที่ดี แต่สำหรับผู้นำ เขาคือสุนัขรับใช
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 781
ดูๆ นี่แหละเรียกว่าผู้เชี่ยวชาญคำตอบของเหอคุนทำให้หลี่เฉินพึงพอใจยิ่งนักการกระทำเรื่องใดๆ จำต้องใช้วิธีที่ถูกต้อง ดังนั้นจึงมีคำกล่าวว่าเสียแรงเปล่ากับทำได้สำเร็จในครึ่งเวลาการจะจัดการคณะทูตแคว้นเหลียว หากใช้วิธีแข็งกร้าวย่อมไม่สมเหตุสมผล นอกจากจะสิ้นเปลืองค่าใช้จ่ายมหาศาลแล้ว ยังไม่ก่อให้เกิดผลลัพธ์ใดๆแต่หากใช้เล่ห์เหลี่ยมต่ำช้า เล่นแผนสกปรกเพื่อบ่อนทำลายพวกมันจากภายใน อาจจะให้ผลลัพธ์ที่รวดเร็วเกินคาดต้องใช้สรรพสิ่งให้คุ้มค่า และใช้คนให้เหมาะสมในสายตาของหลี่เฉิน เหอคุนเป็นวัสดุที่เกิดมาเพื่อเป็นขุนนางกังฉินโดยแท้การใช้กังฉินจัดการกังฉิน ไม่มีสิ่งใดเหมาะสมยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว“มอบหมายให้เจ้าไปจัดการ”หลี่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยให้เหอคุน กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อย่ากลัวเปลืองเงิน จะใช้คนมากแค่ไหนก็ได้ ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ ข้าจะสนับสนุนอย่างเต็มที่ ข้าอนุญาตให้เจ้าตัดสินใจตามสถานการณ์ได้ แต่หลังเสร็จสิ้นแล้ว เจ้าต้องมารายงานผลให้ข้าทราบ อย่างไรก็ตาม ข้าขอเตือนเจ้าไว้ว่า เวลาไม่มากนัก คณะทูตแคว้นเหลียวที่ถูกกดดันในราชสำนักวันนี้ อาจจะออกจากเมืองหลวงในอีกสองถึงสามวัน หากเจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 782
“เจ้ามันก็แค่สุนัขเฒ่าที่กำลังจะถูกหลี่เฉินฆ่าทิ้ง หากแคว้นเหลียวละทิ้งเจ้า เจ้าก็ต้องตายอยู่ดี แล้วเจ้ายังกล้ามาพูดเรื่องสมรู้ร่วมคิดกับข้าอีกหรือ?”จ้าวเสวียนจีมองเย่ลู่เสินเสวียนด้วยสายตาเย็นชา รอจนเขาพูดจบจึงตอบกลับ “เช่นนั้น แคว้นเหลียวตั้งใจจะทอดทิ้งข้าจริงๆ หรือ?”เย่ลู่เสินเสวียนหัวเราะเย้ยหยัน “จ้าวเสวียนจี เจ้าอย่ามาทำตัวอวดดีต่อหน้าข้าเลย เจ้าอาจเป็นผู้อาวุโสแห่งจักรวรรดิต้าฉิน แต่ในสายตาข้า เจ้ามันก็แค่สุนัขที่ไร้ค่าต่อแคว้นเหลียว ข้าสามารถเปิดโปงหลักฐานการสมคบคิดระหว่างเจ้ากับแคว้นเหลียวตลอดหลายปีนี้เมื่อใดก็ได้”เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่ลู่เสินเสวียนก้าวเข้ามาใกล้จ้าวเสวียนจี ก่อนจะตบอกของอีกฝ่ายเบาๆ ด้วยท่าทีที่หยามเกียรติอย่างยิ่ง “แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้ายังไม่ทำเช่นนั้น?”“เพราะข้ารอให้เจ้ามาหาข้าเองอย่างไรล่ะ”เย่ลู่เสินเสวียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ข้าต้องการให้จักรวรรดิต้าฉินวุ่นวาย ยิ่งวุ่นวายมากเท่าไหร่ยิ่งดี เจ้าคิดจะทำอะไรก็รีบทำเสียตอนนี้ ข้าจะช่วยเจ้า แต่มีเงื่อนไขข้อเดียว คือต้องเร็ว ต้องวุ่นวาย!”“หากเจ้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ วันพรุ่งนี้สิ่งที่เจ้าก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 783
คำพูดสองคำที่หนักแน่นของจ้าวเสวียนจี ทำให้เสียงหัวเราะของเย่ลู่เสินเสวียนหยุดลงทันทีรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าของเขาค่อยๆ เลือนหายไป กลายเป็นสีหน้าจริงจังจนน่ากลัว เย่ลู่เสินเสวียนจ้องจ้าวเสวียนจีเขม็ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงต่ำลึกว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดอะไรอยู่? หากเจ้าล้อเล่นกับข้า เจ้าจะไม่มีจุดจบที่ดีแน่”จ้าวเสวียนจีพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ด่านเย่ว์หยาได้รับการขนานนามว่าเป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้า ขวางกั้นกองทัพม้าเหล็กของแคว้นเหลียวมาหลายสิบปีโดยไม่อาจรุกคืบได้ ที่นั่นมีทหารชายแดนของจักรวรรดิต้าฉินที่เก่งกาจที่สุดประจำการอยู่เกินแปดหมื่นนาย กองกำลังนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนานตั้งแต่สมัยต้าฉินก่อตั้งแผ่นดิน”“เมื่อสามร้อยกว่าปีก่อน ไท่จู่ผู้ก่อตั้งต้าฉิน ทรงตระหนักดีว่าชนเผ่าเร่ร่อนในทุ่งหญ้าซึ่งขณะนั้นยังไม่ก่อตั้งแคว้น จะกลายเป็นภัยคุกคามสำคัญของต้าฉิน แม้พระองค์ทรงมีความสามารถล้ำเลิศ แต่ด้วยสภาพบ้านเมืองใหม่ที่ยังไม่มั่นคง พระองค์ไม่อาจแก้ไขปัญหานี้ได้ในช่วงพระชนม์ชีพ”“ดังนั้นจึงเกิดเป็นเยี่ยนอวิ๋นสิบหกเมืองขึ้น ส่วนใหญ่เป็นที่อยู่อาศัยของทหารผ่านศึกที่นำครอบครั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 784
หลังจากถูกหลี่เฉินกดดันจนถึงทางตัน ในที่สุดจ้าวเสวียนจีก็ก้าวข้ามเส้นแห่งความบ้าคลั่งนั้นไปเขารู้ดีว่าการแย่งชิงบัลลังก์ราชสำนักนั้นเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ต้องถอยกลับมาหาทางเลือกที่สอง“เมื่อราชวงศ์หลี่แห่งต้าฉินไม่คิดจะปล่อยให้ข้ามีชีวิตอยู่ เช่นนั้นข้าก็จะฝังทั้งต้าฉินลงไปด้วยมือของข้าเอง”จ้าวเสวียนจีจ้องเย่ลู่เสินเสวียนเขม็ง ใบหน้าบิดเบี้ยวจนแทบดูไม่ต่างจากผู้บ้าคลั่ง“ข้าจะลุกฮือขึ้นก่อน ทำให้แคว้นต้าฉินจมอยู่ในความโกลาหล เมื่อข้าเริ่มเคลื่อนไหว เหล่าอ๋องแห่งแคว้นต่างๆ ก็จะอ้างเหตุผลต่างๆ เพื่อระดมกำลังทหาร บ้างอ้างว่ารักษาความสงบ บ้างอ้างว่าปกป้องราชสำนัก แต่เป้าหมายที่แท้จริงของพวกเขาคือการขยายอำนาจและดินแดนของตน ทำให้ราชสำนักกลายเป็นเพียงหุ่นเชิด เช่นเดียวกับเหตุการณ์สามก๊ก พวกเขาจะแยกแผ่นดินออกเป็นส่วนๆ แล้วแย่งชิงกัน”“ในสถานการณ์ปกติ อาจจะมีอ๋องแห่งแคว้นที่แข็งแกร่งที่สุดขึ้นมาผงาดและรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งได้ในท้ายที่สุด”“แต่ในเวลานั้น ข้าจะเปิดประตูด่านเย่ว์หยาให้กองทัพแคว้นเหลียวหกแสนนายเข้าสู่แคว้นต้าฉิน ด้วยกำลังของแคว้นเหลียว สามารถกวาดล้างทุกสิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 785
ในห้องรับรองของเย่ลู่เสินเสวียน ขุนนางแคว้นเหลียวทุกคนต่างตื่นเต้นยินดีหลังจากได้ฟังเรื่องความร่วมมือระหว่างเขากับจ้าวเสวียนจี“องค์รัชทายาท ด่านเย่ว์หยาขวางกั้นพวกเรามาหลายสิบปี บัดนี้ในที่สุดก็มีโอกาสทำลายมันลงได้ ความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่นี้แทบจะถูกส่งมาถึงองค์รัชทายาทโดยตรง เห็นได้ชัดว่าองค์รัชทายาทเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่ได้รับพรจากพระเจ้าทุ่งหญ้าโดยแท้”“จริง! หากเรากลืนแคว้นต้าฉินลงไปได้ ชื่อเสียงขององค์รัชทายาทจะดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ ใต้หล้าทั้งปวงจะต้องสยบแทบเท้าขององค์รัชทายาท”ท่ามกลางคำสรรเสริญเยินยอเหล่านี้ สีหน้าของเย่ลู่เสินเสวียนดูผ่อนคลายและพอใจเป็นอย่างยิ่งเขาโบกมือและกล่าวว่า “อย่าเพิ่งดีใจไป ความสำเร็จยังไม่ปรากฏ”มีคนรีบกล่าวขึ้น “องค์รัชทายาท จ้าวเสวียนจีมีอิทธิพลอย่างมหาศาลในต้าฉิน ครั้งนี้องค์รัชทายาทแห่งต้าฉินผลักดันเขาจนไม่มีทางเลือกต้องกบฏ เมื่อเขาลงมือ การทำลายด่านเย่ว์หยาย่อมไม่มีปัญหาแน่นอน”“ใช่แล้ว ที่สุดแล้วก็เพราะองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินโหดร้ายและไร้ความสามารถ สมควรแล้วที่ราชวงศ์หลี่ต้องล่มสลาย”“อย่าประมาทองค์รัชทายาทแห่งต้าฉิน”ในท่ามกลางเสียงยกยอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 786
ขณะที่เย่ลู่เสินเสวียนเริ่มตระหนักถึงอานุภาพของปืนไฟ สองขุนนางสำคัญจากคณะทูตแคว้นเหลียว สือเซวียนเหว่ยและเซียวเทียนหนาน กำลังเดินอยู่ในย่านการค้าที่คึกคักที่สุดในเมืองหลวงด้วยความตื่นตะลึงพวกเขาเคยชินกับสภาพทุ่งหญ้าอันหนาวเหน็บของแคว้นเหลียว เมื่อได้มาเห็นเมืองหลวงต้าฉินที่มีผู้คนพลุกพล่านและความเจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจและทึ่งในสิ่งที่เห็น“ที่นี่ช่างครึกครื้นเสียจริง” สือเซวียนเหว่ยเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจเซียวเทียนหนานพยักหน้า “ที่แคว้นเหลียว ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่แทบไม่มีผู้คน บางหมู่บ้านของเรายังไม่เจริญเท่าหมู่บ้านเล็กๆ ของต้าฉิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเปรียบเทียบกับเมืองหลวง เมืองหลวงของพวกเรายังเจริญสู้ที่นี่ไม่ได้แม้แต่เสี้ยวหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ดีกว่าเมืองหลวงของเรามากนัก”สือเซวียนเหว่ยเลียริมฝีปากก่อนจะกล่าว “ชาวต้าฉินไม่คู่ควรกับเมืองที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ หวาเซี่ยมีทรัพยากรธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ สภาพแวดล้อมดีกว่าแคว้นเหลียวของเรามาก ทุ่งหญ้ามีเพียงวัว แกะ และทุ่งหญ้า แม้แต่ปลายังไม่ค่อยมีให้เห็น แต่ในต้าฉิน สิ่งเหล่านี้มีอยู่ทุกหนแห่ง”“ไม่แปลกใจเลย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 787
ดูเหมือนเหอคุนจะเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและได้รับความนับถือมากทันทีที่เขาเอ่ยเสนอราคาห้าพันตำลึงเงิน ผู้คนที่กำลังแข่งขันเสนอราคากันอยู่ต่างยิ้มและประสานมือให้เหอคุน ก่อนจะถอยออกจากการแข่งขันอย่างไม่ลังเลเหอคุนเองก็ทักทายพวกเขากลับด้วยความสุภาพ โค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมกล่าวคำขอบคุณไม่นานนัก เจ้าของร้านก็อุ้มหยกชิ้นงดงามนั้นออกมา เหอคุนไม่รอช้า หยิบตั๋วเงินห้าพันตำลึงส่งให้ทันทีหลังจากได้รับหยก เหอคุนก็ยื่นให้สือเซวียนเหว่ยและเซียวเทียนหนานโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้างว่า “สองท่านไม่ต้องเกรงใจ ข้าเหอคุนไม่มีอะไรชอบมากไปกว่าการสร้างมิตรภาพ”ทั้งเซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยที่ได้อุ้มหยกมูลค่าถึงห้าพันตำลึงไว้ในมือ ต่างก็ตกอยู่ในความสับสนงุนงงพวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าที่ต้าฉินจะมีคนใจกว้างและอัธยาศัยดีถึงเพียงนี้เมื่อสบตากัน ทั้งคู่ก็เห็นประกายความตื่นเต้นในดวงตาของอีกฝ่าย สหายคนนี้คุ้มค่าที่จะสานสัมพันธ์ด้วยแน่นอนหยกชิ้นนี้มูลค่าถึงห้าพันตำลึง!แม้พวกเขาจะดำรงตำแหน่งขุนนางในแคว้นเหลียว แต่เงินเดือนที่ได้รับก็น้อยนิดเพราะแคว้นเหลียวเป็นดินแดนที่ยากจนอย่างแ
최신 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
