LOGINShare
บทที่ 748
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 749
“ตกลง ข้ารับปากเจ้า”หลี่เฉินมองจ้าวไท่ไหล กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทรงพลัง “ข้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายพี่สาวของเจ้า และจะมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้แก่นาง เพื่อให้นางไร้กังวลในภายภาคหน้า”“จ้าวเสวียนจีคือจ้าวเสวียนจี สำนักราชเลขาคือสำนักราชเลขา และกบฏก็คือกบฏ”“แต่จ้าวชิงหลาน จะยังคงเป็นฮองเฮาแห่งจักรวรรดิต้าฉินตลอดไป”น้ำเสียงของหลี่เฉินชัดเจน ทุกถ้อยคำหนักแน่น ราวกับคำสั่งจากสวรรค์ ดังก้องไปทั่วตำหนักเฟิ่งสี่จ้าวไท่ไหลจ้องมองใบหน้าของหลี่เฉินอย่างไม่ละสายตา รับฟังทุกคำพูดของเขาร่างที่เคยยืดตรงราวกับหอก พลันอ่อนยวบลงเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมเมื่อความมุ่งมั่นหมดสิ้น จ้าวไท่ไหลก็ผ่อนคลายลง เขายื่นรายชื่อให้หลี่เฉินโดยไม่ลังเล และเอ่ยด้วยเสียงเบา “บางทีคำรับรองนี้อาจไม่มีข้อผูกมัดใดๆ และข้าก็ไม่มีความสามารถจะคอยตรวจสอบว่าท่านจะทำตามหรือไม่”“แต่จนถึงตอนนี้ ข้ายังไม่เคยผิดคำสัญญา”หลี่เฉินรับรายชื่อไว้ และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าก็ไม่มีความสามารถที่จะคอยกำกับให้ข้าทำตามคำรับรอง แต่เจ้าก็ไม่มีค่าพอที่ข้าจะต้องโกหกเจ้าด้วย”จ้าวไท่ไหลหัวเราะออกมาเบาๆ “ถูกต้อง ดังนั้นข้าจึง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 750
“ไท่ไหล……”ทันทีที่เสียงเรียกของจ้าวชิงหลานซึ่งเปี่ยมไปด้วยความอาวรณ์ดังขึ้น ประตูก็ปิดลงตามมาจ้าวไท่ไหลจากไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาได้ยินเสียงเรียกครั้งสุดท้ายของนางหรือไม่เมื่อเห็นเช่นนั้น จ้าวชิงหลานก็ไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป นางยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้อย่างเศร้าสลดหลี่เฉินหันหลังกลับมามองที่ม่านลูกปัด แต่คราวนี้เขาไม่ได้เข้าไปเขายืนอยู่ภายนอกม่านลูกปัด และกล่าวว่า “พอได้แล้ว อย่าร้องไห้เลย เจ้าร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว ยังอยู่ในช่วงพักฟื้น การเศร้าเสียใจมากเกินไปไม่เป็นผลดีต่อการฟื้นตัวของเจ้า”แต่จ้าวชิงหลานราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเขา ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม“พอได้แล้ว! ถ้าเจ้าร้องไห้อีก ข้าจะส่งจ้าวไท่ไหลไปประจำการที่ด่านเย่ว์หยา ให้เขาเป็นเพียงทหารเฝ้าเมือง ไม่ต้องไปเสียนเฉา ปล่อยให้เขาเอาตัวรอดเองก็แล้วกัน”เสียงตวาดของหลี่เฉินที่แฝงด้วยความรำคาญ ทำให้จ้าวชิงหลานโกรธจัด นางสะบัดม่านลูกปัดออกแล้วพุ่งตัวออกมาจ้าวชิงหลานจ้องมองหลี่เฉินด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้ากล้าหรือ!”หลี่เฉินสะบัดรายชื่อในมือ และพูดอย่างไม่แยแส “สิ่งที่ข้าต้องการ ข้าก็ได้มาแล้ว ยังมีสิ่งใดที่ข้าจะไม่ก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 751
เพื่อความปลอดภัยสูงสุด หลี่เฉินได้ให้ซูผิงเป่ยควบคุมกองกำลังป้องกันตำหนักบูรพา ซึ่งเป็นองครักษ์อวี่หลินที่รับผิดชอบดูแลตำหนักแต่ถึงกระนั้น องครักษ์เสื้อแพรก็ยังคงเป็นกองกำลังที่หลี่เฉินถนัดใช้มากที่สุด อีกทั้งความสามารถส่วนตัวขององครักษ์เสื้อแพรก็เหนือกว่าองครักษ์อวี่หลินที่เป็นทหารปกติ ดังนั้นในตำหนักบูรพา องครักษ์ที่มีระดับหัวหน้าต่างก็ถูกคัดเลือกมาจากองครักษ์เสื้อแพรทั้งสิ้นนอกจากนี้ หน่วยบูรพาที่ประจำอยู่ในเมืองหลวงก็เปรียบเสมือนสำนักงานใหญ่ ทุกคนในองครักษ์เสื้อแพรล้วนเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ ซานเป่าสามารถเรียกชื่อของพวกเขาได้อย่างแม่นยำ และรู้ประวัติความเป็นมาของพวกเขาทุกคน ผู้ใดที่สามารถมารับตำแหน่งในหน่วยบูรพาของเมืองหลวงได้ ต่างก็ต้องผ่านการเห็นชอบจากซานเป่าดังนั้น เมื่อซานเป่าเห็นรายชื่อในบัญชีที่อยู่ตรงหน้า เขาก็ตกตะลึงจนหน้าถอดสี"รายชื่อนี้คือรายชื่อคนที่จ้าวเสวียนจีติดต่อไว้ หากเกิดเหตุไม่คาดฝัน คนเหล่านี้ก็จะกลายเป็นคนของจ้าวเสวียนจีในทันที รายชื่อส่วนใหญ่เป็นแม่ทัพที่มีอำนาจทางทหารจริง ๆ ส่วนคนอื่น ๆ ที่เจ้ารู้จักก็คือหัวหน้าองครักษ์ในตำหนักบูรพาของข้า และหัวหน้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 752
หลังจากถูกต่อว่าตักเตือน ซานเป่าก็ทำความเคารพหลี่เฉินอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งแต่ทันทีที่เขาหันหลังกลับ สีหน้าของซานเป่าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและเยือกเย็น แสดงออกถึงตัวตนของ กวางกง แห่งหน่วยบูรพาที่ผู้คนทั่วหล้าต่างหวาดกลัว“มาสิ!”เสียงแหลมสูงของซานเป่าดังขึ้น พร้อมกับความเย็นยะเยือก“กวางกงเชิญสั่งการ”ทันใดนั้น มีคนจำนวนหนึ่งเข้ามารายล้อมพร้อมรับคำสั่งอย่างนอบน้อม“กลับไปที่หน่วยบูรพา วันนี้ข้าจะลงโทษตามกฎของหน่วย!”ด้วยความโกรธที่อัดแน่นในใจ ซานเป่านำกลุ่มองครักษ์เดินทางกลับหน่วยบูรพาอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงหน้าประตู เฉินทงซึ่งกำลังจะออกไปทำธุระก็พอดีเห็นซานเป่า เขารีบยกมือคารวะอย่างสุภาพ “กวางกงไม่ได้อยู่ที่ตำหนักบูรพาหรือ? กลับมาที่นี่ มีเรื่องสำคัญหรือ?”ซานเป่ายิ้มเยาะ ก่อนจะกล่าวเสียงเย็นชา “ดีแล้วที่ผู้บัญชาการเฉินอยู่ที่นี่ ไปกับข้าสิ”พูดจบ ซานเป่าสะบัดเสื้อคลุม แล้วเดินตรงไปยังศาลกลางของหน่วยบูรพาโดยไม่พูดอะไรอีกหน่วยบูรพาเป็นองค์กรขนาดใหญ่ที่รวมหน้าที่ด้านการลงโทษและคุมขังนักโทษไว้ด้วยกัน ภายในมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน หากจะเปรียบก็ไม่ต่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 753
ด้วยความโกรธเกรี้ยว ซานเป่าเปล่งเสียงประโยคสุดท้ายออกมาพร้อมกับใช้ลมปราณ ส่งผลให้บรรยากาศภายในศาลกลางพลันหนักอึ้งทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันทุกคนต่างหวาดหวั่น สายตาเริ่มมองไปรอบ ๆ เพื่อค้นหาว่าใครกันที่เป็นคนทรยศที่ทำให้กวางกงเดือดดาลถึงเพียงนี้และคนที่ถูกจับตามองมากที่สุดก็คือเหมียวเฟิงเย่ ซึ่งเป็นคนแรกที่ถูกเรียกชื่อเหมียวเฟิงเย่รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่โถมใส่ เขาเริ่มลนลานทันทีโดยไม่รู้ตัวเขาเผลอหันไปมองเฉินทงเฉินทงไม่อาจเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้ เพราะหากปล่อยให้คนสนิทของตนถูกกล่าวหาโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไร คนอื่น ๆ ในหน่วยบูรพาคงไม่กล้าเชื่อใจเขาอีกต่อไปเฉินทงขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “กวางกง เรื่องอะไรกันที่ทำให้ท่านโกรธถึงเพียงนี้? หากมีคนทรยศจริง ๆ ก็โปรดบอกออกมาให้ชัดเจน องครักษ์เสื้อแพรจะไม่มีวันปล่อยคนพวกนั้นไว้แน่ แต่ข้าหวังว่าท่านจะไม่กล่าวหาผู้บริสุทธิ์โดยไร้หลักฐาน”ซานเป่ายังคงมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะกล่าว “เหมียวเฟิงเย่ เจี่ยงต้าเหนียน หูเชวีย พวกเจ้าสามคน ก้าวออกมาข้างหน้า”ชายทั้งสามที่ถูกเรียกชื่อหันไปมองหน้ากัน เห็นความตกใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 754
เสียงตวาดของเฉินทง ทำให้สติของเหมียวเฟิงเย่ที่ตึงเครียดอยู่แล้วถึงกับพังทลายในหัวของเขาไม่ได้คิดเรื่องการสารภาพผิดเลยแม้แต่น้อยเพราะในฐานะคนที่ทำงานในหน่วยบูรพามากว่าสิบปี เหมียวเฟิงเย่รู้ดีถึงวิธีการลงโทษของหน่วยนี้หากสารภาพผิด ไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับการผ่อนปรน แต่ยังจะต้องตายอย่างน่าอนาถยิ่งกว่าเดิมเมื่อความหวาดกลัวและสิ้นหวังเข้าครอบงำ เหมียวเฟิงเย่ก็แผดเสียงออกมาด้วยความคลั่ง “พวกเจ้าบีบข้าเอง!!”พูดจบ เขารวบรวมลมปราณทั้งหมด แล้วหันกลับไปโจมตีเฉินทงด้วยฝ่ามือเต็มแรงเฉินทงที่ไม่เคยคิดเลยว่า คนสนิทที่เชื่อฟังเขามาตลอดจะกล้าลงมือทำร้ายเขาในช่วงวิกฤตเช่นนี้ ถึงกับตั้งตัวไม่ทันเฉินทงทำได้เพียงบิดตัวหลบเพื่อป้องกันจุดสำคัญ แต่ฝ่ามือของเหมียวเฟิงเย่ก็ยังฟาดเข้าที่ไหล่ของเขาเต็ม ๆเสียงดัง ปึก! เฉินทงรู้สึกได้ทันทีว่า กระดูกไหล่ของเขาแตกหัก ลมปราณภายในพลุ่งพล่านจนเขาถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว ทุกก้าวที่ถอยหลัง ทิ้งรอยเท้าไว้บนพื้นหินอย่างชัดเจน เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ที่เขาไปชนก็ระเบิดเป็นผุยผงสิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า ฝ่ามือของเหมียวเฟิงเย่ทรงพลังเพียงใดเฉินทงอ้าปากพ่นเลือดออกมาเป็นลิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 755
ศีรษะของเหมียวเฟิงเย่ระเบิดเหมือนแตงโมใต้ฝ่าเท้าของซานเป่าเศษเนื้อสีแดงและสีขาว ผสมกับของเหลวข้นเหนียวที่ส่งกลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วบริเวณจากนั้นเป็นรายที่สอง และรายที่สามซานเป่าไม่ได้หยุด เขาก้าวเท้าเหยียบศีรษะของคนทรยศทั้งสามคนจนแหลกละเอียดบรรยากาศในศาลกลางเงียบสนิทแม้ลมจากรูโหว่บนหลังคาจะพัดวูบเข้ามา แต่ก็ไม่อาจพัดพากลิ่นคาวเลือดที่อบอวลหนาแน่นออกไปได้โชคดีที่คนในห้องล้วนเป็นยอดฝีมือ และผ่านประสบการณ์ความโหดร้ายมามากมาย จึงยังสามารถอดกลั้นไม่อาเจียนออกมาได้ซานเป่ากวาดตามองทุกคนในห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูด เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้ามีคำเตือนให้พวกเจ้า หากพวกเจ้าได้รับเงินเดือนจากหน่วยบูรพา ก็จงจำไว้ว่าใครคือเจ้านายของพวกเจ้า งานของพวกเจ้าคือทำทุกอย่างเพื่อเจ้านายให้ดีที่สุด อย่าได้คิดสิ่งที่ไม่ควรคิด”“อย่าคิดว่าเรื่องที่พวกเจ้าทำอย่างลับ ๆ จะไม่มีใครรู้”“สิ่งที่พูดก่อนหน้านี้เป็นคำพูดทั่ว ๆ ไป แต่ประโยคต่อไปนี้ ข้าขอให้พวกเจ้าจำให้ขึ้นใจ”“หากหน่วยบูรพาเกิดเรื่อง องค์ชายจะไม่ถามหาความรับผิดชอบจากพวกเจ้า แต่จะถามข้าโดยตรง และหากพวกเจ้าทำให
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 756
คำพูดของซานเป่าทำให้เฉินทงนิ่งอึ้งไป“เจ้ามัวแต่คิดถึงอิทธิพลในหน่วยบูรพาอยู่หรือ? หากมีเวลาเช่นนั้น ควรคิดถึงวิธีขอประทานอภัยจากองค์ชายจะดีกว่า”คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของเฉินทงเปลี่ยนไปทันที เขาหลุดปากถามออกมา “องค์ชายจะทรงกริ้วข้าด้วยหรือ?”ซานเป่าพูดอย่างเรียบเฉยว่า “จิตใจขององค์ราชันยากจะคาดเดาได้ องค์ชายของเรา แม้ยังเป็นเพียงรัชทายาท แต่แนวทางและความคิดของพระองค์ชักจะเหมือนจักรพรรดิขึ้นทุกวันแล้ว”เฉินทงกัดฟัน ก่อนจะถามว่า “ข้าควรเข้าเฝ้าทันทีเลยหรือไม่?”ซานเป่าตอบเสียงเรียบ “หรือผู้บัญชาการเฉินอยากให้องค์ชายทรงระลึกถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดหรือ?”เมื่อได้ยินคำตอบนี้ เฉินทงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคารวะลึก “ขอบพระคุณกวางกงที่ชี้แนะ ข้าจะจดจำพระคุณครั้งนี้ไปตลอดชีวิต”เฉินทงรีบลุกไปด้วยความกังวล ขณะที่ซานเป่ามองแผ่นหลังเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉยเฉินทงมีฝีมือเพียงเท่านี้ หากไม่มีองค์รัชทายาทคอยหนุนหลัง ต่อให้ผ่านไปอีกหนึ่งร้อยปี ก็ไม่มีทางแย่งชิงอำนาจจากเขาได้แม้แต่น้อยแต่เพราะเพียงคำเดียวจากองค์รัชทายาท เขาจำต้องค่อย ๆ ช่วยเขาไต่เต้าขึ้นมาเพราะนี่คือสิ่งที่องค์ชายต้องการบางที องค
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 978
หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 977
หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 976
"องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 975
คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
