เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 748
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 749
“ตกลง ข้ารับปากเจ้า”หลี่เฉินมองจ้าวไท่ไหล กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทรงพลัง “ข้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายพี่สาวของเจ้า และจะมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้แก่นาง เพื่อให้นางไร้กังวลในภายภาคหน้า”“จ้าวเสวียนจีคือจ้าวเสวียนจี สำนักราชเลขาคือสำนักราชเลขา และกบฏก็คือกบฏ”“แต่จ้าวชิงหลาน จะยังคงเป็นฮองเฮาแห่งจักรวรรดิต้าฉินตลอดไป”น้ำเสียงของหลี่เฉินชัดเจน ทุกถ้อยคำหนักแน่น ราวกับคำสั่งจากสวรรค์ ดังก้องไปทั่วตำหนักเฟิ่งสี่จ้าวไท่ไหลจ้องมองใบหน้าของหลี่เฉินอย่างไม่ละสายตา รับฟังทุกคำพูดของเขาร่างที่เคยยืดตรงราวกับหอก พลันอ่อนยวบลงเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมเมื่อความมุ่งมั่นหมดสิ้น จ้าวไท่ไหลก็ผ่อนคลายลง เขายื่นรายชื่อให้หลี่เฉินโดยไม่ลังเล และเอ่ยด้วยเสียงเบา “บางทีคำรับรองนี้อาจไม่มีข้อผูกมัดใดๆ และข้าก็ไม่มีความสามารถจะคอยตรวจสอบว่าท่านจะทำตามหรือไม่”“แต่จนถึงตอนนี้ ข้ายังไม่เคยผิดคำสัญญา”หลี่เฉินรับรายชื่อไว้ และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าก็ไม่มีความสามารถที่จะคอยกำกับให้ข้าทำตามคำรับรอง แต่เจ้าก็ไม่มีค่าพอที่ข้าจะต้องโกหกเจ้าด้วย”จ้าวไท่ไหลหัวเราะออกมาเบาๆ “ถูกต้อง ดังนั้นข้าจึง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 750
“ไท่ไหล……”ทันทีที่เสียงเรียกของจ้าวชิงหลานซึ่งเปี่ยมไปด้วยความอาวรณ์ดังขึ้น ประตูก็ปิดลงตามมาจ้าวไท่ไหลจากไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาได้ยินเสียงเรียกครั้งสุดท้ายของนางหรือไม่เมื่อเห็นเช่นนั้น จ้าวชิงหลานก็ไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป นางยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้อย่างเศร้าสลดหลี่เฉินหันหลังกลับมามองที่ม่านลูกปัด แต่คราวนี้เขาไม่ได้เข้าไปเขายืนอยู่ภายนอกม่านลูกปัด และกล่าวว่า “พอได้แล้ว อย่าร้องไห้เลย เจ้าร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว ยังอยู่ในช่วงพักฟื้น การเศร้าเสียใจมากเกินไปไม่เป็นผลดีต่อการฟื้นตัวของเจ้า”แต่จ้าวชิงหลานราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเขา ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม“พอได้แล้ว! ถ้าเจ้าร้องไห้อีก ข้าจะส่งจ้าวไท่ไหลไปประจำการที่ด่านเย่ว์หยา ให้เขาเป็นเพียงทหารเฝ้าเมือง ไม่ต้องไปเสียนเฉา ปล่อยให้เขาเอาตัวรอดเองก็แล้วกัน”เสียงตวาดของหลี่เฉินที่แฝงด้วยความรำคาญ ทำให้จ้าวชิงหลานโกรธจัด นางสะบัดม่านลูกปัดออกแล้วพุ่งตัวออกมาจ้าวชิงหลานจ้องมองหลี่เฉินด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้ากล้าหรือ!”หลี่เฉินสะบัดรายชื่อในมือ และพูดอย่างไม่แยแส “สิ่งที่ข้าต้องการ ข้าก็ได้มาแล้ว ยังมีสิ่งใดที่ข้าจะไม่ก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 751
เพื่อความปลอดภัยสูงสุด หลี่เฉินได้ให้ซูผิงเป่ยควบคุมกองกำลังป้องกันตำหนักบูรพา ซึ่งเป็นองครักษ์อวี่หลินที่รับผิดชอบดูแลตำหนักแต่ถึงกระนั้น องครักษ์เสื้อแพรก็ยังคงเป็นกองกำลังที่หลี่เฉินถนัดใช้มากที่สุด อีกทั้งความสามารถส่วนตัวขององครักษ์เสื้อแพรก็เหนือกว่าองครักษ์อวี่หลินที่เป็นทหารปกติ ดังนั้นในตำหนักบูรพา องครักษ์ที่มีระดับหัวหน้าต่างก็ถูกคัดเลือกมาจากองครักษ์เสื้อแพรทั้งสิ้นนอกจากนี้ หน่วยบูรพาที่ประจำอยู่ในเมืองหลวงก็เปรียบเสมือนสำนักงานใหญ่ ทุกคนในองครักษ์เสื้อแพรล้วนเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ ซานเป่าสามารถเรียกชื่อของพวกเขาได้อย่างแม่นยำ และรู้ประวัติความเป็นมาของพวกเขาทุกคน ผู้ใดที่สามารถมารับตำแหน่งในหน่วยบูรพาของเมืองหลวงได้ ต่างก็ต้องผ่านการเห็นชอบจากซานเป่าดังนั้น เมื่อซานเป่าเห็นรายชื่อในบัญชีที่อยู่ตรงหน้า เขาก็ตกตะลึงจนหน้าถอดสี"รายชื่อนี้คือรายชื่อคนที่จ้าวเสวียนจีติดต่อไว้ หากเกิดเหตุไม่คาดฝัน คนเหล่านี้ก็จะกลายเป็นคนของจ้าวเสวียนจีในทันที รายชื่อส่วนใหญ่เป็นแม่ทัพที่มีอำนาจทางทหารจริง ๆ ส่วนคนอื่น ๆ ที่เจ้ารู้จักก็คือหัวหน้าองครักษ์ในตำหนักบูรพาของข้า และหัวหน้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 752
หลังจากถูกต่อว่าตักเตือน ซานเป่าก็ทำความเคารพหลี่เฉินอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งแต่ทันทีที่เขาหันหลังกลับ สีหน้าของซานเป่าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและเยือกเย็น แสดงออกถึงตัวตนของ กวางกง แห่งหน่วยบูรพาที่ผู้คนทั่วหล้าต่างหวาดกลัว“มาสิ!”เสียงแหลมสูงของซานเป่าดังขึ้น พร้อมกับความเย็นยะเยือก“กวางกงเชิญสั่งการ”ทันใดนั้น มีคนจำนวนหนึ่งเข้ามารายล้อมพร้อมรับคำสั่งอย่างนอบน้อม“กลับไปที่หน่วยบูรพา วันนี้ข้าจะลงโทษตามกฎของหน่วย!”ด้วยความโกรธที่อัดแน่นในใจ ซานเป่านำกลุ่มองครักษ์เดินทางกลับหน่วยบูรพาอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงหน้าประตู เฉินทงซึ่งกำลังจะออกไปทำธุระก็พอดีเห็นซานเป่า เขารีบยกมือคารวะอย่างสุภาพ “กวางกงไม่ได้อยู่ที่ตำหนักบูรพาหรือ? กลับมาที่นี่ มีเรื่องสำคัญหรือ?”ซานเป่ายิ้มเยาะ ก่อนจะกล่าวเสียงเย็นชา “ดีแล้วที่ผู้บัญชาการเฉินอยู่ที่นี่ ไปกับข้าสิ”พูดจบ ซานเป่าสะบัดเสื้อคลุม แล้วเดินตรงไปยังศาลกลางของหน่วยบูรพาโดยไม่พูดอะไรอีกหน่วยบูรพาเป็นองค์กรขนาดใหญ่ที่รวมหน้าที่ด้านการลงโทษและคุมขังนักโทษไว้ด้วยกัน ภายในมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน หากจะเปรียบก็ไม่ต่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 753
ด้วยความโกรธเกรี้ยว ซานเป่าเปล่งเสียงประโยคสุดท้ายออกมาพร้อมกับใช้ลมปราณ ส่งผลให้บรรยากาศภายในศาลกลางพลันหนักอึ้งทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันทุกคนต่างหวาดหวั่น สายตาเริ่มมองไปรอบ ๆ เพื่อค้นหาว่าใครกันที่เป็นคนทรยศที่ทำให้กวางกงเดือดดาลถึงเพียงนี้และคนที่ถูกจับตามองมากที่สุดก็คือเหมียวเฟิงเย่ ซึ่งเป็นคนแรกที่ถูกเรียกชื่อเหมียวเฟิงเย่รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่โถมใส่ เขาเริ่มลนลานทันทีโดยไม่รู้ตัวเขาเผลอหันไปมองเฉินทงเฉินทงไม่อาจเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้ เพราะหากปล่อยให้คนสนิทของตนถูกกล่าวหาโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไร คนอื่น ๆ ในหน่วยบูรพาคงไม่กล้าเชื่อใจเขาอีกต่อไปเฉินทงขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “กวางกง เรื่องอะไรกันที่ทำให้ท่านโกรธถึงเพียงนี้? หากมีคนทรยศจริง ๆ ก็โปรดบอกออกมาให้ชัดเจน องครักษ์เสื้อแพรจะไม่มีวันปล่อยคนพวกนั้นไว้แน่ แต่ข้าหวังว่าท่านจะไม่กล่าวหาผู้บริสุทธิ์โดยไร้หลักฐาน”ซานเป่ายังคงมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะกล่าว “เหมียวเฟิงเย่ เจี่ยงต้าเหนียน หูเชวีย พวกเจ้าสามคน ก้าวออกมาข้างหน้า”ชายทั้งสามที่ถูกเรียกชื่อหันไปมองหน้ากัน เห็นความตกใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 754
เสียงตวาดของเฉินทง ทำให้สติของเหมียวเฟิงเย่ที่ตึงเครียดอยู่แล้วถึงกับพังทลายในหัวของเขาไม่ได้คิดเรื่องการสารภาพผิดเลยแม้แต่น้อยเพราะในฐานะคนที่ทำงานในหน่วยบูรพามากว่าสิบปี เหมียวเฟิงเย่รู้ดีถึงวิธีการลงโทษของหน่วยนี้หากสารภาพผิด ไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับการผ่อนปรน แต่ยังจะต้องตายอย่างน่าอนาถยิ่งกว่าเดิมเมื่อความหวาดกลัวและสิ้นหวังเข้าครอบงำ เหมียวเฟิงเย่ก็แผดเสียงออกมาด้วยความคลั่ง “พวกเจ้าบีบข้าเอง!!”พูดจบ เขารวบรวมลมปราณทั้งหมด แล้วหันกลับไปโจมตีเฉินทงด้วยฝ่ามือเต็มแรงเฉินทงที่ไม่เคยคิดเลยว่า คนสนิทที่เชื่อฟังเขามาตลอดจะกล้าลงมือทำร้ายเขาในช่วงวิกฤตเช่นนี้ ถึงกับตั้งตัวไม่ทันเฉินทงทำได้เพียงบิดตัวหลบเพื่อป้องกันจุดสำคัญ แต่ฝ่ามือของเหมียวเฟิงเย่ก็ยังฟาดเข้าที่ไหล่ของเขาเต็ม ๆเสียงดัง ปึก! เฉินทงรู้สึกได้ทันทีว่า กระดูกไหล่ของเขาแตกหัก ลมปราณภายในพลุ่งพล่านจนเขาถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว ทุกก้าวที่ถอยหลัง ทิ้งรอยเท้าไว้บนพื้นหินอย่างชัดเจน เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ที่เขาไปชนก็ระเบิดเป็นผุยผงสิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า ฝ่ามือของเหมียวเฟิงเย่ทรงพลังเพียงใดเฉินทงอ้าปากพ่นเลือดออกมาเป็นลิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 755
ศีรษะของเหมียวเฟิงเย่ระเบิดเหมือนแตงโมใต้ฝ่าเท้าของซานเป่าเศษเนื้อสีแดงและสีขาว ผสมกับของเหลวข้นเหนียวที่ส่งกลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วบริเวณจากนั้นเป็นรายที่สอง และรายที่สามซานเป่าไม่ได้หยุด เขาก้าวเท้าเหยียบศีรษะของคนทรยศทั้งสามคนจนแหลกละเอียดบรรยากาศในศาลกลางเงียบสนิทแม้ลมจากรูโหว่บนหลังคาจะพัดวูบเข้ามา แต่ก็ไม่อาจพัดพากลิ่นคาวเลือดที่อบอวลหนาแน่นออกไปได้โชคดีที่คนในห้องล้วนเป็นยอดฝีมือ และผ่านประสบการณ์ความโหดร้ายมามากมาย จึงยังสามารถอดกลั้นไม่อาเจียนออกมาได้ซานเป่ากวาดตามองทุกคนในห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูด เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้ามีคำเตือนให้พวกเจ้า หากพวกเจ้าได้รับเงินเดือนจากหน่วยบูรพา ก็จงจำไว้ว่าใครคือเจ้านายของพวกเจ้า งานของพวกเจ้าคือทำทุกอย่างเพื่อเจ้านายให้ดีที่สุด อย่าได้คิดสิ่งที่ไม่ควรคิด”“อย่าคิดว่าเรื่องที่พวกเจ้าทำอย่างลับ ๆ จะไม่มีใครรู้”“สิ่งที่พูดก่อนหน้านี้เป็นคำพูดทั่ว ๆ ไป แต่ประโยคต่อไปนี้ ข้าขอให้พวกเจ้าจำให้ขึ้นใจ”“หากหน่วยบูรพาเกิดเรื่อง องค์ชายจะไม่ถามหาความรับผิดชอบจากพวกเจ้า แต่จะถามข้าโดยตรง และหากพวกเจ้าทำให
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 756
คำพูดของซานเป่าทำให้เฉินทงนิ่งอึ้งไป“เจ้ามัวแต่คิดถึงอิทธิพลในหน่วยบูรพาอยู่หรือ? หากมีเวลาเช่นนั้น ควรคิดถึงวิธีขอประทานอภัยจากองค์ชายจะดีกว่า”คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของเฉินทงเปลี่ยนไปทันที เขาหลุดปากถามออกมา “องค์ชายจะทรงกริ้วข้าด้วยหรือ?”ซานเป่าพูดอย่างเรียบเฉยว่า “จิตใจขององค์ราชันยากจะคาดเดาได้ องค์ชายของเรา แม้ยังเป็นเพียงรัชทายาท แต่แนวทางและความคิดของพระองค์ชักจะเหมือนจักรพรรดิขึ้นทุกวันแล้ว”เฉินทงกัดฟัน ก่อนจะถามว่า “ข้าควรเข้าเฝ้าทันทีเลยหรือไม่?”ซานเป่าตอบเสียงเรียบ “หรือผู้บัญชาการเฉินอยากให้องค์ชายทรงระลึกถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดหรือ?”เมื่อได้ยินคำตอบนี้ เฉินทงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคารวะลึก “ขอบพระคุณกวางกงที่ชี้แนะ ข้าจะจดจำพระคุณครั้งนี้ไปตลอดชีวิต”เฉินทงรีบลุกไปด้วยความกังวล ขณะที่ซานเป่ามองแผ่นหลังเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉยเฉินทงมีฝีมือเพียงเท่านี้ หากไม่มีองค์รัชทายาทคอยหนุนหลัง ต่อให้ผ่านไปอีกหนึ่งร้อยปี ก็ไม่มีทางแย่งชิงอำนาจจากเขาได้แม้แต่น้อยแต่เพราะเพียงคำเดียวจากองค์รัชทายาท เขาจำต้องค่อย ๆ ช่วยเขาไต่เต้าขึ้นมาเพราะนี่คือสิ่งที่องค์ชายต้องการบางที องค
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 818
เมื่อคำพูดของเหอคุนสิ้นสุดลง เซียวเทียนหนานก็รีบลากเขาไปยังตรอกข้างๆเหอคุนรู้สึกงุนงงไปชั่วขณะเขาเกือบคิดว่าเซียวเทียนหนานคงจะทนแรงกดดันไม่ไหวและต้องการปะทะกับเขาแต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เขาไม่รู้อะไรเลยเหอคุนรู้ดีว่างานสำคัญที่สุดของเขาคือการล้วงข้อมูลจากขุนนางแคว้นเหลียว ดังนั้นเขาแทบไม่ได้กลับไปที่ตำหนักบูรพา แต่เลือกดักรออยู่หน้าจุดพักแรมกลัวว่าจะพลาดโอกาสสำคัญเสียงวุ่นวายที่เกิดขึ้นในจุดพักแรมก่อนหน้านี้ เหอคุนก็พอจะทราบเขาคิดจะกลับไปรายงานตำหนักบูรพา แต่เมื่อเห็นองครักษ์เสื้อแพรจำนวนมากตั้งกำแพงป้องกันไว้รอบพื้นที่ เขาก็ไม่ได้เร่งรีบในเมื่อทุกคนรู้กันดีว่าหน่วยบูรพาเป็นเสมือนสุนัขรับใช้ขององค์รัชทายาท เขาจึงแน่ใจว่าไม่องค์รัชทายาทก็หน่วยบูรพาย่อมรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว หรือไม่ก็อาจเป็นฝีมือขององค์รัชทายาทเองเซียวเทียนหนานมองเหอคุนด้วยแววตาแข็งกร้าว ก่อนกัดฟันกล่าวว่า "พวกเจ้าร้ายกาจนัก!""พวกข้าต้องใช้เวลาในการเก็บข้อมูล แต่พวกเจ้ากลับฆ่าสือเซวียนเหว่ยเพื่อส่งคำเตือนถึงข้าใช่หรือไม่!?"หัวใจของเหอคุนกระตุกวูบสือเซวียนเหว่ยตายแล้วอย่างนั้นหรือ?ต้องเพิ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 817
เย่ลู่เสินเสวียนมองเซียวเทียนหนานด้วยสีหน้าเรียบเฉยเขาไม่ได้สงสัยในตัวเซียวเทียนหนาน แต่รู้สึกว่าชายผู้นี้ดูเหมือนจะหวาดกลัวจนเสียสติ และพูดจาไร้สาระไม่หยุด"แจ้งเขาทำไม? ข้ายังต้องขออนุญาตเขาด้วยหรือ...""จำเป็นต้องแจ้งเขาจริงๆ!"แต่ทันทีที่พูดไปได้ครึ่งประโยค เย่ลู่เสินเสวียนก็คิดได้เพราะที่นี่คือดินแดนของต้าฉิน การเดินทางจากเมืองหลวงไปยังด่านเย่ว์หยาต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบถึงสิบห้าวัน เส้นทางที่ยาวนานเช่นนี้ มีโอกาสเกิดเหตุไม่คาดฝันได้ตลอดเวลาที่สำคัญที่สุดคือ เวลาสิบถึงสิบห้าวันนี้ อาจเพียงพอให้หลี่เฉินเสียใจหากหลี่เฉิน ผู้ที่กล้าเสี่ยงทุกอย่างตัดสินใจบ้าระห่ำขึ้นมา และพยายามกักตัวเขาไว้ในต้าฉิน ทุกอย่างจะพังทลายในดินแดนต้าฉิน ผู้เดียวที่สามารถต่อกรกับหลี่เฉินได้อย่างเท่าเทียม ก็คือผู้อาวุโสจ้าวดังนั้น หากได้รับการสนับสนุนจากจ้าวเสวียนจี การเดินทางครั้งนี้จะราบรื่นขึ้นมากเมื่อคิดได้เช่นนี้ เย่ลู่เสินเสวียนมองเซียวเทียนหนานด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปชายไร้ค่านี่ แม้จะเป็นคนของหว่านเหยียนไจ๋เต้า แต่ในช่วงเวลาวิกฤต ก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้างอย่างน้อยคำแนะนำนี้ก็ไม่ได้เสียเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 816
"แคว้นเหลียวไม่เคยถูกหยามเกียรติขนาดนี้ ข้าเองก็เช่นกัน!"เย่ลู่เสินเสวียนกล่าวอย่างเดือดดาล "ความแค้นนี้ต้องชำระ! แต่ไม่ใช่ตอนนี้!"ก่อนเดินทางมาจักรวรรดิต้าฉิน เย่ลู่เสินเสวียนได้ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับหลี่เฉินจากหลายแหล่งเขารู้ว่าจุดเด่นที่สุดของหลี่เฉิน คือการที่เขาไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ทั่วไปราวกับว่ามุมมองและวิธีการแก้ปัญหาของหลี่เฉิน แตกต่างจากคนธรรมดาโดยสิ้นเชิงคนเช่นนี้ถือว่าน่ากลัวอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อเขายืนอยู่ในตำแหน่งสูงสุดที่สามารถควบคุมจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่ได้ ก็ยิ่งทำให้รับมือได้ยากแม้เย่ลู่เสินเสวียนจะประเมินหลี่เฉินไว้สูงแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ การกระทำของหลี่เฉินยังคงเกินกว่าที่เขาคาดคิดคนผู้นี้ช่างกล้าเกินไป เขาทำได้ทุกอย่างจริงๆเมื่อความคิดนี้แวบขึ้นในหัว เย่ลู่เสินเสวียนก็รู้ทันทีว่า เขาไม่อยากอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไปในมุมมองของเขา หากจะล้างแค้นหรือตอบโต้ ต้องรอให้เขาออกจากจักรวรรดิต้าฉิน ผ่านด่านเย่ว์หยา และกลับถึงแคว้นเหลียวเสียก่อน เมื่อถึงแคว้นเหลียว เขาจึงจะสามารถเหยียบต้าฉินและหลี่เฉินไว้ใต้เท้าได้อย่างแท้จริงแต่การปะทะกับหลี่เฉินในเมืองหลวงเป็นเรื่องที่ไร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 815
ในโลกนี้ ยังมีสตรีที่ทำให้ข้าหลงใหลได้ถึงเพียงนี้ด้วยสถานะของเย่ลู่เสินเสวียน เขาสามารถเรียกหญิงใดที่เขาหมายตาให้มาอยู่ต่อหน้า และไล่กลับไปตามใจได้โดยเฉพาะในแคว้นเหลียว ซึ่งมีวัฒนธรรมที่เปรียบสตรีดุจเสื้อผ้าที่สามารถเปลี่ยนใหม่ได้ตามใจชอบแม้แต่ภรรยาของขุนนาง ก็สามารถเรียกให้มาร่วมเตียงด้วยได้ขุนนางเหล่านั้นไม่สามารถปฏิเสธ และยังต้องถือว่าเป็นเกียรตินี่คือกฎของทุ่งหญ้าซึ่งอาศัยหลักการปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผู้แข็งแกร่งย่อมครอบครองทุกสิ่งในแคว้นเหลียว เรื่องผู้หญิงยิ่งเป็นเช่นนั้นแต่เย่ลู่เสินเสวียนรู้ดีว่า สตรีที่เขาได้เห็นเมื่อครู่ ไม่ใช่ใครที่เขาจะได้มาครอบครองง่ายๆและเพราะเหตุนี้เอง นางจึงมีคุณค่าที่ทำให้เขาใฝ่ฝัน"องค์รัชทายาท"ชายกลางคนเดินกลับมายืนต่อหน้าเย่ลู่เสินเสวียน พร้อมยกมือขึ้นคำนับ น้ำเสียงหนักแน่นบาดแผลบริเวณฝ่ามือของเขาแม้ดูน่าสยดสยอง แต่เขากลับไม่แสดงอาการเจ็บปวดใดๆจากท่าทีที่แสดงออก ชัดเจนว่าเขาแตกต่างจากคนอื่นๆ ไม่ได้แสดงความยำเกรงเย่ลู่เสินเสวียนมากนักเย่ลู่เสินเสวียนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น?""นักฆ่าหญิงผู้นั้น ฆ่าอ๋อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 814
แม้เย่ลู่เสินเสวียนจะมีการปกป้อง แต่ขุนนางคนอื่นๆ กลับไม่ได้โชคดีเช่นนั้นมีบางคนถูกแรงระเบิดซัดกระเด็นไปโดยตรง คนหนึ่งศีรษะกระแทกเสา เลือดพุ่งออกจากจมูกและปาก ก่อนร่างจะกระตุกสองครั้งแล้วนิ่งไปอีกสองคนถูกแรงระเบิดเหวี่ยงออกไปนอกหน้าต่าง ร่วงลงบนซากปรักหักพัง ไม่มีเสียงตอบสนองอีกเลยเย่ลู่เสินเสวียนเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงสิ่งแรกที่เขาคิดคือ หลี่เฉินต้องการฆ่าปิดปากเขาบ้าไปแล้วหรือ!? เขากล้าทำได้อย่างไร!?"ความตกใจและความโกรธที่ท่วมท้นทำให้ใบหน้าของเย่ลู่เสินเสวียนบิดเบี้ยว"เกิดอะไรขึ้นกันแน่!?"เย่ลู่เสินเสวียนตะโกนด้วยเสียงต่ำ แม้ฝุ่นควันจะเกาะเต็มตัว แต่เขาไม่สนใจ"องค์รัชทายาท มียอดฝีมือบุกเข้ามา"ชายชราผู้ค้อมตัวเอ่ยคนคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ปกป้องเย่ลู่กู่จ้านฉีในวันนั้นมุมปากของเย่ลู่เสินเสวียนกระตุก สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชาเขาคิดไม่ออกว่าทำไมไม่ว่ามองจากมุมไหน หลี่เฉินไม่ควรจะลงมือกับเขาในเวลานี้นี่เป็นเหตุผลที่เขากล้าปรากฏตัวในเมืองหลวง และแม้กระทั่งยั่วยุหลี่เฉินด้วยเย่ลู่เสินเสวียนไม่ใช่คนโง่ หากไม่มีความมั่นใจ เขาย่อมไม่เสี่ยงชีวิตเช่นนี้เว้นแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 813
เมื่อเย่ลู่เสินเสวียนออกคำสั่ง องครักษ์หลายคนช่วยกันยกศพของฮาเลยต้าลี่เข้ามาตั้งแต่ช่วงเช้าจนถึงเวลานี้ ศพของฮาเลยต้าลี่ผ่านไปห้าหรือหกชั่วยามแล้ว จนร่างกายแข็งทื่อเลือดที่ไหลจนหมดทำให้ศพซีดเผือด ฮาเลยต้าลี่นอนแข็งอยู่บนพื้นห้องโถง ทุกคนในที่นั้นล้วนมีสีหน้าเรียบเฉยสำหรับคนแคว้นเหลียว ความตายไม่ใช่เรื่องน่าตกใจไม่มีใครรู้สึกเสียใจกับการตายของฮาเลยต้าลี่แม้กระทั่งเย่ลู่เสินเสวียนเอง แม้ลูกนอกสมรสของเขาเสียชีวิต เขายังไม่รู้สึกสะเทือนใจมากนัก นับประสาอะไรกับฮาเลยต้าลี่สิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกขมขื่นคือ ฮาเลยต้าลี่ตายอย่างน่าอับอาย โดยฝีมือต้าฉินฮาเลยต้าลี่ถูกหลี่เฉินใช้ปืนจ่อปากยิงจนตาย ตอนนี้ปากของเขายังคงเปิดอ้ากว้าง เผยให้เห็นฟันสีขาวและลิ้นซีดเผือด ภายในปากเต็มไปด้วยเลือดสีดำที่แห้งจนแข็ง มองดูน่ากลัวและน่าขยะแขยงเย่ลู่เสินเสวียนสั่งให้พลิกศพของฮาเลยต้าลี่ไปอีกด้าน เผยให้เห็นบาดแผลที่ด้านหลังศีรษะ ซึ่งเป็นรูขนาดเท่ากำปั้นเด็กบริเวณแผลยังคงมีเลือดและเศษสมองหลงเหลืออยู่ เมื่อมองผ่านรูเข้าไป สามารถเห็นกะโหลกที่ภายในว่างเปล่าเกือบครึ่ง ภาพที่เห็นนี้ หากคนจิตใจอ่อนแอคงร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 812
หลังฟังคำอธิบายของหลี่เฉิน กงฮุยอวี่รู้สึกว่า คนที่เล่นการเมืองเหล่านี้ ช่างมีจิตใจสกปรกเหลือเกินทุกการกระทำเล็กๆ ล้วนแฝงความหมายอันลึกซึ้งไม่น่าแปลกใจที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สำนักบัวขาวแม้จะมีผู้นำที่เก่งกาจหรือศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ยังไม่สามารถประสบความสำเร็จได้ถ้าราชวงศ์หลี่ทั้งหมดมีระดับความสามารถเช่นนี้ สำนักบัวขาวที่เป็นเพียงกลุ่มเล็กๆ จะเอาอะไรไปสู้กับราชสำนัก?เพียงแค่เล่ห์เหลี่ยมไม่กี่อย่าง ก็สามารถปั่นหัวเหล่าผู้คนของสำนักบัวขาวได้แล้วเมื่อนึกถึงอดีตราชวงศ์ที่แม้จะอ่อนแออย่างถึงที่สุด แต่คำสั่งปราบดินแดนเพียงฉบับเดียวก็ทำให้วีรชนแห่งเขาเหลียงซานหนึ่งร้อยแปดคนแยกย้ายกันไป กงฮุยอวี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าหนทางของสำนักบัวขาวช่างมืดมนเหลือเกินนางสลัดความคิดวุ่นวายเหล่านี้ออกไป ก่อนตอบกลับด้วยท่าทีเย็นชา "ต้องการให้ข้าลงมือเมื่อไหร่?"เมื่อเห็นว่ากงฮุยอวี่ตอบรับ หลี่เฉินถอนหายใจโล่งอกทันทีและกล่าวว่า "คืนนี้!"กงฮุยอวี่มองหลี่เฉินลึกซึ้งครั้งหนึ่งก่อนหมุนตัวเดินจากไปหลี่เฉินอารมณ์ดีขึ้นวั่นเจียวเจียวเดินถือของว่างมาพอดี พร้อมพูดว่า "องค์รัชทายาทสนมกล่าวว่าองค์ชายยังไม่ไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 811
หลี่เฉินแค่นเสียงเย็นออกมาแม้เขาจะไม่พอใจที่หน่วยบูรพาทำงานล้มเหลว แต่ก็เข้าใจว่านี่ไม่ใช่ความผิดของหน่วยบูรพาโดยลำพังหลี่อิ๋นหู่และจ้าวเสวียนจีร่วมมือกัน การหลบซ่อนจากสายตาของหน่วยบูรพาไม่ได้เป็นเรื่องยากเย็นอะไรต้องไม่ลืมว่าเมื่อหน่วยบูรพาก่อตั้งขึ้น จ้าวเสวียนจีได้มีอำนาจมหาศาลอยู่ก่อนแล้วหลายปีที่ผ่านมา หน่วยบูรพาอาจพัฒนาไปไม่น้อย แต่จ้าวเสวียนจีเองก็เติบโตยิ่งกว่า"จับตาดูพวกเขาอย่างใกล้ชิด"หลี่เฉินกล่าวเสียงหนักแน่น "ข้าต้องการรู้ว่าพวกเขาเตรียมกำลังคนไว้เท่าไหร่ และคิดจะลงมือเมื่อใด"เขาหรี่ตาลงก่อนกล่าวต่อ "การกบฏไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเขาน่าจะเลือกเวลาพิเศษบางช่วงเพื่อเริ่มเคลื่อนไหว และสิ่งสำคัญที่สุดคือการควบคุมตัวข้า แล้วจึงยึดพระราชวังหลวง""หากสำเร็จ พวกเขาจะผลักดันให้หลี่อิ๋นหู่ขึ้นเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งองค์รัชทายาท หรือไม่ก็ยิ่งกว่านั้น สังหารข้าเพื่อขึ้นครองบัลลังก์โดยตรง"เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ซานเป่าถึงกับแสดงสีหน้าจริงจัง ขณะที่กงฮุยอวี่ผู้ซึ่งปกติไม่สนใจงานราชการก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองอย่างสนใจหลี่เฉินลุกขึ้นเดินไปยังประตูพระที่นั่งซีเจิ้ง มองท้องฟ้าที่มื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 810
คำมั่นสัญญานี้ เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตของจ้าวหรุ่ยเต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งตลอดชีวิตไม่เพียงแต่นางเท่านั้น แม้แต่ครอบครัวของบิดานาง ก็จะได้รับหลักประกันทางการเมืองในระดับหนึ่งจากตำแหน่งสนมของนางแม้หลี่เฉินจะไม่ใช่คนที่มักให้สิทธิพิเศษหรือผลประโยชน์แก่จ้าวเหอซานเพียงเพราะจ้าวหรุ่ย แต่หากวันใดจ้าวเหอซานทำผิดพลาด หลี่เฉินก็อาจยอมละเว้นชีวิตของเขาเพื่อเห็นแก่จ้าวหรุ่ยจ้าวหรุ่ยเข้าใจในจุดนี้เป็นอย่างดีสำหรับนาง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยทรยศจ้าวเสวียนจีมาก่อน การได้รับคำมั่นนี้ถือเป็นสิ่งที่พิสูจน์ถึงความรักลึกซึ้งที่หลี่เฉินมีให้นางจ้าวหรุ่ยจึงคิดจะคุกเข่าลงขอบคุณแต่กลับถูกหลี่เฉินจับตัวไว้"หม่อมฉัน ขอบพระทัยองค์ชายเพคะ" จ้าวหรุ่ยกล่าวด้วยความตื้นตัน"พักผ่อนให้ดีเถอะ ข้าจะกลับมาร่วมทานอาหารค่ำกับเจ้า"หลังจากปลอบใจจ้าวหรุ่ยเรียบร้อย หลี่เฉินก็ลุกออกจากตำหนักเมื่อมาถึงพระที่นั่งซีเจิ้ง ซานเป่ากำลังรออยู่แล้วโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ซานเป่าก็รีบนำข่าวสารจากสวีเว่ยส่งให้หลี่เฉินทันทีหลี่เฉินเพิ่งอ่านจบ กงฮุยอวี่ก็กลับมากงฮุยอวี่หันมารายงานหลี่เฉินทันที โดยไม่สนใจซานเป่า
