เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 741
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-13 18:00:00
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 742
หลี่เฉินผู้มาจากยุคเครือข่ายศตวรรษที่ 21 ผ่านประสบการณ์คำด่าของเหล่านักเลงคีย์บอร์ดมากมายจนชินชา บัดนี้เมื่อได้ยินคำด่าของจ้าวชิงหลาน เขากลับรู้สึกราวกับลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านอย่างเบาสบายนางด่าว่าเขาไร้ยางอาย เรียกเขาว่าคนไร้ศีลธรรม คำด่าก็ยังวนเวียนอยู่แต่ในประโยคเดิม ๆ ดูเหมือนไม่ได้ด่าจริงจังสักเท่าไหร่แต่เมื่อพิจารณาถึงการอบรมสั่งสอนและความประณีตในตัวนางแล้ว การด่าว่าคนอื่นนั้นนับว่าเป็นเรื่องยากสำหรับจ้าวชิงหลานการที่นางสามารถพูดคำด่าเหล่านี้ออกมาได้ แสดงว่านางโมโหจนถึงขีดสุดแล้วหลี่เฉินไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยเขากระชับวงแขนที่โอบรัดเอวอันนุ่มนวลของจ้าวชิงหลานให้แน่นขึ้น จากนั้นกระซิบใกล้หูที่แดงระเรื่อของนาง "ท่านต้องการให้ทุกคนข้างนอกนั้นรู้ว่าเรานอนอยู่บนเตียงเดียวกันหรือ?"มาอีกแล้วมาอีกแล้วการข่มขู่อันหน้าด้านของเขามาอีกแล้วกลยุทธ์เก่าใช้ได้ผลเสมอจ้าวชิงหลานที่กำลังส่งเสียงด่าทออย่างไม่เกรงใจพลันเงียบลงนางกัดริมฝีปากแน่น จ้องมองหลี่เฉินด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกล่าวด้วยความเดือดดาล "ท่านอย่าทำเกินไปนัก!""ข้าไม่ได้ทำเกินไป"หลี่เฉินยิ้ม ก่อนจะก้มลงและสัมผัสเบา ๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1
จักรวรรดิต้าฉิน ห้องบรรทมในตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาท“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีไฝที่หน้าอก ท่านอยากดูไหม?”หลี่เฉินลืมตาโพลงขึ้นมา และหอบหายใจอย่างหนักราวกับปลาขาดน้ำ เขาจ้องมองเสาแกะสลักลายมังกรรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ การตกแต่งห้องแบบโบราณและวิจิตรตระการตา บวกกับมีสาวงามที่น่าทึ่งนั่งอยู่ข้างเตียง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆวิญญาณของฉัน ทะลุมิติมาเหรอ!?“ฝ่าบาท ท่านทรงเป็นอะไรไป?”ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาสวยกว่าดาราหญิงทุกคนในชาติก่อนของเขากำลังส่งเสียงเรียก ทำให้ความคิดของหลี่เฉินกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ฉับพลันความทรงจำก็หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของหลี่เฉิน ทำให้เขาเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดหลังหายใจเข้าอย่างหนัก หลี่เฉินก็เข้าใจขึ้นมาชาตินี้ เขาไม่ใช่มนุษย์เงินเดือนที่ถือว่าทำงานหามรุ่งหามค่ำเป็นพรอีกต่อไป แต่เป็นรัชทายาทแห่งจักรวรรดิต้าฉิน ว่าที่ฮ่องเต้ ทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียวในจักรวรรดิต้าฉินอันยิ่งใหญ่!ชาตินี้ เขาไม่ใช่ผู้ชายจนๆ อีกต่อไป แต่เป็นผู้มีอำนาจและสถานะ ควบคุมอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้าไว้ในมือ!“ฉัน...ข้าอยากเห็น แน่นอนอยากเห็นสิ”หลี่เฉิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 2
เฉินจื้อกัดฟันด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มไปทั่วร่าง มือที่จับบนด้ามดาบเกร็งแน่นจนเส้นเอ็นปูด เผยให้เห็นถึงความโกรธสุดขีด“ไม่กล้า? ไม่กล้าก็ไสหัวไป! ถอยไปด้านหลังให้ข้าห้าก้าว ลงไปจากขั้นบันได ถ้ากล้าเหยียบขั้นบันไดขึ้นมาหนึ่งก้าว สังหารไร้ปรานี!”หลี่เฉินมองสีหน้าอึมครึมของเฉินจื้อ ที่ค่อยๆ ถอยหลังไปอย่างช้าๆ ด้วยความอับอาย เมื่อถอยลงจากขั้นบันไดขั้นสุดท้ายจึงหยุด หลี่เฉินหัวเราะเสียงเย็น ก่อนจะหันหัวเดินเข้าไปด้านในเมื่อจ้องมองไปที่แผ่นหลังของหลี่เฉิน ความเกลียดชังที่พลุ่งพล่านอยู่ในอกของเฉินจื้อก็แทบจะทำให้เขาคลุ้มคลั่ง“หลี่เฉิน เจ้ารอข้าก่อนเถอะ เมื่อแผนการของฮองเฮากับใต้เท้าราชเลขาธิการบรรลุผล ข้าจะทำให้เจ้าตายไร้ที่ฝัง!”เมื่อกลับเข้ามาด้านใน หลี่เฉินก็เห็นฮองเฮาจ้าวชิงหลานกำลังปลอบใจจ้าวหรุ่ยที่กำลังร้องไห้อยู่อ้อมแขนของนางอย่างระมัดระวัง แม้ว่าจ้าวชิงหลานจะไม่เคยถูกแตะต้อง แต่เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวหรุ่ยตอนนี้ และยังรอยเลือดบนแท่นบรรทมจึงพอจะทราบว่าเกิดอะไรขึ้นในฐานะผู้หญิงด้วยกัน นางย่อมเข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกัน“องค์รัชทายาท ท่านบังอาจไปแล้วนะ!”เมื่อเห็นห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 3
เสียงร้องแผ่วเบานี้กระตุ้นความตื่นตัวของเฉินจื้อที่อยู่ข้างนอกทันที“ฮองเฮาทรงเกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ?”จ้าวชิงหลานมองหลี่เฉินที่มองนางด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ นางแอบกัดฟันด้วยความเกลียดชัง และนำความไม่พอใจทั้งหมดไประบายใส่เฉินจื้อ“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ไม่ต้องถามมาก”เมื่อเฉินจื้อถูกตำหนิ เขาก็ยิ่งรู้สึกอับอายมากยิ่งขึ้นเมื่อไม่มีที่ระบายความโกรธ เขาจึงหันกลับมาด่าขันทีที่กำลังขับรถม้า “ขับรถม้าให้ดีๆ หน่อย หากทำให้ฮองเฮาตกใจอีกครั้ง ข้าจะแล่เนื้อเจ้าซะ!”ภายในเกี้ยวหงส์ ตู้นั้นสั่นเล็กน้อย ราวกับกรงสัตว์ก็ไม่ปาน ทำให้จ้าวชิงหลานนึกอยากจะหนีก็หนีไม่ได้จ้าวชิงหลานนั่งบนต้นขาของหลี่เฉิน ราวกับนั่งอยู่บนเข็มก็ไม่ปานนางคิดจะลุกขึ้น แต่ทุกครั้งที่ทำตามความตั้งใจ หลี่เฉินก็จะดึงนางกลับมา และบังคับให้นั่งลงอย่างแน่วแน่“เจ้า เจ้าไม่กลัวข้าจะสังหารเจ้ารึ!?”เมื่อมองไปที่ปากแดงฟันขาวนั่น จ้าวชิงหลานก็แอบกัดฟันแน่น หลี่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่า “ฮองเฮายอมแพ้หรือไม่?”ในขณะที่พูดก็ฉวยโอกาสที่จ้าวชิงหลานไม่ทันสังเกต ใช้มือใหญ่ของเขาคลำไปตามระหว่างเอวและหน้าท้อง ท้องน้อยที่แบนราบ เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 4
หัวใจของหลี่เฉินหนักอึ้ง เขารู้ว่า ฮ่องเต้กำลังทดสอบตัวเองผลงานของเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่ค่อยดีนัก จนถึงขั้นที่ว่าแม้แต่วินาทีสุดท้ายของฮ่องเต้ พระองค์ก็ยังไม่กล้าที่จะมอบภาระของประเทศไว้บนบ่าของเขาตอนนี้อาจกล่าวได้ว่า การกระทำของเขานั้นจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของเขาในท้ายที่สุด“ความยากในการบริหารแผ่นดิน เกิดจากปัญหาภายในและภายนอก”หลี่เฉินผสมผสานความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิม เข้ากับความรู้ทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการขึ้นและลงของราชวงศ์ที่เขาอ่านก่อนทะลุมิติมา จากนั้นก็กล่าวว่า “ปัญหาจากภายนอก มาจากพวกคนเถื่อน เฉวี่ยนหรง หนู่เจิน ซยงหนู นอกจากนี้ยังมีพิษร้ายที่เหลือรอดจากอดีตราชวงศ์หยวน ซึ่งต้องการทำลายต้าฉินของพวกเรา”“ปัญหาจากภายใน มาจากการแบ่งแยกของอ๋องศักดินา ซึ่งก็คือพระบรมวงศานุวงศ์ที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นท่านอ๋องหรือโหว พวกเขามีอำนาจเก็บภาษีในดินแดนศักดินา และมีอำนาจทางการทหาร มันเป็นเพียงสถานที่นอกกฎหมาย เป็นเขตปกครองตนเอง นับว่าเป็นปัญหาที่ร้ายแรงจริงๆ ”“ยังมีเจ้าหน้าที่ทุจริตออกอาละวาดในท้องถิ่น พวกขุนนางใหญ่จัดตั้งกลุ่มเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว พวกเขาต่อสู้เพื่ออำนาจและ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 5
หลี่เฉินยิ้มอย่างมีความสุขไม่มีใครในใต้หล้านี้ไม่กลัวอำนาจและวิธีการสังหารของหน่วยบูรพา มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่จะไม่กลัว เพราะอำนาจของพวกเขามาจากฮ่องเต้ และพวกเขา ก็ยังเป็นสุนัขรับใช้ที่ภักดีที่สุดในเงื้อมมือของฮ่องเต้อีกด้วยในฐานะกวางกงของหน่วยบูรพาที่เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ต่างต้องการสังหาร เขาคงเป็นคนแรกที่เต็มใจเข้ามาพึ่งพาตัวเองกองกำลังนี้จะช่วยเขาได้มากอย่างแน่นอน“ดีมาก”หลี่เฉินโยนดาบในมือไปตรงหน้าขันทีซานเป่าแล้วพูดว่า “เสด็จพ่อเคยมอบดาบให้กับเจ้า แต่ตอนนี้ดาบเล่มนั้นขึ้นสนิมไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ ข้าจะให้ดาบเล่มนี้แก่เจ้า เจ้าต้องการมันไหม?”ขันทีซานเป่าคุกเข่าอย่างนอบน้อม แล้วหยิบดาบบนพื้นขึ้นมา จับมันไว้แน่นแล้วกล่าวว่า “เมื่อฝ่าบาทมอบราชโองการให้แก่บ่าว ทรงเคยตรัสว่า ต่อไปนี้ บ่าวจะเป็นดาบในมือของพระองค์”เมื่อมองดูประตูวังสุทธาสวรรค์ที่ปิดอยู่ ดูเหมือนว่าฮ่องเต้บนแท่นนอนที่ยืนหยัดหายใจอยู่ จะได้เตรียมการเอาไว้แล้ว“ในบรรดาองค์ชายทั้งหลาย องค์ชายเก้าเป็นบุตรคนสุดท้อง เมื่อหลายปีก่อน ฮองเฮาทรงขอเสด็จพ่อรับเลี้ยงดูองค์ชายเก้า และเชิญหัวหน้าสภาขุนนางมาสั่งสอนเป็นการส่วน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 6
“อย่าอะไร?”จ้าวหรุ่ยในอ้อมแขนดูเหมือนกระต่ายที่หวาดกลัว ดวงตาที่สดใสเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความสับสนจ้าวหรุ่ยไม่รู้ว่า ยิ่งนางกลัวและอยากจะหนีมากเท่าไร เสน่ห์ที่เป็นธรรมชาติซึ่งแฝงอยู่ในกระดูกของนางก็ยิ่งจะโดดเด่นมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งดึงดูดหลี่เฉินมากขึ้นหลี่เฉินจับเอวที่ไม่มีกระดูกของจ้าวหรุ่ย แล้วหัวเราะอย่างชั่วร้ายที่ข้างหูนาง “อย่าอะไร อย่าไม่ทำอะไรสักอย่าง หรือว่าอย่าหยุดกันแน่?”จ้าวหรุ่ยทั้งอับอายทั้งโมโหคำตอบทั้งสองข้อที่หลี่เฉินกล่าวออกมานั้น ไม่มีข้อไหนที่นางอยากจะพูดนางไม่เข้าใจว่าเหตุใดองค์รัชทายาทที่หลงใหลในตัวนางมาโดยตลอด ถึงได้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ภายในเวลาสั้นๆ ก่อนหน้านี้ นางไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวมากนัก เพียงแค่ส่งยิ้มจางๆ ก็สามารถทำให้องค์รัชทายาทเชื่อฟังคำพูดของนางได้แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าองค์รัชทายาทจะกลายเป็นปีศาจ และเรียกร้องอย่างตะกละตะกลามอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่านางจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม“ฝ่าบาท โปรดปฏิบัติต่อหม่อมฉันอย่างทะนุถนอม” จ้าวหรุ่ยอ้อนวอนเสียงสะอื้นหลี่เฉินหยอกล้อจ้าวหรุ่ย ผิวพรรณของนางขาวเหมือนเครื่องเคลือบ นอกจากนี้ยังแดงก่ำเห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 7
บทสนทนาระหว่างองครักษ์เสื้อแพรและหลี่เฉินที่ด้านนอกนั้นสามารถได้ยินอย่างชัดเจน“ตายแล้ว...เฉินจื้อตายแล้ว”จ้าวหรุ่ยค่อยๆ หลับตาลง แม้ว่าเตียงจะยังอุ่นอยู่ แต่นางกลับรู้สึกเหมือนอยู่ในฤดูหนาวอันหนาวเย็นนางกับเฉินจื้อ แม้จะเป็นเพียงรักข้างเดียวของเฉินจื้อ แต่ก็ยังนับว่าเป็นคนคุ้นเคยของจ้าวหรุ่ย แต่คนเช่นนั้น ถูกทุบตีจนตายอยู่นอกตำหนักจ้าวหรุ่ยกระทั่งรู้สึกว่า เมื่อคืนนี้ หลี่เฉินจงใจฆ่าเฉินจื้อที่ลานกว้างหน้าประตูตำหนัก และทำเรื่องเช่นนั้นกับนางในห้องนางรู้สึกว่าหลี่เฉินในตอนนี้ไม่เพียงแต่ทำให้นางรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แต่ยังน่ากลัวอีกด้วย“ไม่ได้การล่ะ ข้าจะต้องหาโอกาสทูลขอความช่วยเหลือจากฮองเฮา เพื่อจัดการองค์รัชทายาท...” จ้าวหรุ่ยกำผ้าห่มแน่น พลางพึมพำกับตัวเององครักษ์เสื้อแพรสองนายเพิ่งจะไป ขันทีซานเป่าก็มาเยือนเขานำรายงานลับมา และมอบให้หลี่เฉินด้วยความเคารพ“องค์รัชทายาท ของที่พระองต์ต้องการอยู่นี่แล้ว”หลี่เฉินหยิบมันขึ้นมาดู แน่นอนว่าเป็นบันทึกชีวิตประจำวันขององค์ชายเก้าตั้งแต่เมื่อคืนนี้ รวมถึงเวลาและสถานที่ที่เขาไป สิ่งที่เขาพูด ทุกอย่างมีรายละเอียดมาก จนองค์
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-04
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 742
หลี่เฉินผู้มาจากยุคเครือข่ายศตวรรษที่ 21 ผ่านประสบการณ์คำด่าของเหล่านักเลงคีย์บอร์ดมากมายจนชินชา บัดนี้เมื่อได้ยินคำด่าของจ้าวชิงหลาน เขากลับรู้สึกราวกับลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านอย่างเบาสบายนางด่าว่าเขาไร้ยางอาย เรียกเขาว่าคนไร้ศีลธรรม คำด่าก็ยังวนเวียนอยู่แต่ในประโยคเดิม ๆ ดูเหมือนไม่ได้ด่าจริงจังสักเท่าไหร่แต่เมื่อพิจารณาถึงการอบรมสั่งสอนและความประณีตในตัวนางแล้ว การด่าว่าคนอื่นนั้นนับว่าเป็นเรื่องยากสำหรับจ้าวชิงหลานการที่นางสามารถพูดคำด่าเหล่านี้ออกมาได้ แสดงว่านางโมโหจนถึงขีดสุดแล้วหลี่เฉินไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยเขากระชับวงแขนที่โอบรัดเอวอันนุ่มนวลของจ้าวชิงหลานให้แน่นขึ้น จากนั้นกระซิบใกล้หูที่แดงระเรื่อของนาง "ท่านต้องการให้ทุกคนข้างนอกนั้นรู้ว่าเรานอนอยู่บนเตียงเดียวกันหรือ?"มาอีกแล้วมาอีกแล้วการข่มขู่อันหน้าด้านของเขามาอีกแล้วกลยุทธ์เก่าใช้ได้ผลเสมอจ้าวชิงหลานที่กำลังส่งเสียงด่าทออย่างไม่เกรงใจพลันเงียบลงนางกัดริมฝีปากแน่น จ้องมองหลี่เฉินด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกล่าวด้วยความเดือดดาล "ท่านอย่าทำเกินไปนัก!""ข้าไม่ได้ทำเกินไป"หลี่เฉินยิ้ม ก่อนจะก้มลงและสัมผัสเบา ๆ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 741
ผิวขาวเนียนราวหิมะของนางไร้ที่ติใด ๆเนื้อผิวที่แลดูขาวนวลเหมือนน้ำนม ไม่ต้องสัมผัสก็รู้ได้ว่ามันจะต้องอ่อนนุ่มและลื่นมือเป็นอย่างยิ่งใบหน้าที่งดงามประณีตไร้ที่ติ ยิ่งขับความงามของนางให้โดดเด่นยิ่งขึ้นหากจะเปรียบความงามและรัศมีที่นางมีแล้ว ในบรรดาสตรีที่หลี่เฉินเคยพบเจอมา มีเพียงซูจิ่นพ่าและกงฮุยอวี่เท่านั้นที่พอจะเทียบเคียงได้แม้แต่จ้าวหรุ่ยและวั่นเจียวเจียวที่งดงามอย่างยิ่ง แต่ในด้านของราศีและความสง่างาม พวกนางก็ยังคงด้อยกว่าจ้าวชิงหลานอยู่หนึ่งขั้นยิ่งเมื่อพูดถึงสถานะแล้ว ไม่มีสตรีคนใดเทียบเท่าฮองเฮาอย่างจ้าวชิงหลานได้โดยเฉพาะในวันนี้ ที่จ้าวชิงหลานดูอ่อนโยนขึ้นเพราะอาการป่วย หลี่เฉินมองนางแล้วหัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นแต่จ้าวชิงหลานกลับแสดงท่าทีไม่ชอบใจนัก เมื่อเห็นหลี่เฉินเข้ามาใกล้จนเกินไป นางขมวดคิ้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ท่านถอยออกไปห่าง ๆ ข้าเสียหน่อย"แต่หลี่เฉินหาได้ฟังไม่ กลับขยับเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม"ท่านป่วย เรียกหมอหลวงมาดูหรือยัง?"จ้าวชิงหลานขมวดคิ้วแน่น แต่ก็อดทนตอบไปว่า" เรียกแล้ว หมอหลวงบอกว่าเพราะข้าคิดมากเกินไปจนเกิดความเครียด ทำให้เลือดลมไม่เดินสะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 740
"ท่านบอกว่าจ้าวไท่ไหลอยากพบข้า หลอกข้าใช่หรือไม่?"จ้าวชิงหลานถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาจ้องตรงไปยังหลี่เฉิน"เรื่องนี้เป็นความจริง"หลี่เฉินตอบด้วยท่าทีไม่ใส่ใจนัก "ข้าตั้งใจจะส่งเขาไปยังที่ที่ปลอดภัยกว่า เขาเองก็ยินยอม แต่มีข้อแม้ว่าอยากพบท่านอีกครั้งก่อนจะจากไป เพราะการเดินทางครั้งนี้ อาจทำให้พวกท่านทั้งสองไม่มีโอกาสได้พบกันอีกในชั่วชีวิตนี้ ข้าจึงตอบตกลงตามคำขอนั้น"เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนเรื่องทั่วไป "ว่าไปแล้ว ช่วงนี้จ้าวไท่ไหลไม่ได้กลับบ้าน แถมเล่นหายตัวไปเสียเฉย ๆ จ้าวเสวียนจีถึงกับร้อนรนยิ่งนัก ข้าได้ยินมาว่าเขาให้คนออกตามหาทั่วเมืองหลวงราวกับโยนแหจับปลาเลยทีเดียว""วันนี้ในที่ประชุมเช้า ข้าสังเกตเห็นเขากระวนกระวายใจ แต่กลับไม่อาจเอ่ยปากพูดถึงเรื่องนี้ ข้าว่ามันดูน่าขำดี""เขาก็ส่งคนมาถามข้าเหมือนกัน"จ้าวชิงหลานตอบเสียงเรียบ "ข้าบอกไปว่าไม่รู้เรื่อง แต่เรื่องนี้คงปิดบังเขาได้ไม่นาน หน่วยบูรพาซ่อนตัวคนไว้ได้ไม่ยาก แต่จ้าวเสวียนจีก็เก่งพอที่จะรู้ว่าหน่วยบูรพาเป็นผู้ซ่อนจ้าวไท่ไหลไว้"คำพูดของจ้าวชิงหลานมีลับลม แต่หลี่เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 739
หลี่เฉินขมวดคิ้วพลางถามว่า "เขายังมีอะไรจะพูดอีกหรือ?"เฉินทงก้มหน้าลง ไม่กล้าตอบเพราะนี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรแสดงความคิดเห็น"ช่างเถอะ เจ้าพาเขาไปที่ตำหนักเฟิ่งสี่ก็แล้วกัน"หลี่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจอนุญาตคำขอของจ้าวไท่ไหลแม้ในช่วงเวลาที่สถานการณ์บ้านเมืองวุ่นวายเช่นนี้ การพบกันระหว่างจ้าวไท่ไหลและจ้าวชิงหลานจะดูเป็นเรื่องไร้สาระในสายตาของหลี่เฉิน แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่ลำบากของทั้งคู่ในตอนนี้ เขาก็เลือกที่จะเมตตาเล็กน้อยคำขอเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ ตนไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นคนใจร้ายที่ให้เขาเคียดแค้นถึงแม้ในใจของหลี่เฉินจะไม่ใส่ใจเรื่องนี้นักก็ตามหลังจากเฉินทงออกไปจัดการ หลี่เฉินก็ลุกขึ้นพร้อมเสด็จไปยังตำหนักเฟิ่งสี่ระหว่างทาง หลี่เฉินอดไม่ได้ที่จะคิดถึงปืนยาวของตน เขาคิดจะพกติดตัวไปด้วย แต่ขนาดของมันทำให้พกพาไม่สะดวกนัก จึงคิดว่าในภายหลังควรให้ซ่งอิงซิงออกแบบ “ปืนสั้น” เพื่อให้สะดวกในการพกพา ขณะที่คิดเพลินไปในเกี้ยวโดยไม่รู้ตัว ตำหนักเฟิ่งสี่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วเมื่อหลี่เฉินลงจากเกี้ยว เขาเดินตรงไปยังประตูตำหนักด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่กลับพบว่า ประตูถูก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 738
“องค์ชายทรงพระปรีชา ข้าน้อยไม่กล้ากระทำการอันมิชอบแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”กวนจือเหวยที่กำลังดีใจถึงครึ่งทางถึงกับสะดุ้งโหยง รีบแสดงความจงรักภักดีทันทีสำหรับหลี่เฉินแล้ว เขายังเชื่อมั่นในความซื่อสัตย์ของกวนจือเหวยแม้ความสามารถของกวนจือเหวยจะธรรมดา แต่ทัศนคติในการทำงานถือว่าดีเยี่ยม อีกทั้งยังรู้ว่าอะไรควรทำและไม่ควรทำหลังจากตักเตือนเพียงไม่กี่คำ หลี่เฉินก็ปล่อยให้กวนจือเหวยและซูเจิ้นถิงกลับไปแต่เขาเรียกซ่งอิงซิงให้อยู่ต่อซ่งอิงซิงรู้สึกกระสับกระส่ายแต่ก็ไม่กล้าถามอะไร ทำได้เพียงติดตามหลี่เฉินกลับไปยังพระที่นั่งสีเจิ้งอย่างเงียบ ๆเมื่อเข้าไปในพระที่นั่งสีเจิ้ง หลี่เฉินกล่าวขึ้นทันที “ข้ามีภารกิจสำคัญให้เจ้า หนึ่งในเรื่องลับสุดยอด ห้ามเปิดเผยแม้แต่กับกวนจือเหวย”ซ่งอิงซิงได้ยินเช่นนั้นถึงกับตัวสั่น รีบคุกเข่าลงพร้อมกล่าวด้วยความเคารพว่า “ข้าน้อยน้อมรับพระบัญชา”“ข้าตั้งเจ้าให้มีตำแหน่งในราชการแล้ว แม้ยังไม่ได้มีพระราชโองการเป็นทางการ แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกตัวเองว่าผู้น้อยแล้ว จงเรียกตัวเองว่าข้าน้อยเถิด”คำพูดนี้ทำให้ซ่งอิงซิงน้ำตาคลอการได้รับตำแหน่งในราชการ แม้จะเป็นเพียงตำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 737
หลี่เฉินไม่ได้ปฏิเสธคำขอของซูเจิ้นถิงการสร้างปืนในตอนแรกเป็นเพียงความคิดที่หลี่เฉินต้องการเสริมความปลอดภัยให้กับตนเองแต่ในเมื่อปืนกระบอกแรกประสบความสำเร็จในการผลิตแล้ว การสร้างเพิ่มเพื่อฝึกทหารปืนกลุ่มเล็ก ๆ สำหรับปกป้องตัวเองก็ถือว่าเป็นอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่งได้เช่นกันหลี่เฉินที่รู้สึกว่าความปลอดภัยของตนเพิ่มขึ้นอีกระดับก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ “ไม่มีปัญหา ท่านแม่ทัพซู ออกหนังสือจากสำนักบัญชาการทหารสูงสุดส่งไปยังกรมโยธาธิการ ให้พวกเขาผลิตตามคำสั่งได้เลย แต่จำนวนคงเพิ่มมากไม่ได้หรอก ซ่งอิงซิง ใช้เวลานานเท่าไรในการผลิตปืนหนึ่งกระบอก?”ซ่งอิงซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่า “อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลายี่สิบวันพ่ะย่ะค่ะ”“ยี่สิบวันก็ยี่สิบวัน!”ซูเจิ้นถิงกัดฟันและกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ข้าต้องการหนึ่งร้อยกระบอก”คำสั่งที่ฟังดูเหมือนการเรียกร้องมากเกินไปนี้ ทำให้กวนจือเหวยมีสีหน้าลำบากใจ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่กล้าปฏิเสธซูเจิ้นถิงตรง ๆ เขาทำได้เพียงกล่าวด้วยความระมัดระวังว่า “ท่านแม่ทัพ ปืนนี้ผลิตยากมาก ไม่เพียงแต่ใช้เวลานาน แต่ค่าใช้จ่ายก็สูงมากด้วย เฉพาะต้นทุนวัสดุของปืนแต่ละกระบอกก็ใกล้เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 736
ในเมื่อทุกคนต่างเป็นผู้ใหญ่ การพูดอะไรแข็งกร้าวเพื่อปกป้องจุดยืนของตนเองก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ถึงกระนั้น ก็ควรจะคำนึงถึงความจริงพื้นฐานด้วยระยะห้าสิบก้าว สำหรับทหารม้าที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีนั้น แทบจะใช้เวลาเพียงไม่กี่พริบตาเท่านั้นในการพุ่งเข้าใส่เป้าหมายและหากพูดถึงทหารม้า แคว้นเหลียว ก็เป็นที่รู้กันว่าเก่งกาจที่สุดในปัจจุบันก่อนหน้านี้ยังมี แคว้นจิน ที่สามารถต่อกรกับแคว้นเหลียวได้บ้าง แต่ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา หลังจากแคว้นเหลียวขยายอำนาจ กลืนกินชนเผ่าทุ่งหญ้าอื่น ๆ และครอบครองทุ่งหญ้าอันอุดมสมบูรณ์มากขึ้น แคว้นจินก็ไม่อาจต้านทานแคว้นเหลียวได้อีกต่อไปยิ่งไปกว่านั้น ทหารม้าของ จักรวรรดิต้าฉิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย พวกเขาแทบจะวิ่งตามหลังแคว้นเหลียวและแคว้นจิน กินฝุ่นอยู่ตลอดแต่ถึงทหารม้าจะเร็วแค่ไหนก็ตามหากนำแนวคิดการยิงสามแถวต่อเนื่องตามที่หลี่เฉินเสนอ และจับคู่กับปืนที่ไม่น่าจะมีในยุคสมัยนี้แล้ว สิ่งนี้ก็คืออาวุธมหาประลัยที่จะกวาดล้างทหารม้าจากทุ่งหญ้าได้โดยสิ้นเชิงดังนั้น สีหน้าของเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ดูเหมือนจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเมื่อเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 735
ผิงกั่วบนศีรษะของเย่ลู่กู่จ้านฉีระเบิดกระจุย น้ำผลไม้และเนื้อผิงกั่วกระเซ็นไปทั่ว ไหลลงมาตามเส้นผมจนเปื้อนใบหน้าเมื่อหยดน้ำผลไม้ไหลผ่านมุมปาก เขาสัมผัสได้ถึงรสเปรี้ยวหวานเล็กน้อยแต่ไม่มีอะไรจะกลบความหวาดกลัวอันมหาศาลที่กำลังถาโถมเข้ามาในใจได้เขารู้ชัดเจนว่าเมื่อครู่ มีบางสิ่งพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงจนทำให้ผิงกั่วระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ หากสิ่งนั้นพุ่งเข้ามาที่ตัวเขา คงได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่หากเล็งไปที่ศีรษะ แม้ไม่ระเบิดเหมือนผิงกั่ว แต่ก็ต้องทะลุหัวแน่นอนเย่ลู่กู่จ้านฉีซึ่งเพิ่งรอดชีวิตจากเหตุการณ์เฉียดตาย ยืนเหม่อด้วยความตกตะลึงซูเจิ้นถิงเองก็ตกตะลึงเช่นกันแต่ในความตกใจนั้นกลับแฝงไปด้วยความยินดีการยิงจากระยะห้าสิบก้าวและยังคงมีอานุภาพทำลายล้างสูง ชุดเกราะทั่วไปไม่อาจป้องกันได้ นี่หมายความว่า หากอาวุธนี้ถูกนำไปใช้ในสนามรบ จะเปลี่ยนแปลงรูปแบบของสงครามได้โดยสิ้นเชิง!“องค์ชาย ทรงมีฝีมือแม่นปืนยอดเยี่ยม!”ซ่งอิงซิงกล่าวชมเชยด้วยความจริงใจแม้เขาจะเป็นผู้ผลิตปืนกระบอกนี้ แต่ทักษะการยิงของเขากลับไม่ได้เรื่อง ดังนั้น เมื่อเห็นองค์รัชทายาทสามารถยิงผิงกั่วที่อยู่ไกลถึงห้าสิบก้าวไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 734
ที่เย่ลู่กู่จ้านฉีดูเหมือนไร้ศักดิ์ศรีนั้น ไม่ใช่เพราะเขาขี้ขลาด แต่ลองให้ใครก็ตามถูกบังคับให้กินซาลาเปาเพียงสองลูกติดต่อกันสิบกว่าวัน พอเห็นเนื้อก็คงแทบคลั่งเหมือนกันในขณะนั้นเอง ขันทีน้อยคนหนึ่งเดินถือผิงกั่วเข้ามาตรงหน้าเย่ลู่กู่จ้านฉีเย่ลู่กู่จ้านฉีขมวดคิ้วแน่นหมายความว่าอะไร?ผลไม้ก่อนมื้ออาหารหรืออย่างไร?“ท่านอ๋อง ข้าคิดว่า ก่อนกินข้าว เรามาเล่นอะไรสนุก ๆ สักหน่อยดีกว่า ขอความกรุณาท่านอ๋องช่วยเอาผิงกั่ววางไว้บนศีรษะด้วย”คำพูดของหลี่เฉินทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีโกรธจัด“เจ้าคิดจะทำอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะ ไยต้องใช้วิธีน่าขายหน้าแบบนี้เพื่อดูถูกข้า?”เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้สึกว่าหลี่เฉินจงใจทำให้เขาอับอายประหนึ่งลิงในงานแสดงความภาคภูมิใจในฐานะอ๋องเก้าแห่งแคว้นเหลียวทำให้เขาไม่อาจทนรับการดูหมิ่นเช่นนี้ได้แต่ความเป็นจริงที่เขายังคงเป็นนักโทษ ทำให้เขาต้องยอมจำนนแม้จะกัดฟันพูดจาข่มขู่ หลายคำ แต่สุดท้าย เย่ลู่กู่จ้านฉีก็ต้องยกผิงกั่ววางบนศีรษะอย่างว่าง่ายขณะทำตามคำสั่ง เขาก็ปลอบใจตัวเองในใจหึ...ในประวัติศาสตร์ของพวกเจ้า ข้าเคยได้ยินเรื่องนักรบผู้กล้าหาญที่ยอมอดทนต่อความอัปยศเพ
