เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 741
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 742
หลี่เฉินผู้มาจากยุคเครือข่ายศตวรรษที่ 21 ผ่านประสบการณ์คำด่าของเหล่านักเลงคีย์บอร์ดมากมายจนชินชา บัดนี้เมื่อได้ยินคำด่าของจ้าวชิงหลาน เขากลับรู้สึกราวกับลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านอย่างเบาสบายนางด่าว่าเขาไร้ยางอาย เรียกเขาว่าคนไร้ศีลธรรม คำด่าก็ยังวนเวียนอยู่แต่ในประโยคเดิม ๆ ดูเหมือนไม่ได้ด่าจริงจังสักเท่าไหร่แต่เมื่อพิจารณาถึงการอบรมสั่งสอนและความประณีตในตัวนางแล้ว การด่าว่าคนอื่นนั้นนับว่าเป็นเรื่องยากสำหรับจ้าวชิงหลานการที่นางสามารถพูดคำด่าเหล่านี้ออกมาได้ แสดงว่านางโมโหจนถึงขีดสุดแล้วหลี่เฉินไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยเขากระชับวงแขนที่โอบรัดเอวอันนุ่มนวลของจ้าวชิงหลานให้แน่นขึ้น จากนั้นกระซิบใกล้หูที่แดงระเรื่อของนาง "ท่านต้องการให้ทุกคนข้างนอกนั้นรู้ว่าเรานอนอยู่บนเตียงเดียวกันหรือ?"มาอีกแล้วมาอีกแล้วการข่มขู่อันหน้าด้านของเขามาอีกแล้วกลยุทธ์เก่าใช้ได้ผลเสมอจ้าวชิงหลานที่กำลังส่งเสียงด่าทออย่างไม่เกรงใจพลันเงียบลงนางกัดริมฝีปากแน่น จ้องมองหลี่เฉินด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกล่าวด้วยความเดือดดาล "ท่านอย่าทำเกินไปนัก!""ข้าไม่ได้ทำเกินไป"หลี่เฉินยิ้ม ก่อนจะก้มลงและสัมผัสเบา ๆ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 743
บนเตียงหงส์ จ้าวชิงหลานนอนอยู่ด้านใน ส่วนหลี่เฉินนอนอยู่ด้านนอกเดิมที จ้าวชิงหลานตั้งใจจะหลีกเลี่ยงหลี่เฉิน จึงนอนหันหลังให้เขาดังนั้น ท่วงท่าจึงกลายเป็นว่าหลี่เฉินโอบกอดจ้าวชิงหลานจากด้านหลังทว่าเมื่อจ้าวชิงหลานพลิกกายหันมา สองสายตาประสานกัน สร้างบรรยากาศที่แปลกประหลาดขึ้นทันทีจ้าวชิงหลานรู้สึกเสียใจแทบตาย นางคิดในใจว่าพลิกกายทำไมตอนนี้ความกระอักกระอ่วน ความอับอาย และความขุ่นเคืองผสมปนเปกันจ้าวชิงหลานกลับยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้เมื่อหลี่เฉินเห็นท่าทีของจ้าวชิงหลานที่คล้ายดั่งนกกระจอกเทศเช่นนี้ เขาเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาเขาไม่คิดเลยว่าจ้าวชิงหลานจะมีมุมที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ลองคิดดูแล้ว แม้จ้าวชิงหลานจะสูงส่งเพียงใด แม้จะเป็นถึงฮองเฮา แต่แท้จริงแล้วนางก็ยังคงเป็นหญิงสาวอายุเพียงยี่สิบต้น ๆ ก่อนจะมีฐานะอื่นใดยิ่งไปกว่านั้น ท่าทางพลิกกายของจ้าวชิงหลานก็ยังไม่อาจสลัดหลุดจากการควบคุมของมือใหญ่ของหลี่เฉินมือหนาราวกับเงาตามตัว จับแน่นบนผิวกายที่นุ่มนวลจนถึงขีดสุด บริเวณที่อวบอิ่มเกินต้านทาน หลี่เฉินมองเห็นผิวกายที่เรียบเนียนสมบูรณ์แบบนั้น ถูกบีบอัดจนเปลี่ยนรูปไปตา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 744
เมื่อจ้าวชิงหลานเข้าใจความหมายของคำว่า “ช่วย” ที่หลี่เฉินต้องการ นางก็ไม่มีทางเลือกอีกต่อไปสมองของจ้าวชิงหลานว่างเปล่า ปั่นป่วนสับสน มีเพียงความคิดเดียวคือ นางจะต้องไม่ปล่อยให้บุรุษไร้ยางอายผู้นี้ได้ดั่งใจทว่าด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ นางสูญเสียความสามารถในการคิดอย่างสิ้นเชิงหลี่เฉินจับข้อมือนางอีกครั้ง เพื่อชักนำเป็นครั้งที่สองในความสับสนว่างเปล่า จ้าวชิงหลานสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าวที่ฝ่ามือของนางอีกครั้งการสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นนี้ ทำให้หลี่เฉินถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความพึงพอใจเพียงแค่สัมผัสผ่านมือก็รู้สึกดีถึงเพียงนี้ หากได้ครอบครองจริง ๆ จะเป็นเช่นไรเล่า?แต่เรื่องเช่นนี้ ย่อมต้องค่อยเป็นค่อยไปจ้าวชิงหลานไม่ใช่จ้าวหรุ่ย และยิ่งไม่ใช่องค์หญิงเสียนเฉาการจัดการกับนาง จะรีบร้อนไม่ได้เด็ดขาดใช่แล้ว...คำว่า “รีบร้อนไม่ได้” ช่างเหมาะกับสถานการณ์นี้นัก“ค่อย ๆ ไปก่อน ให้ชินสักหน่อย”หลี่เฉินพูดกับจ้าวชิงหลาน ขณะที่ยังคงมีผ้าห่มกั้นอยู่ระหว่างทั้งสองร่างของจ้าวชิงหลานสะท้านเล็กน้อย นางเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่ตนกำลังทำความอับอายและความโกรธแค้นทำให้นางอยากจะหากรรไกรสักอันมาตัดบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 745
บนเตียงหงส์ ร่างของทั้งสองแนบชิดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มเสียงจูบที่ดัง “จ๊วบ” ในระหว่างที่ริมฝีปากและลิ้นเกี่ยวพันกันนั้น ทำให้ผู้ใดได้ยินต้องหน้าแดงด้วยความกระดากผ้าห่มที่ขยับและพลิกไปมาบ่งบอกได้ชัดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นใต้ผ้าห่มนั้น ไม่ควรมีผู้ใดได้เห็นไม่รู้ว่านานแค่ไหน จ้าวชิงหลานรู้เพียงว่า ริมฝีปากของนางชักจะชาจนไร้ความรู้สึก มือก็เมื่อยล้าจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง ในที่สุด หลี่เฉินจึงครางออกมาเบา ๆ ก่อนจะกอดนางไว้แน่น“อ๊ะ!”จ้าวชิงหลานรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งกระทบเข้ากับร่างกายของนาง นางจึงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจครู่ใหญ่ หลี่เฉินจึงปล่อยนางออกด้วยท่าทีพึงพอใจส่วนจ้าวชิงหลานกลับรีบเช็ดมือและเช็ดสิ่งที่เปื้อนอยู่บนร่างกายอย่างลนลานเมื่อพายุผ่านพ้นไป สิ่งที่หลงเหลือคือความโกรธที่ไม่มีที่สิ้นสุดสายตาของจ้าวชิงหลานราวกับจะฆ่าคนได้นางจ้องมองหลี่เฉินด้วยความโกรธแค้น ทั้งอับอายและน้อยใจนางรู้สึกว่าตัวเองไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้วทุกส่วนของร่างกายล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของหลี่เฉินความรู้สึกถูกหลี่เฉินย่ำยีเช่นนี้ ทำให้นางโกรธจนแทบคลั่งโดยเฉพาะใบหน้าของหลี่เฉินที่ดูอิ่มเอมใจ ยิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 746
"เมื่อเจ้าออกไปจากที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องพึ่งพาตัวเจ้าเองทั้งหมด หากในช่วงเวลานี้เจ้าเกิดป่วยขึ้นมา จะเป็นปัญหาใหญ่ได้ พูดคุยกันจากนอกม่านลูกปัดเถิด ข้าจะได้มองเห็นเจ้า"น้ำเสียงของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยความขมขื่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของจ้าวไท่ไหลก็หมองลงทันทีเขาไม่ยืนกรานอีกต่อไป เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบา ๆ "ท่านพี่ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ข้าจะอยู่ที่นี่ พวกเขาบอกว่าจะส่งข้าไปเสียนเฉา""เสียนเฉา!?"จ้าวชิงหลานอุทานด้วยความตกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้รับรู้ถึงจุดหมายปลายทางของจ้าวไท่ไหล นางรีบพูดด้วยความร้อนรน "นั่นเป็นดินแดนที่หนาวเหน็บและแร้นแค้น เจ้าจะไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร?"จ้าวชิงหลานคิดจะขอให้หลี่เฉินเปลี่ยนสถานที่ส่งตัวจ้าวไท่ไหลแม้จะต้องลี้ภัย แต่ก็ไม่จำเป็นต้องไปยังเสียนเฉาที่เป็นดินแดนอันกันดารเช่นนั้นสุดท้ายแล้ว นางยังคงสงสารและเป็นห่วงจ้าวไท่ไหลแต่ไม่คาดคิดว่า จ้าวไท่ไหลกลับยิ้มอย่างปล่อยวาง "ข้าว่าก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อจะต้องจากไปแล้ว ก็ถือโอกาสเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมใหม่เสียเลย ข้าคิดดูแล้ว เสียนเฉาแม้จะเป็นดินแดนป่าเถื่อนและเพิ่งผ่านศึกสงครามมา แต่ด้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 747
จ้าวไท่ไหลเดิมคิดว่าเมื่อพูดจบแล้ว จะได้รับความยินดีจากพี่สาวของตน แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นความเงียบงันที่แสนประหลาดจากหลังม่านลูกปัดรออยู่ครู่หนึ่ง จ้าวไท่ไหลอดรนทนไม่ไหว จึงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านพี่ ท่านยังฟังอยู่หรือไม่?”หลังม่านลูกปัด จ้าวชิงหลานยังคงจ้องมองหลี่เฉิน ดวงตาเต็มไปด้วยความลังเลของขวัญที่จ้าวไท่ไหลนำมานั้น นับว่าเป็นแต้มต่อที่ดี แต่โชคร้ายที่หลี่เฉินอยู่ในเหตุการณ์ด้วยพูดได้เพียงว่า ชะตากรรมเล่นตลกนักในยามนี้ จ้าวชิงหลานหวังเพียงให้หลี่เฉินมีเมตตาสักครั้งเช่นพูดว่านี่เป็นของขวัญจากน้องของเจ้า ข้าไม่คิดฉวยโอกาสเช่นนี้แต่หลี่เฉินกลับแสดงท่าทีว่า...ล้อกันเล่นหรือ?เนื้ออันอวบอิ่มที่ลอยมาตรงหน้า ใครเล่าจะปล่อยให้หลุดมือไป?คำว่า "เมตตา" ไม่มีวันเกิดขึ้นกับหลี่เฉินต่อหน้าจ้าวชิงหลาน หลี่เฉินยื่นมือไปแหวกม่านลูกปัดออกหัวใจของจ้าวชิงหลานพลันบีบรัดแน่น“อย่า...”เสียงอ้อนวอนเพิ่งเล็ดรอดออกมา หลี่เฉินก็แหวกม่านลูกปัดจนยืนอยู่ตรงหน้าจ้าวไท่ไหลแล้วจ้าวชิงหลานหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง นางรู้ดีว่า ทุกอย่างจบสิ้นแล้วเป็นไปตามคาด เมื่อจ้าวไท่ไหลเห็นว่าคนที่เดินออกมาจา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 748
อย่าว่าแต่ตอนนี้ตนเป็นเพียงสุนัขไร้เจ้าของเลยแม้ในยามที่ข้ายังเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจ้าว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลี่เฉิน ตนก็ได้แต่ก้มหัวอ้อนวอนแม้แต่บิดาของตนยังถูกเขาบีบคั้นจนเกือบเสียสติ แล้วตัวเขาจะเหลืออะไรเล่า?แต่เมื่อครู่ ตนกลับกล้าคิดจะลงมือกับเขาหากแตะต้องตัวหลี่เฉินจริง เกรงว่าทันทีที่ลงมือ ตนคงถูกดาบฟันจนแหลกเป็นชิ้นๆ แล้วเช่นนั้น ทุกสิ่งที่พี่สาวตนได้เสียสละไป คงสูญเปล่ายิ่งไปกว่านั้น บางทีพี่สาวของตนอาจต้องยอมรับเงื่อนไขอันเลวร้ายของหลี่เฉินเพราะต้องการปกป้องข้า...ความคิดเหล่านี้ทำให้จ้าวไท่ไหลหัวใจสั่นสะท้านแต่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธและสิ้นหวังที่สุดคือ เขาไม่มีพลังที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลยแม้แต่พี่สาวของเขา ซึ่งเป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ ยังต้องยอมศิโรราบต่อหลี่เฉิน แล้วตัวเขามีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธหรือท้าทายหลี่เฉิน?สุดท้าย คนที่ต้องตายก็คือตัวเขาเองความคิดเหล่านี้ทำให้จ้าวไท่ไหลรู้สึกหมดอาลัยตายอยากแต่หลี่เฉินหาได้ใส่ใจความทุกข์ทรมานในใจของจ้าวไท่ไหลไม่ เขาเพียงยื่นมือออกมาและกล่าวว่า “ส่งรายชื่อมา”จ้าวไท่ไหลสะดุ้งเฮือก ถอยหลังไปอีกก้าว กัดฟันกล่าวว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 749
“ตกลง ข้ารับปากเจ้า”หลี่เฉินมองจ้าวไท่ไหล กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทรงพลัง “ข้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายพี่สาวของเจ้า และจะมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้แก่นาง เพื่อให้นางไร้กังวลในภายภาคหน้า”“จ้าวเสวียนจีคือจ้าวเสวียนจี สำนักราชเลขาคือสำนักราชเลขา และกบฏก็คือกบฏ”“แต่จ้าวชิงหลาน จะยังคงเป็นฮองเฮาแห่งจักรวรรดิต้าฉินตลอดไป”น้ำเสียงของหลี่เฉินชัดเจน ทุกถ้อยคำหนักแน่น ราวกับคำสั่งจากสวรรค์ ดังก้องไปทั่วตำหนักเฟิ่งสี่จ้าวไท่ไหลจ้องมองใบหน้าของหลี่เฉินอย่างไม่ละสายตา รับฟังทุกคำพูดของเขาร่างที่เคยยืดตรงราวกับหอก พลันอ่อนยวบลงเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมเมื่อความมุ่งมั่นหมดสิ้น จ้าวไท่ไหลก็ผ่อนคลายลง เขายื่นรายชื่อให้หลี่เฉินโดยไม่ลังเล และเอ่ยด้วยเสียงเบา “บางทีคำรับรองนี้อาจไม่มีข้อผูกมัดใดๆ และข้าก็ไม่มีความสามารถจะคอยตรวจสอบว่าท่านจะทำตามหรือไม่”“แต่จนถึงตอนนี้ ข้ายังไม่เคยผิดคำสัญญา”หลี่เฉินรับรายชื่อไว้ และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าก็ไม่มีความสามารถที่จะคอยกำกับให้ข้าทำตามคำรับรอง แต่เจ้าก็ไม่มีค่าพอที่ข้าจะต้องโกหกเจ้าด้วย”จ้าวไท่ไหลหัวเราะออกมาเบาๆ “ถูกต้อง ดังนั้นข้าจึง
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 969
เมื่อฝูงแมลงสีดำเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้น ก็สร้างความหวาดกลัวอย่างรุนแรงในทันทีเพราะผู้คนพบว่า แมลงเหล่านี้ไม่เพียงแต่ไม่กลัวมนุษย์เท่านั้น แต่ยังมองมนุษย์เป็นเป้าหมายโจมตีโดยตรงทันทีที่พวกมันไต่ขึ้นบนร่างของผู้ใด ร่างนั้นจะรู้สึกคันอย่างรุนแรงเกินจะทนไหว และเมื่อพยายามใช้มือเกา ก็จะพบว่าแมลงเหล่านี้สามารถปล่อยของเหลวชนิดหนึ่งออกมา ทำให้ผิวหนังอ่อนแอลงอย่างมาก เพียงเกาเบาๆ ผิวก็ปริแตกกลายเป็นบาดแผลเลือดไหลและเมื่อได้กลิ่นเลือด แมลงพวกนี้ก็ยิ่งคลุ้มคลั่งพวกมันจะแทรกตัวเข้าไปในบาดแผลที่เปิดออก ยิ่งมีมันมากเท่าใด ความคันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนเจ้าของร่างทนไม่ไหวและเผลอเกาจนแผลขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ ชาวบ้านจำนวนมากล้มลงกลางฝูงแมลงสีดำ แมลงเหล่านี้เลื้อยปกคลุมทั่วร่างผู้เคราะห์ร้าย ภายในพริบตาเดียว ทุกเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็เงียบหายไป ผู้ที่ล้มลงไปจะถูกแมลงปกคลุมจนมิดร่าง และเพียงไม่กี่อึดใจ ก็ไร้ซึ่งสัญญาณของชีวิตภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ซานเป่ากัดฟันแน่นด้วยความโกรธจัด"เจียวเจียว หนีไปเร็ว!"ซานเป่าฟาดฝ่ามือออกไป ปลดปล่อยพลังทำลายล้างเปิดเส้นทางออกจากวงล้อมของฝูงแมลง แมลงนับไม่ถ้วนถูก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 968
“สิ่งใดเล่ายากจะปิดปากที่สุด ก็คือเสียงของปวงประชาที่เล่าขานไปทั่วแผ่นดิน!”“องค์รัชทายาทต้องการกำจัดข้า แต่กลับไม่ต้องการให้ถูกตราหน้าว่าฆ่าพี่น้องร่วมสายโลหิต จึงต้องใช้เล่ห์กลมากมาย เขาคิดว่าข้าไม่รู้หรือ? คิดว่าผู้อื่นล้วนตาบอดกระนั้นหรือ!?”หลี่อิ๋นหู่ที่อยู่ในสภาพคล้ายคนเสียสติ กล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมา ซานเป่าเพียงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จ้าวอ๋อง อย่าได้ทำตัวไร้สาระต่อหน้าฝูงชนไปมากกว่านี้เลย มีประโยชน์อันใด? หากพูดถึงเรื่องฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือดแล้ว จะมีผู้ใดเลือดเย็นและเหี้ยมโหดไปมากกว่าท่านที่ลงมือสังหารน้องชายแท้ๆ ของตนเองอีกหรือ?”สิ้นคำ ซานเป่าดูเหมือนไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป เขาก้าวเท้าเดินตรงไปหาหลี่อิ๋นหู่ยิ่งเดินยิ่งเร่งฝีเท้า เพียงก้าวไม่กี่ครั้ง ก็เข้ามาอยู่ในระยะไม่ถึงสองจั้งจากหลี่อิ๋นหู่หวังฟู่ย่งเห็นซานเป่าเพิกเฉยต่อความปลอดภัยของตนเอง และคิดจะลงมือจับกุมหลี่อิ๋นหู่ให้ได้ จึงหวาดกลัวจนแทบวิญญาณหลุดจากร่างภายในดวงตาของซานเป่าเต็มไปด้วยประกายคมกล้า เขารู้ดีว่าระยะห่างนี้เพียงพอให้ตนเองจัดการทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ“อย่าหวังเลย!”หลี่อิ๋นหู่ตะโกนลั่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 967
สำหรับหลี่อิ๋นหู่ในยามนี้ เรื่องของแผนการในอนาคตหรือการรักษาสถานการณ์ให้อยู่ในมือ ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญที่สุด คือการเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าเขารู้ดีว่าหากตนถูกจับตัวไปโดยไม่มีทางขัดขืน สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าคือหายนะอันมิอาจหลีกเลี่ยงถึงตอนนั้น อย่าว่าแต่การแย่งชิงแผ่นดินกับองค์รัชทายาทเลย แม้แต่การมีชีวิตรอดไปจนเห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มาดังนั้นหลี่อิ๋นหู่จึงตัดสินใจทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตของตนเองและขั้นตอนแรก คือการทำให้หวังฟู่ย่งไม่สามารถเดินทางไปยังตำหนักบูรพาได้หวังฟู่ย่งมีสีหน้าลำบากใจ เขาพูดเสียงเบา “จ้าวอ๋อง ข้าน้อยเองก็ไม่อยากไป แต่หากข้าขัดขืนคำสั่งของตำหนักบูรพาตรงๆ เกรงว่าเหล่าหน่วยบูรพาจะมีข้ออ้างในการสังหารข้า ณ ที่นี้ทันที ถึงตอนนั้นเราทั้งสองคงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากกว่าเดิม”“เช่นนั้นแล้ว จ้าวอ๋องโปรดเดินทางไปกับข้าก่อน แล้วค่อยดูสถานการณ์เป็นขั้นๆ หากแย่ที่สุด อย่างน้อยเราก็สามารถถ่วงเวลาให้ผู้อาวุโสได้เตรียมการรองรับไว้ ผู้อาวุโสไม่มีทางนั่งมองให้จ้าวอ๋องถูกตำหนักบูรพากลืนกินไปแน่”“เจ้าหุบป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 966
เพียงแค่เป็นบุคคลสำคัญผู้มีอำนาจ ย่อมต้องมีอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคนที่มีสถานะพิเศษอยู่เคียงข้างเช่น ซานเป่าผู้ติดตามข้างกายฮ่องเต้องค์ก่อน หรือวั่นเจียวเจียวที่อยู่เคียงข้างหลี่เฉินในตอนนี้วั่นเจียวเจียว แม้จะมีตำแหน่งเป็นข้าราชสำนักสตรี แต่เมื่อครั้งที่ได้รับเลือกให้ติดตามหลี่เฉิน นางก็ไม่ได้ถูกบรรจุเข้าเป็นขุนนางในราชสำนักต้าฉินกล่าวคือ วั่นเจียวเจียวไม่มีตำแหน่ง ไม่มีฐานะขุนนางในระบบหากจะกล่าวให้ถูกต้อง วั่นเจียวเจียวขึ้นตรงต่อตำหนักบูรพา ได้รับเงินเดือนจากตำหนักบูรพา และหน้าที่ของนางโดยแท้จริงก็คือการรับใช้ข้างกายองค์รัชทายาทแต่เพราะนางอยู่ใกล้ชิดองค์รัชทายาท วันหนึ่งสิบสองชั่วยาม นอกจากเวลานอนแล้ว นางแทบไม่ห่างจากพระองค์เลย ดังนั้น แม้จะไม่มีตำแหน่งเป็นทางการ แต่กลับเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลอย่างมากไม่มีผู้ใดอยากขัดใจคนที่ติดตามองค์รัชทายาทตลอดเวลา เผลอๆ ในช่วงเวลาสำคัญ นางอาจกล่าวเพียงประโยคเดียวก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตผู้คนได้ยิ่งไปกว่านั้น หากวั่นเจียวเจียวปรากฏตัวอยู่ที่ใด ก็เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนขององค์รัชทายาท คำพูดของนาง ย่อมศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าผู้ใดวั่นเจียวเจียวม
