เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 696
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 697
"หากสำเร็จ สามตระกูลจะมั่งคั่งต่อไปอีกหนึ่งศตวรรษ หากล้มเหลว ก็แค่ตัดหัวทั้งตระกูล แต่ในเมื่อหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาได้รับประโยชน์อย่างเต็มที่แล้ว นั่นก็ถือว่ามีต้นทุนพอสมควร"จ้าวเสวียนจีพูดด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาจับจ้องฟู่อวี้จือและจางปี้อู่ "ที่สำคัญคือ หากเราไม่ทำอะไรเลย ผลลัพธ์จะเลวร้ายยิ่งกว่า เราต้องเดิมพันครั้งใหญ่ ชนะก็ได้ทุกสิ่ง แพ้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี!"ฟู่อวี้จือและจางปี้อู่ไม่ใช่คนโง่เขลา พวกเขาย่อมเข้าใจคำพูดนี้ถึงขนาดเข้าใจความหมายโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติม พวกเขารู้ว่านี่เป็นเส้นทางที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาทนั้นทรงพลังเกินไป และการเติบโตของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็ว หลี่เฉินไม่ใช่คนที่จะยอมเป็นหุ่นเชิดของสำนักราชเลขา และเมื่ออำนาจอยู่ในมือของเขา การสะสางบัญชีก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นในฐานะที่พวกเขาครอบครองผลประโยชน์จากราชสำนักมานานกว่าสิบปี พวกเขาจะเป็นกลุ่มแรกที่ถูกจัดการมันเหมือนกับว่าพวกเขาได้รับพิษร้ายแรง มีเพียงยาเม็ดหนึ่งที่อาจช่วยรักษาได้ แต่ก็มีกึ่งหนึ่งที่อาจทำให้ตายได้ หากไม่กินยา ความตายก็เป็นเรื่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 698
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนด่าของจ้าวเสวียนจี เสียงในความมืดเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "เนื่องจากไม่มีใครเข้าใกล้ตำหนักเฟิ่งสี่ได้ พวกเราจึงได้ยินมาเพียงเสียงรบกวนเล็กน้อย แต่เมื่อมีรายงานเข้ามา ก็น่าจะมีมูลอยู่บ้าง""อย่างไรก็ตาม คาดว่าไม่น่าจะถึงขั้นร้ายแรง"จ้าวเสวียนจีที่โกรธจนหนวดเครากระเพื่อม ตบโต๊ะอย่างแรงก่อนตะโกนออกมา "เจ้าคนสารเลว กล้าดูหมิ่นชิงหลานเช่นนี้ ข้าจะฆ่ามันให้ได้!"หลังจากระบายอารมณ์ออกมา จ้าวเสวียนจีก็ตระหนักว่า เขาอยู่ในสถานะที่ทำได้เพียงโกรธเท่านั้นด้วยการที่คนทั้งหมดในตำหนักเฟิ่งสี่ถูกแทนที่ เขาจึงไม่สามารถติดต่อกับจ้าวชิงหลานได้โดยตรงต้องใช้เวลาไม่น้อยในการสร้างช่องทางใหม่เมื่อคิดได้ดังนั้น จ้าวเสวียนจีก็ลุกขึ้น กล่าวว่า "ไปจัดการ ข้าจะเข้าวัง"เขากระวนกระวายใจอย่างยิ่งที่จะได้รู้ว่าบุตรสาวของเขาถูกหลี่เฉินรังแกจริงหรือไม่แม้ว่าจ้าวเสวียนจีจะเป็นคนเหี้ยมโหดและทะเยอทะยานเพียงใด แต่ในฐานะบิดา ความห่วงใยโดยสัญชาตญาณที่มีต่อบุตรหลานก็ยังคงอยู่"ขอรับ"เสียงหนึ่งดังขึ้นจากในความมืด ไม่มีการแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม เพียงตอบรับสั้นๆ ก่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 699
แม้ว่าจะไม่ได้ใช้งานมานาน แต่ช่างฝีมือคนนั้นก็แสดงให้เห็นถึงความชำนาญ เขาดำเนินการบรรจุกระสุนอย่างคล่องแคล่วในขณะที่หลี่เฉินกำลังรอ กวนจือเหวยที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยถามด้วยความสงสัย "องค์ชาย เหตุใดพระองค์จึงสนพระทัยในสิ่งประดิษฐ์เหล่านี้ขึ้นมาได้?"หลี่เฉินตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ของสิ่งนี้มีอนาคตที่ยิ่งใหญ่ แต่พวกเจ้ากลับทำให้มันต้องถูกละเลย"กวนจือเหวยยิ้มแห้งๆ แต่ในใจกลับไม่เชื่อมั่นเขาคิดในใจว่าองค์ชายไม่ตั้งพระทัยในหน้าที่ของรัชทายาท กลับมาสนใจของเล่นเช่นนี้แม้องค์ชายจะฉลาดล้ำเลิศ แต่จะเก่งไปทุกเรื่องหรือ?ในขณะสนทนา ช่างฝีมือก็เสร็จสิ้นการบรรจุกระสุนหลี่เฉินเดินออกจากพระที่นั่งสีเจิ้ง มุ่งหน้าไปยังลานกว้าง ยกปืนขึ้นเล็งไปยังต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปสิบกว่าก้าวปืนไฟนี้ยังคงใช้ดินปืน ซึ่งมีความเสี่ยงพอสมควร โดยเฉพาะหลังจากไม่ได้รับการดูแลมานาน ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็รู้สึกกังวลเพราะหากเกิดระเบิดขึ้นมาจะไม่มีใครรอดพ้นความผิดกวนจือเหวยมองด้วยความตกใจ รีบเอ่ยเตือน "องค์ชาย โปรดระวัง..."ก่อนที่เขาจะพูดจบ เสียงระเบิดดังปังก็ดังขึ้นขัดคำพูดของเขาพร้อมกลิ่นฉุนของดินปื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 700
“ข้าดูแล้ว เห็นว่าสิ่งนี้เมื่อยิงออกไป กระสุนที่ออกจากลำกล้องมีวิถีที่ไม่มั่นคง ถูกปัจจัยอย่างแรงลมส่งผลกระทบได้ง่าย ดังนั้น อาจพิจารณาเพิ่มลายเกลียวในลำกล้อง เพื่อให้กระสุนหมุนเป็นเกลียวระหว่างบิน เช่นนี้จะช่วยเพิ่มความเสถียรในการยิงได้อย่างมาก”ช่างฝีมือมีสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความระมัดระวังว่า “องค์ชายกล่าวถึงสิ่งที่เรียกว่าลายเกลียวใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”หลี่เฉินมองเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะถามด้วยความกระอักกระอ่วนเล็กน้อยว่า “เจ้า...รู้หรือ?”ช่างฝีมือผู้นั้นรีบโค้งคำนับแล้วตอบว่า “เมื่อสองสามปีที่ผ่านมา ตอนที่เราปรับปรุงปืนใหญ่ ได้ค้นพบว่าการเพิ่มลายเกลียวในลำกล้องช่วยเพิ่มระยะและความแม่นยำได้อย่างมาก คิดไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทจะทราบเรื่องนี้ องค์ชายช่างเป็นผู้มีปัญญาเกินคนยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”สำหรับคำเยินยอเช่นนี้ หลี่เฉินรู้สึกกระดากใจอยู่บ้างเขาหัวเราะเบาๆ เพื่อข้ามเรื่องนี้ไป แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้าทราบถึงหลักการของลายเกลียวแล้ว เช่นนั้นการทำก็คงไม่ยากใช่หรือไม่?”“ไม่ยากพ่ะย่ะค่ะ”ช่างฝีมือตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “สองข้อเสนอขององค์ชาย หากเร่งมือจริงๆ เพียงสอง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 701
สวีฉังชิงมีความสามารถอยู่บ้าง แม้จะมีข้อเสียที่เห็นได้ชัดเช่นกัน แต่หลี่เฉินยังคงวางใจมอบหมายงานของธนาคารให้เขาทำ หากไม่ใช่ปัญหาจริงๆ สวีฉังชิงย่อมไม่มาบ่นถึงตำหนักบูรพาแน่ไม่มีผู้นำคนใดชอบลูกน้องที่โยนปัญหาให้หัวหน้าจัดการอยู่เสมอสวีฉังชิงเข้าใจเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งดังนั้นคำพูดของสวีฉังชิง หลี่เฉินจึงให้ความสำคัญอย่างยิ่งเขาวางฎีกาในมือลงแล้วกล่าวว่า “ปัญหาอะไรหรือ?”สวีฉังชิงกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “ตอนนี้ธนาคารสองแห่งในเมืองหลวงใกล้จะเปิดทำการแล้ว การตั้งสาขาในพื้นที่นครบาลค่อนข้างราบรื่น แต่เมื่อออกจากพื้นที่นครบาล ไปตั้งสาขาในมณฑลอื่นกลับพบกับความยากลำบากมากมาย”“ตามที่กรมครัวเรือนออกเอกสารมา ได้ขอให้ที่ว่าการอำเภอในท้องถิ่นจัดหาสถานที่สำหรับธนาคาร อีกทั้งยังให้เงินทุนหมุนเวียนของที่ว่าการอำเภอฝากไว้ที่ธนาคารด้วย แต่ในตอนนี้ที่ว่าการอำเภอหลายแห่งกลับอ้างว่าไม่มีสถานที่ว่าง หรือไม่มีเงินสำรองอยู่ในสำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่น เหตุผลมากมายเหล่านี้ล้วนเป็นข้ออ้างเพื่อขัดขวางการเปิดทำการของธนาคาร”สวีฉังชิงกล่าวอย่างโมโหว่า “แต่เดิมราษฎรยังพอสนใจธนาคารที่เปิดโดยราชสำนักอยู่บ้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 702
หลิวซือฉุนพักอยู่ในเมืองหลวง และดูเหมือนจะรู้ดีว่าหลี่เฉินจะเรียกพบนางในไม่ช้า ดังนั้นจึงไม่ไปที่ไหน เพียงแค่รออยู่ที่บ้านครึ่งชั่วยามต่อมา หลิวซือฉุนก็ปรากฏตัวในพระที่นั่งสีเจิ้ง“หม่อมฉันหลิวซือฉุน ขอคารวะองค์รัชทายาท”แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาเยือนสถานที่แห่งนี้ แต่หลิวซือฉุนยังคงรู้สึกอึดอัดจากบรรยากาศแห่งราชวงศ์ที่หนักแน่นทุกครั้งหลี่เฉินมองดูหลิวซือฉุนที่คำนับอย่างไร้ที่ติ แล้วกล่าวว่า “รูปร่างเจ้าอวบอิ่มขึ้นไม่น้อย”หลิวซือฉุนขมวดคิ้ว ถามว่า “องค์ชายกำลังบอกว่าหม่อมฉันอ้วนหรือเพคะ?”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แล้วตอบว่า “หากเป็นคนอื่นคงอ้วน แต่สำหรับเจ้า ไม่เหมือนกัน”หลี่เฉินมองดูหลิวซือฉุนที่มีกลิ่นอายของหญิงสาวนักธุรกิจเด่นชัดขึ้นทุกวัน เขารู้สึกสนุกที่ได้เห็นการเติบโตของนางการที่ได้บ่มเพาะหญิงแกร่งทางการค้าอย่างนี้ด้วยตนเอง ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ไม่เลวโดยเฉพาะเมื่อหญิงแกร่งคนนี้ ไม่ว่าอยู่ภายนอกจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ต่อหน้าเขา กลับว่านอนสอนง่ายราวกับลูกแกะต้องบอกว่า...เป็นรัชทายาทนี่มันดีจริง“ช่วงนี้การเปิดธนาคารเผชิญกับอุปสรรคมากมาย เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว”หลังจากสล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 703
มือเรียวงามขาวสะอาดของหลิวซือฉุนจุ่มลงในน้ำใสในอ่างทอง นางเริ่มต้นด้วยการทำให้มือเปียก แล้วใช้สบู่ก้อนนั้นถูจนทั่ว ก่อนล้างออกด้วยน้ำสะอาดทั้งหมดนี้อยู่ภายใต้คำแนะนำของหลี่เฉิน ผู้ที่สอนวิธีการใช้สบู่ก้อนแรกในโลกมนุษย์ไม่นานนัก หลิวซือฉุนก็พบกับความมหัศจรรย์ของสบู่ แม้จะดูมันเยิ้ม แต่กลับมีศักยภาพในการทำความสะอาดสูงมาก หลังจากล้างมือด้วยสบู่แล้ว มือของนางดูสะอาดสดชื่น คราบน้ำมันและสิ่งสกปรกต่างๆ หายไปอย่างไร้ร่องรอยแม้มือของหลิวซือฉุนจะสะอาดอยู่แล้ว แต่ความสดชื่นที่สบู่นี้มอบให้กลับเป็นความรู้สึกที่นางไม่ค่อยได้สัมผัส นางรู้สึกได้ชัดเจนว่าสบู่นี้สามารถล้างคราบน้ำมันที่มองไม่เห็นออกจากมือของนางได้หมด“องค์ชาย สิ่งนี้ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่ง!?” หลิวซือฉุนแสดงความตื่นเต้น จนวั่นเจียวเจียวที่อยู่ข้างๆ แสดงความอิจฉาออกมาไม่มีสตรีคนใดที่ไม่รักความงามหรือความสะอาดหากไม่ใช่เพราะองค์ชายอยู่ที่นี่ด้วย วั่นเจียวเจียวคงรีบไปลองใช้ด้วยตนเองแล้วหลี่เฉินยิ้มพลางกล่าวว่า “ประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมันคือการทำความสะอาด โดยเฉพาะสิ่งที่มีน้ำมัน มันมีประสิทธิภาพยอดเยี่ยม”“ปัจจุบันแม้ตระกูลมั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 704
วั่นเจียวเจียวดีใจจนเนื้อเต้น นางใช้มือประคองคาง พลางมองหลี่เฉินด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม พลางกล่าวว่า “องค์ชาย พระองค์ทรงรู้เรื่องมากมายถึงเพียงนี้ได้อย่างไรเพคะ?”“อ่านหนังสือให้มากๆ”หลี่เฉินตอบอย่างไม่ใยดีว่า “เลิกอ่านหนังสือเรื่องราวรักๆ ใคร่ๆ พวกนั้นบ้าง หันไปอ่านหนังสือที่มีประโยชน์เสีย วันก่อนข้าเห็นเจ้ากำลังถือหนังสือเรื่องราวเล่มหนึ่งอ่านอย่างติดใจ เจ้าคงอ่านหนังสือเรื่องราวในวังครบแล้วกระมัง?”วั่นเจียวเจียวทำหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย ก่อนตอบว่า “ที่มีอยู่ในวังหม่อมฉันอ่านหมดแล้วเพคะ ช่วงนี้ต้องให้คนช่วยไปหาซื้อจากตลาดข้างนอกมาเพิ่ม มีบางเล่มที่เขียนได้สนุกมากเลยเพคะ”หญิงสาวมักเต็มไปด้วยความฝันในวัยสาว อีกทั้งในยุคนี้ไม่มีสิ่งบันเทิงใจมากมาย ดังนั้นการอ่านหนังสือเรื่องราวความรักหรือเรื่องลี้ลับจึงเป็นทางออกที่นิยมหลี่เฉินไม่ได้เข้มงวดกับวั่นเจียวเจียวมากนัก เมื่อเห็นว่านางชื่นชอบจริงๆ เขาก็ปล่อยไปตามใจ“ส่งคนไปเรียกซูเจิ้นถิงและซูผิงเป่ยมา ข้ามีเรื่องจะหารือกับพวกเขา”...ที่ริมแม่น้ำฉินหวายในจินหลิง สายฝนโปรยปรายในฤดูใบไม้ผลิ ชายชราอายุราวครึ่งร้อยผู้หนึ่ง ส
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 969
เมื่อฝูงแมลงสีดำเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้น ก็สร้างความหวาดกลัวอย่างรุนแรงในทันทีเพราะผู้คนพบว่า แมลงเหล่านี้ไม่เพียงแต่ไม่กลัวมนุษย์เท่านั้น แต่ยังมองมนุษย์เป็นเป้าหมายโจมตีโดยตรงทันทีที่พวกมันไต่ขึ้นบนร่างของผู้ใด ร่างนั้นจะรู้สึกคันอย่างรุนแรงเกินจะทนไหว และเมื่อพยายามใช้มือเกา ก็จะพบว่าแมลงเหล่านี้สามารถปล่อยของเหลวชนิดหนึ่งออกมา ทำให้ผิวหนังอ่อนแอลงอย่างมาก เพียงเกาเบาๆ ผิวก็ปริแตกกลายเป็นบาดแผลเลือดไหลและเมื่อได้กลิ่นเลือด แมลงพวกนี้ก็ยิ่งคลุ้มคลั่งพวกมันจะแทรกตัวเข้าไปในบาดแผลที่เปิดออก ยิ่งมีมันมากเท่าใด ความคันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนเจ้าของร่างทนไม่ไหวและเผลอเกาจนแผลขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ ชาวบ้านจำนวนมากล้มลงกลางฝูงแมลงสีดำ แมลงเหล่านี้เลื้อยปกคลุมทั่วร่างผู้เคราะห์ร้าย ภายในพริบตาเดียว ทุกเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็เงียบหายไป ผู้ที่ล้มลงไปจะถูกแมลงปกคลุมจนมิดร่าง และเพียงไม่กี่อึดใจ ก็ไร้ซึ่งสัญญาณของชีวิตภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ซานเป่ากัดฟันแน่นด้วยความโกรธจัด"เจียวเจียว หนีไปเร็ว!"ซานเป่าฟาดฝ่ามือออกไป ปลดปล่อยพลังทำลายล้างเปิดเส้นทางออกจากวงล้อมของฝูงแมลง แมลงนับไม่ถ้วนถูก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 968
“สิ่งใดเล่ายากจะปิดปากที่สุด ก็คือเสียงของปวงประชาที่เล่าขานไปทั่วแผ่นดิน!”“องค์รัชทายาทต้องการกำจัดข้า แต่กลับไม่ต้องการให้ถูกตราหน้าว่าฆ่าพี่น้องร่วมสายโลหิต จึงต้องใช้เล่ห์กลมากมาย เขาคิดว่าข้าไม่รู้หรือ? คิดว่าผู้อื่นล้วนตาบอดกระนั้นหรือ!?”หลี่อิ๋นหู่ที่อยู่ในสภาพคล้ายคนเสียสติ กล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมา ซานเป่าเพียงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จ้าวอ๋อง อย่าได้ทำตัวไร้สาระต่อหน้าฝูงชนไปมากกว่านี้เลย มีประโยชน์อันใด? หากพูดถึงเรื่องฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือดแล้ว จะมีผู้ใดเลือดเย็นและเหี้ยมโหดไปมากกว่าท่านที่ลงมือสังหารน้องชายแท้ๆ ของตนเองอีกหรือ?”สิ้นคำ ซานเป่าดูเหมือนไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป เขาก้าวเท้าเดินตรงไปหาหลี่อิ๋นหู่ยิ่งเดินยิ่งเร่งฝีเท้า เพียงก้าวไม่กี่ครั้ง ก็เข้ามาอยู่ในระยะไม่ถึงสองจั้งจากหลี่อิ๋นหู่หวังฟู่ย่งเห็นซานเป่าเพิกเฉยต่อความปลอดภัยของตนเอง และคิดจะลงมือจับกุมหลี่อิ๋นหู่ให้ได้ จึงหวาดกลัวจนแทบวิญญาณหลุดจากร่างภายในดวงตาของซานเป่าเต็มไปด้วยประกายคมกล้า เขารู้ดีว่าระยะห่างนี้เพียงพอให้ตนเองจัดการทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ“อย่าหวังเลย!”หลี่อิ๋นหู่ตะโกนลั่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 967
สำหรับหลี่อิ๋นหู่ในยามนี้ เรื่องของแผนการในอนาคตหรือการรักษาสถานการณ์ให้อยู่ในมือ ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญที่สุด คือการเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าเขารู้ดีว่าหากตนถูกจับตัวไปโดยไม่มีทางขัดขืน สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าคือหายนะอันมิอาจหลีกเลี่ยงถึงตอนนั้น อย่าว่าแต่การแย่งชิงแผ่นดินกับองค์รัชทายาทเลย แม้แต่การมีชีวิตรอดไปจนเห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มาดังนั้นหลี่อิ๋นหู่จึงตัดสินใจทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตของตนเองและขั้นตอนแรก คือการทำให้หวังฟู่ย่งไม่สามารถเดินทางไปยังตำหนักบูรพาได้หวังฟู่ย่งมีสีหน้าลำบากใจ เขาพูดเสียงเบา “จ้าวอ๋อง ข้าน้อยเองก็ไม่อยากไป แต่หากข้าขัดขืนคำสั่งของตำหนักบูรพาตรงๆ เกรงว่าเหล่าหน่วยบูรพาจะมีข้ออ้างในการสังหารข้า ณ ที่นี้ทันที ถึงตอนนั้นเราทั้งสองคงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากกว่าเดิม”“เช่นนั้นแล้ว จ้าวอ๋องโปรดเดินทางไปกับข้าก่อน แล้วค่อยดูสถานการณ์เป็นขั้นๆ หากแย่ที่สุด อย่างน้อยเราก็สามารถถ่วงเวลาให้ผู้อาวุโสได้เตรียมการรองรับไว้ ผู้อาวุโสไม่มีทางนั่งมองให้จ้าวอ๋องถูกตำหนักบูรพากลืนกินไปแน่”“เจ้าหุบป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 966
เพียงแค่เป็นบุคคลสำคัญผู้มีอำนาจ ย่อมต้องมีอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคนที่มีสถานะพิเศษอยู่เคียงข้างเช่น ซานเป่าผู้ติดตามข้างกายฮ่องเต้องค์ก่อน หรือวั่นเจียวเจียวที่อยู่เคียงข้างหลี่เฉินในตอนนี้วั่นเจียวเจียว แม้จะมีตำแหน่งเป็นข้าราชสำนักสตรี แต่เมื่อครั้งที่ได้รับเลือกให้ติดตามหลี่เฉิน นางก็ไม่ได้ถูกบรรจุเข้าเป็นขุนนางในราชสำนักต้าฉินกล่าวคือ วั่นเจียวเจียวไม่มีตำแหน่ง ไม่มีฐานะขุนนางในระบบหากจะกล่าวให้ถูกต้อง วั่นเจียวเจียวขึ้นตรงต่อตำหนักบูรพา ได้รับเงินเดือนจากตำหนักบูรพา และหน้าที่ของนางโดยแท้จริงก็คือการรับใช้ข้างกายองค์รัชทายาทแต่เพราะนางอยู่ใกล้ชิดองค์รัชทายาท วันหนึ่งสิบสองชั่วยาม นอกจากเวลานอนแล้ว นางแทบไม่ห่างจากพระองค์เลย ดังนั้น แม้จะไม่มีตำแหน่งเป็นทางการ แต่กลับเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลอย่างมากไม่มีผู้ใดอยากขัดใจคนที่ติดตามองค์รัชทายาทตลอดเวลา เผลอๆ ในช่วงเวลาสำคัญ นางอาจกล่าวเพียงประโยคเดียวก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตผู้คนได้ยิ่งไปกว่านั้น หากวั่นเจียวเจียวปรากฏตัวอยู่ที่ใด ก็เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนขององค์รัชทายาท คำพูดของนาง ย่อมศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าผู้ใดวั่นเจียวเจียวม
