Mag-log inShare
บทที่ 502
Kaugnay na kabanata
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 503
“ท่านกลับไปก่อน” จ้าวเสวียนจีพูดอย่างช้าๆ “ข้าจะหาทางแก้ไขเรื่องนี้”หลี่อิ๋นหู่มีความสุขมากเมื่อได้ยินประโยคนี้ เขาโค้งคำนับอีกครั้งและพูดว่า “ขอบคุณท่านราชเลขา ขอบคุณท่านราชเลขา!” เมื่อเห็นท่าทางดีใจจนเนื้อเต้นของหลี่อิ๋นหู่ จ้าวเสวียนจีก็กล่าวเรียบๆ ว่า “จ้าวอ๋อง ข้ามีคำพูดหนึ่งที่จำเป็นต้องเตือนท่าน” “ท่านราชเลขาโปรดบอก ข้าจะล้างหูฟังอย่างตั้งใจ” หลี่อิ๋นหู่พูดอย่างนอบน้อม“หลังจากพยายามมาหลายครั้ง จ้าวอ๋องก็คงจะรู้แล้วว่า ท่านที่อยู่ในตำหนักบูรพาไม่ใช่คนที่จะต่อกรด้วยง่าย ถึงแม้ว่าเขาจะอายุยังน้อย แต่ความคิดและกลเม็ด รวมถึงกลยุทธ์ทางการเมือง ทุกอย่างล้วนอยู่ในจุดสูงสุด ไม่ใช่ว่าข้าจะดูถูกจ้าวอ๋อง แต่จ้าวอ๋องไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่านนั้นจริงๆ”ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่พลันมืดมนแต่ดูเหมือนจ้าวเสวียนจีจะไม่ทันสังเกตเห็น เขายังพูดต่อไปว่า “จ้าวอ๋องเป็นคนฉลาด ท่านรู้ไหมว่าทำไมชายที่อยู่ในตำหนักบูรพาจึงยอมทนกับจ้าวอ๋อง และไม่ลงฆ่ามือสักที?” หลี่อิ๋นหู่กล่าวอย่างสงบว่า “ข้าไม่รู้”จ้าวเสวียนจียิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ไม่สำคัญว่าไม่รู้จริงๆ หรือว่าเสแสร้ง แต่วันนี้ข้ายินดีที่จะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 504
หลังจากสั่งสอนไปสักพัก จ้าวเสวียนจีก็ปล่อยให้หลี่อิ๋นหู่จากไปถึงแม้ว่าเขาจะรังเกียจหลี่อิ๋นหู่มาก แต่สถานการณ์ในปัจจุบัน เขากลับไม่สามารถเฝ้าดูหลี่อิ๋นหู่ถูกตำหนักบูรพาบีบจนจนมุมได้ อย่างที่เขาวิเคราะห์หลี่อิ๋นหู่ไว้ก่อนหน้านี้ ในบรรดาองค์ชายในปัจจุบัน มีเพียงหลี่อิ๋นหู่เท่านั้นที่เหมาะสมที่จะสนับสนุน แต่หลี่อิ๋นหู่มีบุคลิกที่มืดมนและดุร้ายเกินไป จึงไม่ใช่ตัวเลือกหุ่นเชิดที่สมบูรณ์แบบหุ่นเชิดที่ดีที่สุดคือองค์ชายเก้าผู้ขี้ขลาดนี่เป็นเหตุผลที่จ้าวเสวียนจีเลือกองค์ชายเก้าตั้งแต่แรก แทนที่จะเลือกฝึกฝนองค์ชายแปด น่าเสียดายที่องค์ชายเก้าเสียชีวิตไปแล้ว จึงเหลือแค่หลี่อิ๋นหู่เท่านั้น และไม่มีทางเลือกอื่นเลยอย่างไรก็ตาม ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จึงทำให้จ้าวเสวียนจีเข้าใจอย่างชัดเจนว่า หลี่อิ๋นหู่ไม่ใช่ตัวเลือกที่น่าเชื่อถือและปลอดภัยอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาต้องทิ้งทางถอยไว้บ้างเขาลุกขึ้นและเดินไปที่ด้านหลังโต๊ะ เขียนสาส์นกราบทูลเพื่อขออำนาจให้หลี่อิ๋นหู่ หลังจากเป่าหมึกจนแห้งแล้วก็วางไว้ข้างๆ จากนั้นก็เปิดลิ้นชัก ซึ่งด้านในมีเทียบเชิญฉบับหนึ่งเทียบเชิญนี้มาจากรัฐทายาทเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 505
“จดหมายฉบับนี้ ได้ระบุรายชื่อของขุนนางน้อยใหญ่กว่าเจ็ดสิบสามคนจากมณฑลสำคัญๆ เช่น กานส่าน เจียงเจ้อ เจ้อหมิ่น และเหลี่ยงเจียง ตั้งแต่นายอำเภอไปจนถึงปลัดมณฑล”“อาชญากรรมส่วนใหญ่ที่รายงาน ล้วนเป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรง เช่น การใช้อำนาจในทางที่ผิด ฉ้อราษฎร์บังหลวง ละเมิดกฎหมาย ยักยอกเงินบรรเทาภัยพิบัติและอาหาร ยักยอกเงินจัดสรรงบประมาณของราชสำนัก การทุจริตต่อหน้าที่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว”“กระหม่อมได้สุ่มเลือกบางคนในรายชื่อเหล่านั้นมาตรวจสอบ ซึ่งตรวจสอบแล้วเป็นความจริง การค้นพบนี้สามารถยืนยันอาชญากรรมทีละคนได้”“แม้ว่าจะต้องใช้เวลาสักระยะกว่าจะได้หลักฐานที่สมบูรณ์ แต่หลักฐานจะใช้เฉพาะในการตัดสินลงโทษเท่านั้น ด้วยข้อมูลที่เรามีอยู่ตอนนี้สามารถระบุได้ว่า เนื้อหาของจดหมายฉบับนี้ล้วนเป็นความจริงโดยสมบูรณ์ และไม่ได้มีการปลอมแปลงแต่อย่างใด”ขณะที่ฟังการแนะนำของโจวผิงอัน หลี่เฉินก็อ่านจดหมายในมือของเขาอย่างระมัดระวังมีเนื้อหาไม่มาก ไม่มีส่วนหัวหรือส่วนท้าย มีเพียงชื่อ ตำแหน่ง และอาชญากรรมที่กระทำ แม้จะกระชับแต่เนื้อหามีรายละเอียด มองปราดเดียวก็เข้าใจดูก็รู้ว่า นี่เป็นผลงานของผู้เชี่ยวชาญอย่าง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 506
หลี่เฉินไม่ได้รู้สึกขอบคุณผู้ที่เขียนจดหมายฉบับนี้ เพราะเขามองออกว่าคนผู้นี้มีเจตนาที่ซ่อนเร้น หากรายงานขุนนางทุจริตเพียงหนึ่งหรือสองคน หรือสามถึงห้าคน เช่นนั้นก็ยังอธิบายได้ว่าต้องการความยุติธรรมแต่ทว่าการลากขุนนางทุจริตกว่าครึ่งของจักรวรรดิออกมา ซึ่งรายละเอียดของเนื้อหา หากไม่มีการสั่งสมข้อมูลมาหลายปี หรือหลายสิบปีขึ้นไป ก็ไม่มีทางที่จะมีรายละเอียดที่ชัดเจนเช่นนี้คนหรือกลุ่มคนนั้น จะต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อสอบสวนและติดตามเจ้าหน้าที่ทุจริตเหล่านี้ ซึ่งพวกเขาทำแบบนี้ไปทำไม? ในช่วงเวลาที่จักรวรรดิกำลังง่อนแง่นเช่นนี้ จุดประสงค์ในการส่งจดหมายฉบับนี้จะต้องไม่บริสุทธิ์ใจอย่างแน่นอนถ้าหลี่เฉินล้มเหลวในการควบคุมอารมณ์ของตัวเอง และสอบสวนขุนนางที่มีรายชื่ออยู่ในจดหมายฉบับนี้ เช่นนั้นแล้วส่วนท้องถิ่นของจักรวรรดิกว่าครึ่งก็จะล่มสลายในทันทีและราชสำนักที่แต่เดิมมีอำนาจต่อส่วนปกครองท้องถิ่นน้อยอยู่แล้ว ก็จะยิ่งมีอิทธิพลน้อยลงกว่าด้วยซ้ำด้วยวิธีนี้ การแบ่งแยกดินแดนและการก่อกบฏของอ๋องศักดินาก็คงอยู่ไม่ไกล “อีกฝ่ายเตรียมการอย่างระมัดระวัง เกรงว่าคงจะไม่มีเบาะแสใดๆ เลย” โจวผิงอันพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 507
“เจ้ามาทำไม!?”จ้าวชิงหลานที่กำลังเอนกายบนแท่นบรรทมหงส์ และขมวดคิ้วมองซุปสีดำในถ้วยพอเห็นหลี่เฉินเดินเข้ามา ปฏิกิริยาแรกของนางคือกล่าวประโยคนี้ หลี่เฉินไม่ได้แสดงความสุภาพใดๆ เขานั่งบนขอบแท่นบรรทมตามอำเภอใจแล้วพูดว่า “ก็มาดูว่าเจ้าหายดีแล้วหรือยัง” ใบหน้างามของจ้าวชิงหลานดูเยือกเย็น นางกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ถ้าเจ้าไม่ปรากฏตัวต่อหน้าข้า ข้าคงอาการดีขึ้นเร็วกว่าเดิม” หลี่เฉินได้ยินแบบนั้นก็ถามว่า “หากข้ามาเยี่ยมทุกวัน เจ้าไม่โกรธจนตายเลยหรือ?” “เจ้า!” ดวงตาหงส์ฉายแววชั่วร้าย ใบหน้างามพลันเย็นชา จ้าวชิงหลานกัดฟันแน่นและอยากจะตำหนิอีกฝ่าย แต่เมื่อคิดขึ้นได้ว่าคนตรงหน้าหัวแข็งเพียงใด ก็ทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเท่านั้น ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่สนใจนางรู้สึกว่าไม่ว่าปฏิกิริยาของนางจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่นางตอบ หลี่เฉินก็จะพบกับความสนุกในนั้น แต่ถ้าหากนางปฏิบัติต่อหลี่เฉินเหมือนเป็นธาตุอากาศ หลี่เฉินก็จะค่อยๆ รู้สึกเบื่อหน่าย และไม่อยากยุ่งอีกต่อไป เมื่อเห็นว่าจ้าวชิงหลานเพิกเฉยต่อเขา หลี่เฉินก็เข้าใจแผนการของนางทันทีหลี่เฉินไม่โกรธและไม่ได้รู้สึกผิดหวัง การได้หยอกล้อม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 508
“แล้วเจ้าเห็นด้วยไหม?” จ้าวชิงหลานถามต่อ “เจ้าคิดว่าข้าจะตกลงไหม?” หลี่เฉินพูดแบบลอยๆ “ไม่ว่าจะเป็นสำนักบัวขาวหรือหลี่อิ๋นหู่ พวกมันคือสิ่งที่ข้าต้องกำจัด แล้วข้าจะมอบอำนาจนี้ให้กับหลี่อิ๋นหู่ได้อย่างไร” “บางที...”หลี่เฉินป้อนยาอีกช้อนเข้าไปในปากของจ้าวชิงหลาน พลางพูดด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “และถึงแม้ว่าข้าต้องการจะให้ แต่บิดาของเจ้าก็ต้องให้ผลประโยชน์ที่เพียงพอในการแลกเปลี่ยน ถ้าเขาสามารถลืมเรื่องที่หลี่อิ๋นหู่เกือบฆ่าลูกสาวของเขาเพื่อผลประโยชน์ได้ เช่นนั้นเพื่อผลประโยชน์แล้ว เขาก็สามารถแลกเปลี่ยนได้เช่นกัน” จ้าวชิงหลานก็พลันตระหนักขึ้นมา “ที่แท้เจ้าก็มาที่นี่เพื่อเรื่องนี้!”“การเมืองไม่มีอะไรมากไปกว่าเกม ในเวทีการเมือง ไม่มีศัตรูที่ถาวรและไม่มีมิตรแท้ที่ถาวร มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้นที่จะคงอยู่ตลอดไป” “แล้วเจ้าล่ะ”จู่ๆ หลี่เฉินก็เปลี่ยนเรื่องและถามด้วยรอยยิ้ม “รู้สึกอย่างไรเมื่อรู้ว่าบิดาของเจ้าไม่เพียงแต่ไม่สนับสนุนเจ้าเท่านั้น แต่ยังร่วมมือกับหลี่อิ๋นหู่อีกด้วย?”จ้าวชิงหลานมองไปที่หลี่เฉินและหัวเราะเยาะ “พูดมากขนาดนี้ เจ้ามาที่นี่เพื่อสร้างความขัดแย้งร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 509
พูดตามหลักเหตุผลแล้ว หลี่เฉินคือองค์รัชทายาท และนางสนมในวังหลังก็เป็นนางสนมของจักรพรรดิ และพวกเขาล้วนเป็นผู้อาวุโสในนามของหลี่เฉินไม่ว่าจะมองมุมไหน หลี่เฉินก็ไม่มีคุณสมบัติหรืออำนาจที่จะดุนางสนมในวังหลัง แต่สถานการณ์ในตอนนี้กลับพิเศษเพราะองค์จักรพรรดิหมดสติมาเป็นเวลานานแล้ว และอำนาจของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ขององค์รัชทายาทก็รุ่งเรืองมากขึ้น ทุกคนรู้ดีว่าหากจักรพรรดิสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทก็จะขึ้นครองบัลลังก์ทันทีดังนั้นเวลานี้ หลี่เฉินจึงตำหนินางสนมในวังหลังอย่างมั่นใจ ยิ่งไปกว่านั้นนางสนมก็ประพฤติตัวไม่เหมาะสมในเรื่องนี้จริงๆ นางสนมหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว ตั้งแต่สมัยโบราณ เพื่อปกปิดเรื่องอื้อฉาว ราชวงศ์ได้ฆ่าคนเพื่อปิดปากบ่อยมากแค่ไหน?ถึงแม้ว่านางจะเป็นสนมขององค์จักรพรรดิ แต่สถานการณ์ในปัจจุบัน หากองค์รัชทายาทต้องการจะฆ่านาง แค่คำเดียวชีวิตของนางก็จบเห่แล้ว “หม่อมฉัน...หม่อมฉัน...”เมื่อเห็นนางสนมหวาดกลัวจนพูดไม่ออก หลี่เฉินก็ดุไปว่า “ยังไม่รีบออกไปอีก!? หรือยังเห็นไม่พอ!?”นางสนมตื่นตระหนกและถอยออกไปอย่างรวดเร็วหลี่เฉินวางชามซุปลง ยืนขึ้นแล้วพูดกับจ้าวชิงหลา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 510
“อืม ไม่เลว”หลี่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็ชี้ไปที่กองสาส์นกราบทูลประมาณสิบกว่ากองที่มุมหนึ่งของพระที่นั่งสีเจิ้ง แล้วพูดว่า “สาส์นกราบทูลพวกนั้น เจ้าไปหยิบมาอ่านสักอันสิ” เจิ้งเป่าหรงสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าฝ่าฝืนคำพูดขององค์รัชทายาท เขาหยิบสาส์นกราบทูลขึ้นมาสองสามอันด้วยความสับสน และอ่านมันอย่างคร่าวๆ เมื่อกวาดสายตาอ่าน สีหน้าของเจิ้งเป่าหรงก็ดูมีชีวิตชีวาอย่างยิ่งหลี่เฉินเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วพูดว่า “หลายวันมานี้ ผู้ตรวจการของสำนักตรวจการขนสาส์นกราบทูลของเจ้า เข้ามาที่นี่เป็นจำนวนมากทุกวัน ในนั้นแสดงรายการอาชญากรรมของเจ้า ซึ่งไม่มีอะไรมากไปกว่าการใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวและกลั่นแกล้งคนดี พวกเขาบอกว่าเจ้าอาศัยสิทธิพิเศษที่ตำหนักบูรพามอบให้เจ้า กดดันเจ้าของที่ดินรอบเมืองหลวงและบังคับให้พวกเขาปลูกมันเทศ” “ผู้ที่เห็นด้วยก็จะพูดคุยกันได้ง่าย ส่วนผู้ที่ไม่เห็นด้วย เจ้าก็จะข่มขู่พวกเขาด้วยหน่วยบูรพาและตำหนักบูรพาเสมอ”“ที่ร้ายแรงที่สุดคือ เจ้ายังย้ายเจ้าหน้าที่ทหารในศาลของเมืองหลวงไปบังคับซื้อที่ดิน ซึ่งส่งผลให้มีการต่อสู้ระหว่างผู้คนกว่าสิบคน เรื่องนี้จริงหรือ
Pinakabagong kabanata
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 978
หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 977
หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 976
"องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 975
คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
