บทที่ 507

“เจ้ามาทำไม!?”

จ้าวชิงหลานที่กำลังเอนกายบนแท่นบรรทมหงส์ และขมวดคิ้วมองซุปสีดำในถ้วย

พอเห็นหลี่เฉินเดินเข้ามา ปฏิกิริยาแรกของนางคือกล่าวประโยคนี้

หลี่เฉินไม่ได้แสดงความสุภาพใดๆ เขานั่งบนขอบแท่นบรรทมตามอำเภอใจแล้วพูดว่า “ก็มาดูว่าเจ้าหายดีแล้วหรือยัง”

ใบหน้างามของจ้าวชิงหลานดูเยือกเย็น นางกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ถ้าเจ้าไม่ปรากฏตัวต่อหน้าข้า ข้าคงอาการดีขึ้นเร็วกว่าเดิม”

หลี่เฉินได้ยินแบบนั้นก็ถามว่า “หากข้ามาเยี่ยมทุกวัน เจ้าไม่โกรธจนตายเลยหรือ?”

“เจ้า!”

ดวงตาหงส์ฉายแววชั่วร้าย ใบหน้างามพลันเย็นชา จ้าวชิงหลานกัดฟันแน่นและอยากจะตำหนิอีกฝ่าย แต่เมื่อคิดขึ้นได้ว่าคนตรงหน้าหัวแข็งเพียงใด ก็ทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเท่านั้น ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่สนใจ

นางรู้สึกว่าไม่ว่าปฏิกิริยาของนางจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่นางตอบ หลี่เฉินก็จะพบกับความสนุกในนั้น แต่ถ้าหากนางปฏิบัติต่อหลี่เฉินเหมือนเป็นธาตุอากาศ หลี่เฉินก็จะค่อยๆ รู้สึกเบื่อหน่าย และไม่อยากยุ่งอีกต่อไป

เมื่อเห็นว่าจ้าวชิงหลานเพิกเฉยต่อเขา หลี่เฉินก็เข้าใจแผนการของนางทันที

หลี่เฉินไม่โกรธและไม่ได้รู้สึกผิดหวัง

การได้หยอกล้อม